D - Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Toruniu

Sygn. akt VIII Ca 18/14
POSTANOWIENIE
Dnia 26 marca 2014 r.
Sąd Okręgowy w Toruniu VIII Wydział Cywilny Odwoławczy
w składzie następującym:
Przewodniczący:
SSO Małgorzata Kończal (spr.)
Sędziowie:
SSO Rafał Krawczyk
SSO Marek Lewandowski
Protokolant:
st. sekr. sąd. Izabela Bagińska
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 marca 2014 r.
sprawy z wniosku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w G.
z udziałem J. H. i S. H.
o ustanowienie służebności przesyłu
na skutek apelacji uczestników postępowania
od postanowienia Sądu Rejonowego w Toruniu
z dnia 21 listopada 2013 r.
sygn. akt XI Ns 1641/12
postanawia:
1. oddalić apelację,
2. ustalić, że każdy uczestnik ponosi koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie
w postępowaniu apelacyjnym.
Sygn. akt VIII Ca 18/14
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 21 listopada Sąd Rejonowy w Toruniu w sprawie z wniosku (...) S.A. w G. przy uczestnictwie
S. H. i J. H. o ustanowienie służebności przesyłu:
I. na nieruchomości położonej w T. przy ul. (...), oznaczonej w ewidencji gruntów jako działka nr (...), dla której
Sąd Rejonowy w Toruniu prowadzi księgę wieczystą numer (...) ustanowił na rzecz przedsiębiorcy przesyłowego
(...) SA w G. służebność przesyłu energii elektrycznej z wykorzystaniem posadowionej na nieruchomości stacji
transformatorowej (...) MSTw 20/630 oraz sieci kabli podziemnych, zgodnie z projektem biegłego geodety D. A. ze
stycznia 2013, karta 115 - 116 akt, stanowiącym integralną cześć niniejszego orzeczenia, której treścią jest znoszenie
istnienia na nieruchomości obciążonej i przestrzeni nad i pod jej powierzchnią opisanych urządzeń przesyłowych w
zakresie pasów eksploatacyjnych określonych w opinii biegłego oraz konserwacji, modernizacji, bieżących napraw i
remontów, badań technicznych, usuwania awarii i swobodnego przemieszczania się wzdłuż pasa eksploatacyjnego
opisanych urządzeń przesyłowych;
II. zasądził od wnioskodawcy solidarnie na rzecz uczestników 20.542 zł tytułem jednorazowego wynagrodzenia za
ustanowienie służebności, z ustawowymi odsetkami do dnia zapłaty na wypadek opóźnienia w płatności;
III. nakazał pobrać od wnioskodawcy na rzecz Skarbu Państwa (kasy Sądu Rejonowego w Toruniu) sumę 979,22 zł
tytułem wydatków ;
IV. ustalił, że w pozostałym zakresie każdy uczestnik postępowania ponosi koszty związane ze swoim udziałem w
sprawie.
Istotne dla rozstrzygnięcia ustalenia faktyczne były następujące: w 1983 r. na terenie działki oznaczonej w
ewidencji gruntów numerem 3/5 położonej w T. przy ul. (...) wzniesiono budynek, w którym posadowiono stację
transformatorową MSTw 15 / 0,4 kV (...). (...) S.A. w G. jest następcą Skarbu Państwa w odniesieniu do mienia
zarządzanego przez przedsiębiorstwo państwowe, obejmującego wskazane wyżej urządzenia. Dnia 28 lutego 1998 r.
uczestnicy nabyli prawo użytkowania wieczystego opisanego wyżej gruntu, zaś dnia 1 grudnia 1999 r. prawo to zostało
przekształcone we własność.
Powierzchnia konieczna dla prawidłowego wykonywania służebności przesyłu energii elektrycznej siecią kabli
podziemnych posadowionych w gruncie oraz z wykorzystaniem istniejącej na nieruchomości stacji transformatorowej
wynosi łącznie 612 m2, na co składa się 549 m2 dla przesyłu energii kablami podziemnym i funkcjonowania stacji oraz
63 m2 dla dojścia i dojazdu do pasów służebności.
Nieruchomość zlokalizowana jest w północnej części miasta, w dzielnicy o charakterze usługowo-handlowoprzemysłowym. Zabudowana jest budynkiem administracyjno-produkcyjno-magazynowym Jest uzbrojona w sieć
energetyczną, gazową, ciepłowniczą, wodociągową, teletechniczną i kanalizacyjną. Teren nieruchomości jest
utwardzony częściowo kostką polbrukową i w tym zakresie wykorzystywany jako parking, oraz częściowo płytami
betonowymi. Teren pokryty płytami jest obniżony w stosunku do terenu parkingu. Stacja transformatorowa
zasila łącznie osiem nieruchomości, w tym nieruchomość uczestników. Aktualne zagospodarowanie nieruchomości
jest zgodne z jej przeznaczeniem określonym w Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania
Przestrzeni MiastaT. przeznaczeniem tego terenu. Obszar wyłączony z możliwości jakiegokolwiek zagospodarowania,
odpowiadający powierzchni zabudowy stacji wraz z obszarem przeznaczonym na pętlę wokół stacji stanowi 0,7 %
powierzchni działki. Na pozostałej powierzchni koniecznej dla wykonywania służebności przesyłu (pasy wokół kabli)
istnieje możliwość wykorzystania nieruchomości np. na cele składowo-parkingowe. Nie ma przeszkód aby część działki
utwardzoną w chwili obecnej płytami betonowymi utwardzić w taki sposób, aby tam także mógł funkcjonować parking.
Z tego powodu stopień współkorzystania zarówno gruntu pokrytego polbrukiem jak i płytami betonowymi przyjęto
na tym samym poziomie. Na lokalnym rynku ceny analogicznych nieruchomości, bez zlokalizowanych urządzeń
przesyłowych, poniżej 1.000 m( 2), wahają się od 139 zł za 1 m( 2) do 305 zł za 1m( 2). Największy wpływ na ceny
mają lokalizacja (35 %), dostęp do drogi publicznej (20 %), powierzchnia nieruchomości (15 %) oraz możliwość
uzbrojenia (30 %). Jednorazowe wynagrodzenie za korzystanie ze strefy ochronnej urządzeń ustalono na 19.890
zł, zaś jednorazowe wynagrodzenie za współkorzystanie z drogi dojazdowej na 652 zł. Łącznie wynagrodzenie za
ustanowienie służebności wynosi 20.542 zł.
W dniu 2 lipca 2013 r. a zatem po niemal roku, od czasu kiedy sprawa o ustanowienie służebności zawisła przed sądem,
w trakcie procedury sporządzania opinii szacującej wynagrodzenie za ustanowienie służebności, uczestnicy wystąpili
o wydanie decyzji o warunkach zabudowy ich nieruchomości obejmującej rozbudowę budynku w kierunku istniejącej
stacji transformatorowej i w zakresie obejmującym również grunt zajęty pod istniejącą już stacji. Decyzja taka została
wydana 9 października 2013 r.
Osią sporu w sprawie była wysokość wynagrodzenia za ustanowienie służebności. Jak wyjaśnił Sąd Rejonowy,
odwołując się obszernie do doktryny i judykatury, przy określaniu jego wysokości trzeba przede wszystkim uwzględnić
spadek wartości nieruchomości związany z posadowieniem urządzeń oraz stopień uciążliwości, jakie właściciele
nieruchomości obciążonej będą musieli akceptować w związku z posadowieniem na swojej nieruchomości urządzeń
przesyłowych. Ostatecznie kwota wynagrodzenia została ustalona w oparciu o opinię biegłego i z uwzględnieniem
wskazanych wyżej kryteriów. Odnosząc się do hipotetycznej odmowy pozwolenia na budowę z uwagi na istniejące
urządzenia sieci energetycznej, Sąd I instancji uznał, że nawet wydanie takiej decyzji nie miałoby wpływu na wynik
sprawy, skoro w chwili nabycia przez uczestników gruntu znajdowała się tam już stacja transformatorowa oraz sieć
kablowa, zatem koszt, jaki z tego tytułu ponieśli musiał być i bez wątpienia był w tamtej chwili ekwiwalentny do
wartości nabywanego prawa do gruntu, na którym posadowiono stację oraz kable podziemne, czyli odzwierciedlał
wartość gruntu wraz z jego faktycznymi obciążeniami.
Uczestnicy zaskarżyli powyższe postanowienie w zakresie pkt II i IV, zarzucając:
1. naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, a w szczególności:
- art. 3051 § 1 k.c. polegające na pomięciu istoty służebności przesyłu, która w zaistniałym stanie faktycznym
w znacznym stopniu ogranicza możliwość korzystania z nieruchomości (władztwo właściciela) na powierzchni
koniecznej dla jej wykonywania, co doprowadziło do wadliwego zastosowania przez Sąd stopnia współkorzystania z
gruntu przez wnioskodawcę na poziomie 25 %,
- art. 3052 § 1 k.c. - poprzez uznanie, iż kwota 20.542 zł tytułem wynagrodzenia jest „odpowiednia" w rozumieniu tego
przepisu, w kontekście okoliczności faktycznych niniejszej sprawy,
- art. 3052 § 1 k.c. poprzez błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, iż kryterium istotnym dla
określenia odpowiedniego wynagrodzenia, prowadzącym do jego pomniejszenia jest stan świadomości właścicieli
nieruchomościami obciążonej, a mianowicie ustalenie, iż nabywając przedmiotową nieruchomość właściciele powinni
mieć świadomość, że pewna cześć nieruchomości będzie trwale wyłączona z inwestycji,
- art. 3052 § 1 k.c. polegające na przyjęciu, iż w niniejszej sprawie nie zachodzą podstawy do uwzględnienia
w ramach wynagrodzenia za służebność rekompensaty za obniżenie wartości nieruchomości spowodowanej
ułożeniem infrastruktury energetycznej, a w konsekwencji uznanie, iż wynagrodzenie powinno obejmować wyłącznie
należność za korzystanie ze strefy ochronnej oraz pasa drogi dojazdowej, podczas gdy z uwagi na istniejącą na
nieruchomości infrastrukturę przesyłową właściciele nieruchomości zostali w istotny sposób ograniczeni w zakresie
zagospodarowania obciążonego obszaru w sposób odpowiadający ich planom inwestycyjnym,
- art. 3052 § 1 k.c. poprzez nieuwzględnienie przy ustalaniu wysokości odpowiedniego wynagrodzenia
zwiększenia wartości nieruchomości, które niewątpliwie nastąpiłoby w przypadku wydania decyzji o pozwoleniu
na budowę zgodnej z zamierzeniem inwestycyjnym właścicieli nieruchomości, podczas gdy wynagrodzenie za
ustanowienie służebności ustalane jest na przyszłość powinno zatem uwzględniać możliwe do zrealizowania sposoby
zagospodarowania nieruchomości mające wpływ na zwiększenie jej wartości, a w konsekwencji zwiększenie wysokości
należnego wynagrodzenia,
2. naruszenie prawa procesowego, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a w
szczególności:
• art. 217 § 2 k.p.c. w zw. z 227 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. poprzez pominięcie wniosku dowodowego uczestników
postępowania zawartego w piśmie wniesionym w dniu 16 lipca 2013 r. o ustanowienie nowego biegłego sądowego
w zakresie szacowania wartości nieruchomości oraz przeprowadzenie dowodu ze sporządzonej przez niego opinii
na okoliczność ustalenia wynagrodzenia należnego jednorazowo właścicielowi nieruchomości położonej w T. przy
ul. (...) z uwzględnieniem nowych okoliczności zaistniałych w niniejszej sprawie związanych z wystąpieniem przez
(...) Sp. z o.o. w T. do Prezydenta Miasta T. z wnioskiem o wydanie decyzji o warunkach zabudowy pomimo, iż
przedmiotem wnioskowanego dowodu był fakt mający dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie, tymczasem
Sąd Rejonowy dokonał ustalenia sprzecznego z okolicznościami, które wykazywali uczestnicy postępowania, a
mianowicie przyjął, iż wydanie przez organ decyzji o warunkach zabudowy, a następnie ewentualnej decyzji w
przedmiocie pozwolenia na budowę nie ma znaczenia dla ustalenia wysokości odpowiedniego wynagrodzenia,
podczas gdy niemożność zrealizowania zamierzonych działań inwestycyjnych oznaczałaby wyłączenie bądź
daleko idące ograniczenie władztwa właścicieli w zakresie sposobu zagospodarowania obciążonej powierzchni,
natomiast wydanie pozwolenia na budowę doprowadziłoby do zwiększenia wartości nieruchomości, co również
powinno znaleźć odzwierciedlenie w wysokości wynagrodzenia,
• art. 233 k.p.c. w zw. z art. 328 § 2 k.p.c. z art. 13 § 2 k.p.c. poprzez dowolną a nie swobodną sędziowską
ocenę dowodów prowadzącą do błędnego ustalenia, iż poniesiona przez uczestników postępowania cena wykupu
przedmiotowej nieruchomości musiała być i była w chwili nabycia ekwiwalentna do wartości nabywanego prawa
do gruntu, na którym posadowiono stację oraz kable podziemne przez co wpływała na zmniejszenie kosztu jaki
wówczas ponieśli, podczas gdy żaden z dowodów przeprowadzonych w niniejszym postępowaniu nie pozwala
na dokonanie takiego ustalenia, w szczególności zebrany w sprawie materiał dowodowy nie dawał podstaw
do ustalenia przez Sąd jaka była wartość przedmiotowej nieruchomości w dacie jej nabycia przez uczestników
postępowania,
• art. 233 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny sędziowskiej polegające
na uznaniu, iż stopień współkorzystania z obciążonej powierzchni nieruchomości przez wnioskodawcę wynosi 25
%, podczas gdy z uwagi na ograniczenie uczestników postępowania w ich władztwie nad przedmiotową częścią
nieruchomości zostali oni pozbawieni bądź w znacznym stopniu ograniczeni w możliwości przeprowadzenia
zamierzonych działań inwestycyjnych,
• art. 233 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny sędziowskiej przejawiające
się przyjęciem, że uczestnicy postępowania w chwili nabycia prawa własności nieruchomości musieli zdawać sobie
sprawę z ograniczeń w zagospodarowaniu nieruchomości, będących konsekwencją istnienia stacji i kabli, podczas
gdy w dacie nabycia tego prawa nie istniała w przepisach prawa polskiego instytucja służebności przesyłu, stąd
też kierowali się oni zamiarem przeprowadzenia w przyszłości działań inwestycyjnych po uprzednim usunięciu
istniejących wówczas na nieruchomości urządzeń należących do wnioskodawcy,
Wnieśli o zmianę postanowienia w zaskarżonej części poprzez zasądzenie od Wnioskodawcy na ich rzecz kwoty
100.000,00 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 4 września 2012 r. do dnia zapłaty tytułem jednorazowego
wynagrodzenia za ustanowienie służebności oraz o zasądzenie od wnioskodawcy na ich rzecz uczestników
postępowania kosztów postępowania za obie instancje; z ostrożności procesowej o ustanowienie nowego biegłego
sądowego w zakresie szacowania wartości nieruchomości oraz przeprowadzenie dowodu ze sporządzonej przez niego
opinii na okoliczność ustalenia wynagrodzenia.
W odpowiedzi na apelację wnioskodawca wniósł o jej oddalenie oraz o zasądzenie na jego rzecz od uczestników
kosztów postępowania.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje.
Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.
Ustalenia faktyczne Sądu I instancji są prawidłowe, znajdują odzwierciedlenie w zgromadzonym materiale
dowodowym którego ocena nie nasuwa zastrzeżeń, a ponadto nie są one kwestionowane w apelacji. Stąd też Sąd
Okręgowy przyjmuje je za swoje i czyni podstawą własnego rozstrzygnięcia, co zgodnie z ugruntowanym poglądem
zwalnia z potrzeby przytaczania w tym miejscu.
Służebność przesyłu, która jest swoistą postacią służebności gruntowej, ma na celu zrównoważenie interesów
właściciela nieruchomości, przez którego grunt przebiega linia przesyłowa, oraz interesów przedsiębiorcy
przesyłowego, który dzięki tej linii i posadowionym na gruncie urządzeniom (w niniejszej sprawie jest to stacja
transformatorowa wraz z kablami podziemnymi) może realizować swoje zadania gospodarcze w postaci dostarczania
energii elektrycznej.
W myśl art. 3051 k.c. „Nieruchomość można obciążyć na rzecz przedsiębiorcy, który zamierza wybudować lub którego
własność stanowią urządzenia, o których mowa w art. 49 §1, prawem polegającym na tym, że przedsiębiorca może
korzystać w oznaczonym zakresie z nieruchomości obciążonej, zgodnie z przeznaczeniem tych urządzeń (służebność
przesyłu)”. Zgodnie zaś z art.3052 § 1 k.c. „Jeżeli właściciel nieruchomości odmawia zawarcia umowy o ustanowienie
służebności przesyłu, a jest ona konieczna dla właściwego korzystania z urządzeń, o których mowa w art. 49 § 1,
przedsiębiorca może żądać jej ustanowienia za odpowiednim wynagrodzeniem”. Stosownie do § 2, w analogicznym
trybie właściciel nieruchomości może żądać ustanowienia służebności za odpowiednim wynagrodzeniem w razie
odmowy zawarcia takiej umowy przez przedsiębiorcę.
Ustawodawca nie zdefiniował pojęcia „odpowiedniego” wynagrodzenia ani nie wskazał kryteriów, które je
determinują, pozostawiając ich indywidualizację sądom orzekającym w konkretnych sprawach. Nie ulega wątpliwości,
że pojęcie wynagrodzenia należy interpretować szerzej niż pojęcie odszkodowania. Należy się ono bowiem już za samo
znoszenie uciążliwości, jakie stwarza linia przesyłowa przebiegająca przez (nad, pod) nieruchomość, nawet wtedy, gdy
nie występuje szkoda w rozumieniu art. 361 § 2 k.c. Występowanie szkody wpływa jednak na wynagrodzenie, stając
się w takim wypadku jego elementem. W rozpoznawanej sprawie Sąd a quo trafnie przytoczył wypowiedzi judykatury
i piśmiennictwa, w których wskazane zostały podstawowe kryteria, jakie powinno się mieć na uwadze ustalając
wysokość wynagrodzenia. Wynagrodzenie zatem powinno być proporcjonalne do stopnia ingerencji posiadacza w
treść cudzego prawa, uwzględniać wartość wykorzystywanej nieruchomości, przewidywany okres korzystania ze
służebności oraz społeczno-gospodarcze przeznaczenie nieruchomości obciążonej służebnością i samej służebności,
a także - dodać należy - powinno pokryć wszystkie niedogodności, jakie w przyszłości dotkną właściciela obciążonej
nieruchomości w związku z ustanowieniem służebności.
W każdym wypadku określenie wynagrodzenia wymaga wiadomości specjalnych (art. 278 §1 k.p.c.), jakkolwiek
-co oczywiste- kryteria którymi operuje biegły podlegają kontroli sądu i, zależnie od okoliczności sprawy, sąd
może zażądać od biegłego skorygowania opinii i uwzględnienia konkretnych czynników determinujących wysokość
wynagrodzenia.
W ocenie Sądu Okręgowego, sporządzona w niniejszej sprawie opinia biegłej z zakresu szacowania nieruchomości M.
D. nie nasuwa zastrzeżeń. Opinia ta z jednej strony jest jasna, kompleksowa i logiczna, a z drugiej w optymalny sposób
uwzględnia te aspekty, które w odniesieniu do nieruchomości uczestników mają decydujące znaczenia dla ustalenia
wynagrodzenia za ustanowienie służebności.
Sednem zarzutów apelacji jest nieuwzględnienie – jako czynnika obniżającego wartość działki wskutek przebiegu
służebności - ograniczenia potencjalnej działalności inwestycyjnej, a konkretnie niemożności uzyskania pozwolenia na
budowę i w efekcie wzniesienia budynku na części działki zajętej przez służebność. Zdaniem skarżących, ta okoliczność
powinna znaleźć swój wyraz po pierwsze w przyznaniu im wyższej rekompensaty stricte z tego tytułu, a po drugie
– w odpowiednio wyższym ukształtowaniu poziomu współkorzystania z tej części nieruchomości przez nich i przez
wnioskodawcę, przyjętego w opinii biegłej jako 25% na rzecz tego ostatniego.
W przekonaniu Sądu Okręgowego, argumentacja skarżących jest nieprzekonująca. Ich założenie o wpływie istniejącej
infrastruktury przesyłowej na rzeczywiste zmniejszenie wartości nieruchomości należy w realiach niniejszej sprawy
uznać za nietrafne.
Trzeba bowiem odróżnić sytuację, w której w związku z ustanowieniem służebności przesyłu dopiero ma dojść do
instalacji linii przesyłowej i związanej z nią infrastruktury na nieruchomości, od sytuacji, w której linia przesyłowa
jest zlokalizowana na nieruchomości od wielu lat i już w takim stanie nieruchomość była przedmiotem obrotu
(por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 października 2013 r., V CSK 471/12, Lex nr 1403917). Należy w
tym kontekście przypomnieć, że zarówno stacja transformatorowa jak i podziemne kable istniały na nieruchomości
już w 1983 r., zaś uczestnicy nabyli jej użytkowanie wieczyste w 1998 r. (przekształcone we własność w 1999 r.).
Zgodnie zaś z doświadczeniem życiowym i typowym postępowaniem przy zawieraniu umów sprzedaży nieruchomości,
w cenie przedmiotowej nieruchomości została już uwzględniona wartość gruntu wraz ze znajdującą się już w nim
infrastrukturą (por. uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 9 października 2013 r. a także z dnia z
dnia 27 lutego 2013 r., IV CSK 440/12, Lex nr 1294169). Uczestnicy nie przedstawili dowodów, które by podważały
trafność tego wnioskowania. Samo powołanie się w apelacji na ich stan świadomości z momentu dokonywania
transakcji nie jest wystarczające z punktu widzenia art.232 k.p.c. i nie prowadzi do ustaleń faktycznych zgodnych z
ich twierdzeniami.
W konsekwencji, pomimo że zdaniem uczestników istnienie instalacji na działce stoi na przeszkodzie ich planom
inwestycyjnym (na dowód czego przedłożyli decyzję o warunkach zabudowy z dnia 9 października 2013 r. dotyczącą
inwestycji polegającej na rozbudowie istniejącego budynku produkcyjno-biurowego o część magazynowo-handlową),
w rzeczywistości nie jest to dla nich źródło szkody.
Nie jest też sporne, że przedmiotowa działka jest zagospodarowana, a część pod którą przebiegają instalacje, od wielu
lat była i bez przeszkód może być nadal, pomimo ustanowienia służebności, wykorzystywana jako parking.
Dlatego też uprawniona jest teza, że ustanowienie służebności, mimo że potencjalnie wyklucza budowę jakiekolwiek
obiektów w pasie służebności, z punktu widzenia obecnych właścicieli nie obniża wartości nieruchomości.
W tym stanie rzeczy ponowne ustalenie przez biegłego wysokości należnego uczestnikom wynagrodzenia,
uwzględniając szkodę związaną z brakiem możliwości zagospodarowania (zabudowania) działki, było zbędne (art. 227
k.p.c. a contrario). Nieprzeprowadzenie tego dowodu przez Sąd I instancji nie stanowiło zatem uchybienia.
Reasumując, uznać należy, że brak możliwości zabudowy działki w pasie służebności nie stanowi szkody podlegającej
uwzględnieniu w ramach wynagrodzenia należnego uczestnikom. Z tych samych przyczyn nie wpływa na ustalenie
stopnia współkorzystania z pasa służebności na poziomie wyższym niż 25 %. Wypada przy tym zauważyć, że pułap
ten jest dla skarżących zdecydowanie korzystny, skoro zgodnie z opinią biegłej obszar służebności (z wyłączeniem
części pod stacją transformatorową stanowiącej 0,7% powierzchni działki) może być wykorzystywany w niezmienionej
formie tj. jako parking a także podniesiony do jednakowego standardu (kostka brukowa).
W świetle przedstawionych rozważań zarzuty podniesione w apelacji należało ocenić jako bezzasadne. Sąd Rejonowy
dokonał prawidłowej oceny dowodów, nie wychodząc poza granicę logicznego rozumowania, zasad wiedzy ani
doświadczenia życiowego, której dał wyraz w uzasadnieniu swego orzeczenia, a materiał dowodowy był wystarczający
do rozstrzygnięcia sprawy i nie wymagał uzupełnienia. Na tle tak ustalonego staniu faktycznego Sąd Rejonowy nie
dopuścił się naruszenia prawa materialnego, nadając odpowiednią wagę wszystkim elementom wpływającym na
wysokość wynagrodzenia za ustanowienie służebności przesyłu, które w konsekwencji spełnia wymóg odpowiedniości
z art. 3052 § 1 k.c.
Mając powyższe na uwadze należało oddalić apelację po myśli art. 385 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. O kosztach
postępowania odwoławczego Sąd orzekł stosownie do art 520 § 1 k.p.c., z uwagi na brak dostatecznych przyczyn
przemawiającej za odejściem od generalnej reguły orzekania o kosztach postępowania nieprocesowego.