Zagłębie Lubin - sekcja piłkarska

Zagłębie Lubin - sekcja piłkarska
Historia klubu
Wiodącym klubem sportowym w regionie, a jednocześnie jednym z
najstarszych na Dolnym Śląsku, jest Zagłębie Lubin. Historia klubu z Lubina
sięga zakończenia drugiej wojny światowej. W grupie repatriantów, którzy
przybyli na Ziemie Zachodnie a tym samym do Lubina, znaleźli się zarówno
przedwojenni działacze jak i piłkarze. Prawie natychmiast zaczęto
Logo
zawiązywać kluby i drużyny. Świeżo upieczeni lubinianie byli pionierami
polskiej piłki nożnej na Dolnym Śląsku. Część młodych, powojennych
mieszkańców Lubina była zrzeszona głównie w Organizacji Młodzieży Towarzystwa Uniwersytetów
Robotniczych. Garstka zapaleńców, niedługo po wyzwoleniu założyła pierwsze w Lubinie ognisko
sportowe. Zorganizowane w sierpniu 1945 r. koło OMTUR utworzyło sekcję piłki nożnej. Baza
sportowo treningowa praktycznie nie istniała. Działania wojenne zniszczyły około 90% miasta, nie
zachowały się żadne obiekty sportowe. Drużyna trenowała na własnoręcznie zbudowanym boisku
przy ulicy Kościuszki (obecnie restauracja Lutnia). Pierwsze mecze rozgrywano już jesienią 1945
roku, między innymi z drużyną wojsk radzieckich stacjonujących w Lubinie. Niemal natychmiast
drużyna uzyskała sporą grupę sympatyków, na mecze przychodziło prawie całe miasto.
W marcu 1946 roku na fundamencie OMTUR powstał w Lubinie Klub Sportowy "Zawisza", pod tą
nazwą zaczęła się tworzyć historia sportu w mieście. Stanisław Śliwonik (pierwszy prezes klubu)
wspólnie z Emilem Czyżewskim i Stanisławem Mastalskim powołali do życia zarząd klubu. Drużynę
futbolową tworzyli wówczas zawodnicy silnych przedwojennych ośrodków piłkarskich, chociażby
Emil Czyżewski (Pogoń Lwów), Tadeusz Rela ("Tarnovia" Tarnów), Stanisław Leśniewski, który
wcześniej występował w klubach Śląskich, czy świetny napastnik Dynama Kijów Stanisław
Dąbrowski, którzy wraz z rodzinami, osiedlili się na Ziemiach Odzyskanych.
Po utworzeniu Autonomicznego Podokręgu Piłki Nożnej we Wrocławiu wprowadzono rejestrację
piłkarzy i klubów, zaczęto rozmyślać nad zorganizowaniem regularnych rozgrywek i w kwietniu 1946
r. Wydział Gier i Dyscypliny dokonał podziału zgłoszonych drużyn do rozgrywek o wejście do kl. "A".
Zespoły te tworzyły historyczną awangardę dolnośląskiego futbolu. Drużyny podzielono na 4 grupy,
w których znalazły się:
Grupa I: IKS Wrocław, Polonia Świdnica, ZZK Żarów, Julia Biały Kamień, ZZK Żagań, Semafor
Brochów, OMTUR Bolesławiec, Len Wałbrzych, Victoria Węglewo, Huta Karol Wałbrzych, OMTUR
Jelenia Góra, Międzyszkolny KS Wrocław.
Grupa II: KKS Odra Wrocław, Zryw Jelenia Góra, AKS Strzegom, OMTUR Kamienna Góra, AZS
Wrocław, ZZK Świdnica, OMTUR Ziębice, Cukrownik Pszenno, Lustrzanka Wałbrzych, OMTUR
Lubań, OMTUR Wałbrzych.
Grupa III: Burza Wrocław, OMTUR Strzelin, Wisła Kamienna Góra, CPN Gaz Wrocław, Naprzód
Sobótka, VIS Wrocław, KS Oława, Las Syców, Barycz Milicz, Pogoń Brzeg, KS Trzebnica.
Grupa IV: Milicyjny KS Wrocław, Pafawag, Sława Śląska, OMTUR Lubin, Milicyjny KS Zgorzelec,
Powiatlubinski.pl, strona 1/5
OMTUR Złotoryja, OMTUR Chojnów, Promień Żary.
W maju 1946 r. odbyły się pierwsze rozgrywki o mistrzostwo Dolnego Śląska. Drużyna ze względów
organizacyjnych przystąpiła do rozgrywek jeszcze pod patronatem OMTUR. Ze swoim potencjałem
piłkarskim, Zawisza Lubin szybko stał się czołowym klubem Dolnego Śląska, wygrywając mecze z
najlepszymi drużynami tego regionu. W roku 1947 rozgrywki klasy "A" przeprowadzano w dwóch
grupach - wrocławskiej i wałbrzyskiej. W tym też roku PZPN zaczął reaktywować I ligę państwową.
Niezależnie od klasy "A" rozegrano turniej eliminacyjny w celu wyłonienia najlepszej drużyny okręgu,
mającej prawo walki o miejsce w reaktywowanej przez PZPN lidze państwowej. Zwyciężyła Polonia
Świdnica. Mimo to lubińsy kibice mieli powody do radości, dużym sukcesem dla lubinian było
zdobycie Pucharu Dolnego Śląska w 1947 roku oraz zdobycie pucharu MO w rozgrywkach we
Wrocławiu. W tym samym roku rozegrano w Lubinie mecz towarzyski z reprezentacją Północnej
Grupy Wojsk Armii Radzieckiej. Na meczu był Marszałek Polski Konstanty Rokossowski. Lubinianie
wygrali (1:0) a bramkę strzelił Włodarczyk.
Na kartach historii na stałe zapisał się pierwszy prezes Stanisław Śliwonik, który niestrudzenie
zabiegał o stworzenie w Lubinie mocnego klubu. Droga do grona najlepszych w Polsce była wtedy
jeszcze bardzo daleka, ponieważ w przeciwieństwie do dużych ośrodków, w Lubinie nie było żadnego
znaczącego przemysłu, który mógłby wesprzeć finansowo klub. Koniec "złotego okresu" klubu i
nastanie lat posuchy było tylko kwestią czasu. Zespół z Lubina rozpoczął swój marsz po szczeblach
rozgrywek od występów w klasie powiatowej. Z inspiracji władz w 1949 r. klub piłkarski zmienił
nazwę na KS "Gwardia", a od 1951 r. na KS "Spójnia", by w 1953 r. powrócić do pierwotnej nazwy
"Zawisza". Piłkarzy wspierała wówczas finansowo Dolnośląska Fabryka Instrumentów Lutniczych.
Prawdziwie dynamiczny rozwój w Lubińskim sporcie rozpoczął się w 1960 r. z chwilą odkrycia złóż
miedzi i budową kombinatu. Prezesem klubu, którego nazwę znów zmieniono na "Górnik" - został
prezes PBKRM Włodzimierz Grodzicki. Poza piłką nożną stopniowo tworzono sekcje: siatkówki,
koszykówki mężczyzn, bokserską, piłki ręcznej, lekkoatletyczną, podnoszenia ciężarów i tenisa
stołowego. W tym okresie nastąpił wzrost zainteresowania sportem w Lubinie, a co za tym idzie
znaczące wyniki sportowe. Kolejnymi prezesami klubu byli Zbigniew Pochciał i Alfred Wołczyński.
Przełomowy w historii klubu był rok 1966, kiedy to utworzono Międzyzakładowy Klub Sportowy
"Zagłębie" Lubin, wspierany przez przemysł miedziowy. Dwa lata później drużyna awansowała do
klasy okręgowej. W tych latach czołowymi zawodnikami Zagłębia byli Edward Kicior (kpt.), Stanisław
Flądro, Paweł Piechaczek, Henryk Szyndziołek, Piotr Czaja, Rudolf Konieczny, Kazimierz Kucharski,
Jan Kukuła Henryk Golnik. W latach siedemdziesiątych MKS "Zagłębie" Lubin miało 10 sekcji
sportowych: Piłka nożna, siatkówka, koszykówka, tenis stołowy, boks, lekkoatletyka, piłka ręczna,
podnoszenie ciężarów, judo, brydż.
Miasto rozwijało się błyskawicznie, Lubin potrzebował wielkiego sportu. W tych latach na stadionie
Górniczym w Lubinie jakże często rozlegało się chóralne "sto lat". Zagłębiacy gromili swoich rywali
w III lidze, ale fani i działacze czekali na coś więcej. Te wielkie nadzieje miał spełnić słynny trener
Alojzy Sitko obejmując Zagłębie w 1974 r. Z ambicjami nie musieli jednak kibice Zagłębia czekać aż
do zakończenia rozgrywek. Wcześniej był Puchar Polski i sensacyjne zwycięstwa nad Mistrzem Polski
i obrońcą Pucharu Polski Ruchem Chorzów (3:2). Później w 1/8 PP, nikła porażka z vice Mistrzem
Polski Górnikiem Zabrze 0:1. Kolejny, spektakularny sukces przyszedł w sezonie 1974/1975.
Zagłębiacy awansowali do drugiej ligi, ale jak prawie każdy beniaminek, zapłacili frycowe i już po
roku znów znaleźli się w gronie trzecioligowców.
Drużyna Zagłębia Lubin podczas pobytu we Francji we wrześniu 1976 roku rozegrała towarzyski
mecz z AS Nancy Lorraine, drużyną grającą na najwyższym europejskim poziomie, naszpikowaną
takimi gwiazdami jak: Carlos Curbelo, Philippe Jeannol, Oliver Rouyer, Paco Rubio, Michel Platini
(zawodnik który już wtedy klasyfikowany był w pierwszej piątce Europy) Zagłębie przegrało tę
Powiatlubinski.pl, strona 2/5
konfrontację 3:2, ale niewiele brakowało do sprawienia niespodzianki i wywiezienia z Francji remisu.
W 1977 r. opiekę nad pierwszym zespołem powierzono Eugeniuszowi Mycakowi. Znów awans,
występy w sezonie 1978/1979 w drugiej lidze i spadek. W tym samym czasie Zagłębie dzielnie
walczyło w rozgrywkach o Puchar Polski, odprawiając z kwitkiem takie drużyny jak: GKS Katowice,
Legia Warszawa, Górnik Zabrze; ulegając dopiero w półfinale Wiśle Kraków.
W 1982 roku lubinianie, prowadzeni przez Stanisława Świerka, awansowali znów do grona
drugoligowców - tym razem jednak na dobre. Wreszcie trzy lata później, pod okiem trenera
Eugeniusza Różańskiego, przyszedł długo oczekiwany awans do ekstraklasy. Wtedy "Zagłębie" było
jednym z największych i prężnie rozwijających się klubów w Polsce. W tym samym roku oddano do
użytku nowy stadion Górniczego Ośrodka Sportu. To na tym obiekcie piłkarze Zagłębia rozpoczęli
swój pierwszy sezon w ekstraklasie (28.07.1985) w meczu z GKS Katowice wygranym przez Zagłębie
1:0, a pierwszą bramkę w I lidze strzelił Eugeniusz Ptak. W sezonie 1985/1986 beniaminek zajął
przyzwoite - 12 miejsce. Rok później gra była jeszcze lepsza i było już miejsce 8. Niespodziewanie w
następnym sezonie było miejsce 11 i pojawiła się konieczność rozegrania dwóch meczy barażowych z
Górnikiem Wałbrzych o pozostanie w gronie najlepszych. Minimalnie lepszy okazał się Górnik (1-2,
2-2) i znów piłkarze z Lubina znaleźli się wśród drugoligowców. Kwarantanna trwała tylko rok. Co
więcej, zespół trenowany przez Stanisława Świerka doskonale zaprezentował się w sezonie
1989/1990. Zagłębie wywalczyło wicemistrzostwo Polski i uzyskało prawo do gry w Pucharze UEFA.
Los wyznaczył na pierwszego przeciwnika bardzo mocną drużynę, reprezentanta ligi włoskiej,
siedmiokrotnego mistrza Włoch i dwukrotnego zdobywcę Pucharu Włoch - Bologna F.C. Niestety,
"Miedziowi" dwukrotnie przegrali (0:1). Następny rok był - jak dotąd najlepszy. Lubinianie, tym
razem pod wodzą trenera Mariana Putyry, zdobyli Mistrzostwo Polski. Zagłębie wystąpiło w
Pucharze Mistrzów Klubowych. W tej edycji pucharowych bojów los przydzielił miedziowej drużynie
znów trudnego, klasowego rywala, czterokrotnego mistrza Danii, półfinalistę pucharu UEFA z
poprzedniego sezonu - Broendby IF Kopenhaga. Niestety, po porażce w Kopenhadze (3:0), w
rewanżu, Zagłębiacy nie zdołali przechylić szali zwycięstwa na swoją stronę, mimo wygranego meczu
w Lubinie (2:1). W tych tłustych latach dla lubińskiej piłki po "Złote Buty" dwukrotnie sięgali piłkarze
Zagłębia w 1990 r. Romuald Kujawa i w 1991 r. Adam Zejer. A klub kibica zdobył puchar "Przeglądu
Sportowego" dla najlepszej widowni w sezonie 1990/1991. Kibice lubińskiego klubu słynęli z
żywiołowości i oryginalnych sposobów dopingowania.
Jeszcze w 1995 roku drużyna Zagłębia, prowadzona przez trenera Wiesława Wojnę, po wywalczeniu
czwartego miejsca w lidze zdołała awansować do pucharu UEFA, do Lubina zawitał słynny AC Milan,
a stadion "Górniczego Ośrodka Sportu" mógł wtedy gościć takie sławy światowej piłki jak: Roberto
Baggio, Paolo Maldini, Alesandro Costacurta, Roberto Donadoni, Marcel Desailly, Zvonimir Boban,
czy wreszcie słynny trener Fabio Capello. W sezonie 1995/1996 drużynę Zagłębia prowadzi, bez
większych sukcesów, Andrzej Strejlau. Zaś w 1998 r. trenerem zostaje Andrzej Szarmach. Jeszcze w
tym samym roku dochodzi do zmiany na tym stanowisku, słynnego "Diabła" zastępuje Mirosław
Jabłoński. Już w sezonie 1999/2000 widać efekty pracy popularnego "Jabłuszka". Zagłębie zajmuje
piąte miejsce w lidze, powtarza ten sam wynik w sezonie 2000/2001, przy czym dochodzi
jednocześnie do półfinału Pucharu Polski i finału Pucharu Ligi. W plebiscycie "Gazety Wyborczej" na
najlepszego zawodnika w 2001 roku na Dolnym Śląsku wybrany został Zbigniew Grzybowisk. W
sezonach (1990/91, 1996/97, 2000/01, 2001/02, 2002/03), "Zagłębie" ze zmiennym szczęściem
walczyło w Pucharze Intertoto, rozgrywając 20 spotkań, siedem razy odniosło zwycięstwo, pięć razy
remisowało i osiem razy zostało pokonane. Niestety potem było już tylko gorzej. Po sezonie
2002/2003 "Zagłębie" po 13 latach nieprzerwanej gry w ekstraklasie (takim bilansem w polskiej lidze
może się poszczycić tylko warszawska Legia i Górnik Zabrze) opuszcza szeregi pierwszoligowców. I
znów drugoligowa kwarantanna trwała tylko rok, w sezonie 2004/2005 piłkarze Zagłębia, pod wodzą
Drażena Beska, wybiegli ponownie na stadiony ekstraklasy. Miedziowi okazali się rewelacją rundy
Powiatlubinski.pl, strona 3/5
jesiennej, którą ukończyli na wysokim piątym miejscu. Niestety wiosną zespół spisywał się słabo,
wygrał tylko jedno spotkanie, sześć zremisował i sześć przegrał. W efekcie rozgrywki ukończył na 12
miejscu, na dodatek dopiero na dwie kolejki przed końcem zapewnił sobie byt w ekstraklasie.
Podsumowanie rundy wiosennej byłoby naprawdę złe gdyby nie Puchar Polski, w którym rozpędzony
beniaminek zatrzymał się dopiero w finale. Ogółem Zagłębiacy rozegrali 15 pucharowych spotkań, co
ważne dla kibiców, zwyciężyli we wszystkich meczach pucharowych w Lubinie, wygrywając w
ćwierćfinale 3:0 z Wisłą Płock, w półfinale 3:1 z Wisłą Kraków i wreszcie w finale 1:0 z Dyskobolią
Grodzisk Wlkp. Jednak pierwszy finałowy mecz rozegrany w Grodzisku gdzie Zagłębie przegrało 2:0
okazał się decydujący. Miedziowi nie zdobyli upragnionego trofeum, a na ich szyjach zawisły jedynie
srebrne medale wręczane przegranym w finale. Najlepszy piłkarzem na Dolnym Śląsku w 2005 roku
został Maciej Iwański. Pomocnik Zagłębia w plebiscycie "Gazety Wyborczej" wyprzedził kolegów z
zespołu - Michała Chałbińskiego i Wojciecha Łobodzińskiego. "Miedziowi" wygrywają zresztą ten
plebiscyt nieprzerwanie od 1995 roku. Sławomir Majak - 1995, Radosław Kałużny - 1996,1997,
Wojciech Górski - 1998, Robert Mioduszewski 1999, Arkadiusz Klimek - 2000, Zbigniew Grzybowski 2001, Ireneusz Kowalski - 2002. Początek sezonu 2005/2006 dla Zagłębia nie wróżył niczego
dobrego. Lubinianie w pięciu meczach zdobyli 3 punkty i okupują ostatnie miejsce w tabeli. Po tak
fatalnym starcie w rozgrywkach ligowych rada nadzorcza Zagłębia podjęła decyzję o zwolnieniu
Dra�ena Beska i zatrudnieniu Franiszka Smudy. Na efekty pracy popularnego "Franza" nie trzeba
było długo czekać drużyna pięła się w ligowej tabeli grając ładna i skuteczną piłkę. Lubinianie
bardzo dobrze radzili sobie na własnym stadionie, gdzie w rundzie wiosennej nie stracili choćby
bramki i odnieśli komplet ligowych zwycięstw. Miedziowi łącznie zdobyli 49 punktów w 30. ligowych
meczach, a wicekrólem strzelców został Michał Chałbiński z 16. golami na koncie. Po sezonie kibice
Zagłębia mogli być zadowoleni ze świetnej formy swoich piłkarzy, którzy po kilku latach ponownie
zagrają w europejskich pucharach po tym jak Franciszek Smuda doprowadził ich do trzeciego
miejsca w lidze. Podobnie jak przed rokiem Zagłębie doszło do finału Pucharu Polski tym razem
zmierzyło się w dwumeczu z Wisłą Płock, jednak i tym razem piłkarze nie zdobyli cennego trofeum
przegrywając dwukrotnie 2:3 i 3:1. W rundzie wstępnej Pucharu UEFA Miedziowi mimo iż nie
przegrali nie zdołali wyeliminować Dynoma Mińsk remisując dwukrotnie 1:1 i 0:0.
Historia Klubu na zdjęciach
Linki zewnętrzne
Zagłębie Lubin- Oficjalny Serwis
Bibliografia
Zagłębie Lubin- Oficjalny Serwis
Najważniejsze informacje
Rok założenia klubu: 1946
Rok założenia SSA: 1998
Barwy: Miedziano - Biało - Zielone
Przydomek: "Miedziowi"
Sukcesy klubu:
Mistrz Polski: (x2) 1990/1991, 2006/2007
Wicemistrz Polski: 1990
Powiatlubinski.pl, strona 4/5
Superpuchar Ekstraklasy: 2006/2007
Finalista Pucharu Polski: (x2) - 2004/05, 2005/06
Półfinału Pucharu Polski: (x2) - 1978/79, 2000/01
Finalista Pucharu Ligi: 2000/01
Mistrz Polski juniorów starszych x 2 : 2008/2009, 2009/2010
Wicemistrz Polski juniorów młodszych: 2004
II wicemistrz Polski juniorów młodszych: 1995
Liczba sezonów w ekstraklasie: 19
Miejsce w tabeli wszechczasów: 16
Najwyższe ligowe zwycięstwo Zagłębie - Śląsk 7:0 (1992), Zagłębie - GKS Katowice 7:0 (2004)
Gry w europejskich pucharach:
PEMK - 1991/92
UEFA - 1990/91,1995/95,2006/07
Intertoto - 1990/91,1996/97,2000/01,2001/02, 2002/03
Powiatlubinski.pl, strona 5/5