Rola i znaczenie zajęć rewalidacyjnych
Transkrypt
Rola i znaczenie zajęć rewalidacyjnych
Rola i znaczenie zajęć rewalidacyjnych „Rewalidacja - stawianie na mocne strony dziecka oraz szukanie tego, co w nim najlepsze” W naszym stuleciu wzrosło znaczenie pracy rewalidacyjnej z upośledzonymi umysłowo. Przyczyną tego stanu rzeczy jest między innymi rozwój idei humanitaryzmu, postęp naukowy (szczególnie osiągnięcia medycyny, fizjologii, psychologii, nauk społecznych). Ponadto ważną rolę odgrywają względy społeczno – ekonomiczne i prawne. Podstawowe cele kształcenia upośledzonych umysłowo zmierzają do optymalnego ich rozwoju i pełnego przystosowania do życia społecznego w granicach indywidualnej wydolności każdej jednostki. Zajęcia rewalidacyjne z dziećmi upośledzonymi umysłowo mają m.in. na celu przystosowanie ich do życia, a także w przyszłości do pracy w gronie ludzi pełnosprawnych. Oznaczają dążenie do przywrócenia dziecku upośledzonemu pełnej sprawności (szczególnie intelektualnej, psychoruchowej i społecznej). Zadaniem rewalidacji jest przywrócenie osobie upośledzonej wiary we własne siły i możliwości oraz przywrócenie możliwości uczestniczenia w życiu społecznym, czy kulturalnym. Wychowanie upośledzonych umysłowo jest działalnością niezwykle trudną i bardzo złożoną. Coraz częściej mówi się, że rozwój osób upośledzonych umysłowo powinien być wszechstronny. Nasz świat, zmieniające się warunki życia powodują, że w pedagogice specjalnej też trzeba wprowadzać nowe formy pracy, metody i środki. Rewalidacja indywidualna jest podstawową formą specjalistycznej pomocy dziecku upośledzonemu mającemu trudności w opanowaniu materiału nauczania oraz w nawiązywaniu kontaktów społecznych z powodu różnych zaburzeń i wad. Praca rewalidacyjna obejmuje oddziaływanie w szkole, w czasie lekcji, czy na zajęciach pozalekcyjnych. Dla upośledzonych umysłowo zajęcia te mają istotne znaczenie. Prawidłowa ich organizacja może stanowić źródło wychodzenia naprzeciw ich potrzebom rozwojowym. Zadania rewalidacji indywidualnej w szkole: Przeciwdziałanie zaburzeniom nerwowym i emocjonalnym powstałym na tle wad i trudności; Przeciwdziałanie wadom i trudnościom wywołującym zaburzenia nerwowe i emocjonalne; Wzmacnianie u uczniów przekonania o tym, że mogą przezwyciężać napotkane trudności i dorównać do poziomu zespołu dzieci danej klasy; Maksymalne usprawnianie, rozwijanie tych wszystkich funkcji psychicznych i fizycznych, które są najsilniejsze i najmniej uszkodzone; Dynamizowanie rozwoju, czyli stymulowanie. Zajęcia rewalidacyjne mają za zadanie wyrównywanie zaniedbań pedagogicznych, braków w nauce, a poprzez odpowiednie ćwiczenia usunąć i osłabić wady i zaburzenia mowy, rozwijać spostrzeganie, myślenie, uwagę, usprawniać koordynację ruchową, usuwać (w miarę możliwości) trudności w czytaniu, pisaniu, liczeniu. Powinny również eliminować wady postawy oraz usuwać zaburzenia emocjonalno – uczuciowe. Rola nauczyciela – terapeuty jest inna niż nauczyciela przedmiotu, ponieważ on nie uczy lecz proponuje interesujące zajęcia i służy pomocą, nie egzekwuje wiadomości i ich nie ocenia przy pomocy złych stopni lecz wraz ze swoim podopiecznym szuka rozwiązań i sposobów przezwyciężenia zaistniałych trudności. Stosuje on zadania i ćwiczenia dostosowane do możliwości dziecka. Musi też pamiętać o złych doświadczeniach dziecka wyniesionych z lekcji, co mogło spowodować niechęć do nauki. Brak tych pozytywnych doznań, sukcesu szkolnego nauczyciel terapeuta może zrekompensować (a nawet powinien) zadaniami na miarę możliwości dziecka. Dzieci, które nie dojrzały jeszcze emocjonalnie i społecznie do szkoły powinny wykonywać zadania terapeutyczne głównie poprzez formy zabawowe. A dzieciom starszym można zaoferować różnorodne zajęcia, takie jak - muzykoterapia, zajęcia z komputerem, zajęcia logopedyczne, logorytmika, zajęcia ruchowe z gimnastyką korekcyjną, czy zajęcia plastyczne. 1. 2. 3. 4. 5. Literatura: „Pedagogika specjalna” pod redakcją W. Dykcika „Pedagogika rewalidacyjna z dziećmi upośledzonymi umysłowo w szkole życia” I. Polkowska „Pedagogika upośledzonych umysłowo” J. Wyczesany „Pomoc dziecku upośledzonemu” J. Carr „Oligofrenopedagogika” H. Borzyszkowska