Mitologia Bałtów

Wydziałowe Studium Doktoranckie Wydziału Neofilologii
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Informacje ogólne
Mitologia Bałtów
1. Nazwa modułu kształcenia
2. Rodzaj modułu
fakultatywny
I
3. Rok studiów
wykład, 10 godzin
4. Rodzaj zajęć i liczba godzin
4
5. Liczba punktów ECTS
6. Prowadzący
dr hab. Ewa Stryczyńska-Hodyl, prof. UAM
polski
7. Język wykładowy
stacjonarny i niestacjonarny
8. Tryb studiów
Informacje szczegółowe
1. Cel kształcenia
Celem wykładu jest przekazanie podstawowej wiedzy na temat mitologii Bałtów
(Prusów, Litwinów i Łotyszy) oraz przedstawienie i analiza wybranych motywów
mitologicznych obecnych w źródłach historycznych i różnych gatunkach folkloru
litewskiego i łotewskiego
Brak
2. Wymagania wstępne
Opis treści
4. Treści
kształcenia
Odniesienie do efektów
kształcenia na WSD WN
TK1. Źródła historyczne i folklor w badaniach
mitologii Bałtów; mitologia a folklor; klasyfikacja
gatunków folklorystycznych.
TK2. Kosmogonia; mit kosmogonicznego
zanurzenia (Dievas/Dievs i Velnias/Velns);
pojedynek kosmogoniczny (Perkūnas/Pērkons i
Velnias/Velns).
TK3. Bałtyccy bogowie w źródłach
historycznych; panteon – próba
W_01, W_02
rekonstrukcji.
TK4. Trójfunkcyjny system Dumézila i
struktura świata wg Eliadego a bałtycki
panteon.
TK5. Świat zwierzęcy i roślinny w wierzeniach
Bałtów.
TK6. „Żona węża” jako bałtycki mit
teogoniczny – hipotezy.
Podstawowa:
5. Zalecana literatura
Mierzyński Antoni, Mythologiae Lituanicae Monumenta. Źródła do
mytologii litewskiej od Tacyta do końca XIII wieku. Warszawa 1892.
Mierzyński Antoni, Mythologiae Lituanicae Monumenta. Źródła do
mytologii litewskiej. Część II, wiek XIV i XV. Warszawa 1896.
Piotr z Dusburga, Kronika ziemi pruskiej. Tłum. S. Wyszomirski. Wstęp i
komentarz J. Wenta. Toruń 2004.
Eliade Mircea, Sacrum. Mit. Historia, Warszawa 1970.
Eliade Mircea, Traktat o historii religii, Łódź 1993.
Dumezil Georges, Les dieux des Germains. Essai la formation de la
religion scandinaves, Paris 1959.
Dodatkowa:
Baltų religijos ir mitologijos šaltiniai. Red. N. Vėlius. T. I-IV. Vilnius 19962005.
Kraszewski Józef Ignacy, Litwa. Starożytne dzieje, ustawy, język, wiara,
obyczaje, pieśni, przysłowia, podania i.t.d. T. 1. Historya do XIII wieku.
Warszawa 1847.
Narbutt Teodor, Dzieje starożytne narodu litewskiego. T. 1. Mitologia
litewska. Wilno 1835.
6. Wykorzystanie elearningu
-
7. Informacja o
dostępności
materiałów do zajęć
dostarczane przez wykładowcę, dostępne w czytelni, bibliotece,
umieszczone na stronie internetowej
8. Strona WWW
-
Informacje dodatkowe
1. Metody prowadzenia zajęć
Efekt kształcenia/treść
Metoda/metody prowadzenia zajęć
kształcenia
Sposób sprawdzenia osiągnięcia
efektu kształcenia
TK1
TK2
TK3
wykład problemowy
test sprawdzający wiedzę; egzamin
TK4
TK5
TK6
2. Obciążenie doktoranta pracą (punkty ECTS)
Forma aktywności
Godziny zajęć (wg planu studiów) z nauczycielem
Praca własna studenta (np. lektura tekstów,
przygotowanie do zajęć, wykonanie opracowań,
gromadzenie zaleconych materiałów i literatury,
przeprowadzenie badań, przygotowanie do zaliczenia lub
egzaminu)
Łącznie godzin
Łącznie punktów ECTS
4. Metody i kryteria oceniania
Metoda
Egzamin (pisemny i ustny)
Średnia liczba godzin na zrealizowanie
aktywności
10
100
110
4
Procent oceny
100,00%
Skala ocen: 2 – 5
5,0 – bardzo dobre opanowanie wiedzy określonej w treściach kształcenia, wysoka sprawność,
samodzielność i kreatywność w jej wykorzystaniu; wysoka jakość naukowa i wartość
merytoryczna przeprowadzonych obserwacji i eksploracji teoretycznej;
4,5 – bardzo dobre opanowanie wiedzy określonej w treściach kształcenia, nieco mniejsza niż w
wypadku oceny (5) sprawność, samodzielność i kreatywność w jej wykorzystaniu; wysoka
jakość naukowa i wartość merytoryczna przeprowadzonych obserwacji i eksploracji
teoretycznej (dopuszczalne nieznaczne uchybienia);
4,0 – dobre opanowanie wiedzy określonej w treściach kształcenia, nieco mniejsza niż w
wypadku oceny (5) sprawność i samodzielność w jej wykorzystaniu; wyraźnie niższy poziom
kreatywnego wykorzystania wiedzy; dobra jakość naukowa i wartość merytoryczna
przeprowadzonych obserwacji i eksploracji teoretycznej;
3,5 – zadowalające opanowanie wiedzy określonej w treściach kształcenia przedmiotu, niska
lecz akceptowalna sprawność oraz ograniczona samodzielność w jej wykorzystaniu;
zadowalająca jakość naukowa i wartość merytoryczna przeprowadzonych obserwacji i
eksploracji teoretycznej;
3,0 – opanowanie w minimalnym niezbędnym zakresie wiedzy określonej w treściach
kształcenia przedmiotu, ograniczona lecz akceptowalna sprawność w jej wykorzystaniu;
zadowalająca jakość naukowa i wartość merytoryczna przeprowadzonych obserwacji
i eksploracji teoretycznej;
2,0 – niezadowalająca sprawność w zakresie posługiwania się wiedzą z zakresu treści
kształcenia, niezadowalający poziom obserwacji i eksploracji teoretycznej.