D - Sąd Okręgowy w Tarnowie

Sygn. akt IV U 1403/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 16 lipca 2015 r.
Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:
Przewodniczący:SSO Mariusz Musiał
Protokolant: st. sekr. sądowy Jolanta Stawarz
po rozpoznaniu w dniu 16 lipca 2015 r. w Tarnowie na rozprawie
sprawy z odwołania E. K.
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.
z dnia 27 czerwca 2013 r. nr (...)
w sprawie E. K.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.
o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy
I.zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje E. K. rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od dnia 1
czerwca 2013 r. do czasu osiągnięcia wieku emerytalnego;
II.zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. na rzecz odwołującego E. K. kwotę 120 zł tytułem zwrotu
kosztów zastępstwa procesowego.
Sygn. akt IVU 1403/13
UZASADNIENIE
wyroku z dnia 16 lipca 2015 roku
Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. decyzją z dnia 27.06.2013 r. odmówił E. K. prawa do renty z tytułu
niezdolności do pracy, ponieważ orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z dnia 24.06.2013 r. został uznany za zdolnego
do pracy.
E. K. w odwołaniu od tej decyzji domagał się jej zmiany i przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy
z uwagi na stan zdrowia, który nie pozwala mu wykonywanie pracy. Odwołujący opisał stan zdrowia i jego wpływ na
codzienne funkcjonowanie.
Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie z przyczyn podanych w uzasadnieniu.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
E. K. urodzony w dniu (...) r., z wykształceniem średnim technicznym o specjalności technik elektryk, pracował jako
elektryk, milicjant, handel obwoźny, goniec w banku, a od 2008 r. pracuje jako dozorca w zakładzie pracy chronionej.
Odwołujący w okresie od 30.04.1990 r. do 30.04.2005 r. pobierał rentę najpierw II grupy inwalidzkiej, a następnie
rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. w okresie od 01.05.2005 r. do 31.05.2013 r. pobierał rentę z tytułu
częściowej niezdolności do pracy.
/okoliczności bezsporne/
W dniu 23.04.2013 r. wystąpił z wnioskiem o rentę.
(dowód: wniosek o rentę z dnia 23.04.2013 r. –k. 433 ar)
Celem wyjaśnienia istoty sporu tj. istnienia u E. K. niezdolności do pracy zarobkowej w rozumieniu art. 12, art. 13
ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162 poz. 1118
z późń zm.) i jej stopnia, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego specjalisty z zakresu neurologii, psychiatrii
i okulistyki.
Na podstawie wyników badań, w tym osobistego badania odwołującego i zebranej w aktach sprawy dokumentacji
lekarskiej biegły neurolog, rozpoznał u odwołującego:
- przebyty uraz twarzoczaszki w 1990 r. - bez cech uszkodzenia układu nerwowego,
- zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa w odcinku lędźwiowym z okresowymi bólami kręgosłupa bez istotnego
upośledzenia funkcji kręgosłupa, bez cech uszkodzenia układu nerwowego.
Odwołujący z uwagi na schorzenia neurologiczne nie jest niezdolny do pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami.
Jak wynika z uzasadnienia opinii, aktualnie u odwołującego nie stwierdza się zmian patologicznych, ruchomość
kręgosłupa jest prawidłowa, objawy rozciągowe są ujemne, siła mięśniowa prawidłowa, chód prawidłowy, nie
stwierdza się zaników mięśni, odruchy głębokie w kończynach górnych i dolnych są symetryczne. Badania
obrazowe rezonansu magnetycznego odcinka lędźwiowego kręgosłupa z 2012 r. wykazały zmiany zwyrodnieniowe
kręgosłupa, badanie wykluczyło ucisk na korzenie nerwowe. W chwili obecnej nie ma podstaw do orzeczenia
długotrwałej niezdolności do pracy z przyczyn neurologicznych. Zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa powodują
okresowo pojawienie się dolegliwości bólowych kręgosłupa. Okresowe nasilenia dolegliwości bólowych kręgosłupa
mogą być leczone w ramach czasowej niezdolności do pracy.
/dowód : opinia sądowo-lekarska – k. 19-21 as/.
Na podstawie wyników badań, w tym osobistego badania odwołującego i zebranej w aktach sprawy dokumentacji
lekarskiej biegły psychiatra rozpoznał u odwołującego:
- zaburzenia osobowości i emocji u osoby uzależnionej od alkoholu,
- zaburzenia wywołane sytuacyjnie, głownie lekowe
Odwołujący z uwagi na stan psychiczny jest zdolny do pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami.
Jak wynika z uzasadnienia opinii, u odwołującego nie stwierdza się objawów choroby psychicznej w rozumieniu
endogennego zespołu depresyjnego ani tym bardziej innej psychozy. Aktualnie objawy psychopatologiczne mają
łagodne nasilenie oraz subiektywny charakter, pozostają na poziomie nerwicowym o obrazie łagodnych zaburzeń
sytuacyjnych, zaostrzają się reaktywnie w związku z trudną sytuacją życiową, zdrowotną i orzeczniczą, nie powodują
jednak znacznego ograniczenia sprawności organizmu i nie czynią go niezdolnym do pracy zarobkowej. Odwołujący
wymaga leczenia odwykowego, co może być realizowane w ramach krótkotrwałej niezdolności do pracy.
/dowód : opinia sądowo-lekarska – k. 27-28 as/.
Na podstawie wyników badań, w tym osobistego badania odwołującego i zebranej w aktach sprawy dokumentacji
lekarskiej biegły kardiolog rozpoznał u odwołującego:
- nadciśnienie tętnicze II okresu ESC/ESH,
- otyłość dużego stopnia.
Odwołujący z uwagi na stan psychiczny jest zdolny do pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami.
Jak wynika z uzasadnienia opinii, nadciśnienie tętnicze pierwotne, umiarkowane bez udokumentowanych istotnych
zmian narządowych nie stanowi podstawy do orzeczenia długotrwałej niezdolności do pracy. Pomimo wysokich
wartości ciśnienia w badaniu przedmiotowym, po analizie stosownego leczenia, brak podstaw do stwierdzenia
nadciśnienia opornego na leczenie. Istotnym, niezależnym czynnikiem obciążającym zarówno układ krążenia jak
i układ ruchu jest u odwołującego otyłość dużego stopnia, która samodzielnie nie daje podstaw do orzeczenia
długotrwałej niezdolności do pracy. odwołujący nie podaje dolegliwości typowych dla choroby niedokrwiennej serca.
W aktach brak dokumentacji medycznej i wyników badań potwierdzających jednoznacznie rozpoznanie choroby
niedokrwiennej serca w stopniu zaawansowanym upoważniającym do rozpatrywania długotrwałej niezdolności do
pracy.
/dowód : opinia sądowo-lekarska – k. 40-41 as/.
Na podstawie zebranej w aktach sprawy dokumentacji lekarskiej biegły okulista stwierdził, że odwołujący choruje na:
- pourazową ślepotę, ściany dolnej oczodołu prawego (szczęki), zaćmę pourazową,
- zez rozbieżny, stan po wylewie krwi do ciała szklistego, pourazową niedrożność dróg łzowych po stronie prawej oka
prawego,
- obniżenie ostrości wzroku, krótkowzroczność, początkową zaćmę soczewki, zmiany nadciśnieniowe II stopnia naczyń
siatkówki, znamię barwnikowe w oku lewym,
- praktyczną jednooczność od 03.1990 r.
i z tego powodu jest częściowo niezdolny do pracy, okresowo na okres od 01.06.2013 r. tj. ustania poprzednich
świadczeń rentowych do czasu osiągnięcia wieku emerytalnego. Nie rokuje odzyskania zdolności do pracy nawet po
przekwalifikowaniu. Nie nastąpiła poprawa stanu zdrowia.
Jak wynika z uzasadnienia opinii, odwołujący w wyniku przebytego urazu komunikacyjnego w 03.1990 r. doznał
ciężkiego urazu oka prawego. Był to masywny wylew krwi do ciała szklistego , ze złamaniem kości szczęki typu Le Fort
III. W 02.1991 r. podczas hospitalizacji w Klinice Chorób Wewnętrznych w K. konsultowany był w Klinice Okulistyki
w K. stwierdzono , ze przebyty uraz spowodował trwałą utratę widzenia w oku prawym oraz niedrożność dróg łzowych
po stronie prawej, którą można leczyć operacyjnie. Z powodu niedrożności dróg łzowych badany był w B.. Wtedy po
konsultacji odwołujący nie zgodził się na zabieg operacyjny w miejscowym znieczuleniu. Pomimo leczenia szpitalnego
widzenia w oku prawym nie odzyskał i okiem tym nie będzie widział. Okiem prawym odwołujący nie widzi poczucia
światła. Widzenia w oku prawym nie odzyska. Od tego czasu stał się praktycznie jednooczny. Okiem lewym widzi 0,6
z małą korekcją minusową, z bliska z odległości mniej niż 30 cm widzi 0,5. Jak wynika z dokumentacji medycznej
zawartej w aktach sprawy odwołujący różnie widział OL w 2002 r. i w 2005 r. prawidłowo. Spadek widzenia w OL
do 0,6 spowodowany jest początkową zaćmą, mętami w ciele szklistym oraz znamieniem barwnikowym znajdującym
się poniżej plamki. Znamię barwnikowe w oku lewym pozostaje w obserwacji okulistycznej. Być może, że część
znamienia barwnikowego nie widoczna w badaniu okulistycznym bezpośrednim jest grubsza i podchodzi do plamki
co powoduje spadek widzenia oraz gorsze widzenie przy zmniejszonym oświetleniu. Według dokumentacji w polu
widzenia stwierdzono koncentryczne zwężenie, które utrzymuje się do dnia dzisiejszego. W dnie oka widoczna tarcza n
II jest blado-różowa i widoczne znamię barwnikowe pod plamką powodują zwężenie pola widzenia i spadek widzenia
w oku lewym. Odwołujący skarży się na ślepotę oka prawego od czasu urazu oraz gorsze widzenie jednym okiem przy
gorszym oświetleniu. Odwołujący jest niezdolny do pracy zgodnej z kwalifikacjami ponieważ nie może pracować na
wysokości ani wykonywać pracy wymagającej obuocznego widzenia.
dowód: opinia sądowo-lekarska –k. 58-61 as.
Odwołujący nie kwestionował opinii.
Wydane w tym zakresie opinie biegłych Sąd uznał za trafne i dostatecznie wyjaśniające przedmiot sporu, gdyż zostały
wydane przez specjalistów z tego rodzaju schorzeń na jakie choruje odwołujący, po wnikliwej analizie aktualnych
wyników badań oraz zebranej aktach sprawy dokumentacji lekarskiej. W szczególności Sąd oparł się na opinii biegłego
okulisty uznającego E. K. za częściowo niezdolnego do pracy od 01.06.2013 r. do osiągnięcia wieku emerytalnego.
Opinie biegłych kardiologa, neurologa, psychiatry i okulisty w ocenie Sądu spełniają ponadto wymogi przewidziane
dla tego rodzaju środków dowodowych w art. 278 kpc i art. 285 kpc, a także w Rozporządzeniu Ministra Polityki
Społecznej z dnia 14.12.2004 r. w sprawie orzekania o niezdolności do pracy w związku z art. 12-14 ustawy z dnia 17
grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS.
Sąd zważył, co następuje:
Odwołanie E. K. od zaskarżonej decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. z dnia 27.06.2013 r. w świetle
ustalonego stanu faktycznego i obowiązujących przepisów prawa zasługuje na uwzględnienie.
W myśl art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U.,
Nr 162., poz 1118, z późn. zm. ) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie
warunki:
- jest niezdolny do pracy,
- ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,
- niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b), pkt 4,6,7,9, ust. 2
pkt 1, 3-8 i 9 lit. a), pkt. 10 lit. a), pkt. 11-12, 13, lit. a), pkt. 14 lit. a) i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, lit. a), pkt 6 i 12,
albo nie później niż wciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.
Stosownie do dyspozycji art. 12 powołanej ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo
utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności
do pracy po przekwalifikowaniu. W myśl dyspozycji ustępu 3 powołanego artykułu, częściowo niezdolną jest osoba,
która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z dotychczasowym poziomem kwalifikacji.
Równocześnie zgodnie z treścią art. 13 powołanej ustawy, przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy
oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz
możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia, jak też możność wykonywania dotychczasowej
pracy, względnie możność przekwalifikowania zawodowego. Dalej w myśl ustępu 3 cytowanego artykułu, trwałą
niezdolność do pracy orzeka się, jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy, zaś
gdy rokowania takie istnieją, orzeka się okresową niezdolność do pracy.
Przedmiotem postępowania było ustalenie, czy ubezpieczony ze względu na stan zdrowia jest niezdolny do pracy, czy
też nie, w jakim stopniu, czy też stan jego zdrowia uległ zmianie, jak to wynika z zakwestionowanej opinii komisji
lekarskiej i wydanej na jej podstawie decyzji ZUS.
Sąd w oparciu o opinię biegłego lekarza okulisty sporządzoną na podstawie wyników badań i dokumentacji medycznej
stwierdził u ubezpieczonego istnienie przesłanek uzasadniających przyjęcie, iż E. K. z uwagi na stan narządu wzroku
tj. pourazową ślepotę, ściany dolnej oczodołu prawego (szczęki), zaćmę pourazową, zez rozbieżny, stan po wylewie
krwi do ciała szklistego, pourazową niedrożność dróg łzowych po stronie prawej oka prawego, obniżenie ostrości
wzroku, krótkowzroczność, początkową zaćmę soczewki, zmiany nadciśnieniowe II stopnia naczyń siatkówki, znamię
barwnikowe w oku lewym, praktyczną jednooczność od 03.1990 r. spełnia warunek w postaci częściowej niezdolności
do pracy w wyuczonym i wykonywanych zawodach okresowo od dnia 01.06.2013 r. do czasu osiągnięcia wieku
emerytalnego. Nie rokuje odzyskania zdolności do pracy nawet po przekwalifikowaniu. Nie nastąpiła poprawa stanu
zdrowia. Odwołujący w wyniku przebytego urazu komunikacyjnego w 03.1990 r. doznał ciężkiego urazu oka prawego.
Był to masywny wylew krwi do ciała szklistego , ze złamaniem kości szczęki typu Le Fort III. W 02.1991 r. podczas
hospitalizacji w Klinice Chorób Wewnętrznych w K. konsultowany był w Klinice Okulistyki w K. stwierdzono ,
ze przebyty uraz spowodował trwałą utratę widzenia w oku prawym oraz niedrożność dróg łzowych po stronie
prawej, którą można leczyć operacyjnie. Z powodu niedrożności dróg łzowych badany był w B.. Wtedy po konsultacji
odwołujący nie zgodził się na zabieg operacyjny w miejscowym znieczuleniu. Pomimo leczenia szpitalnego widzenia
w oku prawym nie odzyskał i okiem tym nie będzie widział. Okiem prawym odwołujący nie widzi poczucia światła.
Widzenia w oku prawym nie odzyska. Od tego czasu stał się praktycznie jednooczny. Okiem lewym widzi 0,6 z
małą korekcją minusową, z bliska z odległości mniej niż 30 cm widzi 0,5. Jak wynika z dokumentacji medycznej
zawartej w aktach sprawy odwołujący różnie widział OL w 2002 r. i w 2005 r. prawidłowo. Spadek widzenia w OL
do 0,6 spowodowany jest początkową zaćmą, mętami w ciele szklistym oraz znamieniem barwnikowym znajdującym
się poniżej plamki. Znamię barwnikowe w oku lewym pozostaje w obserwacji okulistycznej. Być może, że część
znamienia barwnikowego nie widoczna w badaniu okulistycznym bezpośrednim jest grubsza i podchodzi do plamki
co powoduje spadek widzenia oraz gorsze widzenie przy zmniejszonym oświetleniu. Według dokumentacji w polu
widzenia stwierdzono koncentryczne zwężenie, które utrzymuje się do dnia dzisiejszego. W dnie oka widoczna tarcza n
II jest blado-różowa i widoczne znamię barwnikowe pod plamką powodują zwężenie pola widzenia i spadek widzenia
w oku lewym. Odwołujący skarży się na ślepotę oka prawego od czasu urazu oraz gorsze widzenie jednym okiem
przy gorszym oświetleniu. Odwołujący jest niezdolny do pracy zgodnej z kwalifikacjami, ponieważ nie może pracować
na wysokości ani wykonywać pracy wymagającej obuocznego widzenia. Nie jest możliwe uzyskanie poprawy stanu
narządu wzroku i dlatego świadczenie zostało przyznane na okres do osiągnięcia wieku emerytalnego.
Z przyczyn kardiologicznych, psychiatrycznych i neurologicznych odwołujący jest zdolny do pracy od dnia 01.06.2013
r.
Pozostałych warunków z art. 57 ust. 1 ustawy organ rentowy nie kwestionował.
Odwołujący w trakcie pobierania renty pracował w zakładzie pracy chronionej poniżej kwalifikacji na stanowisku
pracownik dozoru tj. wykonuje lekką pracę fizyczną, jednakże z uwagi na posiadane wykształcenie średnie techniczne
i charakter obecnego pracodawcy nie można mówić o uzyskaniu nowych kwalifikacji zawodowych (tak Sąd Najwyższy
w wyroku z dnia 07.10.2003 r. II UK 79/03 (OSNP 2004/13/234).
W niniejszym przypadku odwołujący spełnia przesłanki z art. 12, 13 i 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162, poz. 1118 z późn. zm.) oraz art. 47714 §2 k.p.c. należało
orzec jak pkt. I wyroku i zmienić zaskarżoną decyzję z dnia 27.06.2013 r. przyznając odwołującemu rentę z tytułu
częściowej niezdolności do pracy od dnia 01.06.2013 r. do czasu osiągnięcia wieku emerytalnego.
Odwołujący w toku postępowania korzystał z pomocy pełnomocnika i Sąd na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z §12
ust. 2 §2 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności
adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U.
163, poz. 1348 ze zm.) zasądził w pkt. II wyroku na jego rzecz od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. kwotę
120 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego uwzględniając nakład pracy pełnomocnika.