Siwinska-Gorzelak_autoreferat_z podpisem

Załącznik numer 3
Autoreferat przedstawiający opis dorobku naukowego i osiągnięć naukowych
oraz osiągnięć dydaktycznych, organizatorskich i popularyzatorskich w latach
2002-2015.
Dr Joanna Siwińska-Gorzelak
Wydział Nauk Ekonomicznych
Uniwersytet Warszawski
Spis treści
1.
Posiadane dyplomy i stopnie naukowe........................................................................................ 2
2.
Zatrudnienie w jednostkach naukowych..................................................................................... 2
3.
Opis osiągnięcia naukowego......................................................................................................... 3
4.
Omówienie pozostałych osiągnięć naukowo-badawczych ........................................................ 9
4.1
Problematyka badawcza ........................................................................................................... 9
4.2
Statystyka publikacji................................................................................................................ 16
4.3
Udział w projektach badawczych ........................................................................................... 17
4.4
Udział w konferencjach ........................................................................................................... 19
4.5
Nagrody i wyróżnienia za działalność naukową ................................................................... 20
5. Informacja o osiągnięciach dydaktycznych, współpracy z instytucjami, organizacjami i
towarzystwami naukowymi oraz o działalności popularyzującej naukę ....................................... 21
1
1. Posiadane dyplomy i stopnie naukowe.
Stopień doktora nauk ekonomicznych uzyskałam w 2002 roku na Wydziale Nauk
Ekonomicznych Uniwersytetu Warszawskiego. Promotorem pracy pt.: „Sektor publiczny
w Polsce i innych krajach transformacji: efektywność i wpływ na wzrost gospodarczy” był
prof. dr hab. Jerzy Kleer.
W 1996 roku otrzymałam dyplom ukończenia studiów magisterskich w School of Social
Sciences na University of Sussex w Wielkiej Brytanii, a w 1997 roku - dyplom
ukończenia studiów magisterskich na Wydziale Nauk Ekonomicznych Uniwersytetu
Warszawskiego.
Promotorem
pracy
magisterskiej
„The
exchange
rate
and
macroeconomic variables – interactions” był prof. dr hab. Wojciech Maciejewski.
Na Wydziale Nauk Ekonomicznych ukończyłam także w 1997 roku anglojęzyczny
program studiów undergraduate economics w ramach Warsaw University - Columbia
University Cooperative Program in Economics.
2. Zatrudnienie w jednostkach naukowych.
Od 2002 pracuję jako adiunkt na Wydziale Nauk Ekonomicznych Uniwersytetu
Warszawskiego (WNE UW). Od rozpoczęcia studiów doktoranckich na WNE UW w 1997
roku prowadzę zajęcia dydaktyczne ze studentami.
Doświadczenie naukowe i dydaktyczne zdobywałam również za granicą. W 2002
odbyłam staż jako Visiting Researcher na Uniwersytecie Columbia w Nowym Jorku, USA,
a w 2008 jako Visiting Professor na Uniwersytecie Glasgow w Glasgow w Wielkiej
Brytanii.
2
3. Opis osiągnięcia naukowego.
Jako osiągnięcie naukowe (w rozumieniu Ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o stopniach
naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki, Art. 16 ust. 2),
które uznaję za wkład w rozwój nauk ekonomicznych, chciałabym wskazać monografię
mojego autorstwa p.t.: „Dług publiczny a wzrost gospodarczy” wydaną przez
Wydawnictwo Naukowe Scholar w roku 2015 (ISBN: 978-83-7383-760-7).
Wybór tematu książki wynika z moich wieloletnich badań koncentrujących się wokół
zagadnień
związanych
z
oddziaływaniem
polityki
fiskalnej
na
równowagę
makroekonomiczną. Jednym z bardziej frapujących zagadnień w ramach tej
problematyki jest wpływ wielkości długu publicznego na perspektywy rozwoju. Pytania
o to, czy i jak poziom długu publicznego wpływa na tempo wzrostu gospodarczego są
głównym motywem szeregu prac badawczych1. Pomimo, że jest to problematyka
poruszana dość często w literaturze, to nadal część zagadnień jest spornych lub słabo
zbadanych. Najciekawsze wydały mi się trzy z nich.
Po pierwsze, konkluzje z badań empirycznych dotyczących wpływu długu publicznego
na tempo wzrostu PKB są sprzeczne. Nadal nie jest więc jasne, czy i w jaki sposób dług
publiczny oddziałuje na tempo rozwoju gospodarczego. Jest to więc ciekawy,
nieoczywisty temat badawczy, gdzie nadal jest więcej pytań, niż odpowiedzi.
Po drugie – z moich wcześniejszych badań wynikało, że dług publiczny ma złożone
oddziaływanie na równowagę makroekonomiczną, a o części powiązań, które udało mi
się wykazać, nie wspomina się w literaturze. Decydując się na podjęcie tego tematu,
miałam nadzieję, że uda mi się te luki przynajmniej częściowo wypełnić.
Po trzecie wreszcie – bardzo frapujące były dla mnie zagadnienia związane z próbami
zmniejszania zadłużenia publicznego i konsekwencjami takiej polityki dla tempa
wzrostu PKB w perspektywie krótkookresowej. Wyniki badań zawartych w literaturze
nadal nie dają jasnych wskazówek, jakie są konsekwencje konsolidacji fiskalnej dla
dochodu narodowego w krótkim okresie.
1
Zob. np. Panniza U., Presbitero A (2014) Public debt and economic growth: Is tere a casual effect? „Journal
of Macroeconomics” vol. 38, s.21-41; Baum A. Checherita-Westphal C., Rother P. (2013) Debt and growth:
new evidence for the euro area. „Journal of International Money and Finance” vol. 32, s. 809-821
3
Te wątpliwości i luki obecne w literaturze stały się podstawą do sformułowania
głównego celu książki, jakim jest zbadanie wpływu poziomu długu publicznego na
tempo wzrostu gospodarczego.
Główna teza książki brzmi: „wpływ wielkości długu publicznego na perspektywy
rozwoju gospodarczego jest złożony, a makroekonomiczne konsekwencje długu
mogą, ale nie muszą doprowadzić do przyhamowania długookresowego wzrostu
PKB”.
Jest to wprawdzie teza dość ogólna – nie pozwala bowiem na sformułowanie
jednoznacznych wniosków czy zaleceń dla polityki makroekonomicznej. Wskazuje
jednak, że obecne w literaturze opinie o jednoznacznie negatywnym wpływie długu
publicznego na wzrost PKB wydają się zbyt uproszczone.
W pracy postawiono też kilka bardziej szczegółowych hipotez, wskazujących na złożony
wpływ długu publicznego na równowagę makroekonomiczną. Pierwszą hipotezą
szczegółową jest stwierdzenie, które bezpośrednio uzupełnia tezę główną, a które
brzmi:
ponieważ
oddziaływanie
długu
publicznego
na
równowagę
makroekonomiczną jest złożone, to jego sumaryczny wpływ na perspektywy
rozwoju jest różny w różnych grupach krajów.
Druga hipoteza mówi, że dotychczasowy wpływ długu publicznego na perspektywy
rozwoju gospodarczego był negatywny w krajach rozwijających się; w krajach
rozwiniętych był on statystycznie nieistotny.
Kolejną, trzecią hipotezą szczegółową jest stwierdzenie mówiące, że wpływ
konsolidacji fiskalnej na dochód może być nieliniowy: jest ona związana z
osłabieniem tempa wzrostu w krótkim okresie, ale wysoki dług publiczny może
osłabiać ujemną reakcję dochodu. Jest to teza, która jako jedyna koncertuje się na
perspektywie krótkookresowej, co może być uznane ze pewną niekonsekwencję.
Ponieważ jednak zagadnienia związane z konsolidacją fiskalną mają ogromne znaczenie
dla polityki gospodarczej, to zdecydowałam się włączyć ten rodzaj analizy do książki,
nawet za cenę odejścia od perspektywy długookresowej, które dominuje w większości
badań zamieszczonych w monografii.
4
Struktura książki podporządkowana została celowi pracy, czyli przede wszystkim
zbadaniu wpływu długu publicznego na wzrost PKB. Książka została podzielona na 6
rozdziałów.
Rozdział 1 ma charakter wprowadzający do dalszych rozważań – omawiam w nim dane
dotyczące długu publicznego w krajach rozwiniętych i rozwijających się w ujęciu
historycznym oraz podstawowe definicje i zależności. Zwracam uwagę na zmianę w
wielkości zadłużenia publicznego, która zaszła w ciągu ostatnich 20 lat – na znaczny
wzrost zadłużenia krajów rozwiniętych i spadek zadłużenia krajów rozwijających się.
W rozdziale 2 przedstawiam ujęcie teoretyczne wpływu długu publicznego na
długookresowy wzrost gospodarczy. Omawiam istniejące w literaturze modele wzrostu
gospodarczego, które prezentują powiązania między wielkością długu publicznego a
długookresowym tempem wzrostu PKB. Wskazuję też na możliwe, pośrednie
mechanizmy, przez które dług publiczny może wpływać na perspektywy rozwoju
gospodarczego, takie jak związek długu publicznego z rozwojem rynku kredytowego,
wpływ długu na wahania PKB czy kształt polityki fiskalnej. Oprócz omówienia
istniejących w literaturze rozważań teoretycznych, w części tej zawarłam również
własne modele równowagi cząstkowej, które ukazują możliwie powiązania między
długiem publicznym a wybranymi zmiennymi makroekonomicznymi. Są one próbą
uzupełnienia istniejącej literatury i wskazania na pewne nowe powiązania, dotychczas
nieomawiane. Uważam więc, że stanowią one wartość dodaną w stosunku do istniejącej
literatury i wkład w rozwój nauk ekonomicznych.
W rozdziale 3 omawiam kryzysy zadłużenia publicznego, koncentrując się na związku
między wielkością długu publicznego a prawdopodobieństwem wystąpienia kryzysu;
podsumowuję również rozważania dotyczące kosztów tych kryzysów. Kryzysy
zadłużeniowe występują stosunkowo rzadko, ale są to wydarzenia, które znacznie
zmieniają warunki makroekonomiczne kraju oraz mogą – choć, jak pokazuje literatura,
nie muszą – mieć znaczny negatywny wpływ na perspektywy rozwoju gospodarczego w
średnim czy nawet w długim okresie. Wydaje się więc, że ich analiza jest ważnym
uzupełnieniem rozważań dotyczących wpływu długu publicznego na wielkość dochodu
narodowego.
5
Rozdział 4 zawiera prezentację istniejących badań empirycznych dotyczących długu
publicznego i długookresowego wzrostu gospodarczego. Oprócz konwencjonalnego
omówienia tych badań, przeprowadziłam również metaanalizę tej literatury, czyli próbę
systematycznego i ilościowego podsumowania istniejących badań w tym zakresie.
Zgodnie z moją najlepszą wiedzą, jest to pierwsza metaanaliza tej literatury, zrobiona po
2009 r., a więc obejmująca okres, kiedy znacznie wzrosła liczba badań empirycznych na
temat długu publicznego i wzrostu PKB. Dlatego też uważam, że badanie to stanowi
istotny wkład w literaturę przedmiotu.
Wnioski wynikające z metaanalizy wskazują, że na podstawie istniejących badań
empirycznych można stwierdzić, ze średni wpływ długu publicznego na tempo wzrostu
PKB jest ujemny. Metaanaliza wskazuje też, że oszacowany wpływ długu na wzrost PKB
zależy od doboru próby krajów oraz od specyfikacji równania regresji. W szczególności,
w próbach obejmujących kraje rozwijające się, oszacowany wpływ długu na wzrost, w
wielkościach absolutnych, był większy. Wyniki tej analizy wskazują również na istnienie
tzw. „skrzywienia publikacyjnego” (publication bias), czyli zjawiska polegającego na
prezentowaniu przez autorów tylko tych wyników oszacowań, które zwiększają szansę
na publikację pracy. Na ogół są to wyniki, które wykazują statystyczną istotność wpływu
danego zjawiska na zmienną wyjaśnianą. Wyniki niejednoznaczne, statystycznie
nieistotne – nawet jeżeli w rzeczywistości są dominujące – nie są pokazywane, gdyż są
„mało efektowne”, a więc narażają autora na odrzucenie jego pracy przez czasopisma
naukowe. Wskazuje to, że opublikowane w literaturze wyniki należy traktować z
ostrożnością. Zjawisko „skrzywienia publikacyjnego” jest na razie niemożliwe do
wykrycia inną niż metaanaliza metodą, co jest jedną z niebagatelnych jej zalet.
W rozdziale 5 omówiłam wyniki własnych badań empirycznych dotyczących szeroko
rozumianych powiązań między długiem publicznym a perspektywami rozwoju
gospodarczego. Ponieważ wnioski z metaanalizy wskazywały na różny wpływ długu
publicznego w krajach rozwiniętych i rozwijających się, wszystkie badania zawarte w
tym rozdziale prowadzone są oddzielnie dla tych grup krajów. Oprócz typowych regresji
wzrostu, badania zawarte w tym rozdziale ukazują również powiązania między długiem
publicznym a czynnikami, które – zgodnie z literaturą – są ważnymi determinantami
wzrostu PKB.
6
Z badaniami dotyczącymi wpływu długu publicznego na tempo wzrostu związane są
poważne
problemy
metodologiczne,
przede
wszystkim
problem
odwrotnej
przyczynowości i endogeniczności. Dlatego też oszacowania nie mogły być
przeprowadzone najprostszą metodą MNK. Regresje były więc szacowane w oparciu o
różnorodne metody ekonometryczne; przy wielu oszacowaniach wykorzystałam
systemowy estymator
uogólnionych
momentów,
przy niektórych stosowałam
dwustopniową metodę najmniejszych kwadratów.
Obok oszacowania wpływu długu na tempo wzrostu, celem tych badań była również
empiryczna analiza mechanizmów, przez które dług publiczny może wpływać na tempo
rozwoju gospodarczego, które w ujęciu teoretycznym były omawiane w rozdziale 2.
Analiza empiryczna zawarta w tym rozdziale jest więc szersza niż zazwyczaj spotykana
w literaturze, dlatego może przyczynić się do lepszego zrozumienia wpływu długu
publicznego na rozwój w długim okresie. W rozdziale tym zbadałam m.in. wpływ długu
publicznego na cykliczność polityki fiskalnej i wahania PKB oraz wykazałam, że
procykliczność polityki i większa skala wahań PKB mogą być kolejnymi konsekwencjami
wysokiego długu publicznego w krajach rozwijających się. Badałam również inne
związki, w tym między wielkością kredytu bankowego dla sektora prywatnego a
wielkością długu publicznego. Te powiązania są badane w literaturze stosunkowo
rzadko, więc wyniki tych badań są również wkładem w istniejącą literaturę przedmiotu i
rozwój ekonomii.
Wyniki badań wskazują, że w grupie krajów rozwijających się wpływ długu publicznego
jest statystycznie istotny i jego oddziaływanie wydaje się hamować rozwój gospodarczy
w tej grupie krajów. Ciekawym wynikiem są znaczne różnice pomiędzy oddziaływaniem
długu na perspektywy rozwoju w krajach rozwiniętych i rozwijających się. W grupie
krajów rozwiniętych podobne regresje wykazały, że wpływ długu publicznego jest
statystycznie nieistotny.
Te różnice między krajami rozwiniętymi a rozwijającymi się wymagają wyjaśnienia. Na
podstawie przeprowadzonych badań wydaje się jednak, że nie da się wyjaśnić tego w
sposób prosty i jednoznaczny. Prawdopodobnie różnice te nie wynikają z jednej,
mierzalnej cechy krajów rozwiniętych, która odróżnia je od krajów rozwijających się –
intensywne próby znalezienia takiego czynnika nie powiodły się. Różnice między
krajami rozwiniętymi a rozwijającymi się są nie tylko ilościowe, ale również jakościowe
7
– wplatają się tu też czynniki kulturowe i cywilizacyjne, które są bardzo trudne do
zmierzenia.
Odejściem od analiz długookresowych jest ostatni, 6 rozdział książki, w którym
poruszana jest problematyka konsolidacji fiskalnych. Jak pokazały przeprowadzone w
tym rozdziale badania, skutki konsolidacji wydają się być nieliniowe: jeżeli dług
publiczny
nie
jest
nadmierny,
to
konsolidacja
powoduje
spowolnienie
krótkookresowego wzrostu PKB, zgodnie z przewidywaniami modelu keynesowskiego.
Jeżeli jednak poziom długu publicznego jest relatywnie wysoki, to konsolidacja nie
działa hamująco na tempo wzrostu PKB. Jest to ciekawy wynik, który znajduje
uzasadnienie w rozważaniach teoretycznych zawartych we wcześniejszej części
rozdziału. Można to zjawisko nazwać (nie traktując tej nazwy do końca poważnie)
efektem „syna marnotrawnego”: kraje powracające na „dobrą drogę fiskalną” mogą
liczyć na uniknięcie „reprymendy”, w postaci spowolnienia PKB. Jednak wnioski te
trzeba traktować ostrożnie – odpowiednie dane są dostępne tylko dla ograniczonej
liczby krajów i lat.
Książkę
kończy
bezkrytycznym
podsumowanie,
podejściem
do
w
którym
badań
ponownie
przestrzegam
ekonometrycznych,
przed
również
tych
zaprezentowanych w książce. Trudności metodologiczne oraz niedoskonałe dane, jakimi
dysponujemy sprawiają, że przedstawione wyniki należy traktować z dystansem, a
niezbędnych warunkiem pełniejszego zrozumienia następstw długu publicznego jest
między innymi zebranie bardziej szczegółowych, porównywalnych danych dotyczących
długu publicznego dla możliwie szerokiej próby krajów.
Pamiętając o tych zastrzeżeniach, można tym niemniej stwierdzić, że wyniki oszacowań
ekonometrycznych zawarte w monografii nie dają podstaw, by odrzucić hipotezy
badawcze. Trzeba jednak podkreślić, że wnioski na temat przyszłości – szczególnie w
odniesieniu do krajów rozwiniętych powinny być formułowane ostrożnie – ponieważ
warunki w tych krajach znacznie zmieniły się w wyniku kryzysu finansowego, to
również i długookresowy wpływ długu na perspektywy rozwoju mógł ulec zmianie.
Za najważniejsze analizy zamieszczone w książce, będące wartością dodaną do
istniejącej literatury i stanowiące wkład w rozwój ekonomii uważam:
8
• Przeprowadzenie metaanalizy literatury empirycznej, która była pierwszą tego
typu analizą obejmującą okres po 2009 roku.
• Zaprezentowanie własnych modeli teoretycznych równowagi cząstkowej, które
zwracają uwagę na możliwe oddziaływania długu publicznego na równowagę
makroekonomiczną, dotychczas nieomawiane w literaturze.
• Przeprowadzenie własnych badań ekonometrycznych dotyczących wpływ długu
publicznego na równowagę makroekonomiczną, które pozwoliły nie tylko ocenić
wpływ długu publicznego na tempo wzrostu PKB, ale również częściowo zbadać
mechanizmy tego wpływu.
• Empiryczne zbadanie wpływu konsolidacji fiskalnej na krótkookresowe tempo
wzrostu PKB, z uwzględnieniem możliwych nieliniowych efektów wynikających z
wielkości długu publicznego.
4. Omówienie pozostałych osiągnięć naukowo-badawczych.
4.1 Problematyka badawcza.
Moje pozostałe badania, prowadzone po uzyskaniu stopnia doktora, koncentrowały się
przede wszystkim wokół dwóch zagadnień. Pierwszym obszarem badawczym były
analizy dotyczące determinant kształtu polityki fiskalnej i jej konsekwencji dla
równowagi makroekonomicznej, drugim natomiast – prace dotyczące problematyki
kapitału ludzkiego i ekonomii edukacji. W obu nurtach badań łączyłam podejście
teoretyczne z badaniami ekonometrycznymi, by wskazać na istnienie związków, które
wydają się mieć istotne znaczenie zarówno dla nauki ekonomii, jak i dla polityki
gospodarczej.
Do najważniejszych moich prac w pierwszym obszarze badawczym zaliczam:
1. Joanna Siwińska-Gorzelak, Bujak Piotr, 2006, „Short-run effects of discretionary
fiscal policy changes” w Marek Dąbrowski (red) „The Eastern Enlargement of the
Eurozone, str. 131-145
Mój wkład oceniam na 85%. Zebrałam dane, wykonałam wszystkie
obliczenia i uczestniczyłam w pisaniu opracowania.
9
2. Michał Brzozowski, Paweł Gierałtowski, Dominika Milczarek i Joanna SiwińskaGorzelak, 2006 „Instytucje a polityka makroekonomiczna i wzrost gospodarczy.”
Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa, 250 stron
Mój wkład polegał na opracowaniu koncepcji książki, oraz na napisaniu
dwóch rozdziałów. Wkład ten oceniam na 25%.
3. Joanna Siwińska-Gorzelak, 2010, „Niestabilność wydatków publicznych a
długookresowy wzrost gospodarczy.” Ekonomista, vol. 2, str. 175-188.
4. Michał Brzozowski, Joanna Siwińska-Gorzelak, 2010, “The impact of fiscal rules
on fiscal policy volatility.” Journal of Applied Economics, 2010, vol. 13 (2), str. 205231.
Mój wkład oceniam na 50%. Uczestniczyłam w tworzeniu koncepcji teksu,
zbieraniu danych, przeprowadzaniu obliczeń i pisaniu artykułu.
5. Michał Brzozowski, Joanna Siwińska-Gorzelak, 2013, „Public Spending
Volatility and Financial Market Development. CESifo Economic Studies, vol 59 (1),
str 72-92.
Mój wkład oceniam na 50%. Uczestniczyłam w tworzeniu koncepcji teksu,
zbieraniu danych, przeprowadzaniu obliczeń i pisaniu artykułu.
6. Michał Brzozowski, Joanna Siwińska-Gorzelak, 2013, „Fiscal Imbalances, Fiscal
Rules, and Sovereign Bond Yields.” Ekonomista, vol. 5, str 669-680.
Mój wkład oceniam na 50%. Uczestniczyłam w tworzeniu koncepcji teksu,
zbieraniu danych, przeprowadzaniu obliczeń i pisaniu artykułu.
W pracy „Short run effects of discretionary fiscal policy changes” analizowaliśmy skutki
dyskrecjonalnych zmian polityki fiskalnej dla dochodu w krótkim okresie i wykazaliśmy,
że wpływ ten jest nieliniowy i zależny od stanu finansów publicznych. W sytuacji, kiedy
deficyt budżetowy jest niewielki, krótkookresowe konsekwencje polityki fiskalnej są
zgodne z przewidywaniami keynesowskimi. Jednak w okresie, gdy nierównowaga
fiskalna jest znaczna, skutki polityki fiskalnej są inne – konsolidacja fiskalna nie hamuje
wzrostu PKB, a poluzowanie polityki fiskalnej nie przyczynia się do jego
10
krótkookresowego przyspieszenia. Praca ta wpisuje się w nurt badający tzw.
„niekeynesowskie” skutki polityki fiskalnej. Jej innowacyjność polegała między innymi
na próbie zbadania skutków polityki fiskalnej w krajach transformujących się.
Monografia „Instytucje a polityka makroekonomiczna” została poświęcona ukazaniu
powiązań pomiędzy jakością instytucji a polityką makroekonomią oraz ich wpływem na
perspektywy rozwoju gospodarczego. W tej monografii poszukiwaliśmy odpowiedzi na
pytanie o kształt polityki makroekonomicznej oraz struktury instytucjonalnej,
prowadzących
do
rozwoju
gospodarczego
w
specyficznej
sytuacji
krajów
transformujących się. W monografii tej byłam autorką dwóch rozdziałów: „Instytucje a
polityka
makroekonomiczna
i
wzrost
gospodarczy”
oraz
„Znaczenie
instytucji
budżetowych dla równowagi fiskalnej”. Rozdziały te wskazywały na związki pomiędzy
rozwiązaniami instytucjonalnymi, kształtem polityki fiskalnej, a tempem wzrostu
gospodarczego. W pierwszym z wymienionych rozdziałów wskazywałam na tendencje
rządzących do prowadzenia nadmiernie luźnej polityki fiskalnej oraz analizowałam
rozwiązania instytucjonalne, które mogą zapobiec powstawaniu nadmiernych deficytów
budżetowych, również w krajach transformacji. W kolejnym rozdziale badałam
konsekwencje nierównowagi fiskalnej i wykazałam, że utrzymująca się nierównowaga
jest zjawiskiem o niekorzystnych skutkach dla perspektyw rozwoju gospodarczego w
długim okresie.
W kilku kolejnych publikacjach zajmowałam się ciekawym zjawiskiem, jakim są wahania
wydatków publicznych, wynikające z częstych, dyskrecjonalnych zmian polityki
fiskalnej.
W pracy „Niestabilność wydatków publicznych a długookresowy wzrost gospodarczy”
prezentowałam wyniki badań empirycznych, dotyczących wpływu wahań wydatków
publicznych na długookresowe tempo wzrostu PKB. Innowacyjność tych badań w
stosunku do istniejącej literatury polegała na tym, że badania oparłam na próbie
czasowo-przekrojowej, podczas kiedy poprzednie badania wykorzystywały na ogół
próby przekrojowe. Oszacowania przeprowadzone na danych panelowych mają wiele
zalet, w stosunku do danych przekrojowych, między innymi pozwalają na zwiększenie
zbioru danych, czy na kontrolowanie nieobserwowalnych efektów indywidualnych.
Wyniki moich badań wskazywały na znaczny, negatywny wpływ wahań na perspektywy
11
rozwoju. Ich wyniki zainspirowały mnie do podjęcia kolejnych badań dotyczących
wahań wydatków publicznych.
Celem artykułu “The impact of fiscal rules on fiscal policy volatility” było zbadanie, czy
reguły fiskalne, które wprowadzane są przede wszystkim po to, by przeciwdziałać
nadmiernej nierównowadze fiskalnej, mogą jednocześnie wpływać na skalę wahań
wydatków publicznych. Artykuł teoretyczne i empirycznie dowodził, że reguły fiskalne
mają wpływ na skalę wahań wydatków publicznych, jednak wpływ ten jest inny, w
zależności od tego, czy reguła ogranicza wielkość deficytu czy długu publicznego. Tego
typu powiązania nie były wcześniej badane, więc analizy zawarte w tej pracy stanowiły
wartość dodaną w stosunku do istniejącej literatury. Praca ta ma również istotny aspekt
praktyczny, gdyż pokazuje, że reguły fiskalne, stosowane obecnie w wielu krajach,
oddziałują nie tylko na skalę nierównowagi fiskalnej, ale również i na inne
charakterystyki polityki fiskalnej.
Publikacja „Public Spending Volatility and Financial Market Development” była kolejną, w
której zajmowałam się wahaniami wydatków publicznych. Ta praca, zarówno na gruncie
teoretycznym, jak i empirycznym wykazała, że wahania wydatków publicznych ujemnie
oddziaływają na rozwój rynku kredytowego, mierzony wielkością bankowego kredytu
dla sektora prywatnego, w stosunku do PKB. Są to wyniki, które do czasu tej publikacji,
nie pojawiły się w literaturze, więc stanowiły istotną wartość dodaną. Ich znaczenie
polega między innymi na tym, że o ile w literaturze niejednokrotnie wykazano, że
wahania wydatków publicznych są czynnikiem ujemnie wpływającym na perspektywy
rozwoju, to brakuje analiz, które tłumaczyłyby, dlaczego tak się dzieje. Powyższe
opracowanie – wskazując, że wahania te ograniczają wielkość kredytu, który uznany jest
w literaturze za istotny czynnik wzrostu – częściowo tłumaczy powiązania pomiędzy
wahaniami wydatków a tempem wzrostu PKB.
Publikacja „Fiscal Imbalances, Fiscal Rules, and Sovereign Bond Yields”, badała związek
pomiędzy wielkością długu publicznego a oprocentowaniem obligacji. Wykazaliśmy w
niej, że wraz z rosnącą wielkością długu publicznego, oprocentowanie obligacji również
rośnie. Wpływ ten jest jednak mitygowany przez obecność reguł fiskalnych – ich
wprowadzenie powoduje, że wpływ długu publicznego na oprocentowanie staje się
słabszy. Na podkreślenie zasługuje fakt, że w badaniach została uwzględniona nie tylko
sama obecność reguł fiskalnych, ale również i ich jakość. Badania dotyczące powiązań
12
pomiędzy regułami fiskalnymi a oprocentowaniem obligacji są dość rzadkie w
literaturze, więc nasze badanie stanowi oryginalny wkład do nauki ekonomii. Stanowi
ono jednocześnie uzupełnienie dyskusji toczącej się w literaturze na temat skuteczności
reguł fiskalnych w ograniczaniu nierównowagi fiskalnej. Nasze badanie wskazuje, że
rynkowa ocena ich skuteczności wydaje się być pozytywna.
Podsumowując, centrum tego obszaru badawczego stanowiła polityka fiskalna. Celem
badań było ukazanie, jak wpływa ona na PKB w krótkim oraz w długim okresie oraz w
jaki sposób otoczenie instytucjonalne, w tym reguły fiskalne, wpływa na kształt tej
polityki.
Analizy zawarte w powyżej przytoczonych pracach charakteryzowały się
każdorazowo silnymi podstawami teoretycznymi, a kilka z nich proponowało
rozszerzenia istniejących modeli teoretycznych. Każda z prac zawierała również badania
empiryczne, które niejednokrotnie rozszerzały te istniejące w literaturze, co pozwoliło
na ukazanie pewnych nowych, dotąd nieomawianych związków.
Dugi nurt badań, którym zajmowałam się w mojej karierze naukowej, koncentruje się
wokół kapitału ludzkiego oraz ekonomii edukacji. Edukacja jest dziedziną, gdzie sektor
publiczny jest bardzo aktywny – w większości krajów edukacja na poziomie
podstawowym i średnim jest w przeważającej części finansowana przez państwo, jest
też przez państwo silnie regulowana. Niejednokrotnie więc, analizując problemy z
dziedziny ekonomii edukacji, wykorzystywałam moją wiedzę dotyczącą polityki
fiskalnej i sektora publicznego. Za najważniejsze w tym nurcie moich badań uważam
następujące prace:
1. Joanna Siwińska-Gorzelak, 2007, „Badanie roli edukacji we wzroście
gospodarczym”. Ekonomista, vol 6, str. 675-690.
2. Grażyna Bukowska, Joanna Siwińska-Gorzelak, 2009, “Czy samorząd lokalny
może i powinien wspierać konkurencję w dziedzinie edukacji” w Kleer J. (red.),
„Samorząd lokalny. Od teorii do badań empirycznych”. Cedewu, Warszawa 2009.
Mój wkład oceniam na 50%. Uczestniczyłam w tworzeniu koncepcji teksu,
przeglądzie literatury i pisaniu artykułu.
13
3. Jan Herczyński, Joanna Siwińska-Gorzelak, 2010 „Administracyjna waga
wiejska w algorytmie podziału subwencji oświatowej”, ekspertyza dla Ośrodka
Rozwoju Edukacji i Ministerstwa Edukacji Narodowej.
Mój wkład oceniam na 50%. Polegał on na przygotowaniu danych,
przeprowadzeniu obliczeń, analizie wyników i przygotowaniu wniosków.
4. Grażyna Bukowska, Joanna Siwińska-Gorzelak, 2011, “School competition and
the quality of education: introducing market incentives into public services. The
case of Poland.” Economics of Transition, vol 19 (1), str. 151-177
Mój wkład oceniam na 60%. Uczestniczyłam w tworzeniu koncepcji teksu,
zbieraniu danych, przeprowadziłam obliczenia i miałam znaczący wkład w
pisanie tekstu.
5. Joanna Siwińska-Gorzelak, 2015, „Jakość edukacji a polityka oświatowa państwa
– zarys literatury”, w: Hardt Ł., Milczarek-Andrzejewska D. (red.), „Ekonomia jest
piękna? Księga dedykowana Profesorowi Jerzemu Wilkinowi.” Warszawa:
Wydawnictwo Naukowe Scholar, s. 254-265 (w druku)
Edukacji – przede wszystkim jej finansowaniu – poświęcona była także cześć moich
pozostałych ekspertyz, wymienionych w części 5 niniejszego autoreferatu.
W artykule „Badanie roli edukacji we wzroście gospodarczym” badałam, czy edukacja i
kapitał ludzki są istotnymi determinantami rozwoju gospodarczego krajów. Wyniki
analiz empirycznych wskazały, że odpowiedź na to pytanie nie jest jednoznaczna. W
czasie pracy nad tym artykułem przekonałam się, że dostępne dane dotyczące ilości
kapitału ludzkiego, z pominięciem jego jakości, mają ograniczoną przydatność w
badaniach obejmujących różnorodne kraje. Obok ilości kapitału ludzkiego, kluczowym
czynnikiem wydaje się jego jakość.
Wniosek ten stał się punktem wyjścia do kolejnych analiz, w których badałam
determinanty jakości edukacji. Z licznych prac dostępnych w literaturze wynika, że
jakość edukacji jest wypadkową wielu czynników – nakładów finansowych, polityki
edukacyjnej, autonomii szkół , czy konkurencji na rynku szkolnym. W kolejnych pracach
badałam rolę, jaką ten ostatni czynnik odgrywa w zwiększaniu jakości edukacji.
14
Praca „Czy samorząd lokalny może i powinien wspierać konkurencję w dziedzinie edukacji”
dotyczyła wpływu konkurencji na jakość edukacji. Jej celem było przede wszystkim
podsumowanie bardzo obszernej literatury na temat konkurencji na rynku szkolnym i
jej możliwego wpływu na funkcjonowanie tego rynku. Istniejąca literatura oraz
przeprowadzone w pracy wstępne badania empiryczne wskazują, że konkurencja jest
ważnym czynnikiem zwiększającym jakość edukacji. Większość analiz w literaturze
prowadzona jest jednak z pespektywy doświadczeń amerykańskich – brakuje tego typu
analiz dla krajów europejskich, w tym dla krajów naszego regionu.
Dlatego też w kolejnej pracy „School competition and the quality of education: introducing
market incentives into public services. The case of Poland” wraz ze współautorką badałam
determinanty jakości edukacji w Polsce, mierzonej wynikami ogólnopolskich testów
gimnazjalnych. Zastanawiałam się, czy konkurencja pomiędzy szkołami o uczniów może
zmotywować szkoły do lepszej pracy, czego wynikiem będzie wyższy poziom edukacji.
Przekonanie, ze konkurencja jest czynnikiem wspierającym funkcjonowanie rynków,
jest jednym z paradygmatów ekonomii. Ciekawe jest więc zweryfikowanie hipotezy
mówiącej, że konkurencja pomiędzy szkołami o uczniów jest mechanizmem, który może
mieć również pozytywny wpływ na jakość usługi dostarczanych na bardzo nietypowym
rynku, jakim jest rynek usług edukacyjnych. Badania przedstawione w pracy wykazały,
że konkurencja o uczniów ma silnie pozytywny wpływ na jakość edukacji w Polsce.
Zgodnie z moją wiedzą, było to pierwsze badanie dotyczące konkurencji i jakości
edukacji przeprowadzone dla krajów Europy Środkowo-Wschodniej. Obok walorów
naukowych, wydaje się, że praca ta ma dość spore znaczenie dla polityki gospodarczej w
Polsce. Obserwowana ostatnio tendencja do zamykania szkół, szczególnie na terenach
wiejskich, uzasadniania potrzebą racjonalizacją sieci szkolnej, ogranicza konkurencję
pomiędzy szkołami, co może odbić się ujemnie na jakości edukacji.
W tekście „Jakość edukacji a polityka oświatowa państwa – zarys literatury” zajmowałam
się przede wszystkim jakością edukacji wyższej. Wskazywałam w nim na trudności
pomiaru jakości edukacji na tym poziomie oraz podkreślałam ogromne przeszkody, na
jakie napotykają badania empiryczne dotyczące edukacji wyższej. Są one przede
wszystkim spowodowane brakiem porównywalnych danych na temat działania i
wyników pracy uczelni wyższych. Zastanawiałam się także, jakimi narzędziami można
zwiększyć jakość oferowanej przez uniwersytety edukacji – powołując się na wyniki
15
istniejących
badań,
podkreślałam
duże
znaczenie
właściwych
rozwiązań
instytucjonalnych.
Z kolei ekspertyza „Administracyjna waga wiejska w algorytmie podziału subwencji
oświatowej” dotyczyła finansowania edukacji w Polsce. Wraz ze współautorem,
omawiałam w niej źródła nieefektywności tzw. „wagi wiejskiej”, stosowanej w
algorytmie, który dzieli subwencje oświatową pomiędzy poszczególne gminy w Polsce.
Nasze argumenty poparte były obliczeniami dotyczącymi alokacji subwencji oświatowej
na ucznia przeliczeniowego w różnych typach gmin i na różnych szczeblach edukacji.
Zaproponowaliśmy też modyfikację algorytmu subwencji, dzięki której środki dzielone
byłyby w sposób bardziej efektywny. Jest to więc praca o dużym walorze aplikacyjnym.
Podsumowując, moje prace w tym obszarze koncentrowały się przede wszystkim na
jakości edukacji i jej determinantach. W moich pracach wskazywałam na istotność
jakości edukacji i poszukiwałam czynników, które pozytywnie na nią oddziałują.
Analizowałam również kwestie związane z finansowaniem edukacji i podkreślałam, że
samo zwiększenie środków na edukację nie przyniesie poprawy jej jakości. Niezbędna
jest również zmiana otoczenia instytucjonalnego.
4.2 Statystyka publikacji.
W pracy badawczej, którą prowadziłam po uzyskaniu stopnia doktora, byłam autorką
lub współautorką ponad 30 opracowań. Ich łączna suma punktów, według stosowanego
przez MNiSW systemu oceny parametrycznej (stan na 2014 rok) wynosiła 226 punktów.
Szczegółowy wykaz publikacji zawiera Załącznik 4. Tabela 1 prezentuje podsumowanie
moich publikacji
Tabela 1. Statystyka publikacji po uzyskaniu stopnia doktora
Kategoria
Liczba
Oryginalne opublikowane prace twórcze, w tym:
Monografie naukowe
24
2
Rozdziały w monografiach
13
Artykuły w czasopismach naukowych
Redakcje monografii
9
1
16
Ekspertyzy, raporty, rozdziały w podręcznikach
RAZEM
8
33
Oryginalne prace twórcze stanowią około 75% wszystkich moich opracowań po
uzyskaniu stopnia doktora. Największą grupę obejmują rozdziały w monografiach.
Większość została opublikowana w renomowanych wydawnictwach takich jak:
Springer, PWN, Wydawnictwo Naukowe SCHOLAR i Wydawnictwa Uniwersytetu
Warszawskiego.
Znaczna część mojego dorobku naukowego po uzyskaniu stopnia doktora została też
opublikowana w renomowanych polskich czasopismach naukowych takich jak:
Ekonomista, Gospodarka Narodowa, Bank i Kredyt. W języku angielskim ukazało się 5
artykułów mojego współautorstwa, a 4 z nich ukazały się w czasopismach notowanych
na liście A MNiSW, takich jak: Economic Letters, Journal of Applied Economics,
Economics of Transition, CESifo Economic Studies.
Wskaźniki dotyczące mojego dorobku naukowo-badawczego kształtują się następująco:
• Liczba cytowań według bazy Google Scholar = 68
• Indeks Hirscha według bazy Google Scholar = 4
4.3 Udział w projektach badawczych
Prowadzone przeze mnie badania naukowe realizowane były w dużej mierze w ramach
projektów badawczych. Po uzyskaniu stopnia doktora uczestniczyłam w kilkunastu
projektach krajowych finansowanych przez MNiSW, NCN oraz NBP i kierowałam dwoma
z nich. Uczestniczyłam też w projekcie finansowanym z środków UE. Ponadto pracując
na WNE UW realizowałam zadania w ramach badań statutowych. Tabela 2 przedstawia
spis najważniejszych projektów w jakich uczestniczyłam.
17
Tabela 2.
Najważniejsze projekty, w których uczestniczyłam po uzyskaniu stopnia
doktora.
Lata
Tytuł projektu, finansowanie,
2014-2016
Oddziaływanie niepełnej decentralizacji na jakość lokalnych wydatków
publicznych
w
Polsce,
Narodowe
Centrum
Nauki
[2014/13/B/HS4/03204], wykonawca.
2014
Program rozwoju szkolnictwa wyższego do 2020; Konferencji Rektorów
Akademickich Szkół Polskich, wykonawca.
2011-2013
Wybuchowa trajektoria długu publicznego: przyczyny i skutki. Narodowe
Centrum Nauki [2011/01/B/HS4/04735]; kierowniczka projektu.
2010-2012
Doskonalenie strategii zarządzania oświatą na poziomie regionalnym i
lokalnym. Projekt współfinansowany przez Unię Europejską w ramach
środków
Europejskiego
Funduszu
Społecznego
realizowany w partnerstwie z Uniwersytetem Warszawskim, w ramach
PO Kapitał Ludzki na lata 2007-2013; wykonawca.
2009-2010
Stabilność i antycykliczność polityki fiskalnej oraz rozwój finansowy jako
pochodne jakości instytucji i warunek wzrostu gospodarczego. Narodowy
Bank Polski; wykonawca.
2009
Strategia rozwoju szkolnictwa wyższego w Polsce 2010-2020; Fundacja
Rektorów Polskich, wykonawca.
2008-2010
Wpływ wahań koniunkturalnych na wzrost gospodarczy. Ministerstwo
Nauki i Szkolnictwa Wyższego [N N112 057134 ]; wykonawca.
2007-2009
Sektor publiczny w układzie lokalnym. Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa
Wyższego [N 11201432/0569], wykonawca.
2006-2008
Partnerstwo
publiczno-prywatne
jako
sposób realizowania
zadań
publicznych w Polsce. Szanse i zagrożenia. Ministerstwo Nauki i
Szkolnictwa Wyższego [1HO2C 02330], wykonawca.
2005-2007
Polska w Unii Europejskiej - dynamika i zagrożenia procesu realnej
konwergencji, Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego (H02C 071
26), wykonawca.
2003-2006
Kształtowanie
instytucjonalnych
ram
polityki
makroekonomicznej
państwa w warunkach transformującej się gospodarki, Ministerstwo
18
Nauki i Szkolnictwa Wyższego [2HO2CO3825], kierowniczka projektu.
2002-2004
Docelowy zakres sektora publicznego w gospodarce polskiej. Ministerstwo
Nauki i Szkolnictwa Wyższego [2 HO2C 23], wykonawca.
4.4 Udział w konferencjach.
Po uzyskaniu stopnia doktora wygłosiłam kilkanaście referatów na konferencjach
naukowych. Część z nich prezentowana była w języku angielskim podczas konferencji
międzynarodowych. Konferencją o szczególnie wysokim poziomie jest coroczna „Annual
International Conference on Macroeconomics Analysis and International Finance”, na
którą dwukrotnie przyjęto moje opracowania.
Tabela 3 przedstawia moje najważniejsze referaty przedstawiane na konferencjach
naukowych
Tabela 3. Najważniejsze referaty na konferencjach naukowych.
2013
Referat: Public debt, fiscal rules and sovereign bond yields. Konferencja:
„International Interdisciplinary Conference”. International Institute of
Social and Economic Sciences, Wenecja, Włochy.
2012
Referat: Administracyjna waga wiejska w podziale subwencji oświatowej.
Konferencja: „Nakłady na edukację i jej efekty w kontekście rynku pracy”;
Instytut Badań Edukacyjnych, Warszawa.
2010
Referat: The impact of fiscal rules on fiscal policy volatility. Konferencja:
„14th Annual International Conference on Macroeconomics Analysis and
International Finance”; University of Crete, Grecja
2009
Referat: The impact of business cycle volatility on human capital formation. Is
it the same across countries? Konferencja: „13th Annual International
Conference on Macroeconomics Analysis and International Finance”;
University of Crete, Grecja.
2008
Referat: The effects of school choice on the quality of education. Konferencja:
„Challenges of the knowledge society”; Faculty of Business and
Administration University of Bucharest, Rumunia.
2008
Referat: Fiscal policy volatility and growth, Konferencja: „Warsaw
International Economic Meeting”, Wydział Nauk Ekonomicznych UW,
19
Warszawa.
2008
Referat: Fiscal policy volatility, size of countries and long run growth;
Konferencja: „20th EAEPE conference: Labour, Institutions and Growth in a
Global Knowledge Economy”; Universita Roma Tre, Rzym, Włochy.
2007
Referat: The influence of business cycle volatility on human capital formation.
Konferencja: „Warsaw International Economic Meeting”, Wydział Nauk
Ekonomicznych UW, Warszawa.
2005
Referat:
Makroekonomiczne
konsekwencje
nierównowagi
fiskalnej
i
mechanizmy ją ograniczające” Konferencja: „Instytucje – fundament czy
fasada polityki makroekonomicznej”. Wydział Nauk Ekonomicznych UW,
Warszawa.
2005
Referat: Wpływ integracji na wielkość i strukturę dochodów i wydatków
publicznych. Konferencja: „Polska w Unii Europejskiej – dynamika i
zagrożenia procesu realnej konwergencji”, Wydział Nauk Ekonomicznych
UW, Warszawa.
2004
Referat: Reforma wydatków publicznych. Konferencja: „Polska u progu
członkowstwa w Unii Europejskiej. Kierunki niezbędnych reform
gospodarczych.”
Centrum
Analiz
Społeczno-Ekonomicznych
CASE,
Warszawa
2004
Referat: Challenges facing public finances in EU Neighbors’ countries.
Konferencja: “The enlarged European Union and its new neighbours.
Economic, social and political Challenges”, Wilno.
2004
Referat: Non-Keynesian Effects of Fiscal Policy.” Konferencja: “Anglo Polish
Colloquium”, University College, Londyn, Wielka Brytania.
2003
Referat: Short-term macroeconomic effects of fiscal policy; Konferencja:
“Strategie przystąpienia do Europejskiej Unii Gospodarczo-Walutowej:
analiza porównawcza możliwych sccenariuszy.” Centrum Analiz SpołecznoEkonomicznych CASE , Warszawa.
4.5 Nagrody i wyróżnienia za działalność naukową.
Podczas mojej pracy na WNE UW byłam czterokrotnie wyróżniona nagrodami JM
Rektora UW – w roku 2004, 2006, 2009 oraz w 2013.
20
W roku 2008 byłam stypendystką Fundacji Dekabana, dzięki której mogłam odbyć staż
naukowy na Uniwersytecie Glasgow w Wielkiej Brytanii.
W roku 2003 zostałam uhonorowana 1 nagrodą Banku BISE im. Witolda Kuli za
najlepszą pracę doktorską.
W 2002 roku otrzymałam Stypendium Fundacji Nauki Polskiej dla Młodych Naukowców.
5. Informacja o osiągnięciach dydaktycznych, współpracy z instytucjami,
organizacjami
i
towarzystwami
naukowymi
oraz
o
działalności
popularyzującej naukę.
Wraz z przyjęciem na Studia Doktoranckie na Wydziale Nauk Ekonomicznych
Uniwersytetu Warszawskiego (WNE UW) od 1 października 1997 roku rozpoczęłam
prowadzenie zajęć dydaktycznych na WNE UW. Początkowo prowadziłam ćwiczenia z
podstaw makroekonomii, a wraz ze zdobywaniem doświadczenia i uzyskaniem stopnia
doktora zaczęłam prowadzić także wykłady, konwersatoria, proseminarium oraz
seminarium magisterskie.
Moje doświadczenie dydaktyczne obejmuje różnorodne formy zajęć i szeroki zakres
tematyczny. Po uzyskaniu stopnia doktora prowadziłam na WNE UW między innymi
wykłady z makroekonomii II, makroekonomii gospodarki otwartej, konwersatoria z
teorii wzrostu gospodarczego, polityki fiskalnej, polityki finansowej Unii Europejskiej,
ekonomii edukacji i inne. Prowadziłam także ćwiczenia z makroekonomii II i
makroekonomii gospodarki otwartej. Prowadzę zajęcia zarówno po polsku, jak i w
języku angielskim. Od kilku lat prowadzę też seminarium dyplomowe oraz magisterskie.
Od 6 lat prowadzę również zajęcia na studiach podyplomowych „Mechanizmy
funkcjonowania strefy euro” oferowanych przez WNE UW oraz NBP.
Moje obciążenie dydaktyczne zazwyczaj przekraczało obowiązkowe pensum na
Uniwersytecie Warszawskim (wynoszące 210 godzin w roku akademickim).
Prowadzone przeze mnie zajęcia są bardzo wysoko oceniane przez studentów.
Wielokrotnie, zgodnie z wynikami ankiet studenckich, prowadzone przeze mnie zajęcia
znajdowały się wśród najlepszych 5% zajęć spośród oferowanych na WNE UW. Na
21
przykład, w ubiegłym roku akademickim 2013/2014, prowadzone przeze mnie
ćwiczenia z makroekonomii II znalazły się na 4 miejscu w rankingu najlepszych ćwiczeń,
gdzie łączna liczba ocenianych zajęć wynosiła 114. W roku akademickim 2012/2013
współprowadzone przeze mnie konwersatorium „Sektor publiczny w gospodarce
rynkowej” zajęło 5 miejsce na 143 ocenianych zajęć. Z kolei w roku akademickim
2011/2012 prowadzone przeze mnie ćwiczenia macroeconomics II (po angielsku) i
makroekonomia II (po polsku) znalazły się odpowiednio na 7 i 8 miejscu w rankingu
najlepszych ćwiczeń, na 151 ocenianych zajęć.
W czasie pracy na WNE UW, byłam promotorką ponad 35 prac licencjackich i
magisterskich. Prace te pisane były w ramach seminariów poświęconych sektorowi
publicznemu, ekonomii edukacji i teorii wzrostu.
Jestem również autorką rozdziału „Sektor publiczny w gospodarce” w podręczniku
akademickim „Ekonomia dla prawników i ni tylko”, pod redakcją Marka Bednarskiego i
Jerzego Wilkina.
Oprócz pracy dydaktycznej jestem także zaangażowana w prace organizacyjne na rzecz
WNE UW. Jestem kierowniczką specjalności oferowanej przez WNE na studiach I stopnia
– „Finance and International Investment”. Jestem też członkinią Komisji Dydaktycznej
oraz Przewodniczącą Komisji do Spraw Etyki. W latach 2005-2008 byłam kierowniczką
specjalności „Ekonomia Sektora Publicznego”, oferowanej na WNE UW. Innym
elementem działalności organizacyjnej była praca przy organizacji konferencji
”Instytucje – fundament czy fasada polityki makroekonomicznej” w 2005 roku na
Wydziale Nauk Ekonomicznych UW.
W trakcie mojej kariery naukowej, która przede wszystkim łączyła sie z pracą na WNE
UW, współpracowałam również z innymi instytucjami, w tym z: Centrum Analiz
Społeczno-Ekonomicznych (CASE), Fundacją Rektorów Polskich, Konferencją Rektorów
Akademickich Szkół Polskich (KRASP), Ośrodkiem Rozwoju Edukacji, Instytutem Badań
Edukacyjnych,
Ministerstwem
Spraw
Zagranicznych,
Ministerstwem
Edukacji
Narodowej, czy z Business Centre Club. Współpraca z tymi instytucjami pozwoliła mi
między innymi nawiązać kontakt z praktykami działającymi w administracji rządowej i
samorządowej, z osobami zasiadającymi we władzach uczelni oraz szkół, co z jednej
22
strony pomogło w upowszechnianiu wyników prowadzonych przeze mnie badań, a z
drugiej wzbogaciło moją pracę naukową.
Do najważniejszych moich ekspertyz, które miały również wymiar naukowy, zaliczam:
• Joanna Siwińska-Gorzelak, 2015, „Efektywność wyższych uczelni”, w Wilkin J.
(red.) „Finansowanie szkół wyższych ze środków publicznych”. Opracowanie to
jest częścią większej całości, p.t. „Program rozwoju szkolnictwa wyższego do
2020 roku”, będącej podsumowaniem projektu KRASP.
• Joanna Siwińska-Gorzelak, 2014, „Mapa przepływów edukacyjnych”, ekspertyza
dla MillwardBrown, wykorzystana w raporcie dla Instytutu Badań Edukacyjnych.
• Jan Herczyński, Joanna Siwińska-Gorzelak, 2010, „Administracyjna waga wiejska
w algorytmie podziału subwencji oświatowej”, ekspertyza dla Ośrodka Rozwoju
Edukacji i Ministerstwa Edukacji Narodowej,
• Małgorzata Markiewicz, Joanna Siwińska-Gorzelak, 2003, „Wydatki sztywne
budżetu państwa”, analiza dla Business Centre Club, wydana jako zeszyty CASE.
Za moją najważniejszą działalność popularyzującą naukę uważam udział w seminariach
i konferencjach oraz opracowania popularyzujące wyniki badań, skierowane do
szerokiego grona, również pozanaukowego. Za przykład takich aktywności mogą
posłużyć:
• Referat: Bilans publicznych i prywatnych wydatków na edukację. Konferencja:
„Publiczne i prywatne nakłady na edukację – wyniki badania BECKER”
zorganizowana przez Instytut Badań Edukacyjnych w Warszawie w 2014 roku.
• Referat: Waga wiejska w algorytmie podziału subwencji oświatowej. Konferencja
„Samorządy a szkoły” zorganizowana przez Ośrodek Rozwoju Edukacji w
Warszawie w 2012 roku.
• Wystąpienie: Perspektywy rozwoju krajów biednych. Spotkanie organizacji
pozarządowych zajmujących się pomocą humanitarną w Budapeszcie w 2008
roku.
• Opracowanie Nierównowaga fiskalna – makroekonomiczne skutki i możliwości jej
zmniejszania (Analiza FOR 15/2012), przygotowane dla Forum Obywatelskiego
Rozwoju, rok 2012.
23
• Artykuł Groźniejsza nierównowaga budżetu niż cięcia wydatków. Obserwator
Finansowy, 2010 rok
24