analiza częstotliwościowa
Transkrypt
analiza częstotliwościowa
ANALIZA CZĘSTOTLIWOŚCIOWA Analiza częstotliwościowa polega na przedstawieniu badanego sygnału za pomocą prostych funkcji elementarnych. Zasadniczym celem analizy widmowej jest określenie częstotliwościowej struktury badanego sygnału. 1. Sygnały okresowe W przypadku sygnału okresowego spełniającego warunki Dirichleta (funkcja o okresie 2π jest ograniczona na przedziale <-π,π> i przedział ten jest sumą skończonej liczby przedziałów, wewnątrz których funkcja f jest monotoniczna i ciągła), można go przedstawić w postaci szeregu Fouriera, składającego się z w ogólnym przypadku z czynnika stałego i sumy funkcji trygonometrycznych o różnych pulsacjach. Najczęściej przyjmuje się, że każdy przebieg okresowy, który może być fizycznie realizowany, spełnia warunki Dirichleta, a zatem da się wyrazić zbieżnym szeregiem Fouriera. Tak więc fizyczna możliwość wytworzenia przebiegu okresowego jest wystarczającym warunkiem zbieżności szeregu Fouriera. Rozkład funkcji okresowej na szereg Fouriera ma wiele zastosowań praktycznych jak i teoretycznych. Jedną z zalet takiego przedstawienia funkcji jest możliwość stosowania analizy częstotliwościowej do przebiegów niesinusoidalnie zmiennych. W przypadku przetworników liniowych każdą składową harmoniczną wymuszenia można rozpatrywać oddzielnie, a następnie, stosując zasadę superpozycji, otrzymuje się odpowiedź na sygnał okresowy w postaci sumy (dyskretnej lub ciągłej) odpowiedzi na poszczególne składowe funkcji wymuszającej. Sygnał okresowy x(t) można przedstawić w postaci szeregu składowych sinusoidalnych i cosinusoidalnych: ∞ 1 x( t ) = a 0 + ∑ (a n cos( nω 0 t ) + b n sin( nω 0 t ) ) (1) 2 n =1 których pulsacje są wielokrotnościami pulsacji podstawowej ω 0 = 2 πf 0 = 2 π / T Współczynniki Fouriera an , bn wyznacza się ze związków: T/2 2 an = ∫ x(t) ⋅ cos(nω0 t)dt (2) T −T/2 n = 0,1,2,..., ∞ T/2 2 bn = ∫ x(t) ⋅ sin(nω0 t)dt T −T/2 (2’) n = 1,2,..., ∞ Równanie (1) można również zapisać w postaci: ∞ 1 x( t ) = a 0 + ∑ c n cos( nω 0 t + ϕ n ) 2 n =1 (3) gdzie: c n = a 2n + b 2n b ϕ n = − arctg n an -widmo amplitudowe sygnału x(t), -widmo fazowe sygnału x(t), 1 Bardzo ważną rolę w praktyce odgrywa przedstawienie szeregu Fouriera w postaci wykładniczej, gdyż pozwala między innymi na badanie złożonych układów liniowych pobudzanych dowolnymi sygnałami. Podstawiając w równaniu (1): ( ) cos(nω0 t ) = 1 jω nt + e − jω nt e 2 sin( nω0 t ) = 1 jω nt e − e − jω nt 2j 0 ( 0 0 0 ) otrzymujemy: ∞ x( t ) = ∑A n =−∞ n e jnω 0 t (4) przy czym: An = a n + jb n 2 A −n = a n − jb n 2 A0 = a0 2 dla n>0 dla n<0 dla n=0 . Współczynniki An , A-n oblicza się z zależności: T/2 1 An = x( t )e − jnω 0 t dt ∫ T −T/ 2 (5) Z równania (5) wynika, że współczynniki An i A-n są zespolone i sprzężone, zatem: A n = A −n Wielkości An i A-n nazywane amplitudami zespolonymi n-tej harmonicznej można zapisać w postaci: A n = A n e jϕ n oraz A − n = A − n e − jϕ n ponieważ: − bn a n − jb n = ϕn arg(A n ) = arg = arctg 2 an 2 Widmo amplitudowe sygnału cn można natomiast wyznaczyć wykorzystując zależność: cn = 2 A n W zespolonym szeregu Fouriera funkcja okresowa jest wyrażona przez sumę funkcji wykładniczych o dodatnich i ujemnych pulsacjach, przy czym te ostatnie mają znaczenie tylko rachunkowe. Obie składowe e jωt oraz e − jωt mogą być bowiem przedstawione jako dwa wektory na płaszczyźnie, wirujące w przeciwnych kierunkach z pulsacją w i w sumie dające rzeczywistą funkcję czasu, jak to wynika z zależności: e jωt + e − jωt = 2 cos(ωt ) Wyrażenie opisane równaniem (5) nazywane jest dyskretną transformatą Fouriera, pozwalającą na wyznaczenie widma, tj. zbioru składowych harmonicznych, które w sumie dają przebieg okresowy x(t). Graficznie widmo to przedstawia się w postaci dwóch wykresów: widma amplitudowego jako szeregu równoległych, pionowych odcinków o długościach proporcjonalnych do amplitud ( 2 A n ) składowych harmonicznych i widma fazowego też w postaci prążkowej zgodnej z wartościami faz początkowych ϕ n składowych harmonicznych. W większości przypadków amplitudy częstotliwości składowych są albo rzeczywiste, albo urojone i wtedy funkcję można opisać za pomocą jednego widma. Równanie (4) nazywane odwrotną transformatą Fouriera, umożliwia wyznaczenie funkcji x(t) na podstawie znajomości składowych harmonicznych. Należy zauważyć, że pojęcie sygnału okresowego, który w ścisłym sensie powinien być nie ograniczony w czasie, jest pojęciem teoretycznym. Dlatego też analizie harmonicznej, opartej na przedstawieniu funkcji okresowej za pomocą szeregu Fouriera, nie można nadawać szerszej interpretacji fizycznej. Oznacza to, że widmo prążkowe należy traktować jedynie jako pierwsze przybliżenie widma, odpowiadającego realnie istniejącym wielkościom fizycznym. 2. Sygnały nieokresowe Traktując sygnał nieokresowy x(t) jako sygnał okresowy, którego okres T dąży do nieskończoności, otrzymuje się w rozwinięciu Fouriera zamiast dyskretnej sumy, sumę ciągłą (całkę) nieskończenie małych składowych harmonicznych: ∞ x( t ) = 1 ∫ X(ω)e jωt dω 2π −∞ (6) ∞ X( ω ) = ∫ x( t ) e − jωt dt (7) −∞ Przekształcenie Fouriera określone wzorem ( 6 ) pozwala więc na przedstawienie funkcji nieokresowej jako sumy nieskończenie wielkiej liczby składowych o nieskończenie małych amplitudach, leżących nieskończenie blisko siebie w skali częstotliwości. Funkcja X(ω) przedstawia widmo częstotliwościowe funkcji x(t) i jest nazywana funkcją widmową lub widmem częstotliwości. Fizycznie wielkość X(ω) reprezentuje zespolony prążek amplitudy odniesiony do przyrostu pulsacji dω i stąd bywa też nazywana gęstością widmową amplitudy, mającą wymiar amplitudy na interwał częstotliwości. Funkcja widmowa X(ω) może być przedstawiona w jednej z dwu równorzędnych postaci: 3 X(ω ) = X(ω ) e − jϕ ( ω ) X( ω ) = ∞ ∞ −∞ −∞ ,lub ∫ x( t ) cos(ωt )dt − j ∫ x( t) sin(ωt)dt = A (ω ) − jB(ω) gdzie: X( ∞ ) = A 2 (ω ) + B 2 (ω ) B(ω ) ϕ(ω ) = arctg A (ω ) Przedstawienie funkcji w dziedzinie czasu lub w dziedzinie częstotliwości określa daną funkcję jednoznacznie. Dlatego nie ma znaczenia czy dana funkcja jest mierzona w dziedzinie czasu czy częstotliwości. Stanowi to raczej problem wygody pomiaru. Na przykład w telekomunikacji optycznej pomiary przeprowadza się przeważnie w dziedzinie czasu, natomiast w technice pomiarów wibracji, preferuje się przeprowadzanie pomiarów w dziedzinie częstotliwości. Stosowanie przekształceń Fouriera w praktyce powinno być oparte na znajomości jego właściwości, prawdziwych zarówno dla widm dyskretnych jak i ciągłych. Oto niektóre z nich: Zacieśnianie przedziału czasu przebiegu x(t) wiąże się z rozszerzaniem zakresu częstotliwości jego widma przy równoczesnym zmniejszaniu wartości funkcji widmowej w ten sposób, że powierzchnia zawarta pomiędzy wykresem tej funkcji a osią odciętych jest stała (twierdzenie o skali czasu). Przesunięciu sygnału w dziedzinie czasu o wartość t0 powoduje pomnożenie widma przez e − jωt 0 , tzn. widmo amplitudowe nie ulega zmianie natomiast każda składowa częstotliwości zostaje przesunięta w fazie o wartość − ωt 0 . - Jeżeli funkcja x(t) ma widmo X(ω), to funkcja x(t)cos(Ωt) ma widmo postaci: 1 [ X( ω − Ω) + X( ω + Ω) ] (twierdzenie o modulacji). 2 Przekształcenie Fouriera pozwala na określenie wzajemnego związku pomiędzy dziedzinami czasu i częstotliwości z dokładnością, która jest określona równaniem: Ts Bs ≥ 1 4π gdzie: Bs - szerokość pasma częstotliwości sygnału, Ts - czas trwania sygnału. Sformułowana powyżej zasada nieoznaczoności, oznacza w praktyce, że niemożliwe jest uzyskanie nieograniczenie wysokiego stopnia rozdzielczości równocześnie w dziedzinie czasu i częstotliwości. Na przykład dla sygnału sinusoidalnego, skracanie czasu jego trwania powoduje coraz większe rozmycie jego składowej spektralnej, w wyniku czego dokładność pomiaru częstotliwości tej składowej jest coraz mniejsza. 4 3. Cyfrowa analiza widmowa sygnałów W ostatnich latach, dzięki opracowaniu specjalnych algorytmów oraz w wyniku szybkiego wzrostu mocy obliczeniowej komputerów, podstawową rolę w analizie widmowej sygnałów odgrywają metody cyfrowe. Przy cyfrowej analizie widmowej nie jest możliwe bezpośrednie wykorzystanie przekształcenia Fouriera określonego wzorem ( 7 ), przede wszystkim ze względu na następujące fakty doświadczalne: • przebieg x(t) znany jest tylko w pewnym skończonym przedziale czasu, co wynika z jego ograniczenia czasowego, • przebieg x(t) znany jest tylko dla dyskretnych wartości czasu wziętych z tego przedziału, co wiąże się z tzw. próbkowaniem sygnału, • dyskretne chwilowe wartości przebiegu x(t) znane są jedynie z ograniczoną dokładnością ze względu na kwantowanie sygnału, • obliczenie gęstości widmowej X(ω) przeprowadzone być może jedynie ze skończoną dokładnością arytmetyczną. Warunki jakie musi spełniać prawidłowo przeprowadzona dyskretyzacja przebiegów czasowych zostały opisane szczegółowo w rozdziale "Rejestracja cyfrowa". 3.1. Dyskretna transformata Fouriera DFT Dla ciągu x(kTs ) złożonego z N próbek jednakowo odległych o Ts sekund, para transformat Fouriera (dyskretna w czasie - dyskretna w częstotliwości) wyraża się następująco: gdzie f s = 1 / Ts nf s N −1 X n = X = ∑ x( kt s )e − j2 πnk / N N k =0 n=0,1,...,N-1 (8) 1 N −1 nf s j2 πnk / N x k = x( kTs ) = ∑ X( )e N n =1 N n=0,1,...,N-1 (9) N − 1 zgodnie z warunkami 2 twierdzenia o próbkowaniu. Uzyskane widmo Xn jest widmem dyskretnym a odstęp między kolejnymi prążkami w widmie jest odwrotnie proporcjonalny do długości czasu zbierania próbek T0 : Jednoznaczne wyniki transformaty Xn otrzymuje się tylko dla n ∈ 0, fs 1 1 = = (10) N NTs T0 Z zależności (10) wynika, że rozdzielczość częstotliwościową widma można zwiększyć zwiększając liczbę próbek przy tej samej częstotliwości próbkowania. Jak wiadomo w praktyce ciąg próbek {xk } stanowi tylko fragment znacznie dłuższego przebiegu rzeczywistego, tymczasem DFT traktuje pierwotną funkcję czasu tak, jakby była ona okresowa - z okresem równym T0 = NTs . To wycinanie w czasie, powoduje zniekształcenie widma, zwane przenikaniem (przeciekiem). Jeśli rzeczywiste widmo sygnału zawierało ostre przejścia, to zastosowanie prostokątnego okna wycinającego powoduje ich wygładzenie w otrzymanym widmie dyskretnym Xn. Te zniekształcenia szczególnie dobrze widoczne są w przypadku gdy rzeczywisty sygnał jest okresowy, a długość okna wycinającego nie jest równa wielokrotności okresu tego sygnału. ∆f = 5 a) b) c) d) Rys.1. Wpływ sposobu wycinania próbek na kształt widma sygnału sinusoidalnego 6 Ilustracją tego zjawiska jest rys.1., na którym przedstawiono cztery wyniki analizy częstotliwościowej tego samego sygnału. W celu uproszczenia rozważań przyjęto do analizy sygnał sinusoidalny o częstotliwości 1000 Hz próbkowany z częstotliwością 10 kHz. Rys.1a. przedstawia wynik analizy 1000 próbek tego sygnału co odpowiada dokładnie 100 jego okresom (na jeden okres sygnału przypada 10 próbek). Pobranie do analizy całkowitej liczby okresów sygnału powoduje, że otrzymane widmo jest widmem prawidłowym tzn. w przypadku sygnału harmonicznego zawiera tylko jeden niezerowy prążek. Rys.1b. ilustruje natomiast widmo dyskretne uzyskane w wyniku analizy 1024 próbek tego sygnału. Jak widać widmo to znacznie różni się od widma poprzedniego, bowiem wszystkie jego składowe są niezerowe. Nastąpiło wyraźne rozmycie widocznego na rys.1a. prążka. Największe amplitudy mają składowe o częstotliwościach leżących najbliżej 1000 Hz, ale są one mniejsze od amplitudy właściwej składowej sygnału. Ponadto, żadna ze składowych nie jest składową o częstotliwości 1000 Hz. Obserwowane zniekształcenie widma wynika z właściwości transformaty DFT traktującej pobierany do analizy ciąg próbek jak jeden okres sygnału, niezależnie od tego czy jest on rzeczywiście okresem (lub wielokrotnością okresu) analizowanego sygnału. W omawianym przykładzie 1024 próbki to 102,4 okresu rozpatrywanego sygnału i dlatego uzyskane widmo jest widmem nieistniejącego sygnału okresowego o okresie składającym się z 1024 próbek rzeczywistego sygnału. W tym nieistniejącym sygnale występowałyby skokowe zmiany w punktach granicznych między kolejnymi jego okresami i dlatego jego widmo zawiera wszystkie składowe harmoniczne. Ponieważ analizie za pomocą DFT poddaje się zwykle liczbę próbek zawierającą nieznaną ilość okresów sygnału okresowego a najczęściej analizuje się sygnały nieokresowe, żeby zmniejszyć efekt przecieku widma stosuje się nieprostokątne okna wycinające. Są to ciągłe funkcje matematyczne, przez które mnoży się analizowany ciąg próbek otrzymując przebieg sprowadzony do zera na swoich końcach. Najczęściej używane okna wycinające (rys.2) to: - okno trójkątne: n dla n = 0, 1, 2, K , N / 2 N / 2 w( n ) = (11) n 2− dla n = N / 2 + 1, N / 2 + 2, K , N − 1 N /2 okno Hanninga: w( n ) = 0,5 − 0,5 ⋅ cos(2πn / N ) dla n = 0, 1, 2, K , N − 1 (12) dla n = 0, 1, 2, K , N − 1 (13) okno Hamminga: w( n ) = 0,54 − 0,46 ⋅ cos(2πn / N ) 1 w (n ) o k n o t r ó jk ą t n e o k n o H a n n in g a o k n o H a m m in g a 0 ,5 0 n Rys.2. Przykłady okien wycinających 7 Rys.1c przedstawia widmo 1024 próbek rozważanego sygnału przemnożonego przez okno Hanninga. Widać na nim, że nastąpiło wyraźne zmniejszenie przecieku w porównaniu z widmem z rys.1b, tzn. tylko kilka składowych harmonicznych w pobliżu 1000 Hz ma niezerowe wartości. Należy jednak zwrócić uwagę, że zastosowanie nieprostokątnego okna wycinającego ma również ujemny wpływ na postać widma poprzez stłumienie amplitud składowych harmonicznych a w przypadku analizy ciągu próbek zawierającego całkowitą wielokrotność długości okresu sygnału wprowadza niewielkie rozmycie widma (rys.1d), którego nie było w przypadku użycia okna prostokątnego (rys.1.a). 3.2. Szybka transformata Fouriera FFT Szybkie przekształcenie Fouriera jest specjalnym algorytmem pozwalającym na szybkie obliczenie DFT. Algorytm FFT opracowany przez Cooleya i Tukeya w 1960 roku, umożliwił wykorzystanie na szeroką skalę cyfrowych metod analizy widmowej. Wielu wytwórców produkuje cyfrowe analizatory widma umożliwiające mierzenie przebiegów przejściowych lub operacje nad widmem aż do częstotliwości rzędu 100 kHz, a także wyświetlanie widma sygnału w czasie rzeczywistym, w przypadku gdy to widmo zmienia się w czasie. Tradycyjny sposób obliczania N - punktowej DFT wymaga wykonania N2 złożonych operacji mnożenia i dodawania. W przypadku gdy N=2p zastosowanie FFT zmniejsza liczbę tych operacji do 2N lnN. Np. dla N=1024 próbek metoda FFT pozwala prawie 100 razy przyspieszyć obliczenia. Algorytm FFT opiera się na spostrzeżeniu, że jeśli N punktowy ciąg próbek zostanie podzielony na dwa o długości N/2 każdy, to koszt obliczenia DFT dla każdego z nich wynosi (N/2)2 operacji. W sumie obliczenie dwóch połówkowych transformat wymaga 2(N/2)2 operacji czyli dwukrotnie mniej w porównaniu z N2 dla DFT całego ciągu. Jak można wykazać, dwa połówkowe widma można przy pomocy dodatkowych N operacji połączyć w całe widmo a tym samym zmniejszyć koszt obliczeń do N+2(N/2)2 operacji. Obliczając tym samym sposobem transformaty ciągów połówkowych poprzez ich podział na połowy, uzyskuje się dalsze zmniejszenie liczby koniecznych obliczeń. Jeśli liczba próbek jest całkowitą potęgą liczby 2, to dzielenie ciągu próbek przez dwa może być kontynuowane aż do osiągnięcia zbioru transformat par danych wejściowych. W praktyce istnieją różnorodne odmiany algorytmu FFT w zależności czy ciąg próbek N da się przedstawić w postaci N=2p , czy też jako iloczyn innych czynników. Literatura: 1. E. Ozimek, Podstawy teoretyczne analizy widmowej sygnałów, PWN 1985 2. Sydenham P.H., Podręcznik metrologii, tom I podstawy teoretyczne, WKiŁ 1988 3. Hagel R., Zakrzewski J., Miernictwo dynamiczne, WNT 1984 4. R.G. Lyons, Wprowadzenie do cyfrowego przetwarzania sygnałów, WKiŁ 1999 8