Kliniczne czynniki przewidywania wyniku chirurgicznego w leczeniu

Kliniczne czynniki przewidywania wyniku chirurgicznego w leczeniu szyjnej
spondylozy mielopatycznej
ANALIZA 248 PACJENTÓW
M. Pumberger, D. Froemel, A. Aichmair, A. P. Hughes, A. A. Sama, F. P. Cammisa,
F. P. Girardi
From Spine and Scoliosis Service, Hospital for Special Surgery, New York, New York,
USA
Bone Joint J 2013;95-B:966–971.
Celem badania była ocena czynników przewidywania klinicznego w wyniku leczenia
chirurgicznego u pacjentów z szyjną spondylozą mielopatyczną (CSM). Oceniliśmy
ciągłą serię 248 pacjentów (71 kobiet i 177 mężczyzn) z CSM, których poddano
leczeniu operacyjnemu w naszym szpitalu pomiędzy styczniem 2000 r. a
październikiem 2010 r. Ich średni wiek wynosił 59 lat (16 do 86). Oceniono historie
chorób, kartoteki kliniczne oraz opisy zabiegów, celem zgromadzenia odpowiednich
danych. Skoncentrowano się na okresie trwania oraz stopniu dolegliwości objawów
mielopatycznych, jak również ich pozostałościach operacyjnych. Zaawansowanie
choroby określono według klasyfikacji Nuricka.
Nasz wielozmienny logistyczny model regresji wykazał, że pacjenci ze stopniem
2 CSM według Nuricka mieli największą szansę całkowitego ustąpienia objawów
(p < 0.001), jak również powrotu do normalnego chodu (p = 0.004) po zabiegu
operacyjnym. Pacjenci, którzy nie poprawili się po zabiegu operacyjnym wykazywali
dłuższy okres trwania objawów mielopatycznych, niż ci, u których stwierdzono
poprawę pooperacyjną (17.85 miesięcy (1 do 101) vs 11.21 miesięcy (1 do 69);
p = 0.002). Większe zaawansowanie w skali Nuricka nie było związane z dłuższym
okresem trwania objawów (p = 0.906).
Nasze dane sugerują, że pacjenci z CSM stopnia 2 według Nuricka mają
największą szansę poprawy po zabiegu operacyjnym. Czas trwania objawów
mielopatycznych nie ma związku z zaawansowaniem choroby, jednakże jest
niezależnym wskaźnikiem prognostycznym wyniku zabiegu chirurgicznego.