instrukcja

L
A B O R A T O R I U M
U
K Ł A D Ó W
L
I N I O W Y C H
14
Ujemne sprzężenie zwrotne
Ćwiczenie opracował Jacek Jakusz
napięcie wyjściowe. Dokładny opis pomiaru
1. Wstęp
Ćwiczenie umożliwia pomiar i porównanie właściwości tego
samego wzmacniacza pracującego w następujących
konfiguracjach:
A –wzmacniacz z otwartą pętlą sprzężenia zwrotnego,
B - wzmacniacz z zamkniętą pętlą (1) sprzężenia zwrotnego.
C - wzmacniacz z zamkniętą pętlą (2) sprzężenia zwrotnego.
Badany układ to dwustopniowy wzmacniacz, który tworzą
dwa tranzystory bipolarne pracujące w konfiguracji wspólny
emiter (CE). Wzmacniacz ten jest objęty ujemnym,
napięciowo-szeregowym sprzężeniem zwrotnym. Pomiary
układu z otwartą pętlą sprzężenia zwrotnego służą jako
odniesienie.
W ramach ćwiczenia wykonuje się pomiary: wzmocnienia
w środku pasma przepustowego, rezystancji wejściowej, dolnej
oraz górnej 3-decybelowej częstotliwości granicznej,
Poszczególne konfiguracje wybiera się przy pomocy
przełącznika obrotowego, który poprzez przekaźniki przełącza
odpowiednie układy. Dla uniezależnienia się od parametrów
przyrządów pomiarowych oraz jakości połączeń, wzmacniacz
ma wbudowany bufor o wzmocnieniu jednostkowym zarówno
na wejściu jak i na wyjściu.
Przed przystąpieniem do ćwiczenia należy zapoznać
się z jego przebiegiem (podstawowe informacje
zamieszczono w niniejszym opracowaniu). Prowadzący
ma obowiązek sprawdzić przygotowanie do ćwiczenia.
2. Pomiary
Dla każdego z układów A, B, i C należy:
a) Zmierzyć dolną i górną 3-decybelową
graniczną (
f L3dB , f H 3dB ).
częstotliwość
Pomiar należy wykonać w
następujący sposób:
- dla częstotliwości sygnału wejściowego
f = 18 kHz
ustawić wartość skuteczną napięcia sygnału
wejściowego tak, aby na wyjściu badanego układu
uzyskać wartość napięcia wejściowego Vwy = 300mV,
-
(tzn. dla A ≈1mV, dla B ≈10mV, dla C ≈5mV)
zachowując stałą wartość napięcia wejściowego
zmniejszać (dla pomiaru częstotliwości granicznej
dolnej) lub zwiększać (dla pomiaru częstotliwości
granicznej górnej) częstotliwość sygnału wejściowego aż
do
uzyskania
napięcia
wyjściowego
równego
300mV / 2 ≈ 212mV
uzyskana
odpowiednią częstotliwością graniczną.
b) Określić częstotliwość środkową
wartość
f0 =
generatora RS. Należy nacisnąć przycisk Rin i zanotować
napięcie wyjściowe. Dokładny opis pomiaru Rin znajduje
się w części teoretycznej.
d) Zmierzyć rezystancję wyjściową (sygnał wejściowy o
częstotliwości 18kHz, amplituda j.w.) - Rezystancję
wyjściową mierzy się wykorzystując dodatkowy rezystor
R L ' włączany równolegle z rezystancją obciążenia R L
Rout
3. Opracowanie wyników
1) Zmierzone charakterystyki częstotliwościowe nanieść na
osobnych wykresach. Oś pionowa powinna być wzmocnieniem
wyrażonym w mierze logarytmicznej tj. 20 log | K u | , oś
pozioma (częstotliwość) powinna być logarytmiczna.
Dla układów A,B i C obliczyć, na podstawie wzorów
zamieszczonych w protokole:
• punkty pracy tranzystorów,
• wzmocnienie małosygnałowe Ku,
• rezystancję wejściową i wyjściową,
Zamieścić własne wnioski i spostrzeżenia. Porównać układy
pomiędzy sobą, a także skomentować zgodność obliczeń
teoretycznych z pomiarami.
4. Teoria (dla zainteresowanych)
4.1 Właściwości ujemnego sprzężenia zwrotnego
Zastosowanie ujemnego sprzężenia zwrotnego do
układów wzmacniających powoduje:
1) stabilizację wzmocnienia – uniezależnianie się od wpływu
zmian wzmocnienia elementu aktywnego w pod wpływem
temperatury, napięcia zasilającego itp.;
2) możliwość
modyfikacji impedancji wejściowej i
wyjściowej;
3) zmniejszenie zniekształceń nieliniowych;
4) poszerzenie pasma układu.
Wady ujemnego sprzężenia zwrotnego:
zmniejszenie wzmocnienia
możliwość wzbudzania się układu
Schemat idealnego sprzężenia zwrotnego przedstawiono na
rys. 1
+ Σ xi
xs
xf −
i zanotować
10-03-09
A
xo
B
Rys. 1.
i zmierzyć wzmocnienie w środku pasma vo/vs .
c) Zmierzyć rezystancję wejściową (sygnał wejściowy o
częstotliwości 18kHz, amplituda j.w.) – Rezystancję
wejściową mierzy się wykorzystując dodatkowy rezystor
RS' włączony szeregowo z rezystancją wewnętrzną
wzmacniacza. Należy nacisnąć przycisk
f) Zmierzyć amplitudową charakterystykę częstotliwościową.
jest
f L3dB ⋅ f H 3dB
Rout znajduje
się w części teoretycznej.
e) Zmierzyć zniekształcenia nieliniowe dla f = 18 kHz .
Schemat idealnego sprzężenia zwrotnego
Wzmocnienie układu z zamkniętą pętlą sprzężenia zwrotnego:
Af ≡
xo
xo
Axi
A
=
=
=
x s xi + x f
xi + ABxi 1 + AB
AB
- wzmocnienie pętli
1+AB=F - różnica zwrotna
Wpływ ujemnego sprzężenia zwrotnego na charakterystykę
częstotliwościową
liniowego
wzmacniacza
zostanie
przeanalizowany na przykładzie
Załóżmy, że charakterystyka częstotliwościowa liniowego
wzmacniacza bez sprzężenia jest postaci:
A( s ) =
(1 + ω L
AM
s )(1 + s ω H )
2-2
Wzmocnienie układu dla średnich pulsacji (ωL << ω << ωH)
wynosi AM , a jego pasmo ograniczają dwie graniczne pulsacje
(ωL - dolna i ωH - górna). Ponadto zakładamy, że
charakterystyka członu sprzężenia zwrotnego B jest stała,
niezależna od częstotliwości. Wówczas po zamknięciu pętli
sprzężenia zwrotnego otrzymamy:
Af =
wzmocnienie w środku pasma:
ω Lf =
dolną pulsację graniczną:
górną
(1 + AM B )
pulsację
=
ωL
F
vf
dA
dA Uz
= A =
dUz dUz A
Uz
Bvo
Rys. 3. Model wzmacniacza
sprzężeniem zwrotnym.
A
=
SUz
ΔA Uz
ΔUz A
Rys. 4. Model zastępczy wzmacniacza.
Rif = Ri (1 + AB )
A
1
1
=
=
ΔA A f 1 + AB F
Rezystancja wyjściowa
Rof =
A
Af
A
ΔUz
Uz
RS
SUzf
A
SUz
vs
ΔA
A ΔUz
= SUz
A
Uz
W ćwiczeniu, w badanym wzmacniaczu zastosowano
napięciowo-szeregowe ujemne sprzężenie zwrotne. Stąd też w
dalszej części zostanie omówiony tylko ten rodzaj sprzężenia.
Topologię sprzężenia przedstawia rys. 2. Dla tego rodzaju
sprzężenia pobierane jest napięcie z wyjścia i podawane przez
czwórnik sprzężenia zwrotnego na wejście (również napięcie)
-szeregowo ze źródłem sygnału. W analizie przyjęto założenia:
a) układy A i B są unilateralne,
b) układ A jest wzmacniaczem napięciowym o wzmocnieniu
A, rezystancji wejściowej Ri i rezystancji wyjściowej Ro,
c) układ B o transmitancji napięciowej B nie obciąża układu
A (tzn. podłączenie układu B nie zmienia wzmocnienia
napięciowego układu A = vo/vi ).
vi
wzmacniacz
napięciowy
vo
vs
h11
v1
czwórnik
sprzężenia
Rys. 2. Topologia sprzężenia napięciowo-szeregowego.
wzmacniacz
napięciowy
A [V/V]
vo RL
i1 h21i1
h12v2
i2
h22 v2
Rys. 5. Model rzeczywistego wzmacniacza z napięciowoszeregowym sprzężeniem zwrotnym.
pasywny (nie wzmacnia sygnału) i dlatego można bez
większego błędu założyć:
transmitancja „w przód” czwórnika sprzężenia zwrotnego
jest pomijalnie mała w porównaniu ze wzmocnieniem
układu aktywnego A (tzn. h21=0),
transmitancja napięciowa czwórnika sprzężenia w
kierunku zwrotnym: B=h12=v1/vo przy i1=0.
Idealny czwórnik A należy uzupełnić o rezystancje wnoszone
przez układ sprzężenia zwrotnego tj. o elementy h11 oraz 1/h22
. Należy również włączyć do układu A rezystancje: źródła
sygnału RS i obciążenia RL .
Po przekształceniu otrzymujemy:
R1 = h11 =
vf
Ro
(1 + AB )
W układzie rzeczywistym zazwyczaj czwórnik sprzężenia jest
A
SAf =
vo
A
=
v s 1 + AB
Rezystancja wejściowa:
ΔA f
= SUzf
vo
Afvs
vs
lub wzorem (przydatnym przy pomiarach)
ΔA f
napięciowo-szeregowym
Rof
Rif
Af =
Ważnym parametrem jest czułość wzmocnienia układu z
ujemnym sprzężeniem zwrotnym na zmianę wzmocnienia
układu z otwartą pętlą sprzężenia. Wyraża się ona wzorem:
ponieważ
z
Wzmocnienie układu:
dla skończonych przyrostów
A
vo
graniczną:
ω Hf = ω H (1 + AM B ) = ω H F .
SAf =
vo
Avi
B
,
Jak wynika z powyższych zależności ujemne sprzężenie
zwrotne powoduje poszerzenie pasma wzmacniacza. Dla
wzmacniacza opisanego funkcją jednobiegunową pole
wzmocnienia (iloczyn wzmocnienia i pasma wzmacniacza)
pozostaje nie zmienione.
Ważną
właściwością
ujemnego
sprzężenia
zwrotnego jest wpływ na czułość wzmocnienia przy zmianach
napięcia zasilającego, temperatury itp..
Czułość wzmocnienia układu na zmianę napięcia zasilającego
wyraża się wzorem:
A
S Uz
RO
Ri
vi
vs
AM
A
= M ,
1 + AM B
F
ωL
A
ii
v1
|v = 0
i1 o
R2 =
v
1
= 2 |i1 =0
h22 i2
W ten sposób układ rzeczywisty został doprowadzony do
struktury idealnej (z rys.3), w której zamiast czwórnika A
wprowadzony
został
zmodyfikowany
czwórnik
A’,
uwzględniający wpływ czwórnika sprzężenia, rezystancji źródła
sygnału RS i rezystancji obciążenia RL .
2-3
zmodyfikowany
RS
wzmacniacz
napięciowy
A [V/V]
vi' R1
vs
VCC
czwórnik A'
vo'
R2 RL
RC2
RC1
RB1
IC1
Q2
IC2
Q1
h12vo'
vf'
vo'
RE1
RB2
RE2
czwórnik B
Rys. 6. Układ zmodyfikowany.
Rys. 9. Schemat do wyznaczenia punktu pracy
tranzystora.
Podsumowanie transformacji układu rzeczywistego:
czwórnik
sprzężenia
V B1 ≈ VCC
czwórnik
sprzężenia
R1
R2
podstawowy
wzmacniacz
napięciowy
RS
vi'
R2
RL
v' o
v' i
v' f
vo '
Af =
v' o
(2)
IC2 ≈ I E2 =
czwórnik
sprzężenia
B=
VB1 − 0,7V
RE1
VCE1 = VCC − (RC1 + RE1 )I C1
VB 2 = VCC − RC1 I C1
vo '
(3)
(4)
VB 2 − 0,7V
RE 2
(5)
VCE 2 = VCC − (RC 2 + R E 2 )I C 2
Rys. 6. Posumowanie przekształceń.
A' =
(1)
I C1 ≈ I E1 =
R1
vf'
RB 2
R B1 + R B 2
(6)
4.3.
Analiza
małosygnałowa
dwustopniowego
wzmacniacza z otwartą pętlą sprzężenia zwrotnego –
układ nr A.
vo
A'
=
v s 1 + A' B
4.2. Analiza dwustopniowego wzmacniacza z napięciowoszeregowym ujemnym sprzężeniem zwrotnym.
Punkty pracy każdego tranzystora, należy wyznaczyć przy
założeniu, że prąd stały bazy IB jest pomijalnie mały oraz że
napięcie baza-emiter VBE jest stałe i wynosi 0.7V.
B
środek pasma:
Zastępczy schemat małosygnałowy z zakresie średnich
częstotliwości (w paśmie przepustowym) jest tworzony przy
założeniu, że pojemności sprzęgające i bocznikujące stanowią
zwarcie dla sygnałów zmiennych, natomiast pojemności
pasożytnicze tranzystora są rozwarciem. Napięcie zasilania,
ponieważ ma stały potencjał, jest również traktowane jako
masa.
Cμ
Cμ
B
vπ
rπ C π
C
B
C
re
Cπ
g m vπ
α ie
ie
E
E
Rys. 7. Małosygnałowe schematy zastępcze typu π i
typu T tranzystora bipolarnego.
W analizie małosygnałowej należy
Parametry modelu małosygnałowego:
gm =
IC
,
VT
rπ =
β
gm
,
α=
przyjąć
β
β +1
,
VT=25mV.
re =
rπ
,
β +1
gm
Cπ =
− Cμ
2π ⋅ f T
4.2.1 Punkt pracy
Punkt pracy liczony jest przy zaniedbaniu prądu bazy. Punkt
pracy jest identyczny dla układu z otwartą i zamkniętą pętlą
sprzężenia zwrotnego
Rys. 10. Zastępczy schemat małosygnałowy wzmacniacza
dla środka pasma.
Rezystancję wejściową i wyjściową wyznacza się z rys.10:
Rin = RB1 RB 2 ( re1 + RE1 )( β1 + 1)
(7)
Rout = RC 2
(8)
natomiast wzmocnienie małosygnałowe (rys.10):
vo
v v i v
= o π 2 e1 i
v s vπ 2 ie1 vi v s
vo
α ( RC1 || rπ 2 ) Rin
= g m 2 (RC 2 R L )
vs
re1 + R E1 Rin + RS
(9)
(10)
wysokie częstotliwości:
Częstotliwość graniczna górna wyznaczona jest w oparciu o
stałe czasowe powiązane z odpowiednimi pojemnościami
2-4
pasożytniczymi. Każdą stałą czasową liczy się jako iloczyn
pojemności i rezystancji widzianej z zacisków tej pojemności.
Poszczególne stałe czasowe wynoszą:
(
)
τ L1 = C C1 R S + R B1 R B 2 (( β 1 + 1) R E1 + rπ 1 )
⎛
rπ 2 + RC1 ⎞
⎟
β 2 + 1 ⎟⎠
τ L 2 = C E 2 ⎜⎜ R E 2
τ L3
(21)
(22)
⎝
= CC 2 (RC 2 + RL )
(23)
Przybliżona częstotliwość graniczna dolna może być określona
wzorem:
Rys. 11. Zastępczy schemat małosygnałowy dla
wyznaczenia częstotliwości granicznej górnej.
f L3dB ≈
Korzystając z twierdzenia Millera można zamienić pojemność
Cμ tranzystora na pojemności CMi i CMo:
C Mi1
⎛
r g ( R || r ) ⎞
= C μ1 ⎜⎜1 + π 1 m1 C1 π 2 ⎟⎟ =
rπ 1 + R E1 ( β 1 + 1) ⎠
⎝
⎛
R || r ⎞
= C μ1 ⎜⎜1 + C1 π 2 ⎟⎟
r
e1 + R E1 ⎠
⎝
⎛ r + RE 1 ⎞
⎟⎟
C Mo1 = Cμ1 ⎜⎜1 + e1
⎝ RC1 || rπ 2 ⎠
C Mi 2 = C μ 2 (1 + g m 2 RC 2 || R L )
(13)
(14)
Teraz można łatwo wyznaczyć stałe czasowe związane z
poszczególnymi pojemnościami:
+
1
⎛
R S R B1 R B 2 + R E1 ⎞
⎟
⎜
⎟
1
g
R
+
m1 E1
⎝
⎠
= (C Mo1 + C Mi 2 + Cπ 2 ) ⋅ (RC1 rπ 2 )
RB2
1
Na rys. 14 przedstawiony jest schemat wzmacniacza dla
sygnałów zmiennych w środku pasma przepustowego.
(20)
2π ⋅ τ H2 1 + τ H2 2 + τ H2 3 + τ H2 4
RS C C1
C C2
R
E 1
RE2
g m2v π2
RC2 RL
RL
R out
RF
vs
RB2
vo
Q2
Q1
Rof
R E1
Rys. 14. Schemat
wzmacniacza
z
zamkniętą
pętlą
sprzężenia zwrotnego dla sygnałów zmiennych w środku
pasma przepustowego.
Układy A i B przedstawione są na rys. 15 i 16.
vo
R B1
Q1
C E2
Rys. 12. Zastępczy schemat małosygnałowy wzmacniacza
dla częstotliwości niskich.
RC2
R C1
RB1
R in
RS
niskie częstotliwości:
Częstotliwość graniczna dolna wyznaczona jest w oparciu o
stałe czasowe powiązane z odpowiednimi pojemnościami
sprzęgającymi lub bocznikującymi (licząc stałe czasowe dla
każdej z pojemności, pozostałe należy traktować jako
zwarcie). Pojemności pasożytnicze traktuje się jako rozwarcia.
vπ2
RE2 CE2
Rys. 13. Schemat
wzmacniacza
z
zamkniętą
pętlą
sprzężenia
zwrotnego
z
zaznaczonymi
miejscami
przerwania
pętli
dla
wyodrębnienia
układu
podstawowego A i czwórnika sprzężenia B.
R if
rπ2
RL
RE1
ale lepiej zastosować wzór dokładniejszy:
rπ1
vo
RF
(19)
2π ⋅ (τ H 1 + τ H 2 + τ H 3 + τ H 4 )
R C1
CC2
(17)
1
vπ1 gm1vπ1
R C2
Q2
Q1
CC1
vs
Przybliżona częstotliwość graniczna górna może być
określona wzorem:
R B1||RB2
(25)
RC1
R B1
RS
(18)
vs
1
τ L23
(16)
τ H 4 = C Mo 2 ⋅ (RC 2 RL )
f H 3dB ≈
+
τ L22
CF
τ H 2 = Cπ 1 ⎜ rπ 1
f H 3dB ≈
1
τ L21
Na rys. 13 przedstawiony jest schemat wzmacniacza.
Sprzężenie zwrotne działa tylko dla sygnałów zmiennych z
powodu pojemności CF , która ze względu na bardzo dużą
wartość nie ma żadnego wpływu na charakterystyki
częstotliwościowe układu. Na rysunku określono miejsca
przerwania pętli sprzężenia zwrotnego dla wyodrębnienia
wzmacniacza podstawowego A i czwórnika sprzężenia B.
V CC
τ H 1 = C Mi1 ⋅ (R B1 R B 2 || R S || ( re1 + R E1 )( β 1 + 1) ) (15)
τ H3
1
2π
4.4.
Analiza
małosygnałowa
dwustopniowego
wzmacniacza z zamkniętą pętlą sprzężenia zwrotnego –
układ B,C.
(12)
⎛
⎞
1
⎟
C Mo 2 = C μ 2 ⎜1 +
⎜
g m 2 RC 2 R L ⎟⎠
⎝
(24)
ale lepiej zastosować wzór dokładniejszy:
f L3dB ≈
(11)
⎛ 1
1
1 ⎞
⎜⎜
⎟⎟
+
+
⎝ τ L1 τ L 2 τ L3 ⎠
1
2π
vi
R B2
RC2
R C1
Q2
vo
2-5
Rin = ( Rif − RS ' ) RB1 RB 2
Rys. 15. Wzmacniacz podstawowy – układ A.
vf '
Rezystancja wyjściowa układu bez sprzężenia (liczona dla
układu zmodyfikowanego A’):
RF
vo
RE1
(34)
'
RO = R C 2 R L ( R E 1 + R F )
Rys. 16. Czwórnik sprzężenia zwrotnego – układ B.
B=
v' f
v 'o
=
RE1
RE 1 + RF
(26)
R1 = h11 = R E1 R F
(27)
1
= RE1 + RF
h22
R2 =
(28)
RS '
RO
R C2
Q2
Q1
vo'
R
Rof =
h11
RE1
RF
ze
sprzężeniem
RO
(1 + A' B )
(36)
Rezystancja wyjściowa rzeczywistego układu ze sprzężeniem:
⇒
Rout =
Rof R L
R L − Rof
(37)
5. Pomiar rezystancji wejściowej
Rezystancję wejściową mierzy się wykorzystując dodatkowy
rezystor RS' włączony szeregowo z rezystancją wewnętrzną
RL
F
v i'
Rezystancja
wyjściowa
układu
(przekształconego do struktury idealnej):
1
1
1
=
+
Rof
Rout R L
RC1
Ri
(35)
generatora RS. Podczas normalnej pracy jest on zwierany
przełącznikiem umieszczonym na płycie czołowej. Po
1/h22
RE1
naciśnięciu przycisku oznaczonego Rin następuje dołączenie
rezystora RS' w szereg z RS, co powoduje zmniejszenie
wzmocnienia.
Rys. 17. Układ zmodyfikowany A’.
Rys. 19. Metoda pomiaru rezystancji
wejściowej wzmacniacza.
Rys. 18. Model małosygnałowy układu A’.
Oznaczając jako
Ponieważ pętla sprzężenia zwrotnego nie obejmuje dzielnika
RB1 i RB2 to włączamy go do rezystancji źródła Thevenina:
R S ' = R B1 R B 2 R S
(29)
Wzmocnienie układu zmodyfikowanego jest określone
wzorem:
A' =
⋅
vo '
α ( R || r )
= g m 2 (RC 2 RL ( RE1 + RF ) ) 1 C1 π 2 ⋅
re1 + RE1 RF
vi '
( re1 + RE1 RF )( β1 + 1)
v0 ' = K ⋅
(30)
Wzmocnienie układu ze sprzężeniem wynosi więc:
vo
A'
=
v s 1 + A' B
(31)
Rezystancja wejściowa układu bez sprzężenia (liczona dla
układu zmodyfikowanego A’):
Ri = R S ' + ( β 1 + 1)( re1 + R E1 R F )
Rezystancja
wejściowa
układu
(przekształconego do struktury idealnej):
Rif = Ri (1 + A' B )
(32)
ze
sprzężeniem
(33)
Rezystancja wejściowa rzeczywistego układu ze sprzężeniem:
Rin
⋅ vs
Rin + R S + R S '
v 0 Rin + R S + R S '
=
v0 '
Rin + R S
Rin =
( re1 + RE1 RF )( β1 + 1) + RS '
Af =
vo oraz vo' odpowiednio napięcia wyjściowe
przy zwartym i rozwartym rezystorze RS' otrzymujemy:
Rin
(38)
v0 = K ⋅
⋅ vs
Rin + R S
v0 '
⋅ R S '− R S
v0 − v0 '
(39)
(40)
(41)
6. Pomiar rezystancji wyjściowej
wzmacniaczy
Rezystancję wyjściową mierzy się wykorzystując dodatkowy
rezystor R L ' włączany równolegle z rezystancją obciążenia
R L wzmacniacza. Podczas normalnej pracy R L ' jest
odłączony. W czasie pomiaru rezystancji dołącza się go
przełącznikiem umieszczonym na płycie czołowej i
oznaczonym Rout . Po naciśnięciu przycisku następuje
dołączenie rezystora RL’, co powoduje zmniejszenie
wzmocnienia.
R in
A
B
układ
C
Rout
2-6
51kΩ
6.2kΩ
8.2kΩ
560Ω
2.2kΩ
1.2kΩ
5.1kΩ
18kΩ
36kΩ
2kΩ
1kΩ
6.8μF
680nF
Literatura:
[1]
Z. J. Staszak, J. Glinianowicz, D. Czarnecki „Materiały
pomocnicze do przedmiotu Układy Elektroniczne
Liniowe”.
[2]
A. Guziński, „Linowe elektroniczne układy analogowe”
WNT 1992.
[3]
A. Filipkowski, „Układy elektroniczne analogowe i
cyfrowe”, WNT 1978.
WYJŚCIE
Vcc
vo
RL
Bufor
Ro u t
CE2
RE2
RFC
CF
RFB
C
B
WEJŚCIE
RE1
RB2
vs
200
4.5pF
150MHz
+12V
SIEĆ
Wartość
β1,2
Cμ1,2
fT1,2
VCC
RB1
RB2
RC1
RE1
RC2
RE2
RL
RFB
RFC
RS’
RL’ ,RS
CC1, CC2
CE2
RS
Parametr
RS '
7. Parametry tranzystorów i dane
elementów:
Bufor
(44)
RL
RL ⋅ RL '
RL ⋅ v0 '
− RL '
v0 − v0 '
Q2
Rout =
A
(4)
Q1
v 0 ' ( R L || R L '+ Rout ) v 0 ( R L + Rout )
=
R L || R L '
RL
RB1
(43)
CC1
R L || R L '
⋅ vs
R L || R L '+ Rout
RI N
v0 ' = K ⋅
CC2
(42)
RC2
RL
⋅ vs
R L + Rout
RC1
v0 = K ⋅
12V
13V
11V
vo oraz vo‘ odpowiednio napięcia wyjściowe
przy rozwartym i zwartym rezystorze otrzymujemy:
VCC
Oznaczając jako
UJEMNE SPRZĘŻENIE ZWROTNE
Rys. 20. Metoda pomiaru rezystancji
wyjściowej wzmacniacza.