D - Sąd Rejonowy w Bielsku Podlaskim

Sygn. akt: I C 2349/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 14 kwietnia 2015 roku
Sąd Rejonowy w Bielsku Podlaskim I Wydział Cywilny
w składzie następującym:
Przewodniczący:
SSR Jacek Stypułkowski
Protokolant:
Agnieszka Konczerewicz
po rozpoznaniu w dniu 14 kwietnia 2015 roku w Bielsku Podlaskim na rozprawie
sprawy z powództwa (...) S.A. V. (...) w W.
przeciwko A. M.
o zapłatę
I Zasądza od pozwanego A. M. na rzecz powoda (...) S.A. V. (...) w W. odsetki ustawowe liczone od kwoty 7637,89
złotych w wysokości 13% w stosunku rocznym od dnia 18 listopada 2013 roku do dnia 22 grudnia 2014 roku i w
wysokości 8% w stosunku rocznym od dnia 23 grudnia 2014 roku do dnia 18 lutego 2015 roku.
II Oddala powództwo w pozostałym zakresie.
III Umarza postępowanie w zakresie kwoty 7637,89 złotych.
IV Zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1599 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.
I C 2349/14
UZASADNIENIE
Powód (...) SA, V. (...) w W. wnosił o zasądzenie od pozwanego A. M. kwoty 7638 zł z ustawowymi odsetkami od
dnia 18 października 2013 roku do dnia zapłaty, tytułem zwrotu wypłaconego przez powoda odszkodowania z tytułu
uszkodzenia samochodu marki C. (...) nr rej. (...). Wnosił również o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów
zastępstwa procesowego.
Pozwany A. M. wnosił o oddalenie powództwa wskazując, że dochodzoną pozwem kwotę zapłaciło powodowi (...) SA,
którą z pozwanym łączyła umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Wnosił również o zasądzenie od powoda
kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.
W toku procesu, pismem z dnia 10 marca 2015 roku (k.43-44) powód cofnął powództwo w zakresie kwoty 7637,89
zł z uwagi na to, że w dniu 18 lutego 2015 roku ubezpieczyciel pozwanego zapłacił taką kwotę. Wnosił o umorzenie
postępowania w tym zakresie oraz zasądzenie od pozwanego odsetek od należności dochodzonej pozwem i kosztów
postępowania wg norm przepisanych.
Pozwany wyraził zgodę na cofnięcie powództwa (k.54-55) i wnosił o oddalenie żądania powoda w pozostałym zakresie.
Sąd ustalił i zważył, co następuje:
Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż pozwany A. M. w dniu 8 maja 2013 roku spowodował
wypadek drogowy, w wyniku którego uszkodzony został pojazd marki C. (...) nr rej. (...), którego właścicielem był R. S.,
którego z powodem łączyła umowa ubezpieczenia auto casco. Powód (...) SA, V. (...) w W. z tytułu likwidacji szkody
wypłacił kwotę 7637,89 zł. Powyższe okoliczności nie były miedzy stronami sporne.
Po wypłacie odszkodowania, powód wezwał pozwanego do spłaty należności wypłaconej R. S., najpierw pismem z dnia
18 września 2013 roku wyznaczając 30 dniowy termin zapłaty (k.11), a następnie pismem z dnia 24 października 2013
roku wyznaczając 14 dniowy termin zapłaty (k.9). Pismo to zostało doręczone pozwanemu w dniu 3 listopada 2013
roku (k.10). Mimo wezwania, pozwany nie zapłacił powodowi żądanej kwoty.
W toku procesu pozwany oświadczył, że świadczenie w kwocie 7637,89 zł zostało w dniu 18 lutego 2015 roku zapłacone
powodowi przez (...) SA, którą z pozwanym łączyła umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej.
Zgodnie z treścią art. 828 § 1 kc jeżeli nie umówiono się inaczej, z dniem zapłaty odszkodowania przez ubezpieczyciela
roszczenie ubezpieczającego przeciwko osobie trzeciej odpowiedzialnej za szkodę przechodzi z mocy prawa na
ubezpieczyciela do wysokości zapłaconego odszkodowania. Jeżeli zakład pokrył tylko część szkody, ubezpieczającemu
przysługuje co do pozostałej części pierwszeństwo zaspokojenia przed roszczeniem ubezpieczyciela. Natomiast
stosownie do treści art. 415 kc kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia.
Oznacza to, że powód z momentem wypłaty odszkodowania R. S. nabył roszczenie wobec powoda o zwrot wypłaconej
kwoty, bowiem – co w sprawie nie było kwestionowane – to powód odpowiada za szkodę powstałą w majątku R. S..
Zdaniem Sądu powództwo (...) SA, V. (...) w W. należy niemalże w całości uznać za zasadne. Uczynił to także pozwany
realizując zgłoszenie szkody towarzystwu ubezpieczeniowemu, z którym miał zawartą umowę odpowiedzialności
cywilnej, co ostatecznie skutkowało wypłatą odszkodowania na rzecz powoda. Powód po uzyskaniu świadczenia w
dniu 18 lutego 2015 roku cofnął powództwo w zakresie kwoty 7637,89 zł, na co pozwany wyraził zgodę i w tym zakresie
postępowanie na podstawie art. 355 §1 kpc zostało umorzone.
Jako zasadne ocenić należało również żądanie zasądzenia odsetek za okres do daty spełnienia świadczenia przez
ubezpieczyciela pozwanego. Pamiętać bowiem należy, że powód wzywał pozwanego do spełnienia świadczenia
wyznaczając mu kolejne terminy, a pozwany na wezwania te nie reagował. Pierwsze z wezwań z wyznaczonym 30
dniowym terminem zapłaty powód wysłał w dniu 18 września 2013 roku (k.11), a następnie w dniu 24 października
2013 roku wyznaczając 14 dniowy termin zapłaty (k.9). Pismo to zostało doręczone pozwanemu w dniu 3 listopada
2013 roku (k.10).
Biorąc pod uwagę treść art. 481 § 1 kc oraz to, że powód wyznaczył pozwanemu termin spełnienia świadczenia uznać
należy, że A. M. (lub jego ubezpieczyciel) winien je spełnić najpóźniej w dniu 17 listopada 2013 roku. Sąd przyjął tę datę
dlatego, że powód nie wykazał, aby wezwanie z dnia 18 września 2013 roku zostało pozwanemu doręczone. Dlatego
też powodowi należą się odsetki ustawowe od kwoty 7637,89 zł za okres od dnia 18 listopada 2013 roku do dnia 18
lutego 2015 roku, kiedy świadczenie zostało spełnione.
Jednakże żądanie powoda w zakresie przekraczającym kwotę 7637,89 zł Sąd uznał za bezpodstawne. Granice żądania
regresowego określa art. 828 § 1 kc wskazując, że służy ono zakładowi ubezpieczeń do wysokości zapłaconego
odszkodowania czyli kwoty 7637,89 zł. Taką bowiem kwotę powód wypłacił, co stanowiło okoliczność niesporną. W
tym zakresie, oraz w zakresie żądania zasądzenia odsetek za okres od 18 października 2013 roku do dnia 18 listopada
2013 roku Sąd oddalił powództwo jako niezasadne.
O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 kpc obciążając nimi w całości pozwanego, bowiem powód
uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania. Pamiętać przy tym należy, że w orzecznictwie Sądu Najwyższego
utrwalone jest stanowisko, że za stronę przegrywającą sprawę w rozumieniu art. 98 i art. 100 kpc należy także
uważać pozwanego, który w toku procesu spełnił świadczenie, czym zaspokoił roszczenie powoda wymagalne w chwili
wytoczenia powództwa (orzeczenia z dnia 22 kwietnia 1980 roku IV PR 98/80, OSNCP 1980/11/215, z dnia 6 listopada
1984 roku IV CZ 196/84, z dnia 8 lutego 2001 roku II UKN 14/01, OSNP 2002/20/504, z dnia 5 marca 2010 roku, IV
CZ 6/10). Dlatego na pozwanym spoczywa obowiązek zwrotu powodowi całości kosztów procesu.