Mówisz tylko i mówisz. A od mówienia nic się nie zmienia. Przecież

Mówisz tylko i mówisz. A od mówienia nic się nie zmienia.
Przecież kochanie nasz zegar się spieszy.
Nie mam czasu (…) Na głupoty. Mamo, zrozum, ja myślę.
Trzeba coś zrobić, żeby wszyscy ludzie byli szczęśliwi.
To co się stało z tymi skomplikowanymi sprawami? Rozkomplikowały się?
Wiesz, myślę, że musi gdzieś być. Przepis. Na szczęście. Wystarczy go znaleźć i zapisać.
Dlaczego jak ktoś już coś mądrze wymyślił, to z tego nie skorzystać?
Sweter – to przepis na moje szczęście. Przynajmniej dzisiaj.
Fajnie jest pamiętać, no nie?
Niech nigdy się nie zamkną między nami oczy ziemi
- Nic nie widzę – Bo nie patrzysz – Oczy mam przecież otwarte
- Patrzę! – Ale w drugą stronę. To nie zniknie, jak nie będziesz widział.
- Widzę! – Nie możesz widzieć tego, czego nie ma.
-Uciekamy! – Dokąd? – Przed siebie!
Trzeba zjeść kolację, umyć, zęby i iść spać. To trzeba robić codziennie (…). I przytulać się do
mamy też.
Hej! Wy tam, nie stójcie tak! Pomóżcie! Ale jak?
No, już. Na co mam patrzeć? – Na mnie, Tate.
Scenariusz warsztatów edukacji teatralnej przygotowany według autorskiego
scenariusza Małgorzaty Adamczyk. Licencja Creative Commons: Uznanie autorstwaUżycie niekomercyjne-Na tych samych warunkach 3.0 Polska (CC BY NC SA).