D - Sąd Rejonowy w Siedlcach

Sygn. akt VII K 517/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 12 czerwca 2015r.
Sąd Rejonowy w Siedlcach VII Wydział Karny w składzie:
Przewodniczący: SSR Magdalena Banasiuk
Protokolant: st. sekr. sąd. Agnieszka Kuc
w obecności Prokuratora – J. W.
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 czerwca 2015r. w S.
sprawy M. P. z domu P., córki M. i W. z domu C.
urodzonej (...) w O.,
oskarżonej o to, że:
w okresie od 17 do 31 stycznia 2014 roku w bliżej nieokreślonym miejscu ze skutkiem mającym miejsce w S., działając w
krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i uzyskania
gwarancji płatności, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie łącznej
29331,81 złotych firmę (...). z o. o z/s we W. ul. (...) w ten sposób, że prowadząc działalność gospodarczą pod nazwą
(...) Usługi (...) z/s W. ul. (...), w celu wyłudzenia usługi naprawy ciągnika siodłowego marki V. (...) o nr rej. (...) na
terenie Francji zainicjowała elektronicznie wykonanie trzech przelewów w kwotach :
- 5290,23 złotych w dniu 17 stycznia 2014 roku,
- 19032,43 złotych w dniu 28 stycznia 2014 roku,
- 5009,06 złotych w dniu 31 stycznia 2014 roku,
na rachunek bankowy firmy (...) S.A z/s we W. o nr (...) 0000 0000 2006 (...) sporządzając potwierdzenia przelewu,
a następnie anulowała wykonywanie operacji i tak przygotowane potwierdzenia przelewu jako autentyczne przesłała
poprzez pocztę elektroniczną pracownikom (...) Sp. z o. o. z/s w S. ul. (...) wprowadzając ich w błąd co do faktu
dokonania płatności co skutkowało poświadczeniem przez firmę (...) Sp. z o. o. z /s w S. wypłacalności klienta i
wykonaniem przez francuski serwis (...) z/s 25 C. D. M. D. R. (...) S. Vit usługi naprawy pojazdu, mimo braku
uregulowania przez M. P. zobowiązań finansowych wobec firmy (...). z o. o
tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 12 kk
ORZEKA:
I. oskarżoną M. P. uznaje za winną dokonania zarzucanego jej czynu wyczerpującego dyspozycję art. 286 § 1 kk w zw.
z art. 12 kk i za to na podstawie art. 286 § 1 kk wymierza oskarżonej karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,
II. na podstawie art. 69 § 1 i § 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonej kary pozbawienia
wolności warunkowo zawiesza na okres próby wynoszący 4 (cztery) lata;
III. na podstawie art. 33 § 2 kk wymierza oskarżonej karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych, ustalając
wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięciu) złotych;
IV. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. P. S. kwotę 708,48 (siedemset osiem 48/100 ) złotych w tym 132,48
(sto trzydzieści dwa 48/100) złotych podatku VAT za obronę oskarżonej sprawowanej z urzędu przez tegoż adwokata;
V. zasądza od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa tytułem kosztów sądowych kwotę 177,45 (sto siedemdziesiąt
siedem 45/100) złotych, zwalniając oskarżoną od obowiązku uiszczenia opłaty.
Sygn.akt VII K 517/14
UZASADNIENIE
Na podstawie zebranego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego, Sąd ustalił następujący stan
faktyczny:
Oskarżona M. P. prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą (...) Usługi (...) z/s W. ul. (...). W dniu 17 stycznia
2014 r. zadzwoniła ona do firmy (...) w S. w celu uzyskania gwarancji płatności za naprawę jej ciągnika siodłowego
marki V. (...) o nr rej. (...), który popsuł się na terenie Francji. Uzyskała informację, iż aby uzyskać gwarancję płatności
musi wykonać przelew pieniędzy na konto V. (...), a po przesłaniu potwierdzenia przelewu drogą mailową na adres
firmy zostanie jej udzielona gwarancja płatności. Z uwagi na fakt, iż uszkodzeniu uległ silnik ciągnika siodłowego, do
wykonania naprawy oprócz zaliczki na naprawę potrzebne były kolejne pieniądze. I tak zainicjowała ona elektronicznie
wykonanie trzech przelewów w kwotach: 5290,23 złotych w dniu 17 stycznia 2014 roku, 19032,43 złotych w dniu
28 stycznia 2014 roku i 5009,06 złotych w dniu 31 stycznia 2014 roku na rachunek bankowy firmy (...) S.A z/s we
W. o nr (...) 0000 0000 2006 (...) sporządzając potwierdzenia przelewu i przesyłając je na podany adres mailowy.
Następnie oskarżona anulowała wykonywanie operacji i tak przygotowane potwierdzenia przelewu jako autentyczne
przesłała poprzez pocztę elektroniczną pracownikom (...) Sp. z o. o. z/s w S. ul. (...) wprowadzając ich w błąd co do
faktu dokonania płatności, co skutkowało poświadczeniem przez firmę (...) Sp. z o. o. z /s w S. wypłacalności klienta
i wykonaniem przez francuski serwis (...) z/s 25 C. D. M. D. R. (...) S. Vit usługi naprawy pojazdu, mimo braku
uregulowania przez M. P. zobowiązań finansowych wobec firmy (...) Sp. z o.o., czym doprowadziła do niekorzystnego
rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie łącznej 29331,81 złotych firmę (...). z o. o z/s we W..
Oskarżona była dotychczas karana w 2014 r. z art.286 § 1 kk w zw. z art.12 kk.
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień oskarżonej (k.287v, 72-73), zeznań świadka M. M.
(k.309v, 1-5, 81-82), wydruków (k.9-24, 75-80, 84-89, 91), wizerunku (k.30), danych o karalności (k.49, 305-306),
umowy (k.92-98),zaświadczenia (k.99,100), kserokopii dowodu osobistego (k.101-104).
Oskarżona M. P. zarówno w toku postępowania przygotowawczego, jak i rozprawy głównej nie przyznała się do
popełnienia zarzucanego jej czynu i wyjaśniła, iż nie miała zamiaru oszukać V., jedynie chciała uregulować całą
należność później, jak samochód zostanie naprawiony. Jak podała od razu nie przelała pieniędzy, bo ich nie miała.
Wyjaśniła, iż nie informowała v., że nie zapłaciła pieniędzy i że przelewy są nieprawdziwe. Jak podała dzwonili do niej,
gdy się zorientowali, że pieniądze nie doszły. Dodała, iż była to głupota z jej strony.
Wyjaśnienia oskarżonej nie przyznającej się do winy Sąd uznał za nieprawdziwe, bowiem pozostają w rzeczności ze
zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. W pozostałym zakresie zasługują na wiarę, bowiem korespondują
z. zeznaniami M. M. oraz dokumentami w postaci maili i potwierdzenia dokonania przelewów.
Świadek M. M. zeznał, w dniu 17 stycznia 2014 r. zadzwoniła oskarżona do firmy (...) w S. w celu uzyskania gwarancji
płatności za naprawę jej ciągnika siodłowego marki V. (...) o nr rej. (...), który popsuł się na terenie Francji. Uzyskała
informację, iż aby uzyskać gwarancję płatności musi wykonać przelew pieniędzy na konto V. (...), a po przesłaniu
potwierdzenia przelewu drogą mailową na adres firmy zostanie jej udzielona gwarancja płatności. Z uwagi na fakt,
iż uszkodzeniu uległ silnik ciągnika siodłowego, do wykonania naprawy oprócz zaliczki na naprawę potrzebne były
kolejne pieniądze. I tak zainicjowała ona elektronicznie wykonanie trzech przelewów w kwotach: 5290,23 złotych w
dniu 17 stycznia 2014 roku, 19032,43 złotych w dniu 28 stycznia 2014 roku i 5009,06 złotych w dniu 31 stycznia 2014
roku na rachunek bankowy firmy (...) S.A z/s we W. o nr (...) 0000 0000 2006 (...) sporządzając potwierdzenia
przelewu i przesyłając je na podany adres mailowy. Następnie oskarżona anulowała wykonywanie operacji i tak
przygotowane potwierdzenia przelewu jako autentyczne przesłała poprzez pocztę elektroniczną pracownikom (...)
Sp. z o. o. z/s w S. ul. (...) wprowadzając ich w błąd co do faktu dokonania płatności co skutkowało poświadczeniem
przez firmę (...) Sp. z o. o. z /s w S. wypłacalności klienta i wykonaniem przez francuski serwis (...) z/s 25 C. D. M. D.
R. (...) S. Vit usługi naprawy pojazdu, mimo braku uregulowania przez M. P. zobowiązań finansowych wobec firmy
(...) Sp. z o.o. czym doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie łącznej
29331,81 złotych firmę (...). z o. o z/s we W.. Jak zeznał na dzień 18 lutego 2014 r. Oskarżona dokonała całości zapłaty z
faktur pro forma. Faktury pro forma były wysyłane w kwotach netto. Gdy przyszła finalna faktura z Francji pracownik
stwierdził, iż przyszło obciążenie wraz z podatkiem Vat, gdyż wartość części do naprawy przekraczała 50 % wartości
całej naprawy. Kwota 4.937,31 zł to właśnie Vat, który nie został przez oskarżoną uiszczony.
Zeznania powyższe Sąd obdarzył wiarą. Zostały one potwierdzone dokumentami znajdującymi się w aktach sprawy.
Analizując zebrany w sprawie materiał dowodowy Sąd uznał, iż oskarżona dopuściła się zarzuconego jej czynu, a jej
wina nie budzi wątpliwości.
Swoim zachowaniem M. P. wypełniła dyspozycję art.286 § 1 kk w zw. z art.12 kk, bowiem przesyłając mailem
potwierdzenia dokonania przelewów i anulując następnie przelewy doprowadziła pokrzywdzonego do niekorzystnego
rozporządzenia ich mieniem i jednocześnie miała świadomość, iż gdyby nie wprowadziła w błąd pokrzywdzonego co
do faktu dokonania przelewu, nie uzyskałaby gwarancji V. na naprawę pojazdu za granicą. Ponadto działała z góry
powziętym zamiarem, bowiem miała świadomość, iż nie posiada środków finansowych na pokrycie faktur pro forma.
Nie mając wątpliwości co do winy oskarżonej, Sąd wymierzył oskarżonej na podstawie art.286 § 1 kk i art.33 § 2 kk karę
1 roku pozbawienia wolności oraz grzywnę w wysokości 100 stawek dziennych przyjmując, iż jedna stawka dzienna
jest równa 10 zł. Wymierzając w/w karę Sąd miał na względzie przede wszystkim fakt, iż oskarżona była dotychczas
karana i to za takie samo przestępstwo. Wymierzając karę grzywny, Sąd wziął pod uwagę fakt posiadania samochodu
S. (...) oraz, iż na utrzymaniu ma 2 dzieci i uznał, że orzeczona grzywna mieści się w jej możliwościach finansowych,
bowiem oskarżona dalej prowadzi firmę.
Jednocześnie Sąd uznał, iż istnieją przesłanki do warunkowego zawieszenia wykonania kary na okres 4 lat. Orzeczenie
bezwzględnej kary pozbawienia wolności zdaniem Sądu byłoby karą zbyt surową i dolegliwą, biorąc pod uwagę, iż
oskarżona uiściła należność.
Reasumując, Sąd doszedł do przekonania, że tak wymierzona kara spełni swe cele w zakresie prewencji ogólnej jak
i szczególnej.
Mając powyższe na względzie Sąd orzekł jak w wyroku, o kosztach rozstrzygając na podstawie art. 627 kpk i art.624
§ 1 kpk i § 14 ust.2 pkt 1 i § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie
oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu z dnia 28 września
2002 r. (Dy.U. Nr 163, poz.1348). Sąd zwolnił oskarżoną od obowiązku uiszczenia opłaty, bowiem wobec orzeczenia
grzywny uiszczenie ich stanowiłby dla niej i jej rodziny zbyt duże obciążenie finansowe, zasądzając tytułem kosztów
sądowych kwotę 177,45 zł.