D - Sąd Okręgowy we Wrocławiu

Sygn. akt. IV Ka 1158/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 23 grudnia 2014 r.
Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący SSO Agata Regulska
Sędziowie SSO Stanisław Jabłoński
SSO Grzegorz Szepelak (spr.)
Protokolant Artur Łukiańczyk
przy udziale Leszka Karpiny Prokuratora Prokuratury Okręgowej
po rozpoznaniu w dniu 23 grudnia 2014 r.
sprawy P. W.
oskarżonego o przestępstwo z art. 279 § 1 kk
na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora
od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia
z dnia 10 września 2014 roku sygn. akt V K 749/14
I. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:
a) w pkt. VII jego części dyspozytywnej, za podstawę warunkowego zawieszenia oskarżonemu P.
W. wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności przyjmuje przepisy art. 69 § 1 i 2 k.k. i art.
70 § 1 pkt. 1 k.k.,
b) w pkt. X jego części dyspozytywnej, za podstawę oddania oskarżonego pod dozór kuratora
przyjmuje przepis art. 73 § 1 k.k.;
II. w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;
III. zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.
UZASADNIENIE
O. K. (1) oskarżony został o to, że: w dniu 26 maja 2014 roku we W., działając wspólnie i w porozumieniu z P.
W., poprzez wybicie szyby w drzwiach wejściowych, włamał się do (...) na ul. (...) paw. 22, a następnie zabrał w celu
przywłaszczenia skuter marki K. (...) o nr rej. (...), skuter marki K. (...) o nr rej. (...) oraz dwa kaski, tj. mienie o łącznej
wartości 6.940,00 zł, czym działał na szkodę D. K.;
tj. o czyn z art. 279 § 1 kk;
P. W. zaś oskarżony został o to, że: w dniu 26 maja 2014 roku we W., działając wspólnie i w porozumieniu z O. K.
(1), poprzez wybicie szyby w drzwiach wejściowych, włamał się do (...) na ul. (...) paw. 22, a następnie zabrał w celu
przywłaszczenia skuter marki K. (...) o nr rej. (...), skuter marki K. (...) o nr rej. (...) oraz dwa kaski, tj. mienie o łącznej
wartości 6.940,00 zł, czym działał na szkodę D. K.;
tj. o czyn z art. 279 § 1 kk
Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia, wyrokiem z dnia 10 września 2014 roku, sygn. akt V
K 749/14:
I. uznał oskarżonego O. K. (1) za winnego popełnienia opisanego wyżej czynu, a stanowiącego występek z art. 279 §
1 kk i za to na podstawie powołanego przepisu wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;
II. na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 2 k.k. warunkowo zawiesił wykonanie wymierzonej oskarżonemu O. K.
(2) kary pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 3 (trzy) lata;
III. na podstawie art. 33 § 2 kk wymierzył oskarżonemu O. K. (2) karę grzywny w wysokości 30 (trzydziestu) stawek
dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) zł;
IV. na podstawie art. 63 § 1 kk, zaliczył oskarżonemu O. K. (2), na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności,
okres jego zatrzymania od 26 do 27 maja 2014 r., przyjmując że jeden dzień zatrzymania równy jest dwóm stawkom
dziennym grzywny;
V. na podstawie art. 73 § 2 kk oddał oskarżonego O. K. (1) pod dozór kuratora sądowego w okresie próby;
VI. uznał oskarżonego P. W. za winnego popełnienia opisanego wyżej czynu, a stanowiącego występek z art. 279 § 1
kk i za to na podstawie powołanego przepisu wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;
VII. na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. warunkowo zawiesił wykonanie wymierzonej oskarżonemu
P. W. kary pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 3 (trzy) lata;
VIII. na podstawie art. 33 § 2 kk, wymierzył oskarżonemu P. W., karę grzywny w wysokości 30 (trzydziestu) stawek
dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) zł;
IX. na podstawie art. 63 § 1 kk zaliczył oskarżonemu P. W. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności, okres
jego zatrzymania w dniu 27 maja 2014 r., przyjmując że jeden dzień zatrzymania równy jest dwóm stawkom dziennym
grzywny;
X. na podstawie art. 73 § 1 kk oddał oskarżonego P. W. pod dozór kuratora sądowego w okresie próby;
XI. na podstawie art. 624 k.p.k. i art. 17 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst
jednolity Dz. U. z 1083 roku, Nr 49, poz. 223) zwolnił oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych, w tym od opłaty,
zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa.
Apelację od wydanego wyroku – w odniesieniu do oskarżonego P. W. – wniósł Prokurator, zarzucając:
- obrazę przepisów prawa materialnego polegającą na błędnym przyjęciu w pkt VII wyroku, podstawy prawnej
warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności – art.70§2kk, zamiast prawidłowej kwalifikacji
prawnej z art.70§1pkt 1kk,
- obrazę przepisów prawa materialnego polegającą na błędnym przyjęciu w punkcie X wyroku, podstawy prawnej
oddania oskarżonego pod dozór kuratora sądowego w okresie próby – art.73§2kk, zamiast prawidłowej kwalifikacji
prawnej z art.73§1kk.
Podnosząc powyższe zarzuty Prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zastosowanie podstaw
orzeczenia; w punkcie VII –art.70§1pkt 1 kk, a w punkcie X – art.73§1kk,przy utrzymaniu w mocy wyroku w pozostałej
części.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje.
Apelacja jest całkowicie zasadna. Sąd Rejonowy popełnił oczywisty błąd, w pkt VII i X części dyspozytywnej
zaskarżonego wyroku, powołując podstawy prawne dla zastosowania instytucji warunkowego zawieszenia wykonania
wymierzonej oskarżonemu kary oraz oddania go pod dozór kuratora sądowego. Uszło wszak uwadze Sądu I Instancji,
iż oskarżony – popełniając zarzucone mu przestępstwo - nie był już młodocianym, w rozumieniu art.115§10 kk,
albowiem, w chwili dokonania przypisanego mu czynu ukończył już 21 lat. Błąd swój dostrzegł zresztą już Sąd
Rejonowy, wydając postanowienie z dnia 16 września 2014 roku o „sprostowaniu oczywistych omyłek pisarskich w
wyroku z dnia 10 września 2014r….”, popełniając zresztą – w tym orzeczeniu – kolejny błąd, który „sprostował”, przez
przystawienie stosownej pieczęci, kierownik sekretariatu Wydziału Sądu (k.103). Obie te czynności – w opisanym
zakresie – uznać należy jednak za bezskuteczne i nie podważają one w niczym zasadności apelacji Prokuratora. W
sytuacji bowiem, gdy zapadły wyrok nie był jeszcze prawomocny, Sąd Rejonowy nie był upoważniony do korygowania
zawartych w nim rozstrzygnięć, w opisany sposób, zaś czynność urzędnika sądowego (kierownika sekretariatu) jawi
się jako bezprawna, bowiem zmierzała do zmiany merytorycznego rozstrzygnięcia sądowego (postanowienie z dnia 16
września 2014 roku - k.103) pozostając w sprzeczności z treścią wydanego orzeczenia.
W tych okolicznościach Sąd Odwoławczy zmienił stosownie zaskarżony wyrok, orzekając jak w części dyspozytywnej.