Dopasowanie prostej do zbioru punktów doświadczalnych
Transkrypt
Dopasowanie prostej do zbioru punktów doświadczalnych
Dopasowanie prostej do zbioru punktów doświadczalnych Tematem tego tekstu jest zagadnienie poprowadzenia prostej opisanej równaniem y=Ax+B jak najlepiej dopasowanej do zbioru n punktów doświadczalnych (x1y1,x2y2,...xnyn). Celem dopasowania jest nie tylko uzyskanie efektu wizualnego, ale przede wszystkim uzyskanie wartości parametrów A i B opisujących prostą, oraz ich niepewności u(a) i u(b). Metoda graficzna polega na wykonaniu wykresu, a następnie na przyłożeniu linijki (najlepiej przezroczystej) i wykreśleniu na oko prostej tak, by odległości: prosta – punkty eksperymentalnie były średnio jak najmniejsze. Wykres do metody graficznej winien być duży (formatu A4), o tak dobranych skalach, by nachylenie linii prostej było zbliżone do 45 stopni (patrz rysunek). Współczynnik nachylenia jest stosunkiem przyprostokątnych i dużego trójkąta, którego przeciwprostokątna jest częścią poprowadzonej graficznie prostej (patrz rysunek). Parametr B wyznacza punkt przecięcia prostej z osią y. Źódłem nieporozumień bywa, pochodzące z kursu matematyki, utożsamianie współczynnika nachylenia z tangensem kąta nachylenia prostej do osi x. W wykresach wielkości fizycznych kąt nachylenia prostej może być różny dla tych samych danych pomiarowych – w zależności od tego, jakie podziałki zastosujemy na osiach wykresu. Jednoznacznie określoną wielkością pozostaje współczynnik nachylenia (zwany krótko nachyleniem). W przeciwieństwie do bezwymiarowego tangensa, nachylenie a posiada wymiar, będący stosunkiem wymiarów wielkości y i x. Wadą metody graficznej wydawać się może subiektywność – każdy poprowadzi prostą trochę inaczej. Testy wykazują jednak, że w przypadku prawidłowo wykonanego wykresu i odrobiny wprawy wartości parametrów prostej są w granicach niepewności takie same jak uzyskane za pomocą metod analitycznych. Ponadto zaletą metody graficznej jest eliminacja punktów drastycznie odbiegających od prostej. Największą wadą opisanej metody jest brak informacji o niepewności parametrów prostej.