D - Sąd Apelacyjny w Lublinie

Sygn. akt III AUa 500/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 30 września 2015 r.
Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie:
Przewodniczący - Sędzia
SA Krzysztof Szewczak
Sędziowie:
SA Barbara Hejwowska
SO del. do SA Lucyna Stąsik-Żmudziak (spr.)
Protokolant: stażysta Kinga Panasiuk-Garbacz
po rozpoznaniu w dniu 30 września 2015 r. w Lublinie
sprawy S. K.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.
o wysokość emerytury
na skutek apelacji S. K.
od wyroku Sądu Okręgowego w Lublinie
z dnia 9 kwietnia 2015 r. sygn. akt VII U 1728/14
oddala apelację.
Barbara Hejwowska Krzysztof Szewczak Lucyna Stąsik-Żmudziak
Sygn. ak t III AUa 500/15
UZASADNIENIE
Decyzją z dnia 3 lipca 2014 roku, znak (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. wykonując prawomocny
wyrok Sądu Okręgowego z dnia 4 czerwca 2014 roku przeliczył S. K. emeryturę od dnia 1 czerwca 2013 roku.
W odwołaniu S. K. wskazał, iż ustalona przez ZUS wysokość jego świadczenia emerytalnego w kwocie 1104,72 zł jest
niższa niż wyliczona przez biegłego w opinii wydanej do sprawy VII U 2022/13. Wniósł o przyznanie emerytury w
wysokości wyliczonej przez biegłego tj. 1326,88 zł oraz odpowiednie do tego wyliczenie wyrównania, a ponadto o
wypłatę wyrównania emerytury od dnia 1 marca 2009 roku tj. od daty przyznania emerytury. Wyrokiem z dnia 09
kwietnia 2015 roku Sąd Okręgowy w Lublinie w sprawie VII U 1728/14 oddalił odwołanie S. K..
Sąd Okręgowy ustalił, że S. K. od dnia 1 września 1995 roku był uprawniony do renty z tytułu niezdolności do pracy.
W dniu 30 grudnia 2008 roku złożył wniosek o ustalenie prawa do emerytury w którym zawarł oświadczenie, że
do ustalenia podstawy świadczenia wnosi o przyjęcie podstawy wymiaru wcześniej przyznanej renty. W wykonaniu
wyroku Sądu Okręgowego VIII Wydziału Ubezpieczeń Społecznych w L. z dnia 17 września 2009 roku wydanego
w sprawie o sygn. VIII U 1507/00 ustalającego S. K. prawo do emerytury od dnia 30 grudnia 2008 roku, Zakład
Ubezpieczeń Oddział w L. Inspektorat w R. decyzją z dnia 20 listopada 2009 roku przyznał odwołującemu emeryturę
od daty określonej tym wyrokiem.
Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury organ przyjął wynagrodzenie – dochód – przychód, które stanowiły
przeciętną podstawę wymiaru składek z 6 lat kalendarzowych, tj. od dnia 1 stycznia 1980 roku do dnia 31 grudnia 1985
roku. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wynosił 79,31 %. (decyzja – k. 98 – 99 a.e.). Decyzją zamienną z dnia
30 listopada 200 roku Zakład przyznał od dnia 1 stycznia 2009 roku, tj. od dnia wejścia w życie przepisów ustawy z
dnia 4 września 2008 roku o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U.
z 2008 r. Nr 192, poz. 1180) emeryturę, której podstawę wymiaru ustalono uwzględniając minimalne wynagrodzenie
z lat 1974 – 1979, 1985 – 1989 oraz 1991 – 1993. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wynosił 44,33 %. Podstawa
wymiaru obliczona przez pomnożenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru przez 2275,16 złotych, tj. kwotę
bazową wynosiła 1008,67 złotych a po waloryzacji od dnia 1 marca 2009 roku 1070,20 złotych. Emerytura podlegająca
waloryzacji od dnia 1 marca 2009 roku wynosiła 757,98 złotych.
W dniu 25 czerwca 2013 roku odwołujący złożył wniosek o przeliczenie wysokości świadczenia emerytalnego w
związku z odnalezieniem dokumentacji za okres zatrudnienia w Spółdzielni Pracy (...) w P.. Do wniosku skarżący
dołączył szczegółowe warunki pracy w zakładzie usługowym na zryczałtowanym rozrachunku wraz z oraz umowy o
pracę wraz z załącznikami. Decyzją z dnia 2 lipca 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. Inspektorat
w R. odmówił S. K. prawa do przeliczenia podstawy wymiaru emerytury w oparciu po powyższe dokumenty. Decyzję
tą zaskarżył wnioskodawca.
W toku postępowania w sprawie VII U 2022/13 Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu księgowości i
rachunkowości, zlecając mu ustalenie wysokości wynagrodzeń wnioskodawcy z tytułu pracy w Spółdzielni Pracy
(...) w P. w latach od 1984 do 1993 oraz przeliczenie świadczenia emerytalnego wnioskodawcy przy przyjęciu wyżej
ustalonych wynagrodzeń według najkorzystniejszego wariantu. Biegły po przeanalizowaniu posiadanej dokumentacji
uznał, iż najbardziej korzystne wskaźniki roczne wynagrodzenia wnioskodawca osiągnął w okresie od 1974 roku do
1993 roku, których łączny wymiar wyniósł 1.394,01 %, a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury 69,70%.
Przy zastosowaniu wskaźnika wysokości podstawy wymiaru emerytury o wartości 69,70 % wysokość świadczenia
emerytalnego wynosi, przy uwzględnieniu kolejnych waloryzacji mających miejsce po dniu 30 kwietnia 2009 roku,
od dnia 1 marca 2013 roku 1 326,88 złotych.
Rozstrzygając w sprawie Sąd oparł się na opinii biegłego oraz wnioskach w niej przedstawionych i wyrokiem z dnia
4 czerwca 2014 roku zmienił decyzję z dnia 2 lipca 2013 roku w ten sposób, że ustalił S. K. prawo do przeliczenia
podstawy wymiaru emerytury przy przyjęciu podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z lat 1974 -1993
i wskaźnika wysokości podstawy wymiaru 69,70%.
Decyzją z dnia 3 lipca 2014 roku, zaskarżoną w niniejszym postępowaniu organ rentowy przeliczył wnioskodawcy
emeryturę poczynając od dnia 1 czerwca 2013 roku. Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjęto przeciętną
podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu
ubezpieczenia tj. lat od 1974 -1993, przy czym łączny ich wymiar wyniósł 1.394,01 %, a wskaźnik wysokości podstawy
wymiaru emerytury 69,70%. Nadto do ustalenia wysokości emerytury Zakład uwzględnił 19 lat i 9 miesięcy okresów
składkowych, 9 miesięcy okresów nieskładkowych oraz 4 lata i 5 miesięcy okresów pracy w gospodarstwie rolnym jako
okres uzupełniający. Wysokość tak wyliczonego świadczenia wyniosła 1 104,72 zł.
W toku postępowania S. K. wnosił o przyjęcie wyliczenia wysokości emerytury dokonanej przez biegłego tj. 1 326 zł
oraz wypłaty wyrównania świadczenia emerytalnego od daty jego przyznania.
Stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów, których treść nie była kwestionowana
przez strony w tok procesu. Rozstrzygając w sprawie Sąd Okręgowy stwierdził, że odwołanie S. K. nie zasługuje na
uwzględnienie i jako takie podlega oddaleniu.
W niniejszej sprawie rozstrzygające znaczenie miała okoliczność, że w sprawie VII U 2022/13 zakończonej wyrokiem
z dnia 4 czerwca 2014 roku Sąd ustalił sposób wyliczenia świadczenia emerytalnego wnioskodawcy wskazując sposób
wyliczenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru oraz jego wysokość tj. 69,70%. Inne elementy składające się na
wysokość emerytury tj. ilość przyjętych lat składkowych, nieskładkowych i uzupełniających czy kwota bazowa nie
stanowiły przedmiotu sporu w tej sprawie gdyż S. K. nie kwestionował w toku procesu w sprawie VII U 2022/13 ilości
okresów przyjętych przez organ rentowy do wyliczenia jego świadczenia jak też tytułu ich zaliczenia tj. czy zostały
zaliczone jako okresy składkowe i nieskładkowe, czy też uzupełniające ani też przedmiotu wyrokowania. Sąd, jak
wynika ze sporządzonego wówczas pisemnego uzasadnienia wyroku oparł się na opinii biegłego z zakresu księgowości
i rachunkowości w zakresie tych elementów, nie brał zaś pod uwagę i nie poddawał kontroli ostatecznej wysokości
świadczenia emerytalnego, wysokość ta miała jedynie znaczenie dla określenia czy wyliczenie w oparciu o nowe
dowody płacowe jest korzystniejsze dla wnioskującego. Rozstrzygnięcie dotyczące ostatecznej kwoty emerytury do
wypłaty, z wyżej przedstawionych przyczyn, nie zostało więc umieszczone w treści wyroku.
W tym stanie rzeczy w sprawie zastosowanie znalazł przepis art. 366 k.p.c., zgodnie z którym wyrok prawomocny
ma powagę rzeczy osądzonej tylko co to tego, co w związku z podstawą sporu stanowiło przedmiot rozstrzygnięcia, a
ponadto tylko między tymi samymi stronami.
Zgodnie z art. 53ust 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych (t.j. Dz.U z 2013 oku, poz. 1440 ze zm.) emerytura wynosi:
1) 24% kwoty bazowej, o której mowa w art. 19, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4, oraz
2) po 1,3% podstawy jej wymiaru za każdy rok okresów składkowych,
3) po 0,7% podstawy jej wymiaru za każdy rok okresów nieskładkowych
W myśl art. 56 ust. 1 cytowanej ustawy natomiast osobie, której przy ustalaniu prawa do emerytury uwzględniono
okresy pracy w gospodarstwie rolnym określone w art. 10, oblicza się wysokość przysługującego świadczenia jako część
świadczenia obliczonego w myśl art. 53, z uwzględnieniem okresów pracy w gospodarstwie rolnym, proporcjonalnie do
udziału okresów składkowych i nieskładkowych w okresie stanowiącym sumę okresów składkowych, nieskładkowych
i uwzględnionych okresów pracy w gospodarstwie rolnym.
Wnioskodawca udowodnił 19 lat i 9 miesięcy okresów składkowych, 9 miesięcy okresów nieskładkowych. Nadto
Zakład uwzględnił 4 lata, 5 miesięcy i 25 dni okresów pracy w gospodarstwie rolnym jako okresy uzupełniające do
wymaganych 25 lat stażu ubezpieczeniowego.
Dlatego też organ rentowy zaskarżoną decyzją prawidłowo wykonał wyrok z dnia 4 czerwca 2014 roku przyjmując
wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wynoszący 69,70% i dokonując wyliczenia wysokości emerytury w oparciu o
udowodnione okresy składkowe i nieskładkowe oraz uzupełniające przy zastosowaniu art. 53 i 56 cytowanej ustawy.
Przeliczenie to zostało dokonane zgodnie z obowiązującymi przepisami od miesiąca, w którym złożono w tym zakresie
wniosek tj. od 1 czerwca 2013 roku (wniosek z dnia 25 czerwca 2013 roku) – art. 133 ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy o
emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.
Apelację od powyższego wyroku wniósł wnioskodawca.
Zaskarżając wyrok w całości i domagał się ustalenia wysokości jego emerytury zgodnie z wyliczeniami biegłego
zawartymi w opinii ze sprawy VII U 2022/13, którą ponownie dołączył do apelacji. Twierdził, że wyliczenia ZUS nie
zgadzają się z wyliczeniami biegłego i są rażąco niekorzystne. Jego zdaniem wyliczenie wysokości emerytury dokonane
przez biegłego powinno być wiążące dla ZUS i znaleźć odzwierciedlenie w decyzji ustalającej wysokość świadczenia.
Jednocześnie powinno być przyznane wyrównanie wyższego świadczenia od daty przyznania prawa – tj. od 2008 roku,
gdyż nie jest jego winą, że dodatkowe dokumenty pozwalające na ustalenie wysokości emerytury odnalazł dopiero w
2013 roku.
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:
Apelacja nie jest zasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.
Sąd Okręgowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych i zastosował właściwe przepisy. Uzasadnienie zaskarżonego
orzeczenia w sposób czytelny wyjaśnia podstawę faktyczną i prawną wyroku.
Sąd Apelacyjny w pełni podziela ustalenia Sądu pierwszej instancji i wyprowadzone na ich podstawie wnioski
oraz ocenę prawną. Nie zachodzi w tej sytuacji potrzeba szczegółowego ich powtarzania (por. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 22 kwietnia 1997 r, II UKN 61/97, OSNAP 1998/3/104, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 stycznia
1999 r, I PKN 21/98, OSNAP 2000/4/143, orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 18 lipca 2002 r, IV CKN 1244/00
Lex nr 55521).
Przedmiotem kontroli Sądu była prawidłowość decyzji wydanej wskutek wykonania przez ZUS wyroku Sądu
Okręgowego w sprawie VII U 2022/13. Wskazanym wyżej wyrokiem SO ustalił wnioskodawcy prawo do przeliczenia
podstawy wymiaru emerytury przy przyjęciu podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z lat 1974-1993
i wskaźnika wysokości podstawy wymiaru 69/70%. Wyrok nie zawiera ani ustalonej przez Sąd wysokości emerytury
ani daty od kiedy wnioskodawca ma prawo do przeliczenia świadczenia.
Wykonując wyrok ZUS zobowiązany był do samodzielnego przeliczenia podstawy wymiaru emerytury w oparciu o
wskazane przez Sąd przesłanki oraz do ustalenia daty od kiedy przysługuje przeliczenie.
Bezsporne w sprawie jest, że wnioskodawca ubiegając się w 2008 roku o emeryturę nie złożył żadnych nowych
dowodów, które miały by wpływ na ustalenie na nowo podstawy wymiaru. Jedynym dokumentem wskazującym
na wysokość osiąganych przez wnioskodawcę zarobków z okresu aktywności zawodowej było zaświadczenie o
zatrudnieniu i wynagrodzeniu przedłożone do wniosku o rentę z listopada 1995 roku, obejmujące zarobki z lat
1980 do 1984. Poza sporem było również, że wnioskodawca legitymował się w sumie 19 latami i 9 miesiącami
okresów składkowych oraz 9 miesiącami okresów nieskładkowych i te okresy przyjęto zarówno do wysokości
renty jak i do ustalonego ostatecznie wyrokiem Sądu prawa do emerytury. Oprócz tego do ustalenia prawa do
emerytury przyjęto w zakresie uzupełniającym 4 lata i 5 miesięcy okresów pracy w gospodarstwie rolnym. Zgodnie
ze złożonym wnioskiem ZUS do podstawy wymiaru emerytury przyjął podstawę wcześniej przyznanej renty. Zmiana
od 01.01.2009r. przepisów ustawy emerytalnej pozwalająca na przyjęcie w miejsce nieudowodnionych zarobków
minimalnych pozwoliła ZUS na ponowne ustalenie podstawy wymiaru emerytury i zastosowanie nowej kwoty
bazowej.
Dopiero w dniu 25 czerwca 2013r. wnioskodawca przedłożył do ZUS dodatkową dokumentację w postaci umowy o
pracę, aneksów do umowy, warunków wynagradzania, która według niego pozwalała na nowo przeliczyć świadczenie
emerytalne.
Ze względu na to, że ZUS nie uznał jej za prawidłowo dokumentującą wysokość zarobków, odmówił przeliczenia
świadczenia a skutkiem tego było postępowanie przed Sądem w sprawie VII U 2022/13. W toku tego postępowania
Sąd ustalając wysokość zarobków wnioskodawcy z okresu zatrudnienia w Spółdzielni Pracy (...) w P. z lat 1984-1993
dopuścił dowód z opinii biegłego. Biegły po przeanalizowaniu dokumentacji osobowo-płacowej ustalił wysokość
wynagrodzeń a na ich podstawie wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wynoszący 69,70%. Jednocześnie biegły
w opinii w oparciu o ustalony na nowo WWPW obliczył wysokość emerytury wnioskodawcy na dzień 01.06.2013r.,
ustalając ją z uwzględnieniem waloryzacji na kwotę 1326,88zł.
Wysokość ustalonych przez biegłego w opinii zarobków, wskaźnika ani wysokość obliczonej przez niego emerytury nie
była kwestionowana w sprawie VII U 2022/13. Jednakże o ile opinia była prawidłowa w części dotyczącej ustalenia
wysokości zarobków i wskaźnika o tyle biegły dokonując przeliczenia wysokości świadczenia emerytalnego obliczył
je niewłaściwie. Mianowicie biegły w swoich obliczeniach nie uwzględnił, że wnioskodawca do ustalenia prawa do
emerytury ma przyjęte 4 lata i 5 miesięcy (53 miesiące) okresów pracy w gospodarstwie rolnym co skutkuje, że
wysokość emerytury powinna być obliczona w oparciu o art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U z 2013 oku, poz. 1440 ze zm.), który stanowi, że osobie, której
przy ustalaniu prawa do emerytury uwzględniono okresy pracy w gospodarstwie rolnym określone w art. 10, oblicza
się wysokość przysługującego świadczenia jako część świadczenia obliczonego w myśl art. 53, z uwzględnieniem
okresów pracy w gospodarstwie rolnym, proporcjonalnie do udziału okresów składkowych i nieskładkowych w okresie
stanowiącym sumę okresów składkowych, nieskładkowych i uwzględnionych okresów pracy w gospodarstwie rolnym.
Biegły nie wziął pod uwagę, że wnioskodawca przy ustalaniu prawa do emerytury miał uwzględnione okresy pracy
w gospodarstwie rolnym i wysokość emerytury obliczył wyłącznie na podstawie art. 53 ust. 1 ustawy emerytalnej i
pominął treść art. 56 ust. 1 ustawy. Nie dokonał obliczenia emerytury jako części świadczenia obliczonego w myśl
art. 53 proporcjonalnie do udziału okresów składkowych i nieskładkowych w okresie stanowiącym sumę okresów
składkowych, nieskładkowych i uwzględnionych okresów pracy i gospodarstwie rolnym.
Analiza wszystkich poprzednich decyzji emerytalnych wskazuje, że wnioskodawca od daty przyznania mu prawa
do emerytury miał prawidłowo ustalaną przez ZUS wysokość tego świadczenia z zastosowaniem wskazanej zasady
proporcjonalności, jednak umknęło to uwadze biegłego. Ze względu na wadliwie obliczoną wysokość emerytury
przez biegłego poprzez nieuwzględnienie właściwych przepisów dotyczących obliczania wysokości emerytury dla
osób będących w takiej sytuacji jak wnioskodawca, opinia biegłego w tym zakresie nie może stanowić podstawy do
koniecznych ustaleń. Przypomnieć należy, że zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy emerytalnej przy ustalaniu prawa
do emerytury oraz przy obliczaniu jej wysokości uwzględnia się również, traktując je, z zastrzeżeniem art. 56, jak
okresy składkowe przypadające przed dniem 1 stycznia 1983 r. okresy pracy w gospodarstwie rolnym po ukończeniu 16
roku życia, jeżeli okresy składkowe i nieskładkowe, ustalone na zasadach określonych w art. 5-7, są krótsze od okresu
wymaganego do przyznania emerytury, w zakresie niezbędnym do uzupełnienia tego okresu.
Obliczając zatem wysokość emerytury wnioskodawcy zgodnie z art. 56 ust. 1 oblicza się ją jakby dwuetapowo. Najpierw
oblicza się wysokość świadczenia zgodnie z treścią art. 53 ustawy traktując okresy pracy w gospodarstwie rolnym
jako okresy składkowe a następnie w drugim etapie ostateczną wysokość emerytury oblicza się jako cześć świadczenia
obliczonego na zasadzie art. 53 z uwzględnieniem okresów pracy w gospodarstwie rolnym, proporcjonalnie do udziału
okresów składkowych i nieskładkowych (246) w okresie stanowiącym sumę okresów składkowych, nieskładkowych i
uwzględnionych okresów pracy w gospodarstwie rolnym (299).
Wysokość emerytury wnioskodawcy obliczona na podstawie art. 53 stanowiła kwotę 1052,80zł. Jest to wysokość
przyjęta zarówno w opinii biegłego jak i w wyliczeniu ZUS znajdującym się w zaskarżonej decyzji. Do tego momentu
obliczenia biegłego i ZUS są tożsame.
Jednak biegły w opinii w przeciwieństwie do ZUS nie zastosował drugiego etapu wyliczenia emerytury a mianowicie
nie obliczył ile wynosi wysokość emerytury obliczona w myśl art. 56 ust. 1 ustawy, tylko całą kwotę 1052,79zł. obliczoną
według art. 53 ust. 1 ustawy poddał kolejnym waloryzacjom, uzyskując na dzień 01.06.2013r. kwotę 1326,88zł.
Tymczasem aby prawidłowo obliczyć wysokość emerytury należało ustalić proporcję okresów składkowych i
nieskładkowych do sumy składkowych, nieskładkowych i uwzględnionych okresów pracy w gospodarstwie rolnym a
następnie pomnożyć przez kwotę emerytury obliczonej według art. 53 ust. 1 ustawy, po czym zwaloryzować. Zatem
należało 246 podzielić przez 299 i pomnożyć przez 1052,80zł. i w ten sposób obliczyć należną emeryturę na kwotę
866,14zł. Dopiero ta kwota podlega dalszym waloryzacjom i na dzień 01.06. 2013r. wynosi 1104,14zł.
Tak więc biegły w sprawie VII U 2022/13 w sposób nieuzasadniony prawnie zawyżył wysokość emerytury i jego
ustalenia nie mogły być podstawą do rozstrzygnięć zawartych w zaskarżonej decyzji. Na marginesie należy wskazać,
że ZUS nie był związany opinią wywołaną w sprawie a jedynie treścią prawomocnego wyroku a jak wskazano wyżej
wyrok nie zawierał wysokości emerytury. Dlatego zasadnie ZUS dokonał przeliczenia podstawy wymiaru emerytury
niezależnie od powyższej opinii, prawidłowo stosując obowiązujące przepisy a Sąd Okręgowy słusznie tą argumentację
podzielił. Prawidłowe są też ustalenia Sądu w zakresie daty początkowej przysługującego przeliczenia.
Zgodnie art. 129 ust. 1 ustawy emerytalnej świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych
świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu, (…)
Według art. 133 ust. 1 w razie ponownego ustalenia przez organ rentowy prawa do świadczeń lub ich wysokości,
przyznane lub podwyższone świadczenia wypłaca się, poczynając od miesiąca, w którym powstało prawo do tych
świadczeń lub do ich podwyższenia, jednak nie wcześniej niż:
1) od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy lub wydano decyzję z urzędu, z
zastrzeżeniem art. 107a ust. 3;
2) za okres 3 lat poprzedzających bezpośrednio miesiąc, o którym mowa w pkt 1, jeżeli odmowa lub przyznanie niższych
świadczeń były następstwem błędu organu rentowego lub odwoławczego.
Analiza niniejszej sprawy pozwala na stwierdzenie, że ZUS przeliczając świadczenie od 01.06.2013r. nie dopuścił
się błędu. Wnioskodawca domagając się przeliczenia emerytury wniosek w tym zakresie złożył w dniu 25 czerwca
2013r, jednocześnie dołączając wobec braku zaświadczenia o wynagrodzeniach dokumentację pracowniczo płacową.
Ubiegając się o emeryturę w 2008 roku jako podstawę wymiaru wskazał podstawę wymiaru renty nie składając
żadnych dowodów na wysokość zarobków innych niż te które podał do ustalenia renty. Tymczasem zgodnie z
wówczas obowiązującym § 10 ust. 1 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania
o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń. (Dz. U. z dnia 25 lutego 1983 r. 1983.10.49)
osoba ubiegająca się o emeryturę lub rentę inwalidzką powinna przedstawić dokumenty stwierdzające m.in. okresy
zatrudnienia uzasadniające prawo do świadczeń i ich wysokość oraz wysokość zarobku stanowiącego podstawę
wymiaru świadczeń. Okoliczność, że wnioskodawca wówczas nie mógł odnaleźć potrzebnej dokumentacji nie ma
znaczenia dla sprawy i jego wina bądź brak w tym zakresie nie ma wpływu na przyjętą datę przeliczenia. Istotna jest
data ponownego wniosku i dołączone przy nim nowe dokumenty. Wskazując na powyższe argumenty przyjąć należy,
że wnioskodawca nie ma prawa do przeliczenia podstawy wymiaru emerytury w żądany sposób od wskazanej przez
siebie daty.
Z powyższych względów Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 kpc oddalił apelację wnioskodawcy jako bezzasadną.