D - Sąd Rejonowy w Kwidzynie

Sygn. akt I C 864/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 30 grudnia 2015 r.
Sąd Rejonowy w Kwidzynie Wydział I Cywilny
w składzie następującym:
Przewodniczący: SSR Halina Ostafińska-Kołacka
Protokolant: stażysta Ewelina Gadomska
po rozpoznaniu w dniu 22 grudnia 2015 roku w Kwidzynie
na rozprawie
z powództwa (...) S.A. z siedzibą w W.
przeciwko W. J.
o zapłatę
powództwo oddala.
I C.864)15 Uzasadnienie
Powód (...) SA z siedzibą w W. wnosił o zasądzenie od pozwanego W. J. kwoty 36.563,71 złotych, z ustawowymi
odsetkami od dnia 20 stycznia 2013roku do dnia zapłaty.
W uzasadnieniu podał, że w dniu 13 kwietnia 2011 roku zawarł z pozwanym umowę z której pozwany się nie wywiązał.
W związku z tym, powód wypowiedział umowę pozwanemu i wystawił bankowy tytuł egzekucyjny z dnia 19 stycznia
2013roku.
Kurator ustanowiony dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego W. J. wnosił o oddalenie powództwa zarzucając, że
powód nie wykazał w jaki sposób wyliczył dochodzone roszczenie.
Sąd ustalił i zważył co następuje:
W dniu 13 września 2010roku (...) Bank SA (obecnie (...) SA) zawarł z pozwanym W. J. tzw.” otwartą umowę
kredytową”. Na podstawie tej umowy (...) SA na wniosek kredytobiorcy, po spełnieniu wymaganych warunków,
zobowiązał się do udzielania kredytobiorcy W. J. kredytów wskazanych w regulaminie banku.
W dniu 11 kwietnia 2011roku pozwany otrzymał kredyt w wysokości 38813,25 złotych. Spłata kredytu została rozłożona
na miesięczne raty płatne w okresie od 1.06.2011roku do 1.05.2015roku.
Powodowy bank wystosował do pozwanego ostateczne wezwanie do zapłaty z dnia 2.06.2012roku, w którym
informował pozwanego, że wymagalne zadłużenie wynosi 3031,02 złote. Z kolei w dniu 19 stycznia 2013 roku
powodowy bank wystawił wyciąg z ksiąg bankowych, według którego na łączne zadłużenie pozwanego składały się:
należność główna 32.100,40złotych, odsetki umowne 2203 złote i odsetki umowne karne za okres od 4.01.2012roku
do 19.01.2013roku w wysokości 2260,31 złotych.
(odpis otwartej umowy kredytowej k.20-23, potwierdzenie udzielenia kredytu nr (...) k.24-34, odpis ostatecznego
wezwania do zapłaty k.35, wyciąg z ksiąg bankowych k.46).
Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie wyżej wymienionych dokumentów, których prawdziwości strony
nie kwestionowały.
Powyższy stan faktyczny jest poza sporem.
W ocenie Sądu powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.
Sąd podziela bowiem całkowicie stanowisko kuratora, iż mimo zobowiązania sądu, powód nie wywiązał się ze
zobowiązania i nie wykazał należycie jak została wyliczona dochodzona należność.
Obowiązek taki spoczywał na powodzie, zgodnie z zasadą rozłożenia ciężaru dowodowego zawartą w przepisie art.6 kc.
Niewątpliwie, jak wynika z ostatecznego wezwania do zapłaty kierowanego do pozwanego i wyciągu ksiąg bankowych,
pozwany przynajmniej początkowo przez rok czasu spłacał raty kredytu.
Powód powinien zatem wykazać ponad wszelką wątpliwość od jakich kwot i za jaki okres w odniesieniu do tychże kwot
wyliczył odsetki umowne oraz odsetki karne.
Oczywistym jest, że dołączenie samych dokumentów w postaci umów czy harmonogramu spłat nie stanowi sposobu
wykazania wyliczenia. Tak samo tzw. ”wskazanie zadłużenia na kontrakcie – (...)” (k.115-129) jest tylko wewnętrznym
dokumentem bankowym przydatnym jedynie dla pracowników banku. To samo dotyczy tzw. elektronicznego
zestawienia operacji (k.33).
Dokument o nazwie „wskazanie zadłużenia na kontrakcie (...)” nie tylko nie przedstawia sposobu wyliczenia zaległości
ale budzi pewne wątpliwości.
Należy bowiem zwrócić uwagę na to, że „wskazanie zadłużenia na kontrakcie- (...)” podaje numer konta (...) i jako
pierwszą datę wskazuje 14.04.2011roku. Oznacza to, że w żaden sposób nie odnosi się ono do harmonogramu spłat
kredytu (k.31-32), w którym jako pierwsza data spłaty wskazana jest 1.06.2011roku i widnieje inny numer konta (...)
łączna kwota miesięcznej raty wynosi 1419,27złotych. „Elektroniczne zestawienie operacji jako pierwszą datę wskazuje
12.09.2012roku.
Sąd nie ma obowiązku „domyślania się” w jaki sposób pracownicy banku mogli ustalić kwotę zadłużenia na podstawie
swoich wewnętrznych księgowych dokumentów.
Zadaniem powoda było udowodnienie i wykazanie sposobu rozumowania przy ustalaniu wysokości zadłużenia w
oparciu o zapisy umowy bankowej i załączników. Tylko wtedy bowiem Sąd miałby możliwość zweryfikowania i oceny
sposobu takiego wyliczenia.
W związku z powyższym Sąd na podstawie przepisu art. 69 ust.1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997roku prawo bankowe
(Dz.U. z 2012 roku, poz.1376 tekst jedn.) w zw. z art.6 kc. orzekł jak wyżej.
Rozstrzygnięcie o kosztach Sąd oparł na zasadzie przepisu art. 98par.1 kpc.
Powód jako strona przegrywająca sprawę nie ma żadnych podstaw do domagania się zwrotu kosztów postępowania
sądowego od pozwanego.