Odmowa przyjęcia wypowiedzenia utrudnia odwołanie do sądu
Transkrypt
Odmowa przyjęcia wypowiedzenia utrudnia odwołanie do sądu
Odmowa przyjęcia wypowiedzenia utrudnia odwołanie do sądu Monika Krzyszkowska-Dąbrowska, Dziennik Gazeta Prawna, Akademia prawa pracy 1627 Pracownik odmówił przyjęcia pisma wypowiadającego mu umowę, nie czytając go i niszcząc oraz nie przyjmując do wiadomości informacji o zakończeniu zatrudnienia, po czym następnego dnia poszedł na zwolnienie lekarskie. Kiedy nie został dopuszczony do pracy po powrocie, pozwał pracodawcę, twierdząc, iż wypowiedzenie nigdy nie zostało mu doręczone, a przez to nie miał możliwości odwołania się do sądu. Czy ma rację? Pracownik ma siedem dni na odwołanie się do sądu pracy od złożonego mu wypowiedzenia umowy. Tak wynika z art. 264 par. 1 k.p. Termin zaczyna biec po przekazaniu pisma pracodawcy w tej sprawie. Zawarte w nim oświadczenie pracodawcy wypowiadające umowę uznawane jest za skutecznie doręczone w chwili, gdy doszło do pracownika w taki sposób, że miał on realną możliwość zapoznać się z jego treścią (art. 61 k.c. w zw. z art. 300 k.p.). Oznacza to, że nie jest wymagane, aby pracownik rzeczywiście zapoznał się z treścią wypowiedzenia, przyjął je do wiadomości albo wyraził na nie zgodę. Przekroczenie czasu na odwołanie skutkuje oddaleniem powództwa przez sąd, chyba że pracownik złoży w ciągu siedmiu dni od ustania przyczyny uchybienia terminu wniosek o przywrócenie, wykazując brak swojej winy w jego naruszeniu i uprawdopodobniając okoliczności uzasadniające przywrócenie. Zasadniczo choroba może zostać uznana za uzasadnioną przyczynę niezachowania terminu do odwołania z art. 264 par. 1 k.p. (por. wyrok SN z 25 sierpnia 1998 r., I PKN 270/98). Niemniej jednak jeżeli pracownik bez usprawiedliwionych przyczyn odmówi przyjęcia pisma wypowiadającego mu umowę o pracę, to nie może domagać się przywrócenia terminu do wniesienia odwołania do sądu pracy ani powoływać się na to, że pracodawca nie poinformował go o możliwości, terminie i trybie odwołania (por. wyrok SN z 4 marca 2004 r., I PK 429/03, 8 maja 2002 r., I PKN 259/01 czy z 17 listopada 1998 r., I PKN 440/98).