Transfuzjologia kliniczna

TRANSFUZJOLOGIA KLINICZNA
Dr hab. n. med. Ryszard Pogłód
WPROWADZENIE
Transfuzjologia kliniczna jest specjalnością lekarską, obejmującą
krwiodawstwo i
krwiolecznictwo. O znaczeniu tej specjalności świadczy fakt, że co roku w całej Polsce
wykonuje się 1,5 mln przetoczeń składników krwi (koncentraty krwinek czerwonych,
płytkowych, ososze). Obecny rozwój transfuzjologii pozwolił na coraz lepsze sprecyzowanie
wytycznych do stosowania poszczególnych składników i produktów krwi. Ewolucja tej
specjalizacji charakteryzuje się większą współpracą z medycyną kliniczną, rozwojem
postępowań alternatywnych w stosunku do allotransfuzji (autotransfuzje, stosowanie
czynników wzrostu, genetyka molekularna) oraz postępem technicznym w technikach
laboratoryjnych. Działanie te mają na celu zapewnienie maksymalnego bezpieczeństwa
przetaczanych składników krwi.
Program nauczania transfuzjologii jest bardzo ograniczony w trakcie studiów
medycznych. Nabycie odpowiedniej wiedzy i specjalistycznych kwalifikacji następuje na
drodze specjalizacji podyplomowej. Od 2007 r na podstawie rozporządzenia Ministra
Zdrowia w sprawie specjalizacji lekarzy i lekarzy dentystów z dnia 19 stycznia 2007 r
transfuzjologia
kliniczna
należy
do
działu
specjalizacji
podstawowych.
Program
specjalizacji w dziedzinie transfuzjologii klinicznej jest realizowany w ciągu 5 lat. Ponadto
lekarz może też uzyskać specjalizację z transfuzjologii klinicznej jako specjalność w
szczegółowej dziedzinie medycyny,
specjalisty
po specjalizacji II stopnia lub uzyskaniu tytułu
w określonej podstawowej dziedzinie medycyny takiej jak anestezjologia i
intensywna terapia, chirurgia ogólna, chirurgia klatki piersiowej, chirurgia onkologiczna,
chirurgia plastyczna, choroby wewnętrzne, choroby zakaźne, diagnostyka laboratoryjna,
dermatologia i wenerologia, kardiochirurgia, kardiologia, medycyna pracy, medycyna
ratunkowa, medycyna rodzinna, mikrobiologia, mikrobiologia lekarska, neurochirurgia,
neurochirurgia i neurotraumatologia, neurologia, okulistyka, onkologia kliniczna, ortopedia i
traumatologia narządów ruchu, otolaryngologia, otolaryngologia dziecięca, pediatria,
położnictwo i ginekologia, radioterapia onkologiczna, urologia.Specjalizacja z transfuzjologii
klinicznej trwa wtedy krócej, bo 2 lata.
Punktem wyjścia, który nadaje odpowiednią rangę i znaczenie tej specjalności,
oprócz tak zwanego zdrowo-rozsądkowego myślenia, które nakazuje, aby sprawami
krwiodawstwa i krwiolecznictwa zajmował się specjalista w tej dziedzinie, jest rozporządzenie
Ministra Zdrowia z dnia 19 września 2005 r. w sprawie określenia sposobu i organizacji
leczenia krwią w ZOZ, w których przebywają pacjenci ze wskazaniami do leczenia krwią i jej
1
składnikami. Zgodnie z tym rozporządzeniem kierownik zakładu opieki zdrowotnej wyznacza
specjalistę w dziedzinie transfuzjologii klinicznej jako lekarza odpowiedzialnego za
gospodarkę krwią w szpitalu. A zatem we wszystkich wieloprofilowych szpitalach
powinny być zorganizowane komitety transfuzjologiczne i powinni być wyznaczani
lekarze odpowiedzialni za gospodarkę krwią - specjaliści transfuzjolodzy. Potrzeby
poszczególnych województwach są duże.
I.
POTRZEBY W ZAKRESIE SPECJALNOŚCI –TRANSFUZJOLOGIA KLINICZNA
/ stan aktualny i potrzeby zestawiono w Tabeli 1 /
1.
STAN
AKTUALNY
wysycenia
kadrą
specjalistyczną
w
poszczególnych
województwach/
Według zestawienia liczbowego lekarzy wg dziedziny i stopnia specjalizacji Naczelnej
Izby Lekarskiej, liczba lekarzy specjalistów transfuzjologii klinicznej wynosi 190, z czego 162
wykonuje zawód. [Natomiast lekarzy posiadających specjalizację I stopnia jest 41, co czyni
łącznie 231 transfuzjologów specjalistów I i II stopnia. Z tej liczby zawód wykonuje 199
lekarzy]. A więc na 38 515 000 mieszkańców Polski w sposób czynny wykonuje zawód
162
specjalistów
transfuzjologów,
co
czyni,
że
wskaźnik
liczby
specjalistów
transfuzjologów przypadających na 100 000 mieszkańców wynosi 0,42.
Na wstępie zwraca uwagę fakt, że na 190 specjalistów transfuzjologów w zawodzie
pracuje 162, czyli prawie 23% nie pracuje jako specjalista transfuzjolog. Jak wynika z
uzyskanych danych, rozmieszczenie specjalistów transfuzjologów w poszczególnych
województwach nie jest równomierne. Oprócz bezwzględnej liczby lekarzy specjalistów
należy brać pod uwagę przypadającą na nich liczbę ludności. I tak ze wspomnianej liczby
162 czynnych zawodowo specjalistów transfuzjologów najwięcej pod względem liczbowym
pracuje w województwie mazowieckim, bo 11 tj. 0,21/1000.000 mieszkańców), ale należy
wziąć pod uwagę, że 5 z nich pracuje tylko w jednym ośrodku - Instytucie Hematologii i
Transfuzjologii. Podobnie w województwie łódzkim jest 10 specjalistów transfuzjologów, co
daje wskaźnik 0,38 /1000 mieszkańców ale znaczna część z nich pracuje w RCKiK. W
województwie dolnośląskim jest 6 specjalistów tj. 0,21/100.000 mieszkańców, ale
zarejestrowanych w Izbie Lekarskiej jest 13 specjalistów transfuzjologów. W województwie
podkarpackim jest 4 specjalistów transfuzjologów (0,19 /100 000), pomorskim –3 (0,13 /100
000) świętokrzyskim - 4 specjalistów (0,31 /100 000 mieszkańców, warmińsko- mazurskim -5
(0,25 /1000000 mieszkańców).
Komentarz: Liczba specjalistów transfuzjologów w poszczególnych województwach waha się
od 11 do 2; najwięcej jest w województwie warszawskim i łódzkim najmniej w podkarpackim;
jeśli jednak wzięta zostanie pod uwagę liczba mieszkańców danego województwa
to
wskaźniki liczby specjalistów przypadające na 100 000 mieszkańców oscylują pomiędzy 0,2
2
a 0,4/100 000 mieszkańców (najwięcej specjalistów transfuzjologów przypadających na 100
000 mieszkańców jest obecnie w województwie łódzkim).
2.
LICZBA
LEKARZY
AKTUALNIE
SPECJALIZUJĄCYCH
SIĘ
W
DZIEDZINIE
TRANSFUZJOLOGII KLINICZNEJ:
:
Aktualnie (stan na dzień 30.06.09) w dziedzinie transfuzjologii klinicznej specjalizuje
się 53 lekarzy. Najwięcej lekarzy specjalizuje się w województwie lubelskim (8),
mazowieckim (7), śląskim (6), wielkopolskim (5),dolnośląskim (5). Stosunkowo mniej lekarzy
specjalizuje się w województwie warmińsko –mazurskim (4), podlaskim (4), małopolskim (4),
świętokrzyskim (4), pomorskim (3). Do województw o najmniejszej liczbie lekarzy
specjalizujących się w transfuzjologii klinicznej należą województwo lubuskie (2),
świętokrzyskie (2), pomorskie (2), łódzkie (1), kujawsko-pomorskie (1), podkarpackie (1).
Brak danych z województwa opolskiego.
3. AKTUALNE MOŻLIWOŚĆI SZKOLENIOWE /liczba jednostek akredytowanych i
miejsc szkoleniowych w tych jednostkach/
W sumie w kraju 18 jednostek prowadzi akredytację. Praktycznie każde województwo
dysponuje co najmniej jedną jednostką prowadzącą specjalizację. W 13 województwach jest
jedna jednostka prowadząca specjalizację; ale w województwie mazowieckim i śląskim jest
więcej jednostek prowadzących akredytację; w mazowieckim- 3, a w śląskim- 2. Brak danych
z województwa opolskiego.
Na
potrzeby
specjalizacji
z
transfuzjologii
klinicznej
utworzono
99
miejsc
akredytowanych. Największa ich liczba jest w województwie mazowieckim (20) oraz
województwie lubelskim (10), śląskim (9), dolnośląskim (9). Stosunkowo mniej miejsc
akredytowanych znajduje się w województwie wielkopolskim (6) podkarpackim (6),
pomorskim (6), podlaskim (6), łódzkim (5), zachodniopomorskim (5), świętokrzyskim (5),
małopolskim (4), kujawsko-pomorskim (4),). Najmniejszą liczbą miejsc akredytowanych
dysponuje
województwo
lubuskie(2)
i
warmińsko-mazurskim
(2).
Brak
danych
z
województwa opolskiego.
Jeżeli chodzi o wykorzystanie miejsc akredytowanych w 2009 to istnieje zróżnicowanie
między poszczególnymi województwami. W niektórych województwach liczba lekarzy
specjalizujących się jest równa lub bliska liczbie miejsc akredytowanych. Taka sytuacja ma
miejsce w województwie małopolskim (4 specjalizujących się na 4 miejsca akredytowane),
wielkopolskim (5/6), lubuskim (2/2), lubelskim (8/10), podlaskim (4/6). W większości jednak
województw liczba lekarzy specjalizujących się wykorzystuje około połowy miejsc
akredytowanych np. dolnośląskie (5/9), śląskie (6/9), mazowieckie 7/20 lub jeszcze mniej. W
tej ostatniej sytuacji znajdują się województwa kujawsko pomorskie (1/4), pomorskie (2/6),
zachodnio-pomorskie (1/5). łódzkie (1/5), podkarpackie (1/6).
3
Reasumując, na 53 specjalizujących się obecnie w transfuzjologii klinicznej
lekarzy przypada 99 miejsc akredytowanych.
W mojej opinii w chwili obecnej istnieje wystarczająca liczba miejsc akredytowanych
w stosunku do liczby lekarzy zainteresowanych tą specjalizacją. Problemem w skali kraju nie
jest w tej chwili brak miejsc akredytowanych do odbywania specjalizacji, ale niewielka,
niewystarczająca dla pokrycia potrzeb liczba lekarzy zainteresowanych tą specjalizacją.
Oczywiście w momencie większego zainteresowania tą specjalizacją liczba miejsc
szkoleniowych może okazać się niewystarczająca i wtedy należałoby ją, odpowiednio do
potrzeb zwiększyć.
4. ZAPOTRZEBOWANIE NA KADRĘ SPECJALISTYCZNĄ
Specjaliści transfuzjolodzy znajdują zatrudnienie albo w Regionalnych Centrach
Krwiodawstwa i Krwiolecznictwa, których jest w Polsce 21 albo szpitalach, w których
przetaczana jest krew, najczęściej wieloprofilowych. Przy szacowaniu pożądanej minimalnej
liczby specjalistów transfuzjologów oparłem się po części na dostępnych danych w rocznych
raportach konsultantów wojewódzkich(za rok 2008) wojewódzkich oraz na zestawieniu
szpitali wieloprofilowych w poszczególnych województwach otrzymanym z Ministerstwa
Zdrowia ( w sumie w Polsce jest 481 takich szpitali). Oczywiście, nie są to wszystkie szpitale,
w których dokonuje się przetaczania krwi i jej składników, bowiem jest ich w kraju 794. W
większości tych szpitali pracują lekarze odpowiedzialni za gospodarkę krwią tzw. lekarze
transfuzjoniści (jest ich 651).
Istnieją pewne niewielkie rozbieżności między szacunkami konsultantów wojewódzkich
odnoście zapotrzebowania na specjalistów transfuzjologów, a danymi dotyczącymi szpitali
wieloprofilowych
Przy założeniu, że w każdym wieloprofilowym szpitalu za gospodarkę krwią powinien
być odpowiedzialny specjalista transfuzjolog i biorąc pod uwagę liczbę takich szpitali na
terenie danego województwa należy pokreślić, że w każdym województwie istnieją
znaczne niedobory specjalistów w dziedzinie transfuzjologii klinicznej.
Dla przykładu: w województwie podkarpackim, gdzie obecnie jest 4 specjalistów, a
jest w trakcie specjalizacji tylko 1 lekarz, istnieje zapotrzebowanie na 20 specjalistów (wg
opinii konsultanta wojewódzkiego w 20 na 36 placówek służby zdrowia powinien pracować
transfuzjolog). Z kolei w opinii konsultanta z województwa małopolskiego liczba
wieloprofilowych szpitali, w których powinni być zatrudnieni transfuzjolodzy wynosi 29
(podczas gdy zatrudnionych jest 6 specjalistów a specjalizuje się 4). Konsultant
województwa łódzkiego podaje, że na 25 szpitali województwa w 20 brakuje specjalisty
transfuzjologa (spośród 10 specjalistów w woj. łódzkim 5 lekarzy pracuje w RCKiK, a 5 w
szpitalach województwa, natomiast specjalizację rozpoczął tylko jeden lekarz). Podobna
sytuacja panuje w województwie dolnośląskim, gdzie istnieje potrzeba obsadzenia 31
4
stanowisk przez specjalistów transfuzjologów w szpitalach i 7 w RCKiK-ach we Wrocławiu i
Wałbrzychu, a czynnych zawodowo jest tylko 6 specjalistów.
Niestety liczba lekarzy chcących specjalizować się i aktualnie specjalizujących się w
tej dziedzinie medycyny jest niewielka, a przy tym wzrasta liczba osób ubywających z
zawodu (emerytura, przejście do innego rodzaju pracy). Wymownym przykładem braku
zainteresowania transfuzjologią kliniczną niech będzie fakt, że w bieżącym roku w jesiennej
sesji egzaminacyjnej z tej dziedziny egzamin zdawały tylko dwie osoby, a wiosenna sesja nie
odbyła się z powodu braku kandydatów.
II. Jak ocenia Pan poziom wyszkolenia specjalistów z dziedziny, którą Pan
reprezentuje i jakie działania winny być uwzględnione, aby sytuację poprawić w latach
2010-2015.
W mojej opinii aktualnie pracujący specjaliści transfuzjolodzy kliniczni
reprezentują
należyty i dobry poziom wyszkolenia, zabezpieczający prawidłową i bezpieczną pracę.
Nie mogę się miarodajnie wypowiedzieć o lekarzach obecnie zdających egzamin z
transfuzjologii klinicznej, gdyż w okresie 1 roku, jaki upłynął od rozpoczęcia przeze mnie
pełnienia funkcji konsultanta krajowego uczestniczyłem tylko w jednej sesji egzaminacyjnej
(jesiennej), w trakcie której zdawały jedynie dwie osoby. Sesja wiosenna nie odbyła się z
powodu braku kandydatów.
Uważam, że ze względu na to, że transfuzjologia kliniczna, tak jak każda inna dziedzina
medycyny, podlega ciągłemu rozwojowi i nabyta wiedza szybko dezaktualizuje się należy
dbać o systematyczne doszkalanie pracujących specjalistów. Tym bardziej, że niemałą
grupę wiekową stanowią osoby w wieku powyżej 50 lat. Można to osiągnąć (i jest to
osiągane) na drodze uczestniczenia w szkoleniach prowadzonych przez wiodące,
referencyjne ośrodki szkoleniowe takie jak CMKP czy Instytut Hematologii i Transfuzjologii.
Istotne jest też uczestnictwo w krajowych zjazdach transfuzjologicznych. Tak jak w
pozostałych dziedzinach medycyny należy utrzymać zdobywanie punktów edukacyjnych albo
wprowadzić inny system wymuszający permanentną edukację. Ze względu na to, że dla
specjalistów transfuzjologów nie istnieją możliwości podjęcia dodatkowej pracy, poza
szpitalem bądź regionalnym centrum krwiodawstwa i krwiolecznictwa, zdani są oni wyłącznie
na zarobki z jednego miejsca pracy. A zatem, dla aktualnie pracujących specjalistów
transfuzjologów możliwość edukacji na własną rękę, stanowić może dość kosztowną formę
samokształcenia. Należałoby zatem podjąć kroki, które zapewniałyby refundację udziału w
tego rodzaju szkoleniach.
5
III.Jakie rozwiązania uważa Pan za najważniejsze i najpilniejsze do podjęcia w
zakresie reprezentowanej specjalności w latach 2010-2015.
Niewątpliwie najważniejszym zadaniem jest zapewnienie należytej liczby specjalistów
transfuzjologów. Jak wynika z przeprowadzonej wyżej analizy sytuacji liczba tych
specjalistów jest dalece niewystarczająca, a przy tym istnieje bardzo nikłe zainteresowanie tą
specjalizacją wśród lekarzy. Obecnie liczba transfuzjologów jest tak niewielka, że absolutnie
niemożliwe jest zapewnienie takiej organizacji pracy jakiej wymaga rozporządzenie Ministra
Zdrowia z dnia 19 września 2005 r. w sprawie określenia sposobu i organizacji leczenia
krwią w ZOZ, w których przebywają pacjenci ze wskazaniami do leczenia krwią i jej
składnikami. Ponadto, przy szacowaniu potrzeb, należy brać pod uwagę naturalny odpływ
specjalistów z zawodu z powodu przejścia na emeryturę czy rentę. Innym niepokojącym
zjawiskiem jest niepodejmowanie czy też rezygnacja z pracy w wyuczonej specjalności.
Dotyczy to ponad 1/5 specjalistów transfuzjologów. Dobitnym przykładem takiego stanu
rzeczy jest województwo dolnośląskie. Z drugiej zaś strony widoczny jest wyraźny brak
zainteresowania lekarzy po studiach do podjęcia kształcenia w tej specjalności. Można
zatem twierdzić, że jeśli nie poprawi się tego spadkowego trendu, to nie tylko nie przybędzie
nowych specjalistów, ale że będzie ich ubywać.
PROPOZYCJE:
transfuzjologów
Działania
powinny
mające
pójść
w
na
celu
zwiększenie
kierunku:
liczby
zwiększenia
specjalistów
atrakcyjności
tej
specjalizacji, ułatwienia jej uzyskania przy zachowanej jakości merytorycznej
wykształcenia, a także na podniesieniu znaczenia i prestiżu tej specjalności.
1. Niezmiernie istotne jest wzbudzenie zainteresowania transfuzjologią kliniczną
wśród lekarzy jako atrakcyjną dziedziną medycyny. Myślę, że bardzo istotnym
bodźcem zachęcającym do podjęcia specjalizacji w tej specjalności byłby
bodziec materialny, a więc uczynienie tej specjalności finansowo interesującą,
mając na uwadze to co zostało już wcześniej powiedziane, że praca w tej
specjalności
może
odbywać
się
tylko
w
ośrodkach
dedykowanych
krwiodawstwu i krwiolecznictwu i nie ma możliwości dodatkowego zarobku
poza tymi instytucjami.
2. Ze
względu
na
umieszczenie
wspomniany
transfuzjologii
brak
specjalistów
klinicznej
na
wskazane
liście
byłoby
specjalności
priorytetowych.
3. Mając na uwadze brak specjalistów transfuzjologów, pożądane byłoby
ułatwienie uzyskania specjalizacji dawnym specjalistom I stopnia czyli
6
lekarzom
transfuzjologom.
Jest
ich
teraz
41.
Obecnie,
aby
zostać
specjalistami transfuzjologami muszą oni rozpoczynać 3-letnią specjalizację.
W grę mogłoby wchodzić istotne skrócenie czasu trwania tej specjalizacji np.
do 2 lat, przy założeniu że lekarze ci cały czas pracują zawodowo w
dziedzinie transfuzjologii.
4. Inną możliwością uatrakcyjnienia transfuzjologii klinicznej mogłoby być:
a/ skrócenie czasu jej trwania i dokonania pewnych zmian w strukturze
staży cząstkowych. Dotyczy to zarówno zarówno transfuzjologii klinicznej
specjalności podstawowej i jako specjalności wykonywanej po uzyskaniu
tytułu specjalisty z niektórych specjalności podstawowych. Sądzę, że możliwe
byłoby, bez uszczerbku dla poziomu jakości wiedzy przyszłych specjalistów
transfuzjologów skrócenie czasu trwania specjalizacji z transfuzjologii
klinicznej jako specjalności podstawowej z 5 do 4 lat oraz
z 24 do 18
miesięcy
dziedzinach
dla
lekarzy
posiadających
specjalizację
w
podstawowych wymienionych wyżej. Jeżeli chodzi o zmiany w strukturze
staży cząstkowych to np. w transfuzjologii klinicznej jako specjalności
podstawowej przewidziany dość długi, 12 –miesięczny staż z zakresu chorób
wewnętrznych można byłoby skrócić do np. 8 m-cy, podobnie i inne staże.
Ponadto, niektóre obowiązkowe przewidziane programem specjalizacji staże
np. z hematologii dorosłych i hematologii dziecięcej dublują się w tematyce.
Sądzę, że po rzetelnym przeanalizowaniu programu obu staży cząstkowych
byłoby możliwe skrócenie stażu którejś z hematologii.
b/ postulowałbym również ewentualnie zróżnicować program specjalizacji
dla lekarzy pracujących w RCKiK i ZOZ-ach ze względu na zróżnicowaną
specyfikę pracy.
d/istotną również trudnością w wykonywaniu tej specjalności jest konieczność
odbycia dość długiego stażu w Regionalnym Centrum Krwiodawstwa i
Krwiolecznictwa, co może mieć znaczenie przy uzyskaniu oddelegowania do
RCKiKu, jeżeli lekarz robiący specjalizację pracuje w innym ośrodku.
5.Do działań zmierzających do podniesienia znaczenia i prestiżu tej
specjalności zaliczyłbym:
a/ wprowadzenie obowiązkowych szkoleń w dziedzinach medycyny, w których
istnieje lekarze mają do czynienia z krwiolecznictwem. Chcę zauważyć, że
obowiązkowym szkoleniem z transfuzjologii są objęci aktualnie lekarze
7
stażyści, a potem, w trakcie specjalizacji już tylko lekarze chcący uzyskać tytuł
specjalisty
chorób
wewnętrznych
(2
dni),
hematolodzy
(1
miesiąc),
torakochirurdzy (1 dzień), chirurdzy szczękowi (2 tygodnie) i lekarze chorób
zakaźnych (1 dzień). A zatem w żadnej podstawowej dziedzinie zabiegowej
(anestezjologia, ginekologia i położnictwo, chirurgia, ortopedia, urologia)
szkolenie z transfuzjologii nie jest wymagane. Sądzę, że w tych
specjalnościach pożądane byłoby wprowadzenie tego rodzaju kursów jako
szkoleń
obligatoryjnych.
Taka
zmiana
podniosłaby
poziom
wiedzy
transfuzjoologicznej przyszłych specjalistów z w.w dziedzin, a także
niewątpliwie podniosłaby znaczenie specjalności transfuzjologii klinicznej.
Ponadto można żywić nadzieję, że zaznajomienie się z problemami
transfuzjologii mogłoby owocować w przyszłości przystąpieniem do realizacji
tej specjalności przez przyszłych specjalistów chirurgów, ginekologów itd.
Mogłaby to być
to sytuacja dość pożądana z powodów finansowych
pożądana, gdyż posiadający dodatkową specjalność transfuzjolog mógłby po
pracy w ZOZie czy RCKiK dodatkowo pracować w specjalności, której jest
specjalistą. Jako konsultant krajowy w dziedzinie transfuzjologii klinicznej
mógłbym w porozumieniu z konsultantami krajowymi w ww. dziedzinach
wprowadzić kursy z transfuzjologii klinicznej w tych specjalnościach.
b/ Aby zwiększyć znaczenie transfuzjologii klinicznej, a przy tym
prestiż
lekarza specjalisty transfuzjologii klinicznej jako lekarza odpowiedzialnego za
gospodarkę krwią w szpitalu, można zapisać w § 5 ust. 1 rozporządzenia
Ministra Zdrowia z dnia 19 września 2005 r. w sprawie określenia sposobu i
organizacji leczenia krwią w ZOZ, w których przebywają pacjenci ze
wskazaniami do leczenia krwią i jej składnikami „kierownik ZOZ zatrudnia
lekarza specjalistę w dziedzinie transfuzjologii klinicznej” w miejsce kierownik
ZOZ.
c/ Ponadto w ramach popularyzacji transfuzjologii klinicznej pożądane byłoby
wprowadzenie szkoleń dla zainteresowanych lekarzy, niezależnie od
posiadanej specjalności.
8
Tabela.1 Zestawienie aktualnego stanu pracujących specjalistów transfuzjologów, liczby lekarzy
odbywających
specjalizację
z
transfuzjologii
klinicznej,
możliwości
kształceniowych
oraz
zapotrzebowania na specjalistów w tej dziedzinie
L.P
Województwo
Liczba
aktualnie
pracujących
specjalistów
transfuzjolo
gów*
1
Dolnośląskie
2
Kujawsko-
Liczba
wolnych
miejsc
szkolenio
wych***
Liczba
lekarzy
specjalizuj
ących
się***
Liczba szpitali,
w
których
przetacza się
krew
i
jej
składniki***
Liczba
szpitali
wieloprofi
lowych
*****
Pożądana
minimalna
liczba
specjalistów
transfuzjologów
6
Liczba
miejsc
szkoleniowych w
jednostkach
.akredytowanych
/ liczba jednostek
akredytowanych
***
9 /1
4
5
60
30
30
Brak danych
4 /1
3
1
34
17
17
pomorskie
3
Lubelskie
Brak danych
10 /1
2
8
35
30
30
4
Lubuskie
Brak danych
2 /1
0
2
22
12
12
5
Łódzkie
10
5 /1
3
1
51
36
36
6
Małopolskie
Brak danych
4/ 1
0
4
55
34
34
7
Mazowieckie
11
20/2
6
7
111
68
68
8
Opolskie
Brak danych
Brak danych
Brak
Brak
23
15
15
danych
danych
9
Podkarpackie
10
Podlaskie
4
6 /1
5
1
34
21
21
Brak danych
6 /1
1
4
27
22
22
11
Pomorskie
12
Śląskie
13
Świętokrzyskie
4
5 /1
3
14
Wielkopolskie
Brak danych
6/ 1
1
5
2 /1
0
Brak danych
5/ 1
162**
99/18
15
Warmińsko-
3
6 /1
4
2
39
22
22
Brak danych
9 /2
3
6
141
62
62
2
22
18
18
5
66
43
43
4
37
25
25
5
0
37
26
26
46
53
794
481
481
mazurskie
16
Zachodnio
pomorskie
Suma
Legenda:* dane uzyskane z rocznych sprawozdań lekarzy wojewódzkich; ** dane uzyskane z Naczelnej Izby
Lekarskiej (suma); ***dane uzyskane z CMKP;
**** dane uzyskane z raportów dyrektorów RCKiK dla potrzeb WHO; **** *dane uzyskane z Departamentu
Nauki i Szkolnictwa Wyższego Ministerstwa Zdrowia
9