WYROK UZASADNIENIE

Sygn. akt: III U 917/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 26 września 2013 r.
Sąd Okręgowy w Ostrołęce III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie:
Przewodniczący:
SSO Grażyna Załęska-Bartkowiak
Protokolant:
sekretarz sądowy Emilia Kowalczyk
po rozpoznaniu w dniu 26 września 2013 r. w Ostrołęce
sprawy z odwołania W. C.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddziałowi w W.
o prawo do emerytury
na skutek odwołania W. C.
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddziału w W.
z dnia 12.04.2013r. znak (...)
orzeka:
1. zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje W. C. prawo do emerytury począwszy od dnia 11.05.2013r.;
2. stwierdza brak odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania
decyzji.
Sygn. akt III U 917/13
UZASADNIENIE
Decyzją z dnia 12.04.2013r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. odmówił W. C. prawa do emerytury.
W. C.wniósł odwołanie od tej decyzji. Stwierdził, że przepracował 19 lat w szczególnych warunkach jako kierowca
samochodów ciężarowych w pełnym wymiarze czasu pracy, w tym jako kierowca samochodu ciężarowego powyżej 3,5
tony do przewozu betonu typu „(...)”.
W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. Wskazał, że W. C. nie spełnia warunków
do przyznania wcześniejszej emerytury, o których mowa w art.184 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i
rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, gdyż pomimo osiągnięcia wymaganego wieku emerytalnego 60 lat
i legitymowania się ponad 25-letnim ogólnym stażem pracy, nie posiada wymaganego 15-letniego okresu pracy w
szczególnych warunkach. ZUS stwierdził, że złożone przez W. C. dokumenty pozwalają na zaliczenie do pracy w
szczególnych warunkach jedynie okresu 5 lat, 2 miesięcy i 21 dni.
Sąd ustalił i zważył, co następuje:
W dniu 15.03.2013r. W. C. złożył w Oddziale ZUS wniosek o emeryturę z tytułu pracy w warunkach szczególnych.
Po rozpoznaniu tego wniosku decyzją z dnia 12.04.2013r. ZUS odmówił mu prawa do tego świadczenia, uznając, że
osiągnął wymagany wiek emerytalny 60 lat, na dzień 01.01.1999r. legitymuje się on łącznym stażem pracy w wymiarze
26 lat, 1 miesiąc i 24 dni, lecz nie przepracował 15 lat w szczególnych warunkach. Następnie – po wydaniu przez
ZUS decyzji z dnia 12.04.2013r. W. C. złożył dodatkowe świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach z
zatrudnienia w (...) S.A. w W. i ZUS w decyzji z dnia 15.05.2013r. ponownie odmówił mu prawa do emerytury, przy
czym uznał mu pracę w szczególnych warunkach w rozmiarze 5 lat, 2 miesiące i 21 dni.
W. C.urodził się dnia (...) Zatem podstawą ubiegania się przez niego o prawo do emerytury jest art. 184 ustawy
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń (tekst jedn. Dz. U. z 2009r., Nr 153, poz.1227 ze zm.) w
zw. z §4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników
zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).
Zgodnie z tymi przepisami prawo do emerytury przysługuje ubezpieczonemu urodzonemu po 31.12.1948r., jeżeli:
- osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat dla mężczyzn,
- nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego lub złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na
rachunku w OFE, za pośrednictwem Zakładu na dochody budżetu państwa,
- w dniu 01.01.1999r. udowodnił 25-letni okres składkowy i nieskładkowy, w tym co najmniej 15 lat pracy w
szczególnych warunkach.
W przedmiotowej sprawie spór sprowadzał się do rozstrzygnięcia, czy odwołujący zgromadził 15 lat pracy w
szczególnych warunkach, a w szczególności czy pracował w szczególnych warunkach w okresie od dnia 02.07.1979r.
do dnia 31.08.1993r. w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w L..
Na okoliczność charakteru pracy u tego pracodawcy W. C. złożył do ZUS świadectwo pracy z dnia 31.08.1993r., z
którego wynika, że w okresie od dnia 02.07.1979r. do dnia 31.08.1993r. pracował tam jako kierowca (k. 17 a. k.p.).
ZUS nie uznał tego okresu jako pracy wykonywanej w szczególnych warunkach, gdyż W. C. nie wykazał świadectwa
wykonywania pracy w szczególnych warunkach za ww. okres.
Z zeznań świadka A. K.(k.21 a. s.) wynika, że W. C.pracował w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...)w L.jako kierowca
samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony typu „(...) – był to samochód zwany potocznie gruszką z betonem. Z zeznań
świadka wynika, że praca odwołującego polegała tylko na kierowaniu tym samochodem i rozwożeniu nim betonu na
budowy.
Analogicznie zeznawał odwołujący W. C.(k.21 a. s.). Z jego zeznań wynika, że pracował w Przedsiębiorstwie
Budownictwa (...)w L.jako kierowca samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony – typu „(...)”. Był to samochód
ciężarowy 16-tonowy na bazie (...), ciągnik siodłowy wraz naczepą, która służyła jako mieszalnik betonu. Przy czym na
początku zatrudnienia odwołujący jeździł (...), gdyż inny kierowca był na urlopie. Następnie odwołujący zaczął jeździć
„(...)bo zwolnił się ten samochód i zasadniczo jeździł nim do końca swego zatrudnienia. Jedynie przez krótki okres
jeździł też (...), gdy jego „(...)” był w naprawie.
Sąd dał wiarę zeznaniom świadka i odwołującego, ich zeznania tworzą logiczną całość, a przede wszystkim znajdują
potwierdzenie w dokumentach znajdujących się w aktach osobowych. Na wniosku o przyjęcie do pracy do tego
pracodawcy znajduje się adnotacja, aby przyjąć W. C.na stanowisko kierowcy „(...)W umowie o pracę jego stanowisko
określono jako kierowca. Ze zlecenia z dnia 27.08.1979r. dodatkowych czynności spedycyjnych wynika, że zlecenie
to dotyczy samochodu marki (...)oraz, że w strukturze organizacyjnej ww. przedsiębiorstwa stanowisko „kierowca”
oznaczało kierowcę samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony. Z wniosku o przyznanie dodatku za czynności
spedycyjne z dnia 14.11.1979r. wynika, że W. C.jeździł „(...)od dnia 01.10.1979r. Z pisma z dnia 03.11.1980r. wynika,
że od dnia 01.11.1980r. odwołujący został przeniesiony z „(...)” na (...). Z pisma z dnia 13.01.1983r. wynika, że od
01.01.1983r. W. C.przeniesiony został z samochodu (...) na mieszalnik betonu „(...)”. Z wypowiedzenia zmieniającego
z dnia 30.07.1993r. wynika, że zaproponowano odwołującemu się przeniesienie od dnia 01.11.1993r. na stanowisko
robotnika budowlanego. Pismem z dnia 24.08.1993r. W. C.nie wyraził zgody na zmianę stanowiska pracy, składając
jednocześnie wniosek o skrócenie okresu wypowiedzenia do dnia 31.08.1993r.
Wobec powyższego Sąd uznał, że zachodzą podstawy do uznania okresu od dnia 02.07.1979r. do dnia 31.08.1993r. jako
pracy wykonywanej w szczególnych warunkach jako kierowca samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze
całkowitym powyżej 3,5 tony. Stanowisko to jest wyszczególnione w wykazie A dziale VIII, poz.2 w/w rozporządzenia.
Natomiast w załączniku nr 9 do Zarządzenia Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia
01.08.1983r. stanowisko to jest wyszczególnione w wykazie A dziale VIII, poz.2 pkt 2. Okres ten wynosi 14 lat i 2
miesiące.
Ponieważ ZUS uznał odwołującego okres 5 lat, 2 miesiące i 21 dni, to po zsumowaniu tych okresów – odwołujący
wykazał pracę w szczególnych warunkach w rozmiarze 19 lat, 4 miesięcy i 21 dni.
Z tych względów Sąd uznał, że W. C.spełnił wszystkie przesłanki do uzyskania prawa do emerytury w oparciu o art.184
powoływanej na wstępie ustawy i przyznał mu prawo do emerytury począwszy od dnia (...)czyli od ukończenia 60 lat
- stosownie do treści art.129 ust.1 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z FUS.
Mając to na uwadze, Sąd Okręgowy zmienił zaskarżoną decyzję na mocy art.47714§2 kpc.
Stosownie do treści art.118 ust.1 a w/w ustawy – Sąd, orzekając o prawie do emerytury, ma obowiązek stwierdzenia,
czy organ rentowy ponosi lub nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do
wydania decyzji i przyznanie tego prawa na etapie postępowania administracyjnego. Sąd uznał, że w przedmiotowej
sprawie ZUS nie ponosi takiej odpowiedzialności. Odwołujący nie złożył bowiem świadectwa wykonywania pracy w
szczególnych warunkach. Ocena, czy odwołującemu należy zaliczyć do pracy w szczególnych warunkach sporny okres
wymagała przeprowadzenia szerszego postępowania dowodowego, co możliwe było dopiero przed Sądem.
Wobec powyższego w tym zakresie Sąd orzekł na mocy art.118 ust.1 a w/w ustawy.