PSYCHOLOGIA: Samobójstwa

PSYCHOLOGIA: Samobójstwa
Samobójstwa stanowią obecnie jeden z poważniejszych problemów społecznych – nie tylko w
naszym kraju. Znaczna liczba osób próbujących się zabić to osoby młode, poniżej 35 lat. W grupie
wiekowej od 15 do 35 roku życia jest to jedna z trzech najczęstszych przyczyn śmierci. Zazwyczaj nie
ma jednej przyczyny samobójstwa – jest związek kilku przyczyn, bądź zdarzeń życiowych
nakładających się często na cechy psychiczne danej osoby.
Zdzisław Ustrzycki
Psychoterapeuta rekomendowany przez Polskie Towarzystwo
Psychoterapii Integratywnej w Krakowie oraz Specjalista Terapii
Uzależnień (certyfikat Krajowego Biura ds. Przeciwdziałania
Narkomanii). Prowadzi psychoterapię integratywną, łączącą podejścia
różnych szkół terapeutycznych. Zajmuje się terapią indywidualną, par
oraz rodzin.
Gabinet Psychoterapii
Zdzisław Ustrzycki
ul. Nadrzeczna 17
57-330 Szczytna
tel. 605079189
Często u osób popełniających samobójstwo lub mających myśli samobójcze jest rodzinna historia
samobójstw. Często jest to już kolejna próba: czasem oparta na planie, czasem decyzja jest
podejmowana impulsywnie. U osób młodych dodatkowo jako czynniki sprzyjające pojawią się:
nadużywanie w rodzinie substancji psychoaktywnych / alkoholu lub innych narkotyków /, rozpad lub
zaburzenie stabilności rodziny, cechy osobowościowe – skłonności do stanów depresyjnych lub
psychotycznych. Szczególnie niebezpieczną cechą jest impulsywność – ogranicza to nam możliwość
zauważenia sygnałów, które wskazują na niebezpieczeństwo zagrożenia życia. W odbiorze
społecznych szczególnie niezrozumiałe są samobójstwa dzieci i osób nastoletnich. U nastolatków
sprzyja tu znaczne obniżenie poczucia własnej wartości – negatywny wizerunek własnej osoby,
trudności związane z relacjami z innymi osobami, niepewność przyszłości oraz poczucie winy za to co
się dzieje negatywnego w rodzinie. Porzucenia w okresie dorastania przez dziewczynę lub chłopaka
są zjawiskiem częstym, niestety nieraz ból psychiczny jaki doznaje osoba porzucona kończy się próbą
zabicia się.
Często trudno rozpoznać osobę tuż przed samobójstwem, choć nieraz są sygnały które mogą na to
wskazywać. Nieraz jest to swoiste wołanie o pomoc, gdzie pojawiają się zmiany w zachowaniu i
myśleniu danej osoby – częściej mówi o bezsensie życia, braku celu, niechęci do aktywności,
poczuciu opuszczenia. Przejawia tym samych cechy osoby depresyjnej. Na szczęście nie jest tak, że
te osoby pragną tylko śmierci – nie widzą tylko możliwości rozwiązania w tym momencie swoich
problemów i trudności. O ile nie mamy ostatecznie wpływu na decyzję osoby pragnącej się zabić, to
możemy w znacznym stopnie ograniczyć to zagrożenie. W sytuacji wychowywania dziecka ważna jest
tu akceptacja takiego jakie mamy, uczenie dokonywania wyborów – to znacznie wzmacnia jego
poczucie wartości. Ważne jest, aby z jego dorastaniem stopniowo i proporcjonalnie ograniczać naszą
kontrolę rodzicielską – dawać mu więcej wolności, poważnie traktować, to co nasze dziecko
przeżywa i to co do nas mówi – uważnie go słuchać oraz wspierać wszystko to co może budować jego
pozytywne myślenie o sobie. W myśl zasady, że optymiści rzadko myślą o samobójstwie, możemy
uczyć nasze dziecko optymizmu i zaufania do przyszłości.
W sytuacji kiedy mamy podejrzenie, że dana osoba jest zagrożona samobójstwem nie bójmy się
korzystać z pomocy – w sytuacji realnego zagrożenia trzeba wezwać pogotowie. Możemy
skontaktować się z odpowiednim specjalistą: interwentem kryzysowym, psychologiem,
psychoterapeutą, lekarzem lub każdą osobą, która ma przygotowanie do pomocy w sytuacji
zagrożenia życia. Nie lekceważenie niepokojących sygnałów daje nam dużą szansę na efektywną
pomoc.
Zdzisław Ustrzycki - Psychoterapeuta
Ty lub ktoś z Twoich bliskich ma problem natury psychologicznej?
Nie wiesz, gdzie szukać pomocy?
Spróbujemy Ci pomóc – napisz do specjalisty: [email protected]