D - Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa

Sygn. akt VII U 3087/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 3 października 2016 r.
Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie:
Przewodniczący: SSO Marcin Graczyk
Protokolant: st. sekr. sądowy Dominika Kołpa
po rozpoznaniu w dniu na rozprawie 3 października 2016 r. w Warszawie
sprawy M. K. (1)
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.
o rentę z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem w drodze z pracy
na skutek odwołania M. K. (1)
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.
z dnia 11 września 2013 r. znak: (...)
1. zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje M. K. (1) prawo do renty z tytułu częściowej trwałej
niezdolności do pracy w związku z wypadkiem w drodze z pracy, którego doznał w dniu 2 stycznia 2002 r. od dnia
1 czerwca 2013 r. na stałe,
2. nie stwierdza odpowiedzialności organu rentowego za opóźnienie w przyznaniu świadczenia.
Sygn. akt VII U 3081/13
UZASADNIENIE
M. K. (1) w dniu 15 października 2013 r., złożył za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w
W., odwołanie od decyzji organu rentowego z dnia 11 września 2013 r., znak: (...), mocą której organ rentowy odmówił
mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem w drodze z pracy.
Odwołujący zarzucił skarżonej decyzji to, że bazuje na błędnej decyzji Komisji Lekarskiej stwierdzającej, że odwołujący
nie jest niezdolny do pracy. Ubezpieczony wskazał, że z dostarczonych do organu rentowego dokumentów wynika, że
uległ wypadkowi w drodze z pracy w dniu 2 stycznia 2002 r. podczas którego doznał urazu głowy, miał wstrząśnienie
mózgu i był hospitalizowany. Wobec tego wypadku sukcesywnie otrzymywał rentę wypadkową z Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych.
Dodatkowo ubezpieczony zaznaczył, że na skutek ww. zdarzenia był wielokrotnie hospitalizowany, rozpoznano u niego
m.in. padaczkę, która z uwagi na jej nasilenie uniemożliwia wykonywanie jakiejkolwiek pracy.
W odpowiedzi na odwołanie z dnia 12 listopada 2013 r., Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.
wniósł o oddalenie odwołania M. K. (1) na podstawie art. 47714 § 1 k.p.c.
W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie organ rentowy powołał się na stosowne przepisy art. 41 ust. 1 ustawy z
dnia 12 czerwca 1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych. W świetle ww. artykułu
pracownikowi, który uległ w drodze do pracy lub z pracy, przysługuje jednorazowe odszkodowanie-w razie stałego lub
długotrwałego uszczerbku na zdrowiu oraz renta inwalidzka- w razie zaliczenia do jednej z grup inwalidów. W toku
postępowania zainicjowanego wnioskiem, odwołujący został skierowany na badanie do Komisji Lekarskiej ZUS, która
orzeczeniem z dnia 19 sierpnia 2013 r. nie uznała ubezpieczonego za osobę całkowicie niezdolną do pracy, jednak
orzekła celowość przekwalifikowania zawodowego ze względu na niezdolność do pracy w dotychczasowym zawodzie.
Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:
Odwołujący się M. K. (1) ma 40 lat. Z wykształcenia jest mechanikiem samochodowym. Wnioskodawca przed
wypadkiem pracował przez około 10 lat jako motorniczy tramwajowy.
W dniu 27 listopada 1999 r. uległ wypadkowi w drodze do pracy, przewrócił się na chodniku, uderzając głową o
trotuar, natomiast w dniu 2 stycznia 2002 r. uległ wypadkowi w drodze z pracy, a mianowicie uległ pobiciu, w wyniku
którego stracił przytomność, doznał urazu głowy oraz wstrząśnienia mózgu. Od 2002 r. u ubezpieczonego stwierdzono
padaczkę pod postacią napadów częściowo złożonych i wtórnie uogólnionych, toniczno-klonicznych. (karty wypadku ,
tom I i II a.r.).
W dniu 18 czerwca 2013 r. ubezpieczony złożył wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem
w drodze do domu/z pracy (wniosek k.1-4, tom II a.r.).
Lekarz Orzecznik ZUS, po przeprowadzeniu badania odwołującego w dniu 3 lipca 2013 r. orzekł, że odwołujący
nie jest niezdolny do pracy. W związku z wniesionym sprzeciwem odwołującego, dotyczącego orzeczenia Lekarza
Orzecznika ZUS, ubezpieczony został skierowany na badanie do Komisji Lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z dnia 19
sierpnia 2013 r. stwierdziła, iż niezdolność do pracy odwołującego w dotychczasowym zawodzie pozostaje w związku z
wypadkiem w drodze do pracy. Ponadto celowe jest przekwalifikowanie zawodowe ze względu na niezdolność do pracy
w dotychczasowym zawodzie (orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS k.13, tom II a.r., orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS
k.29, tom II a.r.).
Na podstawie orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS, organ rentowy decyzją z dnia 11 września 2013 r., znak: (...) odmówił
ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolność do pracy w związku z wypadkiem w drodze z pracy (decyzja z
dnia 11 września 2013 r. k.35, tom II a.r.).
Od powyższej decyzji organu rentowego M. K. (1) wniósł w dniu 15 października 2013 r. odwołanie, inicjując tym
samym niniejsze postępowanie(odwołanie k.2-4 a.s.).
Postanowieniem z dnia 27 listopada 2013 r. Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy
specjalistów z zakresu neurologii oraz psychologii, celem ustalenia czy ubezpieczony jest całkowicie lub częściowo
niezdolny do pracy, a jeżeli tak, to czy niezdolność ta powstała w związku z wypadkiem przy pracy, któremu odwołujący
uległ w dniu 2 stycznia 2002 r. oraz czy jest to niezdolność trwała czy okresowa, a jeżeli okresowa to na jaki okres
(postanowienie z 27 listopada 2013 r.).
W opinii z dnia 10 lutego 2014 r. biegły sądowy z zakresu psychologii J. K. stwierdziła, że wnioskodawca
jest zdolny do pracy, a jego potencjał poznawczy umożliwia mu nabywanie nowych umiejętności zawodowych.
Ponadto biegła dodała, że pomoc w przezwyciężaniu problemów emocjonalnych, umożliwia mu kontynuowanie
terapii w Stowarzyszeniu (...). Na podstawie badania oraz analizy akt, biegła stwierdziła brak podstaw do
wnioskowania o zaburzeniu funkcji poznawczych.
W opinii z dnia 2 kwietnia 2014 r. biegły sądowy z zakresu neurologii B. A. podniosła, że padaczka
stwierdzona u opiniowanego wymaga systematycznej obserwacji i ewentualnego leczenia, ograniczeń w trybie życia i
pracy, typowych dla osób z tą chorobą, ale nie sprowadza całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy.
W piśmie procesowym z dnia 30 czerwca 2014 r. organ rentowy oświadczył, że nie wnosi uwag do opinii ww.
biegłych sądowych.
Na rozprawie w dniu 18 lipca 2014 r. odwołujący oświadczył, że nie zgadza się z opiniami biegłych, ponieważ
uznaje, że podczas badania nie brano pod uwagę jego zdania.
Postanowieniem z dnia 5 września 2014 r. Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego lekarza specjalisty
neurologa z pominięciem biegłego B. A., celem ustalenia czy ubezpieczony jest całkowicie lub częściowo niezdolny do
pracy, a jeżeli tak, to czy niezdolność ta powstała w związku z wypadkiem przy pracy, któremu odwołujący uległ w dniu
2 stycznia 2002 r. oraz czy jest to niezdolność trwała czy okresowa, a jeżeli okresowa to na jaki okres, jeżeli nastąpiła
zmiana stanu zdrowia ubezpieczonego to na czym ona polegała. (postanowienie z 5 września 2014 r.).
Biegły sądowy z zakresu neurologii B. Z. w opinii z dnia 11 grudnia 2014 r. stwierdził, że analizując
całość obfitej dokumentacji można przypuszczać, że badany jest chory na padaczkę, mimo że w wielu badaniach
specjalistycznych nie rejestrowano charakterystycznych dla padaczki zmian. W ocenie biegłego zarysowują się
organiczne cechy osobowości, jest niejasne dlaczego jest tak znaczna różnią w badaniach psychologicznych, a w
aktualnym badaniu neurologicznym. Zdaniem biegłego choroba znacznie ogranicza wykonywania pracy we wcześniej
wykonywanych zawodach, dlatego uważa, że odwołujący jest częściowo niezdolny do pracy z przyczyn ogólnych. Biegły
określił częściową niezdolność do pracy do października 2015 r.
W piśmie procesowym z dnia 7 stycznia 2015 r. organ rentowy, stwierdził, że opinia biegłego z zakresu
neurologii w zasadzie jest zgodna z opinią Komisji Lekarskiej w zakresie istnienia niezdolności do pracyorzeczenie o przekwalifikowaniu zawodowym jest jednoznaczne z uznaniem częściowej niezdolności do pracy. Jednak
uwzględniając młody wiek badanego przekwalifikowanie zawodowe jest działaniem celowym. Wobec powyższego
organ rentowy wniósł o uzupełnienie opinii i odniesienie się do możliwości przekwalifikowania.
Postanowieniem z dnia 14 stycznia 2015 r. Sąd zobowiązał biegłego sądowego z zakresu neurologii, B. Z. do
ustosunkowania się do stanowiska organu rentowego z dnia 7 stycznia 2015 r.
Biegły sądowy z zakresu neurologii B. Z. w opinii uzupełniającej z dnia 30 stycznia 2015 r. podniósł,
iż nadal nie wnioskuje częściowej niezdolności do pracy z przyczyn ogólnych, natomiast wnioskuje orzeczenie
przekwalifikowania zawodowego.
W piśmie procesowym z dnia 18 lutego 2015 r. organ rentowy wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii
uzupełniającej biegłego z zakresu neurologii, w zakresie doprecyzowania odpowiedzi czy Ubezpieczony wg wiedzy
biegłego kwalifikuje się do przekwalifikowania zawodowego.
Na rozprawie w dniu 20 lutego 2015 r. ubezpieczony oświadczył, że nie zgadza się z opinia biegłego sądowego
z zakresu neurologii B. Z. i wnosi o powołanie innego biegłego neurologa, psychologa i psychiatry.
Sąd postanowił dopuścić dowód z opinii lekarzy biegłych sądowych z zakresu neurologii, psychologii i psychiatrii z
wyłączaniem biegłego B. Z., J. K. i B. A., celem ustalenia czy ubezpieczony jest całkowicie lub częściowo niezdolny do
pracy, a jeżeli tak, to czy niezdolność ta powstała w związku z wypadkiem przy pracy, któremu odwołujący uległ w
dniu 2 stycznia 2002 r. oraz czy jest to niezdolność trwała czy okresowa, a jeżeli okresowa to na jaki okres.
W opinii z dnia 24 sierpnia 2015 r. biegły sądowy z zakresu psychiatrii M. P. podniosła, że podczas
badania odwołującego nie stwierdziła zaburzeń psychiatrycznych istotnie ograniczających zdolność do pracy: nastrój
jest obniżony łagodnie, sprawność intelektualna mieści się w normie, objawy psychozy nie występują. W ocenie
biegłego wnioskodawca wymaga dalszej obserwacji i leczenia z elementami psychoterapii, ale ze względu na stan
psychiczny nie jest osoba niezdolną do pracy.
W opinii z dnia 22 października 2015 r. biegły sądowy z zakresu neurologii J. B., stwierdza, że u
odwołującego istnieje częściowa niezdolność do pracy do października 2016 r. W ocenie biegłej ubezpieczony może
pracować zgodnie z zasadami dla osób chorych na padaczkę - poza wysokością, nie przy maszynach, w ruchu, z prądem
elektrycznym itp. Ze względu na wiek wnioskodawcy konieczne jest przekwalifikowanie.
Biegły sądowy z zakresu psychologii K. P. w opinii z dnia 20 marca
2016 r. uznała, że z psychologicznego punktu widzenia stwierdza deficyty intelektu o charakterze organicznym oraz
osobowość modelowaną zmianami organicznymi oun. Wobec wyraźnie stwierdzonego zespołu organicznego biegła
stwierdza, że opiniowany może wykonywać pracę dostosowaną do jego stanu psychicznego w warunkach pracy
chronionej. W opinii biegłego odwołujący jest częściowo niezdolny do pracy. Ubezpieczony wymaga specjalistycznej
opieki w tym psychologicznej i neurologicznej, aby ocenić proces postępujących zmian organicznych w oun.
W opinii łącznej z dnia 24 czerwca 2016 r. biegli sądowi w zakresu neurologii-J. B., z zakresu
psychiatrii- M. M. oraz z zakresu psychologii-K. P. uznali, że badany M. K. (1) jest częściowo niezdolny
do pracy z powodu padaczki i narastających zaburzeń poznawczych-objawów encefalopatii pourazowej. Biegłe nie
stwierdziły zaburzeń psychicznych powodujących całkowitą niezdolność do pracy. W opinii biegłych częściowa
niezdolność do pracy powstała w związku z wypadkiem w drodze z pracy, któremu odwołujący uległ w dniu 2 stycznia
2002 r. Niezdolność ta ma charakter trwały i może pogłębiać się.
W piśmie procesowym z dnia 26 sierpnia 2016 r. organ rentowy wniósł o powołanie innego biegłego psychiatry,
psychologa i neurologa, celem wydania opinii łącznej oraz opinii psychologicznej i neurologicznej na okoliczności
ujęte w tezie dowodowej postanowienia Sądu z dnia 27 listopada 2013 r.
Na rozprawie w dniu 3 października 2016 r. Sąd oddalił wnioski pełnomocnika organu rentowego, który
wniósł o ponowne przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu psychiatrii, psychologii i neurologii. Wskazać
należy, że w uznaniu Sądu potrzeba przeprowadzenia kolejnego dowodu z opinii biegłych z zakresu psychiatrii,
psychologii i neurologii w ogóle nie istniała. Kwestią możliwości dopuszczenia dowodu z dodatkowej opinii tych
samych lub innych biegłych zajmowało się orzecznictwo, które stanęło na stanowisku, iż jeżeli opinia biegłego
jest jednoznaczna i tak przekonująca, że Sąd określoną okoliczność uznaje za wyjaśnioną, to nie ma obowiązku
dopuszczania dowodu z dalszej opinii biegłych (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 1974 r. II CR 638/74).
Stanowisko to podziela również Sąd orzekający w niniejszej sprawie. Dodatkowo w wyroku z dnia 15 lutego 1974 r.,
(II CR 817/73), Sąd Najwyższy przyjął, że dowód z opinii biegłego ma szczególny charakter, a mianowicie korzysta
się z niego w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych. Do dowodów tych nie mają więc zastosowania
wszystkie zasady o prowadzeniu dowodów, a w szczególności art. 217 § 1 k.p.c., który stanowi, iż strona może aż do
zamknięcia rozprawy przytaczać okoliczności faktyczne i dowody na uzasadnienie swych wniosków lub dla odparcia
wniosków i twierdzeń strony przeciwnej, z zastrzeżeniem niekorzystnych skutków, jakie według przepisów k.p.c. mogą
dla niej wyniknąć z działania na zwłokę lub niezastosowania się do zarządzeń przewodniczącego i postanowień sądu.
W konsekwencji nie można przyjąć, że Sąd obowiązany jest dopuścić dowód z opinii kolejnych biegłych, czy też z
opinii instytutu w każdym wypadku, gdy opinia złożona jest niekorzystna dla strony. W świetle art. 286 k.p.c., Sąd
ma obowiązek dopuszczenia dowodu z dalszych biegłych lub z opinii instytutu, gdy zachodzi tego potrzeba, a więc
wówczas, gdy opinia złożona już do sprawy zawiera istotne braki, czy nie wyjaśnia istotnych okoliczności (por. wyrok
Sądu Najwyższego z dnia 05 listopada 1974 r., I CR 562/74). Odmienne stanowisko oznaczałoby bowiem przyjęcie, że
należy przeprowadzić dowód z wszelkich możliwych biegłych, aby się upewnić, czy niektórzy z nich nie byliby takiego
samego zdania co strona.
W realiach niniejszej sprawy złożone do akt sprawy opinie biegłych sądowych z zakresu neurologii - J. B., z
zakresu psychiatrii- M. M. oraz z zakresu psychologii-K. P. w sposób pełny i wyczerpujący udzieliły odpowiedzi na
pytania ujęte w tezie postanowienia dopuszczającego te dowody oraz pytań zadanych przez pełnomocnika organu
rentowego. Należy bowiem po raz kolejny podkreślić, że biegli w sposób logiczny, spójny i dokładny przedstawiły stan
zdrowia ubezpieczonego oraz ustosunkowały się do stanowiska pełnomocnika organu rentowego zaprezentowanego
w pismach procesowych. Z uwagi na powyższe konstatacje brak było uzasadnienia do zobowiązania biegłego z zakresu
neurologii do ponownego wydania opinii uzupełniającej bądź do dopuszczenia dowodu z opinii innego biegłego z
zakresu tej samej specjalności medycznej. Z tego też względu, Sąd postanowił oddalić wniosek pełnomocnika organu
rentowego o dopuszczenie kolejnego dowodu z opinii biegłych sądowych ww. specjalności.
Ponadto Sąd Okręgowy uznał, że dopuszczanie kolejnych dowodów z opinii innych biegłych znacznie wydłużyłoby
postępowanie.
Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie zgromadzonego w sprawie obszernego materiału
dowodowego, obejmującego przede wszystkim dowody z dokumentów, jak również dowody z opinii biegłych sądowych
specjalistów z zakresu różnych dziedzin medycyny: neurologa, psychologa oraz psychiatry.
W skład dokumentów zebranych w sprawie wchodziły przede wszystkim akta organu rentowego oraz dokumentacja
medyczna M. K. (1). Dokumentacja medyczna przyczyniła się do ustalenia przez biegłych aktualnego stanu zdrowia
odwołującego oraz dolegających mu schorzeń, momentu ich powstania oraz charakteru, a także wpływu tych
schorzeń na zdolność do pracy odwołującego zgodnie z jego kwalifikacjami. Sąd nie znalazł żadnych podstaw do
nieuwzględnienia załączonych do akt dokumentów.
Przechodząc do oceny opinii biegłych Sąd podkreśla, że dopuszczenie tych dowodów był zasadne ze względu na
zgłaszane przez odwołującego w treści odwołania schorzenia, na które się uskarża, a także charakter niniejszej sprawy.
Każda z opinii biegłych została sporządzona na podstawie dokumentów medycznych (aktualnych na czas sporządzania
poszczególnych opinii) odwołującego załączonych do akt sprawy oraz po przeprowadzeniu badań lekarskich na jego
osobie. W ocenie Sądu, biegli dokonali analiz w sposób prawidłowy, rozpatrując przypadek schorzeń dolegających
odwołującemu obecnie oraz w przeszłości, zgodnie z zakresem specjalizacji każdego z nich. Sąd co do zasady podzielił
wnioski sformułowane przez biegłych.
Za opinię wiodącą w sprawie Sąd uznał opinię łączną biegłych sądowych specjalistów z zakresu neurologii - J. B.,
z zakresu psychiatrii- M. M. oraz z zakresu psychologii-K. P.. Opinie pisemne biegłych z dnia 24 sierpnia 2015 r.,
22 października 2015 r. i 20 marca 2016 r. oraz opinia łączna z dnia24 czerwca 2016 r. zawierały pełny, bardzo
szczegółowy opis historii choroby odwołującego. Dokonując oceny opinii łącznej biegłych Sąd doszedł do przekonania,
że opinia ta jest kompleksowa, rzetelna, obszerna. Biegli dokonali całościowej i wszechstronnej analizy stanu zdrowia
ubezpieczonego w oparciu o wszystkie źródła informacji zawarte w aktach i w sposób jasny i precyzyjny sformułowali
wnioski końcowe tej opinii.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Odwołanie M. K. (1) od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. z dnia 11 września 2013 r., znak:
PD/25/045032767, jest zasadne i jako takie zasługiwało na uwzględnienie w całości.
Na podstawie art. 41 ust 1 ustawy z dnia 12 czerwca 1975 r. pracownikowi, który uległ wypadkowi w drodze do pracy
lub z pracy, przysługuje jednorazowe odszkodowanie-w razie stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu oraz
renta inwalidzka- w razie zaliczenia do jednej z grup inwalidów (Dz.U. 1983.30.144.j.t.). Natomiast zgodnie z §14
ust. 1 Rozporządzenia Ministra Pracy, Płac i Spraw Socjalnych oraz Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 17
października 1975 r. w sprawie zasad i trybu orzekania o uszczerbku na zdrowiu oraz wypłacania świadczenia z tytuły
wypadków przy pracy, w drodze do pracy lub z pracy oraz z tytułu chorób zawodowych ( Dz.U.1975.36.199.) za wypadek
w drodze do pracy lub z pracy uważa się zdarzenie nagłe, wywołane przyczyną zewnętrzną, które nastąpiło w drodze
do pracy lub z pracy, jeżeli droga ta była najkrótsza i nie została przerwana.
W myśl art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(t.j. Dz.U. 1998 Nr 162 poz. 1118 – dalej jako ustawa emerytalna) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje
ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:
1. jest niezdolny do pracy,
2. ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,
3. niezdolność do pracy powstała w okresach składkowych wymienionych w ustawie albo nie później niż w ciągu 18
miesięcy od ustania tych okresów.
W treści wskazanej powyżej regulacji zostały określone warunki konieczne do powstania prawa do renty z tytułu
niezdolności do pracy. Warunki te muszą być spełnione łącznie.
Niezdolność do pracy jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się z całkowitą lub częściową utratą
zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po
przekwalifikowaniu (art. 12 ustawy emerytalnej). Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania,
co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia
niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub
podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas
wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy
emerytalnej) (wyrok Sądu Najwyższego – Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 28 stycznia 2004
roku, II UK 222/03). Prawo do świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy przysługuje zatem w wypadku
wypełnienia wszystkich przesłanek z art. 57 pkt. 1 ustawy emerytalnej.
Przepis art. 12 powołanej wyżej ustawy rozróżnia dwa stopnie niezdolności do pracy - całkowitą i częściową. Zgodnie
z ust. 3 w/w przepisu częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy
zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z kolei całkowita niezdolność do pracy polega na utracie zdolności do
wykonywania jakiejkolwiek pracy. Przesłanka niezdolności do jakiejkolwiek pracy odnosi się do każdego zatrudnienia
w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia i
charakteru naruszenia sprawności organizmu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 2000 roku, II UKN
134/00 i z dnia 7 września 1979 r., II URN 111/79).
Istotą sporu w niniejszym postępowaniu było ustalenie, czy stan zdrowia M. K. (1) na dzień złożenia ponownego
wniosku o rentę z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem w drodze z pracy w dniu 2 stycznia 2002
r. uległ poprawie w stosunku do stanu poprzedniego i czy w związku z tym odwołujący jest zdolny do pracy czy też
nie. Ustalenie wskazanej istotnej okoliczności wymagało zasięgnięcia informacji specjalnych z zakresu medycyny –
neurologii, psychologii i psychiatrii.
Wobec powyższego Sąd uznał za zasadne przyjęcie za podstawę rozważań prowadzących do wydania orzeczenia
dowodu z opinii łącznej biegłych ww. specjalności powołanych w sprawie. Opinię łączną biegłych Sąd uznał za
wyczerpującą i poddającą wszechstronnej analizie stan zdrowia odwołującego w odniesieniu do jego możliwości
zawodowych.
Bezsporną w niniejszej sprawie jest okoliczność, że odwołujący dnia 2 stycznia 2002 r. uległ pobiciu w drodze z pracy
i jak się później okazało doznał obrażeń w postaci urazu głowy oraz wstrząśnienia mózgu, co przekładało się na brak
możliwości wykonywania przez niego pracy.
Na podstawie wskazanych wyżej okoliczności nie ma wątpliwości, że uraz głowy którego doznał odwołujący podczas
wypadku, a także później odkryta padaczka miały daleko idące skutki w stosunku do jego stanu zdrowia. W ocenie
okoliczność ta świadczy o tym, że proces leczenia odwołującego będzie trwać dłużej, co uniemożliwi mu podjęcie pracy.
W toku postępowania organ rentowy zaznaczał, że uwzględniając młody wiek ubezpieczonego przekwalifikowanie
zawodowe jest działaniem celowym, ze względu na niezdolność do pracy w dotychczasowym zawodzie. Zdaniem
organu rentowego potencjał poznawczy ubezpieczonego umożliwia mu dalszą edukację oraz nabywanie nowych
umiejętności zawodowych.
W ocenie Sądu trudno jest mówić o przekwalifikowaniu się ubezpieczonego i ponownym wdrożeniu do pracy przy
schorzeniach, o których biegli piszą w swej opinii łącznej.
Ustalając termin powstania częściowej trwałej niezdolności do pracy ubezpieczonego Sąd oparł się na regulacji art.
129 ustawy o emeryturach i rentach, zgodnie z którym świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa
do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu.
W niniejszym postępowaniu ustalono, że odwołujący złożył wniosek o ustalenie prawa do renty dnia 18 czerwca 2013
r. Wobec powyższego Sąd uznał za zasadne ustalenie prawa do renty z tytułu częściowej trwałej niezdolności do pracy
od dnia 1czerwca 2013 r. na stałe.
Mając na uwadze powyższe rozważania, Sąd na podstawie art. 47714 § 2 k.p.c. uwzględnił odwołanie M. K. (1) od decyzji
organu rentowego z dnia 11 września
2013 r., znak: (...), i orzekając co do istoty zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał M. K. (1) prawo do
renty z tytułu częściowej trwałej niezdolności do pracy od 1 czerwca 2013 r. na stałe o czym orzekł w pkt. 1 sentencji
wyroku.
Jednocześnie w pkt. 2 wyroku, Sąd Okręgowy stwierdził, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za opóźnienie
w wypłacie świadczenia, w oparciu o treść art. 118 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Ustalenie,
że odwołujący spełnił warunki do nabycia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy wymagało bowiem
przeprowadzenia sądowego postępowania dowodowego, w tym dopuszczenia dowodu z opinii biegłych sądowych.
Zgodnie z art. 118 ust. 1a ww. ustawy w razie ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości orzeczeniem organu
odwoławczego za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uważa się również dzień
wpływu prawomocnego orzeczenia organu odwoławczego, jeżeli organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za
nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Organ odwoławczy, wydając orzeczenie, stwierdza
odpowiedzialność organu rentowego.
Działając zaś na podstawie powołanego przepisu, Sąd wnioskując a contrario, nie stwierdził odpowiedzialności
organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, powodującej opóźnienie w
wypłacie świadczenia, mając na uwadze fakt, że dopiero wyniki niniejszego postępowania dowodowego pozwoliły na
poczynienie wiążących ustaleń, co do stanu zdrowia ubezpieczonego oraz momentu powstania u niego niezdolności
do pracy, mającej wpływ na jego prawo do wnioskowanego świadczenia.
Wobec powyższego, Sąd orzekł jak w pkt. 2 sentencji wyroku.
ZARZĄDZENIE
(...)
(...)