Pojęcie protokołu dyplomatycznego Źródła i historia protokołu

Pojęcie protokołu dyplomatycznego
Źródła i historia protokołu dyplomatycznego
Kongres wiedeński
i jego wpływ na kształtowanie się zasad protokołu dyplomatycznego
Polityka zagraniczna jest strategią zewnętrznego działania państwa.
Polityka zagraniczna państwa to zbiór celów, metod
i środków realizacji zewnętrznej funkcji państwa.
Prowadzona jest w kilku płaszczyznach: dyplomatycznej,
militarnej,
gospodarczej
oraz ideologicznej.
Dyplomacja jego taktyką; jest narzędziem polityki zagranicznej.
Słowo dyplomacja wywodzi się ono od greckiego diploma,
które oznaczało tabliczki wręczane w starożytnej Grecji
posłańcom w celu potwierdzenia ich pełnomocnictw.
Przez dyplomację należy rozumieć specyficzną treść
i formę działania państwa,
oraz zespół osób oficjalnie reprezentujących państwo
w jego stosunkach z innymi podmiotami prawa międzynarodowego
Protokół dyplomatyczny określa reguły postępowania
i zachowania dyplomaty,
normy obowiązujące
w kontaktach urzędowych z władzami państwa akredytacji,
jak również we wzajemnych stosunkach
między placówkami dyplomatycznymi innych państw w danej
stolicy.
Misja dyplomatyczna
– przedstawicielstwo dyplomatyczne danego państwa
w innym państwie lub organizacji międzynarodowej.
Misja dyplomatyczna może być stała (np. ambasady)
lub tymczasowa
(powołana do jakiegoś konkretnego celu np. rokowania pokojowe)
Funkcje misji dyplomatycznej obejmują:
●
●
reprezentowanie państwa wysyłającego w państwie przyjmującym;
ochronę w państwie przyjmującym interesów państwa wysyłającego
i jego obywateli, w granicach ustalonych przez prawo międzynarodowe;
●
●
prowadzenie rokowań z rządem państwa przyjmującego;
zaznajamianie się wszelkimi legalnymi sposobami z warunkami
panującymi
w państwie przyjmującym i z rozwojem zachodzących w nim wydarzeń
oraz zdawanie z tego sprawy rządowi państwa wysyłającego;
●
popieranie przyjaznych stosunków pomiędzy państwem wysyłającym
a państwem przyjmującym
oraz rozwijanie pomiędzy nimi stosunków gospodarczych,
kulturalnych i naukowych.
Źródła i historia protokołu dyplomatycznego
Początki dyplomacji
Starożytność
1286 p.n.e. Układ między Ramzesem II,
a królem Hetytów Hattusilisem III,
w którym wspomniana jest rola posłów,
zapewniono im bezpieczeństwo osobiste.
Średniowiecze
Kongres wiedeński 1815
Ujednolicenie rang dyplomatycznych
oraz
zasada alternatu
Aneks XVII do Aktu końcowego
Trzy klasy szefów misji dyplomatycznych:
Ambasador i nuncjusz
Poseł
Chargé d’affaires
Zasada alternatu, zgodnie z którą
w porozumieniach dwustronnych dokument przeznaczony dla
danego państwa wymienia na pierwszym miejscu
swojego władcę lub swój kraj.
19 III 1815 roku przyjęcie i podpisanie
„Regulaminu Wiedeński
o rangach przedstawicieli dyplomatycznych”
KONWENCJA WIEDEŃSKA
O STOSUNKACH DYPLOMATYCZNYCH,
sporządzona w Wiedniu dnia 18 kwietnia 1961 r.
ratyfikowana przez Polskę 26 lutego 1965 r.
http://www.msz.gov.pl/Konwencja,Wiedenska,o,stosunkach,dyplomatycznych,1132.html
KONWENCJA
O STOSUNKACH KONSULARNYCH
sporządzona w Wiedniu
dnia 24 kwietnia 1963 r .
ratyfikowana przez Polskę 17 września 1981 roku
http://www.msz.gov.pl/Konwencja,Wiedenska,o,stosunkach,konsularnych,1133.html
KONWENCJA O MISJACH
SPECJALNYCH
otwarta do podpisu w Nowym Jorku dnia
16 grudnia 1969 r.
ratyfikowana przez Polskę 3 marca 1977 roku
http://www.lex.com.pl/bap/student/Dz.U.1985.48.245.html
1. Funkcje, zadania „instytucji”
2. Sposoby realizacji zadań;
formy pomocy, których „instytucja” może udzielić
obywatelowi państwa wysyłającego
3. Przywileje i immunitety członków „instytucji”