koszty odzyskiwania należności

Sygn. akt VI GC 565/14 upr
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 6 października 2015 r.
Sąd Rejonowy Wydział VI Gospodarczy w S.
w składzie następującym :
Przewodnicząca SSR Lucyna Adamiec
Protokolant st. sekr. sądowy Aneta Jaśkiewicz
po rozpoznaniu w dniu 6 października 2015 r. w Słupsku
na rozprawie sprawy
z powództwa R. C.
przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w G.
o zapłatę
1. zasądza od pozwanej (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w G. na rzecz powoda R. C. kwotę 664,89 zł
(sześćset sześćdziesiąt cztery złote i 89/100) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 15.07.2015 r. do dnia zapłaty;
2. zasądza od pozwanej (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w G. na rzecz powoda R. C. kwotę 227 zł
(dwieście dwadzieścia siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.
Sygn. akt VI GC 565/15 upr
UZASADNIENIE
Powód R. C. w dniu 15 lipca 2015 r. wniósł o zasądzenie od pozwanej (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością
w G. kwoty 664,89 zł wraz z odsetkami i kosztami procesu tytułem odzyskania należności na podstawie art. 10 ust. 2
ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych z dnia 08.03.2013 r.
Pozwana (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. w odpowiedzi na pozew
wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie na jej rzecz zwrotu kosztów procesu. Zarzuciła, że rola windykatora
była ograniczona do wystosowania do pozwanego wezwań do zapłaty, zaś pozwany zapłacił powodowi całą należną
kwotę po upływie 24 dni od terminu płatności. W takiej sytuacji powodowi nie należą się koszty postępowania
windykacyjnego.
Sąd ustalił, co następuje:
Pozwana zleciła powodowi usługi transportowe – transport towarów z miejscowości M. do miejscowości L., Z., P.,
E., P., O., J.. Powód wykonał zlecenie i wystawił z tego tytułu fakturę VAT nr (...) na kwotę 2.029,75 zł z terminem
płatności do dnia 13 października 2014 r., nr (...) na kwotę 2.324,70 zł z terminem płatności do 13 października 2014
r., nr (...) na kwotę 3.033,18 zł z terminem płatności do 9 listopada 2014 r.
/dowód: faktury VAT – k. 27-29/
Z uwagi na brak płatności w zakreślonym terminie, powód skorzystał z pomocy firmy windykacyjnej, która wysłała do
pozwanej najpierw upomnienie, a następnie wezwania do zapłaty.
/dowód: faktura VAT wraz z potwierdzeniem przelewu – k. 23-24, upomnienie – k. 14-15, wezwanie do zapłaty – k.
16-17, wezwanie do zapłaty – k. 20-21/
W dniu 5 stycznia 2015 r. pozwana wpłaciła po3wodowi kwotę 7.387,63 zł. Następnie, w dniu 8 stycznia 2015 r. powód
wystawił notę księgową na kwotę 664,89 zł tytułem kosztów odzyskiwania należności i wezwał pozwaną do zapłaty
wyżej wskazanej kwoty. Pozwana wskazała, iż żądanie powoda jest bezzasadne.
/dowód: nota księgowa nr (...) – k. 25, wezwanie do zapłaty – k. 30, pismo pozwanej – k. 43-45/
Sąd zważył, co następuje:
Powództwo zasługuje na uwzględnienie.
W przedmiotowej sprawie powód dochodził od pozwanej kwoty 664,89 zł stanowiącej koszty dochodzonej należności
niezapłaconej przez pozwaną.
Bezspornym między stronami było zarówno istnienie należności, jak i jej uregulowanie z opóźnieniem.
Bezspornym jest również, że powód dochodzi swojego roszczenia w oparciu o art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 2013
r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (Dz.U. 2013 r., poz. 403), zgodnie z którym wierzycielowi, od dnia
nabycia uprawnienia do odsetek, o którym mowa w art. 7 ust. 1 lub art. 8 ust. 1, bez wezwania, przysługuje od dłużnika
z tytułu rekompensaty za koszty odzyskiwania należności równowartość kwoty 40 Euro przeliczonych na złote według
średniego kursu Euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego
miesiąc, w którym świadczenie pieniężne stało się wymagalne.
Warunkiem sine qua non powstania roszczenia jest upływ terminu zapłaty, od którego należne są odsetki. Oczywiście
nabycie uprawnienia do odsetek zależne jest od niespełnienia świadczenia przez dłużnika w terminie 30 bądź 60 dni
– w zależności kto jest dłużnikiem. Nadto, ustawa stanowi, że w razie braku płatności w terminie ekwiwalent 40 Euro
należny jest bez wezwania. Co istotne, przepisy zarówno ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych jak
i dyrektywy (...), mówią o stałej kwocie 40 Euro jako o rekompensacie za koszty odzyskania należności. Wykładnia
historyczna wyraźnie zatem wskazuje, że roszczenie to jest zależne od dochodzenia należności przez wierzyciela. Jest
ono należne tylko w przypadku podjęcia przez wierzyciela jakichkolwiek działań w celu odzyskania należności (np.
przekazanie sprawy organizacji zrzeszającej przedsiębiorców – art. 14 ustawy o terminach zapłaty w transakcjach
handlowych)(więcej w: Sz. Gołębiowski, Nowe instrumenty zwalczania opóźnień płatności w ustawie o terminach
zapłaty w transakcjach handlowych, Przegląd prawa handlowego nr 1/2015, s. 38-44).
Zatem, by uznać, że kwota 40 Euro jest należna powodowi Sąd zbadał, czy rzeczywiście doszło u wierzyciela
do poniesienia kosztów w związku z odzyskaniem należności, gdyż jak wskazano powyżej, kwota taka może być
dochodzona tylko w przypadku podjęcia przez wierzyciela działań w celu odzyskania należności jako rekompensata
za te działania.
Utarte orzecznictwo sądowe wskazuje, że zgodnie z zasadami procesu cywilnego ciężar gromadzenia materiału
dowodowego spoczywa na stronach (art. 232 k.p.c., art. 3 k.p.c., art. 6 k.c.). Jego istota sprowadza się do ryzyka
poniesienia przez stronę ujemnych konsekwencji braku wywiązania się z powinności przedstawienia dowodów.
Skutkiem braku wykazania przez stronę prawdziwości twierdzeń o faktach istotnych dla sprawy jest tylko to, że
twierdzenia takie zasadniczo nie będą mogły leżeć u podstaw sądowego rozstrzygnięcia. Strona, która nie udowodni
przytoczonych twierdzeń, utraci korzyści, jakie uzyskałaby aktywnym działaniem. (patrz wyrok Sądu Apelacyjnego w
Białymstoku z dnia 28 sierpnia 2014r. I ACa 286/14, LEX 1511625).
Art. 6 k.c. określa reguły dowodzenia, tj. przedmiot dowodu oraz osobę, na której spoczywa ciężar udowodnienia
faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia, przy czym Sąd nie ma obowiązku dążenia do wszechstronnego
zbadania wszystkich okoliczności sprawy oraz nie jest zobowiązany do zarządzania dochodzenia w celu uzupełnienia
lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie. Nie ma
też obowiązku przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla
rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a
ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na tej
stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 29 grudnia
2003 r., sygn. akt I ACa 1457/03, OSA 2005/3/12; wyrok SN z dnia 17 grudnia 1996 r., sygn. akt I CKU 45/96, OSNC
1997/6-7/poz. 76 wraz z glosa aprobującą A. Zielińskiego, Palestra 1998/1-2/204).
Skoro ustawodawca jednoznacznie wskazał, że kwota 40 Euro ma charakter rekompensaty, czyli wyrównania straty,
szkód, czy zadośćuczynienia, to strona dochodząca takiej kwoty winna wykazać przed Sądem, że szkodę, czy stratę
taką poniosła i to w związku z dochodzeniem swojej wierzytelności.
W przedmiotowej sprawie powód wykazał, że faktycznie poniósł koszty dochodzenia roszczenia od pozwanej. Jako
dowody przedstawił: fakturę VAT za wykonaną usługę windykacyjną i potwierdzenie przelewu, a także kopie
upomnienia i wezwań za zapłaty kierowanych przez firmę windykacyjną do pozwanej.
Dlatego też, Sąd, wobec uznania roszczenia powoda za zasadne – na podstawie art. 10 ust. 1 ustawy o terminach zapłaty
w transakcjach handlowych – orzekł jak w punkcie 1 sentencji wyroku.
Pozwana przegrała proces w całości i zgodnie z zasadą odpowiedzialności za jego wynik (art. 98 par 1 k.p.c.)
zobowiązana jest zwrócić pozwanemu poniesione przez niego koszty procesu. Koszty te wyniosły kwotę 227 zł, na co
składa się: opłata od pozwu w wysokości 30 zł, wynagrodzenie pełnomocnika który jest radcą prawnym w wysokości
180 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł – art. 99 w zw. z art. 98 § 3 k.p.c. w zw. z § 6 pkt 3
rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych
oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z
urzędu (Dz. U. nr 2013 r., poz. 490 z póz. zm.).