D - Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Bielsku Podlaskim

I C 2182/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 19 stycznia 2015 roku
Sąd Rejonowy w Bielsku Podlaskim I Wydział Cywilny
w składzie następującym:
Przewodniczący: SSR Katarzyna Wencka
Protokolant: Kamila Sowa
po rozpoznaniu w dniu 12 stycznia 2015 roku w Bielsku Podlaskim
sprawy z powództwa M. N. (1)
przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.
o zapłatę
I. Zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda M. N. (1) kwotę 2400 zł (dwa tysiące czterysta
złotych) z odsetkami w stosunku rocznym w wysokości: 13% od dnia 31 lipca 2014 roku do dnia 22 grudnia 2014 roku
i 8% od dnia 23 grudnia 2014 roku do dnia zapłaty.
II. Zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda M. N. (1) kwotę 720 zł tytułem zwrotu kosztów
procesu.
Sygn. akt I C 2182/14
UZASADNIENIE
Powód M. N. (1) wystąpił przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. z powództwem o zapłatę kwoty 2400
złotych wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 31 lipca 2014 roku do dnia zapłaty tytułem poniesionych
kosztów wynajęcia pojazdu zastępczego. Podnosił, że w dniu 9 maja 2014 roku doszło do zdarzenia, w trakcie którego
na drogę wprost przed jadący, należący do powoda pojazd marki R. (...) o nr rej. (...) wbiegł cielak. Powód nie
zdołał wyhamować pojazdu, w związku z czym samochód został w znacznym stopniu uszkodzony, co skutkowało
koniecznością wynajęcia przez powoda samochodu zastępczego. Właścicielka zwierzęcia E. K. miała zawartą z
pozwaną umowę obowiązkowego ubezpieczenia oc rolników z stroną pozwaną (polisa nr (...)). M. N. (1) zwrócił
się do pozwanej o wypłatę odszkodowania z tytułu uszkodzenia pojazdu, jednakże pozwana zwlekała z podjęciem
decyzji pozytywnej w tym zakresie. W tym czasie powód był zmuszony korzystać z wynajętego samochodu. Koszt
wynajęcia pojazdu zastępczego wyniósł ostatecznie 5760 złotych. Pozwana uznała swoją odpowiedzialność za skutki
zdarzenia z dnia 9 maja 2014 roku i wypłaciła na rzecz powoda kwotę 3360 złotych tytułem kosztów wynajmu pojazdu
zastępczego, odmawiając wypłaty w pozostałym zakresie. Powód podnosił, że to pozwana przez swoją opieszałość
spowodowała, że koszt wynajęcia pojazdu zastępczego był wyższy niż mógłby być w przypadku podjęcia decyzji o
wypłacie odszkodowania za uszkodzony pojazd we wcześniejszym (przynajmniej ustawowym) terminie. Powód wnosił
również o zasądzenie od pozwanej na jego rzecz kosztów procesu wraz z kosztami zastępstwa procesowego według
norm przepisanych.
Pozwana (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wnosiła o oddalenie powództwa w całości. Pozwana wskazała, że nie
kwestionuje obecnie zasady odpowiedzialności za skutki zdarzenia z dnia 9 maja 2014 roku ani wysokości stawki za
wynajem pojazdu zastępczego. Podnosiła, że kwestionuje zasadność refundacji całego okresu wynajmu wskazywanego
przez powoda. Pozwana uznała za uzasadniony wynajem pojazdu zastępczego przez okres 21 dni. W ocenie pozwanej,
dokumentacja zebrana w toku postępowania wyjaśniającego nie pozwalała bowiem na przyjęcie odpowiedzialności
(...) S.A. za skutki zdarzenia, na wcześniejszym etapie, do czasu uzyskania informacji o uznaniu przez Sąd właścicielki
zwierzęcia E. K. za winną niedopełnienia środków ostrożności przy utrzymaniu zwierzęcia, tj. wykroczenia z art. 77kw.
W ocenie pozwanej adekwatnym okresem uzasadniającym celowe i konieczne koszty wynajęcia pojazdu zastępczego
jest okres 21 dni liczony od dnia szkody do dnia poinformowania poszkodowanego o wynikach aukcji pozostałości,
w związku z rozliczeniem szkody całkowitej. Pozwana zakwestionowała, że ubezpieczyciel był opieszały w trakcie
likwidacji szkody, z uwagi na fakt, że ubezpieczona E. K. kwestionowała swoją odpowiedzialność za szkodę. Pozwana
wnosiła także o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego
według norm przepisanych (k.23-24).
Sąd ustalił i zważył, co następuje:
Bezsporny jest fakt, że w dniu 9 maja 2014 roku powód M. N. (1)wracał wraz z żoną i dzieckiem z B.do B.samochodem
osobowym R. (...)o nr rejestracyjnym (...). Na drodze krajowej nr (...)B.– L.ok. godziny 20.45 między miejscowością L.a
R.wprost pod nadjeżdżający pojazd powoda wbiegł cielak. Samochód powoda, który nie miał możliwości uniknięcia
zderzenia ze zwierzęciem, uległ uszkodzeniu. Powód niezwłocznie po wypadku powiadomił Policję, która przyjechała
na miejsce zdarzenia i sporządziła notatkę urzędową (k. 1 akt sprawy o wykroczenie sygn. (...)). Policja ustaliła
że właścicielką cielaka była E. K., która została przesłuchana w dniu 13 maja 2014 roku. W trakcie przesłuchania
przyznała się do popełnienia wykroczenia polegającego na niedopełnieniu zwykłych środków ostrożności przy
trzymaniu zwierzęcia w wyniku czego cielak o nr PL (...)wbiegł na jednię bezpośrednio pod nadjeżdżający pojazd marki
R. (...)o nr rejestracyjnym (...). Wnosiła o łagodny wymiar kary (k. 6-7 akt sprawy o wykroczenie sygn. (...)).
Poza sporem pozostaje także fakt, że w dniu 10 czerwca 2014 roku Komenda Miejska Policji w B.złożyła do Sądu
Rejonowego w B.wniosek o ukaranie E. K.(k.23 akt sprawy o wykroczenie sygn. (...)) Wyrokiem nakazowym z dnia
15 lipca 2014 roku Sąd Rejonowy w B.XIII Wydział Karny w sprawie o sygn. akt (...) uznał obwinioną E. K.za winną
popełnienia czynu polegającego na tym, że w dniu 9 maja 2014 roku około godziny 20.45 na drodze krajowej nr
(...)na 84 km w miejscowości L.gm. Z.nie dopełniła zwykłych środków ostrożności przy trzymaniu zwierzęcia w
wyniku czego cielak o numerze PL (...)wbiegł na jednię bezpośrednio pod nadjeżdżający pojazd marki R.o nr rej.
(...)doprowadzając do zderzenia tj. wykroczenia z art. 77 kw i orzekł wobec obwinionej karę grzywny w wysokości 100
zł. Wyrok uprawomocnił się w dniu 25 lipca 2014 roku (k. 29 akt sprawy o wykroczenie sygn. (...)).
Bezsporne jest także, że na datę zdarzenia- 9 maja 2014 roku właścicielkę zwierzęcia E. K. łączyła z pozwaną spółką
(...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W. umowa odpowiedzialności cywilnej rolników potwierdzona polisą numer (...)
(okoliczność niekwestionowana).
W dniu 16 maja 2014 roku M. N. (1) zgłosił szkodę pozwanej spółce i wniósł o wypłatę należnej mu kwoty tytułem
odszkodowania za naprawę uszkodzonego pojazdu R. (...) o nr rejestracyjnym (...). Jednocześnie powód zgłosił
potrzebę wynajęcia samochodu zastępczego (k.5). Rzeczoznawca pozwanej spółki stwierdził szkodę całkowita w
pojeździe powoda (akta szkody (...)).
Powód wynajął samochód zastępczy i korzystał z niego przez okres 36 dni do dnia wydania przez pozwaną decyzji
odmownej co do wypłaty odszkodowania za uszkodzenia w pojeździe, to jest od dnia 20 maja 2014 roku do dnia 24
czerwca 2014 roku. Wynajmujący samochód wystawił rachunek nr (...) roku opiewający na kwotę 5760 zł i powód w
dniu 30 czerwca 2014 zwrócił się do pozwanej o zwrot powyższych kosztów wynajmu samochodu (k. 9).
W dniu 24 czerwca 2014 roku pozwana spółka odmówiła wypłaty na rzecz pozwanego odszkodowania z tytułu
uszkodzeń w pojeździe, kwestionując co do zasady swą odpowiedzialność za szkodę (k. 10). Następnie pozwana spółka
w dniu 18 lipca 2014 roku zmieniła swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie i przyznała powodowi odszkodowanie
z tytułu uszkodzenia w pojeździe w kwocie 4300 zł oraz kwotę 3360 zł tytułem zwrotu kosztów wynajmu samochodu
zastępczego (k. 11, 12). Powód w dniu 22 lipca 2014 roku złożył wniosek o ponowne rozpatrzenie w trybie nadzoru i
wniósł o dopłatę odszkodowania z tytułu wynajmu pojazdu zastępczego w kwocie 2400 zł (k. 13-14). Pozwana spółka
pismem z dnia 20 sierpnia 2014 roku odmówiła wypłaty powyższej kwoty (k. 15).
Pozwana nie kwestionowała faktu zawarcia przez E. K. umowy ubezpieczenia oc rolników, jak też faktu że
zdarzenie miało miejsce w trakcie obowiązywania umowy ubezpieczenia, nie kwestionowała także podstaw swojej
odpowiedzialności. Przedmiotem sporu pomiędzy stronami była natomiast kwestia zasadności refundacji kosztów
wynajmu samochodu zastępczego obejmująca okres wynajmu przedmiotowego samochodu powyżej 21 dnia.
W myśl art. 805 kc przez umowę ubezpieczenia zakład ubezpieczeń zobowiązuje się spełnić określone świadczenie
w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Świadczenie
zakładu ubezpieczeń polega w szczególności na zapłacie - przy ubezpieczeniu majątkowym - określonego
odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku.
Zgodnie z art. 431 kc kto zwierzę chowa albo się nim posługuje, obowiązany jest do naprawienia wyrządzonej przez
nie szkody niezależnie od tego, czy było pod jego nadzorem, czy też zabłąkało się lub uciekło, chyba że ani on
sam, ani osoba, za którą ponosi odpowiedzialność, nie ponoszą winy. Zasada wyrażona w art. 431 kc może ulec
modyfikacji o tyle, że w miejsce jednego podmiotu lub obok niego, może odpowiadać inny podmiot. Tak się dzieje, gdy
podmiot odpowiedzialny za naprawienie szkody zawrze umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej (art. 805
kc i art. 822 kc). Odpowiedzialność ta jest ograniczona zakresem normalnych następstw działania lub zaniechania,
z których szkoda wynikła (art. 361 § 1 kc). Wysokość odszkodowania winna być określona w oparciu o przepis
art. 363 kc. Zgodnie natomiast z art. 50 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych,
Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U z 2003 roku,
nr124, poz. 1152 z późn. zm) z ubezpieczenia OC rolników przysługuje odszkodowanie, jeżeli rolnik, osoba pozostająca
z nim we wspólnym gospodarstwie domowym lub osoba pracująca w jego gospodarstwie rolnym są obowiązani do
odszkodowania za wyrządzoną w związku z posiadaniem przez rolnika tego gospodarstwa rolnego szkodę, będącą
następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia.
Art. 51 ustawy stanowi, iż ubezpieczeniem OC rolników jest objęta odpowiedzialność cywilna rolnika oraz każdej
osoby, która pracując w gospodarstwie rolnym w okresie trwania ochrony ubezpieczeniowej wyrządziła szkodę w
związku z posiadaniem przez rolnika tego gospodarstwa rolnego. Odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach
odpowiedzialności cywilnej osoby odpowiedzialnej, najwyżej jednak do ustalonej w umowie sumy gwarancyjnej (art.
52).
Art. 361 § 1 i 2 kc stanowi, iż zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa
działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu
ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści,
które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru
poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej.
Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego
nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu (art. 363 §
1 kc).
W ocenie Sądu powództwo zasługuje na uwzględnienie.
Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy dał podstawy do ustalenia, iż powodowi należy się zwrot kosztów najmu
samochodu zastępczego w pełnej wysokości, wynikającej z przedłożonego rachunku nr (...) roku w kwocie 5760 zł.
Powód podnosił, że w trakcie rozmowy z przedstawicielem pozwanej spółki ustalił zasady dotyczące wynajmu
samochodu zastępczego. Strony ustaliły stawkę wynajmu samochodu na kwotę 160 zł brutto za 1 dzień, ponadto
pozwany poinformował powoda że okres wynajmu samochodu wynosi 14 dni, a w uzasadnionych wypadkach obejmuje
okres do czasu wypłaty odszkodowania. Pełnomocnik powoda korespondował z pozwaną celem przyspieszenia
likwidacji szkody, podnosząc argument, że sprawczyni szkody przyznała się do winy a powód korzysta z samochodu
zastępczego (wyjaśnienia powoda k.104v).
Pełnomocnik pozwanej spółki podnosił, że w jego ocenie okres 21 dni jest wystarczający na zbycie pozostałości oraz
zakup nowego pojazdu. Wskazywał, że ubezpieczyciel nie mógł wcześniej podjąć decyzji o wypłacie odszkodowania z
uwagi na fakt, że dysponował jedynie oświadczeniem E. K. z dnia 29 maja 2014 roku, w którym kwestionowała ona
swoją winę w nadzorze nad zwierzęciem (k.105).
Podstawową funkcją odszkodowania jest kompensacja, co oznacza, że odszkodowanie powinno przywrócić w majątku
poszkodowanego stan rzeczy naruszony zdarzeniem wyrządzającym szkodę, nie może ono jednak przewyższać
wysokości faktycznie poniesionej szkody. Oceny, czy poniesienie określonych kosztów mieści się w ramach szkody i
normalnego związku przyczynowego, jak podkreślał Sąd Najwyższy, należy dokonywać na podstawie indywidualnej
sytuacji poszkodowanego i konkretnych okoliczności sprawy (por. np. uzasadnienia wyroku z dnia 20 lutego 2002 r.,
V CKN 1273/00 niepubl. czy wyroku z dnia 16 maja 2002 r., V CKN 1273/00 niepubl.).
Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, że utrata możliwości korzystania z rzeczy wskutek jej zniszczenia
stanowi szkodę majątkową. W piśmiennictwie podkreśla się, że normalnym następstwem w rozumieniu art. 361 § 1 k.c.
jest bardzo często niemożność korzystania z samochodu przez poszkodowanego, nie tylko w sytuacji jego uszkodzenia,
ale również zniszczenia. Jeżeli więc poszkodowany poniósł w związku z tym koszty, które były konieczne, na wynajem
pojazdu zastępczego, to mieszczą się one w granicach skutków szkodowych podlegających wyrównaniu.
Stanowisko takie znalazło również wyraz w uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego z dnia 18 marca 2003 r.,
IV CKN 1916/00 (jeszcze niepubl.). Sąd ten podkreślił, że za normalne następstwo zniszczenia pojazdu służącego
poszkodowanemu do prowadzenia działalności gospodarczej należy uznać konieczność czasowego wynajęcia pojazdu
zastępczego w celu kontynuowania tej działalności w okresie, gdy szkoda nie została jeszcze naprawiona.
Niewątpliwie, zwrotu kosztów za najem pojazdu zastępczego domagać się mogą nie tylko osoby prowadzące
działalność gospodarczą lub wykonujące wolny zawód, ale także, zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 17
listopada 2011 roku (sygn. III CZP 05/11), osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej, a wykorzystujące
uszkodzony pojazd w celach prywatnych. W praktyce oznacza to, że ubezpieczyciel nie może odmówić refundacji
kosztów najmu osobie fizycznej, której samochód zastępczy służył do codziennego dojeżdżania do pracy, odwożenia
dziecka do przedszkola czy wyjazdu na zaplanowane wcześniej wakacje, nawet jeśli w miejscu pobytu poszkodowanego
działała komunikacja miejska. Jedynymi ograniczeniami stawianymi poszkodowanemu jest korzystanie z pojazdu
zastępczego w dotychczasowym zakresie, który nie powinien być okazjonalny, wynajęcie pojazdu znajdującego się
w podobnej klasie i standardzie co pojazd uszkodzony oraz niedysponowanie w czasie likwidacji szkody innym
samochodem, który mógłby zaspokoić potrzeby transportowe poszkodowanego.
Refundacja kosztów najmu w przypadku szkody całkowitej, tj. wówczas gdy pojazd uległ zniszczeniu w takim stopniu,
że nie nadaje się do naprawy albo gdy koszt naprawy przekroczyłby wartość pojazdu w dniu likwidacji szkody,
obejmuje okres od dnia powstania szkody do dnia w którym poszkodowany może nabyć podobny pojazd, nie dłuższy
jednak niż do dnia zapłaty odszkodowania (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 września 2004 roku, IV CK 672/03).
Trudno bowiem oczekiwać, by poszkodowany, którego samochód uległ zniszczeniu w skutek kolizji, dysponował
„wolnymi środkami” za które mógłby od razu zakupić nowy pojazd.
Postulat pełnego odszkodowania przemawia za przyjęciem stanowiska o potrzebie zwrotu przez ubezpieczyciela
tzw. wydatków koniecznych, potrzebnych na czasowe używanie zastępczego środka komunikacji w związku z
niemożliwością korzystania z niego wskutek zniszczenia, z tym że tylko za okres między dniem zniszczenia a dniem
w którym poszkodowany może nabyć analogiczny pojazd, nie dłuższy jednak niż za czas do zapłaty odszkodowania.
Termin wydatków koniecznych oznacza przy tym wydatek niezbędny dla korzystania z innego pojazdu w takim
samym zakresie, w jakim poszkodowany korzystałby ze swego środka lokomocji, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
Poszkodowany może zatem żądać tylko zwrotu wydatków poniesionych za korzystanie z pojazdu zastępczego
pomniejszonych o sumę, jaką wydatkowałby na koszty eksploatacji własnego pojazdu. Za szkodę można uznać tylko
koszty niezbędne, rzeczywiście poniesione przez poszkodowanego, którego obciąża ciężar dowodu wysokości szkody.
Oczywiście obowiązkiem poszkodowanego jest podejmowanie działań zmierzających do zminimalizowania szkody.
Brak z jego strony takiego działania nie może zwiększać obowiązku odszkodowawczego osoby zobowiązanej do
naprawienia szkody (por. np. uzasadnienie uchwały SN z dnia 22 kwietnia 1997 r., III CZP 14/97, OSNC 1997 z. 8,
poz. 103 czy wyrok z dnia 26 listopada 2002 r., I CKN 1993/00, IC 2003, z. 7-8, str. 42-43).
W ocenie Sądu, brak jest podstaw do uznania, że powodowi należny jest zwrot kosztów wynajmu samochodu
zastępczego tylko za pierwsze 21 dni. Powyższe ograniczenie nie wynika bowiem z przepisów ustawy, ustaleń
umownych jak również nie zostało wykazane żadnymi dokumentami przedłożonymi Sądowi do oceny. Stanowisko
pozwanej pozostaje także w sprzeczności z wymienionym powyżej orzecznictwem Sądu Najwyższego. Pozwana nie
zdołała udowodnić, że zwrot kosztów wynajmu samochodu winien obejmować tylko pierwsze 21 dni. Z akt szkody
(...)wynika, że powód kontaktował się wielokrotnie za pomocą e-mail (w tym w dniu 4.06.2014 roku. 9.06.2014r.,
25.06.2014r.) z przedstawicielami pozwanej spółki, podnosząc że istnieją podstawy do przyznania odszkodowania, a
brak decyzji w tej sprawie powoduje generowanie dalszych kosztów związanych z wynajmem samochodu zastępczego.
Powód wskazywał, że ubezpieczona E. K.przyznała się do winy w toku postępowania w sprawie o wykroczenie już
w trakcie pierwszego przesłuchania w dniu 13 maja 2014 roku. W dniu 18 czerwca 2014 roku pełnomocnik powoda
przesłał pozwanej pismo z Komendy Miejskiej Policji w B.informujące o skierowaniu w dniu 10.06.2014 roku do
Sądu Rejonowego w B. wniosku o ukarania E. K., jako winnej zdarzenia z dnia 9 maja 2014 roku. W dniu 24 czerwca
2014 roku powód skierował kolejne pismo z wnioskiem o przyspieszenie likwidacji, wskazując na bezzasadność
dalszej zwłoki, zwracając się z prośbą o przekazanie sprawy do jednostki nadzoru. Pomimo powyższego w dniu 24
czerwca 2014 roku pozwana zakwestionowała odpowiedzialność sprawcy za przedmiotową szkodę i odmówiła wypłaty
odszkodowania. Powód w dniu 25 czerwca 2014 roku wysłał do pozwanej dokumenty w postaci zdjęcia protokołów
przesłuchania właścicielki zwierzęcia z dnia 13 maja 2014 roku. Pozwana spółka dopiero w dniu 18 lipca 2014 roku
uznała swoją odpowiedzialność za szkodę co do zasady (dokumenty znajdujące się w aktach szkody (...)). Pozwany
sam ograniczył także korzystanie z wynajmu samochodu, w momencie gdy dowiedział się o decyzji odmownej w
przedmiocie wypłaty odszkodowania.
W ocenie Sądu twierdzenia pozwanej, iż zwrot kosztów wynajmu samochodu zastępczego należy się powodowi do
dnia poinformowania poszkodowanego o wynikach aukcji pozostałości, w związku z rozliczeniem szkody całkowitej,
nie są zasadne. Powyższe czynności nie skutkują bowiem naprawą szkody w postaci utraty możliwości korzystania ze
zniszczonego samochodu. Nie powodują także przerwania istnienia adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy
faktem zniszczenia pojazdu a faktem poniesienia kosztów na wynajem samochodu zastępczego.
W ocenie Sądu, z przeprowadzonego postępowania dowodowego wynika, iż powodowi faktycznie potrzebny był
samochód zastępczy. Powód na rozprawie w dniu 12 stycznia 2015 roku podał, że pracuje w B. w znacznej odległości
od miejsca swego zamieszkania. Ma dwójkę dzieci w wieku 4 i 8 lat, które zawozi szkoły i przedszkola. Powód
odwozi także żonę do pracy. Samochód jest zatem powodowi niezbędny. Z oświadczenia M. N. (1) wynikało również,
że nie posiada żadnych oszczędności, spłaca kredyt hipoteczny zaciągnięty na remont domu. Dochód całej rodziny
stanowi kwotę ok. 4000 zł netto. Powód sprzedał wrak samochodu za kwotę 2500 zł na przełomie maja i czerwca
2014 roku (k.104v-105). Powyższe okoliczności utwierdzają Sąd w przekonaniu, że potrzeba korzystania przez
powoda z samochodu zastępczego w niniejszej sprawie występowała co najmniej do dnia 24 czerwca 2014 roku w
okresie, gdy szkoda nie została jeszcze naprawiona, a nie do dnia poinformowania poszkodowanego o wynikach
aukcji pozostałości. Uzyskana przez powoda kwota 2500 zł z tytułu sprzedaży pozostałości nie była, w ocenie Sądu,
wystarczającą na zakup pojazdu odpowiadającego klasie i parametrom zniszczonego samochodu.
Ustalając wysokość należnej kwoty tytułem odszkodowania za najem samochodu zastępczego, Sąd wziął pod uwagę
rzeczywisty koszt najmu pojazdu, wynikający rachunku nr (...) (k. 9). Całkowity koszt najmu pojazdu w okresie
od dnia 20 maja 2014 roku do dnia 24 czerwca 2014 roku wyniósł 5760 złotych, co po odjęciu sumy przyznanej
przez ubezpieczyciela w wysokości 3360 zł stanowiło kwotę dochodzona pozwem. Niewątpliwie zaś - co zostało
udowodnione przedłożonym rachunkiem - powód poniósł szkodę w takiej właśnie wysokości.
Mając na względzie powyższe okoliczności, Sąd na podstawie art. 805 § 1 i § 2 kc, 822 §1, 2 i 4 kc, art. 361 § 1 i 2 kc,
art. 363 kc, 431 kc w zw. z art. 50 ust. 1 i art. 51 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych,
Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2003 roku,
nr124, poz. 1152 z późn. zm), uwzględnił powództwo w całości.
O odsetkach od kwoty należności głównej Sąd orzekł w oparciu o przepis art. 481 § 1 i 2 kc w zw. z art. 817 §1 kc, uznając
że są one należne powodowi od dnia 31 lipca 2014 roku do dnia zapłaty. Powód wystąpił do pozwanej z wnioskiem o
zwrot kosztów wynajmu samochodu zastępczego w dniu 30 czerwca 2014 rok (okoliczność niekwestionowana), kiedy
to przesłał do (...).S.A. rachunek z tytułu kosztów wynajęcia pojazdu zastępczego. Roszczenie stało się wymagalne po
upływie 30 dni tj. w dniu 31 lipca 2014 roku.
Kosztami procesu obciążono stronę przegrywającą – pozwaną, zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 98 § 1 kpc. Na
koszty procesu złożyły się opłata sądowa od pozwu w kwocie 120 zł oraz koszty zastępstwa procesowego w kwocie
600 zł zgodnie z § 6 pkt 3) Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat
za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z
urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 461.).