B-1.3 ELEKTRONOWE WIDMO ABSORPCYJNE

B-1.3
ELEKTRONOWE WIDMO ABSORPCYJNE
Cel ćwiczenia: Identyfikacja pasm elektronowych widma absorpcyjnego barwników oraz
możliwości interpretacji.
Zagadnienia: Absorbancja (ekstynkcja) i transmitancja; absorpcyjne widmo proste
i złożone; parametry pasma absorpcyjnego; prawo Lamberta-Beera; prawo
addytywności absorbancji; dekonwolucja widma
Sprzęt:
Odczynniki:
spektrofotometr
barwniki
kolby miarowe 50 cm3 – 4 szt.,
metylowy, błękit metylowy, fiolet
zlewka 400 cm3,
metylowy, błękit Nilu, fuksyna,
pipety wielomiarowe 2 cm3, 5 cm3, 10 cm3
woda destylowana
organiczne
-
oranż
UWAGA!
Przed przystąpieniem do ćwiczenia należy zapoznać się z zasadą działania spektrofotometru
SPEKOL 20/SPEKOL 11 (instrukcja obsługi).
Wykonanie ćwiczenia:
1. Przygotować
prowadzącego)
odpowiednio
barwników
rozcieńczone
organicznych.
roztwory
dwóch
Zanotować
ich
(wybranych
końcowe
przez
stężenia.
Przygotowane roztwory nie powinny być zbyt rozcieńczone ani zbyt stężone, tj., stężenia
powinny być tak dobrane, aby maksymalne ekstynkcje nie przekraczały 1.3.
2. Pomiary widm dokonujemy za pomocą spektrofotometru na zakres
widzialny
umieszczając w jednej kuwecie roztwór badany a w drugiej rozpuszczalnik (odnośnik).
Dla każdej substancji (barwnika) przeprowadzić staranne fotometrowanie w zakresie 400700 nm. Pomiary ekstynkcji E prowadzić co 10 nm. Przy zmianie substancji (barwnika)
starannie przemyć kuwety pomiarowe.
3. Dla każdej substancji (barwnika) wyniki zestawić w Tabeli.
1
λ [nm]
ν [cm-1]
E
Opracowanie wyników:
1. Wykreślić zależności E = f(λ), E = f(ν).
2. Przeanalizować sporządzone widma absorpcyjne w celu stwierdzenia, czy są to widma
proste (składające się tylko z jednego pasma), czy też żłożone (składające się z kilku pasm
nakładających się). W razie stwierdzenia widma złożonego należy dokonać odpowiedniej
dekonwolucji widma polegającej na rozdzieleniu nakładających się pasm.
3. Wyznaczyć parametry pasm tj. długość fali i liczbę falową odpowiadającą max absorpcji,
energię, szerokość połówkową pasma, stopień asymetrii, integralne natężenie pasma,
molowy współczynnik ekstynkcji, siłę oscylatora.
4. Przeprowadzić dyskusję uzyskanych rezultatów.
Literatura
1. L.Sobczyk, A.Kisza, K.Gatner, A.Koll, Eksperymentalna chemia fizyczna, PWN,
Warszawa 1982.
2. L.Komorowski, A.Olszowski, Chemia Fizyczna, tom 4, Laboratorium Fizykochemiczne,
PWN, Warszawa 2013.
2