Pobierz projekt wszystkich poprawek w formacie PDF

Poprawki wnoszone do tekstu ustawy przekazanego do Senatu zgodnie z art. 52
regulaminu Sejmu
Zapisy ustawy, których brzmienie ulega zmianie
Treść poprawki
Uzasadnienie i wyjaśnienia
USTAWA
z dnia 20 marca 2015 r.
o zmianie niektórych ustaw w związku ze wzmocnieniem narzędzi ochrony
krajobrazu1
Art. 1.
W ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji
(Dz. U. z 2014 r. poz. 1619, z późn. zm.2) w art. 121 § 4 otrzymuje brzmienie:
„§ 4. Jeżeli egzekucja dotyczy spełnienia przez zobowiązanego obowiązku wynika-jącego
z przepisów prawa budowlanego, grzywna w celu przymuszenia jest jednorazowa,
chyba że dotyczy obowiązku utrzymania obiektu budowlanego w stanie
nieoszpecającym otoczenia.”.
Art. 2.
W ustawie z dnia 20 maja 1971 r. – Kodeks wykroczeń (Dz. U. z 2013 r. poz. 482, z późn.
zm.3) wprowadza się następujące zmiany:
1)w art. 63a:
a) po § 1 dodaje się § 1a w brzmieniu:
„§ 1a. Podżeganie i pomocnictwo są karalne.”, b) §
b) otrzymuje brzmienie:
„§ 2. W razie popełnienia wykroczenia można orzec przepadek przedmiotów
służących lub przeznaczonych do popełnienia wykroczenia, choćby nie stanowiły
własności sprawcy, oraz nawiązkę w wysokości do 1500 złotych lub obowiązek
przywrócenia do stanu poprzedniego.”;
2) po art. 63a dodaje się art. 63b w brzmieniu:
„Art. 63b. § 1. Kto umieszcza tablicę reklamową lub urządzenie reklamowe z naruszeniem zasad i warunków ich sytuowania, o gabarytach większych niż
1
Niniejszą ustawą zmienia się ustawy: ustawę z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji,
ustawę z dnia 20 maja 1971 r. – Kodeks wykroczeń, ustawę z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych, ustawę z dnia 12
stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych, ustawę z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane, ustawę z dnia 27
kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska, ustawę z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu
przestrzennym, ustawę z dnia 23 lip-ca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, ustawę z dnia 16 kwietnia 2004
r. o ochronie przyrody oraz ustawę z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie,
udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko.
1)
2)
2
3
Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2015 r. poz. 87, 211 i 218.
Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2013 r. poz. 829, 1247, 1446 i 1567
oraz z 2014 r. poz. 498, 659, 827 i 915.
dopuszczalne lub wykonane z wyrobów innych niż dopuszczalne podlega
karze ograniczenia wolności albo grzywny.
0§2. Karze przewidzianej w § 1 podlega również ten, kto nie dostosowuje
tablicy reklamowej lub urządzenia reklamowego do zasad i warunków ich
sytuowania w terminie określonym przez radę gminy.
0§3. W razie popełnienia wykroczenia można orzec przepadek przed-miotów
służących lub przeznaczonych do popełnienia wykroczenia, choćby nie
stanowiły własności sprawcy, lub obowiązek przywrócenia do stanu
poprzedniego.”.
Skreśleniu ulega art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 20 marca 2015 r. o zmianie
niektórych ustaw w związku ze wzmocnieniem narzędzi ochrony
krajobrazu.
Uzasadnienie: W związku z proponowaną zmianą w art. 4, wprowadzającą
art. 17c ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, należy skreślić
wprowadzany art. 63b Kodeksu wykroczeń w celu uniknięcia zbiegu
odpowiedzialności karnej oraz administracyjnej.
Art. 3.
W ustawie z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 260, z późn.
zm.4) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 4 pkt 23 otrzymuje brzmienie:
„23) reklama – umieszczone w polu widzenia użytkownika drogi tablica reklamowa lub
urządzenie reklamowe w rozumieniu przepisów o planowaniu i zagospodarowaniu
przestrzennym, a także każdy inny nośnik informacji wizualnej, wraz z jej
elementami konstrukcyjnymi i zamocowaniami, niebędący znakiem w rozumieniu
przepisów o znakach i sygnałach drogowych, ustawionym przez gminę znakiem
informującym o obiektach zlokalizowanych przy drodze, w tym obiektach
użyteczności publicznej, znakiem informującym o formie ochrony zabytków lub
tablicą informacyjną o nazwie formy ochrony przyrody w rozumieniu przepisów o
ochronie przyrody;”;
2) w art. 22 po ust. 2b dodaje się ust. 2c i 2d w brzmieniu:
„2c. W granicach miast na prawach powiatu tablice reklamowe i urządzenia reklamowe
mogą być umieszczane na gruntach, o których mowa w ust. 1, na pod-stawie
odpłatnej umowy cywilnoprawnej w wypadkach uzasadnionych względami
funkcjonalnymi, w szczególności wówczas gdy takie tablice lub urządzenia są
umieszczone na wiatach przystankowych lub obiektach małej architektury.
2d. Wartość świadczeń pieniężnych lub niepieniężnych przysługujących zarządowi dróg w
sytuacji, o której mowa w ust. 2c, nie może być niższa niż wysokość opłaty za zajęcie
pasa drogowego, która miałaby zastosowanie w przypadku danej tablicy reklamowej
lub urządzenia reklamowego umieszczanych na pod-stawie decyzji, o której mowa w
art. 40 ust. 1.”;
4
Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2013 r. poz. 843, 1446 i 1543 oraz z 2014 r.
poz. 659 i 1310.
3) art. 36 otrzymuje brzmienie:
„Art. 36. W przypadku zajęcia pasa drogowego bez zezwolenia zarządcy drogi lub
niezgodnie z warunkami podanymi w tym zezwoleniu, lub bez zawarcia
odpłatnej umowy cywilnoprawnej, o której mowa w art. 22 ust. 2c, lub
niezgodnie z warunkami tej umowy, właściwy zarządca drogi orzeka, w
drodze decyzji administracyjnej, o jego przywróceniu do stanu
poprzedniego. Przepisu tego nie stosuje się w przypadku zajęcia pasa
drogowego bez zezwolenia zarządcy drogi lub nie-zgodnie z warunkami
podanymi w tym zezwoleniu, wymagającego podjęcia przez właściwy
organ nadzoru budowlanego decyzji o rozbiórce obiektu budowlanego.”;
4) w art. 39:
a) w ust. 1 pkt 5 otrzymuje brzmienie: „5)
umieszczania reklam:
a) imitujących znaki i sygnały drogowe oraz urządzenia bezpieczeństwa ruchu
drogowego,
b) poza obszarem zabudowanym, z wyłączeniem parkingów i miejsc obsługi
podróżnych;”,
b) ust. 3 otrzymuje brzmienie:
„3. W szczególnie uzasadnionych przypadkach lokalizowanie w pasie drogowym
obiektów budowlanych lub urządzeń niezwiązanych z potrzebami zarządzania
drogami lub potrzebami ruchu drogowego oraz reklam może nastąpić wyłącznie
za zezwoleniem właściwego zarządcy drogi, z zastrzeżeniem ust. 7 i art. 22 ust.
2c, wydawanym w drodze decyzji administracyjnej. Jednakże właściwy zarządca
drogi:
1) może odmówić wydania zezwolenia na umieszczenie w pasie drogowym
urządzeń i infrastruktury, o których mowa w ust. 1a, wy-łącznie, jeżeli ich
umieszczenie spowodowałoby zagrożenie bezpieczeństwa ruchu
drogowego, naruszenie wymagań wynikających z przepisów odrębnych lub
miałoby doprowadzić do utraty uprawnień z tytułu gwarancji lub rękojmi w
zakresie budowy, przebudowy lub remontu dróg;
2) odmawia wydania zezwolenia na umieszczenie w pasie drogowym reklam,
jeżeli ich umieszczenie mogłoby powodować niszczenie lub uszkodzenie
drogi i jej urządzeń, lub zmniejszenie jej trwałości, lub zagrażać
bezpieczeństwu ruchu drogowego oraz w przypadkach, o których mowa w
art. 42a.”;
5) w art. 40:
a) ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Zajęcie pasa drogowego na cele niezwiązane z budową, przebudową, remontem,
utrzymaniem i ochroną dróg wymaga zezwolenia zarządcy drogi, w drodze
decyzji administracyjnej, z zastrzeżeniem art. 22 ust. 2, 2a i 2c.”,
b) po ust. 6 dodaje się ust. 6a i 6b w brzmieniu:
„6a. Nie pobiera się opłaty za zajęcie pasa drogowego w związku z umieszczaniem
w pasie drogowym tablic informujących o nazwie formy ochrony przyrody, o
których mowa w art. 115 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody
(Dz. U. z 2013 r. poz. 627, z późn. zm.5) oraz znaków informujących o formie
5
Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2013 r. poz. 628 i 842, z 2014 r. poz. 805, 850,
ochrony zabytków.
6b. Opłatę za zajęcie pasa drogowego, o której mowa w ust. 6, powiększa się, od
dnia wprowadzenia opłaty reklamowej przez radę gminy, o wysokość opłaty
reklamowej, o której mowa w art. 17a ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o
podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 849).”,
c) ust. 12 otrzymuje brzmienie:
„12. Za zajęcie pasa drogowego:
1) bez zezwolenia zarządcy drogi lub bez zawarcia umowy, o której mowa w
art. 22 ust. 2C,
2) z przekroczeniem terminu zajęcia określonego w zezwoleniu zarząd-cy
drogi lub w umowie, o której mowa w art. 22 ust. 2c,
3) o powierzchni większej niż określona w zezwoleniu zarządcy drogi lub w
umowie, o której mowa w art. 22 ust. 2c
– zarządca drogi wymierza, w drodze decyzji administracyjnej, karę pieniężną w
wysokości 10-krotności opłaty ustalanej zgodnie z ust. 4–6.”;
6) po art. 42 dodaje się art. 42a w brzmieniu:
„Art. 42a. Widoczne z jezdni przez kierującego pojazdem tablice i urządzenia
reklamowe, umieszczone tak w pasie drogowym, jak i poza nim, muszą
spełniać następujące warunki:
1) maksymalna luminancja powierzchni reklamy umieszczonej na danej
tablicy lub urządzeniu reklamowym emitującym światło jest:
a) w ciągu dnia niższa niż 5000 cd/m2,
b) w ciągu nocy niższa niż 400 cd/m2;
2) w przypadku tablic i urządzeń reklamowych umożliwiających bieżącą
zmianę reklamy:
a) niedopuszczalne jest wyświetlanie ruchomych obrazów,
b) niedopuszczalne jest stosowanie efektów wizualnych i przerw
pomiędzy kolejno wyświetlanymi reklamami,
c) minimalny czas prezentacji reklamy jest dłuższy niż 10
sekund.”.
Art. 4.
W ustawie z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2014 r. poz.
849) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 1 po pkt 5a dodaje się pkt 5b w brzmieniu:
„5b) opłatę reklamową;”;
2) w art. 1a w ust. 1 po pkt 3 dodaje się pkt 3a w brzmieniu:
„3a) reklama, tablica reklamowa, urządzenie reklamowe, szyld – odpowiednio reklamę,
tablicę reklamową, urządzenie reklamowe, szyld w rozumieniu przepisów ustawy z
dnia 27 marca 2003 r. (Dz. U. z 2015 r. poz. 199) o planowaniu i zagospodarowaniu
przestrzennym;”;
3) po art. 17 dodaje się art. 17a i art. 17b w brzmieniu:
„Art. 17a. 1. Rada gminy może wprowadzić opłatę reklamową od posiadania tablic
reklamowych lub urządzeń reklamowych.
926, 1002, 1101 i 1863 oraz z 2015 r. poz. 222.
Art. 17a. ust 1 uzyskuje brzmienie: „Rada gminy może wprowadzić opłatę
reklamową od tablic reklamowych lub urządzeń reklamowych”.
Uzasadnienie: art. 17a ust. 1 w obecnym brzmieniu powoduje wątpliwości
interpretacyjne w związku z brzmieniem art. 17a ust. 3.
2. Opłata reklamowa może być pobierana jedynie na obszarach, dla których
obowiązują zasady i warunki sytuowania obiektów małej architektury,
tablic reklamowych i urządzeń reklamowych oraz ogrodzeń.
3. Opłatę reklamową pobiera się od:
1) właścicieli nieruchomości lub obiektów budowlanych, z wyłączeniem
nieruchomości gruntowych oddanych w użytkowanie wieczyste,
2) użytkowników wieczystych nieruchomości gruntowych,
3) posiadaczy samoistnych nieruchomości lub obiektów budowlanych,
4) posiadaczy nieruchomości lub ich części albo obiektów budowlanych
lub ich części, stanowiących własność Skarbu Państwa lub jednostki
samorządu terytorialnego, jeżeli posiadanie:
a) wynika z umowy zawartej z właścicielem, Agencją Nieruchomości
Rolnych lub z innego tytułu prawnego,
b) jest bez tytułu prawnego
– jeżeli na tych nieruchomościach lub obiektach budowlanych znajdują się
tablice reklamowe lub urządzenia reklamowe, niezależnie od tego czy na
tablicy reklamowej lub urządzeniu reklamowym eksponowana jest
reklama.
4. Jeżeli nieruchomość lub obiekt budowlany, na których zlokalizowana jest
tablica reklamowa lub urządzenie reklamowe, jest przedmiotem
współwłasności lub pozostaje w posiadaniu dwóch lub więcej osób
obowiązek w zakresie wniesienia opłaty od reklamy ciąży soli-darnie
odpowiednio na wszystkich współwłaścicielach lub współposiadaczach.
5. Opłaty reklamowej nie pobiera się jeżeli tablice reklamowe lub urządzenia
reklamowe, o których mowa w ust. 2:
1) nie są widoczne z przestrzeni dostępnych publicznie;
2) stanowią szyld;
3) są realizacją obowiązku nałożonego przepisami prawa;
4) służą
do
upowszechniania
informacji
popularyzującej
lub
upamiętniającej osoby i informacji o charakterze religijnym, związanym
z działalnością kościołów lub innych związków wyznaniowych
sytuowanych w granicach terenów użytkowanych jako miejsca kultu i
działalności religijnej oraz cmentarzy.
Proponowany zapis art. 17a ust. 5 pkt 2 uzyskuje brzmienie: „stanowią
szyld, o ile jest on zgodny z zasadami i warunkami sytuowania obiektów
małej architektury, tablic reklamowych i urządzeń reklamowych oraz
ogrodzeń”.
Uzasadnienie: Wyłączenie szyldów spod opłat reklamowych (art. 17a
ust. 5) jest co do zasady słuszne, jednak definicja szyldu, proponowana
w art. 2 ust. 16d ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu
przestrzennym jest na tyle ogólna („tablica reklamowa lub urządzenie
reklamowe informujące o działalności prowadzonej na nieruchomości,
na której ta tablica reklamowa lub urządzenie reklamowe się
znajdują”), że rodzi ryzyko interpretacji, zgodnie z którą sytuowanie
wielkich nośników reklamowych będzie możliwe bez opłat tylko dlatego,
że będą one reklamować produkt dostępny na terenie tej samej
nieruchomości (np. wielkoformatowa reklama napoju na budynku, w
którym mieści się sklep spożywczy).
6. Kwotę zapłaconego podatku od nieruchomości od tablicy reklamowej lub
urządzenia reklamowego, zalicza się na poczet opłaty reklamowej należnej
od tej tablicy reklamowej lub urządzenia reklamowego.
Art. 17b. 1. Opłata reklamowa składa się z części stałej i części zmiennej.
2. Część stała ma zryczałtowaną wysokość niezależną od pola po-wierzchni
tablicy reklamowej lub urządzenia reklamowego służące-go ekspozycji
reklamy.
3. Część zmienna zależy od wielkości pola powierzchni tablicy lub urządzenia
reklamowego służących ekspozycji reklamy.
4. Jeśli kształt urządzenia reklamowego uniemożliwia wyznaczenie po-la
powierzchni służącej ekspozycji reklamy, o którym mowa w ust. 3,
wysokość opłaty zależy od pola powierzchni bocznej prostopadłościanu
opisanego na urządzeniu reklamowym.”;
Po art. 17 b dodaje się art. art. 17c w brzmieniu:
1. Od tablic i urządzeń reklamowych niezgodnych z zasadami i
warunkami sytuowania obiektów małej architektury, tablic i urządzeń
reklamowych oraz ogrodzeń pobiera się opłatę podwyższoną w wysokości
czterdziestokrotności opłaty reklamowej, a jeśli takiej opłaty nie można
ustalić – czterdziestokrotności opłaty maksymalnej, o której mowa w art. 19
pkt 1 lit. g i h.
Uzasadnienie: W celu uniknięcia zbiegu odpowiedzialności administracyjnej
i karnej w uchwalonym przez Sejm kształcie ustawy pozostawiona została
jedynie możliwość egzekucji uchwały rady gminy na podstawie Kodeksu
wykroczeń. Opierając się na dotychczasowej praktyce, należy wskazać na
bardzo niską skuteczność tego rozwiązania z uwagi na trudności w
udowodnieniu konkretnej osobie sprawstwa, a także ograniczenie
maksymalnego wymiaru grzywny do 5000 zł (art. 1 Kodeksu wykroczeń),
choć miesięczne wpływy z niektórych nośników reklamowych mogą być
nawet kilkunastokrotnie wyższe. Ponadto, grzywnę za jeden czyn będzie
można nałożyć tylko jednokrotnie, nawet jeśli jego skutek (instalacja nośnika
reklamowego) będzie trwał nadal, zaś krótki, bo 12-miesięczny okres
przedawnienia (art. 45 Kodeksu wykroczeń) sprawi, że niezidentyfikowany
dostatecznie szybko nośnik reklamowy ulegnie faktycznej legalizacji.
Rezygnacja z proponowanego w pierwotnej wersji ustawy zapisu w Ustawie
o podatkach i opłatach lokalnych, wprowadzającego wielokrotność stawki
opłaty, jaką musi ponieść właściciel nieruchomości w wypadku niezgodności
nośnika reklamowego z gminnymi zasadami i warunkami sytuowania tablic i
urządzeń reklamowych, zasadniczo zakwestionowała skuteczność uchwalonej
ustawy w aspekcie reklamowym. Zachowany zapis o jednokrotnej stawce
opłaty od wszystkich nośników reklamowych będzie pełnić rolę
racjonalizacyjną, eliminując nośniki pozbawione dochodowości, ale nie
dyscyplinującą. Jak pokazuje doświadczenie zarządców pasa drogowego,
wyposażonych w instrument zwielokrotnionych opłat podwyższonych,
nakładanych na nośniki sytuowane bez zgody zarządcy (art. 40 ust. 12
Ustawy o drogach publicznych), jest on jedynym w polskim prawie
skutecznym narzędziem egzekucji prawa wobec samowolnych inwestorów
reklamowych; podobny instrument samorząd gminny otrzymał choćby także
w zakresie kontroli wydobycia kopalin w Prawie górniczym i geologicznym
(art. 140 ust. 3 pkt. 3-6). Przy zachowaniu przyjętych limitów stawek opłaty
zwykłej oraz realiów rynkowych, 40-krotna stawka opłaty podwyższonej
powinna zapewnić skuteczność tego rozwiązania także wobec najbardziej
dochodowych nośników w centrach dużych miast.
Wprowadzenie poprawki wymaga rezygnacji z egzekucji uchwały rady gminy
o zasadach i warunkach sytuowania obiektów małej architektury, tablic
reklamowych i urządzeń reklamowych oraz ogrodzeń za pomocą Kodeksu
wykroczeń ze względu na zbieg odpowiedzialności karnej oraz
administracyjnej. Oznacza to konieczność skreślenia wprowadzanej przez
ustawę zmiany, polegającej na dodaniu art. 63b Kodeksu wykroczeń.
4) w art. 19:
a) w pkt 1 w lit. f średnik zastępuje się przecinkiem i dodaje się lit. g i h w brzmieniu:
„g) stawka części stałej opłaty reklamowej nie może przekroczyć 2,50 zł
dziennie,
h) stawka części zmiennej opłaty reklamowej nie może przekroczyć 0,20 zł od
1 m2 pola powierzchni tablicy reklamowej lub urządzenia reklamowego
służących ekspozycji reklamy dziennie;”,
b) w pkt 3 kropkę zastępuje się średnikiem i dodaje się pkt 4–6 w brzmieniu:
„4) może różnicować wysokość stawek opłaty reklamowej uwzględniając
lokalizację oraz wielkość lub rodzaj tablicy reklamowej lub urządzenia
reklamowego;
5) może wprowadzić obowiązek składania organowi podatkowemu właściwemu ze
względu na miejsce położenia tablic reklamowych lub urządzeń reklamowych,
deklaracji na opłatę reklamową, a także określić termin, warunki i tryb składania
tych deklaracji; w tym przypadku rada gminy określa wzór formularza deklaracji
na opłatę reklamową, w którym zawarte będą dane dotyczące podmiotu i
przedmiotu opodatkowania niezbędne do wymiaru i poboru opłaty reklamowej;
6) może wprowadzić możliwość składania deklaracji na opłatę reklamową za
pomocą środków komunikacji elektronicznej; w tym przypadku przepisy art. 6
ust. 14–16 stosuje się odpowiednio.”.
Art. 5.
W ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (Dz. U. z 2013 r. poz. 1409 z późn. zm.6)
w art. 3 pkt 3 otrzymuje brzmienie:
„3) budowli – należy przez to rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub
obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty,
estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno
stojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe,
budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydro-techniczne, zbiorniki,
wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie
ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe,
nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle
sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych
(kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i
innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod
względem technicznym części przed-miotów składających się na całość użytkową;”.
Art. 35 ust. 1 pkt 1 otrzymuje brzmienie: „Przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na
budowę lub odrębnej decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego właściwy organ
sprawdza: 1) zgodność projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu
zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy i
zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu, z zasadami i
warunkami sytuowania obiektów małej architektury, tablic reklamowych i urządzeń
reklamowych oraz ogrodzeń, a także z wymaganiami ochrony środowiska, w
szczególności określonymi w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, o której
mowa w art. 71 ust. 1 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji
o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o
ocenach oddziaływania na środowisko;”
Uzasadnienie: zmiana polega na umożliwieniu uwzględnienia zasad i warunków
sytuowania obiektów małej architektury, tablic reklamowych i urządzeń reklamowych
oraz ogrodzeń przy rozpatrywaniu przez organy administracji architektonicznobudowlanej wniosku o pozwolenie na budowę. Na podstawie przepisu w obecnym
brzmieniu, administracja architektoniczno-budowlana będzie musiała akceptować
określone zamierzenia, nawet jeżeli będą one sprzeczne ze wskazanymi zasadami
sytuowania reklam, co w konsekwencji będzie oznaczać konieczność wydawania przez
administrację architektoniczno-budowlaną, w tym nadzór budowlany, decyzji
sprzecznych z prawem miejscowym i negatywnie wpływających na kształtowanie ładu
przestrzennego.
Art. 6.
W ustawie z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska (Dz. U. 2013 r. poz. 1232, z
późn. zm.7) w art. 400a w ust. 1 po pkt 25 dodaje się pkt 25a w brzmieniu:
„25a) opracowywanie audytów krajobrazowych;”.
6)
6
7
Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2013 r. poz. 1238, z 2014 r. poz. 40, 47, 457,
822, 1101, 1146, 1322 i 1662 oraz z 2015 r. poz. 122, 151 i 277.
Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2014 r. poz. 40, 768, 822,
1133 i 1200 oraz z 2015 r. poz. 151 i 200.
Art. 7.
W ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z
2015 r. poz. 199) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 2:
a) po pkt 16 dodaje się pkt 16a–16f w brzmieniu:
„16a) „reklamie” – należy przez to rozumieć upowszechnianie w jakiejkolwiek
wizualnej formie informacji promującej osoby, przedsiębiorstwa, to-wary, usługi,
przedsięwzięcia lub ruchy społeczne;
16b) „tablicy reklamowej”– należy przez to rozumieć przedmiot materialny
przeznaczony lub służący ekspozycji reklamy wraz z jego elementami
konstrukcyjnymi i zamocowaniami, o płaskiej powierzchni służącej ekspozycji
reklamy, w szczególności baner reklamowy, reklamę naklejaną na okna
budynków i reklamy umieszczane na rusztowaniu, ogrodzeniu lub wyposażeniu
placu budowy, z wyłączeniem drobnych przedmiotów co-dziennego użytku
wykorzystywanych zgodnie z ich przeznaczeniem;
16c) „urządzeniu reklamowym” – należy przez to rozumieć przedmiot materialny
przeznaczony lub służący ekspozycji reklamy wraz z jego elementami
konstrukcyjnymi i zamocowaniami, inny niż tablica reklamowa, z wyłączeniem
drobnych przedmiotów codziennego użytku wykorzystywanych zgodnie z ich
przeznaczeniem;
16d) „szyldzie” – należy przez to rozumieć tablicę reklamową lub urządzenie
reklamowe informującą o działalności prowadzonej na nieruchomości, na której ta
tablica reklamowa lub urządzenie reklamowe się znajdują;”;
16e) „krajobrazie” - należy przez to rozumieć postrzeganą przez ludzi przestrzeń,
zawierającą elementy przyrodnicze lub wytwory cywilizacji, ukształtowaną w
wyniku działania czynników naturalnych lub działalności człowieka;
16f) „krajobrazie priorytetowym” – należy przez to rozumieć krajobraz szczególnie
cenny dla społeczeństwa ze względu na swoje wartości przyrodnicze, kulturowe,
historyczne, architektoniczne, urbanistyczne, ruralistyczne lub estetycznowidokowe, i jako taki wymagający zachowania lub określenia zasad i warunków
jego kształtowania;”;
2) w art. 10:
a) w ust. 1:
– pkt 3 otrzymuje brzmienie:
„3) stanu środowiska, w tym stanu rolniczej i leśnej przestrzeni produkcyjnej,
wielkości i jakości zasobów wodnych oraz wymogów ochrony środowiska,
przyrody i krajobrazu, w tym krajobrazu kulturowego;”,
– po pkt 4 dodaje się pkt 4a w brzmieniu:
„4a) rekomendacji i wniosków zawartych w audycie krajobrazowym lub
określenia przez audyt krajobrazowy granic krajobrazów priorytetowych;”,
b) w ust. 2:
– pkt 1 otrzymuje brzmienie:
„1) kierunki zmian w strukturze przestrzennej gminy oraz w przeznaczeniu
terenów, w tym wynikające z audytu krajobrazowego;”,
– pkt 3 otrzymuje brzmienie:
„3) obszary oraz zasady ochrony środowiska i jego zasobów, ochrony
przyrody, krajobrazu, w tym krajobrazu kulturowego i uzdrowisk;”;
3) w art. 15:
a) w ust. 2:
– pkt 3 otrzymuje brzmienie:
„3) zasady ochrony środowiska, przyrody i krajobrazu;”,
– po pkt 3 dodaje się pkt 3a w brzmieniu:
„3a) zasady kształtowania krajobrazu;”,
– pkt 4 otrzymuje brzmienie:
„4) zasady ochrony dziedzictwa kulturowego i zabytków, w tym krajobrazów
kulturowych, oraz dóbr kultury współczesnej;”,
– pkt 7 otrzymuje brzmienie:
„7) granice i sposoby zagospodarowania terenów lub obiektów podle-gających
ochronie, na podstawie odrębnych przepisów, terenów górniczych, a także
obszarów szczególnego zagrożenia powodzią, obszarów osuwania się mas
ziemnych, krajobrazów priorytetowych określonych w audycie
krajobrazowym oraz w planach zagospodarowania przestrzennego
województwa;”,
b)w ust. 3 uchyla się pkt 9;
4) w art. 17 w pkt 6 w lit. b:
a) tiret ósme otrzymuje brzmienie:
„– właściwym wojewódzkim konserwatorem zabytków w zakresie kształtowania
zabudowy i zagospodarowania terenu,”,
b) dodaje się tiret dziewiąte w brzmieniu:
„– zarządem województwa w zakresie uwzględnienia wyników audytu
krajobrazowego, o którym mowa w art. 38a, oraz”;
5) po art. 37 dodaje się art. 37a–37c w brzmieniu:
„Art. 37a. 1. Rada gminy może ustalić w formie uchwały zasady i warunki sytuowania
obiektów małej architektury, tablic reklamowych i urządzeń reklamowych
oraz ogrodzeń, ich gabaryty, standardy jakościowe oraz rodzaje materiałów
budowlanych, z jakich mogą być wykonane.
2. W uchwale, o której mowa w ust. 1, rada gminy może ustalić zakaz
umieszczania tablic reklamowych i urządzeń reklamowych, z wyłączeniem
szyldów, oraz ogrodzeń.
Art. 37a ust. 2 uzyskuje brzmienie: „W uchwale, o której mowa w ust.
1, rada gminy może ustalić zakaz umieszczania tablic reklamowych i
urządzeń reklamowych oraz ogrodzeń, z wyłączeniem szyldów.”
Uzasadnienie: obecna redakcja przepisów może budzić wątpliwości
interpretacyjne.
3. Uchwała, o której mowa w ust. 1, jest aktem prawa miejscowego.
4. Uchwała, o której mowa w ust. 1, dotyczy całego obszaru gminy, z
wyłączeniem terenów zamkniętych ustalonych przez inne organy niż
ministra właściwego do spraw transportu.
5. Uchwała, o której mowa w ust. 1, może przewidywać różne regula-cje dla
różnych obszarów gminy określając w sposób jednoznaczny granice tych
obszarów.
6. W przypadku, o którym mowa w ust. 5, uchwała, o której mowa w ust. 1,
zawiera załącznik graficzny jednoznacznie określający ich granice.
Art. 37a ust. 6 uzyskuje brzmienie: „W przypadku, o którym mowa w ust.
5, uchwała, o której mowa w ust. 1, zawiera załącznik graficzny wraz z
opisem, jednoznacznie określającym ich granice.”
Uzasadnienie: obowiązek stworzenia załącznika graficznego nie budzi
zastrzeżeń, jednak wymóg jednoznacznego określania przez niego granic
obszarów o różnych regulacjach sytuowania reklam (art. 37a ust. 6) może
się okazać bardzo materiałochłonny z uwagi na niezbędną dużą
szczegółowość map; należy się spodziewać, że w praktyce będziemy mieć
często do czynienia z ustanowieniem specjalnych regulacji dla obszarów
pasa drogowego, tymczasem dokładna mapa zasięgu pasów drogowych ulic
dużego miasta byłaby niezwykle obszerna, zaś uchwała musiałaby być
zmieniana po każdej zmianie przebiegu pasa drogowego na jakiejkolwiek
ulicy.
7. Uchwała, o której mowa w ust. 1, w zakresie dotyczącym ogrodzeń, nie ma
zastosowania do ogrodzeń autostrad i dróg ekspresowych oraz ogrodzeń
linii kolejowych.
8. Uchwała, o której mowa w ust. 1, określa termin dostosowania istniejących
w dniu jej wejścia w życie obiektów małej architektury, ogrodzeń oraz
tablic reklamowych i urządzeń reklamowych do zakazów, zasad i
warunków w niej określonych.
9. Uchwała, o której mowa w ust. 1, może:
1) wskazywać rodzaje obiektów małej architektury, które nie wymagają
dostosowania do zakazów, zasad lub warunków określonych w uchwale;
2) wskazywać obszary oraz rodzaje ogrodzeń dla których następuje
zwolnienie z obowiązku dostosowania ogrodzeń istniejących w dniu jej
wejścia w życie do zakazów, zasad lub warunków określonych w uchwale.
Art. 37b. 1. Przed podjęciem uchwały, o której mowa w art. 37a ust. 1, rada gminy
podejmuje uchwałę o przygotowaniu przez wójta (burmistrza, prezydenta miasta) projektu
uchwały, o której mowa w art. 37a ust.1.
2.Wójt (burmistrz, prezydent miasta) niezwłocznie:
1) podaje do publicznej wiadomości informację o podjęciu przez radę gminy
uchwały, o której mowa w ust. 1;
2) sporządza projekt uchwały, o której mowa w art. 37a ust. 1;
3) zasięga opinii regionalnego dyrektora ochrony środowiska o projekcie
uchwały, o której mowa w art. 37a ust. 1;
4) uzgadnia projekt uchwały, o której mowa w art. 37a ust. 1, z wojewódzkim
konserwatorem zabytków w zakresie kształtowania zabudowy i
zagospodarowania terenu;
5) uzgadnia projekt uchwały, o której mowa w art. 37a ust. 1, z ministrem
właściwym do spraw zdrowia w zakresie zagospodarowania obszarów
ochrony uzdrowiskowej;
6) zasięga opinii właściwego organu Państwowej Straży Pożarnej o projekcie
uchwały, o której mowa w art. 37a ust. 1;
7) zasięga opinii marszałka województwa o projekcie uchwały, o której mowa
w art. 37a ust. 1;
8) ogłasza w prasie lokalnej oraz przez obwieszczenie, a także w sposób
zwyczajowo przyjęty na danym terenie o wyłożeniu projektu uchwały, o
której mowa w art. 37a ust. 1, do publicznego wglądu na co najmniej 7 dni
przed terminem wyłożenia i wykłada ten projekt do publicznego wglądu na
okres co najmniej 21 dni; w czasie wyłożenia i przez okres 14 dni po
zakończeniu okresu wyłożenia zbiera uwagi do tego projektu.
3. Wójt (burmistrz, prezydent miasta) niezwłocznie rozpatruje zgłoszone uwagi przez
podmioty, o których mowa w ust. 2, i sporządza listę nieuwzględnionych uwag.
4. Brak zajęcia stanowiska w terminie miesiąca od dnia otrzymania projektu uchwały, o
której mowa w art. 37a ust. 1, przez organy wymienione w ust. 2 pkt 4 i 5 uznaje się za
uzgodnienie projektu uchwały w przedłożonym brzmieniu.
5. W przypadku niewyrażenia opinii w terminie miesiąca od dnia otrzymania projektu
uchwały, o której mowa w art. 37a ust. 1, przez organy wymienione w ust. 2 pkt 3, 6 i 7
wymóg zasięgnięcia opinii uznaje się za spełniony.
6. Rada gminy uchwalając uchwałę, o której mowa w art. 37a ust. 1, rozstrzyga
jednocześnie o sposobie rozpatrzenia uwag nieuwzględnionych przez wójta
(burmistrza, prezydenta miasta).
Art. 37c. Przepisów dotyczących reklam nie stosuje się do upowszechniania i n-formacji
popularyzującej lub upamiętniającej osoby i informacji o charakterze religijnym, związanym
z działalnością kościołów lub innych związków wyznaniowych sytuowanych w granicach
terenów użytkowanych jako miejsca kultu i działalności religijnej oraz cmentarzy.”;
6) art. 38 otrzymuje brzmienie:
„Art. 38. Organy samorządu województwa sporządzają plan zagospodarowania
przestrzennego województwa, prowadzą analizy i studia oraz opracowują
koncepcje i programy, odnoszące się do obszarów i problemów
zagospodarowania przestrzennego odpowiednio do potrzeb i celów
podejmowanych w tym zakresie prac, a także sporządzają audyt
krajobrazowy.”;
7) po art. 38 dodaje się art. 38a i art. 38b w brzmieniu:
„Art. 38a. 1. Dla obszaru województwa sporządza się, nie rzadziej niż raz na 20 lat, audyt
krajobrazowy.
2. Audyt krajobrazowy identyfikuje krajobrazy występujące na całym obszarze
województwa, określa ich cechy charakterystyczne oraz dokonuje oceny ich
wartości.
3. Audyt krajobrazowy, w szczególności:
1) określa:
a) krajobrazy występujące na obszarze danego województwa,
b) lokalizację krajobrazów priorytetowych;
2) wskazuje lokalizację i granice:
a) parków kulturowych,
b) parków narodowych, rezerwatów przyrody, parków krajobrazowych,
obszarów chronionego krajobrazu,
c) obiektów znajdujących się na listach Światowego Dziedzic-twa
UNESCO, obszarów Sieci Rezerwatów Biosfery UNESCO (MaB)
lub obszarów i obiektów proponowanych do umieszczenia na tych
listach;
3. wskazuje:
a) zagrożenia dla możliwości zachowania wartości krajobrazów, o
których mowa w pkt 1 lit. b, oraz wartości krajobrazów w obrębie
obszarów lub obiektów, o których mowa w pkt 2,
b) rekomendacje i wnioski dotyczące kształtowania i ochrony
krajobrazów, o których mowa w pkt 1 lit. b, oraz krajobrazów w obrębie
obszarów lub obiektów, o których mowa w pkt 2, w szczególności
poprzez wskazanie obszarów, które powinny zostać objęte formami
ochrony przyrody, o których mowa w art. 6 pkt 3, 4 i 9 ustawy z dnia 16
kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. z 2013 r. poz. 627, z późn.
zm.8),
c) lokalne formy architektoniczne zabudowy w obrębie krajobrazów, o
których mowa w pkt 1 lit. b.
4. Rekomendacje i wnioski, o których mowa w ust. 3 pkt 3 lit. b, nie mogą
być sprzeczne z celami i sposobami ochrony obszarów i obiektów, o
których mowa w ust. 3 pkt 2, określonymi na podstawie usta-wy z dnia 16
kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody lub ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o
ochronie zabytków i opiece nad zabytkami.
5. Audyt krajobrazowy może wskazywać te obszary objęte formami ochrony
przyrody, o których mowa w art. 6 pkt 3, 4 i 9 ustawy z dnia 16 kwietnia
2004 r. o ochronie przyrody, które ze względu na znaczący spadek wartości
krajobrazu wymagają pogłębionej analizy zasadności ich dalszej ochrony.
6. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia:
1) stosowaną przy sporządzaniu audytów krajobrazowych klasyfikację
krajobrazów opracowaną w oparciu w szczególności o ta-kie kryteria
jak charakter dominujących w krajobrazie czynników, rzeźba terenu i
pokrycie terenu,
2) sposób oceny zidentyfikowanych krajobrazów oraz wskazywania
krajobrazów priorytetowych,
3) sposób uwzględnienia w audycie krajobrazowym obiektów, w tym
krajobrazów, wpisanych na listę Światowego Dziedzictwa
UNESCO, obszarów Sieci Rezerwatów Biosfery UNESCO (MaB),
parków narodowych, rezerwatów i innych form ochrony przyrody
wskazanych w art. 6 ust. 1 pkt 1-9 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o
ochronie przyrody, obiektów wskazanych w art. 6 pkt 1 ustawy z dnia
23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami,
4) szczegółowy zakres i metodologię audytu krajobrazowego
– mając na względzie zapewnienie właściwej ochrony krajobrazów i
możliwości ich kształtowania oraz konieczność zachowania
8
Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2013 r. poz. 628 i 842, z 2014 r. poz. 805, 850,
926, 1002, 1101 i 1863 oraz z 2015 r. poz. 222.
krajobrazów będących źródłem tożsamości narodu polskiego, a także
mając na uwadze, by krajobraz był oceniany w szczególności z punktu
widzenia przyrodniczego i kulturowego znaczenia danego krajobrazu,
częstości występowania na obszarze kraju oraz stanu zachowania.
Art. 38b. 1. Projekt audytu krajobrazowego sporządza zarząd województwa.
2. Zarząd województwa przed przedłożeniem projektu audytu krajobrazowego
do uchwalenia przez sejmik województwa:
1) informuje w drodze obwieszczenia o przystąpieniu do sporządzania
projektu audytu krajobrazowego;
2) zasięga opinii o projekcie od:
a) regionalnego dyrektora ochrony środowiska,
b) dyrektorów parków narodowych i krajobrazowych położonych w
granicach województwa,
c) wojewódzkiego konserwatora zabytków,
d) rad gmin położonych na terenie województwa
– z zastrzeżeniem, że brak zajęcia stanowiska w terminie 30 dni od dnia
otrzymania projektu audytu krajobrazowego uznaje się za wyrażenie
pozytywnej opinii o projekcie w przedłożonym brzmieniu;
3) może wprowadzić zmiany wynikające z uzyskanych opinii;
4) ogłasza w prasie regionalnej oraz przez obwieszczenia w urzędzie
marszałkowskim o wyłożeniu projektu do publicznego wglądu na co
najmniej 7 dni przed dniem wyłożenia i wykłada ten projekt do
publicznego wglądu na okres co najmniej 30 dni;
5) w czasie wyłożenia i przez okres 14 dni po zakończeniu okresu
wyłożenia zbiera uwagi do projektu;
6) rozpatruje zgłoszone uwagi sporządzając listę nieuwzględnionych
uwag.
3. Na zgłoszone przed uchwaleniem audytu krajobrazowego żądanie gminy,
której opinia nie została uwzględniona w projekcie audytu krajobrazowego,
sejmik województwa rozstrzyga w formie uchwały o zasadności
nieuwzględnienia opinii przez zarząd województwa; rozstrzygnięcie
sejmiku województwa jest wiążące.
4. Audyt krajobrazowy uchwala sejmik województwa, rozstrzygając
jednocześnie o sposobie rozpatrzenia uwag nieuwzględnionych przez
zarząd województwa.
5. Zmiana audytu krajobrazowego następuje w takim trybie, w jakim jest on
uchwalany.”;
8) w art. 39 w ust. 3 wprowadzenie do wyliczenia otrzymuje brzmienie:
„W planie zagospodarowania przestrzennego województwa uwzględnia się ustalenia
strategii rozwoju województwa oraz rekomendacje i wnioski zawarte w audycie
krajobrazowym, oraz określa się w szczególności:”.
Art. 8.
W ustawie z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz. U. z 2014
r. poz. 1446) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 3 pkt 14 otrzymuje brzmienie:
„14) krajobraz kulturowy – postrzegana przez ludzi przestrzeń, zawierająca elementy
przyrodnicze i wytwory cywilizacji, historycznie ukształtowana w wyniku działania
naturalnych
działalności
człowieka;”;
2) wczynników
art. 16 po ust.
1 dodaje isię
ust. 1a w brzmieniu:
„1a. Rada gminy ogłasza w prasie miejscowej oraz przez obwieszczenie, a także w
sposób zwyczajowo przyjęty w danej miejscowości, o podjęciu prac nad
utworzeniem parku kulturowego, określając formę, miejsce i termin składania
wniosków dotyczących projektu uchwały o utworzeniu parku kulturowego, nie
krótszy jednak niż 21 dni od dnia ogłoszenia.”;
3) w art. 17 w ust. 1 po pkt 3 dodaje się pkt 3a w brzmieniu:
„3a) zasad i warunków sytuowania obiektów małej architektury;”;
4) w art. 19 po ust. 1a dodaje się ust. 1b w brzmieniu:
„1b. W uchwale określającej zasady i warunki sytuowania obiektów małej
architektury, tablic i urządzeń reklamowych oraz ogrodzeń uwzględnia się w
szczególności:
1)ochronę zabytków nieruchomych wpisanych do rejestru i ich otoczenia;
2) ochronę zabytków nieruchomych, innych niż wymienione w pkt 1,
znajdujących się w gminnej ewidencji zabytków;
3) wnioski i rekomendacje audytów krajobrazowych oraz plany ochrony
parków krajobrazowych.”;
5) art. 118 otrzymuje brzmienie:
„Art. 118. 1. Kto bez pozwolenia umieszcza na zabytku wpisanym do rejestru
urządzenia techniczne, tablice, reklamy oraz napisy, podlega karze
ograniczenia wolności albo grzywny.
2. Podżeganie i pomocnictwo są karalne.
3. W razie popełnienia wykroczenia można orzec przepadek przedmiotów
służących lub przeznaczonych do popełnienia wykroczenia, choćby nie
stanowiły własności sprawcy, lub obowiązek przywrócenia do stanu
poprzedniego.”.
Art. 9.
W ustawie z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. z 2013 r. poz. 627, z późn.
zm.9) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 5:
a) po pkt 2d dodaje się pkt 2e i 2f w brzmieniu:
„2e) krajobraz – krajobraz w rozumieniu ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o
planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2015 r. poz. 199);
2f) krajobraz kulturowy – krajobraz kulturowy w rozumieniu ustawy z dnia 23 lipca
2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz. U. z 2014 r. poz.
1446);”,
b) po pkt 13 dodaje się pkt 13a w brzmieniu:
„13a) oś widokowa – wyobrażalna prosta kierująca wzrok na charaktery-styczne
elementy zagospodarowania terenu lub terenów;”,
c) po pkt 15a dodaje się pkt 15b i 15c w brzmieniu:
„15b) przedpole ekspozycji – rozległe poziome płaszczyzny, w szczególności
9)
9
Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2013 r. poz. 628 i 842, z
2014 r. poz. 805, 850, 926, 1002, 1101 i 1863 oraz z 2015 r. poz. 222.
zbiorniki wodne, zbocza lub płaskie dna dolin, umożliwiające ekspozycję
panoram;”
15c) punkt widokowy – miejsce lub punkt topograficznie wyniesiony w tere-nie, z
którego układ wizualny obszaru widzenia dla obserwatora jest szeroki i daleki;”,
d) po pkt 16 dodaje się pkt 16a w brzmieniu:
„16a) rzeka – każdy ciek naturalny w rozumieniu art. 9 ust. 1 pkt 1c ustawy z
dnia 18 lipca 2001 r. – Prawo wodne (Dz. U. z 2012 r. poz. 145, z późn.
zm.10);”,
e) pkt 23 otrzymuje brzmienie:
„23) walory krajobrazowe – wartości przyrodnicze, kulturowe, historyczne,
estetyczno-widokowe obszaru oraz związane z nimi rzeźbę terenu, twory i
składniki przyrody oraz elementy cywilizacyjne, ukształtowane przez siły
przyrody lub działalność człowieka;”,
f) po pkt 23 dodaje się pkt 23a w brzmieniu:
„23a) krajobraz priorytetowy – krajobraz priorytetowy w rozumieniu ustawy z dnia
27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z
2015 r. poz. 199);”;
2) w art. 16:
a) ust. 3 otrzymuje brzmienie:
„3. Utworzenie parku krajobrazowego lub powiększenie jego obszaru następuje w
drodze uchwały sejmiku województwa, która określa jego nazwę, obszar,
przebieg granicy i otulinę, jeżeli została wyznaczona, szczególne cele ochrony
oraz zakazy właściwe dla danego parku krajobrazowego lub jego części, wybrane
spośród zakazów, o których mowa w art. 17 ust. 1, wynikające z potrzeb jego
ochrony. Likwidacja lub zmniejszenie obszaru parku krajobrazowego następuje
w drodze uchwały sejmiku województwa wyłącznie z powodu bezpowrotnej
utraty wartości przyrodniczych, historycznych i kulturowych oraz walorów
krajobrazowych na obszarach projektowanych do wyłączenia spod ochrony.”;
b) po ust. 3 dodaje się ust. 3a w brzmieniu:
„3a. Utworzenie parku krajobrazowego położonego na terenie więcej niż jednego
województwa następuje w drodze podjęcia jednobrzmiącej uchwały właściwych
sejmików województw.
c) po ust. 4 dodaje się ust. 4a – 4e w brzmieniu:
„4a. Uzgodnień, o których mowa w ust. 4, dokonuje się w trybie art. 106 ustawy z
dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z
2013 r. poz. 267, z późn. zm.11), z zastrzeżeniem że brak przedstawienia
stanowiska w terminie miesiąca od dnia otrzymania projektu uchwały, jest
uważane za uzgodnienie projektu.
4b. Rada gminy może odmówić uzgodnienia projektu uchwały, o której mowa w
ust. 3, wyłącznie w przypadku, gdy przyjęcie tej uchwały prowadziłoby do
ograniczenia możliwości rozwojowych gminy wynikających z ustaleń studium
uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego lub miejscowego
planu zagospodarowania przestrzennego w stopniu nieproporcjonalnym do
10
Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2012 r. poz. 951 i 1513, z 2013 r. poz. 21 i 165
oraz z 2014 r. poz. 659, 822, 850 i 1146.
11
Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2014 r. poz. 183 i 1195 oraz z 2015 r. poz. 211.
wartości jakie park krajobrazowy ma chronić.
4c. Rada gminy nie może odmówić uzgodnienia projektu uchwały, o której mowa w
ust. 3, w przypadku, gdy podjęcie tej uchwały jest konsekwencją rekomendacji
dotyczącej utworzenia lub powiększenia obszaru parku krajobrazowego zawartej
w audycie krajobrazowym, o którym mowa w usta-wie z dnia 27 marca 2003 r. o
planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.
4d. Utworzenie parku krajobrazowego lub powiększenie jego obszaru może nastąpić
również na wniosek rady gminy, na obszarze której park krajobrazowy miałby być
utworzony lub powiększony.
4e. Wniosek, o którym mowa w ust. 4d, rozpatrywany jest nie później niż w terminie
3 miesięcy od dnia otrzymania wniosku przez sejmik właściwego województwa.”,
d) po ust. 5 dodaje się ust. 5a w brzmieniu:
„5a. Statut parku krajobrazowego położonego na terenie więcej niż jednego
województwa nadaje w drodze uchwały sejmik województwa, na którego obszarze
działania znajduje się większa część parku, w porozumieniu z pozostałymi
sejmikami województw.”;
3) w art. 17:
a) w ust. 1 pkt 7 otrzymuje brzmienie:
„7) budowania nowych obiektów budowlanych w pasie szerokości 100 m od:
a) linii brzegów rzek, jezior i innych naturalnych zbiorników wodnych,
b) zasięgu lustra wody w sztucznych zbiornikach wodnych usytuowanych na
wodach płynących przy normalnym poziomie piętrzenia określonym w
pozwoleniu wodnoprawnym, o którym mowa w art. 122 ust. 1 pkt 1 ustawy z
dnia 18 lipca 2001 r. – Prawo wodne
– z wyjątkiem obiektów służących turystyce wodnej, gospodarce wodnej lub
rybackiej.”,
b) po ust. 1 dodaje się ust. 1a i 1b w brzmieniu:
„1a. W parku krajobrazowym, w strefach, o których mowa w art. 20 ust. 4 pkt 7, dla
terenów:
1) objętych miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego wprowadza
się zakazy:
a) lokalizowania nowych obiektów budowlanych,
b) zalesiania;
2) nieobjętych miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego
wprowadza się zakazy:
a) lokalizowania nowych obiektów budowlanych,
b) lokalizowania nowych obiektów budowlanych odbiegających od lokalnej
formy architektonicznej,
c) lokalizowania nowych obiektów budowlanych o wysokości
przekraczającej 2 kondygnacje lub 7 m,
d) zalesiania.”,
1b. W parku krajobrazowym zakazuje się niszczenia i uszkadzania obiektów o
istotnym znaczeniu historycznym i kulturowym wskazanych w planie ochrony dla
parku krajobrazowego.”;
c) w ust. 2:
– wprowadzenie do wyliczenia otrzymuje brzmienie: „Zakazy, o których mowa w ust.
1-1b, nie dotyczą:”,
– pkt 1 otrzymuje brzmienie:
„1) wykonywania zadań wynikających z planu ochrony, zadań ochronnych lub
planu zadań ochronnych;”
d) ust. 3 otrzymuje brzmienie:
„3. Zakaz, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, nie dotyczy realizacji przedsięwzięć
mogących znacząco oddziaływać na środowisko, dla których sporządzenie raportu
o oddziaływaniu na środowisko nie jest obowiązkowe i przeprowadzona procedura
oceny oddziaływania na środowisko wykazała brak niekorzystnego wpływu na
przyrodę i krajobraz parku krajobrazowego.”,
e) dodaje się ust. 5 w brzmieniu:
„5. Uchwała, o której mowa w art. 16 ust. 3, może określać odległości mniejsze niż
określone w ust. 1 pkt 7 i 8, w sposób prowadzący do zwiększenia swobody w
zakresie zagospodarowania i użytkowania terenu.”;
4) w art. 19:
a) ust. 2 otrzymuje brzmienie:
„2. Projekt planu ochrony, o którym mowa w ust. 1 pkt 1–2, wymaga zaopiniowania
przez właściwe miejscowo rady gmin.”,
b) ust. 3 otrzymuje brzmienie:
„3. Przepisy ust. 1a, 2, 6b–6e stosuje się odpowiednio w przypadku dokonywania
zmiany planu ochrony.”,
c) ust. 6b otrzymuje brzmienie:
„6b. Projekt uchwały, o której mowa w ust. 6a, wymaga uzgodnienia z właściwym
regionalnym dyrektorem ochrony środowiska i zaopiniowania przez właściwego
wojewódzkiego konserwatora zabytków.”,
d) po ust. 6b dodaje się ust. 6c–6e w brzmieniu:
„6c. Projekt uchwały, o której mowa w ust. 6a, w części dotyczącej wprowadzenia
zakazów, wymienionych w art. 17 ust. 1a, wymaga uzgodnienia z właściwą
miejscowo radą gminy.
6d. Uzgodnienia, o którym mowa w ust. 6c, dokonuje się w trybie art. 106 ustawy z
dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego, z
zastrzeżeniem że brak przedstawienia stanowiska w terminie miesiąca od dnia
otrzymania projektu uchwały, jest uważane za uzgodnienie projektu.
6e. Rada gminy może odmówić uzgodnienia projektu uchwały, o której mowa w ust.
6a, wyłącznie w przypadku, gdy wprowadzenie zakazów, wy-mienionych w art. 17
ust. 1a, prowadziłoby do ograniczenia możliwości rozwojowych gminy
wynikających z ustaleń studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania
przestrzennego lub miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w
stopniu nieproporcjonalnym do wartości jakie park krajobrazowy ma chronić.”;
5)w art. 20:
a) w ust. 1 w pkt 5 kropkę zastępuje się średnikiem i dodaje się pkt 6 w
brzmieniu:
„6) wyników audytu krajobrazowego, o którym mowa w ustawie z dnia 27
marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.”;
b) w ust. 4 w pkt 6 kropkę zastępuje się średnikiem i dodaje się pkt 7 i 8 w
brzmieniu:
„7) określenie granic stref ochrony krajobrazów stanowiących w szczególności
przedpola ekspozycji, osie widokowe, punkty widokowe oraz obszary
zabudowane wyróżniające się lokalną formą architektoniczną,
wyznaczonych w obrębie krajobrazów priorytetowych, zidentyfikowanych
w ramach audytu krajobrazowego, o którym mowa w ustawie z dnia 27
marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, istotnych
dla zachowania walorów krajobrazowych parku krajobrazowego, wraz ze
wskazaniem które z zakazów, wymienionych w art. w art. 17 ust. 1a,
obowiązują w danej strefie;
8) wykaz obiektów o istotnym znaczeniu historycznym i kulturowym.”,
c) po ust. 4 dodaje się ust. 4a w brzmieniu:
„4a. Plan ochrony dla parku krajobrazowego, w części dotyczącej:
1.
określenia granic stref, o których mowa w art. 20 ust. 4 pkt 7;
2.
wykazu obiektów o istotnym znaczeniu historycznym i kulturowym, o których
mowa w art. 20 ust. 4 pkt 8,
3.
wprowadzenia zakazów, o których mowa w art. 17 ust. 1a
– jest aktem prawa miejscowego.”,
d) dodaje się ust. 6 w brzmieniu:
„6. Przepisu ust. 5 nie stosuje się względem planów ochrony dla parku narodowego,
rezerwatu przyrody lub parku krajobrazowego pokrywających się w całości lub w
części z obszarem Natura 2000, dla którego ustanowiono plan zadań ochronnych, o
którym mowa w art. 28, albo plan ochrony, o którym mowa w art. 29, obejmujące
obszar parku narodowego, rezerwatu przyrody lub parku krajobrazowego.”;
6) w art. 23:
a) ust. 2 i 3 otrzymują brzmienie:
„2. Wyznaczenie obszaru chronionego krajobrazu następuje w drodze uchwały
sejmiku województwa, która określa jego nazwę, położenie, obszar, sprawującego
nadzór, ustalenia dotyczące czynnej ochrony ekosystemów oraz zakazy właściwe
dla danego obszaru chronionego krajobrazu lub jego części, wybrane spośród
zakazów wymienionych w art. 24 ust. 1, wynikające z potrzeb jego ochrony.
Likwidacja lub zmniejszenie obszaru chronionego krajobrazu następuje w drodze
uchwały sejmiku województwa, wyłącznie z powodu bezpowrotnej utraty
wyróżniającego się krajobrazu o zróżnicowanych ekosystemach i możliwości
zaspokajania potrzeb związanych z turystyką i wypoczynkiem.
3. Projekty uchwał sejmiku województwa, o których mowa w ust. 2, wymagają
uzgodnienia z właściwą miejscowo radą gminy oraz właściwym regionalnym
dyrektorem ochrony środowiska.”
b) po ust. 3 dodaje się ust. 3a–3e w brzmieniu:
„3a. Uzgodnień, o których mowa w ust. 3, dokonuje się w trybie art. 106 ustawy z
dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego, z
zastrzeżeniem że brak przedstawienia stanowiska w terminie miesiąca od dnia
otrzymania projektu uchwały, jest uważane za uzgodnienie projektu.
3b. Rada gminy może odmówić uzgodnienia projektu uchwały, o której mowa w
ust. 2, wyłącznie w przypadku, gdy przyjęcie tej uchwały prowadziłoby do
ograniczenia możliwości rozwojowych gminy wynikających z ustaleń studium
uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego lub miejscowego
planu zagospodarowania przestrzennego w stopniu nieproporcjonalnym do
wartości jakie obszar chronionego krajobrazu ma chronić.
3c. Rada gminy nie może odmówić uzgodnienia projektu uchwały, o której mowa w
ust. 2, w przypadku, gdy podjęcie tej uchwały jest konsekwencją rekomendacji
dotyczącej utworzenia lub powiększenia obszaru chronione-go krajobrazu
zawartej w audycie krajobrazowym, o którym mowa w ustawie z dnia 27 marca
2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.
3d. Utworzenie obszaru chronionego krajobrazu lub jego powiększenie może
nastąpić również na wniosek rady gminy, na obszarze której obszar chronionego
krajobrazu miałby być utworzony lub powiększony.
3e. Wniosek, o którym mowa w ust. 3d, rozpatrywany jest nie później niż w
terminie 3 miesięcy od dnia otrzymania wniosku przez sejmik właściwego
województwa.”;
7) po art. 23 dodaje się art. 23a w brzmieniu:
„Art. 23a. 1. Na obszarze chronionego krajobrazu sejmik województwa, w drodze
uchwały stanowiącej akt prawa miejscowego:
1) wyznacza, w granicach krajobrazów priorytetowych zidentyfikowanych
w ramach audytu krajobrazowego, o którym mowa w ustawie z dnia 27
marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, strefy
ochrony krajobrazu stanowiące w szczególności przedpola ekspozycji,
osie widokowe, punkty widokowe oraz obszary zabudowane
wyróżniające się lokalną formą architektoniczną, istotne dla zachowania
walorów krajobrazowych obszaru chronionego krajobrazu, wraz ze
wskazaniem które z zakazów, wymienionych w art. 24 ust. 1a,
obowiązują w danej strefie;
2) określa wykaz obiektów o istotnym znaczeniu historycznym i
kulturowym.
2. Projekt uchwały, o której mowa w ust. 1, opracowuje zarząd województwa.
3. Zarząd województwa, sporządzając projekt uchwały, o której mowa w ust. 1,
zapewnia możliwość udziału społeczeństwa, na zasadach i w trybie
określonych w ustawie z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu
informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie
środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko, w postępowaniu,
którego przedmiotem jest sporządzenie projektu.
4. Projekt uchwały, o której mowa w ust. 1, wymaga uzgodnienia z właściwym
regionalnym dyrektorem ochrony środowiska i zaopiniowania przez
właściwego wojewódzkiego konserwatora zabytków.
5. Projekt, uchwały, o której mowa w ust. 1, w części dotyczącej wprowadzenia
zakazów, wymienionych w art. 24a ust. 1a, wymaga uzgodnienia z właściwą
miejscowo radą gminy.
6. Uzgodnienia, o którym mowa w ust. 5, dokonuje się w trybie art. 106 ustawy
z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego, z
zastrzeżeniem że brak przedstawienia stanowiska w terminie miesiąca od
dnia otrzymania projektu uchwały, jest uważane za uzgodnienie projektu.
7. Rada gminy może odmówić uzgodnienia projektu uchwały, o której mowa w
ust. 1, wyłącznie w przypadku, gdy wprowadzenie zakazów, wymienionych
w art. 24 ust. 1a, prowadziłoby do ograniczenia możliwości rozwojowych
gminy wynikających z ustaleń studium uwarunkowań i kierunków
zagospodarowania przestrzennego lub miejscowego planu zagospodarowania
przestrzennego w stopniu nieproporcjonalnym do wartości jakie obszar
chronionego krajobrazu ma chronić.
8. Zmiana uchwały, o której mowa w ust. 1, następuje w takim trybie, w jakim
jest ona uchwalana.”;
8) w art. 24:
a) w ust. 1 pkt 8 otrzymuje brzmienie:
„8) budowania nowych obiektów budowlanych w pasie szerokości 100 m od:
a) linii brzegów rzek, jezior i innych naturalnych zbiorników wodnych,
b) zasięgu lustra wody w sztucznych zbiornikach wodnych usytuowanych na
wodach płynących przy normalnym poziomie piętrzenia określonym w
pozwoleniu wodnoprawnym, o którym mowa w art. 122 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia
18 lipca 2001 r. – Prawo wodne
– z wyjątkiem urządzeń wodnych oraz obiektów służących prowadzeniu
racjonalnej gospodarki rolnej, leśnej lub rybackiej;”,
b) po ust. 1 dodaje się ust. 1a i 1b w brzmieniu:
„1a. Na obszarze chronionego krajobrazu, dla terenów:
1) objętych miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego i
położonych w strefach, o których mowa w art. 23a ust. 1 pkt 1, wprowadza
się zakazy:
a) lokalizowania nowych obiektów budowlanych,
b) zalesiania;
2) nieobjętych miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego
położonych w strefach, o których mowa w art. 23a ust. 1 pkt 1, wprowadza
się zakazy:
a) lokalizowania nowych obiektów budowlanych,
b) lokalizowania nowych obiektów budowlanych odbiegających od
lokalnej formy architektonicznej,
c) lokalizowania nowych obiektów budowlanych o wysokości
przekraczającej 2 kondygnacje lub 7 m,
d) zalesiania.
1b. Na obszarze chronionego krajobrazu zakazuje się niszczenia i uszkadzania
obiektów o istotnym znaczeniu historycznym i kulturowym wskazanych w
uchwale, o której mowa w art. 23a ust. 1.”
c) w ust. 2:
– wprowadzenie do wyliczenia otrzymuje brzmienie: „Zakazy, o których mowa w ust.
1–1b, nie dotyczą:”,
– w pkt 3 kropkę zastępuje się średnikiem i dodaje się pkt 4 w brzmieniu:
„4) wykonywania zadań wynikających z planu ochrony, zadań ochronnych lub
planu zadań ochronnych;”,
d) ust. 3 otrzymuje brzmienie:
„3. Zakaz, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, nie dotyczy realizacji przedsięwzięć
mogących znacząco oddziaływać na środowisko, dla których przeprowadzona
ocena oddziaływania na środowisko wykazała brak negatywnego wpływu na
ochronę przyrody i ochronę krajobrazu obszaru chronionego krajobrazu.”,
e) dodaje się ust. 4 w brzmieniu:
„4. Uchwała, o której mowa w art. 23 ust. 2, może określać odległości mniejsze niż
określone w ust. 1 pkt 8 i 9, w sposób prowadzący do zwiększenia swobody w
zakresie zagospodarowania i użytkowania terenu.”;
9) po art. 24 dodaje się art. 24a w brzmieniu:
„Art. 24a. 1. Właściciele obiektów budowlanych wzniesionych przed dniem wejścia w
życie planu ochrony dla parku krajobrazowego oraz uchwały, o której mowa
w art. 23a ust. 1, naruszających przepisy tych aktów nie są zobowiązani do
ich dostosowania.
2. Samorząd województwa, na wniosek właściciela obiektu budowlanego,
wzniesionego przed dniem wejścia w życie aktów, o których mowa w ust. 1,
rażąco naruszającego ich przepisy, może pokryć koszty dostosowania tego
obiektu budowlanego do wymagań tych aktów. ”;
10) w art. 44:
a) po ust. 2 dodaje się ust. 2a w brzmieniu:
„2a. Podejmując uchwałę w sprawie ustanowienia zespołu przyrodniczokrajobrazowego rada gminy uwzględnia istniejące na tym terenie obszary parków
kulturowych.”,
b) po ust. 3a dodaje się ust. 3b w brzmieniu:
„3b. Uzgodnienia, o którym mowa w ust. 3a, dokonuje się w trybie art. 106 ustawy z
dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego, z
zastrzeżeniem że brak przedstawienia stanowiska w terminie miesiąca od dnia
otrzymania projektu uchwały, jest uważane za uzgodnienie projektu.”,
c) ust. 4 otrzymuje brzmienie:
„4. Zniesienie formy ochrony przyrody, o której mowa w ust. 1, następuje w razie
utraty wartości przyrodniczych i krajobrazowych, ze względu na które
ustanowiono formę ochrony przyrody, lub w razie konieczności realizacji
inwestycji celu publicznego w przypadku braku rozwiązań alternatywnych lub
zapewnienie bezpieczeństwa powszechnego.”,
d) dodaje się ust. 5 brzmieniu:
„5. Zniesienie zespołu przyrodniczo-krajobrazowego następuje również w przypadku
ustanowienia parku kulturowego.”;
11) w art. 45 w ust. 2 pkt 2 otrzymuje brzmienie:
„2) realizacji inwestycji celu publicznego w przypadku braku rozwiązań alternatywnych,
po uzgodnieniu z organem ustanawiającym daną formę ochrony przyrody;”;
12) po art. 45 dodaje się art. 45a w brzmieniu:
„Art. 45a. 1. Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska koordynuje funkcjonowanie form
ochrony przyrody, o których mowa w art. 6 pkt 2-4 i 6-9.
2. Koordynacja, o której mowa w ust. 1, polega w szczególności na prawie
żądania informacji dotyczących funkcjonowania form ochro-ny przyrody
wskazanych w ust. 1 i publikowaniu rekomendacji w tym zakresie.”.
Art. 10.
W ustawie z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego
ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na
środowisko (Dz. U. z 2013 r. poz. 1235, z późn. zm.13) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 62 w ust. 1 w pkt 1:
a) po lit. c dodaje się lit. ca w brzmieniu:
„ca) krajobraz, w tym krajobraz kulturowy,”,
b) lit. d otrzymuje brzmienie:
„d) wzajemne oddziaływanie między elementami, o których mowa w lit. a– ca,”;
2) w art. 66 w ust. 1:
a) po pkt 3 dodaje się pkt 3a w brzmieniu:
„3a) opis krajobrazu, w którym dane przedsięwzięcie ma być zlokalizowane;”,
b) w pkt 7:
– po lit. d dodaje się lit. da w brzmieniu:
„da) krajobraz,”,
– lit. e otrzymuje brzmienie:
„e) wzajemne oddziaływanie między elementami, o których mowa w lit. a–
da,”.
Art. 11.
Tablice i urządzenia reklamowe niespełniające warunków, o których mowa w art. 42a ustawy
zmienianej w art. 3, zostaną dostosowane do tych warunków w terminie sześciu miesięcy od
dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.
Art. 12.
1. Plany miejscowe obowiązujące w dniu wejścia w życie ustawy zachowują moc.
2. Regulacje planów miejscowych obowiązujących w dniu wejścia w życie ustawy i
przyjętych na podstawie art. 15 ust. 3 pkt 8 ustawy zmienianej w art. 7, w brzmieniu
dotychczasowym, obowiązują do dnia wejścia w życie uchwały, o której mowa w art.
37a ust. 1 ustawy zmienianej w art. 7, w brzmieniu nadanym niniejsza ustawą.
Art. 12 ust. 2 uzyskuje brzmienie: „Regulacje planów miejscowych obowiązujących w
dniu wejścia w życie ustawy i przyjętych na podstawie art. 15 ust. 3 pkt 9 ustawy
zmienianej w art. 7, w brzmieniu dotychczasowym, obowiązują do dnia wejścia w życie
uchwały, o której mowa w art. 37a ust. 1 ustawy zmienianej w art. 7, w brzmieniu
nadanym niniejsza ustawą.”
Uzasadnienie: Błąd techniczny w ust. 2: zamiast odwołania do art. 15 ust. 3 pkt 8
Ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym powinno być odwołanie do
art. 15 ust. 3 pkt 9 (zasady i warunki sytuowania obiektów małej architektury, tablic i
urządzeń reklamowych oraz ogrodzeń, ich gabaryty, standardy jakościowe oraz rodzaje
materiałów budowlanych, z jakich mogą być wykonane).
3. Dotychczasowe przepisy wykonawcze wydane przez wojewodów lub sejmiki
województw na podstawie art. 16 ust. 3 oraz art. 23 ust. 2 ustawy zmienianej w art. 9
13
13)
Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2013 r. poz. 1238, z 2014 r. poz. 587,
822, 850, 1101 i 1133 oraz z 2015 r. poz. 200 i 277.
zachowują moc do dnia wejścia w życie nowych przepisów wykonawczych wydanych
na podstawie art. 16 ust. 3 oraz art. 23 ust. 2 ustawy zmienianej w art. 9 w brzmieniu
nadanym niniejszą ustawą.
4. Plany ochrony parków krajobrazowych obowiązujące w dniu wejścia w życie usta-wy
zachowują moc do czasu wejścia w życie planów ochrony wydanych na pod-stawie
ustawy zmienianej w art. 9 w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą.
Art. 13.
1. Sejmiki poszczególnych województw uchwalą audyty krajobrazowe w terminie 3 lat od
dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.
2. W przypadku bezskutecznego upływu terminu, o którym mowa w ust. 1, wojewoda
wezwie sejmik województwa do uchwalenia audytu krajobrazowego w wyznaczonym
terminie.
3. Po bezskutecznym upływie terminu, o którym mowa w ust. 2, audyt krajobrazowy
opracowuje i przyjmuje w drodze zarządzenia zastępczego wojewoda.
4. Koszty sporządzenia audytu krajobrazowego przez wojewodę ponosi właściwy
samorząd województwa.
Art. 14.
Ustawa wchodzi w życie po upływie trzech miesięcy od dnia ogłoszenia.
MARSZAŁEK SEJMU
W/Z
Jerzy Wenderlich
Wicemarszałek Sejmu