Postępowanie przyspieszone w trybie cywilnym cz. III

Prawo europejskie
między innymi ze specyfiki konsumenta,
który sięga po tego rodzaju produkty.
Przeprowadzone badania na przykładzie
mięsa wołowego wskazują, że obowiązek
oznaczania kraju pochodzenia ma różne
skutki w różnych państwach UE. Analiza
wykazała, że wprowadzenie oznaczeń pochodzenia spowodowało wzrost eksportu
mięsa wołowego z Dani, Francji, Holandii i Wielkiej Brytanii. Natomiast eksport
zmniejszył się z takich krajów jak Irlandia
czy Niemcy11. ■
Paweł Zakrzewski
Centrum Prawa Żywnościowego
A. Szymecka-Wesołowska, D. Szostek sp.j.
www.food-law.pl
1
Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego
i Rady (UE) NR 1169/2011 z dnia 25 października 2011 r. w sprawie przekazywania konsumentom informacji na temat żywności, zmiany rozporządzeń Parlamentu Europejskiego
i Rady (WE) nr 1924/2006 i (WE) nr 1925/2006
oraz uchylenia dyrektywy Komisji 87/250/
EWG, dyrektywy Rady 90/496/EWG, dyrektywy
Komisji 1999/10/WE, dyrektywy 2000/13/WE
Parlamentu Europejskiego i Rady, dyrektyw
Komisji 2002/67/WE i 2008/5/WE oraz rozporządzenia Komisji (WE) nr 608/2004, Dz.Urz.
UE L 304 z dnia 22.11.2011 r.
2
Art. 26 ust. 2. Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) NR 1169/2011, op. cit.
3
Art. 2 ust. 2 lit. a Rozporządzenia 1337/2013,
Mięso drobne oznacza małe kawałki mięsa,
sklasyfikowane w ramach kodów Nomenklatury scalonej wymienionych w załączniku XI do
rozporządzenia (UE) nr 1169/2011, uznane za
nadające się do spożycia przez ludzi, które powstają wyłącznie w wyniku wykrawania, przy
odkostnianiu tusz lub przy rozbiorze mięsa.
4
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia
6 lutego 2014 r. w sprawie rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 1337/2013 z dnia
13 grudnia 2013 r. ustanawiającego zasady
stosowania rozporządzenia (UE) nr 1169/2011
Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu
do wskazania kraju pochodzenia lub miejsca
pochodzenia świeżego, schłodzonego i zamrożonego mięsa ze świń, z owiec, kóz i drobiu.
5
UECBV, Meat Sector tempers European Parliament’s opposition to the pig meat and poultry
labelling Regulation, Bruksela 2014.
6
Rozporządzenie (WE) nr 1760/2000 Parlamentu
Europejskiego i Rady z 17 lipca 2000 r. ustanawiające system identyfikacji i rejestracji bydła
i dotyczące etykietowania mięsa wołowego
i produktów z mięsa wołowego oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 820/97. DzU L
204 z 11.08.2000 r.
7
Rozporządzenie Komisji (WE) NR 1580/2007
z dnia 21 grudnia 2007 r. ustanawiające przepisy wykonawcze do rozporządzeń Rady (WE) nr
2200/96, (WE) nr 2201/96 i (WE) nr 1182/2007
w sektorze owoców i warzyw. DzU L 350
z 31.12.2007.
8
Art. 6 ust. 3 Rozporządzenia 1580/2007.
9
Art. 4 ust. 2, Rozporządzenie Wykonawcze Komisji (UE) NR 29/2012 z dnia 13 stycznia 2012 r.
w sprawie norm handlowych w odniesieniu do
oliwy z oliwek. DzU L 012 z 14.1.2012.
10
11
Art. 4 ust. 5, Rozporządzenie 29/2012.
S. Matsumoto, Impact of Country-of-Origin
Labeling on Bovine Meat Trade, w: Journal of
Agricultural & Food Industrial Organization,
2011.
Słowniczek pojęć prawnych
Postępowania przyspieszone
w procesie cywilnym cz. III
SZYBKIE I SKUTECZNE DOCHODZENIE NALEŻNOŚCI
Natalia Ogrodniczak
Procedura dochodzenia roszczeń przed
sądem bywa często długa, uciążliwa
i kosztowna. Sytuacja jest tym bardziej
skomplikowana, gdy dłużnikiem okazuje
się podmiot mający miejsce zamieszkania
lub siedzibę poza granicami Polski. Zasadą
jest bowiem, że do rozpoznawania i rozstrzygania spraw właściwe są sądy tego
państwa, w których pozwany ma miejsce
zamieszkania lub siedzibę. Oznacza to
konieczność prowadzenia postępowania przeciwko zagranicznemu dłużnikowi przed sądem lub trybunałem obcego
państwa. Od tej ogólnej zasady istnieją
jednak wyjątki. Dla przedsiębiorców zawierających umowy z zagranicznymi kontrahentami szczególnie istotny jest artykuł
11037 ust. 1 k.p.c., zgodnie z którym do
jurysdykcji sądów polskich należą sprawy
dotyczące zobowiązania, które zostało
wykonane lub miało zostać wykonane
w Rzeczpospolitej Polskiej. Innymi słowy,
jeżeli miejscem wykonania umowy jest
Polska, wierzyciel może dochodzić swoich
należności od zagranicznego podmiotu
przed polskim sądem. Co więcej, strony
już na etapie zawierania umowy mogą
zastrzec, że do rozpoznawania wszelkich
wynikłych pomiędzy nimi w związku z wykonywaniem umowy sporów właściwym
będzie określony sąd polski.
Dążąc do uproszczenia i przyspieszenia procedury dochodzenia należności
w sprawach transgranicznych w stosunkach pomiędzy podmiotami z państw
członkowskich Unii Europejskiej, Parlament Europejski i Rada wydały 12 grudnia
2006 r. rozporządzenie (WE) nr 1896/2006
Biuletyn euro info (05)
19
Słowniczek pojęć prawnych
ustanawiające postępowanie w sprawie
europejskiego nakazu zapłaty (Dz.Urz.
UE 2006 L 399/1 ze sprost.) oraz rozporządzenie (WE) nr 861/2007 z 11 lipca
2007 r. ustanawiające europejskie postępowanie w sprawie drobnych roszczeń
(Dz.Urz. UE 2007 L 199/1). Postanowienia
rozporządzeń stosowane są bezpośrednio
w polskim porządku prawnym. Jednocześnie zostały one uzupełnione o właściwe
przepisy zawarte w kodeksie postępowania cywilnego (artykuł 50515 – 50527a k.p.c.).
Niniejszy artykuł ma na celu omówienie
wskazanych postępowań oraz zwrócenie
uwagi na korzyści związane z ich zastosowaniem.
Europejskie postępowanie
nakazowe
Europejskie postępowanie nakazowe,
jedno z dwóch europejskich postępowań transgranicznych, jest zaliczane do
postępowań przyspieszonych procesu
cywilnego. Dochodzenie roszczeń w ramach tego postępowania jest dopuszczalne, gdy spełnione są określone prawem
warunki. Przede wszystkim sprawa musi
mieć charakter sprawy transgranicznej, to
znaczy przynajmniej jedna ze stron postępowania musi mieć miejsce zamieszkania
lub miejsce stałego pobytu w państwie
członkowskim innym niż państwo sądu
rozpoznającego sprawę. Ponadto sprawa
ta musi należeć do spraw cywilnych lub
handlowych i nie być zakwalifikowana do
kategorii spraw, do których rozporządzenie nie ma zastosowania (wymienionych
enumeratywnie w artykule 2 rozporządzenia). W europejskim postępowaniu
nakazowym mogą być dochodzone tylko
roszczenia pieniężne o oznaczonej wysokości i jest konieczne, aby były wymagalne
najpóźniej w dniu wytoczenia powództwa.
Nie ma natomiast żadnych ograniczeń co
do wartości dochodzonych należności.
Spełnienie wskazanych wymagań uprawnia do wytoczenia powództwa o wydanie
europejskiego nakazu zapłaty i korzystania z udogodnień omawianego postępowania. Pozew musi zostać wniesiony na
właściwym formularzu urzędowym w formie papierowej lub, jeżeli jest to zaakceptowane przez państwo wydania, za pomocą środków komunikacji elektronicznej.
Przejrzystość formularza zdecydowanie
ułatwia sporządzenie właściwego pisma
procesowego. Istotnym uproszczeniem
jest również to, że powód w treści pozwu
jedynie uzasadnia swoje roszczenie i opi-
20
Biuletyn euro info (05)
suje dowody za nim przemawiające, nie
musi jednak tych dowodów do pozwu
załączać. Od pozwu należy uiścić opłatę
sądową w wysokości 5% wartości przedmiotu sporu, nie mniej jednak niż 30,00
PLN i nie więcej niż 100 000,00 PLN.
Niezwłocznie po wniesieniu pozwu sąd
przystępuje do jego badania i rozpoznania na posiedzeniu niejawnym. Jeżeli
stwierdzi, że pozew nie spełnia warunków
określonych przez prawo lub roszczenie
jest oczywiście nieuzasadnione, nastąpi
odrzucenie pozwu. W takiej sytuacji powodowi nie przysługuje odwołanie, natomiast nie zamyka to drogi do ponownego
dochodzenia przysługujących mu roszczeń w ramach europejskiego postępowania nakazowego lub innej procedury
przewidzianej przez prawo krajowe.
Jeżeli natomiast sąd uzna, że wszelkie
warunki zostały zachowane, a pozew jest
uzasadniony, wydaje europejski nakaz
zapłaty. Nakaz ten powinien być wydany możliwie jak najszybciej, nie później
jednak niż w ciągu 30 dni od wniesienia
pozwu. W treści europejskiego nakazu
zapłaty sąd wzywa pozwanego do zapłaty oznaczonej kwoty pieniężnej na rzecz
powoda lub do wniesienia sprzeciwu
w terminie 30 dni od doręczenia nakazu.
W razie wniesienia sprzeciwu europejski
nakaz zapłaty traci moc, a sąd rozpoznaje
sprawę we właściwym trybie (zazwyczaj
w zwykłym postępowaniu cywilnym). Należy jednak podkreślić, że w omawianym
postępowaniu nie obowiązuje zasada pełnej kontynuacji postępowania, co oznacza, iż powód może do momentu wydania
nakazu zapłaty zażądać zakończenia procesu w razie wniesienia sprzeciwu. Wówczas sąd umorzy postępowanie zgodnie
z wolą powoda.
Jeżeli pozwany nie wniesie skutecznie
sprzeciwu, sąd za pomocą właściwego
formularza stwierdza wykonalność europejskiego nakazu zapłaty i doręcza go
powodowi. Bardzo istotne jest, że taki nakaz zapłaty podlega wykonaniu nie tylko
w państwie wydania, ale również w innych
państwach członkowskich bez stwierdzania jego wykonalności i bez możliwości
sprzeciwienia się jego uznaniu. Pozwala
to na wszczęcie postępowania egzekucyjnego przeciwko dłużnikowi w państwie
członkowskim, gdzie znajduje się jego majątek lub gdzie osiąga on dochody podlegające zajęciu.
Europejskie postępowanie
w sprawie drobnych roszczeń
Drugim europejskim postępowaniem
w sprawach transgranicznych jest europejskie postępowanie w sprawie drobnych roszczeń. Jego wprowadzenie do
krajowych porządków prawnych miało na
celu przede wszystkim uproszczenie oraz
przyspieszenie dochodzenia roszczeń,
a także ograniczenie kosztów postępowania. W ramach omawianego postępowania
mogą być rozpoznawane tylko transgraniczne sprawy cywilne lub gospodarcze
(poza sprawami wyłączonymi spod zakresu przedmiotowego na podstawie artykułu 2 rozporządzenia). Co więcej, chodzi
wyłącznie o sprawy, w których wartość
przedmiotu sporu (z wyłączeniem odsetek, nakładów i wydatków) nie przekracza kwoty 2000,00 EUR. Wartość tę ustala
się w oparciu o średni kurs walut obcych
ogłoszony przez Narodowy Bank Polski
w dniu wniesienia pozwu.
Zachowanie powyższych warunków pozwala na rozpoznanie sprawy w ramach
omawianego postępowania i korzystanie
z jego zalet. Postępowanie to oparte jest
na zasadzie pisemności, co znacznie skraca
czas rozpoznania i rozstrzygania sprawy.
Pozew wnosi się na właściwym formularzu
urzędowym bezpośrednio w sądzie, za pośrednictwem poczty lub innych środków
komunikacji, jeżeli jest to zaakceptowane
przez państwo, w którym wszczyna się
proces. W treści pozwu należy uzasadnić
zgłaszane roszczenie i opisać dowody na
jego poparcie. Jednocześnie do pozwu
powinny zostać dołączone wszelkie istotne
dokumenty uzupełniające. Od pozwu należy uiścić właściwą opłatę sądową, która ma
charakter opłaty stałej i wynosi 100,00 PLN.
Po wniesieniu pozwu sąd przystępuje do
jego badania. Jeżeli stwierdzi, że powództwo jest oczywiście bezzasadne lub niedopuszczalne albo gdy powód, pomimo
wezwania go przez sąd, nie uzupełni lub
nie poprawi formularza pozwu, sąd zwraca pozew. Jeżeli natomiast zachowane
zostały wszelkie warunki, sąd doręcza pozwanemu odpis pozwu wraz ze wszystkimi załącznikami i formularzem, na którym
pozwany może złożyć swoją odpowiedź
na pozew w terminie 30 dni. Po upływie
wskazanego terminu sąd przystępuje do
rozpoznania sprawy na posiedzeniu niejawnym (posiedzeniu, które zazwyczaj
odbywa się bez udziału stron ani osób
trzecich). Tylko w drodze wyjątku, jeżeli
Słowniczek pojęć prawnych
sąd uzna to za konieczne lub występuje
o to jedna ze stron postępowania, zostanie przeprowadzona rozprawa z udziałem
stron. Jest dopuszczalne przeprowadzenie
dowodu z zeznań świadków lub przesłuchania stron, ale nawet w tym przypadku
wzmocniona została zasada pisemności.
Sąd może bowiem postanowić, że świadkowie złożą zeznania, a strony wyjaśnienia
wyłącznie na piśmie.
W ciągu 30 dni od momentu otrzymania
odpowiedzi na pozew sąd powinien zakończyć postępowanie, wydając odpowiednie
orzeczenie. Może jednak zażądać od stron
złożenia dalszych wyjaśnień w sprawie,
przeprowadzić właściwe postępowanie
dowodowe czy też wyznaczyć termin rozprawy, co powoduje wydłużenie okresu
rozpoznania sprawy. Sąd rozstrzyga sprawę w europejskim postępowaniu w sprawie drobnych roszczeń, wydając wyrok.
Orzeczenie to podlega zaskarżeniu na zasadach ogólnych przewidzianych w prawie
krajowym państwa jego wydania. Oznacza
to, że zasadą będzie możliwość zaskarżenia wyroku poprzez wniesienie apelacji do
sądu wyższego rzędu za pośrednictwem
sądu, który wydał wyrok. Ponadto pozwanemu zostało przyznane prawo wniesienia
wniosku o ponowne zbadanie orzeczenia,
które może skutkować uchyleniem wydanego wcześniej wyroku.
Przedstawione europejskie postępowania
w sprawach transgranicznych mają charakter postępowań fakultatywnych. Przyznają one wierzycielowi dodatkową drogę
dochodzenia należności od zagranicznych
kontrahentów, która jest dla niego bardzo
korzystna. Pozwala bowiem na ograniczenie czasu wymaganego do rozpoznania
sprawy, upraszcza znacznie procedurę
oraz pozwala zredukować koszty postępowania. Z uwagi na wprowadzone rozporządzenia (obowiązujące bezpośrednio we
wszystkich państwach członkowskich Unii
Europejskiej z wyłączeniem Dani) procedura dochodzenia roszczeń w sprawach transgranicznych została ujednolicona, a wydane w tych postępowaniach rozstrzygnięcia
uzyskały szczególny walor, polegający na
ich uznaniu i wykonalności także w innych
państwach niż państwo wydania.
Źródła:
1. Rozporządzenie (WE) nr 1896/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z 12 grudnia 2006 r. ustanawiające postępowanie
w sprawie europejskiego nakazu zapłaty (Dz.Urz. UE 2006 L 399/1 ze sprost.)
2. Rozporządzenie (WE) nr 861/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z 11 lipca
2007 r. ustanawiające europejskie postępowanie w sprawie drobnych roszczeń (Dz.Urz. UE 2007 L 199/1)
3. Kodeks postępowania cywilnego z dnia
17 listopada 1964 r. (DzU Nr 43, poz.
296), art. 50515 – 50527a k.p.c.
4. Ustawa z 28 lipca 2005 r. o kosztach
sądowych w sprawach cywilnych (DzU
2005 Nr 167 poz. 1398), art. 13, art27a
5. M. Manowska, Postępowania odrębne
w procesie cywilnym, LexisNexis, Warszawa, 2012 r. ■
Natalia Ogrodniczak
studentka V r. Wydziału Prawa
i Administracji Uniwersytetu Łódzkiego,
wolontariuszka ośrodka Enterprise
Europe Network przy Fundacji Rozwoju
Przedsiębiorczości w Łodzi
Nowe rynki
Reprezentant firmy
europejskiej w Azji cz. I
NA CZYM POLEGA JEGO ROLA?
Artur Szczypek
Większość z nas w życiu zawodowym czy
prywatnym była czyimś przedstawicielem
– reprezentantem, czyli dochodziło do spotkania z kimś w czyimś imieniu. Mogło mieć
to miejsce w różnych okolicznościach i sytuacjach: podczas negocjacji biznesowych
z potencjalnym kontrahentem, w trakcie
rozmowy kwalifikacyjnej z aplikantem ubiegającym się o przyjęcie do pracy czy wreszcie podczas zebrania rodziców w szkole.
Oczywiście każdy typ reprezentacji ma inny
charakter. Jeżeli spotkanie z kontrahentem
dotyczy sprzedaży konkretnego towaru,
to trzeba być przygotowanym z takich tematów, jak specyfikacja techniczna tego
wyrobu, ceny składowe i koszty, które mają
wpływ na jego wysokość, warunki i termin
dostawy, itd. Kiedy chce się zatrudnić nowego pracownika, należy skupić się na weryfikacji jego umiejętności, ich zbieżności
z potrzebami firmy, itd. Wreszcie jako rodzic
wybierający się na dzień otwarty w szkole
powinniśmy wcześniej poznać oceny dziecka, uwagi od wychowawcy oraz wszelkie
inne fakty dotyczące edukacji potomka.
Pomimo bardzo wielu różnic, wszystkie typy reprezentacji mają jedną cechę
wspólną. Należy się do tej roli dobrze przygotować merytorycznie.
Reprezentant strategiczny
w strukturze współczesnej firmy
Ze względu na wykonywane zadania pracowników klasycznej firmy można podzielić na trzy grupy: wewnętrzni, zewnętrzni
i tacy, którzy częściowo należą do obu
z nich. Pracownik w dziale kadr jest typową funkcją wewnętrzną. Cel i wyniki jego
Biuletyn euro info (05)
21