Matematyka - Gimnazjum nr 2

Gimnazjum nr 2 im. Jana Pawła II w Sulechowie
PRZEDMIOTOWE ZASADY OCENIANIA
OSIĄGNIĘĆ UCZNIA
Z MATEMATYKI
ZGODNY Z NOWĄ PODSTAWĄ PROGRAMOWĄ Z DNIA 27 SIERPIEŃ 2012 ROKU
Opracowanie: mgr inż. Ewa Łysień
mgr Ewa Gromiec
mgr Alina Jaroszek
mgr Urszula Petri-Szrama
mgr Agata Erdmańska
WRZESIEŃ 2015 R.
I. Postanowienia ogólne.
1. Przedmiotowy system oceniania z matematyki został opracowany w oparciu o:

Rozporządzenie MEN z dnia 23 sierpnia 2007 r. w sprawie warunków i sposobu oceniania, klasyfikowania
i promowania uczniów i słuchaczy oraz przeprowadzania egzaminów i sprawdzianów w szkołach publicznych;

Wewnątrzszkolny System Oceniania Gimnazjum nr 2 IM. Jana Pawła II w Sulechowie;

Podstawę programową nauczania matematyki w gimnazjum z dnia 27 sierpnia 2012 r.;

Program nauczania matematyki w gimnazjum dla klas I-III opracowanym na zlecenie Gdańskiego Wydawnictwa
Oświatowego pod tytułem Matematyka z plusem (DPN – 5002 – 17/08)

Podręcznik: Matematyka z plusem. Podręcznik dla Gimnazjum. Z. Bolałek, M. Dobrowolska, M. Jucewicz,
M. Karpiński, J. Lech, A. Mysior, K. Zarzycka
2. Celem Przedmiotowych Zasad Oceniania (PZO) jest jasne określenie zasad, którymi będzie kierował się nauczyciel przy
wystawianiu ocen z matematyki.
3. Uczniowie zostają zapoznani z PZO na pierwszej lekcji matematyki w nowym roku szkolnym.
4. W sprawach nieokreślonych niniejszym PZO obowiązują przepisy wewnątrzszkolnego regulaminu.
II. Wymagania edukacyjne.
 WYMAGANIA OGÓLNE:
I. Wykorzystanie i tworzenie informacji.
Uczeń interpretuje i tworzy teksty o charakterze matematycznym, używa języka matematycznego do opisu rozumowania
i uzyskanych wyników.
II. Wykorzystywanie i interpretowanie reprezentacji.
Uczeń używa prostych, dobrze znanych obiektów matematycznych, interpretuje pojęcia matematyczne i operuje
obiektami matematycznymi.
III. Modelowanie matematyczne.
Uczeń dobiera model matematyczny do prostej sytuacji, buduje model matematyczny danej sytuacji.
IV. Użycie i tworzenie strategii.
Uczeń stosuje strategię jasno wynikającą z treści zadania, tworzy strategię rozwiązania problemu.
V. Rozumowanie i argumentacja.
Uczeń prowadzi proste rozumowania, podaje argumenty uzasadniające poprawność rozumowania.
 WYMAGANIA SZCZEGÓŁOWE:
1. Liczby wymierne dodatnie. Uczeń:
1) odczytuje i zapisuje liczby naturalne dodatnie w systemie rzymskim (w zakresie do 3000);
2) dodaje, odejmuje, mnoży i dzieli liczby wymierne zapisane w postaci ułamków zwykłych lub rozwinięć
dziesiętnych skończonych zgodnie z własną strategią obliczeń (także z wykorzystaniem kalkulatora);
3) zamienia ułamki zwykłe na ułamki dziesiętne (także okresowe), zamienia ułamki dziesiętne skończone na ułamki
zwykłe;
4) zaokrągla rozwinięcia dziesiętne liczb;
5) oblicza wartości nieskomplikowanych wyrażeń arytmetycznych zawierających ułamki zwykłe i dziesiętne;
6) szacuje wartości wyrażeń arytmetycznych;
2
7) stosuje obliczenia na liczbach wymiernych do rozwiązywania problemów w kontekście praktycznym, w tym
do zamiany jednostek (jednostek prędkości, gęstości itp.).
2. Liczby wymierne (dodatnie i niedodatnie). Uczeń:
1) interpretuje liczby wymierne na osi liczbowej. Oblicza odległość między dwiema liczbami na osi liczbowej;
2) wskazuje na osi liczbowej zbiór liczb spełniających warunek typu: x≥3, x<5;
3) dodaje, odejmuje, mnoży i dzieli liczby wymierne;
4) oblicza wartości nieskomplikowanych wyrażeń arytmetycznych zawierających liczby wymierne.
3. Potęgi. Uczeń:
1) oblicza potęgi liczb wymiernych o wykładnikach naturalnych;
2) zapisuje w postaci jednej potęgi: iloczyny i ilorazy potęg o takich samych podstawach, iloczyny i ilorazy potęg
o takich samych wykładnikach oraz potęgę potęgi (przy wykładnikach naturalnych);
3) porównuje potęgi o różnych wykładnikach naturalnych i takich samych podstawach oraz porównuje potęgi
o takich samych wykładnikach naturalnych i różnych dodatnich podstawach;
4) zamienia potęgi o wykładnikach całkowitych ujemnych na odpowiednie potęgi o wykładnikach naturalnych;
5) zapisuje liczby w notacji wykładniczej, tzn. w postaci a·10k, gdzie 1≤a<10 oraz k jest liczbą całkowitą.
4. Pierwiastki. Uczeń:
1) oblicza wartości pierwiastków drugiego i trzeciego stopnia z liczb, które są odpowiednio kwadratami lub
sześcianami liczb wymiernych;
2) wyłącza czynnik przed znak pierwiastka oraz włącza czynnik pod znak pierwiastka;
3) mnoży i dzieli pierwiastki drugiego stopnia;
4) mnoży i dzieli pierwiastki trzeciego stopnia.
5. Procenty. Uczeń:
1) przedstawia część pewnej wielkości jako procent lub promil tej wielkości i odwrotnie;
2) oblicza procent danej liczby;
3) oblicza liczbę na podstawie danego jej procentu;
4) stosuje obliczenia procentowe do rozwiązywania problemów w kontekście praktycznym, np. oblicza ceny
po podwyżce lub obniżce o dany procent, wykonuje obliczenia związane z VAT, oblicza odsetki dla lokaty
rocznej.
6. Wyrażenia algebraiczne. Uczeń:
1) opisuje za pomocą wyrażeń algebraicznych związki między różnymi wielkościami;
2) oblicza wartości liczbowe wyrażeń algebraicznych;
3) redukuje wyrazy podobne w sumie algebraicznej;
4) dodaje i odejmuje sumy algebraiczne;
5) mnoży jednomiany, mnoży sumę algebraiczną przez jednomian oraz, w nietrudnych przykładach, mnoży sumy
algebraiczne;
6) wyłącza wspólny czynnik z wyrazów sumy algebraicznej poza nawias;
7) wyznacza wskazaną wielkość z podanych wzorów, w tym geometrycznych i fizycznych.
7. Równania. Uczeń:
1) zapisuje związki między wielkościami za pomocą równania pierwszego stopnia z jedną niewiadomą, w tym
związki między wielkościami wprost proporcjonalnymi i odwrotnie proporcjonalnymi;
2) sprawdza, czy dana liczba spełnia równanie stopnia pierwszego z jedną niewiadomą;
3) rozwiązuje równania stopnia pierwszego z jedną niewiadomą;
4) zapisuje związki między nieznanymi wielkościami za pomocą układu dwóch równań pierwszego stopnia
z dwiema niewiadomymi;
3
5) sprawdza, czy dana para liczb spełnia układ dwóch równań stopnia pierwszego z dwiema niewiadomymi;
6) rozwiązuje układy równań stopnia pierwszego z dwiema niewiadomymi;
7) za pomocą równań lub układów równań opisuje i rozwiązuje zadania osadzone w kontekście praktycznym.
8. Wykresy funkcji. Uczeń:
1) zaznacza w układzie współrzędnych na płaszczyźnie punkty o danych współrzędnych;
2) odczytuje współrzędne danych punktów;
3) odczytuje z wykresu funkcji: wartość funkcji dla danego argumentu, argumenty dla danej wartości funkcji, dla
jakich argumentów funkcja przyjmuje wartości dodatnie, dla jakich ujemne, a dla jakich zero;
4)
odczytuje i interpretuje informacje przedstawione za pomocą wykresów funkcji (w tym wykresów opisujących
zjawiska występujące w przyrodzie, gospodarce, życiu codziennym);
5) oblicza wartości funkcji podanych nieskomplikowanym wzorem i zaznacza punkty należące do jej wykresu.
9. Statystyka opisowa i wprowadzenie do rachunku prawdopodobieństwa. Uczeń:
1) interpretuje dane przedstawione za pomocą tabel, diagramów słupkowych i kołowych, wykresów;
2) wyszukuje, selekcjonuje i porządkuje informacje z dostępnych źródeł;
3) przedstawia dane w tabeli, za pomocą diagramu słupkowego lub kołowego;
4) wyznacza średnią arytmetyczną i medianę zestawu danych;
5) analizuje proste doświadczenia losowe (np. rzut kostką, rzut monetą, wyciąganie losu) i określa
prawdopodobieństwa najprostszych zdarzeń w tych doświadczeniach (prawdopodobieństwo wypadnięcia orła
w rzucie monetą, dwójki lub szóstki w rzucie kostką, itp.).
10. Figury płaskie. Uczeń:
1) korzysta ze związków między kątami utworzonymi przez prostą przecinającą dwie proste równoległe;
2) rozpoznaje wzajemne położenie prostej i okręgu, rozpoznaje styczną do okręgu;
3) korzysta z faktu, że styczna do okręgu jest prostopadła do promienia poprowadzonego do punktu styczności;
4) rozpoznaje kąty środkowe;
5) oblicza długość okręgu i łuku okręgu;
6) oblicza pole koła, pierścienia kołowego, wycinka kołowego;
7) stosuje twierdzenie Pitagorasa;
8) korzysta z własności kątów i przekątnych w prostokątach, równoległobokach, rombach i w trapezach;
9) oblicza pola i obwody trójkątów i czworokątów;
10) zamienia jednostki pola;
11) oblicza wymiary wielokąta powiększonego lub pomniejszonego w danej skali;
12) oblicza stosunek pól wielokątów podobnych;
13) rozpoznaje wielokąty przystające i podobne;
14) stosuje cechy przystawania trójkątów;
15) korzysta z własności trójkątów prostokątnych podobnych;
16) rozpoznaje pary figur symetrycznych względem prostej i względem punktu. Rysuje pary figur symetrycznych;
17) rozpoznaje figury, które mają oś symetrii, i figury, które mają środek symetrii. Wskazuje oś symetrii i środek
symetrii figury;
18) rozpoznaje symetralną odcinka i dwusieczną kąta;
19) konstruuje symetralną odcinka i dwusieczną kąta;
20) konstruuje kąty o miarach 60°, 30°, 45°;
21) konstruuje okrąg opisany na trójkącie oraz okrąg wpisany w trójkąt;
22) rozpoznaje wielokąty foremne i korzysta z ich podstawowych własności.
4
11. Bryły. Uczeń:
1) rozpoznaje graniastosłupy i ostrosłupy prawidłowe;
2) oblicza pole powierzchni i objętość graniastosłupa prostego, ostrosłupa, walca, stożka, kuli (także w zadaniach
osadzonych w kontekście praktycznym);
3) zamienia jednostki objętości.
PROPOZYCJE PRAC DŁUGOTERMINOWYCH
DLA KLAS ZE ZWIĘKSZONĄ ILOŚCIĄ GODZIN MATEMATYKI
KLASA I
1.
Opracuj w dowolnej formie historię maszyn liczących począwszy od palców u rąk aż do komputera. Wykorzystaj
odpowiednią literaturę lub Internet.
2.
Zbierz informacje (zwłaszcza liczbowe) dotyczące swojego województwa, powiatu, gminy, miasta lub wsi, uporządkuj
je, dokonaj wyboru tych, które Cię interesują, postaw pytania, zaplanuj pracę i przygotuj prezentację w dowolnej formie.
3.
Są liczby, które nazywają się trójkątne, pięciokątne, sześciokątne, siedmiokątne, ... Poszukaj informacji na ten temat.
Wskaż w każdym z tych zbiorów liczb 10 liczb początkowych oraz znajdź wzory na n-tą liczbę. Przygotuj prezentację
swojej pracy.
4.
Matematyczne orgiami – wykonanie albumu lub plakatów.
5.
Ułamki – opracuj plansze z różnymi zapisami ułamków, omów ich zasady i problemy jednoznaczności zapisu na lekcji
matematyki.
6.
Kobe idalgo? – różne schematy szyfrowania.
7.
„Podatki – zostań ministrem finansów.”
8.
Sposoby zapisu liczb (historia).
KLASA II
1.
Wyszukaj w dostępnych Ci źródłach informacje o historii równań oraz sposobach ich rozwiązywania i przygotuj
prezentację tego materiału.
2.
Przygotuj album zawierający fotografie oraz rysunki różnych przedmiotów (np.: kołpaki samochodowe, karty do gry),
urządzeń (np.: samoloty), zapisów (np.: wzory chemiczne), elementów przyrody (np.: płatki śniegu, skrzydła motyla)
itp., które są osiowosymetryczne lub mają środek symetrii.
3.
Wykonaj pracę pt. „Bryły platońskie.”
4.
Wykonaj pracę pt. „Graniastosłupy i ostrosłupy w architekturze mojego regionu.”
5.
„Okna i witraże.” – zwiedzając stare kościoły, zamki lub inne budowle, często można zauważyć okna, które zachwycają
regularnością formy.
6.
„Pi razy drzwi.” – różne metody wyznaczania liczby π.
KLASA III
1.
„Złota proporcja w architekturze, sztuce, matematyce, przyrodzie, …”
2.
Poszukaj informacji dotyczących wyznaczania wysokości drzew, budynków, latarni itp., oraz szerokość rzeki lub dróg.
Spróbuj (samodzielnie lub w zespole) wyznaczyć jedną z wybranych wielkości. Przygotuj prezentację swojej pracy.
5
III. Ze strony nauczyciela oprócz konsekwentnego stosowania powyższych kryteriów
oceniania uczeń musi mieć zapewnione:
1.
Bieżące, okresowe, roczne rozpoznawanie i określanie poziomu opanowania kompetencji przewidzianych programem
nauczania.
2.
Systematycznie dokumentowanie postępów uczenia się.
3.
Motywowanie do samorozwoju.
4.
Wyrabianie nawyku systematycznej pracy, samokontroli i samooceny.
5.
Uświadomienie sukcesów i braków w zakresie opanowanych umiejętności i koncentracji określonych programem oraz
potrzeb w zakresie wyrównania braków.
6.
Ukierunkowanie samodzielnej pracy oraz doskonalenie metod uczenia się.
7.
Aktywne uczestnictwo w procesie szkolnego oceniania oraz możliwość poprawy swoich osiągnięć.
IV. Sposoby sprawdzania postępów ucznia.
1.
2.
Formy ustne:

pytania proste lub problemowe przeznaczone na utrwalenie lub kontrolę wiadomości i umiejętności ucznia;

wykonywanie prostych zadań i ćwiczeń;

słowne opisanie różnych możliwości rozwiązywania zadań i ćwiczeń.
Formy pisemne:

wykonywanie zadań i ćwiczeń na tablicy bądź w zeszycie przedmiotowym;

zadania domowe;

sprawdziany nauczycielskie zawierające zadania otwarte lub zamknięte w formie kartkówki, testu lub pracy
kontrolnej
3.
4.

wystandaryzowane testy i sprawdziany osiągnięć szkolnych;

prace dodatkowe.
Formy praktyczne (manualne):

wykonywanie konstrukcji geometrycznych;

budowanie modeli figur geometrycznych;

sporządzanie planów w skali;

prace dodatkowe.
Gry i zabawy matematyczne (logiczne).
V. Informacja o wynikach kształcenia – ocena szkolna.
1.
Ocenianie musi uwzględniać wszystkie formy aktywności ucznia.
2.
Wyróżniamy ocenianie:
 bieżące – powinno być dokonywane na każdej lekcji,
 sumujące – powinno opierać się na sprawdzianach nauczycielskich mających odniesienie w standardach osiągnięć,
 okresowe – powinno być dokonane w oparciu o co najmniej sześć ocen cząstkowych, nie może być ich średnią
arytmetyczną,
 roczne.
3.
W ocenianiu osiągnięć uczniów stosuje się skalę od 1 do 6, w ocenach bieżących mogą być stosowane znaki +,- oraz 0.
6
4.
Oceny sprawdzianów nauczycielskich i wystandaryzowanych sprawdzianów i testów osiągnięć ucznia dokonuje się
stosując punktację i po zsumowaniu przelicza na stopnie szkolne przyjmując procentowe progi dla poszczególnych
stopni.
LP.
1
2
3
4
5
6
5.
OCENA
PROCENT – UDZIAŁ PUNKTÓW
niedostateczny
dopuszczający
dostateczny
dobry
bardzo dobry
celujący
0 – 33% pkt
34% – 49% pkt
50% – 65% pkt
66% – 89% pkt
90% – 95% pkt
96% – 100% pkt
Każda forma sprawdzania wiedzy i umiejętności ucznia może zawierać maksymalnie 10% treści wykraczających poza
podstawę programową.
VI. Zasady oceniania.
1.
Każdy uczeń jest oceniany zgodnie z zasadami sprawiedliwości.
2.
Ocenie podlegają wszystkie wymienione formy aktywności ucznia.
3.
Prace kontrolne z całego działu są obowiązkowe.
4. Uczeń, który bez usprawiedliwienia uchyla się od pisania prac kontrolnych otrzymuje zero punktów za daną
pracę pisemną.
5.
Uczeń i rodzice ucznia mają prawo wglądu do sprawdzonych prac kontrolnych.
6.
Uczeń i rodzice ucznia mają prawo do uzasadnienia oceny.
7. Jeżeli uczeń opuścił prace kontrolną z przyczyn losowych, to powinien ją napisać w ciągu 2 tygodni od powrotu
do szkoły. Jeśli nie uczyni tego w tym czasie jest zobowiązany do napisania jej na pierwszej lekcji matematyki
po upływie 2 tygodni od jego powrotu do szkoły. Nie przystąpienie uczniów w tym terminie do pracy kontrolnej
powoduje uzyskanie oceny niedostatecznej.
8. Uczeń może poprawić ocenę niedostateczną z pracy kontrolnej w terminie 2 tygodni od zapoznania się z oceną. Ocena
niedostateczna z pracy kontrolnej może być podstawą do wystawienia oceny niedostatecznej na koniec semestru
lub roku szkolnego.
9.
Przy poprawianiu prac kontrolnych i pisaniu ich w drugim terminie kryteria ocen nie ulegają zmianie. Inne formy
sprawdzania wiadomości poza pracą kontrolną z całego działu nie podlegają poprawie.
10. Nauczyciel ma prawo zrobić test (sprawdzian) diagnostyczny z większej ilości materiału (z całego działu,
semestru lub roku) bez określenia precyzyjnego terminu jego przeprowadzenia.
11. Nie ocenia się uczniów do trzech dni po co najmniej tygodniowej usprawiedliwionej nieobecności w szkole.
12. Uczeń ma prawo dwukrotnie w ciągu semestru zgłosić nieprzygotowanie do lekcji (nie dotyczy zapowiedzianych prac
kontrolnych) bez konieczności podawania przyczyny. Ma jednak obowiązek zgłosić to przed lekcją. W przypadku nie
zgłoszenia lub trzeciego nieprzygotowania uczeń otrzymuje ocenę niedostateczną. Jeżeli uczeń nie wykorzysta
powyższego prawa, na koniec każdego semestru może uzyskać w ramach oceniania kształtującego ocenę celującą
wagi 3.
13. Uczeń ma prawo do usunięcia minusa lub oceny niedostatecznej za brak zadania domowego jeżeli w zamian wykona
zadanie domowe o trzykrotnie większym zakresie.
14. Ocena okresowa wystawiona będzie w oparciu o metodę średniej ważonej ocen.
15. Przy wystawianiu oceny rocznej bierze się pod uwagę średnią arytmetyczną ocen za I i II okres.
16. Nauczyciel ma prawo podwyższyć ocenę okresową lub roczną w stosunku do średniej ważonej.
7
VII. Zasady oceniania aktywności ucznia na lekcji.
Ocena za aktywność na lekcji wystawiona jest zgodnie z zasadami ustalonymi przez nauczyciela.
VIII. Kryteria oceny okresowej.
1.
Ocena okresowa z matematyki wystawiona będzie jako średnia arytmetyczna ważona.
Grupa II
5
3
Grupa III
Grupa I
Współczynnik ważności
oceny (W)
1
Ocena uzyskana za:















praca kontrolna (z całego działu lub semestru)
egzaminy próbne (testy)
bardzo dobre wyniki w zawodach matematycznych (konkursy,
olimpiady)
niewykorzystane nieprzygotowanie do zajęć lekcyjnych
kartkówki
powtórki materiału
zadania dodatkowe
praca długoterminowa
projekt edukacyjny
aktywność na lekcji
odpowiedź ustna
praca na lekcji
praca w grupie
prowadzenie zeszytu przedmiotowego
oceny niedostateczne za trzykrotnie zgłoszone nieprzygotowanie
do lekcji lub niezgłoszone (zatajone) nieprzygotowanie do lekcji
Obliczanie oceny odbywać się będzie według następującej formuły:
O
W1  O1  W2  O2  ...  Wn  On
W1  W2  ...  Wn
gdzie O – ocena okresowa, Wn – waga oceny cząstkowej, On – ocena cząstkowa (danej wagi). W przypadku oceny
okresowej przyjmuje się:
„+” – jako +0,5 pkt
np.: 4– to jest 3,75
„–” – jako –0,25 pkt
4+ to jest 4,5
2.
Średnia ocen na poszczególne oceny szkolne:

Ocenę niedostateczną otrzymuje uczeń, który uzyskał średnią poniżej 1,60

Ocenę dopuszczającą otrzymuje uczeń, który uzyskał średnią pomiędzy 1,61 ÷ 2,65

Ocenę dostateczną otrzymuje uczeń, który uzyskał średnią pomiędzy 2,66 ÷ 3,65

Ocenę dobrą otrzymuje uczeń, który uzyskał średnią pomiędzy 3,66 ÷ 4,65

Ocenę bardzo dobrą otrzymuje uczeń, który uzyskał średnią pomiędzy 4,66 ÷ 5,15

Ocenę celującą otrzymuje uczeń, który uzyskał średnią powyżej 5,15 oraz uzyskał bardzo dobrą ocenę okresową
(roczną), wynikającą ze średniej arytmetycznej ważonej lub uzyskał bardzo dobre wyniki w zawodach
matematycznych dowolnego stopnia (jeżeli zakres tematyczny konkursu wykraczał poza obowiązujący w danej klasie
program nauczania lub poziomem trudności go przewyższał).
8
IX. Uczniowie o rozwoju funkcji poznawczych niższej niż
przeciętna.
Uczniowie z inteligencją niższą niż przeciętna uzyskują słabsze wyniki w nauce, pomimo dużego własnego nakładu pracy
a niekiedy nawet, mimo intensywnej stymulacji rozwoju. Największe trudności mają w rozumowaniu i logicznym myśleniu
we wszystkich jego formach i przejawach. W szczególności uczniowie Ci mają problemy z :

wewnętrzną organizacją nowo nabytej wiedzy i integrowaniem jej z już posiadaną (stąd wolne tempo uczenia się),

generalizowaniem wiedzy oraz wykorzystywaniem jej w różnych dziedzinach,

opanowaniem materiału o charakterze abstrakcyjnym (ze względu na bardzo słabą pamięć krótkotrwałą uczniowie
zdecydowanie łatwiej pracują i uczą się na materiale konkretnym),

umiejętnością myślenia przyczynowo-skutkowego,

dokonywaniem porównań między zbiorami (różnicowanie i szukanie podobieństw),

umiejętnością odróżniania cech istotnych od nieistotnych,

dokonywaniem uogólnień, szczególnie o charakterze werbalnym.
Myślenie tych uczniów charakteryzuje: konkretyzm i mała samodzielność. Często uczą się „na pamięć” bez zrozumienia treści.
Ich trudności nasilają się wraz z pokonywaniem kolejnych poziomów edukacji. W tym przypadku konieczne jest dostosowanie
osiągnięć edukacyjnych zarówno w zakresie formy, jak i treści wymagań. Program szkoły ogólnodostępnej jest dla nich
trudny, a przede wszystkim zbyt szybko realizowany.
Oceny sprawdzianów nauczycielskich oraz wystandaryzowanych sprawdzianów i testów osiągnięć ucznia dokonuje się
stosując ogólnie przyjętą punktację i po zsumowaniu przelicza na stopnie szkolne przyjmując procentowe progi dla
poszczególnych stopni.
Symptomy trudności ucznia:

trudności z wykonywaniem bardziej złożonych działań,

trudność z pamięciowym przyswajaniem i/lub odtwarzaniem z pamięci wyuczonych treści (np. tabliczka
mnożenia, skomplikowane wzory, układy równań),

problem z rozumieniem treści zadań,

potrzeba większej ilości czasu na zrozumienie i wykonanie zadania.
Sposoby dostosowania wymagań edukacyjnych:

omawianie niewielkich partii materiału i o mniejszym stopniu trudności,

podawanie poleceń w prostszej formie,

unikanie trudnych, czy bardzo abstrakcyjnych pojęć,

częste odwoływanie się do konkretu, przykładu,

unikanie pytań problemowych, przekrojowych,

wolniejsze tempo pracy,

szerokie stosowanie zasady poglądowości,

odrębne instruowanie uczniów,

zadawanie do domu tyle, ile dziecko jest w stanie wykonać samodzielnie,

podchodzenie do dziecka w trakcie samodzielnej pracy w razie potrzeby udzielenie pomocy, wyjaśnień,
mobilizowanie do wysiłku i ukończenia zadania,

potrzeba większej ilości czasu i powtórzeń dla przyswojenia danej partii materiału.
9
X. Uczniowie ze specyficznymi trudnościami w uczeniu się.
Dyskalkulia, specyficzne trudności w matematyce. Oceniamy przede wszystkim tok rozumowania, a nie techniczną stronę
liczenia. Uczeń ma, bowiem skłonność do przestawiania kolejności cyfr w liczbie i przez to jej zapis jest błędny. Zły wynik
końcowy wcale nie świadczy o tym, że uczeń nie rozumie zagadnienia. Dostosowanie wymagań będzie, więc dotyczyło tylko
formy sprawdzenia wiedzy poprzez koncentrację na prześledzeniu toku rozumowania w danym zadaniu i jeśli jest on pop rawny wystawienie uczniowi oceny pozytywnej.
Dysleksja, czyli trudności w czytaniu przekładające się często również na problemy ze zrozumieniem treści. W klasach
gimnazjalnych opanowanie wiedzy opiera się na założeniu, że uczeń umie już sprawnie czytać, ta umiejętność jest niezbędna.
Dysleksja nie daje możliwości obniżenia wymagań jakościowych.
Symptomy trudności ucznia:

nieprawidłowe odczytywanie treści zadań tekstowych,

niepełne rozumienie treści zadań, poleceń,

trudności z wykonywaniem działań w pamięci, bez pomocy kartki,

problemy z zapamiętywaniem reguł, definicji, tabliczki mnożenia,

problemy z opanowaniem terminologii,

błędne zapisywanie i odczytywanie liczb wielocyfrowych (z wieloma zerami i miejscami po przecinku),

przestawianie cyfr (np. 56-65),

nieprawidłowa organizacja przestrzenna zapisu działań matematycznych, przekształcania wzorów,

mylenie znaków działań, odwrotne zapisywanie znaków nierówności,

nieprawidłowe wykonywanie wykresów funkcji,

trudności z zadaniami angażującymi wyobraźnię przestrzenną w geometrii,

niski poziom graficzny wykresów i rysunków.
Sposoby dostosowania wymagań edukacyjnych:

naukę definicji, reguł wzorów rozłożyć w czasie, często przypominać i utrwalać,

nie wyrywać do natychmiastowej odpowiedzi, przygotować wcześniej zapowiedzią, że uczeń będzie pytany,

w trakcie rozwiązywania zadań tekstowych sprawdzać, czy uczeń przeczytał treść zadania i czy prawidłowo
ją zrozumiał, w razie potrzeby udzielać dodatkowych wskazówek,

w czasie sprawdzianów w miarę możliwości zwiększyć ilość czasu na rozwiązanie zadań,

można też dać uczniowi do rozwiązania w domu podobne zadania,

uwzględniać trudności związane z myleniem znaków działań, przestawianiem cyfr itp.

materiał sprawiający trudność dłużej utrwalać, dzielić na mniejsze porcje,

oceniać tok rozumowania, nawet gdyby ostateczny wynik zadania był błędny, co wynikać może z pomyłek
rachunkowych,

oceniać dobrze, jeśli wynik zadania jest prawidłowy, dobrze przeanalizować strategię dojścia do rozwiązania, gdyż
uczniowie dyslektyczni często prezentują styl dochodzenia do rozwiązania niedostępny innym osobom, będący
na wyższym poziomie kompetencji.
XI. Ewaluacja.
Przedmiotowe zasady oceniania są modyfikowane. Modyfikacja odbywa się po zakończeniu roku szkolnego.
10