D - Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Tychach

Sygn. akt VI GC 1064/15 upr/3
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 8 listopada 2016 r.
Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy
w składzie następującym:
Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk
Protokolant: st. sekr. sądowy Aleksandra Nyga
po rozpoznaniu w dniu 27 października 2016 r. w Tychach
na rozprawie
sprawy z powództwa: (...) Windykacja Sp. z o.o. spółka komandytowo-akcyjna
w P.
przeciwko: K. K. (1), M. K. i K. K. (2)
o zapłatę
1) zasądza solidarnie od pozwanych K. K. (1), M. K. i
K. K. (2) na rzecz powoda (...) Windykacja Sp. z o.o. spółka komandytowo-akcyjna w P. kwotę 361,39 zł (trzysta
sześćdziesiąt jeden złotych trzydzieści dziewięć groszy) z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwot:
-.
• 117,85 zł (sto siedemnaście złotych osiemdziesiąt pięć groszy) od dnia 13 listopada 2013 r. do dnia zapłaty,
• 121,77 zł (sto dwadzieścia jeden złotych siedemdziesiąt siedem groszy) od dnia 11 grudnia 2013 r. do dnia zapłaty,
• 121,77 zł (sto dwadzieścia jeden złotych siedemdziesiąt siedem groszy) od dnia 10 stycznia 2014 r. do dnia zapłaty,
2) oddala powództwo w pozostałym zakresie;
3) zasądza od powoda na rzecz pozwanych M. K. i K. K. (2) kwotę 69,80 zł (sześćdziesiąt dziewięć złotych osiemdziesiąt
groszy) tytułem stosunkowego rozdzielenia kosztów.
SSR Jolanta Brzęk
Sygn. akt VI GC 1064/15/3
UZASADNIENIE
Powód (...) Windykacja Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością sp.k.a. z siedzibą w P. wystąpił przeciwko K. K. (2),
M. K. i K. K. (1) prowadzącym działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej (...) s.c. z pozwem w elektronicznym
postępowaniu o zapłatę kwoty 1 254,37 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wymagalności poszczególnych kwot
cząstkowych wraz z kosztami procesu.
W uzasadnieniu powód wskazał, że pozwani prowadzą działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej i byli związani
umową o świadczenie usług telekomunikacyjnych z (...) S.A. w W. jako następcą prawnym (...) Sp. z o.o. w W. na
podstawie, których wystawiono faktury VAT oraz notę obciążeniową, które to wierzytelności zakupione zostały od
cedenta (...) S.A. w W. przez spółkę (...) sp. z o.o. z siedzibą w P., na podstawie umowy cesji zawartej w dniu 22 lipca
2014 r. W związku z niedotrzymaniem warunków umowy przez pozwanych w okresie promocyjnym, umowa została
rozwiązana przez cedenta z przyczyn leżących po stronie pozwanych i cedent wystawił notę obciążeniową obejmującą
wszystkie udzielone przy zawieraniu umów upusty przy zakupie sprzętu, rabaty abonamentowe oraz rabaty za usługi
dodatkowe. Wysokość noty obciążeniowej została obliczona jako iloczyn wysokości przyznanych ulg i liczby pełnych
miesięcy pozostałych do końca okresu promocyjnego, podzielony przez liczbę miesięcy okresu promocyjnego, na
który zostały zawarte umowy. Pozwani nie uregulowali należności wskazanych w nocie obciążeniowej i fakturze VAT.
Pismem z dnia 30 stycznia 2015 r. pozwani zostali zawiadomieni o zawartej umowie cesji oraz wezwani do zapłaty
dochodzonych należności.
W dniu 14 maja 2015 r. w sprawie o sygn. VI Nc-e 789421/15 Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie wydał nakaz
zapłaty w postępowaniu upominawczym.
Pozwana K. K. (3) wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty. Pozwana wskazała, że z dniem 25 września 2013 r. wspólnicy
spółki cywilnej (...) wypowiedzieli swój udział w spółce w trybie natychmiastowym. Od sierpnia 2013 r. pozwana nie
miała dostępu do jakiejkolwiek dokumentacji spółki cywilnej z powodu uniemożliwienia jej tego przez pozostałych
wspólników, nie ma również dostępu do majątku spółki, który nie został z nią rozliczony.
Postanowieniem z dnia 12 czerwca 2015 r. Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie przekazał sprawę do rozpoznania
do Sądu Rejonowego w Tychach.
W dalszym piśmie procesowym powód wskazał, iż pozwana nie podważyła skutecznie żądania pozwu. Pozwana nie
zaprzeczyła, iż była wspólnikiem spółki cywilnej (...) s.c. wraz z K. K. (2) i M. K.. Nie zaprzeczyła również, że jako
osoba upoważniona zawarła w imieniu spółki umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych z operatorem (...)
S.A. jako następcą prawnym (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.. Na zawartych przez spółkę umowach widnieją podpisy
pozwanej, która zawarła umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych w imieniu spółki, która to umowa wiąże
wszystkich wspólników.
Na rozprawie w imieniu pozwanej M. K. i K. K. (2) pełnomocnik wniósł o oddalenie powództwa i o zasądzenie kosztów
według norm przepisanych. Na uzasadnienie podał, że pozwani nie wiedzieli, że pozwana K. K. (1) zawierała umowy
na telefony w imieniu spółki. Ponadto wskazał, że z dniem 25 września 2013 r. jego mocodawcy wypowiedzieli udziały
w spółce i nie wiedzieli o rosnącym zadłużeniu za telefony.
Sąd ustalił co następuje:
Bezspornym było, że K. K. (1) w imieniu spółki cywilnej (...) s.c. zawarła z (...) Sp. z o.o. w W. w dniu 21 lipca 2011
r. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych na czas oznaczony 24 miesięcy. Następnie w dniu 16 stycznia
2012 r. K. K. (1) również w imieniu spółki cywilnej (...) s.c. zawarła z (...) Sp. z o.o. w W. umowę o świadczenie usług
telekomunikacyjnych na czas oznaczony 36 miesięcy
dowód: umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych (k. 72-77, 78-87).
(...) Sp. z o.o. w W. wystawiła na rzecz K. K. (1), M. K. i K. K. (2) tytułem usług telekomunikacyjnych faktury VAT nr:
- (...) w dniu 26 października 2013 r., za okres od dnia 26 września 2013 r. do dnia 25 października 2013 r. na kwotę
121,77 zł, płatną do dnia 12 listopada 2013 r.,
- (...) w dniu 26 listopada 2013 r., za okres od dnia 26 października 2013 r. do dnia 25 listopada 2013 r. na kwotę
121,77 zł , płatną do dnia 10 grudnia 2013 r.,
- (...) w dniu 26 grudnia 2013 r., za okres od dnia 26 listopada 2013 r. do dnia 25 grudnia 2013 r. na kwotę 121,77
zł, płatną do dnia 9 stycznia 2014 r.
Dowód: faktury (k. 68-70).
W dniu 26 lutego 2014 r. (...) S.A. wystawiła na rzecz pozwanych notę obciążeniową nr (...) na kwotę 892,98 zł płatną
do dnia 12 marca 2014 r. tytułem niedotrzymania warunków zawartej na czas określony umowy o świadczenie usług
telekomunikacyjnych.
Dowód: nota obciążeniowa (k. 71).
W dniu 25 września 2013 r. M. K. i K. K. (2) złożyli oświadczenia o wypowiedzeniu udziału w spółce cywilnej w trybie
natychmiastowym.
Dowód: oświadczenia (k. 111 i 112)
W dniu 22 lipca 2014 r. (...) S.A. w W. zawarła z P. Windykacja p. z o.o. sp. k. a. w P. umowę ramową przelewu
wierzytelności z dnia 14 marca 2014 r. na podstawie, której powód nabył wierzytelność względem pozwanych. Pismem
z dnia 22 lipca 2014 r. (...) S.A. w W. zawiadomiło pozwanych o dokonanej cesji wierzytelności.
Dowód: porozumienie wraz z załącznikami (k. 88-91), pismo (k. 95).
Pismami z dnia 30 stycznia 2015 r. powód wezwał pozwanych do zapłaty spornej należności, jednakże bezskutecznie.
Dowód: wezwania do zapłaty (k. 92-94).
Poczynione w sprawie ustalenia faktyczne oparto o nie budzące wątpliwości, merytoryczne dokumenty znajdujące się
w aktach sprawy.
Sąd oddalił wniosek o przesłuchanie stron, albowiem nie miał on znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie
Sąd zważył, co następuje:
Powództwo wytoczone w niniejszej sprawie przez (...) Windykacja Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością sp. k. a.
z siedzibą w P. przeciwko K. K. (2), M. K. i K. K. (1) zasługiwało na uwzględnienie w części.
Powód domagał się zasądzenia kwoty 1 254,37 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wymagalności poszczególnych kwot
cząstkowych wskazując, że nabył wierzytelność względem pozwanych w drodze umowy cesji wierzytelności.
Pozwana K. K. (1) wniosła o oddalenie powództwa w całości, wskazując, że K. K. (2) i M. K. wypowiedzieli swój udział
w spółce w trybie natychmiastowym, a od sierpnia 2013 r. pozwana nie miała dostępu do jakiejkolwiek dokumentacji
spółki cywilnej.
W pierwszej kolejności Sąd rozważył, iż pełnomocnik pozwanych K. K. (2) i M. K., w toku postępowania wnosił
o oddalenie powództwa, z tym uzasadnieniem, że pozwani co prawda pozostawali w spółce cywilnej, jednakże nie
zaciągali zobowiązania o które chodzi w sprawie. Nadto pozwani wypowiedzieli udział w spółce.
Pozwani zgodnie stwierdzili, że nie mieli świadomości, co do rosnącego zadłużenia z tytułu użytkowania zadłużenia,
choć z różnych przyczyn.
Wskazać należy że każdy wspólnik jest uprawniony i zobowiązany do prowadzenia spraw spółki, o czym stanowi art.
865 § 1 k.c.
Zgodnie z art. 864 k.c. za zobowiązania spółki wspólnicy odpowiedzialni są solidarnie.
Oznacza to, że wierzyciel może żądać całości lub części świadczenia od każdego wspólnika z osobna, od kilku
z nich bądź od wszystkich wspólników łącznie, a spełnienie świadczenia przez któregokolwiek z nich zwalnia
pozostałych (A. K., Prawo handlowe, 2012, s. 234). Jednocześnie, dopóki całe zobowiązanie nie zostanie wypełnione,
wszyscy wspólnicy pozostają zobowiązani wobec wierzyciela (art. 366 k.c.). Wspólnicy odpowiadają przy tym bez
ograniczeń, za całość zobowiązań spółki, zarówno całym majątkiem wspólnym, jak i każdy z nich odpowiada
swoim majątkiem indywidualnym, nieobjętym wspólnością. W związku z tym rozróżnieniem mas majątkowych,
z których odpowiedzialność może być realizowana, należy przyjąć, że odpowiedzialność solidarna odnosi się do
majątków odrębnych (indywidualnych) wspólników, ale również do majątku wspólnego, choć odpowiedzialność ze
wspólnego majątku może być realizowana tylko wobec wszystkich wspólników łącznie (odmiennie W. Jurewicz,
Odpowiedzialność za zobowiązania spółki cywilnej, St. Praw. 1985, z. 1–2, s. 190, który określa odpowiedzialność z
majątku wspólnego jako „łączną"; z kolei S. Grzybowski (w:) System prawa cywilnego, t. III, cz. 2, s. 816, wskazuje, że
brak podstaw do solidarności w ramach odpowiedzialności wspólnym majątkiem).
Każdy wspólnik odpowiada za te zobowiązania spółki, które powstały w czasie, gdy był wspólnikiem. Nie odpowiada
on za zobowiązania powstałe przed jego przystąpieniem do spółki lub po jego wystąpieniu (S. Grzybowski (w:) System
prawa cywilnego, t. III, cz. 2, s. 816; por. także A. Herbet, Spółka..., s. 396–399). Odpowiedzialność wspólnika
majątkiem indywidualnym za zobowiązania powstałe w czasie jego członkostwa w spółce trwa nadal mimo wystąpienia
wspólnika ze spółki bądź też jej rozwiązania. Oznacza to, że za każde zobowiązanie odpowiadają solidarnie osoby
będące wspólnikami w momencie powstania zobowiązania, niezależnie od tego, że następnie wystąpiły ze spółki bądź
też spółka uległa rozwiązaniu.
Sąd miał w polu widzenia podniesioną przez pełnomocnika pozwanych K. K. (2) i M. K. okoliczność, iż w dniu
25 września 2013 r. M. K. i K. K. (2) złożyli oświadczenia o wypowiedzeniu udziału w spółce cywilnej w trybie
natychmiastowym. Niemniej jednak zobowiązanie, z którego powód dochodzi należności powstało już w 2012 r., kiedy
to zarówno pozwany K. K. (2), jak i pozwane M. K. i K. K. (1) byli wspólnika spółki cywilnej (...) s.c., zatem ponoszą
solidarność za zobowiązania spółki, powstałe w czasie kiedy byli wspólnikami spółki cywilnej.
Bezspornym w niniejszej sprawie jest, iż strony łączyła umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych oraz sam
fakt zadłużenia pozwanych wobec powódki za niezapłacone faktury VAT.
Należy wskazać, że umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych jest umową nazwaną i należy stosować
do niej przepisy ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo Telekomunikacyjne (Dz.U.2014.243 j.t.). Zgodnie z
art. 56 ust. 1 przytoczonej ustawy świadczenie usług telekomunikacyjnych odbywa się na podstawie umowy o
świadczenie usług telekomunikacyjnych. W ust. 2 powołanego artykułu zapisano, że umowę o świadczenie usług
telekomunikacyjnych zawiera się w formie pisemnej lub elektronicznej za pomocą formularza udostępnionego na
stronie internetowej dostawcy usług. Wymóg formy pisemnej lub elektronicznej nie dotyczy umowy o świadczenie
usług telekomunikacyjnych zawieranej przez dokonanie czynności faktycznych obejmujących w szczególności umowy
o świadczenie usług przedpłaconych świadczonych w publicznej sieci telekomunikacyjnej, publicznie dostępnych
usług telefonicznych świadczonych za pomocą aparatu publicznego lub przez wybranie numeru dostępu do sieci
dostawcy usług.
Spornym w przedmiotowej sprawie okazało się naliczenie przez powódkę kary umownej w łącznej wysokości
892,98 zł w związku z niedotrzymaniem warunków zawartej na czas określony umowy o świadczenie usług
telekomunikacyjnych. Pozwani wnieśli o oddalenie powództwa w tym zakresie twierdząc, że nie mieli wpływu na jej
naliczenie.
Należy podkreślić iż, kara umowna, związana jest w swej istocie i pełnionej funkcji z zagadnieniem prawidłowego
wykonania zobowiązania oraz z konsekwencjami uchybień w tym względzie, stanowi mechanizm modyfikujący ogólne
reguły odpowiedzialności odszkodowawczej w zakresie niewykonania lub nienależytego wykonaniem zobowiązania.
Podstawą odejścia od tych reguł jest wola stron wyrażona w odpowiednim zastrzeżeniu umownym, którego treścią
jest obowiązek zapłaty określonej sumy pieniężnej na wypadek uchybienia zobowiązaniu. W tym kontekście należy
wskazać, obok funkcji jakie pełni w obrocie kara umowna, przesłanki, które umożliwiają wierzycielowi możność
żądania jej zapłaty. Zwłaszcza chodzi tu o przesłankę, z którą wiąże się najwięcej trudności, mianowicie o zaistnienie
szkody wywołanej uchybieniem zobowiązaniu przez dłużnika. Ponadto, należy odnieść się do przewidzianych ustawą
możliwości miarkowania kary umownej, w tym zwłaszcza do punktu odniesienia dla oceny jej zbyt dużej wysokości.
Według przyjętej przez Kodeks cywilny koncepcji, karę umowną można zastrzec tylko na wypadek niewykonania lub
nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego. Rozwiązanie to odbiega od przyjętego w Kodeksie zobowiązań
szerszego zastosowania instytucji odszkodowania umownego, obejmującego także zobowiązania pieniężne (art. 82).
Art. 483 § 1 k.c., ograniczający zakres zastosowania kary umownej tylko do stosunków obligacyjnych o charakterze
niepieniężnym, postrzegany jest jako bezwzględnie obowiązujący, stąd też zastrzeżenie kary umownej na wypadek
niespełnienia świadczenia pieniężnego należy uznać za nieważne.
Sąd po wnikliwej analizie całego materiału dowodowego doszedł do przekonania, że żądanie powoda odnoszące
się nałożonej na pozwanych kary umownej, w żaden sposób nie mogło się ostać. Wyjaśnienie powoda, że kwoty
obciążeń związane są z nie dotrzymaniem warunków umowy i że stanowią wyrównanie ulg i promocji udzielonych
przy zawieraniu umowy są gołosłowne. Powódka nie wykazała sposobu wyliczenia, a ponadto okresy na jakie umowy
były zawarte upłynęły, zatem zostały przedłużone na czas nieokreślony. Trudno zatem stwierdzić jakie to promocje i
ulgi mogły nie zostać wyrównane w okresie trwania umowy.
W sprawie w ocenie Sądu powódka nałożyła karę umowną w związku nieterminową zapłatą przez pozwanych
faktur VAT co skutkowało rozwiązaniem umowy z winy pozwanych w związku z niedotrzymaniem warunków
umowy przez pozwanych w okresie promocyjnym. Umowa została rozwiązana przez cedenta z przyczyn leżących
po stronie pozwanych i cedent wystawił notę obciążeniową obejmująca wszystkie udzielone przy zawieraniu umów
upusty przy zakupie sprzętu, rabaty abonamentowe oraz rabaty za usługi dodatkowe. Oczywistym zatem jest, że
kara umowna jest konsekwencją zaległości w płatności za usługi telekomunikacyjne. Zatem wbrew twierdzeniom
strony powodowej, kara umowna wprost jest powiązana z brakiem świadczenia pieniężnego. W ocenie Sądu takie
postanowienia kontraktu łączące obowiązek zapłaty kary umownej z brakiem lub nieterminowym spełnieniem
świadczenia pieniężnego powinny być traktowane jako poczynione contra lege (art. 58 § 3 k.c. – wyrok SN z dnia 17
grudnia 2008 r., I CSK 240/08, LEX nr 484667; tak również P. Drapała (w:) System..., s. 959), wobec czego takie
postanowienie umowne jest z mocy art. 58 § 1 k.c. bezwzględnie nieważne (wyrok SN z dnia 18 sierpnia 2005 r., V
CK 90/05, LEX nr 393104; W. Popiołek (w:) Kodeks..., s. 78). Samo żądanie przez powoda zapłacenia kary umownej
należy w ocenie Sądu uznać za bezzasadne i w tym zakresie roszczenie pozwu podlegało oddaleniu.
Natomiast w ocenie Sądu jak najbardziej usprawiedliwione było żądnie przez powoda należności wynikających z faktur
VAT z tytułu świadczenia usług telekomunikacyjnych, za które pozwani nie zapłacili, tj. za faktury nr z (...) z dnia
26 listopada 2013 r., (...) z dnia 26 grudnia 2013 r., (...) z dnia 26 października 2013 r., roszczenie w tym zakresie
należało uznać za zasadne i zgodne z umową łączącą strony.
Wobec powyższego Sąd w punkcie pierwszym wyroku zasądził solidarnie od pozwanych na rzecz powódki kwotę
361,39 zł. O odsetkach od tej kwoty Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c.
W punkcie 2 wyroku powództwo w pozostałym zakresie oddalono.
O kosztach postępowania orzeczono w punkcie 3 wyroku na podstawie art. 100 k. p. c. zgodnie, z którym w razie
częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Suma kosztów
faktycznie poniesionych przez strony wyniosła 424 zł. Powód wygrał sprawę w 30 %. Obowiązany był więc do
poniesienia 70 % kosztów postępowania, a więc kwotę 296,80 zł, a poniósł faktycznie 227 zł. Różnica w kwocie 69,80
zł na podstawie art. 100 k.p.c. została zasądzona na rzecz pozwanych od powoda.
SSR Jolanta Brzęk