D - Sąd Okręgowy w Krakowie

Sygn. akt IV Ka 618/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 14 stycznia 2014 roku
Sąd Okręgowy w Krakowie, Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący: SSO Kazimierz Wilczek
Sędziowie: SO Ireneusz Bieniek (spr.)
SR del. Tomasz Henrych
Protokolant: st. prot. Justyna Machulak
przy udziale Joanny Kowalskiej Prokuratora Prokuratury Okręgowej,
po rozpoznaniu w dniu 14 stycznia 2014 roku, sprawy
N. S.
oskarżonej o przestępstwa z art. 288 § 1 kk przy zastos. art. 31 § 2 kk; art. 190 § 1 kk przy zastos. art. 31 § 2 kk
na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonej
od wyroku Sądu Rejonowego w Oświęcimiu
z dnia 19 kwietnia 2013r. sygn. akt II K 910/12,
zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że:
1. rozwiązuje orzeczenie o karze łącznej zawarte w pkt III,
2. uchyla orzeczenie zawarte w pkt I,
3. uznaje oskarżoną za winną popełnienia czynu zarzuconego jej w pkt I aktu oskarżenia stanowiącego wykroczenie
z art. 124 § 1 kw w zw. z art. 17 § 2 kw i na mocy art. 124 § 1 kw wymierza jej karę 300 (trzysta) złotych grzywny,
4. uznaje oskarżoną za winną popełnienia czynu zarzuconego jej w pkt II aktu oskarżenia z tym, że przyjmuje, iż
czynem tym doprowadziła także do uszkodzenia parapetu okiennego wewnętrznego i zewnętrznego oraz 6 sztuk płytek
podłogowych, a łączna wysokość wyrządzonej szkody wyniosła 538,69 złotych, a nadto przyjmując, iż stanowi on
wypadek mniejszej wagi to jest jest występek z art. 288 § 2 kk w zw. z art. 31 § 2 kk na mocy art. 288 § 2 kk wymierza
jej karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności,
5. w zakresie czynu przypisanego oskarżonej w pkt II przyjmuje, iż w czasie popełnienia tego czynu miała ona w
stopniu znacznym ograniczoną zdolność pokierowania swoim postępowaniem, czyn ten kwalifikuje jako występek z
art. 190 § 1 kk w zw. z art. 31 § 2 kk, a za podstawę wymiaru kary przyjmuje przepis art. 190 § 1 kk,
6. na mocy art. 85 kk i art. 86 § 1 kk w miejsce kar wymierzonych oskarżonej w pkt 4 niniejszego wyroku oraz w pkt
II zaskarżonego wyroku orzeka oskarżonej karę łączą 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności i do tej kary odnosi
orzeczenie o warunkowym zawieszeniu wykonania zawarte w pkt IV,
7. zobowiązanie do naprawienia szkody zawarte w pkt VI ogranicza do kwoty 538, 69 (pięćset trzydzieści osiem
69/100) złotych,
8. w pozostałym zakresie przedmiotowy wyrok utrzymuje w mocy i zwalnia oskarżoną do ponoszenia kosztów
sądowych za postępowanie odwoławcze; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. H. kwotę 516,60 (pięćset
szesnaście 60/100) złotych tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonej z urzędu w
postępowaniu przed Sądem drugiej instancji.
SSO Ireneusz Bieniek SSO Kazimierz Wilczek SSR Tomasz Henrych
syng. akt IV Ka 618/13 Kraków dnia 14 stycznia 2014 roku
UZASADNIENIE
N. S. oskarżona została o to, że:
I. w dniu 28 marca 2012 roku w K. posługując się kamieniem dokonała rozbicia szyby oraz luksfera o łącznej wartości
319 zł na szkodę M. P. przy czym czynu tego dopuściła się mając w stopniu znacznym ograniczoną zdolność do
pokierowania swoim postępowaniem
tj. o czyn z art. 288 § 1 k . k. przy zastosowaniu art . 31§ 2 k . k .
II. w dniu 27 kwietnia 2012 roku w K. posługując się kamieniem dokonała rozbicia szyby o wartości 289 zł na szkodę
M. P. przy czym czynu tego dopuściła się mając w stopniu znacznym ograniczoną zdolność do pokierowania swoim
postępowaniem
tj. o czyn z art . 288 § 1 k . k . przy zastosowaniu art . 31§ 2 k . k .
III. w dniu 28 kwietnia 2012 roku w N.groziła 'M. P. pozbawieniem życia, która to groźba wzbudziła w zagrożonym
uzasadnioną obawę jej spełnienia przy czym czynu tego dopuściła się mając w stopniu znacznym ograniczoną zdolność
do pokierowania swoim postępowaniem
tj. o czyn z art. 190 § 1 k.k. przy zastosowaniu art. 31§ 2 k.k.
Sąd Rejonowy w Oświęcimiu wyrokiem z dnia 19 kwietnia 2013 roku sygn. akt II K 910/12 orzekł w tym przedmiocie
następująco:
I. orzekając w zakresie zarzutów opisanych w pkt I i II aktu oskarżenia - uznaje oskarżoną N. S. za winną tego że w
dniu 28 marca 2012 roku w K., woj. (...), na oś. (...), posługując się kamieniem dokonała rozbicia szyby oraz luksfera
o łącznej wartości 319 zł na szkodę M. P. przy czym czynu tego dopuściła się mając w stopniu znacznym ograniczoną
zdolność do pokierowania swoim postępowaniem oraz uznaje oskarżoną N. S. za winną tego, że w dniu 27 kwietnia
2012 roku w K., woj. (...), na oś. (...) posługując się kamieniem dokonała rozbicia szyby oraz uszkodzenia parapetu
okiennego wewnętrznego i zewnętrznego, a także 6 szt. płytek podłogowych o łącznej wartości 538,69 zł na szkodę
M. P. przy czym czynu tego dopuściła się mając w stopniu znacznym ograniczoną zdolność do pokierowania swoim
postępowaniem, czym dwukrotnie wyczerpała ustawowe znamiona czynu z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k. przy
czym przyjmuje iż czynów tych dopuściła się działając ciągiem przestępstw i za to na mocy art. 288 § 1 k.k. w zw. z art.
91 § 1 k.k wymierza oskarżonej karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności,
II. uznaje oskarżoną N. S. za winną popełnienia czynu zarzucanego jej w pkt III aktu oskarżenia, stanowiącego
występek z art. 190 § 1 k.k, i za to na mocy powołanego przepisu wymierza jej karę 1 (jednego) miesiąca pozbawienia
wolności;
III. na mocy art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w miejsce kar orzeczonych w pkt I i II wyroku orzeka wobec oskarżonej N.
S. karę łączną 3 (trzy) miesięcy pozbawienia wolności;
IV. na mocy art. 69 § 1 i 2 k.k., art. 70 § 1 pkt 1 k.k. i art. 73 § 1 k.k. wykonanie orzeczonej w punkcie III wyroku kary
pozbawienia wolności warunkowo zawiesza oskarżonej na okres próby wynoszący 2 (dwa) lata, oddając ją na ten czas
pod dozór kuratora;
V. na mocy art. 72 § 1 pkt 7a k.k. zobowiązuje oskarżoną do powstrzymywania się od kontaktowania się osobiście,
telefonicznie i listownie z pokrzywdzonym M. P.;
VI. na mocy art. 72 § 2 k.k. zobowiązuje oskarżoną N. S. do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez
zapłatę na rzecz pokrzywdzonego M. P. kwoty 827,69 (osiemset dwadzieścia siedem 69/100) złotych w terminie 1
(jednego) roku od daty prawomocności wyroku;
VI. na zasadzie art. 29 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 26 maja 1982r. Prawo o adwokaturze oraz § 14 ust. 1 pkt 2 i § 14 ust. 2 pkt
3 oraz § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie
oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu przyznaje od Skarbu
Państwa adw. M. H. wynagrodzenie w kwocie 1298,88 (jeden tysiąc dwieście dziewięćdziesiąt osiem 881100) tytułem
kosztów nie opłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonej z urzędu;
VII. na zasadzie art. 624 § 1 kpk i art. 17 ust. 1 Ustawy o opłatach w sprawach karnych z 23.06.1973 roku (tj. Dz.
U. Nr 49 poz. 223 z 1983 r. z późn. zm.) zwalnia oskarżoną od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych w sprawie,
obciążając nimi Skarb Państwa.
Wyrok ten zaskarżył obrońca oskarżonej zarzucając w apelacji:
• błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, poprzez
nieuzasadnione przyjęcie, że:
1. wysokość szkody wyrządzonej zachowaniem oskarżonej w dniach 28 marca 2012 r. oraz 27 kwietnia 2012 r.
każdorazowo przekraczała kwotę 250 zł;
2. oskarżona dokonała zniszczenia także - poza mieniem wskazanym w akcie oskarżenia - parapetów
(zewnętrznego i wewnętrznego) oraz 6 szt. płytek podłogowych;
3. oskarżona groziła pokrzywdzonemu w trakcie rozmowy telefonicznej.
• naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:
1. art. 9 § 1 k.p.k., art. 167 in fine k.p.k. oraz art. 366 § 1 k.p.k. poprzez zaniechanie przeprowadzenia z urzędu
istotnych dla sprawy dowodów, a to z rejestru połączeń telefonicznych z telefonu pokrzywdzonego na nr domowy
oskarżonej,
- który to błąd świadczy zarazem o uchybieniu przez Przewodniczącego obowiązkowi kierowania prawidłowym tokiem
rozprawy;
2. art. 413 § 2 pkt. l k.p.k. poprzez pominięcie w sentencji wyroku przy określeniu czynu (stanowiącego występek z
art. 190 § l k. k.), że oskarżona miała ograniczoną poczytalność;
3. art. 4, 5 § 2, 7 i 410 k.p.k. poprzez wydanie wyroku skazującego bez wnikliwej analizy całokształtu okoliczności
ujawnionych w toku postępowania, które podważają tezy oskarżenia, a także nieuwzględnienie okoliczności
przemawiających na korzyść oskarżonej.
W oparciu o powyższe zarzuty apelujący wnosi o:
1. zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej, względnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazania
sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania;
2. zasądzenie na rzecz obrońcy kosztów nieopłaconej pomocy świadczonej z urzędu.
Sąd Odwoławczy zważył co następuje:
Zarzuty apelacji są tylko częściowo zasadne. Trafny jest zarzut pominięcia przez Sąd orzekający w sentencji wyroku,
iż oskarżona popełniając przestępstwo z art. 190 §1 kk działała mając ograniczoną w stopniu znacznym zdolność
pokierowania swoim postępowaniem w rozumieniu art. 31 § 2 kk. Przekonuje o tym uzupełniająca opinia dwóch
biegłych lekarzy psychiatrów, który to dowód został przeprowadzony w toku postępowania odwoławczego (k. 199).
W tym zakresie Sąd Odwoławczy zmienił zarówno w opisie jak i kwalifikacji prawnej czyn przypisany oskarżonej w
pkt II zaskarżonego wyroku. Nadto apelacja musiała też doprowadzić do dalszej zmiany wyroku albowiem zgodnie
z art. 124 § 1 kw w brzmieniu nadanym przez art. 2 pkt 7 ustawy z dnia 27 września 2013 roku (Dz. U. 2013 r. poz.
1247) zmieniającej kodeks wykroczeń z dniem 9 listopada 2013 roku jeżeli szkoda nie przekracza ¼ minimalnego
wynagrodzenia, czyn zniszczenia mienia stanowi wykroczenie kwalifikowane z art. 124 § 1 kw. Biorąc pod uwagę
aktualne minimalne wynagrodzenie kwotą graniczną jest 400 zł. W konsekwencji należało przyjąć, iż czyn zarzucony
oskarżonej w pkt I aktu oskarżenia stanowi wykroczenie kwalifikowane z art. 124 § 1 kw w zw. z art. 17 § 2 kw. Za ten
czyn Sąd Odwoławczy wymierzył oskarżonej karę grzywny w wysokości 300 zł.
Pozostałe zarzuty apelacji nie są zasadne. Sąd Rejonowy po prawidłowej ocenie dowodów zgodnej z dyrektywami
art. 7 kpk ustalił, iż w zakresie czynu II rozbiciu uległa nie tylko szyba okienna, lecz także uszkodzone zostały
parapety: wewnętrzny i zewnętrzny, a nadto 6 sztuk płytek podłogowych. Odnośnie tych uszkodzeń wiarygodnie
zeznał pokrzywdzony (k.199/2). Brak jest także podstaw do kwestionowania opinii biegłego. Wysokością szkody
jest w tym wypadku wartość usługi pozwalająca na przywrócenie stanu poprzedniego. Pokrzywdzony nie jest przy
tym zobowiązany poszukiwać na rynku usługi możliwie najtańszej. Pokrzywdzony dysponował dwoma fakturami za
szklenie okien (k. 4 i k. 16) na kwoty 289,00 zł i taką wysokość szkody należało przyjąć, nadto koszt wymiany luksferu
biegły oszacował na kwotę 37 zł, natomiast Sąd Rejonowy zgodnie z zeznaniami pokrzywdzonego przyjął kwotę niższą
tj. 30 zł co w zakresie czynu I pozwoliło ustalić łączną wysokość szkody na kwotę 319 zł.
Brak jest także podstaw do kwestionowania opinii biegłego w zakresie oszacowania wysokości szkód wywołanych
uszkodzeniami parapetów i płyt podłogowych. W tym zakresie biegły zasadnie przyjmował uśrednione wartości
rynkowe.
Chybione są zatem zarzuty obrazy przepisów art. 4, 5 § 2, 7 kpk i art. 410 kpk.
Nietrafny jest też zarzut obrazy przepisów art. 9 § 1 kpk i art. 167 kpk in fine i art. 366 § 1 kpk.
Przepis art. 167 kpk pozwalający Sądowi orzekającemu na dopuszczenie dowodów z urzędu, nie może być
interpretowany ani jako zastępujący inicjatywę dowodową stron postępowania, zwłaszcza gdy są reprezentowane
przed podmioty fachowe (adwokatów, czy radców prawnych), ani też jako zobowiązujący Sąd meriti do weryfikowania
każdego dowodu innym dowodem, czy też dowodami. Zeznania pokrzywdzonego w zakresie czynu zarzuconego
oskarżonej w pkt III aktu oskarżenia, ani na etapie postępowania przygotowawczego, ani też sądowego nie
nasuwały żadnych wątpliwości. Groźby, które wówczas padły wpisują się w całokształt zachowania oskarżonej
wobec pokrzywdzonego – zachowania bardzo agresywnego i wręcz nieobliczalnego. Trudno się zatem dziwić
pokrzywdzonemu, iż wzbudziły w nim obawy ich spełnienia. Należy także zaznaczyć, iż pokrzywdzony szczerze zeznał,
iż później oskarżona już go nie niepokoiła.
W związku z powyższym uznając jedynie częściową skuteczność apelacji Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok
orzekając jak w części dyspozytywnej, a w pozostałym zakresie, uznając zarzuty apelacji za nieuzasadnione, a nadto
mając na uwadze, iż Sąd Rejonowy nie dopuścił się żadnych uchybień, które należałoby uwzględnić niezależnie od
granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów (art. 439 kpk i art. 440 kpk) zaskarżony wyrok utrzymał w mocy (art.
437 § 1 kpk), a zważywszy na sytuację materialną oskarżonej uzyskującej – stosunkowo niewielkie dochody zwolnił ją
od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze (art. 624 § 1 kpk).
SSO Ireneusz Bieniek SSO Kazimierz Wilczek SSR Tomasz Henrych
(...)