1821 – we wsi Laskowo – Głuchy pod Radzyminem przychodzi na

1821 – we wsi Laskowo – Głuchy pod Radzyminem przychodzi na świat Cyprian Ksawery
Gerard Walenty Norwid. Imię Kamil otrzymał dopiero podczas bierzmowania w Rzymie,
1837 – porzuca warszawskie gimnazjum, aby wstąpić do prywatnej szkoły malarskiej. Pisze
pierwsze teksty i maluje,
1840 – debiutuje jako poeta, jego wiersze można czytać na łamach prasy. Dzięki temu
zawiera pierwsze znajomości w środowisku literackim, m.in. Z przedstawicielami tzw.
Cyganerii Warszawskiej,
1842 – pierwsza podróż zagraniczna – do Niemiec,
1843 – podróż do Włoch. Zostaje wolnym słuchaczem Akademii Sztuk Pięknych we
Florencji,
1845 – zakochuje się w Marii Kalergis, ówczesnej gwieździe salonów,
1846 – dalsze podróże. W Berlinie zostaje oskarżony o działania rewolucyjne w Królestwie
Polskim (oddał swój paszport uciekinierowi). Miesięczny areszt spowodował u niego
znaczne pogorszenie stanu zdrowia (postępująca do końca życia głuchota),
1849 – podczas pobytu w Paryżu poznaje Fryderyka Chopina i Juliusza Słowackiego,
1850 – żyje w biedzie, zaczynają się poważne problemy ze słuchem,
1851 – tworzy Bema pamięci żałobny – rapsod, wydaje Promethidion i dramat Zwolon,
1852 – oświadcza się przyjaciółce Marii Kalergis, Marii Trębickiej. Oświadczyny zostały
odrzucone,
1853 – po długiej podróży dociera do Nowego Jorku, gdzie pracuje jako grafik (jest
pierwszym polskim romantykiem w Ameryce),
1854 – powrót do Europy, do Londynu, później – Paryża,
1855 – rozpoczyna pracę nad obszernym poematem epickim Quidam,
1856 – pisze wiersz Coś ty Atenom zrobił, Sokratesie,
1858 – pisze wiesz Klaskaniem mając obrzękłe prawice,
1860 – wygłasza cykl nowatorskich wykładów na temat twórczości Juliusza Słowackiego,
1862 – w Lipsku wychodzi pierwszy zbiór jego utworów – Poezje. Zbiór nie jest
przychylnie przyjęty ani przez czytelników, ani przez krytyków,
1863 – włącza się w działalność społeczną z powodu wybuchu powstania styczniowego.
Powstaje utwór Fortepian Szopena,
1865 – rozpoczyna pracę nad obszernym cyklem Vade-mecum,
1870 – znacznie pogarsza się sytuacja materialna poety. Pisze Assuntę – jedyny w jego
twórczości poemat miłosny (nie ma w nim romantycznego sporu rozum – serce),
1872 – choruje na gruźlicę, coraz mocniej pogrąża się w samotności. W listach twierdzi, że
miesiącami z nikim nie rozmawiał. Powstają arcydzieła dramatyczne: Kleopatra i Cezar,
Pierścień Wielkiej Damy, czyli Ex – machina Durejko ,
1877 – samotny i zapomniany, zostaje mieszkańcem Domu Św. Kazimierza w Irvy pod
Paryżem,
1880 – tworzy dramat Miłość – czysta u kąpieli morskich,
1883 – poważnie choruje, nie ma środków na leczenie. Przed śmiercią kończy pisać nowele
Stygmat, Ad leones! i Tajemnica lorda Singelworth. Umiera w domu dla ubogich
emigrantów 23 maja 1833 roku. Jego prochy były dwukrotnie przenoszone, aż spoczęły w
zbiorowej mogile na cmentarzu w Montmorency. Dokładnie miejsce spoczynku prochów
poety nie jest do dziś znane,
1901 – 1907 – Zenon „Miriam” Przesmycki publikuje utwory Norwida w Chimerze,
1912 – badacze literatury zajęli się porządkowaniem i systematyzowaniem dzieł Norwida.
Prace nad wydaniem jego utworów przerywały obie wojny światowe. Badaniem utworów
Norwida zajmowali się tak wybitni badacze jak Wacław Borowy czy Stanisław Pigoń,
1971 – 1976 – wydane zostają Dzieła wszystkie Norwida, opracowane przez Juliusza
Witolda Gomulickiego,
2001 – w krypcie wawelskiej umieszczono urnę z ziemią z paryskiego grobu poety.