11 2009 Puls Rewitu

góle
NUMER 8 (46)
Listopad 2009
wydawca:
Księgowi i Biegli Rewidenci Sp. z o.o.
SPIS TREŚCI
PROBLEMATYKA PODATKOWA
3
ARTYKUŁY I KOMENTARZE
3
NAJWYśSZY CZAS DOKONAĆ WYBORU BIEGŁEGO REWIDENTA
3
OBOWIĄZEK PROWADZENIA KSIĄG RACHUNKOWYCH W 2010 R.
4
NIEODPŁATNE PRZEKAZANIE TOWARÓW WŁASNYCH NA POTRZEBY REKLAMY A
OPODATKOWANIE PODATKIEM OD TOWARÓW I USŁUG
6
WESZŁY W śYCIE
9
Zapraszamy na naszą stronę internetową: www.rewit.com.pl
REDAKCJA PULSU
Małgorzata Wojnowska
Magdalena Mrozowska
Władysław Kowalczyk
2
PROBLEMATYKA PODATKOWA
ARTYKUŁY i KOMENTARZE
NajwyŜszy czas dokonać wyboru biegłego rewidenta
Jednostki, których sprawozdanie finansowe za 2009 r. zgodnie z zapisami art. 64 Ustawy z dnia
29.09.1994 r. o rachunkowości (tekst jednolity Dz. U. z 2009 r. nr 152, poz. 1316) podlega
obowiązkowemu badaniu i ogłaszaniu , muszą pomyśleć juŜ o wyborze biegłego rewidenta,
jeŜeli jeszcze tego wyboru nie dokonały.
Kierownik jednostki powinien zawrzeć z podmiotem uprawnionym do badania sprawozdań
finansowych umowę o badanie sprawozdania w terminie umoŜliwiającym jego udział
w inwentaryzacji znaczących składników majątkowych. Stanowi o tym art. 66 ust. 5 wyŜej
przywołanej ustawy. Inwentaryzację wielu składników aktywów (z wyjątkami wskazanymi
w ustawie) moŜna rozpocząć 3 miesiące przed końcem roku obrotowego. W przypadku
zgodności roku obrotowego z kalendarzowym, inwentaryzację na koniec 2009 r.
przeprowadzać moŜna od października 2009 r. Dlatego teŜ wybór biegłego rewidenta
dokonującego badania sprawozdania finansowego za 2009 r. i podpisanie z nim umowy
o badanie powinny nastąpić najpóźniej w IV kwartale tego roku. Po podpisaniu umowy
naleŜy powiadomić biegłego rewidenta o terminach inwentaryzacji.
Przypomnijmy , kto takiego wyboru dokonuje Wyboru podmiotu uprawnionego do badania sprawozdań finansowych dokonuje organ
zatwierdzający sprawozdanie finansowe jednostki, chyba Ŝe statut, umowa lub inne wiąŜące
jednostkę przepisy prawa stanowią inaczej. W tym miejscu naleŜy zwrócić uwagę, na nowy
zapis w Ustawie o rachunkowości, który stanowi, iŜ zarząd jednostki nie moŜe dokonać
wyboru biegłego rewidenta – ( to art. 66 ust. 4 ustawy). Kierownik jednostki zawiera natomiast
umowę z biegłym rewidentem, co wynika art. 66 ust. 5 ustawy.
Małgorzata Wojnowska
Biegły Rewident
3
Obowiązek prowadzenia ksiąg rachunkowych w 2010 r.
Listę podmiotów, które mają obowiązek prowadzenia ksiąg rachunkowych po przekroczeniu
limitu przychodów , określają zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o rachunkowości oraz art. 24a
ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Znany jest juŜ kurs potrzebny do wyliczenia limitu przychodów, przekroczenie którego skutkuje
obowiązkiem prowadzenia w 2010 r. ksiąg rachunkowych.
Kwotę limitu wyznacza art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o rachunkowości (art. 24a ust. 4 ustawy
o pdof odwołuje się do "kwoty określonej w euro w przepisach o rachunkowości"). Obecnie
kwota ta wynosi 1.200.000 euro. Została w ubiegłym roku (z dniem 22 sierpnia 2008 r.)
podwyŜszona z kwoty 800.000 euro.
Ustalając więc obowiązek zaprowadzenia ksiąg rachunkowych w 2010 r., kwotę
1.200.000 euro przeliczyć naleŜy według średniego kursu NBP obowiązującego w dniu 30
września 2009 r. Kurs ten wyniósł 4,2226 zł/euro - według tabeli kursów NBP nr 191/A/NBP/2009.
Stąd limit przychodów wynosi:
1.200.000 euro × 4,2226 zł/euro = 5.067.120 zł.
Podmioty, dla których limit ma znaczenie
Tylko dla pewnej grupy podmiotów obowiązek prowadzenia ksiąg rachunkowych w danym
roku ustala się w zaleŜności od wielkości zeszłorocznych przychodów. NaleŜą do nich:
•
osoby fizyczne,
•
spółki cywilne osób fizycznych,
•
spółki jawne osób fizycznych,
•
spółki partnerskie.
Osoby fizyczne, spółki cywilne i jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie mogą
prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów do końca roku, za który ich
przychody przekroczą limit (art. 24a ust. 1 ustawy o pdof). Jeśli w danym roku limit zostanie
przekroczony - od początku następnego roku muszą zaprowadzić księgi rachunkowe. NaleŜy
zaznaczyć, Ŝe dotyczy to takŜe m.in. przedsiębiorstw osób fizycznych nieposiadających
obywatelstwa polskiego, będących obywatelami Unii Europejskiej. Osoby te, zgodnie
z prawem wspólnotowym, powinny być traktowane w zakresie obowiązku stosowania ustawy
o rachunkowości tak jak obywatele polscy.
Natomiast niezaleŜnie od wielkości przychodów prowadzą księgi rachunkowe m.in. spółki
kapitałowe, komandytowo-akcyjne i komandytowe, a takŜe spółki cywilne czy jawne,
w których choćby jednym ze wspólników jest osoba prawna, oraz osoby fizyczne
nieposiadające obywatelstwa polskiego pochodzące z kraju spoza Unii Europejskiej.
Przychody porównywane z limitem
4
Przychody, które naleŜy porównać z limitem, aby ustalić obowiązek prowadzenia ksiąg
rachunkowych, inaczej definiują ustawa o rachunkowości i ustawa o pdof. Ustawa
o rachunkowości mówi o przychodach netto ze sprzedaŜy towarów, produktów i operacji
finansowych (art. 2 ust. 1 pkt 2). Z kolei ustawa o pdof mówi o przychodach w rozumieniu
art. 14 tej ustawy, tj. kwotach naleŜnych, choćby nie zostały faktycznie otrzymane,
po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.
Wydaje się logiczne, Ŝe osoby fizyczne, spółki cywilne i jawne osób fizycznych oraz spółki
partnerskie prowadzące w 2009 r. księgę podatkową, powinny z limitem porównywać
przychody w rozumieniu art. 14 ustawy o pdof.
Natomiast przychody określone w ustawie o rachunkowości uwzględniać powinny podmioty,
które prowadziły w 2009 r. księgi rachunkowe. Potwierdza to np. postanowienie Urzędu
Skarbowego w Pruszkowie z dnia 2 marca 2006 r., nr 1421/BF/415-52/GJ/05. Przychody netto
ze sprzedaŜy towarów, produktów i operacji finansowych naleŜy ustalić na podstawie
prowadzonych ksiąg, po wyeliminowaniu np. przychodów ze sprzedaŜy materiałów,
pozostałych przychodów operacyjnych i zysków nadzwyczajnych.
Trzeba jednak wiedzieć, Ŝe kwestia róŜnic między podatkową a bilansową definicją
przychodów bywa róŜnie interpretowana. Podatkowa definicja przychodów jest znacznie
szersza od tej określonej ustawą o rachunkowości. Obejmuje takŜe np. przychody
ze sprzedaŜy środków trwałych. W skrajnym przypadku zdarzyć się moŜe, Ŝe przychody
jednostki, ustalone zgodnie z ustawą o rachunkowości, nie przekraczają limitu na dany rok,
a przyjmując definicję z ustawy o pdof - tak. Wówczas niektóre jednostki dla ostroŜności przy
ustalaniu obowiązku prowadzenia ksiąg rachunkowych przyjmują przychody w myśl ustawy
o pdof.
UWAGA!
Do ustalania obowiązku prowadzenia ksiąg rachunkowych w przyszłym roku przyjmuje się
przychody za cały obecny rok. Ewentualna zmiana formy prowadzenia ewidencji księgowej
następuje od początku roku obrotowego następującego po roku, w którym przekroczono
limit przychodów. Przejście nie moŜe nastąpić w ciągu roku.
Warto wiedzieć, Ŝe księgi rachunkowe od początku następnego roku mogą prowadzić takŜe
te osoby fizyczne, spółki cywilne i jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, których
przychody w obecnym roku okaŜą się niŜsze niŜ równowartość 1.200.000 euro. W tym
przypadku osoby te lub wspólnicy przed rozpoczęciem roku są obowiązani
do zawiadomienia o tym urzędu skarbowego, właściwego w sprawach opodatkowania
podatkiem dochodowym. Wynika to z art. 2 ust. 2 ustawy o rachunkowości oraz art. 24a ust. 5
ustawy o pdof. Taka dobrowolna decyzja jest co prawda rzadkością, ale ma swoje
uzasadnienie - księgi rachunkowe i sporządzone w oparciu o nie sprawozdania finansowe
dają moŜliwość dokonania pełnej oceny sytuacji majątkowej i finansowej firmy. Stanowią
źródło wielu danych istotnych z punktu widzenia właścicieli, zarządu firmy (m.in.
o naleŜnościach i zobowiązaniach, środkach pienięŜnych, kapitałach, poszczególnych
grupach kosztów, wyniku finansowym dla kaŜdego wyodrębnionego ośrodka generującego
przychody, np. sklepu, zakładu), których nie "wyczyta" się z księgi podatkowej.
Małgorzata Wojnowska
Biegły Rewident
5
Nieodpłatne przekazanie towarów własnych na potrzeby
reklamy a opodatkowanie podatkiem od towarów i usług
Na wstępie naleŜy wskazać, iŜ przepisy ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku
od towarów i usług, zwanej dalej ustawą o VAT dotyczące zasad i zakresu opodatkowania
czynności związanych z nieodpłatnym przekazaniem towarów własnych podatnika na cele
związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem, w tym na cele reklamy
od samego początku funkcjonowania w/w ustawy nastręczają podatnikom wielu trudności
interpretacyjnych, które wynikają z przyjęcia przez ustawodawcę niejasnych i niespójnych
przepisów.
W sprawie konieczności opodatkowania podatkiem VAT, bądź teŜ braku takiego obowiązku
przy nieodpłatnym przekazaniu towarów na cele reklamy organy podatkowe zajmują
przeciwstawne stanowiska, w sprawie zapadają róŜne wyroki sądów administracyjnych.
Powodem powyŜszego jest niechlujna legislacja art. 7 ustawy o VAT, która powoduje,
iŜ na gruncie analizy dwóch przepisów (ust. 2 i 3 art. 7) w wielu przypadkach organy
podatkowe wywodzą, iŜ taka czynność winna podlegać opodatkowaniu podatkiem
od towarów i usług.
Dla przypomnienia zakres czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT został
określony w art. 5 w/w ustawy, zgodnie z którym opodatkowaniu tym podatkiem podlega
m. in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Zgodnie
z zapisem w ust. 2 art. 7 ustawy o VAT przez dostawę towarów o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt
1 cyt. ustawy rozumie się równieŜ przekazanie towarów naleŜących do jego przedsiębiorstwa
na cele inne niŜ związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, w szczególności:
1) przekazanie lub zuŜycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników,
w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni
i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków
stowarzyszenia,
2)wszelkie inne przekazanie towarów bez wynagrodzenia, w szczególności darowizny
- jeŜeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniŜenia kwoty podatku naleŜnego o kwotę
podatku naliczonego od tych czynności, w całości lub w części.
Gramatyczna wykładnia tego przepisu w mojej ocenie nie budzi wątpliwości - kaŜde
nieodpłatne
przekazanie
towarów
na
cele
„niezwiązane
z
prowadzonym
przedsiębiorstwem”, jeŜeli podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku
naliczonego na gruncie ustawy o VAT traktowane jest jako odpłatna dostawa i podlega
opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.
Natomiast to samo nieodpłatne przekazanie towarów na cele związane z prowadzonym
przedsiębiorstwem, np. na cele reklamy, która niewątpliwie związana jest z funkcjonowaniem
przedsiębiorstwa i przyczynia się do generowania zysków nie stanowi odpłatnej dostawy
towarów i w związku z powyŜszym nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów
i usług.
Taka interpretacja w/w przepisu nie budziłaby wątpliwości, gdyby nie treść art. 7 ust. 3 w/w
ustawy, który stanowi, iŜ przepisu ust. 2 nie stosuje się do przekazywanych drukowanych
materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek, których
przekazanie wiąŜe się niewątpliwie z funkcjonowaniem przedsiębiorstwa.
Tutaj organy podatkowe a w ślad za nimi równieŜ niektóre sądy administracyjne łącząc
ze sobą treść ust. 2 i 3 art. 7 dopatrują się tzw. „drugiego dna” tj. obowiązku podatkowego
i wychodząc z załoŜenia, iŜ racjonalny ustawodawca nie uchwaliłby ust. 3 o takiej treści,
6
gdyby chciał zwolnić z opodatkowania podatkiem VAT nieodpłatnego przekazania
wszystkich towarów na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem a nie tylko
nieodpłatnego przekazania drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych,
prezentów o małej wartości oraz próbek.
Przykładem takiego restrykcyjnego podejścia moŜe być m. in. interpretacja przepisów prawa
podatkowego zawarta w postanowieniu Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu
Skarbowego z dnia 20 lutego 2007 r. znak 1471/VTR1/443-437/1/06/MF, gdzie organ
podatkowy analizując przepis art. 7 ust. 2 i 3 ustawy o VAT stwierdza: „jak wynika
z przytoczonych przepisów, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jako dostawa
towarów podlega nieodpłatne przekazanie przez podatnika towarów naleŜących do jego
przedsiębiorstwa na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, z wyłączeniem
przekazania towarów wymienionych w ust. 3 art. 7, w tym prezentów o małej wartości
w rozumieniu ust. 4 w/w artykułu ustawy”. Jak widać tutaj organ podatkowy wcielił się w rolę
ustawodawcy i „poprawia” ów przepis dochodząc do przeciwnego niŜ to wynika z jego
brzmienia. Niestety zdarzają się równieŜ orzeczenia sądów administracyjnych tak odczytujące
ów przepis. Wyrazem powyŜszego moŜe być np. wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 23.11.2005 r.
w sprawie oznaczonej sygn. akt I S.A./Bd 473/05 gdzie sąd orzekł: „Art. 7 ust. 2 ustawy
o podatku od towarów i usług naleŜy rozumieć tak, Ŝe nieodpłatne przekazanie towaru
podlega opodatkowaniu, jeŜeli przy nabyciu tych towarów przysługiwało podatnikowi prawo
do odliczenia całości lub części podatku naliczonego”
RównieŜ w uchwale NSA z dnia 28 maja 2007 r. sygn. akt I FPS 5/06 sąd orzekł „W świetle art. 7
ust. 2 i 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług w brzmieniu
obowiązującym w okresie od dnia 1 maja 2004 r. do dnia 31 maja 2005 r., przez dostawę
towarów naleŜało rozumieć równieŜ przekazanie przez podatnika bez wynagrodzenia
towarów naleŜących do jego przedsiębiorstwa na cele wiąŜące się z tym przedsiębiorstwem,
jeŜeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniŜenia podatku naleŜnego o kwotę podatku
naliczonego w związku z nabyciem tych towarów”. Tym samym NSA przychylił się
do interpretacji mniej korzystnej dla podatników. Uchwała dotyczyła stanu prawnego sprzed
1 czerwca 2005 r. MoŜna zatem bronić tezy, Ŝe po nowelizacji przepisów opodatkowane
są nieodpłatne przekazania wyłącznie na cele niezwiązane z działalnością podatnika.
Zupełnie inne stanowisko w przedmiotowej sprawie zajmuje przykładowo Naczelnik
Pomorskiego Urzędu Skarbowego w Gdańsku, który w wydanym postanowieniu znak PV/443496/IV/2005/JD, stwierdza „…z brzmienia cytowanych przepisów wynika zatem, iŜ dostawą
towarów, opodatkowaną podatkiem od towarów i usług, będzie równieŜ czynność
przekazania przez podatnika towarów naleŜących do jego przedsiębiorstwa, jednakŜe tylko
wówczas, gdy przekazanie to nastąpi na cele inne niŜ związane z prowadzonym przez
podatnika przedsiębiorstwem. Tym samym wyłączenie o którym stanowi art. 7 ust. 3 ustawy
o VAT oznaczało będzie, iŜ przekazanie przez podatnika drukowanych materiałów
reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek naleŜących
do przedsiębiorstwa podatnika, na cele inne niŜ związane z prowadzonym przez podatnika
przedsiębiorstwem, nie będzie stanowiło dostawy towarów podlegającej opodatkowaniu
podatkiem od towarów i usług….Powszechnie przyjmuje się, Ŝe wszelkie czynności
wykonywane przez podatnika na potrzeby reklamy są co do zasady związane
z prowadzonym przedsiębiorstwem, mają bowiem na celu zwiększenie przychodów…
W ocenie tut. Organu oznacza to, iŜ nieodpłatna czynność przekazania towarów na cele
związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, w tym równieŜ na cele reklamy
przedsiębiorstwa nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług”.
Podobne stanowisko zajął równieŜ Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, który
w wyroku z dnia 3 kwietnia 2007 r. (sygn. Akt I S.A./Wr 152/07) orzekł: „nie podlega VAT
nieodpłatne przekazanie wszelkich towarów mające charakter darowizny na cele związane
z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem”.
Racjonalnie podchodząc do tematu w Państwie Prawa prawo podatkowe nie moŜe być
swego rodzaju pułapką dla obywatela a obowiązek podatkowy winien wynikać wprost
7
i wyraźnie z przepisu ustawy. Podatnik nie moŜe domniemywać istnienia obowiązku
podatkowego. Ten dość pokrętny sposób wprowadzenia obowiązku podatkowego jaki
wywodzą niektóre organy podatkowe, który zmusza podatników do dokonywania
skomplikowanych zabiegów interpretacyjnych, skłania do zadania pytania o konstytucyjność
tych przepisów.
Odpowiadając a contrario zwolennikom opodatkowania tego rodzaju czynności naleŜy
zauwaŜyć, iŜ gdyby wolą ustawodawcy było opodatkowanie nieodpłatnego przekazanie
wszelkich towarów na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem to ustanowiłby
przepisy odpowiednio treści: art. 7 ust. 2 „przez dostawę towarów o której mowa w art. 5 ust. 1
pkt 1 rozumie się równieŜ przekazanie przez podatnika towarów na cele związane
z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, w szczególności …. Zaś art. 7 ust. 3
w brzmieniu: Przepisu ust. 2 nie stosuje się do….
W tym miejscu naleŜałoby równieŜ odnieść się do prawa wspólnotowego oraz
do orzecznictwa europejskiego wymiaru sprawiedliwości, w tym wyroku ETS w sprawie
C 48/97 do którego często odwołują się organy podatkowe wywodzące, Ŝe taka czynność
podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Ich zdaniem Unijny prawodawca w VI Dyrektywie
VAT odstąpił od uzaleŜnienia opodatkowania od celu przekazania towaru. Wprawdzie
brzmienie przepisu Dyrektywy jest wyjątkowo enigmatyczne i niejasne i moŜe sugerować,
Ŝe opodatkowaniu VAT podlega wyłącznie przekazanie towarów na cele inne niŜ związane
z prowadzoną działalnością gospodarczą, niemniej jednak orzecznictwo Europejskiego
Trybunału Sprawiedliwości nie pozostawia najmniejszych wątpliwości – opodatkowane jest
kaŜde nieodpłatne przekazanie towarów. Podstawową zasadą systemu podatku od wartości
dodanej jest bowiem opodatkowanie ostatecznej konsumpcji – niezaleŜnie czy do tej
„konsumpcji” dochodzi wskutek sprzedaŜy towaru klientowi czy teŜ wskutek przekazania
prezentu.
OtóŜ naleŜy z całą mocą podkreślić, iŜ w myśl jednej z fundamentalnych zasad
wypracowanych przez orzecznictwo sądowe na unijne przepisy moŜe powoływać się
wyłącznie podatnik, który wywodzi, iŜ przepisy VI Dyrektywy nie zostały prawidłowo
inkorporowane do ustawodawstwa krajowego. Natomiast na powyŜsze orzeczenia nie mogą
powoływać się organy podatkowe, chcące wprowadzić obostrzenie podatkowe wynikające
z przepisów prawa wspólnotowego w stosunku do bardziej liberalnych przepisów
ustawodawstwa krajowego.
Reasumując na tle tak zarysowanych rozbieŜności interpretacyjnych Podatnik kierując się
rachunkiem ekonomicznym ma w zasadzie trzy moŜliwości w rozwiązaniu problemu
opodatkowania podatkiem VAT nieodpłatnego przekazania/zuŜycia towarów na cele
związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, w tym na cele reklamy :
1. opodatkować dla tzw. „świętego spokoju” i rozliczyć podatek naleŜny;
2. opodatkować i rozliczyć podatek naleŜy VAT, wszczynając jednocześnie postępowanie
podatkowe o stwierdzenie nadpłaty i poprzez wykorzystanie procedury administracyjnej i
sądowej ostatecznie wyjaśnić sobie powyŜszy problem;
3. nieopodatkować te czynności, licząc się z moŜliwością powstania w przyszłości sporu z
organami podatkowymi lub organami kontroli skarbowej.
8
WESZŁY W śYCIE
W Dz. U. nr 161 z 30 września 2009 r., pod poz. 1282, opublikowano rozporządzenie Ministra
Finansów z dnia 29 września 2009 r. w sprawie wzorów formularzy zgłoszeń identyfikacyjnych.
W rozporządzeniu tym określono wzory formularzy zgłoszenia identyfikacyjnego:
•
osoby fizycznej prowadzącej samodzielnie działalność gospodarczą, niebędącej
przedsiębiorcą (NIP-1),
•
osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, będącej
podatnikiem lub płatnikiem (NIP-2),
•
osoby fizycznej nieprowadzącej samodzielnie działalności gospodarczej (NIP-3).
oraz kilka załączników do tych formularzy.
Rozporządzenie weszło w Ŝycie z dniem 1 października 2009 roku. Stare formularze mogą być
stosowane do wyczerpania zapasów – nie później niŜ do 31 stycznia 2010 roku.
W Dz. U. nr 156 z 23 września 2009 r., pod poz. 1237, opublikowano rozporządzenie Ministra
Finansów z dnia 10 września 2009 r. w sprawie określenia wzoru rocznego obliczenia podatku
wraz z informacją o wysokości dochodu, do sporządzania których obowiązane są organy
rentowe. W rozporządzeniu tym określono wzór rocznego obliczenia podatku przez organ
rentowy/informacji o dochodach uzyskanych od organu rentowego za rok podatkowy (PIT40A/11A). Nowy wzór stosuje się do dochodów uzyskanych od 1 stycznia 2009 r. JeŜeli przed
wejściem w Ŝycie ww. rozporządzenia roczne obliczenie podatku przez organ
rentowy/informacja o dochodach uzyskanych od organu rentowego zostało złoŜone
na dotychczasowym formularzu, za prawidłowe uznaje się zastosowanie wzoru formularza
obowiązującego przed dniem wejścia w Ŝycie niniejszego rozporządzenia.
Rozporządzenie weszło w Ŝycie 8 października 2009 r.
W Dz. U. nr 150 z 15 września 2009 r., pod poz. 1210, opublikowano rozporządzenie Ministra
Finansów z dnia 4 września 2009 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie określenia
niektórych wzorów oświadczeń, deklaracji i informacji podatkowych obowiązujących
w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.
W rozporządzeniu tym określono zmieniony wzór deklaracji do wymiaru zaliczek podatku
dochodowego od dochodów z działów specjalnych produkcji rolnej - PIT-6/PIT-6L.
Nowy wzór stosuje się do przychodów, dochodów (strat) uzyskanych (poniesionych)
od 1 stycznia 2009 r. JeŜeli deklaracja została złoŜona na dotychczasowym formularzu,
za prawidłowe uznaje się zastosowanie wzoru formularza obowiązującego przed wejściem
w Ŝycie niniejszego rozporządzenia.
Rozporządzenie weszło w Ŝycie 15 września 2009 r.
9