ORAL PRESENTATION Evaluation of implant stability upon

ORAL PRESENTATION
Evaluation of implant stability upon inserting in augmented regions of alveolar ridges
Tadeusz Morawiec, Rafał Koszowski
Chair and Department of Oral Surgery, Bytom, Silesian Medical University
Implantological treatment often requires reconstructive procedures involving bone grafts to
reproduce the tissues that have been lost in result of injury or atrophic changes upon loss of teeth.
There is sometimes a problem with choosing proper time to apply load on the implants as it is
largely dependent on their stability in the bone graft.
The study included 12 cases where the lost bone support was reconstructed using: grafts from
mandibular mental region (6 cases), split maxillary alveolar ridge and alveolar part of the mandible
(4 cases), sinus lift (2 cases). One patient (24-year-old woman) developed bone loss after removal of
maxillary cyst from region 23-28 when she was 19. Another 3 patients developed bone losses in
result of tooth extraction followed by no prosthetic restoration.
Such situation led to loss of bone support in maxillary alveolar ridge (3 cases) and in lateral portion
of the mandible on the left side (2 cases).
CT, CBTC (Dental, Facilitate simplant programs) was used for the preoperative diagnostic imaging.
Bone grafts, in the form of blocks, were obtained using Piezosurgery device. They were fixed in the
recipient site with titanium screws, then covered with collagen membrane and closed with periosteal
mucosal flap. 3-6 months after the reconstructive procedure, implants Osseo Speed (Astra Tech),
Osteoplant Hex and Neoss were inserted in the graft.
In 1 case (lateral maxillary portion on the left side) the implantological procedure was planned using
computer program Simplant, which helped to make a surgical pattern.
Ostell device was used to evaluate vertical stability upon insertion of the grafts. This is an electronic
method to perform resonance frequency analysis (RFA). Manual analyzer is attached to the Lshaped magnetic field generator. While pointed directly towards connecting bar, srewed into the
implant, it produces vibrations of constant amplitude. The testing begins with low frequency of the
vibrations. As the frequency goes up, the implant will resonate depending on its stability in the
bone. The measurement is read as implant stability quotient (ISQ) on a scale from 1 to 100. It is
generally accepted that stable implants should have ISQ of 40-80. The higher ISQ the more stable
the implant is.
The measurement is performed immediately upon implantation, and it can be compared with
successive follow-up examinations. Prosthetic restoration was started after 3-4 months and stability
of the implant was again measured using Ostell device.
Postoperative course, both after reconstructive procedures and after insertion of implants, was
uneventful. Good healing of the bone grafts and good effectiveness of augmented vertical and
horizontal alveolar dimensions were observed in the whole group of 10 patients. Upon insertion of
implants, their original stability was tested.
The values measured with Ostell device were 55-80 ISQ in the maxilla, 65-88 ISQ in the mandible
(upon augmentation with bone block), 45-70 ISQ after sinus lift and 55-77 ISQ after alveolar ridge
splitting. After 4 months, the x-ray examination revealed osteointegration of the implants. Stability,
measured with Ostell device, was from 65 ISQ to 85 ISQ thus prosthetic load could safely be
applied.
Reconstruction of the lost bone support through blocks obtained from mandibular mental region,
sinus lift or alveolar ridge splitting enabled insertion of implants. Planning the procedure with the
help of Facilitate simplant programs enabled precise procedure. Evaluation of implant stability
played an essential role in choosing proper time for application of prosthetic load.
REFERAT
Ocena stabilizacji implantów wprowadzanych do augmentowanych obszarów wyrostków
zębodołowych szczęk i części zębodołowej żuchwy
Tadeusz Morawiec, Rafał Koszowski
Katedra i Zakład Chirurgii Stomatologicznej w Bytomiu SUM
Leczenie implantologiczne wymaga często przeprowadzenia zabiegów rekonstrukcyjnych z
wykorzystaniem przeszczepów kostnych odtwarzających tkanki utracone w wyniku urazu lub
zmian zanikowych po utracie uzębienia. Problemem jest niekiedy wówczas czas obciążenia
implantów uwarunkowany ich stabilizacją w przeszczepie kostnym.
Badaniem objęto 12 przypadków, w których utracone podłoże kostne odtwarzano przeszczepami
z okolicy bródkowej żuchwy,(6 przypadków),rozszczepienia wyrostka zębodołowego szczeki i
części zębodołowej żuchwy (4 przypadki),oraz podniesienia dna zatoki szczękowej ( 2 przypadki).
U jednej osoby (24 letnia kobieta) przyczyną utraty kości była cystectomia torbieli szczęki w
okolicy 23 – 28, wykonana w wieku 19 lat. U 3 pozostałych zaniki kostne były następstwem
ekstrakcji zębów i braku odbudowy protetycznej. Doprowadziło to do utraty podłoża kostnego
wyrostka zębodołowego szczęki (3 przypadki) i bocznego odcinka żuchwy po stronie lewej (2
przypadki). Przeprowadzono przedoperacyjną diagnostykę obrazową z wykorzystaniem TK, CBTC
(program Dental, Facilitate, Simplant). Przeszczepy kostne w postaci bloków pobierano z
zastosowaniem urządzenia Piezosurgery i mocowano w miejscu biorczym śrubami tytanowymi, a
następnie pokrywano błoną kolagenową i zamykano płatem błony śluzowej z okostną. Po 3 - 6
miesiącach od zabiegu rekonstrukcyjnego, do przeszczepu wprowadzono implanty OsseoSpeed,
(ASTRA TECH),OSTEOPLANT HEX., ORAZ NEOSS. W 1 przypadku zabieg implantologiczny
planowano z wykorzystaniem programu komputerowego Simplant, umożliwiającego wykonanie
szablonu chirurgicznego. Po wprowadzeniu wszczepów stabilizację pionową badano urządzeniem
Ostell. Jest to elektroniczna metoda analizy częstotliwości rezonansowej, w skrócie RFA (resonance
frequency analysis). Wykorzystuje się w niej ręczny analizator połączony z generatorem pola
magnetycznego w kształcie litery L , który jest skierowany bezpośrednio na łącznik przykręcony do
implantu i wprawia go w drgania o stałej amplitudzie . Badanie rozpoczyna się od niskiej
częstotliwości drgań, które następnie wzrastają aż do momentu, kiedy implant zostanie wprawiony
w rezonans, który jest uzależniony od charakteru umocowania wszczepu w kości . Następnie
odczytuje się współczynnik stabilizacji implantu ISQ (implant stability quotient). Jest to wartość
wywodząca się z częstotliwości rezonansu, którą różnicuje się w skali pomiędzy 1 a 100 ]. Uważa
się, że stabilne implanty osiągają wartość ISQ pomiędzy 40 a 80. Im wyższy współczynnik ISQ tym
implant jest bardziej stabilny . Badanie przeprowadza się bezpośrednio po implantacji, można je
porównać z kolejnymi wynikami badań kontrolnych. Do odbudowy protetycznej przystąpiono po 3
- 4 miesiącach, ponownie sprawdzając stabilizacje implantów aparatem Ostell.
Przebieg pooperacyjny zarówno po zabiegach rekonstrukcyjnych jak i po wprowadzeniu implantów
był bez powikłań. Podczas implantacji u wszystkich 10 osób obserwowano wgojenie przeszczepów
kostnych, oraz skuteczność zwiększenia wymiarów pionowych i poprzecznych wyrostków
zębodołowych. Po wprowadzeniu implantów sprawdzano ich stabilizację pierwotną.
Wartości mierzone aparatem Ostell wynosiły od 55 - 80 ISQ w szczęce i od 65 do 88 ISQ w
żuchwie (po augmentacji blokiem kostnym), oraz od 45-70 ISQ po wykonanym zabiegu
podniesienia dna zatoki szczękowej, od 50- do 77 ISQ po zabiegu rozszczepienia wyrostków
zebodołowych. Po 4 miesiącach badanie radiologiczne wykazało osteointegrację implantów.
Stabilizacja mierzona aparatem Ostell wynosiła od 65 ISQ do 85 ISQ, co pozwoliło na ich
obciążenie protetyczne.
Rekonstrukcje utraconego podłoża kostnego blokami przeszczepionymi z okolicy bródkowej
żuchwy, metodą podniesienia dna zatoki szczękowej, rozszczepienia wyrostka zębodołowego oraz
sterowanej regeneracji kości pozwoliło na wprowadzenie implantów. Planowanie zabiegu z
wykorzystaniem programów Facilitate i Simplant umożliwiło precyzyjne przeprowadzenie zabiegu.
Ocena stabilizacji implantów odegrała istotną rolę w wyborze czasu protetycznego ich obciążenia.