abstrakt

Jakub Gałęziowski,
Stowarzyszenie „Artefakty”
„Libańczycy” i ich losy w perspektywie biograficznej.
W 1941 roku w ramach tzw. amnestii rzesze więzionych w łagrach Polaków opuściło
Związek Radziecki. Dla wielu z nich jednym z etapów tułaczki był pobyt w Libanie. Ich obecność
w tym kraju stanowiła fenomen na niespotykaną dotąd skalę w rejonie Bliskiego Wschodu.
Największa fala uchodźców dotarła do Libanu w latach 1943-1946, w sumie ok. 6000 Polaków. W
tym czasie Liban stał się prawdziwą przystanią dla uchodźców polskich aż do początku lat 50.,
kiedy wyjechała na Zachód ostatnia grupa. Większość z nich nie wróciła do ojczyzny osiedlając się
głównie w Wielkiej Brytanii i za Oceanem, garstka została w Libanie.
W referacie omówione zostaną relacje tzw. Libańczyków, jak sami o sobie mówią Polacy,
którzy w pewnym okresie swojego życia znaleźli schronienie w Libanie. Zostały one nagrane w
Polsce, Wielkiej Brytanii i Libanie. To, gdzie narratorzy spędzili resztę swojego życia ma
niebagatelny wpływ na ich opowieść o wojnie, na ich oceny i interpretacje, które zostaną
przedstawione w sposób porównawczy.