D - Sąd Rejonowy w Tychach

Sygn. akt VI GC 112/15/3
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 15 marca 2016 r.
Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy
w składzie następującym:
Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk
Protokolant: Anna Mącznik
po rozpoznaniu w dniu 15 marca 2016 r. w Tychach
na rozprawie
sprawy z powództwa:
M. K.
przeciwko:
(...) S.A. w W.
o zapłatę
1)zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda M. K. kwotę 2 223,96 zł ( dwa tysiące dwieście dwadzieścia
trzy złote dziewięćdziesiąt sześć groszy) wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi:
- od kwoty 1 172,98 zł ( jeden tysiąc sto siedemdziesiąt dwa złote dziewięćdziesiąt osiem groszy) od dnia 8 października
2013 roku do dnia zapłaty,
- od kwoty 1 050,98 zł ( jeden tysiąc pięćdziesiąt złotych dziewięćdziesiąt osiem groszy) od dnia 12 marca 2014 roku
do dnia zapłaty;
2)zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1 229 zł ( jeden tysiąc dwieście dwadzieścia dziewięć złotych) tytułem
zwrotu kosztów procesu.
SSR Jolanta Brzęk
Sygn. akt: VI GC 112/15/3
UZASADNIENIE
Powód M. K. wystąpił przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W. z pozwem o zapłatę kwoty 2.223,96 zł z ustawowymi
odsetkami liczonymi od kwoty 1.172,98 zł od dnia 8 października 2013 r. do dnia zapłaty, od kwoty 1.050,98 zł od dnia
12 marca 2014 r. do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania.
W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w wyniku kolizji z dnia 6 września 2013 roku doszło do uszkodzenia
samochodu marki R. (...) nr rej. (...) stanowiącego własność poszkodowanych K. W. i M. W.. W dniu 9 kwietnia
2013 r. powód zawarł z poszkodowanymi umowę cesji wierzytelności. Pozwany uznał swoją odpowiedzialność i
wypłacił odszkodowanie w wysokości 2.589,53 zł z tytułu kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu oraz 369,00 zł z
tytułu zwrotu kosztów wynajmu samochodu zastępczego. Powód wskazała, że spornym pomiędzy stronami jest koszt
naprawy uszkodzonego pojazdu który został zaniżony przez pozwanego, który faktycznie wynosił 3.762,51 złotych
zgodnie z wystawiona faktura VAT nr (...) z dnia 14 października 2013 r. W związku z brakiem zapłaty pełnego
odszkodowania, powód wezwał pozwanego do dokonania dopłaty kwoty 1.172,98 zł. Pozwany jednak odmówiła
wypłaty żądanej przez powoda kwoty.
Niniejszym pozwem powód dochodził również roszczenia odszkodowawczego z tytułu naprawy uszkodzonego pojazdu
poszkodowanych J. P. i D. P.. Powód wskazał, że w wyniku kolizji z dnia 9 lutego 2013 roku doszło do uszkodzenia
samochodu marki S. (...) nr rej. (...). W dniu 30 kwietnia 2014 r. powód zawarł z poszkodowanymi umowę cesji
wierzytelności. Pozwany uznał swoją odpowiedzialność i wypłacił odszkodowanie w łącznej wysokości 5 419,82 zł
z tytułu kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu oraz z tytułu zwrotu kosztów wynajmu samochodu zastępczego.
Powód wskazał, że spornym pomiędzy stronami jest koszt naprawy uszkodzonego pojazdu, który został zaniżony przez
pozwanego, który faktycznie wynosił 5 486,80 złotych zgodnie z wystawiona faktura VAT nr (...) z dnia 18 lutego 2014
r. W związku z brakiem zapłaty pełnego odszkodowania, powód wezwał pozwanego do dokonania dopłaty kwoty 1
050,98 zł. Pozwany jednak odmówił wypłaty żądanej przez powoda kwoty.
Sąd Rejonowy w Tychach VI Wydział Gospodarczy nakazem zapłaty o sygn. akt VI GNc 3229/14/5 wydanym w
postępowaniu upominawczym w dniu 9 grudnia 2014 roku uwzględnił powyższe powództwo w całości.
W zakreślonym terminie pozwany wniósł sprzeciw od wydanego w sprawie nakazu zapłaty, wnosząc o oddalenie
powództwa i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania.
W uzasadnieniu pozwany wskazał, że po przeprowadzeniu czynności likwidacyjnych wypłacił poszkodowanemu oraz
K. W. łącznie kwotę 2 589,53 zł. Wysokość należnego odszkodowania został wyliczona przez pozwanego na podstawie
skorygowanego kosztorysu i faktury VAT wystawionych przez wykonawcę naprawy. Pozwany nie uznał jednak
wystawionej faktury w całości, bowiem nie została ona uzupełniona o dowody w postaci faktur źródłowych na zakup
oryginalnych części zamiennych oraz nie przedstawiono pozwanemu receptury lakieru. Pozwany zakwestionował
również wysokość stawki robocizny zastosowanej przez warsztat dokonujący naprawy uznając ją za zawyżoną. Ponadto
pozwany zakwestionował wyliczenia zawarte w sporządzonej kalkulacji powoda wskazując, iż w kalkulacji przejęto
pełną cenę części oryginalnych bez wykazania, że faktycznie części te zostały zakupione do pojazdu poszkodowanego.
W zakresie roszczenia wynikającego ze szkody D. P. powód podniósł, że po przeprowadzeniu czynności likwidacyjnych
wypłacił poszkodowanemu oraz J. P. łączną kwotę 4 435,82 zł. Wysokość należnego odszkodowania został wyliczona
przez pozwanego na podstawie skorygowanego kosztorysu i faktury VAT wystawionych przez wykonawcę naprawy.
Pozwany nie uznał jednak wystawionej faktury w całości, bowiem nie została ona uzupełniona o dowody w postaci
faktur źródłowych na zakup oryginalnych części zamiennych oraz nie przedstawiono pozwanemu receptury lakieru.
Pozwany zakwestionował również wysokość stawki robocizny zastosowanej przez warsztat dokonujący naprawy
uznając ją za zawyżoną. Ponadto pozwany zakwestionował wyliczenia zawarte w sporządzonej kalkulacji powoda
wskazując iż w kalkulacji przejęto pełną cenę części oryginalnych bez wykazania, że faktycznie części te zostały
zakupione do pojazdu poszkodowanego.
Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu motoryzacji na okoliczność ustalenia wysokości szkody
wyrządzonej poszkodowanym K. i M. W. w pojeździe marki R. (...) o nr rej (...) przy uwzględnieniu nowy i oryginalnych
części zamiennych oraz na okoliczność ustalenia wysokości szkody wyrządzonej J. i D. P. w pojeździe S. (...) o nr rej. (...)
przy uwzględnieniu nowych i oryginalnych części zamiennych oraz po oględzinach zakładu naprawczego, ustalenia
czy poziom techniczny warsztatu uzasadnia wysokość zastosowanej w wycenie powoda stawki za roboczogodzinę, a
ponadto czy koszt naprawy wynikający z kosztorysu i faktury nie jest zawyżony w obu szkodach.
Sąd ustalił, następujący stan faktyczny:
Bezspornym w niniejszej sprawie było, że w wyniku kolizji z dnia 6 września 2013 roku doszło do uszkodzenia
samochodu marki R. (...) nr rej. (...) stanowiącego własność poszkodowanych K. W. i M. W. oraz, że w wyniku
kolizji z dnia 9 lutego 2013 roku doszło do uszkodzenia samochodu marki S. (...) nr rej. (...) stanowiącego
własność poszkodowanych J. P. i D. P.. Pozwany uznał swoją odpowiedzialność za oba zdarzenia. Pozwany wypłacił
odszkodowanie w wysokości 2 589,53 zł z tytułu kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu oraz 369,00 zł z tytułu
zwrotu kosztów wynajmu samochodu zastępczego poszkodowanym K. W. i M. W.. Pozwany wypłacił również
odszkodowanie w łącznej wysokości 5 419,82 zł z tytułu kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu oraz z tytułu zwrotu
kosztów wynajmu samochodu zastępczego poszkodowanym J. P. i D. P..
Powód w dniu 9 kwietnia 2014 roku, w drodze umowy przelewu wierzytelności nabył od K. W. i M. W. wierzytelność
wynikającą z prawa do dochodzenia roszczenia w zakresie zwrotu kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu marki R.
(...) nr rej. (...).
Dowód: umowa cesji z dnia 9 kwietnia 2014 roku (k. 10)
Samochód marki R. (...) nr rej. (...) stanowiący własność K. W. i M. W. był naprawiany w zakładzie prowadzonym przez
powoda M. K.. Naprawa odbywała się w formie bezgotówkowej Za naprawę samochodu została wystawiona faktura
VAT nr (...) opiewająca na kwotę 3 762,51 zł.
Dowód: faktura VAT nr (...) (k. 14), kalkulacja nr 340/13 (k. 11-13), zeznania świadka M. W. (k. 126-127)
Na podstawie decyzji z dnia 1 kwietnia 2014 r. pozwany przyznał poszkodowanym K. W. i M. W. odszkodowanie w
łącznej wysokości 2 958,53 zł za szkodę w pojeździe R. (...) nr rej. (...). Pismem z dnia 20 sierpnia 2014 r. pełnomocnik
powoda wezwał pozwanego do zapłaty odszkodowania w kwocie 1 172,98 zł tytułem naprawy samochodu. W decyzja
z dnia 9 września 2014 r. pozwany stwierdził, że nie widzi podstaw do zmiany dotychczasowego stanowiska.
Dowód: decyzje (k. 15, 18, 41, 42, 43) wniosek (...) (k 16-17) akta szkodowe (k. 44-62)
Powód w dniu 30 kwietnia 2014 roku, w drodze umowy przelewu wierzytelności nabył od J. P. i D. P. wierzytelność
wynikającą z prawa do dochodzenia roszczenia w zakresie zwrotu kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu marki S.
(...) nr rej. (...).
Dowód: umowa cesji z dnia 30 kwietnia 2014 roku (k. 19)
Samochodu marki S. (...) nr rej. (...) stanowiący własność J. P. i D. P. był naprawiany w zakładzie prowadzonym przez
powoda M. K.. Naprawa odbywała się w formie bezgotówkowej. Za naprawę została wystawiona faktura VAT nr (...)
opiewająca na kwotę 5 486,80 zł.
Dowód: faktura VAT nr (...) (k. 23) kalkulacja nr 023/14 (k. 20-22), zeznania świadka D. P. (k. 127)
Na podstawie decyzji z dnia 6 marca 2014 r. pozwany przyznał poszkodowanym J. P. i D. P. odszkodowanie w łącznej
wysokości 1 773,06 zł za szkodę w pojeździe marki S. (...) nr rej. (...) . Pismem z dnia 20 sierpnia 2014 r. pełnomocnik
powoda wezwał pozwanego do zapłaty odszkodowania w kwocie 1 050,98 zł tytułem naprawy samochodu. W decyzja
z dnia 15 września 2014 r. pozwany stwierdził, że brak jest podstaw do zmiany dotychczasowego stanowiska.
Dowód: decyzje (k. 24, 27) wniosek (...) (k 25-26) akta szkodowe (k. 63- 121)
Uzasadniony koszt naprawy uszkodzonego pojazdu marki S. (...) nr rej. (...) wynosił 5 486,80 zł brutto. Uzasadniony
koszt naprawy pojazdu marki R. (...) nr rej. (...) wynosił 3 762,51 zł, jednak w przypadku braku receptury składu lakieru
w samochodzie koszt naprawy wynosiłby 3 660,45 zł brutto. Uszkodzone samochody nawet przy zastosowaniu części
oryginalnych podczas naprawy, nie zyskałyby na wartości po wykonaniu naprawy.
Dowód: pisemna opinia biegłego z dnia 2 października 2015 r. (k. 152-156), decyzja rzeczoznawców (k. 121)
Powyższe ustalenia poczynione zostały w oparciu o powołane dowody z dokumentów, które Sąd uznał za wiarygodne w
całości. Powołana dokumentacja przedstawiała spójny obraz przebiegu wydarzeń, który był prawdopodobny w świetle
zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. Z tych względów oceniono wymienione dowody jako w
pełni wiarygodną podstawę dla czynienia ustaleń faktycznych.
Zeznania świadków M. W. oraz D. P. były spójne, jak też korespondowały z obrazem przebiegu zdarzeń wynikającym
z dokumentacji. Sąd również nie widział powodów by odmówić waloru wiarygodności tym źródłom dowodowym.
Ustalając stan faktyczny sprawy Sąd uwzględnił treść pisemnej opinii biegłego sądowego z dnia 2 października 2015
roku uznając, iż wnioski opinii pozostawały rzetelne, logiczne i odpowiedziały na przedstawione biegłemu zagadnienia.
Sąd zważył, co następuje:
Powództwo wytoczone w niniejszej sprawie zasługiwało na uwzględnienie.
Okolicznościami bezspornymi w sprawie był fakt szkody z dnia 6 września 2013 roku i 9 lutego 2014 r., przyjęcie
odpowiedzialności odszkodowawczej za zaistniałe zdarzenia przez pozwanego oraz częściowa wypłata kwot za
naprawę uszkodzonego pojazdu w kwocie 2 589,53 zł oraz w kwocie 5 419,82 zł.
Spór oparł się o wysokość kwoty za naprawę pojazdu ze względu na stawkę za roboczogodzinę prac oraz podnoszoną
przez pozwanego kwestię niewykazania, że w trakcie naprawy użyto oryginalnych części. Pozwana zajęła stanowisko,
iż wypłacona przez nią kwoty za naprawę pojazdów w pełni odzwierciedla zaistniałą szkody w tym zakresie, natomiast
powód zajął odmienne stanowisko.
Pozwany przyjął odpowiedzialność za zdarzenie z dnia 6 września 2013 roku i 9 lutego 2014 roku. W myśl art.
361 § 1 i 2 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania
lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub
postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby
osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Przesłankami odpowiedzialności jest łączne wykazanie trzech przesłanek:
zachowanie sprawcy szkody, powstanie szkody w majątku poszkodowanego oraz adekwatny związek przyczynowy
pomiędzy zachowaniem a szkodą. Bezspornym było, że doszło do wypadku objętego umową ubezpieczenia w okresie
ochrony ubezpieczeniowej oraz że pomiędzy tym zdarzeniem, a zaistniałą szkodą istnieje związek przyczynowoskutkowy. Powstanie szkody w majątku poszkodowanych również nie podlegało zakwestionowaniu, gdyż pozwany
wypłacił częściowo kwotę odszkodowania w wysokości 2 589,53 zł oraz 5 419,82 zł.
Zgodnie z art. 822 §1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje
się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem,
których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa
ubezpieczenia. Przy tym § 4 cytowanego przepisu przewiduje, że uprawniony do odszkodowania może dochodzić
roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. W przedmiotowej sprawie nie było przedmiotem sporu, że doszło
do zdarzenia objętego ochroną ubezpieczeniową, skutkującego obowiązkiem wypłaty przez pozwaną odszkodowania.
Odszkodowanie w kwocie 2 589,53 zł oraz 5 419,82 zł tytułem szkody w pojazdach zostało wypłacone przez pozwanego.
Spornym pomiędzy stronami natomiast okazała się wysokość całkowitego odszkodowania za naprawę pojazdu.
Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym
Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2013.392 ze zm.), umowa
ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego
obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym oraz wynikłe z niewykonania lub
nienależytego wykonania zobowiązania, o ile nie sprzeciwia się to ustawie lub właściwości (naturze) danego rodzaju
stosunków.
Na podstawie art. 34 ust. 1 powołanej ustawy można ustalić, że z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów
mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani
do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci,
uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Podobnie jak w
przypadku wszystkich rodzajów ubezpieczeń OC, zakres odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń za powstałą szkodę
jest uzależniony od zakresu odpowiedzialności ubezpieczonego - posiadacza lub kierującego pojazdem. Zakład
ubezpieczeń zamiast niego naprawia wyrządzone szkody. Odszkodowanie ubezpieczeniowe ustala się i wypłaca w
granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem. Jego wysokość (o ile nie przekracza
kwoty sumy gwarancyjnej) winna odpowiadać wysokości odszkodowania należnego od ubezpieczonego na podstawie
ogólnych zasad odpowiedzialności, zgodnie z zasadą pełnego odszkodowania. Poszkodowany jest uprawniony do
odszkodowania w pełni pokrywającego szkodę wyrządzoną ruchem pojazdu mechanicznego. Obejmuje ono zarówno
straty, jak i korzyści, które poszkodowany mógłby osiągnąć, gdyby nie wyrządzono mu szkody. Nie ma również
znaczenia, czy jest to wywołana wypadkiem pojazdu mechanicznego szkoda na osobie (uszkodzenie ciała, rozstrój
zdrowia lub śmierć) czy też szkoda na mieniu (utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia).
Należy wskazać, iż w Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 13 czerwca 2003 r. o sygn. III CZP 32/03 wskazał, że
odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego
obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na
lokalnym rynku. Nadto Sąd Najwyższy wskazał, iż przyjęcie cen przeciętnych dla określenia wysokości przysługującego
poszkodowanemu odszkodowania, niezależnie od samej metody ich wyliczania, która może być zróżnicowana, nie
kompensowałoby poniesionej przez poszkodowanego szkody, gdyby ceny przyjęte przez podmiot dokonujący naprawy
były wyższe od przeciętnych (wyrok SN z 13 czerwca 2003 r., III CZP 32/03, OSNC 2004, nr 4, poz. 51).
Biegły w swej pisemnej opinii wskazał, że przedstawione przez powoda koszty naprawy nie były zawyżone,
uzasadniony koszt naprawy uszkodzonego pojazdu marki S. (...) nr rej. (...) wynosił 5 486,80 zł brutto.
Uzasadniony według biegłego koszt naprawy pojazdu marki R. (...) nr rej. (...) wynosił 3 762,51 zł, jednak w
przypadku braku receptury składu lakieru w samochodzie koszt naprawy wynosiłby 3 660,45 zł brutto. Uszkodzone
samochody nawet przy zastosowaniu części oryginalnych podczas naprawy, nie zyskałyby na wartości po wykonaniu
naprawy. Sąd w całości przychyla się do stanowiska biegłego. Zdaniem Sądu uzasadniony koszt naprawy uszkodzonego
pojazdu marki S. (...) nr rej. (...) wynosił 5 486,80 zł brutto, natomiast pojazdu marki R. (...) nr rej. (...) wynosił
3 762,51 zł. Sąd wskazuje również, że dla obliczenia i wypłaty należnego odszkodowania bez znaczenia jest to
czy poszkodowani zdecydowali się na naprawę pojazd przy użyciu części oryginalnych i przy braku receptury
składu lakieru w samochodzie, czy też nie, ponieważ obowiązek naprawienia szkody ma wyrównać poszkodowanym
uszczerbek majątkowy powstały w wyniku zdarzenia wyrządzającego szkodę. W związku z powyższym skoro podczas
naprawy uszkodzonych pojazdów nie doszło do tego, że zyskały one na wartości po wykonaniu naprawy, to należy
uznać wskazane przez powoda koszty naprawy za uzasadnione.
Biorąc pod uwagę wyżej poczynione rozważania, Sąd uznał dochodzone przez powoda roszczenie za zasadne w związku
z tym w punkcie 1 sentencji wyroku zasądzono od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda M. K. kwotę 2.223,93
zł tj. kwotę ustalonych kosztów naprawy pomniejszoną o wypłaconą już przez pozwaną cześć odszkodowania.
O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 817 k.c. Zgodnie z art. 817 § 1 k.c. ubezpieczyciel
obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku.
Jak wynika z § 2 gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności
ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14
dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Jednakże
bezsporną część świadczenia ubezpieczyciel powinien spełnić w terminie przewidzianym w § 1. Powód domagała się
odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 1 172,98 zł od dnia 8 października 2013 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty
1 050,98 zł od dnia 12 marca 2014 do dnia zapłaty, a żądanie to pozostawało uzasadnione w świetle powołanych
przepisów.
O kosztach postępowania orzeczono w punkcie 2 wyroku na podstawie art. 98 k.p.c. zgodnie z którym strona
przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego
dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Na łączną kwotę kosztów postępowania złożyły się kwoty,
17,00 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa, 112,00 zł tytułem opłaty od pozwu, 500,00 zł tytułem zaliczki na poczet
sporządzenia opinii biegłego sądowego oraz 600,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalona zgodnie
z §6 pkt. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności
radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego
ustanowionego z urzędu (Dz. U. z dnia 3 października 2002 r. ze zm.), co daje łączną kwotę 1 229,00 zł.
SSR Jolanta Brzęk