Postacie w Biblii

Postacie w Biblii
Abel i Kain - to synowie Adama i Ewy. Abel, umiłowany syn ojca, zostaje zabity
przez Kaina - uosobienie zbrodni bratobójstwa.
Noe - został wybrany przez Boga, by przetrwał zesłany na grzeszną ludzkość potop.
Noe wraz z synami i przedstawicielami różnych gatunków zwierząt przeczekał potop
na arce. Tęcza jest znakiem przymierza Noego z Bogiem.
Lot i żona Lota - gdy Bóg, rozgniewany na ludzi, skazał na zagładę Sodomę,
pozwolił z niej wyjść Lotowi i jego rodzinie, zakazał jedynie oglądania się za siebie.
Żona Lota - po dziś dzień symbol kobiecej ciekawości - nie wytrzymała i zamieniła się
w słup soli.
Abraham - to pierwszy patriarcha narodu żydowskiego, poprowadził Izraelitów do
Kanaan w Palestynie i tu osiadł. Żoną Abrahama była Sara, która powiła mu syna
Izaaka, mając dziewięćdziesiąt dziewięć lat! Bóg zaś, chcąc wypróbować wiarę
Abrahama, zażyczył sobie ofiary z jego jedynego syna - i Abraham spełnia rozkaz,
mimo bólu ofiarowuje na całopalenie Izaaka. Gdy podnosi miecz - Bóg powstrzymuje
go, a w zamian podsuwa baranka. Ofiara Izaaka to jeden z najsłynniejszych
motywów biblijnych.
Jakub - syn Izaaka. Kiedy Ezaw, jego, starszy o chwilę brat bliźniak, wrócił głodny
z polowania, Jakub za miskę soczewicy dostał od niego prawo pierworodztwa. A wraz
z tym prawem została mu przyznana przez Boga misja założenia narodu wybranego.
Rozgniewany Ezaw gotów jest zabić brata, więc Jakub ucieka. W drodze ma sen:
widzi sięgającą do nieba drabinę pełną aniołów. Bóg obiecuje mu, że jego
potomkowie zamieszkają w kraju, w którym spał. Pewnej nocy Jakub toczy walkę
z tajemniczym i potężnym aniołem, którego nie chce puścić, dopóki nie uzyska
błogosławieństwa. To od nadanego mu wówczas przez Boga imienia pochodzi nazwa
narodu - 'Izrael' znaczy dosłownie: ten, który walczył z Bogiem.
Józef - to syn Jakuba, wnuk Izaaka. To właśnie Józefa sprzedali do niewoli zazdrośni
bracia. Ten zaś nie uległ pokusie - wabiącej go żonie Potyfara, wsławił się natomiast
trafną interpretacją snów faraona (o siedmiu krowach tłustych i siedmiu krowach
chudych). Braciom przebaczył i pomógł im przetrwać lata głodu.
Mojżesz - to prawodawca Izraela, tradycyjnie uznawany za autora Pięcioksiągu, ten
z patriarchów, który wyprowadził Żydów z niewoli egipskiej. Mojżesz to jedna
z najważniejszych postaci biblijnych. Urodził się w czasach, gdy faraon kazał zabijać
chłopców izraelskich, lecz został cudownie ocalony: matka pozostawiła go
w trzcinowych koszyku na brzegu Nilu, a odnalazła go córka faraona. To on był tym,
do którego przemówił Bóg ukryty w krzaku gorejącym i z którym rozmawiał jeszcze
wielokrotnie. To on przeprowadził lud izraelski przez Morze Czerwone. To Mojżeszowi
właśnie wręczył Bóg na górze Synaj Dziesięć Przykazań Bożych (Dekalog). I to on
wreszcie doprowadził Żydów do Ziemi Obiecanej, lecz sam do niej nie wszedł - zmarł,
mając sto dwadzieścia lat, i nikt nigdy nie ujrzał jego grobu.
Samson - syn Manoacha z pokolenia Dan. Był nazarejczykiem od urodzenia.
Umacniał go Duch Pański. Posiadał wiarę w Boga, ale nie zawsze Go słuchał i nie
separował się od świata, lubił cielesną przyjemność i jej poświęcał siłę
i błogosławieństwa otrzymane od Boga do spełniania celów duchowych. Zdradziecka
Dalila obcięła mu włosy, Filistyni oślepili go i zrobili z niego nędznego komedianta.
Dzieje Samsona są bardzo ważną lekcją dla każdego chrześcijanina, który podobnie
jak nazarejczyk, odseparowany jest dla Boga. Są chrześcijanie o wielkiej sile fizycznej
i zdolnościach umysłowych, którymi służą światu, nawet wrogom chrześcijaństwa.
Hiob - o samym Jobie nie możemy więcej powiedzieć aniżeli mówi o nim sama jego
księga. Jest jednak postacią historyczną. Żył w ziemi Uz, w południowo-wschodniej
części Palestyny. Żył najprawdopodobniej w okresie patriarchów; mógł być
współczesnym Abrahama. Księga Joba jest właściwie utworem poetyckim, nawet
dramatem. Z księgi Joba dowiadujemy się, że Job był człowiekiem bojącym się Boga i
unikającym zła. Odpowiada dzisiejszemu prawdziwemu chrześcijaninowi, żyjącemu
wg wymagań Bożych. Job został poddany próbie wiary. Bóg zesłał na niego różne
nieszczęścia. Hiob rozpaczał, lecz nie zaparł się Boga, a Ten wynagrodził mu później
straty.
Dawid - to król Izraela zwany idealnym władcą. W młodości pasterz, lutnista,
pokonał olbrzyma Goliata przy użyciu... procy. Według Słowa Bożego Dawid jest
autorem większości psalmów.
Salomon - to syn Dawida, następny król Izraela, słynący z mądrości, opieki nad
kulturą i sztuką kraju. Miał 700 żon i 300 nałożnic.
Jan Chrzciciel - prorok, w Nowym Testamencie jego działalność przedstawiona jest
jako zapowiedź misji Chrystusa. Po okresie odosobnienia na pustyni - około 28 roku
n.e. zaczął nauczać. Wzywał ludzi do przygotowania się na przyjście Boga. Pierwszy
mówił o potrzebie chrztu - i chrzcił masowo nad rzeką Jordan. Przez niektórych był
nawet uważany za Mesjasza, tym bardziej, że to on udzielił chrztu Chrystusowi. Nowy
Testament podaje jednak, że sam nie uważał się za Mesjasza. Jan został wtrącony do
więzienia przez Heroda po tym, jak publicznie napiętnował jego cudzołóstwo
z Herodiadą. Do II wieku n.e. istniała sekta wyznawców Jana Chrzciciela, którzy
uważali go za Mesjasza.
Herodiada - jedna z ciemniejszych postaci Nowego Testamentu. Kochanka króla
Heroda Antypasa, która miała złowrogie zamiary wobec Jana Chrzciciela,
uwięzionego w lochach monarszego pałacu. Król jednak początkowo wcale nie
zamierzał traktować Jana zbyt surowo, darzył go nawet swego rodzaju sympatią.
Herodiada użyła więc podstępu. Sprowadziła mianowicie na dwór Heroda swą
przepiękną córkę Salome, która w dniu urodzin władcy wykonała przed nim niezwykle
udany popis taneczny. Rozgorączkowany Herod w podzięce za występ obiecał spełnić
każde jej życzenie. Tym życzeniem była chęć ujrzenia głowy Jana Chrzciciela na tacy.
Zostało spełnione.
Maria Magdalena - to pokutująca jawnogrzesznica, której Chrystus wybaczył błędy
przeszłości. Ona to namaściła stopy Chrystusa olejkiem i była obecna przy jego
pogrzebie.
Łazarz - to patron trędowatych; od jego imienia pochodzi nawet słowo 'lazaret'
oznaczające szpital wojskowy. Jest bohaterem jednego z cudów uczynionych przez
Chrystusa, który wskrzesił go do życia w cztery dni po jego śmierci.
Judasz Iskariota - to typ biblijnego zdrajcy. Wydał Chrystusa za trzydzieści
srebrników, które po dziś dzień oznaczają hańbiącą łapówkę. Symbolem Judasza jest
sakiewka. Judaszowe włosy - to rude, bo przedstawiano Judasza jako człowieka
rudego. Judasz, poruszony własnym czynem powiesił się. Odtąd taka śmierć
przypisana została zdrajcom.
Poncjusz Piłat - uosobienie kogoś, kto 'umył ręce', czyli nie wziął odpowiedzialności
za czyn. Piłat był prokuratorem Judei i to on zatwierdził wyrok ukrzyżowania
Chrystusa. Osobiście nie opowiadał się za wyrokiem, ale uległ sanhedrynowi i - na
znak zdystansowania się wobec sprawy - symbolicznie umył ręce. Chrystusa skazano,
uwolniono natomiast, zgodnie z prawem Paschy, innego skazańca - Barabasza. Piłat
wiele lat potem popełnił samobójstwo. Postać często przywoływana w literaturze.
Barabasz - to przestępca, rozbójnik, buntownik sądzony wraz z Chrystusem, ale
uwolniony przez Piłata na żądanie pospólstwa - zgodnie ze zwyczajem Paschy.
Szymon Czarnoksiężnik - postać z Dziejów Apostolskich. Obdarzony czarodziejską
mocą, umiał uzdrawiać chorych, wypędzać złe duchy, i twierdził, że jest kimś
niezwykłym. Po przyjęciu chrztu towarzyszył wszędzie diakonowi Filipowi. Kiedy
ujrzał, jak apostołowie Piotr i Jan przez nałożenie rąk udzielają Ducha Świętego,
chciał od nich kupić tę, darowaną im przez Boga, moc. Od imienia Szymona
Czarnoksiężnika pochodzi słowo 'symonia', którym określa się wszelkie kupczenie
rzeczami świętymi.