Systemy robotyczne chirurgii ortopedycznej. J. E. Lang, S. Mannava

Systemy robotyczne chirurgii ortopedycznej.
J. E. Lang, S. Mannava, A. J. Floyd, M. S. Goddard, B. P. Smith, A. Mofidi,
T. M. Seyler, R. H. Jinnah
From Wake Forest University School of Medicine, Winston-Salem, North
Carolina, USA
J Bone Joint Surg [Br] 2011;93-B:1296–1299.
Roboty są używane w chirurgii od 1980 roku. Chirurgia ortopedyczna
włączyła technologię robotyczną w 1992 z wprowadzeniem ROBODOC do
planowania i wykonywania całkowitej alloplastyki stawu biodrowego. W
następstwie użycia systemów robotycznych zwiększyła się ilość obiecujących
dobrych krótkoterminowych wyników radiologicznych w porównaniu do
wyników po tradycyjnych zabiegach ortopedycznych. Systemy robotyczne
można podzielić na dwie kategorie: autonomiczne i dotykowe(lub kierowane
przez chirurga). Pasywne systemy chirurgii, które stanowią trzeci typ
technologii, również zostały przyjęte niedawno przez ortopedów. Podczas gdy
systemy autonomiczne wpadły w niełaskę, systemy dotykowe z ulepszeniami
technologicznymi stały się powszechnie stosowane. W szczególności,
korzystanie z dotykowych i pasywnych systemów robotycznych w
jednoprzedziałowej endoprotezoplastyce stawu kolanowego (UKR) usunęło
niektóre historyczne mechanizmy błędów w UKR wykonywanej bez systemów
robotycznych. Systemy te pomagają w zwiększeniu dokładności ułożenia
elementów i tworzenia bardziej spójnego systemu równowagi więzadłowej.
Poprawa wczesnych klinicznych i radiologicznych wyników zwiększyła
popularność robota wspomaganego UKR.
Użycie robota wspomagającego ortopedę może potencjalnie poprawić
wyniki leczenia chirurgicznego. Omówiliśmy różne typy systemów
robotycznych dostępnych do stosowania w ortopedii i rozważyć wskazania,
przeciwwskazania i ograniczenia tych technologii