załącznik nr 2 - program studiów dla specjalności Technika

Transkrypt

Załącznik nr 2
do zarządzenia nr 87 Rektora Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach
z dnia 24 lipca 2012 r.
LITERATURA
I TREŚCI
PROGRAMOWE
PODYPLOMOWYCH
STUDIÓW
KWALIFIKACYJNYCH
EDUKACJA
INFORMATYCZNA
I TECHNICZNA
SPECJALNOŚĆ TECHNIKA
1
Opis zakładanych efektów kształcenia na studiach podyplomowych
Nazwa studiów:
Podyplomowe Studia Kwalifikacyjne
„Edukacja Informatyczna i Techniczna”
specjalność: Technika
Typ studiów: kwalifikacyjne/doskonalące:
kwalifikacyjne
Forma studiów:
niestacjonarne
Efekty kształcenia dla studiów podyplomowych
WIEDZA
ma rozszerzoną wiedzę z zakresu matematyki, fizyki, chemii i innych obszarów właściwych dla
studiowanego kierunku studiów przydatną do formułowania i rozwiązywania złożonych zadań
z zakresu studiowanego kierunku studiów
ma szczegółową wiedzę w zakresie kierunków studiów powiązanych ze studiowanym
kierunkiem studiów
ma uporządkowaną, podbudowaną teoretycznie wiedzę ogólną obejmującą kluczowe
zagadnienia z zakresu studiowanego kierunku studiów
ma podbudowaną teoretycznie wiedzę związaną z wybranymi zagadnieniami z zakresu
studiowanego kierunku studiów
ma wiedzę o trendach rozwojowych i najistotniejszych nowych osiągnięciach z zakresu
dziedzin nauki i dyscyplin naukowych, właściwych dla studiowanego kierunku studiów
i pokrewnych dyscyplin naukowych
ma podstawową wiedzę o cyklu życia urządzeń, obiektów i systemów technicznych
zna podstawowe metody, techniki, narzędzia i materiały stosowane przy rozwiązywaniu
złożonych zadań inżynierskiuch z zakresu studiowanego kierunku studiów
ma wiedzę niezbędną do zrozumienia społecznych, ekonomicznych, prawnych i innych
pozatechnicznych uwarunkowań działalności inżynierskiej oraz ich uwzględniania w praktyce
ma podstawową wiedzę dotyczącą zarządzania
UMIEJĘTNOŚCI
2
potrafi pozyskiwać informacje z literatury, baz danych oraz innych właściwie dobranych źródeł
w zakresie studiowanego kierunku studiów; potrafi integrować uzyskane informacje,
dokonywać ich interpretacji i krytycznej oceny, a także wyciągać wnioski oraz formułować
i wyczerpująco uzasadniać opinie
potrafi porozumiewać się przy użyciu różnych technik w środowisku zawodowym oraz
w innych środowiskach w zakresie studiowanego kierunku studiów
potrafi przygotować i przedstawić prezentację ustną, dotyczącą szczegółowych zagadnień
z zakresu studiowanego kierunku studiów
potrafi określić kierunki dalszego uczenia się i realizować proces samokształcenia
potrafi posługiwać się technikami informacyjno-komunikacyjnymi właściwymi do realizacji
określonych zadań
potrafi planować i przeprowadzać eksperymenty, w tym pomiary i symulacje komputerowe,
interpretować uzyskane wyniki i wyciągać wnioski
potrafi wykorzystać do formułowania i rozwiązywania zadań i prostych problemów
badawczych metody analityczne, symulacyjne oraz eksperymentalne
potrafi – przy formułowaniu i rozwiązywaniu zadań – integrować wiedzę z zakresu dziedzin
nauki i dyscyplin naukowych, właściwych dla studiowanego kierunku studiów oraz zastosować
podejście systemowe uwzględniające także aspekty pozatechniczne
ma przygotowanie niezbędne do pracy w środowisku szkolnym oraz zna zasady
bezpieczeństwa związane z tą pracą
potrafi dokonać wstępnej analizy ekonomicznej podejmowanych działań
KOMPETENCJE SPOŁECZNE
rozumie potrzebę uczenia się przez całe życie, potrafi inspirować i organizować proces
uczenia się innych osób
ma świadomość ważności i rozumie pozatechniczne aspekty i skutki działalności, w tym jej
wpływu na środowisko i związanej z tym odpowiedzialności za podejmowane decyzje
potrafi współdziałać i pracować w grupie, przyjmując w niej różne role
potrafi odpowiednio określić priorytety służące realizacji określonego przez siebie lub innych
3
zadania
prawidłowo identyfikuje i rozstrzyga dylematy związane z wykonywaniem zawodu
potrafi myśleć i działać w sposób kreatywny i przedsiębiorczy
ma świadomość roli społecznej absolwenta uczelni technicznej, zwłaszcza rozumie potrzebę
formułowania i przekazywania społeczeństwu, w szczególności poprzez środki masowego
przekazu, informacji i opinii dotyczących osiągnięć techniki i innych aspektów działalności
inżynierskiej;
podejmuje starania, aby przekazać takie informacje i opinie w sposób powszechnie
zrozumiały, z uzasadnieniem różnych punktów widzenia.
Nazwa przedmiotu/modułu
kształcenia*)
Język przedmiotu/modułu
kształcenia*)
Efekty kształcenia dla
przedmiotu/modułu
kształcenia*)
(wiedza, umiejętności,
kompetencje społeczne)
NAUKA O MATERIAŁACH
Język polski
Wiedza:
Rozumie znaczenie materiałoznawstwa w dziedzinie nauk
technicznych oraz wie czym zajmuje się nauka o materiałach.
Ma podstawową wiedzę z zakresu nauki o materiałach,
zasad doboru materiałów inżynierskich oraz podstaw
projektowania materiałowego jak również z zakresu
mechaniki technicznej oraz wytrzymałości materiałów.
Zna zjawiska przemian fazowych, ich klasyfikację oraz wykres
Fe-C. Ma wiedzę na temat rodzajów stali i innych stopów
żelaza.
Zna podstawowe definicje i metody badania twardości
materiałów.
Ma podstawową wiedzę na temat metod badania struktury
krystalicznej i mikrostruktury ceramiki oraz innych materiałów
wielofazowych, w tym gęstość, porowatość, nasiąkliwość.
Ma wiedzę na temat materiałów specjalnych, funkcjonalnych
i niemetalowych, w tym materiałów inteligentnych (ferroiki,
biferroiki,
multiferroiki),
ich
właściwości,
klasyfikacji
i możliwości aplikacyjnych.
.
Ma wiedzę na temat zjawiska piezoelektrycznego i jego
praktycznego wykorzystania.
4
Umiejętności:
Potrafi dokonać podziału materiałów na różne grupy pod
względem właściwości elektrycznych.
.
Potrafi stosować w praktyce podstawowe pojęcia
z
krystalografii.
Potrafi opisać defekty struktury i dokonać ich podziału.
Potrafi opisać pojęcia dotyczące obróbki cieplnej i cieplnochemicznej stali (hartowanie, odpuszczanie, wyżarzanie,
nawęglanie, azotowanie itp.). Potrafi podać podstawowe
rodzaje stali i stopów.
.
Posiada umiejętności doboru materiałów do zastosowań
technicznych pod kątem kształtowania ich struktury
i właściwości.
.
Potrafi planować i realizować eksperymenty związane
z nauką o materiałach i wyciągać na ich podstawie wnioski.
Ma umiejętność korzystania z literatury, komputera, baz
danych i baz materiałowych, internetu oraz innych
właściwie
dobranych
źródeł
w
realizacji
celów
dydaktycznych i technologicznych dotyczących zagadnień
związanych z materiałoznawstwem.
Kompetencje
społeczne:
Ma podstawową wiedzę niezbędną do rozumienia
społecznych,
ekonomicznych,
prawnych
i
innych
pozatechnicznych uwarunkowań działalności inżynierskiej.
Ma świadomość wpływu działalności inżynierskiej na
środowisko i związanej z tym odpowiedzialności za
podejmowane decyzje.
Semestr, w którym
przedmiot/moduł*) jest
realizowany
Forma realizacji zajęć
Wymagania wstępne i
dodatkowe
Rodzaj i liczba godzin zajęć
dydaktycznych wymagających
bezpośredniego udziału
nauczyciela akademickiego i
słuchaczy
Liczba punktów ECTS
przypisana
przedmiotowi/modułowi*)
pierwszy
Wykład i ćwiczenia (i/lub ćwiczenia laboratoryjne)
Wiedza z zakresu fizyki i chemii
Wykład – 5h
Ćwiczenia – 25h
7
5
Stosowane metody
dydaktyczne
Sposób weryfikacji efektów
kształcenia uzyskanych przez
słuchaczy
Forma i warunki zaliczenia
przedmiotu/modułu*), w tym
zasady dopuszczenia do
egzaminu, zaliczenia
Treści programowe
przedmiotu/modułu
kształcenia*)
Wykład – przedstawienie treści w postaci prezentacji (np.
w programie MS Office Power Point) i/lub w formie
tradycyjnej (tablica, rzutnik folii, itp).
.
Ćwiczenia – praca słuchacza na pracowni komputerowej
z wykorzystaniem technik multimedialnych, inżynierskich
i technicznych baz danych, materiałowych baz danych,
internetu
itp.
i/lub
na
pracowni
laboratoryjnej
(z wykorzystaniem sprzętu laboratoryjnego);
Egzamin ustny lub pisemny w formie testu (co najmniej 20
pytań).
Prace kontrolne w postaci referatu lub prezentacji
dotyczące zagadnień z zakresu nauki o materiałach.
Wykład – egzamin ustny lub pisemny w formie testu.
Ćwiczenia – prace kontrolne w postaci referatu lub
prezentacji dotyczące zagadnień z zakresu nauki
o materiałach i/lub na podstawie ocen ze sprawozdań
z wykonanych ćwiczeń laboratoryjnych.
Nauka o materiałach i materiałoznawstwo – cele i zadania.
Materiały techniczne: naturalne i inżynierskie (metalowe
i niemetalowe, polimerowe, ceramiczne i kompozytowe) –
porównanie struktury, właściwości, zastosowań. Zasady
i kryteria doboru materiałów inżynierskich. Dielektryki,
piezoelektryki i ferroelektryki oraz ich zastosowanie.
Poziomy
kształtowania
właściwości
materiałów.
Zagadnienia krystalografii. Budowa ciał stałych: typy
wiązań, struktura krystaliczna metali. Defekty struktury
krystalicznej. Własności mechaniczne. Wpływ struktury
i defektów struktury na własności. Właściwości elektryczne
i magnetyczne ciał stałych. Własności trybologiczne
i korozyjne materiałów. Metale i stopy metali. Układ żelazo–
węgiel. Żeliwa i stale. Stopy metali kolorowych – brązy,
mosiądze, lekkie stopy. Metale szlachetne. Materiały
spiekane i ceramiczne – szkło, ceramika tradycyjna, nowe
materiały ceramiczne. Materiały kompozytowe, polimerowe.
Materiały inteligentne (ferroiki, multiferroiki) oraz ich
zastosowanie. Metody badań materiałów.
6
Literatura podstawowa:
1. L. A. Dobrzański, „Podstawy nauki o materiałach i
metaloznawstwo”, WNT, Gliwice-Warszawa, 2002
(oraz wydanie wcześniejsze, od 1998 r.)
2. M. Blicharski: „Wstęp do inżynierii materiałowej”.
WNT Warszawa, 2003.
3. K. Przybyłowicz, J. Przybyłowicz,
Materiałoznawstwo w pytaniach i odpowiedziach,
WNT, Warszawa, 2004, 2000
Wykaz literatury obowiązkowej
i uzupełniającej
kształcenia*)
kształcenia*)
przedmiotu/modułu
kształcenia*)
Literatura uzupełniająca:
1. W.D. Callister Jr, Materials science and
engineering, John Wiley & Sons, New York, 1990.
2. L.A. Dobrzański, Materiały inżynierskie i
projektowanie materiałowe, WNT, GliwiceWarszawa, 2006.
3. S. Rudnik, Metaloznawstwo. PWN. W-wa. 1998.
4. M. Blicharski, Inżynieria materiałowa – stal, WNT,
Warszawa, 2004.
5. Z. Bojarski, M. Gigla, K. Stróż, M. Surowiec,
Krystalografia, PWN, W-wa 96
6. M. van Meerssche, J. Feneau-Dupont,
Krystalografia i chemia strukturalna, PWN, 1984
7. Z. Bojarski, H. Habla, M. Surowiec, Materiały do
nauki krystalografii, Skrypty Uniwersytetu Śląskiego,
1993
8. W. Domke, Vademecum materiałoznawstwa, WNT
Warszawa, 1989.
9. O.H. Wyatt, D. Hughes, Wprowadzenie do inżynierii
materiałowej. WNT Warszawa, 1978.
10. Z. Surowiak i in.: Elektroceramika, WUŚ, Katowice
2004.
11. S. Okoniewski, Technologia metali cz.2. WSziP
1978
12. Z. Wendorff, Metaloznawstwo, WNT, 1971
TECHNIKI WYTWARZANIA
Język polski
Wiedza:
Słuchacz ma podstawową wiedzę w zakresie inżynierii
wytwarzania, projektowania procesów technologicznych
oraz
roli
doboru
materiałów
inżynierskich.
Ma podstawową wiedzę z zakresu mechaniki technicznej
oraz wytrzymałości materiałów.
.
Słuchacz zna znaczenie materiałów inżynierskich
w budowie i eksploatacji maszyn oraz mechatronice
i elektronice, zna zasady wykorzystania programów
7
komputerowych wspomagających tą wiedzę.
Umiejętności:
Słuchacz posiada umiejętności doboru materiałów do
zastosowań technicznych pod kątem kształtowania ich
struktury i właściwości.
.
Potrafi także dobrać metody technologii wytwarzania w celu
kształtowania produktów, ich struktury i właściwości.
Ma umiejętność korzystania z komputera, literatury,
technicznych i materiałowych baz danych oraz innych
właściwie dobranych źródeł do pozyskania informacji w
realizacji projektów
technologicznych, konstruktorskich
oraz celów dydaktycznych.
Kompetencje społeczne:
Ma świadomość ważności pozatechnicznych aspektów
i skutków działalności inżynierskiej oraz procesów
technologicznych, także pod kątem jego wpływu na
środowisko i zdrowie człowieka oraz związanej z tym
odpowiedzialności za podejmowane decyzje.
Semestr, w którym
realizowany
pierwszy
Ćwiczenia
dodatkowe
słuchaczy
przypisana
Wiedza z zakresu materiałoznawstwa
Stosowane metody
dydaktyczne
słuchaczy
Ćwiczenia – 10h
3
Ćwiczenia– praca słuchacza na pracowni komputerowej
z wykorzystaniem technik multimedialnych, technicznych
i inżynierskich baz danych, internetu itp.
multimedialnej dotyczące zagadnień z zakresu technik
wytwarzania i procesów technologicznych materiałów
inżynierskich.
multimedialnej.
Bieżąca (ustna) kontrola wiedzy przeprowadzona na
zajęciach.
Zaliczenie
8
Treści programowe
przedmiotu/modułu
kształcenia*)
Kierunki rozwoju technologii wytwarzania; Proces
technologiczny i podstawy jego doboru; Podział technologii
wytwarzania i etapy procesu technologicznego. Wyrób
i jego elementy. Wymagania technologiczne w konstrukcji;
Obróbka plastyczna podział procesów i podstawowe
wyroby; Obróbka cieplna podstawowe operacje i ich
zastosowanie; Obróbka plastyczna i jej podział; Sposoby
kształtowania plastycznego; Proces walcowania i walcarki;
Kucie, podstawowe operacje kucia swobodnego, kucie
matrycowe, wady i zalety;
.
Procesy odlewania podział i zastosowanie,
Modele odlewnicze; technologia formy i rdzenia; topienie
i urządzenia do topienia; zalewanie form i obróbka
wykończeniowa odlewu; przykładowe metody wykonywania
odlewów; materiały odlewnicze i zakresy temperaturowe;
wady odlewów; zastosowanie technologii i przykłady
Obróbka skrawaniem podział i zastosowanie, Właściwości
metali podatnych na obróbkę plastyczną. tokarki i toczenie,
frezarki i frezowanie, wiertarki i wiercenie, szlifierki
i szlifowanie, przeciągacze i przeciąganie, metody obróbki
gładkościowej, materiały narzędziowe.
Metody łączenia materiałów konstrukcyjnych - spawanie
Konstrukcje i oznaczenia spoin; spawanie gazowe, teoria
i zastosowanie; spawanie łukowe, teoria i zastosowanie;
rodzaje, dobór i zastosowanie elektrod; parametry procesu;
nowoczesne metody spawalnicze; urządzenia i osprzęt
techniczny.
Metody łączenia materiałów konstrukcyjnych - zgrzewanie,
lutowanie, klejenie
Podstawy i teoria technologii; konstrukcje i oznaczenia
złączy; zgrzewanie elektryczne oporowe (doczołowe,
punktowe, liniowe), zastosowanie i przykłady;
lutowanie – podstawy teoretyczne, metody, rodzaje lutu
i ich zastosowanie; lutospawanie; klejenie - przebieg
procesu, nowoczesne kleje i środki pochodne.
Nowoczesne technologie cięcia w przemyśle
Podstawy i teoria technologii cięcia; cięcie klasyczne na
gilotynach i nożycach krążkowych, parametry procesu,
materiały na narzędzia tnące; cięcie gazowe, plazmowe
i laserowe podstawy i zastosowanie procesu; nowoczesne
maszyny i urządzenia do cięcia.
Zabezpieczenia antykorozyjne i powłoki lakiernicze
Zabezpieczenia lakiernicze, lakiery i metody ich
nanoszenia, lakiernicze ciągi przemysłowe; powłoki
galwaniczne (chromowanie, niklowanie, cynkowanie…),
metody nanoszenia, ich zastosowanie, własności; smary
i media zabezpieczające,
Produkcja surówki i stali
Wielki piec, materiały wsadowe, produkty wielkiego pieca;
surowce stalownicze, metody produkcji stali, odlewanie
stali do wlewnic, ciągłe odlewanie stali.
Metalurgia
proszków
Metody wytwarzania, własności proszków metali,
prasowanie i spiekanie proszków metali, wady i zalety
metalurgii proszków, wyroby spiekane – podział
9
i uzupełniającej
i zastosowanie,
Wybrane
procesy
technologiczne
materiałów
ceramicznych,
kompozytowych,
polimerowych
oraz
elementów części maszyn i urządzeń.
Literatura podstawowa:
1. L.
A.
Dobrzański.:
„Materiały
inżynierskie
i projektowanie materiałowe. Podstawy nauki
o materiałach i metaloznawstwo”. WNT, Warszawa
2006
2. S. Okoniewski, „Technologia maszyn”, WSiP,
Warszawa 1999
3. M. Feld „Projektowanie procesów technologicznych
typowych części maszyn”, WNT, Warszawa 2003
Literatura uzupełniająca:
1. J. Barcik, M. Kupka, A. Wala, Technologia metali,
T.2 System i techniki wytwarzania, WUŚ, Katowice
2000
2. W. D. Callister Jr, Materials science and
engineering, John Wiley & Sons, New York, 1990.
3. M. Blicharski, Inżynieria materiałowa – stal, WNT,
Warszawa, 2004.
4. S. Okoniewski, Technologia metali cz.1,3,4. WSziP
1978
5. F. Staub , J. Adamczyk i inni. „Metaloznawstwo”.
Wyd. Śląsk, Katowice, 1979.
6. W. Domke, Vademecum materiałoznawstwa, WNT
Warszawa, 1989.
7. O.H. Wyatt, D. Hughes, Wprowadzenie do inżynierii
materiałowej. WNT Warszawa, 1978.
8. M. Blicharski, Wstęp do inżynierii materiałowej.
WNT Warszawa, 1998.
kształcenia*)
MECHANIKA TECHNICZNA
kształcenia*)
Język polski
Wiedza:
Przywołuje elementarną wiedzę z zakresu mechaniki
i wytrzymałości materiałów, rozpoznaje i analizuje elementy
układów mechanicznych.
przedmiotu/modułu
kształcenia*)
Umiejętności:
Adoptuje znane techniki do rozwiązywania problemów
technicznych, rozwiązuje proste zadania inżynierskie.
Wykonuje prace indywidualne i zespołowe, uzasadnia
uzyskane wyniki.
10
Semestr, w którym
realizowany
pierwszy
Wykład wprowadzający do zrozumienia najważniejszych
zagadnień mechaniki podzielony jest na statykę
i wytrzymałość materiałów oraz inne wiadomości.
Ćwiczenia - Prowadzący wspólnie ze słuchaczami
analizuje i wykonuje zadania tablicowe w oparciu o wiedzę
przekazaną na wykładach.
Projekt - Słuchacz
projektowe.
dodatkowe
słuchaczy
przypisana
samodzielnie
wykonuje
zadanie
Realizacja efektów kształcenia przedmiotu „Nauka
o Materiałach” oraz wiedza z zakresu matematyki i fizyki
Wykład – 5h
Ćwiczenia – 10h
4
W ramach przedmiotu stosowane będą następujące
metody dydaktyczne:
Stosowane metody
dydaktyczne
1. Wykład informacyjno - problemowy,
2. Ćwiczenia przedmiotowe,
3. Projekt,
4. Laboratoryjna, eksperymentu.
słuchaczy
W ramach przedmiotu zostaną zrealizowane dwa kolokwia:
statyka, wytrzymałość materiałów. Kolokwium składa się
z dwóch części: teoretycznej, związanych ze sprawdzanym
zakresem materiału i części praktycznej w ramach której
słuchacz wykonuje zadania rachunkowe.
W trakcie realizacji przedmiotu słuchacz zrealizuje projekt
z zakresu mechaniki i wytrzymałości materiałów.
Egzamin.
Treści programowe
przedmiotu/modułu
Warunkiem
zaliczenia
przedmiotu
jest uzyskanie
pozytywnych wyników z kolokwiów przeprowadzonych na
zajęciach oraz oddanie pozytywnie ocenionego projektu.
Egzamin
Wprowadzenie. Zasady mechaniki; więzy i reakcje;
11
kształcenia*)
aksjomaty statyki; płaski układ sił. Analityczne warunki
równowagi płaskiego zbieżnego układu sił; twierdzenie
o trzech siłach; moment siły względem punktu; para sił;
moment pary sił. Tarcie ślizgowe. Płaski dowolny układ sił;
warunki równowagi płaskiego dowolnego układu sił.
Przestrzenny zbieżny i dowolny układ sił. Redukcja
przestrzennego
układu
sił;
warunki
równowagi
przestrzennego dowolnego układu sił. Kratownice płaskie.
Środki ciężkości. Wprowadzenie do wytrzymałości
materiałów. Przedmiot i zadania wytrzymałości materiałów.
Siły
wewnętrzne
Naprężenia,
przemieszczenia
i odkształcenia. Prawo Hooke'a dla najprostszych stanów
obciążenia.
1. Misiak Jan: Mechanika techniczna. Statyka i
wytrzymałość materiałów. WNT, Warszawa 2006.
2. Siuta Władysław, Rososiński Stanisław, Kozak
Bogusław: Zbiór zadań z mechaniki technicznej.
WSiP, Warszawa 2007.
i uzupełniającej
3. Bąk Roman, Stawinoga Alojzy: Mechanika dla
niemechaników. WNT, Warszawa 2009.
4. Niezgodziński
Tadeusz:
Mechanika
Naukowe PWN, Warszawa 2010.
ogólna.
5. Niezgodziński Michał E., Niezgodziński Tadeusz:
Wytrzymałość Materiałów. Wydawnictwo Naukowe
PWN, Warszawa 2009.
kształcenia*)
kształcenia*)
MASZYNOZNAWSTWO
Język polski
Wiedza:
Klasyfikuje urządzenia z zakresu maszynoznawstwa
ogólnego. Analizuje budowę prostych maszyn i układów
mechanicznych.
przedmiotu/modułu
kształcenia*)
Umiejętności:
Identyfikuje istniejące rozwiązania techniczne: urządzenia,
obiekty, procesy. Rozwiązuje proste zadania inżynierskie.
Wyodrębnia informacje z literatury oraz innych źródeł.
Wykonuje prace indywidualne i zespołowe, uzasadnia
wybór w zakresie stosowanych maszyn .
12
Semestr, w którym
realizowany
pierwszy
Wykład - Klasyfikacja maszyn i silników. Maszyny
przepływowe. Energia cieczy. Wymiana ciepła, turbiny
parowe, pompy, wentylatory, sprężarki i dmuchawy.
Projekt - Słuchacz
projektowe.
dodatkowe
słuchaczy
przypisana
samodzielnie
wykonuje
zadanie
o Materiałach” i „Mechanika i wytrzymałość materiałów”
oraz wiedza z zakresu matematyki i fizyki
Wykład – 5h
Ćwiczenia – 10h
4
metody dydaktyczne:
Stosowane metody
dydaktyczne
1. Wykład informacyjno problemowy,
3. Burza mózgów,
4. Projekt.
słuchaczy
W ramach przedmiotu zostanie zrealizowane kolokwium
z zakresu maszynoznawstwa ogólnego, podziału i budowy
maszyn, teoretyczne związanych ze sprawdzanym
zakresem materiału i części praktycznej w ramach której
słuchacz wykonuje zadania rachunkowe.
z zakresu maszynoznawstwa ogólnego.
Egzamin.
Treści programowe
przedmiotu/modułu
kształcenia*)
Warunkiem
zaliczenia
przedmiotu
jest uzyskanie
pozytywnych wyników z kolokwium przeprowadzonego na
Egzamin
Pojęcia maszyny i systemu maszynowego. Podstawowe
rodzaje elementów i zespołów maszyn: połączenia,
13
łożyskowania, wały i osie, sprzęgła i hamulce. Maszyny
energetyczne i ich podział. Maszyny i urządzenia
wyporowe: pompy, sprężarki i silniki spalinowe. Maszyny
i urządzenia przepływowe: pompy, sprężarki, wentylatory,
turbiny wodne i gazowe. Układy napędowe: mechaniczne,
hydrauliczne, pneumatyczne.
1. Biały
Witold:
Maszynoznawstwo
dla
niemechaników.
Wydawnictwo
Pracowni
Komputerowej Jacka Skalmierskiego, Gliwice 2010.
i uzupełniającej
2. Bartkiewicz
J.:
Maszynoznawstwo.
Oficyna
Wydawnicza Politechniki Warszawskiej, Warszawa
1994.
3. Tomasiak E.: Napędy i sterowania hydrauliczne
i pneumatyczne. Wydawnictwo Politechniki Śląskiej,
Gliwice 2001.
4. Orlik Z.: Maszynoznawstwo. WSiP, Warszawa
1989.
kształcenia*)
kształcenia*)
ELEKTROTECHNIKA I ELEKTRONIKA
Język polski
Wiedza:
Przywołuje elementarną wiedzę z zakresu elektrotechniki i
elektroniki. Rozpoznaje i analizuje elementy oraz
podstawowe układy elektroniki analogowej, cyfrowej oraz
teorii obwodów.
przedmiotu/modułu
kształcenia*)
Umiejętności:
Potrafi wykorzystać znane metody do rozwiązywania
zagadnień z zakresu teorii obwodów. Realizuje proste
zadania o charakterze inżynierskim.
Kompetencje
społeczne:
Wykonuje prace indywidualne oraz zespołowe, uzasadnia
uzyskane wyniki. Rozumie znaczenie przedmiotu dla
podniesienia jakości życia społeczeństwa.
Semestr, w którym
realizowany
pierwszy
Wykład - wprowadzający do zrozumienia najważniejszych
zagadnień elektrotechniki i elektroniki systematyzuje
wiedzę z zakresu teorii obwodów liniowych oraz podstaw
14
elektroniki analogowej i cyfrowej.
analizuje i wykonuje zadania tablicowe oraz realizuje
analizę układów elektronicznych na symulatorach lub
rzeczywistych układach w oparciu o wiedzę przekazaną na
wykładach.
Projekt - Słuchacz samodzielnie lub w niewielkiej grupie
wykonuje zadanie projektowe.
dodatkowe
słuchaczy
przypisana
Podstawowe wiadomości z fizyki i matematyki: jednostki
i przeliczanie jednostek układu SI, rozwiązywanie równań
liniowych, funkcje liniowe i nieliniowe, wielomiany, funkcje
trygonometryczne, działania na wektorach, podstawy teorii
obwodów – właściwości elementów R, L, C w dziedzinie
czasu i częstotliwości, właściwości prądów stałych
i zmiennych, analiza i prezentacja danych na wykresach.
Wykład – 5h
Ćwiczenia – 20h
5
metody dydaktyczne:
1. wykład,
Stosowane metody
dydaktyczne
2. prezentacja, pokaz
3. ćwiczenia rachunkowe,
4. projekt – opracowanie lub pomiar prostego układu
elektronicznego.
słuchaczy
zaliczeniowe, w skład którego wchodzą zagadnienia teorii
obwodów jak i sprawdzenie praktycznych umiejętności
w projektowaniu i analizie wybranych układów elektroniki
analogowej i cyfrowej.
z zakresu pomiaru lub budowy wybranego obwodu
elektrycznego.
Egzamin.
Warunkiem
zaliczenia
przedmiotu
jest uzyskanie
pozytywnego wyniku z kolokwium oraz projektu pomiaru
lub budowy układu elektrycznego.
15
Egzamin
Treści programowe
przedmiotu/modułu
kształcenia*)
Podstawowe definicje: obwód elektryczny, prąd i napięcie
elektryczne, pole elektryczne i magnetyczne. Prąd stały
i zmienny. Elementy bierne i aktywne, prawa Ohm'a
i Kirchhoff'a, moc w obwodach elektrycznych. Obwody
rezonansowe. Sygnały elektryczne w dziedzinie czasu
i częstotliwości. Podstawowe układy analogowe i cyfrowe:
diody i tranzystory bipolarne i ich zastosowania.
Tranzystory polowe typu JFET, MOS i CMOS.
Wzmacniacze operacyjne i układy z zastosowaniem
wzmacniaczy operacyjnych. Przetworniki analogowocyfrowe i cyfrowo-analogowe. Układy logiczne, bramki,
przerzutniki, liczniki, multipleksery i demultipleksery. Układy
sekwencyjne i kombinacyjne.
1. S. Bolkowski, Teoria obwodów elektrycznych, WNT,
Warszawa, 2012
2. P. Horowitz, W. Hill, Sztuka elektroniki, cz. 1 i 2,
WKŁ, Warszawa, 2009
3. J. Kalisz, Podstawy elektroniki cyfrowej, WKŁ,
Warszawa, 2008
i uzupełniającej
4. S. Osowski, K. Siwek., M. Śmiałek.: Teoria
obwodów. Oficyna Wydawnicza PW, Warszawa,
2006
5. P. Hempowicz, R. Kiełsznia, A. Piłatowicz, J.
Szymczyk,
T.
Toborowski,
A.
Wąsowski,
A.Zielińska,
W.
Żurawski
Elektrotechnika
i elektronika dla nieelektryków, WNT, Warszawa,
2009
kształcenia*)
kształcenia*)
przedmiotu/modułu
kształcenia*)
METROLOGIA I URZĄDZENIA POMIAROWE
Język polski
Wiedza:
Przywołuje elementarną wiedzę z zakresu metrologii
i urządzeń pomiarowych. Zna podstawy prawidłowego
procesu
pomiarowego
i
wykorzystania
urządzeń
pomiarowych. Analizuje uzyskane wyniki i wyciąga z nich
wnioski.
16
Umiejętności:
Potrafi wybrać urządzenia i metody pomiarowe do
uzyskania
zdefiniowanych
celów
metrologicznych.
Realizuje proste zadania o charakterze inżynierskim.
Semestr, w którym
realizowany
pierwszy
analizuje i wykonuje rachunkowe zadania tablicowe oraz
przykładowe pomiary wielkości elektrycznych lub
nieelektrycznych a następnie opracowuje uzyskane wyniki.
dodatkowe
słuchaczy
przypisana
Podstawowe wiadomości z fizyki i matematyki: jednostki
trygonometryczne, działania na wektorach, analiza
i prezentacja danych na wykresach. Analiza sygnałów
ciągłych i dyskretnych.
Ćwiczenia – 15h
3
metody dydaktyczne:
Stosowane metody
dydaktyczne
2. ćwiczenia przedmiotowe,
3. projekt – opracowanie toru pomiarowego.
słuchaczy
metrologii jak i sprawdzenie praktycznych umiejętności
w konfigurowaniu toru pomiarowego do zdefiniowanego
zadania metrologicznego.
W trakcie realizacji przedmiotu słuchacz wykona ćwiczenia
pomiarowe oraz opracuje wyniki i wyciągnie z nich wnioski.
Dodatkowo zrealizowany zostanie projekt wybranego toru
17
pomiarowego.
Treści programowe
przedmiotu/modułu
kształcenia*)
Warunkiem
zaliczenia
przedmiotu
jest uzyskanie
pozytywnego wyniku z kolokwium oraz projektu układu
toru pomiarowego.
Zaliczenie
Pomiar – wielkości i ich miary, skale, jednostki, wzorce,
mezurand, dobór metody pomiarowej. Analiza błędów oraz
dokumentacja wyników pomiarów. Statyczne i dynamiczne
właściwości toru pomiarowego. Klasyfikacja i przegląd
czujników
podstawowych
wielkości
elektrycznych
i nieelektrycznych. Wybrane systemy pomiarowe.
Dokładność, błąd pomiaru, niepewność pomiaru. Metody
numeryczne w analizie błędów i prezentacji wyników
pomiarów.
1. J. Barzykowski, A. Domańska, M. Kujawińska i inni
Współczena metrologia zagadnienia wybrane,
WNT, Warszawa, 2009
2. A. Chwaleba, M. Poniński , A.Siedlecki Metrologia
elektryczna, WNT, Warszawa, 2009
i uzupełniającej
3. S. Adamczak , W. Makieła Podstawy metrologii
i inżynierii jakości dla mechaników, ćwiczenia
praktyczne, WNT, Warszawa, 2010
4. Zbigniew Kotulski, Wojciech Szczepiński Rachunek
błędów dla inżynierów, WNT, Warszawa, 2009
5. J. Bednarczyk Podstawy metrologii technicznej wyd.
AGH, Kraków, 2000.
kształcenia*)
kształcenia*)
przedmiotu/modułu
kształcenia*)
AUTOMATYKA I ROBOTYKA
Język polski
Wiedza:
Przywołuje elementarną wiedzę z zakresu automatyki
i robotyki. Zna podstawy i potrzebę automatyzacji.
Rozpoznaje i analizuje elementy układów regulacji
i sterowania automatycznego.
Umiejętności:
Potrafi wykorzystać znane metody do rozwiązywania
zagadnień z zakresu sterowania. Realizuje proste zadania
o charakterze inżynierskim.
18
Semestr, w którym
realizowany
drugi
Wykład - wprowadzający do zrozumienia najważniejszych
zagadnień automatyki i robotyki systematyzuje wiedzę
z zakresu automatyzacji, sterowania i regulacji,
manipulatorów i robotów oraz inne wiadomości.
analizuje
i
wykonuje
zadania
tablicowe
oraz
programowanie układów sterowania na symulatorach lub
rzeczywistych urządzeniach
w oparciu o wiedzę
dodatkowe
słuchaczy
przypisana
Stosowane metody
dydaktyczne
Podstawowe wiadomości z fizyki: mechaniki (statyka,
dynamika), hydrostatyki i hydrodynamiki, jednostki
trygonometryczne, działania na wektorach, podstawy teorii
obwodów – właściwości elementów R, L, C w dziedzinie
czasu i częstotliwości, właściwości prądów stałych
i zmiennych, analiza i prezentacja danych na wykresach.
Analiza sygnałów ciągłych i dyskretnych, zrozumienie praw
algebry Boole’a i praw de Morgana, podstawy techniki
cyfrowej – funktory logiczne i ich symbolika, podstawy
algorytmiki – schematy blokowe i przepływ danych.
Zrozumienie podstaw działania w kodzie binarnym, ogólna
znajomość zasady działania mikrokomputerów.
Wykład – 5h
Ćwiczenia – 20h
5
metody dydaktyczne:
1. wykład,
19
3. ćwiczenia przedmiotowe,
4. projekt – opracowanie algorytmu sterowania.
słuchaczy
sterowania oraz robotyki jak i sprawdzenie praktycznych
umiejętności w programowaniu układów sterowania.
z zakresu sterowania wybranym procesem.
Egzamin.
Treści programowe
przedmiotu/modułu
kształcenia*)
i uzupełniającej
Warunkiem
zaliczenia
przedmiotu
jest uzyskanie
pozytywnego wyniku z kolokwium oraz projektu układu
sterowania.
Egzamin
Elementy automatyki. Schematy blokowe. Pojęcia
podstawowe: urządzenie sterujące i obiekt sterowania,
rodzaje sprzężeń między urządzeniem sterującym
a obiektem, sterowanie w układzie otwartym i zamkniętym,
klasyfikacja układów sterowania, sygnały w układach – ich
cechy i rodzaje. Podstawowe człony automatyki. Modele
członów i układów. Charakterystyki typowych układów
regulacji, zagadnienia identyfikacji obiektów. Regulatory
i człony korekcyjne w układach regulacji. Stabilność
liniowych
układów
automatyki.
Sensory,
czujniki
pomiarowe, cyfrowe urządzenia pomiarowe i ich
zastosowanie w automatyzacji. Sterowanie analogowe,
binarne i cyfrowe. Modelowanie układów. Model
systemowy
człowieka
i
maszyny manipulacyjnej.
Serwooperatory. Teleooperatory. Manipulatory. Roboty i ich
generacje. Proste i odwrotne zadania kinematyki i dynamiki
manipulatorów i robotów. Schematy kinematyczne robotów.
Przestrzenie robocze. Biomanipulatory. Cyfrowe układy
sterowania. Rozproszone systemy sterowania.
1.
Zygmunt Wróbel, Grzegorz Sapota, Sterowniki
programowalne – laboratorium, Wydawnictwo UŚ,
Katowice, 2003
2.
Giergiel Mariusz J., Hendzel Zenon, Żylski Wiesław,
Modelowanie i sterowanie mobilnych robotów,
Wydawnictwo Naukowe PWN, 2002
3.
Zdzisław Bubnicki, Teoria i algorytmy sterowania,
Wydawnictwo Naukowe PWN, 2002
4.
Jerzy
20
Kasprzyk,
Programowanie
sterowników
przemysłowych,
Techniczne, 2005
5.
kształcenia*)
kształcenia*)
Wydawnictwo
Naukowo-
Andrzej Dębowski, Automatyka. Podstawy teorii,
Wydawnictwo Naukowo-Techniczne, 2008
PRACOWNIA TECHNICZNO-KONSTRUKTORSKA
Język polski
Wiedza:
Używa wiedzy związanej z podstawami konstrukcji
mechanicznych. Projektuje połączenia wykorzystywane
w budowie maszyn i urządzeń.
przedmiotu/modułu
kształcenia*)
Umiejętności:
Identyfikuje istniejące rozwiązania techniczne: połączenia,
wały i osie, sprzęgła, łożyskowanie i napędy. Transponuje
wiedzę w celu rozwiązania prostych zadań inżynierskich.
Wyodrębnia informacje z literatury oraz innych źródeł.
Stosuje algorytmy wykorzystywane podczas
konstruowania. Demonstruje uzyskane wyniki i wyjaśnia
zastosowane metody obliczeniowe. Wykonuje prace
indywidualne i zespołowe.
Semestr, w którym
realizowany
drugi
zawarta w literaturze przedmiotu.
Projekt - Słuchacz samodzielnie lub zespołowo wykonuje
zadanie projektowe.
dodatkowe
słuchaczy
przypisana
o Materiałach”, „Mechanika i wytrzymałość materiałów”
i „Maszynoznawstwo” oraz wiedza z zakresu matematyki
i fizyki
Ćwiczenia – 15h
3
21
metody dydaktyczne:
Stosowane metody
dydaktyczne
2. Burza mózgów,
3. Projekt.
słuchaczy
Treści programowe
przedmiotu/modułu
kształcenia*)
i uzupełniającej
Kartkówki - Przed zajęciami słuchacz rozwiązuje zadanie
rachunkowe,
które zakresem
materiału obejmują
poprzednie ćwiczenia.
W trakcie realizacji przedmiotu słuchacz zrealizuje,
indywidualnie lub w zespole, projekt z zakresu podstaw
budowy maszyn.
Warunkiem
zaliczenia
przedmiotu
jest uzyskanie
pozytywnych wyników z kartkówek przeprowadzonych na
Zaliczenie
Metodyka konstruowania – etapy procesu konstruowania,
kryteria oceny obiektu. Patenty, normy, przepisy, unifikacja,
typizacja.
Naprężenia
dopuszczalne,
współczynnik
bezpieczeństwa,
nośność
graniczna.
Zużycie,
zapobieganie zużyciu, odnowa konstrukcji. Połączenia
nitowye, spawane, zgrzewane, klejone, śrubowe,
kształtowe oraz wały i osie. Zespoły maszyn: łożyska
toczne, łożyska ślizgowe, sprzęgła (rodzaje, sztywne,
luźne, przegubowe, podatne, cierne) i hamulce.
Przekładnie pasowe, łańcuchowe i zębate podstawowe
cechy, dobór przekładni.
1.
Biały
Witold:
Maszynoznawstwo
dla
niemechaników.
Wydawnictwo
Pracowni
Komputerowej Jacka Skalmierskiego, Gliwice 2010.
2.
pod red. Dietricha M.: Podstawy konstrukcji maszyn.
WNT, Warszawa 1999.
3.
pod red. Osiński Z.: Podstawy konstrukcji maszyn.
Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1999.
4.
Porębska M., Skorupa A.: Połączenia spójnościowe.
Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1997.
5.
Szewczyk K.:
Warszawa 1991.
6.
Mazanek E.: Przykłady obliczeń z podstaw
konstrukcji maszyn. Warszawa, WNT, Tom I, II.,
2005
22
Połączenia
gwintowe.
PWN,
kształcenia*)
PRACOWNIA WYCHOWANIA KOMUNIKACYJNEGO
kształcenia*)
Język polski
Wiedza:
Przepisy ruchu drogowego zgodnie z Ustawą „Prawo o
ruchu drogowym” dotyczące pojazdów, a w szczególności
rowerów i motorowerów z uwzględnieniem budowy
i naprawy tych pojazdów.
przedmiotu/modułu
kształcenia*)
Umiejętności:
Wykorzystanie tej wiedzy w praktyce oraz umiejętność
przygotowania tych pojazdów do bezpiecznego poruszania
się po drogach.
Świadomość niebezpieczeństw związanych z poruszaniem
się po drogach zarówno pieszych jak i zmotoryzowanych
w przypadku łamania przepisów i tzw. „brawury”.
Semestr, w którym
realizowany
dodatkowe
słuchaczy
przypisana
Stosowane metody
dydaktyczne
słuchaczy
Treści programowe
przedmiotu/modułu
kształcenia*)
drugi
Ćwiczenia
Znajomość podstaw ruchu drogowego.
Umiejętność logicznego myślenia i analizowania.
Ćwiczenia – 10h
2
Wykład, pogadanka, analiza testów, filmy
dydaktyczne,prezentacje multimedialne.
Prawidłowe rozwiązanie testu oraz indywidualne
przygotowanie prezentacji.
Aktywny udział w zajęciach, pokaz przygotowanej
prezentacji.
Zaliczenie
Prawo o ruchu drogowym. Budowa, obsługa, konserwacja
roweru, motoroweru, skutera o pojemności do 50 ccm.
Kodeks drogowy z komentarzem.
23
i uzupełniającej
Ustawa „Prawo o ruchu drogowym”.
Technika w praktyce. Bezpieczeństwo ruchu drogowego.
Wyd. Nowa Era. Warszawa 2011.
kształcenia*)
ZAGADNIENIA EKOLOGII WE WSPÓŁCZESNEJ
TECHNICE
kształcenia*)
Język polski
Wiedza:
Funkcjonowanie człowieka w złozonym systemie
przyrodniczym. Analiza struktury i funkcjonowania
systemów przyrodniczych. Rozwiązania organizacyjne,
prawne i techniczne wprowadzane w celu zapobiegania
i wczesnego ostrzegania przed zagrożeniami dla
bezpieczeństwa ekologicznego.
przedmiotu/modułu
kształcenia*)
Umiejętności:
Umiejętność
przedstawienia
ochrony
środowiska
w kontekście środowiskowych konsekwencji działań
człowieka oraz analizowania najprostszych problemów
ekologicznych.
Przygotowanie do samodzielnego rozwijania wiedzy
w zakresie przedmiotu. Zastosowanie założeń idei rozwoju
zrównoważonego w praktyce.
Semestr, w którym
realizowany
dodatkowe
słuchaczy
przypisana
drugi
Wykład i ćwiczenia
Podstawy wiedzy o środowisku na poziomie szkoły
ogólnokształcącej
z
zakresu
biologii,
geografii
i propedeutyki techniki.
Wykład – 5h
Ćwiczenia – 10h
3
Stosowane metody
dydaktyczne
Prezentacja zagadnień z wykorzystaniem multimediów,
dyskusja dydaktyczna, film.
Ocena aktywności w dyskusjach i zdolność percepcji treści
24
słuchaczy
Treści programowe
przedmiotu/modułu
kształcenia*)
wykładowych.
Obecność na zajęciach, aktywność podczas ćwiczeń,
prezentacja własnych opracowań i konspektów lekcji
z zakresu tematyki przedmiotu.
Zaliczenie
Funkcjonowanie ekosystemu. Sukcesja ekologiczna.
Zasady biocenotyczne. Biosfera. Obieg materii i przepływ
energii w przyrodzie. Źródła degradacji i zagrożenia
środowiska i człowieka. Kluczowe problemy ekologiczne.
Wpływ techniki na środowisko. Cele, cechy, wskaźniki
i strategia rozwoju zrównoważonego.
1. Pyłka- Gutowska E.2000. Ekologia z ochroną
środowiska. Wyd. Oświata, Warszawa
2. Wiśniewski H.G., Kowalewski G.2000.Ekologia
z ochroną i kształtowaniem środowiska. Wyd.
AGMEN, Warszawa
i uzupełniającej
3. Strzałko
J.,
2001.Kompendium
Warszawa-Poznań
Mossor-Pietraszewska
T.,
wiedzy o ekologii. PWN,
4. Kurnatowska A.,2002. Ekologia.
z różnymi dziedzinami wiedzy. PWN
Jej
związki
5. Wiąckowski S. 2008. Ekologia ogólna. Wyd. Branta,
Bydgoszcz-Kielce
kształcenia*)
WPROWADZENIE DO INFORMATYKI
I WYKORZYSTANIE INTERNETU
kształcenia*)
Język polski
przedmiotu/modułu
kształcenia*)
Wiedza:
Posiada podstawową wiedzę z zakresu cyfrowej
reprezentacji liczb oraz tekstu. Zna pojęcia cyfrowego
kodowania i przetwarzania informacji. Przywołuje wiedzę
z zakresu internetu, w tym dotyczącą wyszukiwarek, poczty
elektronicznej, forów dyskusyjnych i portali internetowych.
Umiejętności:
Potrafi zakodować liczby i tekst w postaci cyfrowej.
Rozpoznaje podstawowe zagadnienia z dziedziny
przetwarzania
informacji.
Rozróżnia
podzespoły
komputera. Odtwarza zagadnienia dotyczące systemów
operacyjnych, aplikacji użytkowych oraz Internetu.
25
Wyodrębnia informacje z literatury, internetu oraz innych
źródeł.
Potrafi uzupełniać i doskonalić nabytą wiedzę oraz
umiejętności.
Semestr, w którym
realizowany
dodatkowe
słuchaczy
przypisana
drugi
zawartą w literaturze przedmiotu. Słuchacze samodzielnie
przy komputerach wykonują ćwiczenia dotyczące
zagadnień związanych z internetem.
Wiedza z zakresu matematyki. Podstawowa znajomość
komputera.
Ćwiczenia – 15h
3
1. Ćwiczenia przedmiotowe.
Stosowane metody
dydaktyczne
słuchaczy
Treści programowe
przedmiotu/modułu
kształcenia*)
2. Burza mózgów.
3. Laboratoryjna (z wykorzystaniem komputerów).
W ramach przedmiotu zostaną zrealizowane dwa kolokwia.
Pierwsze kolokwium - teoretyczne - dotyczy wiedzy na
temat podstaw informatyki, a drugie - praktyczne wykorzystania internetu.
Warunkiem
zaliczenia
przedmiotu
jest uzyskanie
zajęciach.
Zaliczenie
1. Systemy liczbowe. Reprezentacja cyfrowa liczb
całkowitych i rzeczywistych. Kodowanie informacji:
tekstu, dźwięku, obrazu i wideo. Kompresja danych.
2. Dziedziny zastosowań informatyki oraz tendencje jej
rozwoju.
3. Architektury i budowa komputerów. Elementy
budowy współczesnego komputera i ich funkcje.
26
Tendencje rozwoju.
4. Systemy operacyjne, podział, zadania.
5. Internet i jego usługi. Perspektywy rozwoju.
1. Brookshear J.G.: Informatyka w ogólnym zarysie.
WNT, Warszawa 2003.
2. Danowski B.: Komputer PC. Ćwiczenia praktyczne.
Wydawnictwo HELION, Gliwice 2006.
i uzupełniającej
3. Pikoń K.: ABC internetu. Wydanie VII. Helion,
Gliwice 2011.
4. Sokół M., Rajca P.: Internet. Ćwiczenia praktyczne.
Wydanie IV. Helion, Gliwice 2010.
5. Wojtuszkiewicz K: Jak działa komputer?. MIKOM,
Warszawa 2002.
kształcenia*)
kształcenia*)
RYSUNEK TECHNICZNY I GRAFIKA KOMPUTEROWA
Język polski
Wiedza:
Rozpoznaje rodzaje grafiki komputerowej i potrafi je
scharakteryzować. Definiuje zasady rysunku technicznego.
Dobiera
właściwe
narzędzia
informatyczne
do
wykorzystania w rysunku technicznym i grafice
komputerowej.
przedmiotu/modułu
kształcenia*)
Umiejętności:
Samodzielnie tworzy zaawansowane projekty graficznego
w technice wektorowej 2D. Stosuje metody grafiki
komputerowej do tworzenia interfejsów graficznych i stron
Internetowych. Naśladuje zaczerpnięte z literatury techniki
edycji grafiki rastrowej. Korzysta z oprogramowania CAD
w celu sporządzania prostej dokumentacji rysunkowej.
Potrafi współpracować w grupie oraz wykonuje
indywidualne projekty graficzne. Prezentuje znajomość
cyfrowego przetwarzania obrazu oraz wiedzę z zakresu
oprogramowania wspomagającego projektowanie
inżynierskie.
Semestr, w którym
realizowany
drugi
Wykład - Prowadzący omówi zagadnienia związane
27
z podstawami grafiki komputerowej oraz rysunku
technicznego wspomaganego komputerowo (CAD).
analizuje i wykonuje zadania na stanowiskach
komputerowych
wyposażonych
w
licencjonowane
oprogramowanie w oparciu o wiedzę z wykładów i zawartą
w literaturze przedmiotu.
dodatkowe
słuchaczy
przypisana
Wykorzystanie wiedzy z przedmiotów " Wprowadzenie do
informatyki i wykorzystanie Internetu", "Maszynoznawstwa"
oraz " Pracowni techniczno-konstruktorskiej"
Ćwiczenia – 15h
3
metody dydaktyczne:
Stosowane metody
dydaktyczne
1. Wykład,
2. Komputerowe ćwiczenia laboratoryjne,
3. Krótkie prezentacje słuchaczy.
słuchaczy
Treści programowe
przedmiotu/modułu
kształcenia*)
W ramach przedmiotu zostaną zrealizowane dwa elementy
sprawdzające umiejętności i wiedzę słuchaczy. Projekt w ramach którego zostanie sprawdzona wiedza z zakresu
wspomaganego komputerowo rysunku technicznego.
Prezentacja - na wybrany temat związany z grafika
komputerową.
Warunkiem
zaliczenia
przedmiotu
jest uzyskanie
pozytywnych wyników z projektu i prezentacji wykonanej na
wybrany temat związany z grafika komputerową
i wspomaganym komputerowo rysunkiem technicznym.
Zaliczenie
Grafika komputerowa jako sposób prezentacji informacji –
możliwości i zastosowania. Typy plików graficznych,
optymalizacja grafiki. Podstawy rysunku wektorowego.
Grafika rastrowa (bitmapowa). Skaner oraz aplikacje OCR.
Cyfrowy aparat fotograficzny i kamera internetowa. Retusz
fotografii i efekty specjalne. Grafika na potrzeby Internetu.
Karta graficzne, monitor, projektor multimedialny. Drukarki
i drukowanie. W ramach rysunku technicznego zostanie
omówione tworzeniem dokumentacji technicznej oraz
28
modelowaniem obiektów technicznych: znormalizowanego
rysunku technicznego, konstrukcji geometrycznych,
rzutowania prostokątnego, widoków, przekrojów i kładów,
wymiarowania, tolerancji geometrycznych, rzutowania
aksonometrycznego.
i uzupełniającej
1.
Busch D.: Fotografia cyfrowa i obróbka obrazu.
Helion, Gliwice 2002.
2.
Kwaśny A.: Od skanera od drukarki. Helion, Gliwice
2002.
3.
Pastuszak W.: Barwa w grafice komputerowej.
PWN, Warszawa 2000.
4.
Zimek R., Oberlan Ł.: ABC Grafiki komputerowej.
5.
Dobrzański T.: Rysunek techniczny maszynowy.
WNT, Warszawa 2006.
6.
Babiuch M.: SolidWorks 2006
Wydawnictwo Helion, Gliwice 2007.
w
kształcenia*)
TECHNOLOGIA INFORMACYJNA W TECHNICE
I DYDAKTYCE
kształcenia*)
Język polski
praktyce.
Wiedza:
Posiada podstawową wiedzę z zakresu technologii
informacyjnej. Zna pojęcia e-learningu, multimediów
i cyfrowych źródeł informacji. Przywołuje wiedzę z zakresu
zastosowania internetu w dydaktyce.
przedmiotu/modułu
kształcenia*)
Umiejętności:
Potrafi samodzielnie opracować materiały dydaktyczne za
pomocą narzędzi TI. Potrafi rozwiązać wybrane problemy
techniczne za pomocą narzędzi informatycznych. Rozumie
zagadnienia związane z multimediami stosowanymi
w materiałach dydaktycznych. Potrafi posługiwać się
w podstawowym stopniu platformą e-learningową
i umieszczać w niej materiały dydaktyczne. Wyodrębnia
informacje z literatury, internetu oraz innych źródeł.
umiejętności.
29
Semestr, w którym
realizowany
Drugi
Wykład – wprowadzenie do zagadnień związanych
z możliwościami zastosowania technologii informacyjnej,
w tym internetu, w technice i dydaktyce.
dodatkowe
słuchaczy
przypisana
Ćwiczenia – słuchacze wykonują z pomocą prowadzącego
zaproponowane zadania. Słuchacze opracowują nowe oraz
dostosowują
istniejące
materiały
dydaktyczne
z wykorzystaniem narzędzi informatycznych.
Podstawy obsługi
i internetu.
komputera,
systemu
operacyjnego
Wykład – 5h
Ćwiczenia – 20h
5
1. Wykład.
Stosowane metody
dydaktyczne
3. Burza mózgów.
4. Laboratorium (z wykorzystaniem komputerów).
słuchaczy
W ramach przedmiotu zostaną zrealizowane dwa kolokwia.
Pierwsze kolokwium – teoretyczne – dotyczy wiedzy
z wykładu, a drugie – praktycznego wykorzystania narzędzi
TI oraz technologii powiązanych z e-learningiem.
Warunkiem
zaliczenia
przedmiotu
jest uzyskanie
zajęciach.
Egzamin
1. Podstawowe narzędzia technologii informatycznej
w dydaktyce.
Treści programowe
przedmiotu/modułu
kształcenia*)
2. Praca z edytorami tekstu, arkuszami kalkulacyjnymi
oraz oprogramowaniem służącym do tworzenia
prezentacji multimedialnych.
3. Możliwości wykorzystania internetu w dydaktyce —
podstawy e-learningu. Opracowanie materiałów
dydaktycznych na potrzeby e-learningu.
4. Współdzielenie dokumentów i plików w internecie.
1. Brzózka P.: Moodle dla nauczycieli i trenerów.
30
i uzupełniającej
Zaplanuj, stwórz i rozwijaj platformę e-learningową.
2. Dziewoński M.: OpenOffice 3.x PL.
podręcznik. Helion, Gliwice 2009.
Oficjalny
3. Price M.: Office 2010 PL. Seria praktyk. Helion,
Gliwice 2011.
4. Sokół M.: Internet. Kurs. Wydanie II. Helion, Gliwice
2007.
5. Zieliński Z: E-learning w edukacji. Jak stworzyć
multimedialną i w pełni interaktywną treść
dydaktyczną. Helion, Gliwice 2012.
kształcenia*)
kształcenia*)
METODYKA NAUCZANIA TECHNIKI
Język polski
Wiedza:
 Słuchacz dysponuje wiedzą z zakresu teorii i praktyki
techniki;
 Słuchacz prezentuje informacje o zagadnieniach
dotyczących funkcjonowania społeczeństwa wiedzy;
 Słuchacz zna podstawowe
nauczania techniki;
przedmiotu/modułu
kształcenia*)
pojęcia,
metody,
formy
Umiejętności:
 Słuchacz wykorzystuje wiedzę z zakresu teorii i praktyki
techniki do analizy problemów edukacyjnych i
wychowawczych;
 Słuchacz dostrzega różnice pomiędzy proponowanymi
koncepcjami dydaktycznymi, metodologicznymi, wskazuje
ich wady i zalety, ocenia ich przydatność w pracy
pedagogicznej nowoczesnego nauczyciela;
 Słuchacz sprawnie porozumiewa się przy użyciu różnych
kanałów i technik komunikacyjnych ze specjalistami
w zakresie edukacji technicznej, jak i z odbiorcami spoza
grona specjalistów, korzysta z nowoczesnych rozwiązań
technologicznych;
 Słuchacz planuje, projektuje i wykonuje pomoce
dydaktyczne o wysokich walorach merytorycznych
i formalnych;
 Słuchacz twórczo animuje pracę nad własnym rozwojem
oraz rozwojem uczestników procesów edukacyjno-
31
wychowawczych oraz
w zdobywaniu wiedzy.
wspiera
ich
samodzielność
 Słuchacz ma motywację do zachowań profesjonalnych,
jest wyczulony na pogłębianie i poszerzanie własnej
specjalizacji, otwieranie jej na impulsy płynące z różnych
dziedzin nauki i kultury;
 Słuchacz kształtuje postawę „pedagoga jutra” otwartego
na zmiany, ustawicznie dążącego do uzupełniania
i aktualizowania wiedzy oraz nabywania nowych
kompetencji;
Semestr, w którym
realizowany
pierwszy, drugi, trzeci
Wykład – wprowadzenie
z
przeobrażeniami
w społeczeństwie wiedzy.
do
zagadnień związanych
społeczno-edukacyjnymi
.
Ćwiczenia – zainspirowanie Słuchaczy do odnajdowania
wyzwań/możliwości
zastosowania
techniki
we
współcześnie realizowanym procesie dydaktycznym
i wychowawczym.
.
dodatkowe
Podstawy
wiedzy
i metodycznej.
słuchaczy
przypisana
Wykład – 30h
Stosowane metody
dydaktyczne
słuchaczy
pedagogiczno-psychologicznej
Ćwiczenia – 60h
20
Wykład problemowy, konwersatoryjny z prezentacją
multimedialną; warsztaty z wykorzystaniem metod
aktywizujących tj. burza mózgów, gra symulacyjna, mapa
pamięci, projekt;
ćwiczenia - oceny cząstkowe związane z aktywnym
udziałem Słuchacza w realizacji zadań praktycznych tj.
dyskusja, gra symulacyjna, poster, szkic projektu
edukacyjnego, schemat pomocy dydaktycznej (zaliczenie
ustne i pisemne);
wykład - sprawdzian wiedzy obejmujący treści /działania
zmierzających do osiągnięcia efektów kształcenia
w obrębie przedmiotu (egzamin - test pisemny);
Warunkiem
zaliczenia
przedmiotu
jest uzyskanie
pozytywnej oceny działań zrealizowanych przez Słuchacza
podczas zajęć ćwiczeniowych oraz wskazanie przynajmniej
60% poprawnych odpowiedzi w teście egzaminacyjnym.
Egzamin
32
1)
Wykład:
Technika – wyzwania edukacji wobec nowoczesnego
nauczania.
2)
Szkoła i nauczyciel XXI wieku wobec techniki
informacyjnej.
3)
Edukacja medialna, a wychowanie do mediów.
4)
Metody nauczania w edukacji medialnej.
1)
Ćwiczenia:
Metody aktywizujące w edukacji technicznej inspiracje dydaktyczne do zajęć w oparciu o treści z
Podstawy programowej;
 Projekt edukacyjny w edukacji technicznej.
2)
Wykorzystanie nowoczesnych mediów podczas
realizacji zajęć dydaktycznych - zasady projektowania i
konstruowania materiałów dydaktycznych.
3)
Wychowanie do mediów w szkole, rodzinie,
społeczeństwie:
Treści programowe
przedmiotu/modułu
kształcenia*)
 Wykorzystanie mediów i przekazów medialnych do
celów edukacyjnych;
 Nauczyciel edukacji medialnej i technicznej podstawowe medium;
 Blogi, fora, portale społecznościowe, jako forma
komunikowania się z uczniem;
 Nowy model edukacji e-lerning (przykłady
praktycznego zastosowania);
 Kampanie medialne i edukacyjne - przykłady dobrych
praktyk.
4)
Zagadnienia problemowe do wyboru - dyskusja/
prezentacja/gra symulacyjna:
 Film animowany dawnej i dziś.
 Język nowych mediów.
 Media, jako alternatywa dla realnego świata.
5)
i uzupełniającej
Analiza propozycji programowych dot. edukacji
technicznej w szkole.
 Drzewiecki P. Renesans słowa. Wychowanie do logosfery
w kulturze audiowizualnej. Warszawa 2010.
 Drzewiecki P., Media Aktywni. Dlaczego i jak uczyć
edukacji medialnej? Warszawa 2010.
33
 Gajda J., Media w edukacji, Kraków 2003.
 Gil A., (red.), Edukacja techniczna i informatyczna, T.3,
Częstochowa 2008.
 Goban-Klas T., Edukacja medialna, Warszawa 2004.
 Kozielska M., Edukacja techniczna w kontekście
współczesnych koncepcji uczenia się i technologii
informacyjnych: studia, badania, syntezy, Toruń 2011.
 Siemieniecki B., Pedagogika medialna, Podręcznik
akademicki, t.1 i 2., Warszawa 2007.
 Strykowski W., Media w kulturze i edukacji – szanse i
zagrożenia, Tarnów 2002.
 Strykowski W., Skrzydlewski W., Kompetencje medialne
społeczeństwa wiedzy, Poznań 2004.
kształcenia*)
PROJEKT
kształcenia*)
Język polski
Wiedza:
Posiada podstawową wiedzę z zakresu szeroko rozumianej
techniki. Zna podstawowe pojęcia. Przywołuje wiedzę
z zakresu zastosowania techniki w dydaktyce.
przedmiotu/modułu
kształcenia*)
Umiejętności:
Potrafi samodzielnie opracować materiały dydaktyczne za
pomocą narzędzi TI. Potrafi rozwiązać wybrane problemy
techniczne za pomocą narzędzi informatycznych. Rozumie
zagadnienia związane z techniką stosowane w materiałach
dydaktycznych. Wyodrębnia informacje z literatury,
internetu oraz innych źródeł.
umiejętności.
Semestr, w którym
realizowany
trzeci
Ćwiczenia – słuchacze pracują nad indywidualnymi
projektami, które mogą przyjąć formę witryny internetowej
związanej z ogólnie rozumianą dydaktyką. Prowadzący
służy pomocą w razie wystąpienia problemów.
Podstawy
obsługi
34
komputera,
systemu
operacyjnego
dodatkowe
i internetu. Wiedza na temat multimediów oraz tworzenia
stron internetowych.
słuchaczy
przypisana
Ćwiczenia – 40h
20
Stosowane metody
dydaktyczne
słuchaczy
2. Laboratorium (z wykorzystaniem komputerów).
Prowadzący na bieżąco monitoruje postęp prac nad
projektami i ocenia cząstkowe zadania.
Podstawą zaliczenia przedmiotu jest egzamin końcowy
obejmujący m.in. ocenę zrealizowanego projektu oraz
dokumentacji opisującej ten projekt.
Egzamin
1. Podstawowe narzędzia technologii informatycznej
w dydaktyce techniki.
Treści programowe
przedmiotu/modułu
kształcenia*)
2. Praca z edytorami tekstu, arkuszami kalkulacyjnymi
oraz oprogramowaniem służącym do tworzenia
prezentacji multimedialnych.
3. Gromadzenie i tworzenie materiałów dydaktycznych
z wykorzystaniem narzędzi TI.
4. Możliwości wykorzystania internetu w dydaktyce.
5. Współdzielenie dokumentów i plików w internecie.
1. Sokół M.: Internet. Kurs. Wydanie II. Helion, Gliwice
2007.
2. Dziewoński M.: OpenOffice 3.x PL.
podręcznik. Helion, Gliwice 2009.
i uzupełniającej
Oficjalny
3. Brzózka P.: Moodle dla nauczycieli i trenerów.
Zaplanuj, stwórz i rozwijaj platformę e-learningową.
4. Price M.: Office 2010 PL. Seria praktyk. Helion,
Gliwice 2011.
5. Zieliński Z: E-learning w edukacji. Jak stworzyć
multimedialną i w pełni interaktywną treść
dydaktyczną. Helion, Gliwice 2012.
*) moduł kształcenia to szeroko rozumiany przedmiot lub grupa przedmiotów.
35

załącznik nr 2 - program studiów dla specjalności Technika

Transkrypt

Podobne dokumenty

Matematyka 3 (IC.IK306) - Wydział Inżynierii Chemicznej i Procesowej

Anatomia człowieka z elementami

Prawo oświatowe

Załącznik nr 4 Sylabus przedmiotu/modułu kształcenia na studiach

regulamin - Wydział Inżynierii Chemicznej i Procesowej

regulamin - Wydział Inżynierii Chemicznej i Procesowej

oferta wynajmu powierzchni wystawowo

Przygotowanie do egzaminu końcowego II

Załącznik nr 4 Sylabus przedmiotu/modułu kształcenia na studiach