CZĘŚĆ II Dwanaście Kroków Dorosłych Dzieci.

[Str. 19 - 43 z ACA Step Workbook, tłumaczenie robocze, nie zatwierdzone przez WSO.
Unapproved Draft. These materials have not been verified by the ACA WSO. Copyrighted by Adult Children of
Alcoholics World Services Organization, Torrance, Calif., USA. Any coping or distribution without prior written
consent from ACA WSO is a violation of copyright law.]
CZĘŚĆ II
Dwanaście Kroków Dorosłych Dzieci.
Poniższe strony prezentują pogłębiony rozdział, który może służyć jako skrypt na
mityngach albo w pracy członków wspólnoty DDA ze sponsorem. Zeszyt ćwiczeń został
zaprojektowany w ten sposób, aby można było czytać go wiele razy na mityngach
poświęconych pracy nad Krokami. Zeszyt zawiera szczegółowe wskazówki do pisemnej
pracy nad Krokami DDA. Poniższa część może być używana przez grupę dorosłych dzieci do
wspólnej pracy nad Krokami przez okres dwunastu albo szesnastu tygodni. Pracując nad
Krokami w otoczeniu grupy, możecie spodziewać się ekscytującej podróży, kiedy dopuścicie
innych do swojego życia i w otwarty sposób będziecie rozmawiać o swoich rodzinach
pochodzenia. Warto podjąć takie ryzyko. Wewnątrz grupy możecie spodziewać się także
pojawiania się różnicy zdań, takie sytuacje należy rozwiązywać w oparciu o zasady
uczciwości, akceptacji i jedności. Trzymanie się tych zasad zapewni grupie Krokowej
poczucie bezpieczeństwa i koncentrowanie się na czekającej na grupę pracy nad Dwunastoma
Krokami1.
Jako dodatek do ćwiczeń, niniejsza część zawiera szczegółowe opisy dotyczące zasad
programu oraz doświadczeń DDA, zgromadzone na przestrzeni trzydziestu lat. Rozdział
zawiera 35 wypowiedzi członków wspólnoty DDA, które za ich zgodą zostały zarejestrowane
w trakcie mityngów, sesji wyjazdowych lub sporządzone na życzenie w ostatnich dziesięciu
latach. Spisywane zazwyczaj z taśmy, stanowią przegląd doświadczeń związanych z
Dwunastoma Krokami DDA.
Typowe cechy DDA, o których jest mowa w niniejszym Zeszycie Ćwiczeń są znane
jako Laundry List (org.„Lista brudnych rzeczy do pralni”). Laundry List jest listą czternastu
cech opisujących zachowania DDA. Założyciel wspólnoty DDA, Tony A. spisał te cechy w
1978 roku. Jack E. jest wskazywany jako osoba, która przekształciła listę czternastu cech w
tekst znany jako „Problem”, odczytywany na rozpoczęcie wielu mityngów DDA.
1
Uwaga: Żółty Zeszyt może być używany jako podstawowa literatura na mityngu DDA, niektóre
dorosłe dzieci spotykają się nieformalnie również poza regularnym mityngiem, aby pracować nad
Krokami. Jeżeli dotyczy nas ta sytuacja, każdy z członków grupy powinien ustnie zobowiązać się do
udziału w określonej ilości spotkań potrzebnych, aby przerobić Kroki w tej grupie. Niektóre tego
rodzaju grupy proszą każdego z uczestników, aby podpisał prostą deklarację, zależy to od wyboru
grupy i nie jest niezbędne. Ustna deklaracja przychodzenia na spotkania co tydzień i pracy nad
Krokami jest niezbędnym minimum, aby zapewnić trwałość i szczęśliwe osiągnięcie zamierzonego
celu przez grupę.
Tego typu grupy nie zastępują regularnego uczestnictwa w mityngach DDA. Udział w grupie
może wzmocnić pracę nad programem, na którą składa się chodzenie na mityngi, dzielenie się
doświadczeniami z dzieciństwa, przerabianie Kroków, sponsorowanie i poszukiwanie Siły Wyższej.
Dodatkowo, grupy robocze powinny starać się utrzymywać zasady i tradycje wspólnoty DDA. Każdy
z uczestników musi zgadzać się na praktykowanie szczerości i uprzejmości, aby pomóc utrzymać
bezpieczeństwo grupy. Powinna być również dochowana zasada anonimowości. Unikamy
plotkowania lub powtarzania innej osobie historii, którą usłyszeliśmy. We wspólnocie DDA skupiamy
się na sobie samych, aby żyć i pozwolić żyć innym.
1
KROK PIERWSZY
Przyznaliśmy, że jesteśmy bezsilni wobec efektów alkoholizmu lub innej
dysfunkcji rodzinnej i że przestaliśmy radzić sobie z życiem.
W końcu ktoś to spisał
Gdy po raz pierwszy przeczytałem o typowych zachowaniach DDA, poczułem się
niczym dzwon, w który ktoś mocno uderzył. Na zewnątrz spokojny, jednak wewnątrz cały
drżałem. Nie mogłem uwierzyć w to, co czytam. Pamiętam, że odwracałem się przez ramię i
rozglądałem, czy aby nikt nie czytał mojej poczty i nie podrzucił mi tych materiałów.
Być może pocierałem palcami stronę, próbując poczuć te słowa, bo wydawały mi się
tak realne. Słowa dotyczące bezlitosnej samooceny oraz przypodobania się innym opisywały
jasno i wyraźnie moje myślenie oraz zachowania. Nie mogłem zaprzeczyć. Jako dziecko
doświadczyłem przemocy i wysłuchiwałem przekleństw pod moim adresem. Mnie nigdy nie
słuchano. A teraz ktoś nieznajomy opisał co czułem i jak myślałem. Zanim znalazłem
wspólnotę DDA, spędzałem życie na potępianiu siebie i czułem się źle. Brałem narkotyki, a
potem zachowywałem się w obrzydliwy sposób, czułem się zagubiony. Po raz pierwszy
przeczytałem o cechach DDA 20 lat temu. Od tamtego momentu polegam na wspólnocie.
Lista cech DDA i Dwanaście Kroków dały mi nowe życie i miłość do samego siebie.
Moje ciało pamięta co się wydarzyło
Zajęło mi trochę czasu zrozumienie tego, co słyszałem na mityngach DDA. Typowe
zachowania DDA (14 cech) miały duże znaczenie i szybko je pojąłem. Natomiast wypowiedzi
o poczuciu wstydu i opuszczeniu nie docierały do mnie przez wiele miesięcy albo nawet lat.
Mogłem przywołać z pamięci schematy nadużyć jakich doświadczyłem, w tym mojego ojca
ubliżającego mojej matce i atakującego mnie gdy miałem cztery lata. Widziałem nawet krew i
wybite zęby, gdy mój agresywny ojciec bił kogoś pałką i rozbijał butelki. Jednak przez długi
czas nie zauważałem własnych odczuć w związku z tymi wydarzeniami. Byłem tak uczuciowo
zablokowany i zamknięty w sobie, że nie potrafiłem połączyć uczucia przerażenia, które
musiałem czuć z tymi wspomnieniami.
Otrzymałem pomoc od terapeutki, która prosiła, żebym zwolnił gdy opisywałem sytuacje
przemocy w moim domu. Czym innym było pośpieszne i pozbawione emocji opowiadanie
historii, a czym innym myślenie o tym, kiedy mówiłem. Powiedziała mi, że cierpię na zespół
stresu pourazowego. Byłem sceptycznie do tego nastawiony, ale wiedziałem, że moje
wspomnienia nie są normalne, lecz pełne przemocy. Miałem wysoką tolerancję na przemoc,
nie czułem nic kiedy ją obserwowałem. Otrzymałem pomoc z jeszcze innego źródła: z filmów.
Zacząłem zauważać własne uczucia i napięcie w moim ciele, które pojawiały się przy okazji
scen przemocy. Nie oglądam tego typu filmów, ale sporadycznie miałem z nimi do czynienia,
chociażby w telewizji i zauważyłem, że wywołują we mnie coś, czego dawno nie czułem. Stało
się to zgodnie z Bożym planem. Gdy tu przyszedłem, nie byłem jeszcze na to gotowy, ale ciało
przypomina mi moją przeszłość i teraz jestem w stanie sobie z tym poradzić.
Dar Dwunastu Kroków
Moja przyjaciółka przestała przychodzić na mityngi DDA, ponieważ doszła do
wniosku, że Dwanaście Kroków to przedłużenie systemu, na którym opiera się rodzina
2
dysfunkcyjna. Dla niej Dwanaście Kroków stanowiło listę rzeczy do zrobienia, aby uzyskać
akceptację i zachowywać się zgodnie z regułami określonymi przez innych. Ale Anonimowi
Alkoholicy nie mieli Kroków w momencie powstania AA w 1935 roku. Spisane Kroki pojawiły
się po pierwszych mityngach jako sugestie, a nie zasady, dotyczące procesu zdrowienia.
Ktoś zapytał pierwszych stu trzeźwiejących alkoholików w AA, co zrobili inaczej, że
udało im się wyrwać ze szponów alkoholizmu - choroby, która przez stulecia była silniejsza
niż wszelkie medyczne i religijne środki. Grupa stwierdziła, że rozmawiali o stopniowym
przebiegu ich zdrowienia, a Bill W., współtwórca AA, dokumentował proces, który
zastosowali, aby utrzymać trzeźwość. Tak rodziło się Dwanaście Kroków. Analizując mój
własny proces zdrowienia we wspólnocie DDA, widzę jak Siła Wyższa prowadziła mnie w
pracy nad Krokami. Dar Dwunastu Kroków zaowocował moją emocjonalną i duchową
trzeźwością.
Nie ma nic szlachetnego w bezsensownym wysiłku.
Bywałam w sytuacjach, gdzie lepiej było powiedzieć „Nie potrafię tego zrobić”.
Zamiast tego podejmowałam się rzeczy niemożliwych, ponosiłam porażki i dowalałam sobie
za to. Mogłam działać bez odpoczynku, snu, jedzenia, aby tylko w pełni skoncentrować się na
zadaniu do wykonania. Bez końca rozważałam różne podejścia aż znajdowałam odpowiedni
sposób. W ten sposób trwoniłam energię potrzebną do życia.
Odsuwałam się od rodziny i przyjaciół. Któregoś dnia usiadłam na dywanie w moim
pokoju do pracy, wpatrzona w sterty papierów. Nie potrafiłam ich uporządkować i odnaleźć
te, których potrzebowałam. Nie mogłam się podnieść. Mogłam się jedynie rozpłakać.
Pomyślałam, że moje życie już nigdy się nie zmieni i chciałam umrzeć.
Terapeuta powiedział mi: „Gdy dociera do Ciebie, że nie możesz czegoś zrobić, masz
szansę. Dotąd, znajdowałaś dodatkową energię i próbowałaś dalej. Najlepszą rzeczą, którą
możesz zrobić, to załamać się, uświadomić sobie, że życie wymyka ci się spod kontroli i że
nie dajesz rady zrobić wszystkiego.”
Gdy moje życie stało się tak złe, że chyba już gorzej być nie mogło, zaczęłam chodzić
na mityngi DDA. Odkryłam, że wykonałam Krok Pierwszy mówiąc „Nie mogę tak dłużej żyć.
Koniec tego.” Od tego momentu moje życie stało się lepsze. Wtedy dotknęłam dna.
Dawanie z siebie wszystkiego jest godne podziwu, niemniej jednak w DDA odkryłam,
że wolę znać własne możliwości i ograniczenia. Gdy nie mogę czegoś zrobić, potrzebuję sobie
odpuścić. Teraz gdy widzę jak się męczą moi przyjaciele,, nie staram się naprawiać im życia.
Gdy sięgną własnego „dna” odpuszczą sobie i poproszą o pomoc, tak jak ja to zrobiłam.
Doszłam w końcu do wniosku, że nie ma niczego wspaniałego w bezsensownej walce.
Poddałam się.
Przestałam radzić sobie sama
Wyrosłam w domu, który uważałam za normalny. Moja matka poszła do pracy, gdy
chodziłam do pierwszej klasy. Ponieważ oboje rodzice pracowali, od moich dwóch sióstr i
ode mnie oczekiwano zajmowania się domem. Pamiętam z tamtego okresu, że nie chciałam
chodzić do szkoły, nie chciałam wychodzić z domu. Gdy byłam w szkole, chciałam chodzić do
domu w czasie długiej przerwy, aby upewnić się, że wszystko jest w porządku. Myślałam sobie
„Jeśli będę się bardziej starała, rodzice będą się mną więcej zajmować. Będę wystarczająco
dobra, aby mnie kochali”. Nigdy jednak nie czułam, że jestem dostatecznie dobra.
Gdy dorosłam, zostałam nauczycielką. Jako jedna z bardziej odpowiedzialnych osób,
dostawałam dodatkowe obowiązki i zaczęłam zajmować się dziećmi z problemami. Przez
długi czas udawało mi się podołać tym dodatkowym zadaniom. Moje życie obracało się wokół
3
szkoły i kupna własnego domu. Byłam ważna, ponieważ miałam ważne zadania. Byłam swoją
pracą.
Gdy stwierdziłam, że nie daję sobie rady ze stresem, powiedziałam o tym w mojej
szkole. Jednak zignorowano mnie. Usłyszałam, że przecież „dobrze sobie radzę”.
Zaczęły mi się przytrafiać ataki paniki. Gdy udzielałam uczniom korepetycji po
lekcjach i omawiałam z rodzicami ich postępy w nauce, pojawiły się bóle w klatce piersiowej.
Wybrałam się do lekarza. Tej samej nocy miałam silny atak paniki i przeprowadziłam się do
mojego chłopaka.
Odwiedziłam terapeutę i powiedziałam mu, że „dłużej nie dam sobie z tym rady”.
Zapytał mnie czym jest to „coś”, z czym sobie nie radzę. Nie wiedziałam. Jadąc do domu
uświadomiłam sobie nagle, że tym ”czymś” jest życie. Nie mogłam tak żyć. Nie miałam
kontroli nad swoim życiem. Nic mnie nie cieszyło. Nie widziałam dla siebie przyszłości.
Okazało się wkrótce, że potrzebowałam pomocy nawet w codziennych czynnościach, włącznie
z przyjmowaniem posiłków.
Rehabilitant zasugerował, abym udała się na mityng DDA, bez względu na fakt, że w
mojej rodzinie nie było problemu alkoholowego. Wybrałam się więc na mityng. Okazało się
jednak, że było na to za wcześnie, byłam w tak kiepskim stanie, że nie mogłam w nim brać
udziału. Jednak otrzymałam literaturę i rozpoznałam u siebie 14 cech DDA (Problem). Jeżeli
cokolwiek może mi pomóc, pomyślałam, może jest to program DDA. Zaczęłam regularnie
uczęszczać na mityngi. Do dzisiaj jestem wdzięczna za ten program.
Zwierzyłem się Bogu ze swojej bezsilności
W trakcie mojej ostatniej wizyty u rodziców, matka nie cieszyła się na mój widok.
Zniknął gdzieś ten poszukiwacz aprobaty i zadowalacz, którego znała. Straciła nadzieję na to,
że będę zaspokajać jej potrzeby. Była nadąsana, negatywnie nastawiona i starała się mnie
zawstydzić. Być może sądziła, że się w to wkręcę i będę próbował ją zadowolić.
Wiele lat temu ja też chciałem mieć dzieci po to, aby zaspokajały moje oczekiwania i
potrzeby, aby dawały mi poczucie pełni i szacunek do samego siebie. Moje dzieci miały mieć
w sobie radość życia, która spowoduje, że uniosę się do krainy szczęścia rzadko dostępnej dla
innych ludzi. Planowałem, że będę cieszył się podziwem jako „porządny i szanowany”
człowiek.
Moja matka musiała postrzegać mnie tamtego dnia jako nieczułego i znudzonego. Było
mi smutno i byłem w rozterce, ale zdecydowałem się nie nadskakiwać jej. Zwierzyłem się
Bogu ze swojej bezsilności i powtarzałem sobie „Modlitwę o pogodę ducha”. W pewnym
momencie matka dała mi spokój, rozpogodziła się, pozwoliła sobie i mnie odczuć szczęście,
radość i wolność. Normalność zastąpiła jej dysfunkcyjne zachowanie. Pojawił się rozsądek.
Następnego dnia zrozumiałem co się stało. Podziękowałem mojej Sile Wyższej za ten cud.
Zrozumiałem, że wcześniejsze próby poprawienia samopoczucia mojej matki pozbawiały mnie
cennej energii i demoralizowały mojego ducha. Już nie wierzę, że mogę ją uszczęśliwić. To
nie ja jestem przyczyną jej rozgoryczenia.
Podsumowanie Kroku Pierwszego
Powyższe świadectwa dotyczą podstawowych zasad duchowych Kroku Pierwszego
DDA – bezsilności, nie radzenia sobie z życiem, poddania się i odpuszczenia sobie. Krok
Pierwszy wymaga przyznania, że nasza rodzina jest dysfunkcyjna i że ma to wpływ na nasze
myślenie i zachowanie w dorosłym życiu. Musimy przyznać się do bezsilności wobec
efektów wyrastania w rodzinie dysfunkcyjnej. Nasze życie stało się nie do zniesienia bez
4
względu na pozory samowystarczalności. Status społeczny lub kompulsywna niezależność nie
równają się wyzdrowieniu. Musimy zdawać sobie sprawę, że siła woli i determinacja nie
pomogą nam uporać się z efektami dorastania w chorej rodzinie. Sami nie znajdziemy
wyjścia. Potrzebujemy pomocy. Musimy pozbyć się iluzji, że wymyślimy jakieś bezbolesne
rozwiązanie.
Wypowiedzi dotyczą także pracy nad ważnym zadaniem „oddzielenia się od rodziny”,
które jest konieczne, aby uzyskać poczucie normalności w swoim życiu. Oddzielenie się od
rodziny oznacza stworzenie zdrowych granic i ochronienie siebie przed nadużyciami i
kryzysami, które są typowe dla rodzin dysfunkcyjnych. Wielokrotnie DDA zmagają się z
Programem, ponieważ nie udaje im się zerwać więzów z destruktywnymi lub manipulującymi
członkami rodziny. Nie możemy się rozwijać ani nie odnajdziemy swojego Prawdziwego Ja,
dopóki bierzemy udział w dysfunkcyjnej sytuacji, która jest chorobliwa i będzie nas wysysać.
Odseparowanie się od naszej dysfunkcyjnej rodziny jest zdrowym aktem oporu.
Działając w ten sposób podważamy kłamstwo, na którym oparte jest funkcjonowanie rodziny.
Oświadczamy, że nie będziemy dłużej lojalni, nie będziemy zaprzeczać i tkwić w
dysfunkcyjnych rolach rodzinnych. To może wydawać się przerażające, ale mamy w tej
sytuacji wsparcie grupy DDA.
Wiele dorosłych dzieci oddziela się od rodzin z miłością, a nie poprzez odrzucenie.
Potrzebują czasu, w którym skoncentrują się na sobie i uwolnią od „siły grawitacji”
wciągającej ich w domową dysfunkcję. W odpowiednim czasie określimy, jakie relacje
chcemy mieć z naszymi rodzinami. Podejmiemy decyzję o unikaniu kontaktów z niektórymi
członkami rodziny, którzy osłabiają lub znieważają nas. Inni członkowie rodziny zaakceptują
nas i będą nas wspierać na nowej drodze, nawet jeżeli nie do końca ją zrozumieją bądź nie
będą chcieli nam na niej towarzyszyć. Wspólnota DDA może poprawić nasze relacje z
rodziną dzięki wiedzy, że nie musimy brać udziału w dysfunkcji. Jesteśmy wolni i mamy
prawo żyć własnym życiem.
Sięganie dna
Zdrowienie w DDA zaczyna się, gdy dorosłe dziecko poddaje się, prosi o pomoc i
przyjmuje pomoc, którą dostanie. Niektórzy członkowie wspólnoty określają moment
poddania się jako „osiągnięcie dna”.
Sięgnięcie dna może nastąpić jeszcze zanim dorosłe dziecko weźmie udział w swoim
pierwszym mityngu, ale może też nastąpić już po przyjęciu do wspólnoty i rozpoczęciu
procesu zdrowienia według Dwunastu Kroków. Niektórzy członkowie DDA odnajdują swoje
dno po wielu latach zdrowienia. Sięgnięcie dna może oznaczać utratę majątku i bezdomność
lub uczucie duszenia się z powodu naszej obsesyjnej potrzeby kontrolowania innych ludzi.
Niektóre dna DDA mogą być długotrwałym poczuciem osamotnienia, kiedy dorosłe dziecko
nie odczuwa nigdy radości i nie czuje prawdziwych, znaczących więzi z innymi ludźmi.
Wielu DDA, którzy próbują zdrowieć, jest dosłownie sparaliżowana przez to, że nie potrafią
„puścić” uraz i zaufać sobie lub innym ludziom.
Inne rodzaje dna mogą dotyczyć zachowań kompulsywnych lub obsesji dotyczącej
innej osoby. Obsesja jest tak nieznośna, że zaczynamy myśleć, że oszalejemy, gdy tej osoby
nie będzie w naszym życiu. Podczas gdy koncentrujemy się na innej osobie, ból, który wtedy
odczuwamy to krzywda pozostała po sytuacjach odrzucenia nas w dzieciństwie. Nasz
wewnętrzny przymus dotyczący innej osoby to ponowne przeżywanie zerwania z rodzicami,
którzy nas zawstydzali lub porzucali, gdy byliśmy dziećmi. Rana duszy nie goi się pod
wpływem pigułek, narkotyków, seksu lub innych sposobów odwrócenia od niej uwagi. Gdy
przetrwamy ten wewnętrzny przymus, mamy tendencję do powtarzania go w kolejnych
związkach, aż do momentu gdy poprosimy o pomoc i przyjmiemy ją. Kroki Wspólnoty DDA
zajmują się taką raną i leczą ją dzięki łasce Siły Wyższej.
5
Wszystkie rodzaje dna są ważne i mogą być początkiem nowej drogi życia. Jest dla
nas nadzieja. Wyleczenie jest możliwe.
Poddanie się oznacza, że stajemy się chętni do zrobienia wszystkiego, co będzie
konieczne, żeby zdrowieć i znaleźć pokój i pogodę ducha w życiu. Przyznajemy się do
całkowitej porażki i porzucamy myśl, że możemy „uszczęśliwić” lub kontrolować innych
ludzi. Z chęcią uczestniczymy w mityngach, pracujemy z Dwunastoma Krokami i
przełamujemy barierę zaprzeczania dysfunkcji w rodzinie. Zadziwiające jest, że około
pięćdziesiąt procent Dorosłych Dzieci Alkoholików zaprzecza lub nie zauważa, że w ich
rodzinach istnieje alkoholizm. Poprzez wyrastanie w dysfunkcyjnym domu tracimy
wrażliwość na efekty alkoholizmu, nadużyć i braku zaufania.
Zdrowienie z efektów wychowania pośród alkoholizmu i dysfunkcji jest procesem, a
nie pojedynczym zdarzeniem. Musimy okazać cierpliwość samym sobie. Musimy być
uczciwi w odniesieniu do własnych zachowań i sposobu myślenia, który rozwinęliśmy w
domu rodzinnym. Skoro jesteś na mityngu DDA, prawdopodobnie nie znalazłeś się tu bez
powodu. Prawdopodobnie nie jesteś jedynym członkami swojej rodziny, który doświadcza
problemów w związkach, pracy zawodowej lub innych obszarach życia. Twoja rodzina nie
jest jedyną, w której zaprzecza się problemom i cierpiącym w milczeniu sercom. Odkryliśmy,
że rodzinna dysfunkcja jest chorobą zakaźną, która dotyka każdego członka rodziny. Jest to
choroba postępująca. W naszych związkach jest coraz więcej agresji, kontrolowania lub
izolacji, w zależności od ścieżki, którą kroczymy. Nasza „skłonność do uzależnienia”, która
przejawia się w pracy, seksie, wydawaniu, jedzeniu, unikaniu jedzenia, narkotykach lub
hazardzie, postępuje również, w zależności od tego, jaką ścieżką kroczymy.
Co więcej, choroba ma charakter pokoleniowy, co oznacza, że Twoje obecne cechy
DDA i twoje myśli pochodzą z przeszłych pokoleń. Ulgę przynosi nam praca nad Krokami,
udział w mityngach Dwunastokrokowych i poszukiwanie przewodnictwa Siły Wyższej.
Poprzez przyznanie, że jesteśmy bezsilni wobec efektów dysfunkcji w rodzinie i że nie
radzimy sobie z życiem, stajemy się gotowi na przejście do Kroku Drugiego.
Jak zacząć?
Jeśli to możliwe, polecamy udział w 60 mityngach w ciągu 90 dni, znalezienie
sponsora i ruszenie do przodu. Dla dorosłych dzieci, które mają problem z uzależnieniem
zalecamy uczestnictwo w mityngach dwunastokrokowych, które zajmują się tym konkretnym
problemem. Podczas gdy DDA jest często jedynym programem dla wielu dorosłych dzieci,
Wspólnota DDA nie może zastąpić pracy nad programem Anonimowych Alkoholików,
Anonimowych Narkomanów lub Anonimowych Kokainistów.
Polecamy wybranie sponsora. Sponsor to członek wspólnoty DDA, który uczęszcza na
mityngi, sam pracuje nad programem DDA i jest chętny, aby asystować tobie w przerabianiu
programu. Sponsor lub sponsorka nie wykona za ciebie pracy nad programem, ale zaoferuje ci
wsparcie, nadzieję i rozjaśni wątpliwości. Zdecydowanie zalecamy jak najwcześniejsze
pozyskanie sponsora. Nie przerabiajcie programu sami. Nasze doświadczenie pokazuje, że nie
można zdrowieć w izolacji.
CZĘŚĆ ĆWICZENIOWA KROKU PIERWSZEGO:
Przyznaliśmy, że jesteśmy bezsilni…
Do wykonania poniższych zadań będziesz potrzebować wsparcia i uczciwości wobec
samego siebie. Sugeruje się również, żebyś znalazł sponsora lub duchowego przewodnika
zanim przystąpisz do ćwiczeń. Wiele dorosłych dzieci szuka również terapeuty znającego ten
program, aby mieć dodatkowe emocjonalne wsparcie, zanim rozpoczną ekscytującą pracę nad
programem Dwunastu Kroków DDA. Zaczynamy tu od słowa ostrzeżenia. Niektóre
6
zagadnienia, których dotykamy pracując nad 12 Krokami DDA i uczestnicząc w mityngach
DDA mogą przywołać niepokojące wspomnienia bestialskich nadużyć. Takie sytuacje
wymagają profesjonalnej pomocy, abyśmy poradzili sobie z nimi bezpiecznie i skutecznie.
Zachęcamy dorosłe dzieci, które mają takie doświadczenia, aby szukały dodatkowej pomocy
w przerabianiu programu. W DDA nie polecamy jednej, określonej metody terapii; jednak
wybierając kompetentnego psychoterapeutę masz prawo zapytać go czy jest mu znana
wspólnota DDA i Program Dwunastu Kroków. (Zobacz rozdział 16. Dużej Czerwonej Księgi
DDA, aby dowiedzieć się jak szukać kompetentnego terapeuty). Wielu specjalistów zna
proces Dwunastu Kroków, a wielu innych ma chęć, aby się o nim dowiedzieć. Doradzamy
rozmowę co najmniej z trzema terapeutami, zanim podejmiesz decyzję. Wielu terapeutów
udzieli ci informacji przez telefon, dzięki czemu zaoszczędzisz czas i pieniądze.
W pracy nad tą częścią książki będziesz również potrzebował kopii Laundry List
( Listy Cech DDA, tekstu Problem) i tekstu „Rozwiązanie”. Witaj na nowej drodze życia
według programu Dwunastu Kroków DDA.
Praca z Krokiem Pierwszym w DDA
Dla wielu dorosłych dzieci pomocne jest udzielenie odpowiedzi na konkretne pytania
dotyczące alkoholowego lub dysfunkcyjnego wychowania. Robiąc to, możemy dostrzec nasze
wypieranie i to, jaką role ono pełniło w strukturze rodziny. Dla dorosłych dzieci wypieranie
może oznaczać, że błędnie pamiętamy lub „zapominamy” fragmenty naszego dzieciństwa.
Widzieliśmy dorosłe dzieci, które opisywały swoje dzieciństwo jako „pełne miłości” lub
„takie sobie” gdy w rzeczywistości ich dzieciństwo było pełne zaniedbania i straszliwej
przemocy fizycznej, psychicznej lub emocjonalnej. Badacze odkryli, że wiele dorosłych
dzieci cierpi z powodu „więzi traumatycznych 2” (The Betrayal Bond, dr Patrick Carnes,
1997). Traumatyczne przywiązanie oznacza, że dzieci i dorośli tworzą więzi z krzywdzącymi
je rodzicami, księżmi-pedofilami albo relacje współ-uzależnienia z osobami, którym nie
można zaufać. Podczas gdy ta koncepcja w niektórych kręgach jest kontrowersyjna, wiele
dorosłych dzieci odnalazło spokój i prawdziwe znaczenie swoich wspomnień poprzez tę
koncepcję.
Kiedy to rodzic jest oprawcą, teoria mówi, że dziecko jest zmuszone się z nim
związać, ponieważ jego przetrwanie jest zależne od dorosłego. Dziecko musi zaprzeczyć albo
rozwinąć w sobie nieprawdziwy obraz nadużyć, do których często należy bicie, molestowanie
albo wyzywanie niszczące psychikę dziecka. Jako dorosły, taka osoba stwierdza, że ma „luki”
we wspomnieniach z dzieciństwa lub taka osoba „zapomina” lub błędnie pamięta akty
przemocy. W wielu wypadkach osoba będzie lojalna i będzie bronić swojego największego
prześladowcy. Widzieliśmy wiele dorosłych dzieci, które zanim otrzymały profesjonalną
pomoc, opisywały agresywnego rodzica jako kochającego, troszczącego się gdy w istocie
rodzic zaniedbywał dziecko i upokarzał je. Równocześnie, nie wszystkie „luki” w pamięci
oznaczają nadużycia seksualne lub dziecięcą traumę. W tych obszarach potrzebna jest pomoc
profesjonalisty oraz zdrowy rozsądek. Chcemy zdrowieć i być wolni, nie chcemy błędnie
domyślać się aktów przemocy, które może nigdy się nie wydarzyły. Niektóre wspomnienia
nigdy nie zostaną przywrócone, ale zdrowienie może nastąpić niezależnie od tego czy te
wspomnienia powrócą czy też nie.
Ślepota na własny gniew i gniew rodziców jest najczęstszą formą zaprzeczenia
spotykaną u dorosłych dzieci. Widzieliśmy nowych członków wspólnoty DDA, którzy
wyrażali ogromne zaskoczenie lub szok kiedy ktoś im sugerował, że w środku czują złość lub
że ich rodzice byli pełni złości. Nowicjusze w DDA często mówią: „Nie, nie odczuwam
złości. Jestem optymistą, który nie potrafi się gniewać”.
2
Trauma bonding – termin wprowadzony przez dr Patricka Carnesa.
7
Dorosłe dzieci z trudnością rozpoznają gniew i złość swoich rodziców, ponieważ w
dzieciństwie przyzwyczaiły się do wysokiego poziomu krzywdzenia ich. Rodzice, którzy
wydzierali się albo grozili dziecku mogą być wspominani jako ludzie, którzy może się
irytowali, ale nigdy nie byli surowi ani źli. Rodzice, którzy stosowali bierną agresję, są
wspominani jako opanowani lub kochający, rzadko kiedy jako wywołujący u dziecka wstyd
lub nienawidzący dziecko.
Dorosłe dzieci z trudem też rozpoznają uwikłanie. Uwikłanie oznacza brak granic
pomiędzy członkami rodziny lub rodzicami i dziećmi. Uwikłane dzieci stają się uwikłanymi
dorosłymi, którzy prowadzą życie według oczekiwań rodzica lub rodziców. Codziennie
dzwonią do swojego rodzica, planując urlop dopasowują się do jego planów, z poczuciem
obowiązku opiekują się rodzicem i mają trudności, żeby odmówić jego prośbom albo
oczekiwaniom. Uwikłane dorosłe dziecko często opisuje relację z rodzicem jako bliską i pełną
miłości, gdy w rzeczywistości dusi się w niej i jest pod kontrolą.
W DDA dążymy do tego, aby właściwie nazwać to co się nam przydarzyło, bez
strachu i bez chęci zemsty. Tak długo jak zaprzeczamy temu, co się zdarzyło w dzieciństwie,
nie udaje nam się zobaczyć jak to wpływa na nasze dzisiejsze życie. Efekty są widoczne w
naszym myśleniu i zachowaniach.
Dopóki istnieje w nas zaprzeczanie, nie mamy prawdziwego wyboru. Tkwiąc w
zaprzeczeniu, mogliśmy równocześnie sztywno kontrolować rzeczywistość, co dawało nam
złudzenie, że dokonujemy wyborów. Jednak prawdziwy wybór to coś więcej niż utrzymanie
kontroli, które prowadzi do współuzależnienia, izolacji i nienawiści do samego siebie.
Na poniższe pytania nie ma dobrych lub złych odpowiedzi. Program DDA wymaga
jedynie, abyś odpowiedział na nie uczciwie, dla uzyskania najpełniejszego osobistego
rozwoju. Oprócz pytań dla dorosłych dzieci z rodzin z uzależnieniem, są również pytania
skierowane do tych, w których domu nie było uzależnienia. Od czasu założenia wspólnoty w
1978 roku, rozpoznaliśmy inne typy rodzin dysfunkcyjnych. Z nich też pochodzą dorosłe
dzieci, które mogą odnaleźć się w DDA i zidentyfikować z programem. Takie dorosłe dzieci
zdrowieją z chorej zależności i łączą się ze swoimi Wewnętrznymi Dziećmi we wspólnocie
DDA. Pytania odnoszą się do typów rodzin odznaczających się alkoholizmem/ uzależnieniem
rodzica, obecnością hipochondrycznego rodzica, rodzica wykorzystującego seksualnie,
rodzica surowego lub o wojskowym stylu, rodzica zaburzonego emocjonalnie i rodzica
perfekcjonisty. Są duże podobieństwa pomiędzy takimi typami rodzicielstwa. Inne rodzaje
rodzin, z których wywodzą się dorosłe dzieci to rodziny rozwiedzione albo domy dziecka. Są
też rodziny o dysfunkcyjnym podejściu do religii. Pierwsze sześć pytań pomoże ci określić
styl wychowania, jaki ciebie dotyczy.
Pytania do kroku pierwszego.
1) Kto w rodzinie był alkoholikiem/ lub miał inne uzależnienia?
2) Które z rodziców lub osób z rodziny było hipochondrykiem (= wymyślało sobie choroby)?
3) Kto w rodzinie wykorzystywał seksualnie?
4) Kto był wojskowym/ wprowadzającym surową dyscyplinę rodzicem lub członkiem
rodziny?
5) Kto był emocjonalnie zaburzonym rodzicem lub członkiem rodziny?
6) Kto z rodziców lub członków rodziny był perfekcjonistą?
8
Bezsilność
1) Czym się różni bezsilność od bezradności?
2) Czy rozumiem, że 14 cech DDA (tzw. "Laundry List" albo Problem) jest skutkiem
rodzinnej dysfunkcji opisywanej w kroku pierwszym?
3) Wymień 3 skutki dorastania w alkoholowej, uzależnieniowej albo innej dysfunkcyjnej
rodzinie (podpowiedź: dowolne z cech wymienionych w Problemie)
4) Jaka była moja dziecięca rola w dysfunkcyjnym otoczeniu domowym: zagubione dziecko/
bohater/ kozioł ofiarny/ maskotka/ wybawca lub inna?
5) Z którymi cechami DDA wymienionymi w tekście: Lista cech DDA/ Problem się
identyfikuję?
6) Co oznacza „nie mów, nie ufaj, nie czuj”?
7) Czy jestem bezsilny/a wobec skutków dorastania w uzależnieniowej lub innej,
dysfunkcyjnej rodzinie?
8) Czy nadużywam jedzenia, seksu, narkotyków/ leków, pracy, hazardu lub innych
nałogowych zachowań? Czy jestem bezsilny/a wobec tych czynności? (Podaj przykład swojej
bezsilności).
9) Czy wydaje mi się, że mogę zmienić swoich rodziców lub inne znaczące dla mnie osoby,
zachowując się właściwie, mówiąc odpowiednie rzeczy albo będąc idealnym?
10) Czy wydaje mi się, że to ja jestem przyczyną uzależnienia lub dysfunkcji moich rodziców
i że mam siłę, aby to zmienić lub kontrolować?
11) Czy zachowywałem się jak ofiara lub osoba bezradna, a w rzeczywistości manipulowałem
innymi, żeby dostać to, co mi było potrzebne? Czy byłem ratowany/zbawiany? (Zrób listę
tych zachowań).
12) Czy rządziła mną kompulsja albo obsesja dotycząca innej osoby, przez co zaprzeczałem
swoim potrzebom albo nie troszczyłem się o siebie? (Jeśli tak, opisz w jaki sposób
zaniedbałeś swoje potrzeby).
Niekierowanie, nie radzenie sobie [unmanageable]
1) Jaka jest moja definicja stanu utraty kierowania swoim życiem?
2) Czy myślę, że nadal mogę kontrolować ludzi, miejsca i sprawy działając odpowiednio,
idealnie, lub w inny sposób?
3) Czy myślę, że mam władzę nad innymi ludźmi i mogę kontrolować ich działania albo
myśli?
4) Czy pozwalam myślom, uczuciom i działaniom innych ludzi mieć nade mną władzę?
9
(Jeżeli tak, zrób listę tych sytuacji).
5) Czy pozwalam, żeby uczucia albo możliwe reakcje innych osób decydowały o moim
zachowaniu i wyborach, kontrolowały mnie? (Podaj przykłady).
6) Co to znaczy być współuzależnionym?
7) Czy moje związki wytwarzały chaos, nadużycia/ przemoc albo powodowały nieład w
moim życiu?
8) Czy moje zachowania albo sposób myślenia wpływają negatywnie na moją zdolność
do pracy i zdolność do nawiązywania relacji [ability to relate] z ludźmi?
9) Jakie jest moje „dno”, czy dosięgnąłem swojego dna jako DDA? Czy odbiłem się od
dna? [to bottom out].
10) Czy obsesja na punkcie innej osoby, narkotyków/leków, hazardu, jedzenia albo seksu
odebrała mi kierowanie moim życiem? W jaki sposób?
11) Czy to, że kieruję swoim życiem to nie są tak naprawdę zachowania kontrolujące,
które błędnie postrzegam? (Zrobić listę zachowań).
12) Czy jestem w stanie zaprzeczania swoim kontrolującym zachowaniom?
13) Czy mogę wyzdrowieć samemu?
14) Czy odnoszę się/ nawiązuję relacje z innymi dorosłymi dziećmi na mityngach? W jaki
sposób?
Zaprzeczanie
1) Czy byłem zmuszony polegać na stosującym przemoc, albo obojętnym/
lekceważącym mnie rodzicu, żeby dostać jedzenie oraz schronienie?
2) Czy ignorowałem swoje uczucia wstydu, strachu lub zaniedbania, żeby przetrwać
dzieciństwo?
3) Czy obserwowałem uważnie uczucia i nastroje rodziców, żeby określić jak ja
powinienem/ powinnam się czuć? Czy byłem szczęśliwy tylko wtedy kiedy rodzice
byli szczęśliwi, a smutny wtedy kiedy rodzice byli smutni? (Zrób listę przykładowych
sytuacji).
4) Czy jestem uczciwy/a co do tego jak obchodzili się ze mną rodzice kiedy rosłem? Czy
boję się jednego lub obydwojga rodziców?
5) Czy walczyłem z braćmi lub siostrami? Czy krzywdziłem/ obrażałem ich [resent]?
Czy chroniłem ich?
6) Czy mówię, że jestem w bliskiej relacji z braćmi lub siostrami, ale rzadko się
10
odwiedzamy i rzadko rozmawiamy?
7) Czy boję się mówić o swojej przeszłości, ponieważ moje rodzeństwo zakwestionuje
albo podważy moje wspomnienia? Czy mówili mi, żebym przestał się zajmować
przeszłością?
8) Czy pomniejszam zachowania rodziców mówiąc „To już przeszłość. Co było to było”.
Albo: „Nie oglądam się za siebie, to nie przynosi nic dobrego.”
Duchowe zasady kroku pierwszego: Bezsilność i Poddanie się.
1) Wobec czego jestem bezsilny w kroku pierwszym?
2) Co oznacza dla mnie poddanie się/przyznanie się do porażki?
3) Czy jeśli się poddam to znaczy, że nie będę mieć wyboru?
4) Czy jestem gotowy przyznać, że moja rodzina jest dysfunkcyjna?
5) Czy jestem gotowy przyznać, że jestem bezsilny wobec efektów dorastania w
dysfunkcyjnym domu i że utraciłem kontrolę nad swoim życiem?
ZACZNIJ DZIAŁAĆ: Zadzwoń do sponsora, przyjaciela z DDA lub terapeuty, żeby
omówić ten rozdział.
Działania Kroku Pierwszego
Czynności obejmują stworzenie diagramu swojej rodziny pochodzenia, omówienie listy 14
cech DDA i spisanie przekazów/posłań rodzinnych. Należy tu również wprowadzenie do
sponsorowania w DDA oraz afirmacje.
Ćwiczenie 1: Diagram Historii Rodziny
Nie możemy przecenić potrzeby stworzenia rozbudowanego diagramu historii rodziny,
który w jasny sposób pokaże wpływ dysfunkcji na nasze dzisiejsze życie. To ważna praca w
ramach Pierwszego Kroku.
W tym ćwiczeniu, stworzysz drzewo rodziny poprzez wypisanie rodziców, dziadków,
cioć, wujków i innych krewnych, których pamiętasz bądź o których słyszałeś. Poprzez
rozrysowanie członków rodziny i ich osobowości na drzewku, zaczniesz dostrzegać
pokoleniowy charakter uzależnień i innych dysfunkcji w rodzinie. Etykiety (określenia),
których użyjesz w trakcie tworzenia diagramu służą przejrzystości, a nie ocenie. Nie musicie
osądzać swoich rodzin. Szukacie schematów i podobieństw. Szukacie swojego miejsca w tej
strukturze. Gdy zrobicie to dokładnie, diagram pokaże dlaczego jako dorośli nie mogliście
stać się kimś innym niż jesteście. Jeżeli byliście wychowani przez ludzi uzależnionych,
pracoholików, osoby szastające pieniędzmi lub kompulsywnych „ułatwiaczy”, nie możecie
zostać kimś zupełnie innym.
11
Możesz stworzyć diagram swojej rodziny poprzez wypisanie w tabelce z jednej strony
krewnych ze strony ojca, a z drugiej strony krewnych ze strony matki. Obok znajdziesz
przykładowy diagram. Możesz go przerysować na większą kartkę, aby uzyskać więcej
miejsca. Wypełniając go użyj etykietek od 1 do 26, podanych poniżej.
12
Diagram Historii Rodziny
Pradziadkowie
Dziadkowie
Rodzice
(Przybrany rodzic)
(Przybrany rodzic)
STARSZE
RODZEŃSTWO
TY
MŁODSZE
Małżonek / Partner
Twoje Dzieci
13
Etykiety Diagramu Rodziny
Pomyśl o swoich doświadczeniach lub o tym co słyszałeś o każdym krewnym w
kontekście uzależnień, religii, związków, nawyków jedzeniowych, seksualnych czy
związanych z pracą. Umieść w diagramie imię krewnego wraz z etykietą, która najlepiej do
niego lub do niej pasuje. Etykiety w Twojej rodzinie mogą zawierać następujące określenia
lub kombinacje kilku z nich:
alkoholik/uzależniony
używał alkoholu/narkotyków
uszczęśliwiacz/ podlizywał się (enabler)
religijny
pracował dużo (pracoholik)
nieodpowiedzialny, nie doprowadzał spraw do końca
bardzo zadłużony (często pożyczał pieniądze) lub osoba szastająca pieniędzmi
(ubrania na pokaz)
8. bardzo martwiący się (neurotyczny)
9. perfekcjonista (napięty, nadwrażliwy)
10. surowy, zawsze krytyczny, obrażający innych
11. zawsze chory (hipochondryk)
12. lekoman (ciągle biorący leki itp.)
13. „kucharka”/ Kopciuszek (myślący/ myśląca o sobie zawsze na końcu)
14. otyłe rodzeństwo/ krewni
15. z chorymi emocjami / chory emocjonalnie
16. chorowite dziecko, nadwrażliwe
17. zawsze przed lustrem (myśląc, że jest lepszy od innych)
18. podrywacz, playboy
19. agresywny na tle seksualnym, niebezpieczny
20. gwałtowny, potrafił uderzyć, uszczypnąć, zastraszał, gloryfikował walkę
21. dotykający albo ściskający inne osoby w sposób niewłaściwy
22. złodziej, wystawca fałszywych czeków, był w więzieniu
23. kłótliwy (nie potrafił być cicho, wciąż wszczynał dyskusje)
24. starający się przypodobać innym
25. męczennik
26. samotnik
1.
2.
3.
4.
5.
6.
7.
Zobaczyć rodzinę w nowy sposób.
Po wypełnieniu diagramu, spójrz na ogólny układ rodziny. Poszukaj wzorców
uzależnienia, współuzależnienia lub innych dysfunkcji od dziadków do wnuków. Spójrz na
dziadków na samym szczycie diagramu oraz na najmłodszych wnuków na samym dole
diagramu. Widzisz jakieś podobieństwa?
Gdzie są zagubione dzieci, kozły ofiarne, czarne owce i bohaterowie rodzinni? Jaka jest
twoja rola w tej strukturze?
Spójrz na swoją pozycję w strukturze, zauważ wszystkie osobowości wokół ciebie. Ten
diagram pokazuje pokoleniowa naturę choroby lub rodzinnej dysfunkcji.
Ćwiczenie 2 – rodzinna „legenda” oraz przyklejanie etykietek.
A) Etykietki z dzieciństwa.
14
Rodzice albo rodzeństwo przyklejają nam etykiety, które mogą zostać z nami do końca
życia. Przykładowe etykietki: „idiota”, „leniwy smarkacz”, „głupek”, „ciamajda”, „mądrala”,
„samolubny”, „darciuch”, „zły”, „paskudny”, „podłe dziecko”, „kłamczuch”, „nieudacznik”.
Inne etykietki to: „córeczka tatusia”, „ulubieniec mamy”, „wyjątkowy”.
Poza domem członkowie DDA bywali określani jako „kiepscy w nauce” przez
personel szkolny i umieszczani w szkołach specjalnych. Wiele razy nasza nauka była
zaburzona z powodu nadużyć w domu, ale byliśmy określani jako słabo uzdolnieni albo
przypisywano nam deficyty uwagi. Ale nie byliśmy mniej inteligentni ani powolni. Ważną
częścią twojego zdrowienia jest określenie swoich etykietek i zaplanowanie jak je odesłać na
emeryturę. Spisz poniżej swoje etykietki:
1)
2)
3)
…
Następnie zapisz je na małym kawałku papieru i opowiedz o nich sponsorowi albo
terapeucie/doradcy. Spróbuj uniknąć obwiniania rodziców. Pomyśl o tym, że te etykietki
prawdopodobnie dostali w swoim dzieciństwie od swoich krewnych. Unikanie obwiniania nie
oznacza, że twój gniew albo zawstydzenie są nieprawidłowe. To normalne, że tak czujesz, ale
ważne, żeby cały czas dbać o swoje zdrowienie.
Po rozmowie na temat etykietek, idź do łazienki i spłukaj je w toalecie. Etykietki
zniknęły. Teraz jest dla ciebie czas, żeby we wspólnocie DDA powiedzieć kim jesteś.
B) Rodzinna “legenda” kontra rodzinna “rzeczywistość”.
Prawie każda rodzina dysfunkcyjna ma swoją rodzinna legendę, która różni się od
rzeczywistości. Rodzinna legenda to zdanie czy wyrażenie, którym opisujemy rodzinę
osobom z zewnątrz. Na przykład członek rodziny Kowalskich może powiedzieć: „Kowalscy
są pracowici, zawsze spłacają długi, nie kradną i pomagają innym”. Albo „Kowalscy są
przedsiębiorczy, zawsze dążą do celu, zawsze byli kowalami swojego losu. Trzymamy się
razem.”
Rzeczywistość tej rodziny jest inna, rzadko mówi się o niej w rodzinie, a jeszcze
rzadziej poza nią. Rzeczywistość rodziny Kowalskich może być taka: „Ojciec pije, kłóci się z
matką i straszy nas albo nam grozi”. Albo: „Matka po cichu bierze pigułki na sen i „zasypia”,
a wtedy ja muszę zajmować się siostrami i okazywać swoje oddanie ojcu”.
- Jaka jest legenda twojej rodziny?
- Jaka jest rzeczywistość twojej rodziny?
C) Rodzinne przesłania.
Spróbuj wypisać 10 przesłań, wyrażeń, słów lub zdań, które powtarzali ci rodzice na temat
twojej inteligencji, umiejętności słuchania, posłuszeństwa im, nauki, płci, życia seksualnego,
prawdy, miłości, i tym podobnych.
Przykłady:
„Tata zawsze chciał mieć syna/córkę. A ja byłam dziewczynką/ byłem chłopcem.”
„Dlaczego nie możesz być jak twoi bracia/siostry?!”
15
„Wstydzę się za ciebie”. „Strasznie się na tobie zawiodłam”.
„Józek nigdy nie słucha”.
„Julio, mężczyźni idą na studia, a kobiety wychodzą za mąż i zajmują się domem”.
„Latoya, idź na studia, pracuj na swoje utrzymanie, do tego bądź dobrą matką, żoną,
kochanką, uważnym słuchaczem, kucharką, musisz też umieć planować i utrzymać dom w
czystości”.
„Aaron jest tępy jak pustak. Nigdy nie będzie nic znaczył.”
„Dotykam cię w ten sposób, bo cię kocham. To nasza tajemnica.”
D)
To ćwiczenie jest podobne do poprzedniego podpunktu „C”; z tymże ta lista zawiera
przesłania, wyrażenia, słowa lub zdania przekazane ci przez rodzinę, na tematy takie jak:
praca, uzależnienia, religia, nauka, życie seksualne, prawda, miłość, inne rasy i narodowości.
Niektóre z tych przesłań odkryją rodzinne przesądy/ uprzedzenia. Podane przykłady nie służą
temu, żeby obrazić jakąkolwiek rasę lub grupę.
Przykłady:
„Trzymaj się z daleka od…, ponieważ oni są ….”
„Choćby nie wiem co, musisz skończyć studia”
„Tyle dla ciebie robimy, a ty jesteś taki niewdzięczny”
„Moja matka umiała przewidzieć wszystkie katastrofy”
„Dzieci i ryby głosu nie mają”
„Mówili, że dziadek od czasu do czasu lubi sobie wypić szklaneczkę czegoś mocniejszego”.
„Ciotka Jane miała jakąś operację, o której nikt nigdy nie wspominał”.
- Spróbuj podać 10 przykładów z twojej rodziny.
ĆWICZENIE 3 – Rozpoznanie cech DDA w twoim życiu.
W tym ćwiczeniu powróć do Listy 14 Cech (lub Problemu) i zakreśl te cechy, z
którymi się identyfikujesz. Następnie podaj przykłady tego, kiedy używasz tych cech.
ĆWICZENIE 4 – sponsorowanie w DDA
W tym ćwiczeniu zacznij myśleć o znalezieniu dla siebie sponsora lub mentora, który
przeprowadzi Cię przez 12 Kroków. Dużo informacji na ten temat znajdziesz w rozdziale 11
Wielkiej Księgi DDA. Wspólnota DDA wydała także broszurkę na temat sposobu
sponsorowania właściwego dla DDA. W DDA uprawiamy model sponsorowania nazwany
„towarzyszeniem w podróży” [fellowship traveller]. Sponsor to ktoś, kto sam przepracował
12 Kroków i uczęszcza na mityngi DDA. Jeśli sponsor lub sponsorka należy do wspólnoty
dwunastokrokowej dla osób uzależnionych, to musi to być osoba, która osiągnęła trzeźwość
od swojego uzależnienia. Sponsor DDA to ktoś dostępny dla ciebie, kto podzieli się
doświadczeniem, siłą i nadzieją w pracy nad programem dla DDA.
Medytacje – afirmacje kroku pierwszego. Ćwiczenie.
Ćwiczenie z afirmacjami pomoże Ci połączyć kropki między odpowiedziami, których
udzieliłeś w ćwiczeniach, a nową wiedzą, którą zdobywasz na temat rodziny i siebie.
Afirmacje pomogą ci nazwać nowy kierunek w twoim życiu, oddalający cię od zależności,
dający ci wolność. Te afirmacje mają w sobie moc. Jeśli powtarza się je regularnie, przynoszą
jasność myśli i przypominają prawdy, których uczymy się we wspólnocie DDA.
Wiele dorosłych dzieci przygotowuje się do medytacji nad tymi zdaniami w taki
sposób: znajdują spokojne miejsce, wyłączają telefony komórkowe, telewizor i inne
16
rozpraszacze. Siadają w wygodnej pozycji, robią 10 głębokich oddechów, aby ciało się
zrelaksowało. Patrząc na zapisane afirmacje, powtarzają każdą powoli, rozmyślając o
afirmacji, zanim przejdą do następnej. Po przeczytaniu ich, nadal oddychają spokojnie i
zamykają oczy, żeby pomedytować przez tyle czasu, ile mogą. [Let thoughts arise that will].
Możesz też wpisać te afirmacje do notesu albo komputera. Niektórzy członkowie
DDA mają je przyklejone do lustra w łazience i powtarzają je kiedy szykują się rano do
wyjścia.
Afirmacje:
1) Jestem bezsilny wobec skutków dorastania w alkoholowej lub dysfunkcyjnej rodzinie.
2) Jestem bezsilny wobec Cech DDA.
3) Kiedy skupiam się na innych, przestaję kierować swoim życiem.
Radzę sobie z życiem wtedy, kiedy skupiam się na sobie.
4) Jestem wolny od winy za uzależnienie mojego rodzica lub dysfunkcję mojej rodziny.
To nie ja jestem powodem tej dysfunkcji.
5) Moje uczucia i sposób myślenia są niezależne od myślenia moich rodziców i rodziny.
6) Mogę przestać leczyć i ratować swoich rodziców poprzez moje dorosłe relacje.
Uwalniam się od prób ratowania i uszczęśliwiania innych ludzi.
7) Mogę przestać potępiać siebie. Zaczynam akceptować i kochać siebie.
8) Jestem wartościową osobą.
Jak dużo o sobie mówić – słowo ostrzeżenia.
Podsumujemy ten rozdział kilkoma uwagami jak rozmawiać o DDA z osobami spoza
programu. Kiedy znajdujemy we wspólnocie akceptację i uczymy się ufać i dzielić swoją
historią, wielu z nas czuje potrzebę rozmawiania ze swoją rodziną o naszym życiu i
wydarzeniach z przeszłości. Podekscytowani tym, że znaleźliśmy się we wspólnocie DDA,
niektórzy z nas opowiadali zbyt dużo swoich doświadczeń członkom rodziny lub
przyjaciołom. Oni często nie mogli udźwignąć tych opowieści z taką akceptacją, jaką
znaleźliśmy w DDA. Czuliśmy się zranieni kiedy ludzie źle nas rozumieli albo pomniejszali
nasze nowo-odkryte uzdrowienie. Nie chcemy mieć sekretów ani ukrywać naszej przeszłości,
ale musimy myśleć o tym czym chcemy się podzielić i co nami kieruje. To znaczy, że
nadejdzie czas kiedy będziemy gotowi rozmawiać z rodziną i przyjaciółmi. Będziemy
wiedzieć jak dużo z naszej historii możemy im opowiedzieć w danym czasie. Ale na
początku, zazwyczaj naszymi najbardziej osobistymi sprawami dzielmy się na mityngach i z
naszym sponsorem lub terapeutą.
DUCHOWE ZASADY KROKU PIERWSZEGO:
Bezsilność i Poddanie Się.
17