D - Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Opolu

Sygnatura akt VII K 96/15
UZASADNIENIE
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
A. P. w przeszłości pełnił i nadal pełni funkcję Wójta Gminy S. . G. P. (1) po raz kolejny zarządzeniem z dnia
11 grudnia 2009 roku powierzono stanowisko Dyrektora Gminnego Zespołu Szkół Publicznych w S. do dnia 31
sierpnia 2014 roku , ww. jednak tylko do dnia 21 marca 2012 roku zajmowała stanowisko dyrektora Gminnego
Zespołu Szkół w S.. Jednocześnie G. P. (1) była nauczycielem w Gminnym Zespole Szkół w S. . W sierpniu 2011
roku w Gminnym Zespole Przedszkoli Publicznych (...) przeprowadził kontrolę , stwierdzono , iż praca nauczycieli
przedszkola została zorganizowana w sposób naruszający zapisy Karty Nauczyciela . Inspektor Pracy wniósł o ustalenie
i wypłacenie nauczycielom przedszkoli wynagrodzenia za przepracowane godziny ponadwymiarowe począwszy od 01
września 2011 roku do grudnia 2011 roku . W dniu 02 stycznia 2012 roku Wójt Gminy S. powierzył jej też funkcję
Dyrektora Gminnego Zespołu Przedszkoli Publicznych w S.. Pierwsze nieporozumienia pomiędzy ww. dotyczyły
realizacji przez G. P. (1) arkusza organizacyjnego w przedszkolach na rok szkolny 2011/2012 .Zarządzeniem z dnia
04 stycznia 2012 roku Wójt Gminy S. zlecił dyrektorowi Gminnego Zespołu Przedszkoli Publicznych w S. Osiedle
(...) przygotowanie nowego projektu organizacyjnego dla (...) w terminie do 09 stycznia 2012 roku / karta 101 akt/
przekazując równocześnie założenia w oparciu , o które ów dokument miał być sporządzony , np. ograniczenie etatów,
zatrudnienie nauczycieli w niepełnym wymiarze pracy, częściowe powierzenie opieki nad dziećmi woźnym . G. P.
(1) nie zgadzała się z ww. założeniami i uważała , iż godzą w istniejące przepisy , ponadto przede wszystkim nie
zgadzała się na powierzenie woźnym opieki nad dziećmi . Ostatecznie arkusz organizacyjny został sporządzony przez
pracownika Urzędu Gminy S. A. . Od dnia 27 lutego 2012 roku G. P. (1) z powodu choroby nie świadczyła pracy .W
dniu 16 marca 2012 roku G. P. (1) złożyła skargę na działania Wójta Gminy S. do Wojewody (...) . Skargę przesłała do
wiadomości Kuratora Oświaty w O. . Ww. G. P. (1) została odwołana z funkcji dyrektora zarządzeniem Wójta Gminy
S. . Z tego powodu podjęła leczenie psychiatryczne. W zarządzeniu z dnia 21 marca 2012 roku odwołującym G. P.
(1) z funkcji dyrektora A. P. jako przyczyny jej odwołania wskazał , iż G. P. (1) pełniąc obowiązki pracodawcy nie
spełniła obowiązków wynikających z zaleceń pokontrolnych w Gminnym Zespole Przedszkoli Publicznych w S. , jak
również do Wójta Gminy były zgłaszane wnioski od rodziców uczniów Gminnego Zespołu Szkół oraz radnych gminy
o odwołanie G. P. (1) z funkcji dyrektora w związku z naruszeniem przez dyrektora zasad moralnego zachowania
nielicującego z pełnioną funkcją. Na to zarządzenie skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w O. wniósł
Wojewoda (...) . WSA w Opolu wyrokiem z dnia 09 sierpnia 2012 roku , sygnatura akt II SA /Op 322/12 stwierdził
nieważność zaskarżonego zarządzenia stwierdzając , że zarządzenie nie podlega wykonaniu w całości . Naczelny Sąd
Administracyjny oddalił skargę kasacyjną od powyższego wyroku , którą wniosła Gmina S. . 15 kwietnia 2012 roku
(...) Gminnego Zespołu Szkół w S. wystąpiła do Przewodniczącego Rady Gminy , wyrażając swój sprzeciw przeciwko
odwołaniu z funkcji dyrektora G. P. (1) , która wykonywała swoje obowiązki rzetelnie , czynnie angażując się w sprawy
kierowanej przez nią placówki . Wyniki nauczania w zespole były na odpowiednim poziomie . Kadra nauczycielska ,
uczniowie , jak i ich rodzice , nie zgłaszali zastrzeżeń do pracy G. P. (1) , która była nagradzana za wyniki swojej
pracy .Pismem z dnia 21 maja 2012 roku / karta 176-177 akt/Kuratorium (...) poinformowało G. P. (1) o uznaniu jej
skargi za zasadną. W uzasadnieniu wskazano , iż działania Wójta ingerują w kompetencje dyrektora szkoły i skutkować
mogły naruszeniem przepisów prawa oświatowego . G. P. (1) do dnia 31 sierpnia 2013 roku zatrudniona była jako
nauczyciel w Gminnym Zespole Szkół Publicznych w S. , na podstawie mianowania , stosunek zatrudnienia ustał w
wyniku rozwiązania przez pracodawcę z zastosowaniem okresu wypowiedzenia .
Wyrokiem Sądu Rejonowego w Opolu z dnia 08 kwietnia 2014 roku , sygnatura akt IV P 1099/13 przywrócono
powódkę G. P. (1) do pracy w pozwanym Gminnym Zespole Szkół w S. na poprzednich warunkach pracy i płacy /
karta 156 akt/.
Gminny Zespół Szkół w S. był pozywany przez nauczycieli o wynagrodzenia za godziny nadliczbowe . Wyrokiem z
dnia 28 sierpnia 2013 roku , sygnatura akt IV P 157/12 Sąd Rejonowy w Opolu zasądził od pozwanego Gminnego
Zespołu (...) w S. na rzecz powódki J. P. kwoty z tytułu wynagrodzenia za godziny nadliczbowe / karta 178 akt/. (...)
Kurator Oświaty był informowany przez Zarząd Oddziału Związku (...) w B. pismem z dnia 06 października 2014 roku ,
że do dnia 06 października 2014 roku nie zostały wypłacone przepracowane przez nauczycieli w miesiącu wrześniu
2014 roku godziny ponadwymiarowe w Gminnym Zespole Szkół w S. . Pismem z dnia 18 listopada 2014 roku ww.
Związek zwrócił się do Sekretarza S. MEN o interwencję w związku z kontynuacją przez Wójta Gminy S. łamania prawa
oświatowego / karta 202 akt/.
W wyborach samorządowych 2014 roku A. P. i G. P. (1) kandydowali na stanowisko Wójta Gminy
S. .
Przed pierwszą turą wyborów samorządowych w 2014 roku A. P. w ulotkach wyborczych sygnowanych przez
siebie jako Wójta Gminy S. zatytułowanych „ Szanowni (...) „ poprzez kolportaż wśród mieszkańców gminy
oraz opublikowanych w numerze 22/700/ z dnia 12 listopada 2014 roku Gazety (...) / karta 37, 42,43 akt/
rozpowszechnił informacje , że : „ dyrektor (...) /G. P. (1) /odmówiła czynności służbowych ,zmierzających do
naprawy wykrytych nieprawidłowości i zwróciła się do urzędników państwowych z (...) i PO o podjęcie działań
na szkodę Wójta i Gminy S. . Ponadto wskazał : „Należy zaznaczyć ,że działania urzędników państwowych i byłej
dyrektor miały charakter czynów zabronionych kodeksem karnym , dlatego dokonałem zgłoszenia o podejrzeniu
popełnienia przestępstwa do prokuratury „ , rozpowszechniał informację , że wskutek działań G. P. (1) doszło
do nieprawidłowości finansowych , ponadto - w materiale opublikowanym na stronie http://www.skarbimierz.pl
z dnia 14 listopada 2014 roku zatytułowanym : „ Oświadczenie Wójta Gminy S. prostujące kłamliwe
stwierdzenia i zarzuty pojawiające się na konferencjach w gazetach i ulotkach wyborczych „ / karta
38-40 akt/oraz kolportowanym w formie przedruku wśród (...) rozpowszechniał informacje, że G. P. (1), jako dyrektor
szkoły dopuściła się dowolności w odnotowywaniu czasu pracy przez nauczycieli , okłamywała organ prowadzący o
uregulowaniu tych prac , nie dopełniła obowiązków służbowych , porzuciła pracę , brała wspólnie z wicewojewodą (...)
oraz kurator oświaty udział w zmowie mającej na celu prowadzenie działań destrukcyjnych na szkodę wójta i gminy ,
że poświadczyła nieprawdę przed komisją konkursową o posiadaniu odpowiednich kwalifikacji i że kłamliwie podała ,
iż ukończyła studia podyplomowe.
G. P. (1) przed komisją konkursową /ubiegała się o stanowisko dyrektora (...)/ przedłożyła zaświadczenie
ukończenia studium podyplomowego / karta 106 ,107 akt/ pod nazwą (...) Jednostkami Gospodarczymi z dnia
06 lipca 1992 roku na Wydziale Prawa i Administracji (...) . Z opinii prawnej w sprawie dokumentowania
ukończenia studium podyplomowego wynika , że : zaświadczenie o ukończeniu studiów podyplomowych poświadcza
posiadanie określonych kwalifikacji , a przez to ma walor dokumentu równoważnego ze świadectwem ukończenia
studiów podyplomowych / karta 11 akt/. Natomiast G. P. (1) w listopadzie 2014 roku w materiałach wyborczych
kolportowanych za pomocą (...) z dnia 16 listopada 2014 roku / karta 48 akt / wskazała : …„ Na przełomie 2011
roku i 2012 roku wójt A. P. rozpoczął wojnę w gminnej oświacie…” , „ …Odwoływał dyrektorów jednego po drugim
…„ , „ … posadę dyrektora tracili : J. P., G. M., A. J. …”, „…Zostałam odwołana ze stanowiska…”, „…Nikt przy
zdrowych zmysłach i poczuciu odpowiedzialności za dzieci , nie mógł podpisać takiego dokumentu ….”/ chodzi o
powierzenie opieki nad dziećmi w przedszkolu woźnym /, „,…Wójt A. P. stosując sobie tylko znane prawo oświaty
łamiąc wielokrotnie ustawę o systemie oświaty i ustawę Karty Nauczyciela . Przegrywa sprawę wypłaty za pracę w
godzinach ponadwymiarowych z panią J. P. ….”, „ …Wójt stosuje prawo według własnego uznania , a najlepszym
dowodem na to , są wszystkie dotychczas przegrane i przytoczone poniżej wyroki …„ / karta 48 akt/.
Na stronie Internetowej (...) 14 listopada 2014 roku ukazał się zdeformowany , zniekształcony wizerunek A. P. / karta
49 akt/, ponadto „ Wierszyk znaleziony w sieci” / karta 52 , 53 akt/ .
Prokuratura Rejonowa w Brzegu postanowieniem z dnia 30 grudnia 2013 roku , sygnatura akt 1 Ds. 911/13 umorzyła
śledztwo w sprawie przekroczenia uprawnień przez Wójta Gminy S. / karta 54-59 akt/. W 2011 roku obowiązki
dyrektora Gminnego Zespołu Przedszkoli w S. pełnili : J. P., G. M. , A. J. / karta 330 akt/.
Dowód :
-częściowe wyjaśnienia oskarżonego A. P. , karta 110-111, 184 , 185 akt ;
-wyjaśniania oskarżonej G. P. (1) , karta 130-131 , 185 akt;
-częściowe zeznania świadka G. B. , karta 205-206 akt;
-częściowe zeznania świadka M. K. , karta 207 akt;
- zeznania świadka R. O. , karta 207,208 akt;
-częściowe zeznania świadka U. Z. , karta 301,302 akt;
-częściowe zeznania świadka A. B., karta 302,303 akt;
-częściowe zeznania świadka Z. P. , karta 375,376 akt;
-częściowe zeznania świadka W. P. , karta 376 akt;
-kopia zarządzenia Wójta Gminy S. , karta akt;
-kopia wyroku NSA z dnia 09 kwietnia 2013 roku z uzasadnieniem , karta 135-140 akt;
-kopia wyroku WSA w Opolu z dnia 09 sierpnia 2012 roku , (...) SA/Op 322/12 , z uzasadnieniem ,karta 146 -152 akt;
-kopia ulotki KWW POSTĘP I ROZWÓJ , program ,karta 6 , 36akt;
-kopia informacji Wójta Gminy S. , karta 7 ,37 akt;
-kopia oświadczenia Wójta Gminy S. , karta 8-10 , 38-40 akt;
-opinia prawna w sprawie udokumentowania ukończenia studium podyplomowego , karta 11 , 41 akt;
-artykuł w „ Gazecie (...) „ , karta 43 akt;
-„ Kurier Wyborczy „ , karta 48 akt;
-wydruk publikacji „ P. kłamie i oczernia kontrkandydatów „ , karta 48 akt;
-wydruk publikacji „ Wierszyk znaleziony w sieci” , karta 49 -53 akt;
-kopia postanowienia o umorzeniu śledztwa , karta 54 -59 akt;
-zbiorcze zestawienie rozliczenia pracy nauczycieli , karta 69-78, 90-91 akt;
-kopia protokołu kontroli przeprowadzonej w Gminnym Zespole Przedszkoli w S. , karta 79-82 akt;
-kopia zaleceń pokontrolnych , karta 83 , 89 , 246-247 akt;
-kopia protokołu z kontroli przeprowadzonej w Gminnym Zespole (...) w S. , karta 82-89 akt;
-kopia zawiadomienia o podejrzeniu popełnienia przestępstwa , karta 92 akt;
-zalecenie przygotowania projektu organizacyjnego , karta 101 , 245 akt;
-stenogram rozmowy działaczy (...) , karta 102-104 akt;
-zaświadczenie ukończenia studium podyplomowego –kopia , karta 106, 107 akt;
-uzasadnienie w sprawie II W 454/13 SR Brzeg , karta 115-127 akt;
-kopia wyroku SR w Opolu , sygnatura akt IV P 261/12 z uzasadnieniem , karta 141 -145 , 286-288 akt;
-kopia wyroku SR w Opolu , sygnatura akt IV P 1099/13 z uzasadnieniem , karta 156-161 akt;
-kopia wyroku Sądu Okręgowego w Opolu , sygnatura akt V Pa 52/14 , karta 162-168 akt;
-kopia wyroku Sądu Okręgowego w Opolu , sygnatura akt V Pa 72/15 , karta 169-172 akt;
-zawiadomienie o rozpatrzeniu skargi , karta 176-177 akt;
-kopia wyroku SR w Opolu , sygnatura akt IV P 157/12 , karta 178 akt;
-kopia wyroku Sądu Rejonowego w Brzegu , II K 415/13, karta 180 akt ;
-pismo Zarządu Oddziału (...) w B. , karta 200, 202 akt;
-pismo Państwowej Inspekcji Pracy , karta 201 akt;
-wydruki wspólnota .org.pl , karta 209-212 akt;
-pisma (...) , karta 213-215 ,217 ,218,220 akt;
-pisma nauczycieli , karta 216 ,219 akt;
-rozstrzygnięcia nadzorcze , karta 221-227, 239-242 akt;
-wydruki ze strony (...).pl, karta 228-238 akt;
-dokumentacja Kuratorium (...) , kopia , karta 243-244 akt;
-wystąpienia pokontrolne , karta 248-259 akt;
-wydruki z Internetu , karta 260-263 akt;
-dokumentacja Gminy S. , Urzędu Gminy S. , Wójta Gminy S. ,karta 264-267 , 279 , 295, 297 akt;
-kopia wyroku IV P 495/13 SR Opole , karta 280 akt;
-kopia wyroku IV P 1127/13 SR Opole z uzasadnieniem , karta 289-294 akt;
-dokumentacja Gminnego Zespołu (...) , karta 296 , 306-364 akt;
-oświadczenie G. P. (1), kopia , karta 365 akt;
-kopia pisma Regionalnej Izby Obrachunkowej , karta 367-372 akt.
A. P. urodził się w dniu (...) w L. . Zdobył wykształcenie średnie ekonomiczne . Jest żonaty , ma 3 dzieci . Nie był
dotychczas karany. Postępowanie karne wobec niego warunkowo umorzono / sygnatura akt II K 868/12 Sąd Rejonowy
w Brzegu/. Nie leczył się psychiatrycznie , neurologicznie , od uzależnień . Ma dobrą opinię środowiskową .
Dowód
– dane osobo-poznawcze, karta 109 akt;
– karta karna, karta 383 ,384 akt;
- kwestionariusz wywiadu środowiskowego , karta 387 akt;
-odpis orzeczenia wraz z uzasadnieniem , karta 93-100 akt ;
- akta IV P 261/12 SR Opole;
- akta IV P 157/12 SR Opole ;
- akta II K 868/12 SR Brzeg ;
- akta II K 415/13 SR Brzeg .
G. P. (1) urodziła się w dniu 13 lutego1960 roku w B. . Zdobyła wykształcenie wyższe. Jest nauczycielem . Nie była
dotychczas karana. Obecnie nie leczy się psychiatrycznie , neurologicznie , od uzależnień . Cieszy się dobrą opinią
środowiskową . Wyrokiem Sądu Rejonowego w Brzegu z dnia 27 października 2014 roku , sygnatura akt II K 415/13
została uniewinniona od popełnienia zarzucanego jej czynu z art. 212 kk w związku z art. 12 kk , to jest o wielokrotne
pomówienie Wójta Gminy S. / karta 180 akt/.
Dowód
– dane osobo-poznawcze, karta 109 akt;
– karta karna, karta 380 akt;
- kwestionariusz wywiadu środowiskowego , karta 390 ,391,394 ,395 akt.
Oskarżony A. P. w toku postępowania przed Sądem nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów / karta
110-111 , 184-185 akt/ . Zaznaczył , że informacje zamieszczone w przedmiotowych ulotkach i oświadczeniu były
zgodne z prawdą . Potwierdził , iż G. P. (1) odmówiła czynności służbowych zmierzających do naprawy wykrytych
nieprawidłowości , zwróciła się do urzędników państwowych o podjęcie działań na szkodę Wójta i Gminy S. , dowolnie
odnotowywała czas pracy nauczycieli, okłamywała organ prowadzący o wykonaniu zarządzenia , porzuciła pracę, brała
udział w zmowie mającej na celu szkodę Wójta i Gminy S. , poświadczyła nieprawdę przed komisją rekrutacyjną o
posiadaniu odpowiednich kwalifikacji/ w tym oświadczenie , karta 8 akt/.
Sąd uznał za wiarygodne wyjaśnienia oskarżonego w części, w której podaje, iż na łamach ulotek wyborczych i w
oświadczeniu / karta 8-10 akt/ zawarł informacje dotyczące G. P. (1) oraz w części , w której podaje , że dochodziło
do nieporozumień z G. P. (1) , ponadto , że ww. brali udział w wyborach samorządowych w 2014 roku . Dokonując
oceny mocy dowodowej wyjaśnień w/w oskarżonego w części, w której podaje, iż wykazał się szczególną starannością
i rzetelnością przy zbieraniu informacji do przedmiotowych publikacji , a informacje w nich zawarte są zgodne z
prawdą -stwierdzić należy, że nie polegają one na prawdzie, jako że nie zostały potwierdzone w pozostałych dowodach.
Wyjaśnienia te – nie są zbieżne z pozostałym materiałem zebranym w sprawie – nie zasługują zatem na uwzględnienie
i należy im odmówić atrybutu wiarygodności. Z tych też względów wyjaśnienia te nie zostały uwzględnione w toku
dokonywania ustaleń faktycznych i nie stały się podstawą do odtworzenia rzeczywistego przebiegu wydarzeń. W
ocenie Sądu wyjaśnienia oskarżonego w tej części złożone przed Sądem – uznać należy za przyjętą przez niego linię
obrony mającą prowadzić do uniknięcia odpowiedzialności karnej, która w konfrontacji z pozostałymi dowodami
nie mogła się ostać. To sposób obrony oskarżonego. Dopóki obrona mieści się w granicach przysługujących ww.
uprawnień, dotąd nie będzie powodu do wyciągania z niej wniosków niekorzystnych dla niego /wyrok s. apel. II AKa
146/03 (...)/. Taka obrona oskarżonego nie może być uznaną, ani za okoliczność obciążającą w zakresie dowodowym,
ani za okoliczność skutkującą negatywną oceną postawy oskarżonego /wyrok SN z dnia 6 września 1979 r. III KR
169/79/. Powyższe wyjaśnienia oskarżonego stoją w sprzeczności z zeznaniami świadka: R. O. , karta 207,208 akt,
wyjaśnieniami oskarżonej , częściowymi zeznaniami świadków powołanych w przedmiotowej sprawie , z dowodami
z dokumentów , w tym z szeregiem orzeczeń sądowych / wskazane poniżej/. G. P. (1) przed komisją konkursową /
ubiegała się o stanowisko dyrektora (...)/ przedłożyła zaświadczenie ukończenia studium podyplomowego / karta
106 ,107 akt/ pod nazwą (...) Jednostkami Gospodarczymi z dnia 06 lipca 1992 roku na Wydziale Prawa i Administracji
(...) . Z opinii prawnej w sprawie dokumentowania ukończenia studium podyplomowego wynika , że : zaświadczenie
o ukończeniu studiów podyplomowych poświadcza posiadanie określonych kwalifikacji , a przez to ma walor
dokumentu równoważnego ze świadectwem ukończenia studiów podyplomowych / karta 11 akt/.
Oskarżona G. P. (1) w toku postępowania przed Sądem nie przyznała się do popełnienia zarzucanych jej czynów /
karta 130,131 , 185 akt/ Zaznaczyła , że w (...) / karta 48 akt/ nie pomówiła A. P. , nie zamieściła obraźliwego wierszyka
dotyczącego A. P. , zniekształconego wizerunku ww. na stronie Internetowej wskazanej w zarzutach . Podkreśliła ,
iż niektóre powołane w zarzutach treści są „ wyrwane są z kontekstu” / karta 185 akt/, to jest w szczególności co do
jej wypowiedzi na temat cech osoby , która godzi się na powierzenie opieki nad dziećmi woźnym w przedszkolu .
Potwierdziła , iż Wójt „łamał „ustawę o systemie oświaty i kartę nauczyciela , co potwierdzają orzeczenia Sądu ,
jakie zostały przytoczone przedmiotowej sprawie , Gminny Zespól Szkół w S. /pozwany/ został wyrokami Sądu
Rejonowego w Opolu zobowiązany do wypłaty wynagrodzenia za godziny nadliczbowe /np. karta 178 akt/. Nadto
Państwowa Inspekcja Pracy potwierdziła , iż w ww. Zespole szkół nie zostały wypłacone wynagrodzenia za godziny
ponadwymiarowe / karta 201 akt/.Sąd zapoznając się z treścią przedmiotowego (...)/ karta 48 akt/ , dowodami z
dokumentów , w tym z materiałami wyborczymi KWW P. i Rozwój, egzemplarzem „ Gazety (...) „ nr 22 , ponadto
dokumentacją Kuratorium (...) / karta 243-244 akt/, Państwowej Inspekcji Pracy / karta 201akt/ , pismami Związku
(...) / karta 202 akt/ , pismami (...) / karta 213 , 215 , 217 ,218 ,220 akt/, pismami (...) / karta 214,216 ,219 akt/ ,
szeregiem orzeczeń , w tym w sprawach : I OSK (...) / karta 135-140 akt/ , IV P 261/12 SR Opole / karta 141-145,
286-288 akt/, (...) WSA Opole /karta 146-152 akt /, IV P 1099/13 SR Opole / karta 156-161 akt/, V Pa 52/14 SO Opole /
karta 162-168 akt/ , V Pa 72/15 SO Opole / karta 169-172 akt/, IV P 157/12 SR Opole / karta 178 akt/, IV P 495/13
SR Opole / karta 280 akt/, IV P 1127/13 SR Opole / karta 288-294 akt/, , zawiadomieniem o rozpatrzeniu skargi /
karta 176-177 akt/, zaświadczeniem ukończenia studium podyplomowego / karta 106 , 107 akt/, rozstrzygnięciem
nadzorczym / karta 221-227 , 239-242 akt/, pismami Urzędu Gminy S. / karta 245 , 279 , 297 akt/, protokołem z
kontroli przeprowadzonej w Gminnym Zespole Przedszkoli Publicznych w S. / karta 246-247 akt/, pismami (...)
Izby (...) w O. / karta 248-259 , 367-372 akt/, zarządzeniami Wójta Gminy S. / karta 264 -267 , 295 akt/, pismami
Gminnego Zespołu Szkół w S. / karta 296 akt/ , kopiami protokołów z posiedzeń rad pedagogicznych Gminnego
Zespołu Szkół w S. – Osiedle / karta 306-364 akt/, oświadczeniem G. P. (1) / karta 365 akt , zeznaniami świadka
R. O. , częściowymi zeznaniami pozostałych świadków -uznał za wiarygodne wyjaśnienia oskarżonej . Wyjaśnienia
te – są zbieżne z pozostałym materiałem zebranym w sprawie –zasługują na uwzględnienie i należy je opatrzyć
atrybutem wiarygodności. Z tych też względów wyjaśnienia te zostały uwzględnione w toku dokonywania ustaleń
faktycznych i stały się podstawą do odtworzenia rzeczywistego przebiegu wydarzeń. Treści zawarte w zarzutach
dotyczące oskarżonej G. P. (1) odnośnie powierzenia opieki nad dziećmi woźnym w przedszkolu -były zgodnie z
twierdzeniem oskarżonej „ wyrwane” z kontekstu . Nadto w krótkim odstępie czasu w Gminnym Zespole (...) w S.
funkcję dyrektora zajmowały 3 osoby .
Zeznający w sprawie świadkowie : G. B./ nauczyciel/ , karta 205-206 akt , M. K. / Sekretarz Gminy/ , karta 207 akt , U.
Z. , karta 301,302 akt / Skarbnik , jej przełożonym jest A. P./ , A. B., karta 302,303 akt / prezes Spółki (...) S. /, Z. P. /
radca prawny Gminy S./ , karta 375,376 akt , W. P. , karta 376 akt/ nauczyciel/-mieli interes , aby zeznawać na korzyść
oskarżonego A. P. , ewidentnie baczyli , aby nie naruszać interesu Wójta . Zatem Sąd uznał za wiarygodne ich zeznania
w części , w której potwierdzają konflikt pomiędzy stronami , w których potwierdzają , że G. P. (1) nie sporządziła
przedmiotowego arkusza, istniał spór co do wypłaty wynagrodzenia za godziny ponadwymiarowe , G. P. (1) zarzucała
Wójtowi , iż „łamie” prawo o systemie oświaty . Jednak świadek G. B. zaznaczyła , iż G. P. (1) nie porzuciła pracy / karta
2016 akt/ , świadek R. O. potwierdził , iż Wójt „odwoływał dyrektorów jednego po drugim „ / karta 2018 akt/, ponadto
dodał o szkodliwości betoniarni istniejącej na terenie gminy , szkodzi życiu i zdrowiu mieszkańców / karta 2018 akt/.
Świadek U. Z. , jak już wspomniano -potwierdziła spór pomiędzy stronami , to , że G. P. (1) nie sporządziła arkusza
organizacyjnego , tak też zeznawał świadek A. B. . W tym zakresie zeznania ww. świadków były logiczne, konsekwentne
i spójne. Nie zawierały sprzeczności, które dyskwalifikowałyby ich wartość dowodową.
Sąd w całości uznał za wiarygodne zeznania świadka R. O. , zeznawał w sposób spokojny , rzetelnie , jego
wypowiedzi były logiczne . Potwierdził okoliczności zamieszczenia na stronie Internetowej wymienionej w zarzutach
przedmiotowego obraźliwego wierszyka dotyczącego A. P. i jego zniekształconego wizerunku , zaprzeczył , aby to
oskarżona G. P. (1) zamieściła ww . treści i wizerunek na stronie Internetowej . Analizując zgromadzone w sprawie i
powołane wyżej dowody z dokumentów, Sąd uznał je za w pełni przydatne dla ustalenia stanu faktycznego w niniejszej
sprawie. Dokumenty te zostały sporządzone przez uprawnione organy i osoby, w granicach ich kompetencji oraz w
przewidzianej formie, a ich prawdziwość i autentyczność nie wzbudziła jakichkolwiek wątpliwości Sądu, jak również
nie została zakwestionowana przez żadną ze stron. Sąd uznał w/w dokumenty za w pełni przydatne dla ustalenia stanu
faktycznego w przedmiotowej sprawie.
Co do kwalifikacji prawnej czynów zarzucanych oskarżonym to na wstępie wypada zauważyć, że funkcja i
ranga wolności słowa oraz wolności środków masowego komunikowania wielokrotnie stanowiły przedmiot rozważań
polskich Sądów, prowadzonych na tle Konstytucji, ustawodawstwa i wiążących Polskę umów międzynarodowych.
Dogłębna analiza tego zagadnienia przeprowadzona została również przez Sąd Najwyższy. W wyroku z 29 września
2000 r. (V KKN 171/98, OSNKW 2001, z. 3-4, poz. 31) Sąd ten stwierdził m.in., że: "Przepis art. 1 ustawy z
dnia 26 stycznia 1984 r. - Prawo prasowe (Dz. U. Nr 5, poz. 24 ze zm.) deklaruje zasadę wolności prasy, widząc
w niej realizację prawa obywateli do rzetelnej, czyli prawdziwej, uczciwej, jasnej, nie wprowadzającej w błąd,
odpowiedzialnej informacji”. Wypowiedzi sądów w sprawie roli wolności słowa i wolności prasy często inspirowane
są stanowiskiem, jakie wobec tych wartości konsekwentnie zajmuje Europejski Trybunał Praw Człowieka ( (...)).
Organ ten już w wyroku z 7 grudnia 1976 r. sformułował doniosły pogląd, że swoboda wypowiedzi nie ma się
ograniczać do informacji i poglądów, które są odbierane przychylnie, uważane za nieobraźliwe lub neutralne, lecz
odnosi się także do tych, które obrażają, oburzają lub wprowadzają niepokój w państwie lub części społeczeństwa.
(Swoboda wypowiedzi w orzeczeniach Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu, Kraków 2006, s.
31-45). Szczególne znaczenie wolności słowa i wolności prasy w państwie demokratycznym dostrzega, akcentuje i
uwzględnia w swoim orzecznictwie także polski Trybunał Konstytucyjny. W wyroku wydanym 23 marca 2006 r.
(OTK ZU nr 3/ (...), poz. 32) Trybunał Konstytucyjny w pełnym składzie stwierdził m.in.: "Swoboda wypowiedzi
jest jednym z fundamentów społeczeństwa demokratycznego, warunkiem jego rozwoju i samorealizacji jednostek.
Swoboda ta nie może ograniczać się do informacji i poglądów, które są odbierane przychylnie albo postrzegane
jako nieszkodliwe lub obojętne. Oczywiście na gruncie Konstytucji (art. 31 ust. 3) swoboda wypowiedzi może
doznawać ograniczeń". Konstytucja zapewnia równomierną ochronę swobody wypowiedzi / art. 14 i art. 54/ oraz dóbr
osobistych /art. 30 i art. 47/. Art. 31 ust. 3 Konstytucji określa przesłanki dopuszczalności ustanawiania ograniczeń
konstytucyjnych wolności i praw człowieka i obywatela. W aspekcie formalnym przepis ten wymaga, by ograniczenia
te były ustanawiane "tylko w ustawie", wykluczając tym samym ich wprowadzenie w aktach niższej rangi, a w
aspekcie materialnym - dopuszcza ustanawianie tylko takich ograniczeń, które nie naruszają istoty danej wolności lub
prawa podmiotowego, i to tylko wtedy, gdy są one konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa
lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, zdrowia, moralności publicznej albo wolności i praw
innych osób. Należy podkreślić, że również Konwencja o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, a w
ślad za nią orzecznictwo Europejskiego Trybunału Praw Człowieka - konstruują ramy i warunki dopuszczalnych
ograniczeń wolności wyrażania opinii, obejmującej - zgodnie z art. 10 ust. 1 Konwencji - wolność posiadania poglądów
oraz otrzymywania i przekazywania informacji i idei bez ingerencji władz publicznych i bez względu na granice
państwowe. Warunki te zostały określone podobnie do tych, które formułuje art. 31 ust. 3 Konstytucji. W myśl
art. 10 ust. 2 Konwencji "korzystanie z tych wolności pociągających za sobą obowiązki i odpowiedzialność może
podlegać takim wymogom formalnym, warunkom, ograniczeniom i sankcjom, jakie są przewidziane przez ustawę i
niezbędne w społeczeństwie demokratycznym w interesie bezpieczeństwa państwowego, integralności terytorialnej
lub bezpieczeństwa publicznego, ze względu na konieczność zapobieżenia zakłóceniu porządku lub przestępstwu, z
uwagi na ochronę zdrowia i moralności, ochronę dobrego imienia i praw innych osób oraz ze względu na zapobieżenie
ujawnieniu informacji poufnych lub na zagwarantowanie powagi i bezstronności władzy Sądowej".
Bezspornym jest, że każda osoba czująca się pokrzywdzona zniesławiającymi wypowiedziami pod swoim
adresem ma prawo wystąpić z aktem oskarżenia w postępowaniu prywatnoskargowym. /Postanowienie z dnia 2
sierpnia 2002 r. Sąd Najwyższy, IV KKN 566/98/. Tak też uczynili oskarżyciele prywatni : G. P. (1) i A. P. .
Zatem w przedmiotowej sprawie rozważenia wymagało : czy objęte aktem oskarżenia działanie
oskarżonego A. P. poniżyło oskarżyciela prywatnego G. P. (1) w opinii publicznej i naraziło ją na utratę zaufania ,
a nadto na utratę dobrej opinii oraz obniżenia stopnia społecznego uznania, którym owa cieszyła się dotychczas ,
ponadto ,czy objęte aktem wzajemnym aktem oskarżenia działanie oskarżonej G. P. (1) poniżyło oskarżyciela
prywatnego A. P. w opinii publicznej i naraziło go na utratę zaufania , a nadto na utratę dobrej opinii oraz obniżenia
stopnia społecznego uznania, którym ów cieszył się dotychczas.
W toku postępowania należało w związku z tym odpowiedzieć na podstawowe pytanie: czy ww. oskarżeni
przekroczyli granice dozwolonej krytyki, czy uchybili wymogom szczególnej staranności i rzetelności, czy złamali
granice wolności, w efekcie doszło do zniesławienia oskarżycieli prywatnych .
W związku ze stawianym oskarżonym zarzutem z art. 212 § 1,2 kk Sąd dysponował jako materiałem dowodowym :
„ Kurierem Wyborczym „ , karta 48 akt, materiałami wyborczymi KWW P. i Rozwój, egzemplarzem „ Gazety (...)
„ nr 22 , ponadto dokumentacją Kuratorium (...) / karta 243-244 akt/, Państwowej Inspekcji Pracy / karta 201akt/ ,
pismami Związku (...) / karta 202 akt/ , pismami (...) / karta 213 , 215 , 217 ,218 ,220 akt/, pismami (...) / karta
214,216 ,219 akt/ , szeregiem orzeczeń , w tym w sprawach : I OSK (...) / karta 135-140 akt/ , IV P 261/12 SR Opole /
karta 141-145, 286-288 akt/, (...) WSA Opole /karta 146-152 akt /, IV P 1099/13 SR Opole / karta 156-161 akt/, V
Pa 52/14 SO Opole / karta 162-168 akt/ , V Pa 72/15 SO Opole / karta 169-172 akt/, IV P 157/12 SR Opole / karta
178 akt/, IV P 495/13 SR Opole / karta 280 akt/, IV P 1127/13 SR Opole / karta 288-294 akt/, , zawiadomieniem
o rozpatrzeniu skargi / karta 176-177 akt/, zaświadczeniem ukończenia studium podyplomowego / karta 106 , 107
akt/, rozstrzygnięciem nadzorczym / karta 221-227 , 239-242 akt/, pismami Urzędu Gminy S. / karta 245 , 279 , 297
akt/, protokołem z kontroli przeprowadzonej w Gminnym Zespole Przedszkoli Publicznych w S. / karta 246-247 akt/,
pismami (...) Izby (...) w O. / karta 248-259 , 367-372 akt/, zarządzeniami Wójta Gminy S. / karta 264 -267 , 295
akt/, pismami Gminnego Zespołu Szkół w S. / karta 296 akt/ , kopiami protokołów z posiedzeń rad pedagogicznych
Gminnego Zespołu Szkół w S. – Osiedle / karta 306-364 akt/, oświadczeniem G. P. (1) / karta 365 akt/, dysponował
ponadto zeznaniami występujących w sprawie świadków , wyjaśnieniami oskarżonych .
Art. 212 kk stoi na straży czci i dobrego imienia – jako rodzajowego dobra chronionego prawem. Źródłem tej ochrony
jest art. 47 Konstytucji. Również akty prawa międzynarodowego publicznego oraz obu systemów europejskich /
Rady Europy i Unii/ gwarantują cześć i godność człowieka. Art. 212 § 1 i 2 kk są zgodne z art. 14 i art. 54
ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. /Wyrok z dnia 30 października 2006 r.
Trybunał Konstytucyjny P 10/06/. Art. 212 § 1 k.k. brzmi: "Kto pomawia inną osobę, grupę osób, instytucję, osobę
prawną lub jednostkę organizacyjną nie mającą osobowości prawnej o takie postępowanie lub właściwości, które
mogą poniżyć ją w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu
lub rodzaju działalności, podlega grzywnie, karze ograniczenia albo pozbawienia wolności do roku". Przepis ten
ustanawia zatem podstawowy (ogólny, zasadniczy) typ tego przestępstwa, potocznie nazywanego zniesławieniem
lub pomówieniem. Zarówno z dyspozycji art. 212 § 2 k.k., jak i jak i ugruntowanego stanowiska doktryny oraz
judykatury - zarówno Sądu Najwyższego, jak i Europejskiego Trybunału Praw Człowieka wynika, że w treści art. 212
§ 2 k.k. mowa o kwalifikowanej postaci zniesławienia mianowicie o zniesławieniu za pomocą "środków masowego
komunikowania". Na gruncie przepisów art. 212 § 2 k.k. nie sposób zasadnie mówić o przestępstwie oszczerstwa,
a jedynie o zniesławieniu. Obecnie obowiązujący - Kodeks karny nie zna bowiem przestępstwa oszczerstwa.
Zatem art. 212 § 2 k.k. ustanawia typ kwalifikowany tegoż przestępstwa, mający te wszystkie znamiona, które
występują w typie podstawowym, oraz znamiona kwalifikujące, które przesądzają o surowszym (wyższym) zagrożeniu
karnym. Przepis ten brzmi: "Jeżeli sprawca dopuszcza się czynu określonego w § 1 za pomocą środków masowego
komunikowania, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2". Opisując
znamiona przestępstwa z art. 212 § 2 k.k., ustawodawca, dążąc do skrócenia tekstu przepisu, posłużył się techniką
odesłania do § 1. Zatem w trakcie interpretowania § 2 konieczne jest sięgnięcie także do § 1. Wyodrębnienie
zniesławienia dokonanego publicznie, w tym również za pomocą środków społecznego przekazu, stanowiącego w
stosunku do przestępstwa zniesławienia typ kwalifikowany, a więc zagrożony wyższą sankcją, jest rozwiązaniem
często spotykanym. Uzasadnione jest to oczywiście tym, że zniesławienie dokonane w ten sposób jest bardziej
dolegliwe dla pokrzywdzonego, a usunięcie jego skutków nieporównanie trudniejsze. Działanie za pomocą środków
masowego przekazu ma tę właściwość, że nawet, gdy ogranicza się do przekazywania informacji o osobach oraz
dotyczących ich faktach bez żadnych komentarzy, to i tak wystawia te osoby pod osąd publiczny, który może być
dotkliwie krzywdzący, gdyż odbywa się na zasadzie jednostronnej informacji. Krzywda wyrządzona człowiekowi
zniesławionemu w publikacji prasowej jest z reguły bardzo trudna do naprawienia, a w pewnych przypadkach - w
ogóle nie dająca się naprawić (zwłaszcza gdy naruszona zostaje sfera prywatności), zaś skutek w postaci poniżenia,
czy utraty zaufania opinii publicznej, często jest nieodwracalny. Należy zwrócić uwagę na rażącą nierówność stron w
konflikcie walczącej o swój honor jednostki ze środkami masowego przekazu, dysponującymi olbrzymim potencjałem
perswazyjnego oddziaływania na opinię odbiorców. ( W. Kulesza, Zniesławienie i zniewaga. Ochrona czci i godności
osobistej człowieka w polskim prawie karnym - zagadnienia podstawowe, Warszawa 1984, s. 128-132). Kontynuując
wprowadzenie uwagami natury ogólnej należy dodać, iż znamiona przestępstwa zniesławienia można
wyczerpać tylko w ramach jednej postaci czynności sprawczej, a mianowicie przez "pomówienie". W dyspozycji
art. 212 § 1 k.k. brak bliższej charakterystyki czynności czasownikowej jaką jest "pomówienie". Nie wyliczono
też ani w sposób enumeratywny, ani przykładowy, jakiego rodzaju czynności mogą być uznane za takie, które
mają charakter pomówienia. W znaczeniu potocznym "pomówienie" oznacza przypisanie komuś nieprawdziwych
bądź niesłusznych zarzutów, bezpodstawne oskarżenie, bezzasadne posądzenie. Zniesławiający zarzut nie musi
mieć charakteru skonkretyzowanego, może przybrać postać pogłoski, bądź twierdzeń wysoce ogólnikowych i
niejednoznacznych. Pomówienie może nastąpić bądź przez podanie pewnych informacji, choćby w postaci podejrzenia
lub powtarzania pogłoski czy to umyślnie przez pomawiającego zmyślonej, czy rzeczywiście krążącej, bądź w postaci
skonkretyzowanego zarzutu. Nie jest konieczne, aby sam pomawiający był źródłem zniesławiających wiadomości;
wystarczy, aby pomawiał na podstawie wiadomości otrzymanych od osób trzecich, byleby jego zamiarem było
zniesławienie pokrzywdzonego (Peiper, Komentarz, s. 525). W takiej formie nader często zniesławienie następuje
w środkach społecznego przekazu (masowego komunikowania). Zniesławiający zarzut może być także formułowany
hipotetycznie w formie podejrzeń, insynuacji lub tzw. pytań retorycznych zawierających w podtekście odpowiedź.
Podkreślenia wymaga fakt, że wbrew potocznemu znaczeniu określenia "pomówienie" - zniesławieniem, a więc
karalnym pomówieniem, może być - oczywiście nie zawsze, a jedynie w określonych okolicznościach i warunkach podniesienie zarzutów prawdziwych. Wypowiedź zniesławiająca może być wyrażona nie tylko w trybie oznajmującym,
lecz także w trybie przypuszczającym. Zniesławienie - zarówno w typie podstawowym, jak i kwalifikowanym jest powszechnym przestępstwem formalnym .Jest to przestępstwo umyślne, które może być popełnione zarówno
z zamiarem bezpośrednim, jak i ewentualnym. Nie stanowią zniesławienia oświadczenia i wypowiedzi będące
realizacją uprawnień opartych na prawie. Dotyczy to w szczególności krytycznych ocen wyrażonych w opiniach
służbowych, skargach, pismach procesowych, krytyce naukowej, artystycznej itp./ Wyrok z dnia 23 maja 2002 r.
Sąd Najwyższy V KKN 435/00/.Co do uwag natury ogólnej to należy jeszcze zaznaczyć, iż art. 213 § 2 k.k. wskazuje
okoliczności wyłączające odpowiedzialność za zniesławienie, czyli konstruuje tzw. kontratyp, określany kontratypem
dozwolonej krytyki. Wspomniany przepis stanowi: "Nie popełnia przestępstwa określonego w art. 212 § 1 lub 2, kto
publicznie podnosi lub rozgłasza prawdziwy zarzut służący obronie społecznie uzasadnionego interesu; jeżeli zarzut
dotyczy życia prywatnego lub rodzinnego, dowód prawdy może być przeprowadzony tylko wtedy, gdy zarzut ma
zapobiec niebezpieczeństwu dla życia lub zdrowia człowieka albo demoralizacji małoletniego". Dopiero zestawienie
obydwu tych przepisów pozwala zrekonstruować penalizowany przez ustawę zakres korzystania z wolności słowa i
wolności prasy. Na podstawie art. 212 § 1 i 2 w związku z art. 213 § 2 k.k. odpowiedzialności karnej nie poniesie
osoba, która publicznie pomawia inną osobę, grupę osób, instytucję, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną
niemającą osobowości prawnej o odpowiadające rzeczywistości (prawdziwe) postępowanie lub właściwości, które
mogą poniżyć ją w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu
lub rodzaju działalności, albo o postępowanie lub właściwości prawdziwe, jeśli zarzuty te służą obronie społecznie
uzasadnionego interesu. Surowsza ocena prawna w wypadku podniesienia w środku społecznego komunikowania
nieprawdziwego lub nawet prawdziwego zarzutu, lecz niesłużącego obronie społecznie uzasadnionego interesu, nie
jest przejawem woluntaryzmu ustawodawcy, lecz uwzględnia z wymaganą racjonalnością wyższy stopień społecznej
szkodliwości czynu i większy rozmiar krzywdy wyrządzonej jednostce ze względu na zasięg i intensywność działania
pomówienia. W sytuacji zarzutu uczynionego publicznie, uchylenie przestępności zniesławienia wymaga nie tylko
jego prawdziwości, ale także zarzut ten musi służyć obronie społecznie uzasadnionego interesu (art. 213 § 2 kk).
Działanie publiczne zachodzi wówczas: "gdy bądź ze względu na miejsce działania, bądź ze względu na okoliczności
i sposób działania sprawcy jego zachowanie się jest lub może być dostępne (dostrzegalne) dla nieokreślonej liczby
osób, przy czym sprawca mając świadomość tej możliwości co najmniej na to się godzi" (OSNKW 1988, nr 11-12,
poz. 82). Nie zawsze zachowanie dokonane w miejscu publicznym będzie miało charakter publiczny, bowiem musi
zaistnieć taka sytuacja, w której owo zachowanie jest (lub może być) dostępne dla nieokreślonej liczby osób .SN
wskazał :"Społecznie uzasadniony interes nie może być rozumiany w sposób abstrakcyjny, jest bowiem pojęciem
konkretnym i musi wynikać z określonej sytuacji, wymagającej obrony tego interesu nawet z naruszeniem dobrego
imienia innej osoby, grupy osób lub instytucji. Nie każde działanie jest działaniem w obronie społecznie uzasadnionego
interesu, lecz tylko takie, które faktycznie temu służy" (OSNKW 1974, nr 2, poz. 27/.Pracodawca, organ władzy
samorządowej, ani żaden inny podmiot nie posiadają uprawnienia do głoszenia nieprawdziwych informacji, a
podjęcie takiego działania nie może być traktowane jako zgodne z prawem, bez względu na to w jakim miejscu jest
czynione i jakiemu celowi służy. Pomówienie innej osoby o postępowanie, które w rzeczywistości nie zaistniało, nie
stanowi bowiem krytyki, oceny, czy opinii o pracy tej osoby - do których pracodawca ma prawo. Pozaustawowy
kontratyp dozwolonej krytyki w zasadzie dotyczy przypadków krytyki, w odniesieniu do których nie ma możliwości
jednoznacznego odróżnienia prawdy i fałszu /Wyrok z dnia 5 listopada 2003 r. Sąd Najwyższy IV KK 426/02/.
"Dozwolona krytyka jest tylko wtedy kontratypem, gdy jest konieczna, tzn. gdy dla obrony społecznie uzasadnionego
interesu konieczne jest naruszenie dobrego imienia innej osoby lub podmiotu zbiorowego. Konieczność odnosi
się zarówno do sposobu, jak i formy naruszenia czci. Eksces w tym zakresie prowadzi do odpowiedzialności za
zniesławienie" (A. Zoll, Kodeks karny. Część szczególna. Komentarz, Kraków 1999, t. II, s. 658). Godzi się tu
również przytoczyć stanowisko Sądu Najwyższego, które wyraził w postanowieniu z 22 czerwca 2004 r. (OSNKW
2004/9/86): "Naruszanie godności i dobrego imienia przez podnoszenie i rozgłaszanie nieprawdziwych zarzutów
ma w naszym kręgu cywilizacyjno-kulturowym jednoznacznie negatywną ocenę z powodu fundamentalnych racji
moralnych i etycznych. W tym zatem zakresie ingerencja prawa - respektującego te racje - w niczym nie narusza
wolności wypowiedzi, która nie jest przecież równoznaczna z prawem do całkowitej dowolności, ani zgodą na działanie
wolnego rynku werbalnego zła, lecz pozytywną wartością dojrzałej i odpowiedzialnej wolności. Nieprawda nie realizuje
idei wolności wypowiedzi i nie służy żadnej innej wartości, a więc i obronie społecznie uzasadnionego interesu, bo
czynienie zła nie przysparza dobra. Nie oczekuje jej również odbiorca informacji, skoro nie urzeczywistnia jego prawa
do informacji rzetelnej, lecz lekceważy go, dezinformuje i traktuje przedmiotowo. Nieprawda sprzeniewierza się idei
wolności wypowiedzi, deprecjonując samą jej istotę. Inne rozumienie swobody wyrażania poglądów, w tym prawa
do krytyki, wyrażałoby aprobatę dla stałego obniżania kulturowych standardów oraz redukcji poziomu przyzwoitości,
wrażliwości i odpowiedzialności". Subiektywne przeświadczenie sprawcy przestępstwa z art. 212 § 1 lub 2 k.k., że działa
w obronie społecznie uzasadnionego interesu nie jest wystarczające do przyjęcia, iż zaistniały warunki określone w art.
179 § 2 k.k. z 1969 r. W myśl treści art. 179 § 2 pkt 2 k.k. z 1969 r. koniecznym jest, aby to przeświadczenie było oparte
po pierwsze na uzasadnionych podstawach, że zarzut jest prawdziwy, po drugie zaś aby towarzyszyło mu przekonanie,
iż podnoszący zarzut broni społecznie uzasadnionego interesu.
Przenosząc szeroko wyżej przedstawione uwagi natury ogólnej na grunt niniejszej sprawy :
-Co do zarzutów stawianych oskarżonemu A. P. :
Biorąc zatem powyższe pod uwagę, w tym zgromadzony w sprawie materiał dowodowy , a w szczególności treść
oświadczenia ww. oskarżonego A. P. opublikowanego na stronie http://www.skarbimierz .pl w dniu 14 listopada 2014
roku i ulotek wyborczych opublikowanych w „ Gazecie (...) „ z dnia 12 listopada 2014 roku / karta 42,43 akt/ - wina i
sprawstwo oskarżonego A. P. , co do popełnienia zarzucanych mu czynów nie budziły żadnych wątpliwości . Ustalając
stan faktyczny w części dotyczącej oskarżenia A. P. -Sąd oparł się na częściowych wyjaśnieniach ww. oskarżonego A.
P. , wyjaśnieniach oskarżonej G. P. (1), zeznaniach świadka R. O., materiale dowodowym w postaci wspomnianego
wyżej oświadczenia ww. oskarżonego opublikowanego na stronie http://www.skarbimierz .pl w dniu 14 listopada
2014 roku i ulotek wyborczych opublikowanych w „ Gazecie (...) „ z dnia 12 listopada 2014 roku , ponadto na materiale
dowodowym w postaci dokumentacji z Kuratorium (...) / karta 243-244 akt/, Państwowej Inspekcji Pracy / karta
201akt/ , pismach Związku (...) / karta 202 akt/ , pismach (...) / karta 213 , 215 , 217 ,218 ,220 akt/, pismach (...)
/ karta 214,216 ,219 akt/ , szeregu orzeczeniach , w tym w sprawach : I OSK (...) / karta 135-140 akt/ , IV
P 261/12 SR Opole / karta 141-145, 286-288 akt/, (...) WSA Opole /karta 146-152 akt /, IV P 1099/13 SR Opole /
karta 156-161 akt/, V Pa 52/14 SO Opole / karta 162-168 akt/ , V Pa 72/15 SO Opole / karta 169-172 akt/, IV P
157/12 SR Opole / karta 178 akt/, IV P 495/13 SR Opole / karta 280 akt/, IV P 1127/13 SR Opole / karta 288-294
akt/, ponadto Sąd przy ustaleniu stanu faktycznego oparł się na zawiadomieniu o rozpatrzeniu skargi / karta 176-177
akt/, zaświadczeniu ukończenia studium podyplomowego / karta 106 , 107 akt/, rozstrzygnięciu nadzorczym / karta
221-227 , 239-242 akt/, pismach Urzędu Gminy S. / karta 245 , 279 , 297 akt/, protokole z kontroli przeprowadzonej
w Gminnym Zespole Przedszkoli Publicznych w S. / karta 246-247 akt/, pismach (...) Izby (...) w O. / karta 248-259 ,
367-372 akt/, zarządzeniach Wójta Gminy S. / karta 264 -267 , 295 akt/, pismach Gminnego Zespołu Szkół w S. /
karta 296 akt/ , kopiach protokołów z posiedzeń rad pedagogicznych Gminnego Zespołu Szkół w S. – Osiedle / karta
306-364 akt/, oświadczeniu G. P. (1) / karta 365 akt/, częściowych zeznaniach występujących w sprawie świadków .
Sąd uznał, że oskarżony A. P. dopuścił się popełnienia czynu bezprawnego, zagrożonego karą, którego społeczna
szkodliwość nie jest znikoma i czynu tego dopuścił się w sposób zawiniony. Biorąc pod uwagę, iż oskarżony jest zdatny
do przypisania mu winy i nie zachodzą wobec niego okoliczności wyłączające odpowiedzialność karną określoną
w kontratypach, Sąd tym samym uznał, iż dopuścił się on popełnienia czynu określonego w dyspozycji przyjętej
za podstawę skazania. Wskutek przeprowadzonego postępowania dowodowego ustalono , że oskarżony A. P. w
listopadzie 2014 roku działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, przed pierwszą
turą wyborów samorządowych 2014 roku w materiałach wyborczych – ulotkach oraz informacjach kolportowanych za
pomocą środków masowego komunikowania, a także głoszonych na konferencji prasowej zniesławił G. P. (1), i tak:w ulotkach wyborczych sygnowanych przez siebie jako Wójta Gminy S. zatytułowanych „ Szanowni (...) „ poprzez
kolportaż wśród mieszkańców gminy oraz opublikowanych w numerze 22/700/ z dnia 12 listopada 2014 roku Gazety
(...) rozpowszechnił nieprawdziwe informacje , że G. P. (1) odmówiła czynności służbowych zmierzających do naprawy
wykrytych nieprawidłowości , zwróciła się do urzędników państwowych o podjęcie działań na szkodę Wójta i Gminy
S. , że czyny te miały charakter czynów zabronionych kodeksem karnym , że wskutek działań G. P. (1) doszło do
nieprawidłowości finansowych; ponadto - w materiale opublikowanym na stronie http://www.skarbimierz.pl z dnia
14 listopada 2014 roku zatytułowanym „ Oświadczenie Wójta Gminy S. prostujące kłamliwe stwierdzenia i zarzuty
…” oraz kolportowanym w formie przedruku wśród (...) rozpowszechniał nieprawdziwe informacje, że G. P. (1),
jako dyrektor szkoły dopuściła się dowolności w odnotowywaniu czasu pracy przez nauczycieli , okłamywała organ
prowadzący o uregulowaniu tych prac , nie dopełniła obowiązków służbowych , porzuciła pracę , brała wspólnie
z wicewojewodą (...) oraz kurator oświaty udział w zmowie mającej na celu prowadzenie działań destrukcyjnych
na szkodę Wójta i Gminy , że poświadczyła nieprawdę przed komisją konkursową o posiadaniu odpowiednich
kwalifikacji i że kłamliwie podała , iż ukończyła studia podyplomowe, co mogło narazić ją na utratę zaufania
potrzebnego dla stanowiska dyrektora szkoły, zawodu nauczyciela i działalności politycznej, w szczególności związanej
z kandydowaniem w wyborach samorządowych 2014 roku na stanowisko wójta Gminy S. ,to jest popełnił przestępstwo
określone z art. 212§1,2 kk w związku z art. 12 kk.
Z okoliczności sprawy wynika, iż działanie oskarżonego A. P. pozostaje poza granicami prawnie
dopuszczalnej krytyki już z powodu nieprawdziwości podniesionych zarzutów. Oskarżony nie przedstawił działań
oskarżyciela prywatnego w sposób bezstronny i obiektywny. Wtedy bowiem taka wypowiedź korzystałaby z
ochrony udzielanej wolności wypowiedzi i prawa do krytyki przez art. 31 ustęp 3 Konstytucji RP i art. 10 ustęp 2
Europejskiej Konwencji Praw Człowieka i Podstawowych Wolności.
Sąd, uwzględniając wszystkie dotychczasowe wywody, uznał, iż w niniejszej sprawie zniesławienie przybrało rażącą
postać i wyczerpało znamiona typu kwalifikowanego ze względu na użycie środka masowego komunikowania.
Podstawą zatem odpowiedzialności oskarżonego uczyniono normę typu kwalifikowanego (art. 212 § 2 k.k.)
przestępstwa określonego w art. 212 § 1 k.k. Za informacje, które zawierają słowa o treści znieważającej inną
osobę, odpowiedzialność karną ponosi ich autor. /Postanowienie z dnia 30 sierpnia 2001 r. Sąd Najwyższy, V
KKN 118/99/. Przestępstwo zniesławienia, zarówno w swoim typie podstawowym (art. 212 § 1), jak i w typie
kwalifikowanym (art. 212 § 2 k.k.) jest przestępstwem formalnym (bezskutkowym), tzn., że do zrealizowania znamion
tego przestępstwa nie jest potrzebne osiągnięcie przez sprawcę rezultatu swojego działania w postaci poniżenia
osoby pomówionej w opinii publicznej lub utraty przez nią zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub
rodzaju działalności. Wystarczy, by przekazana była innej osobie informacja. Nie jest ważne przy tym, czy adresaci
pomawiającej wypowiedzi uznali ją za prawdziwą i czy w jakikolwiek sposób wpłynęła ona na opinię tych osób o
osobach pomawianych. Wskazać należy, iż oskarżony A. P. niewątpliwie pomówił oskarżycielkę prywatną
G. P. (1) o takie postępowanie, które mogło poniżyć ją w opinii publicznej i narazić na utratę zaufania potrzebnego
dla sprawowania funkcji publicznych , zawodu nauczyciela . Nie ulega wątpliwości, że pomówienie pokrzywdzonej
G. P. (1) o wyżej wymienione postępowanie- nie było oparte na jakichkolwiek merytorycznych przesłankach
i poparte jakimikolwiek dowodami, oskarżony A. P. nie dysponował żadnymi danymi, które wskazywałyby na
istnienie przedstawionych przez niego faktów lub stanowiłyby usprawiedliwienie dla zaprezentowanych ocen.
Żadnych okoliczności przekonujących o istnieniu opublikowanych faktów, czy uprawdopodobniających choćby oceny
dotyczące sylwetki i postępowania oskarżycielki prywatnej G. P. (1) nie ujawniono również w całym przebiegu
postępowania sądowego.
W postępowaniu tym przeprowadzono dowód prawdy w zakresie faktów, a także dowody niezbędne dla wykazania,
czy istniały okoliczności uzasadniające treść negatywnych ocen wyrażonych w publikacji. W wyniku tych czynności
ustalono, że zarzuty podniesione przez oskarżonego A. P. publicznie- były nieprawdziwe. Niezgodne z prawdą
były również inne zawarte w tych publikacjach informacje dotyczące pokrzywdzonej. Oskarżony A. P. miał na
celu zdyskredytowanie oskarżycielki prywatnej. Działanie oskarżonego podjęte było wprost i wyłącznie w celu
naruszenia czci ww. oskarżycielki prywatnej , dla celów politycznych oraz dla osiągnięcia własnych korzyści medialno
- politycznych i nie było w tym działaniu żadnej innej racji uzasadniającej krytyczną wypowiedź - o działalności
pokrzywdzonej. Oskarżony powinien sprawdzić, czy jego opinia posiada dostateczną podstawę faktyczną, gdyż bez
niej dochodzi właśnie do nadużycia wolności słowa.
W ocenie Sądu w żadnym wypadku nie mamy tu do czynienia z sytuacją, gdzie pewnych zarzutów nie da się
sformułować dobitnie bez naruszenia czci krytykowanego, a więc w interesie wolności wypowiedzi taką drastyczną
formę należałoby uznać za dopuszczalną dla wyrażenia czy uwypuklenia treści wypowiedzi. W ocenie Sądu nie
istnieją przeszkody do uznania, iż oskarżony osiągnąłby swój cel – poinformowania opinii publicznej o działalności,
postępowaniu oskarżycielki prywatnej – już tylko bezstronnie i obiektywnie powiadamiając, iż stwierdził pewne
nieprawidłowości w działaniu ww. oskarżycielki prywatnej .
Posłużenie się zaś formą, o jakiej mowa wyżej jawi się jedynie jako chęć wzbudzenia w czytelnikach sensacji. Pisząc
o sposobie postępowania oskarżycielki prywatnej, zarzucając jej, jak to uczynił oskarżony, brak przyzwoitości i etyki
zawodowej, należy kierować się kryterium prawdy, a nie subiektywnymi odczuciami.
Oskarżony nie zachował się zdroworozsądkowo, zachował się populistycznie. Sąd tutejszy podziela stanowisko, iż
"prawo do krytyki nie może przeradzać się w formułowanie inwektyw i pomówień pod adresem innej osoby. Jak
już wskazano opinie oskarżonego nie miały żadnych podstaw, ani w przedstawianych wyżej niezgodnych z prawdą
faktach, ani w jakichkolwiek innych zaszłościach /okoliczności opisane w stanie faktycznym/. Wyrażają one posiadane
wyłącznie przez ich autora – oskarżonego - przekonanie, że pokrzywdzona pozbawiona jest moralnych i zawodowych
kwalifikacji do pełnienia funkcji publicznych . Zdecydowanie negatywne oceny niweczyły w opinii publicznej jej
dotychczasowy dorobek zawodowy i przedstawiały ją jako niegodną zaufania potrzebnego dla wykonywania jej
obowiązków. Postępowanie oskarżonego A. P. nie było również podyktowane obroną społecznie uzasadnionego
interesu. Podnoszenie obiektywnie nieprawdziwych zarzutów, niezależnie od tego czy wynika z rażącej niestaranności,
nierzetelności i nieodpowiedzialności, czy z celowego posłużenia się nieprawdą (jak w niniejszej sprawie) - nie realizuje
idei swobody wypowiedzi i pozostaje ab ovo poza granicami dopuszczalnej krytyki. Informacja nieprawdziwa działa
na szkodę tego interesu, obniżając zaufanie jej odbiorcy do źródła informacji. W literaturze przedmiotu podkreśla się
że: "informacje o innych osobach muszą być weryfikowane w pełnym zakresie. Muszą być one sprawdzone co do tego,
czy są zgodne z prawdą lub oparte o pewne i wiarygodne źródło informacji" (J. Sobczak - op. cit., s. 166).
Stopień zawinienia oskarżonego charakteryzuje się świadomym podniesieniem i publicznym, jak wyżej wspomniano,
rozgłoszeniem nieprawdziwych zarzutów naruszenia czci i dobrego imienia pokrzywdzonej. Postępowanie
oskarżonego spowodowało objętą jego świadomością - krzywdę wyrządzoną pokrzywdzonej w płaszczyźnie
psychicznej, moralnej w opinii lokalnej społeczności, w której przecież pokrzywdzona z racji pełnionych funkcji jest
osobą znaną. Na stopień społecznej szkodliwości w istotny sposób wpływa rozmiar naruszenia przez oskarżonego
obowiązków i powinności, którym powinien zadośćuczynić. Wykonywanie wolności wypowiedzi niesie za sobą
"obowiązki i odpowiedzialność", podstawowym zamiarem oskarżonego A. P. było poniżenie G. P. (1) , jego zachowanie
ukierunkowane było na ukazanie G. P. (1) jako osoby niegodnej zaufania , niezdolnej do piastowania funkcji w życiu
publicznym . Wprawdzie pewien stopień przesady i nieumiarkowania jest dopuszczalny w przypadku osób, które
uczestniczą w debacie dotyczącej kwestii zainteresowania publicznego , ale należy zachować wymagane proporcje , a
działania oskarżonego były nieproporcjonalne do osiągnięcia celu, który miał zostać zrealizowany, to jest wykluczyć G.
P. (1) z życia publicznego. Wprawdzie przepis art. 212 k.k. nie wymaga dla przestępstwa zniesławienia szczególnego
zabarwienia, ostrości czy dobitności wypowiedzi, lecz wystarczające jest dla bytu tego przestępstwa, by wypowiedź ta
narażała pomówionego na utratę zaufania niezbędnego dla prowadzonej przez niego działalności lub zawodu (por.
wyrok SN z dnia 9 maja 2013 r., sygn. IV KK 403/12, LEX nr 1312369). /Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 maja
2015 r. V KK 329/14/. W swym oświadczeniu oskarżony opisał działania oskarżonej .Ponad wszelką wątpliwość były
to kwestie zainteresowania publicznego, a przekazywanie o nich informacji stanowiło integralną część funkcji mediów
w demokratycznym społeczeństwie. Jednakże należało baczyć na rzetelność , zgodność z faktami przedstawianych
treści . Z tych samych powodów niezasadne byłoby również twierdzenie, że oskarżony działał w - opartym na
uzasadnionych podstawach - przeświadczeniu, że zarzuty są prawdziwe i, że broni społecznie uzasadnionego interesu.
Postępowanie oskarżonego nie daje się bowiem usprawiedliwić dobrą wiarą, ani działaniem w obronie takiego
interesu. Oskarżony podniósł bowiem ze złą wiarą nieprawdziwe zarzuty przedstawiające informacje o jej nieuczciwym
postępowaniu i negatywnych właściwościach, w celu zdyskredytowania jej w opinii publicznej. Wolność wypowiedzi,
w tym i prawo do krytyki nie są nieograniczone, co jednoznacznie potwierdzają regulacje prawne.
Oskarżony z konsekwencją demonstrował w tej sprawie postawę świadczącą o tym, że w granicach pojęcia wolności
wypowiedzi i dopuszczalnej krytyki mieści się nieskrępowana, nielicząca się z realiami dowolność w zniesławieniu
wskazanych imiennie osób, wykluczająca przy tym możliwość uwzględnienia ich stanowiska we własnej sprawie - i
to tak przed, jak i po publikacji. Oskarżony chciał przekonać opinię publiczną, że oskarżycielka prywatna jest osobą
pozbawioną moralnych i zawodowych kwalifikacji. Bezpodstawność podniesionych zarzutów pozwala twierdzić, że
działania takie podjąłby oskarżony w stosunku do każdej osoby pozostającej w formalnej sytuacji pokrzywdzonej,
ponieważ nie osobiste cechy i właściwości takiej osoby, lecz potrzeba obrony własnego dobra, była decydującym
motywem działania. W miejsce rzeczywistego problemu oskarżony stworzył nierzeczywisty wizerunek złego człowieka,
z nadzieją skompromitowania G. P. (1) w opinii publicznej, oskarżycielka prywatna G. P. (1) zagrażała mu w
kampanii wyborczej . W takiej sytuacji twierdzenia oskarżonego, że nie miał zamiaru, a nawet nie przewidywał, że
publikacja może naruszać dobra osobiste oskarżycielki prywatnej, a krytyka była rzeczowa i nienapastliwa - nie mogą
być traktowane poważnie, uwzględniając wszystkie wypowiedzi dotyczące pokrzywdzonej. Emocjonalny, zgryźliwy i
złośliwy stosunek do oskarżycielki prywatnej ujawniają sformułowania cytowane wyżej. W końcu, gdyby zamiarem
oskarżonego - jak twierdzi - było istotnie spowodowanie jedynie wyjaśnienia określonych okoliczności, to z pewnością,
gdyby działał w dobrej wierze, nie ogłaszałby publicznie i przedwcześnie wiadomości o nieuczciwości pokrzywdzonej.
Pogląd, jakoby bez racjonalnych podstaw faktycznych można - bez kolizji z normą prawną - pomówić wskazaną
imiennie osobę o naganne moralnie czy nawet karygodne postępowanie, tylko w celu zmuszenia jej do ustosunkowania
się do zarzutu, jest i błędny i cyniczny. Sposób postępowania oskarżonego w niniejszej sprawie uwidacznia, w jaki
sposób powzięty z góry zamiar sprawić może, że okoliczności nic nieznaczące lub nieistotne, a w każdym razie
niestwarzające podstaw dla określonych wniosków, przedstawić można - powodując się złą wiarą i własnym interesem
- jako poważne zarzuty zniesławiające.
Reasumując - świadomość braku podstaw do podniesienia zniesławiających zarzutów, wynikająca z rezultatów
postępowania dowodowego, a także przytoczonych wyżej wypowiedzi oskarżonego, pozwala twierdzić, że pomówienie
było celowym działaniem zmierzającym do zdeprecjonowania oskarżycielki prywatnej w opinii lokalnej społeczności,
jako osoby pełniącej funkcję publiczną. Tak pojmowana swoboda w ferowaniu publicznego osądu sprzeciwia się
zasadom moralnym, normom prawa i demokratycznym urządzeniom społecznym. Nie ma też nic wspólnego z prawem
do krytyki jakiejkolwiek osoby, w tym osoby publicznej. W kwestii motywu działania oskarżonego A. P. przyjąć trzeba,
że jeżeli przyczyn determinacji i konsekwencji, z jaką występował przeciwko oskarżycielce prywatnej G. P. (2) nie
można upatrywać w powodach wskazywanych przez oskarżonego (bo w rzeczywistości nie istniały), to występują
one natomiast w osobistych animozjach mających podłoże personalne. Oskarżony bronił własnego, zagrożonego
interesu, był również, ale mógł podjąć różne inne działania w celu pozyskania głosów w wyborach . Mógł w rzeczowej,
publicznej wypowiedzi podjąć problematykę racjonalnego działania na rzecz społeczeństwa .Działań takich nie podjął,
bo nie sposób uznać za nie napastliwej i emocjonalnej próby zakwestionowania osoby pokrzywdzonej. Niewiara w
skuteczność tej próby była w powstałej sytuacji przyczyną ataku na cel zastępczy, a więc motywem ukierunkowanych
personalnie zarzutów przeciwko oskarżycielce prywatnej .
G. P. (1) bez zarzutów wywiązywał się ze swoich obowiązków , cieszyła się dobrą opinią (...) / karta 213 ,216, 218 ,220
akt/, występowała do właściwych organów i instytucji dla dobra szkoły , toczyły się z tego powodu postepowania przed
Sądem , czego wynikiem było respektowania praw nauczycieli .
Zdaniem Sądu charakter przypisanych oskarżonemu A. P. przestępstw o stosunkowo niewielkiej społecznej
szkodliwości oraz jego warunki osobiste i dotychczasowy sposób życia uzasadniały sięgnięcie po środek probacyjny
w postaci warunkowego umorzenia postępowania. Zważyć należy, że zgodnie z treścią art. 66 § 1 k.k. Sąd może
warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności
jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy niekaranego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i
warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania
będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa. Tym samym warunkowe
umorzenie postępowania znajduje zastosowanie tam, gdzie nie ma potrzeby ze względu na cele kary jej wymierzenia.
Podstawowym celem rzeczonej instytucji jest zatem cel wychowawczy, którego spełnienie oceniane jest poprzez
sprawdzenie funkcjonowania sprawcy w okresie próby. Jest to szansa dana sprawcy, by pomyślnym upływem
okresu próby udowodnił, że zrozumiał naganność swojego postępowania i tym samym dał gwarancję akceptowania
w przyszłości obowiązujących norm prawnych. W świetle powyższego analiza dyspozycji zawartej w art. 66 § 1
k.k. prowadzi do wniosku, iż podstawowymi przesłankami zastosowania dobrodziejstwa instytucji warunkowego
umorzenia postępowania są m. in. brak wątpliwości co do okoliczności popełnienia czynu oraz ustalenie, że wina
i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne. Tym samym warunkowe umorzenie postępowania jest immanentnie
związane ze stwierdzeniem winy, bowiem dopiero jej stwierdzenie daje możliwość dokonania oceny czy wina jest
znaczna, czy też nie jest znaczna (por. wyrok SN z 09.01.2002 r., III KKN 303/00). Należy przy tym także zauważyć,
że nieprzyznanie się oskarżonego do winy nie wyłącza możliwości zastosowania rzeczonego środka probacyjnego w
postaci warunkowego umorzenia postępowania. Znamiennym jest bowiem fakt, że sąd ustalając czy spełniony został
warunek braku wątpliwości co do okoliczności popełnienia czynu zabronionego dokonuje oceny całości materiału
dowodowego, w tym także wyjaśnień oskarżonego, które to wyjaśnienia podlegają takim samym kryteriom oceny jak
każdy inny dowód. Zatem fakt, że oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu zabronionego
nie ma żadnego znaczenia formalnego, zwłaszcza wyłączającego dopuszczalność badania czy spełniony jest warunek
braku wątpliwości co do okoliczności popełnienia czynu. Tym samym sąd po ustaleniu, że okoliczności czynu nie
budzą wątpliwości – mimo nieprzyznania się oskarżonego do popełnienia zarzucanego mu czynu – może orzec o
warunkowym umorzeniu. Wyraz temu dał Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 27 listopada 2003 roku, V KK
301/03, z którego wynika, że „Sąd może, mimo nieprzyznania się oskarżonego orzec o warunkowym umorzeniu,
jeżeli oceni, że okoliczności popełnienia czynu nie budzą wątpliwości – podobnie jak może również, mimo przyznania
się oskarżonego uznać, że wątpliwości takie istnieją i skierować sprawę na rozprawę”. Wobec zebranego w sprawie
materiału dowodowego – jak już wyżej wskazano – nie mogły budzić wątpliwości zarówno sprawstwo, zawinienie jak
i okoliczności popełnienia przez czynów zabronionych przez oskarżonego A. P. , przy czym – zdaniem Sądu – wina
oraz społeczna szkodliwość zarzucanych ww. oskarżonemu czynów nie są znaczne. Wskazać należy, że oskarżony nie
był bowiem dotychczas karany sądownie, prowadzi ustabilizowany tryb życia. Z opinii o jego osobie wynika także,
że oskarżony w miejscu zamieszkania posiada pozytywną opinię (sąsiedzi nie wnoszą skarg na jego zachowanie).
W ocenie Sądu zatem stopień zawinienia sprawcy i społecznej szkodliwości czynu był nieznaczny, co umożliwia
skorzystanie wobec oskarżonego z rzeczonej instytucji probacyjnej. Powyższe przekonuje Sąd, iż wymierzenie
kary nie jest w tym przypadku konieczne, a cele postępowania zostaną osiągnięte poprzez warunkowe umorzenie
postępowania. Jednocześnie wyznaczony okres próby w wymiarze dwóch lat pozwoli sprawdzić przestrzeganie przez
oskarżonego A. P. norm prawnych. Całokształt przedstawionych wyżej okoliczności sprawił, iż Sąd orzekł jak w
dyspozytywnej części wyroku. Wydane rozstrzygnięcie – zdaniem Sądu – pozwoli oskarżonemu na zrozumienie jego
błędnego zachowania i uniknięcie w przyszłości podobnych czynów. Dla wzmocnienia okresu próby Sąd na podstawie
art. 67§3kk, art. 72§1 punkt 2 kk zobowiązał oskarżonego A. P. do przeproszenia pokrzywdzonej G. P. (1) poprzez
wywieszenie na tablicy ogłoszeń Urzędu Gminy w S. na okres 1/ jednego/ miesiąca tekstu przeprosin następującej
treści : „Ja A. P. , przepraszam Panią G. P. (1) za to , że pomówiłem Panią G. P. (1) o odmowę czynności służbowych
zmierzających do naprawy wykrytych nieprawidłowości , o zwracanie się do urzędników państwowych o podjęcie
działań na szkodę Wójta i Gminy S. , o to , że działania G. P. (1) przyczyniły się do nieprawidłowości finansowych ,
przepraszam , że rozpowszechniałem nieprawdziwe informacje , że G. P. (1) , jako dyrektor szkoły dopuściła się
dowolności w odnotowywaniu czasu pracy przez nauczycieli , okłamywała organ prowadzący o uregulowaniu tych
prac , nie dopełniła obowiązków służbowych , porzuciła pracę , brała wspólnie z wicewojewodą (...) oraz kurator
oświaty udział w zmowie mającej na celu prowadzenie działań destrukcyjnych na szkodę Wójta i Gminy , że
poświadczyła nieprawdę przed komisją konkursową o posiadaniu odpowiednich kwalifikacji i że kłamliwie podała ,
iż ukończyła studia podyplomowe, co mogło poniżyć Ją w opinii publicznej i narazić na utratę zaufania potrzebnego
dla wykonywania zawodu nauczyciela , dla zajmowania funkcji dyrektora Gminnego Zespołu szkół w S. oraz dla
prowadzenia działalności partyjnej „w terminie 1/ jednego/ tygodnia od daty uprawomocnienia się orzeczenia , nadto
na podstawie art. 67§3kk ,art. 39 punkt 7 kk orzekł od oskarżonego świadczenie pieniężne w kwocie 5.000 /pięć
tysięcy/ złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. Orzeczenie o kosztach
postępowania uzasadniają powołane w treści wyroku przepisy prawa. Sąd na podstawie art. 7 Ustawy z dnia 23 czerwca
1973r. o opłatach w sprawach karnych /Dz. U. Nr 49, poz. 223 z 1983r. ze zm./ zasądził od oskarżonego na rzecz
Skarbu Państwa kwotę 100/ sto/ zł tytułem opłaty .
Co do zarzutów dotyczących oskarżonej G. P. (1) :
Należy wskazać, iż sposób, w jaki urzędnik samorządowy wywiązuje się ze swych obowiązków urzędowych, oraz
kwestie dotyczące jego uczciwości osobistej stanowią przedmiot powszechnego zainteresowania w społeczeństwie.
A. P.- to Wójt Gminy S. , pochodzący z wyboru, co oznacza, iż nieuchronnie i świadomie naraża się na szczegółową
kontrolę każdego swego słowa i uczynku ze strony całego społeczeństwa, a w konsekwencji musi okazywać większą
tolerancję na krytykę. Jednakże ta krytyka nie może przekraczać określonych granic, dotyczących w szczególności
dobrego imienia i praw innych. Obowiązkiem osób , które publicznie zajmują się krytyką np. Wójta jest przekazywanie
informacji - w sposób zgodny ze stanem faktycznym i odpowiedzialnością za słowo . Oczywistym jest , iż pewien
stopień przesady i nieumiarkowania jest dopuszczalny w przypadku osób, które uczestniczą w debacie dotyczącej
kwestii zainteresowania publicznego , ale należy zachować wymagane proporcje. "Granice dopuszczalnej krytyki są
szersze w stosunku do polityków", uczynione w tym samym orzeczeniu zastrzeżenie, zgodnie z którym "nie oznacza to
oczywiście, że ktoś tylko dlatego, że jest politykiem, może być bezkarnie szkalowany bez możliwości obrony dobrego
imienia" (sprawa L. przeciwko Austrii). Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie potwierdził , iż oskarżona G.
P. (1) w listopadzie 2014 roku w materiałach wyborczych kolportowanych za pomocą (...) i na stronie internetowej (...)
/ www.tubabrzegu.pl/ zniesławiła A. P. w następujący sposób : a. w (...) z dnia 16 listopada 2014 roku pomówiła A. P. o
to , że : „ Na przełomie 2011 roku i 2012 roku wójt A. P. rozpoczął wojnę w gminnej oświacie” , „ odwoływał dyrektorów
jednego po drugim „ , „ nie był przy zdrowych zmysłach i poczuciu odpowiedzialności za dzieci „, łamał wielokrotnie
ustawę o systemie oświaty i ustawę karta nauczyciela „, „ przegrywał sprawy o godziny ponadwymiarowe „, „ naginał
prawo do swoich wyobrażeń „, „ spowodował straty materialne i moralne „, „ podejmował fatalne decyzje na terenach
inwestycyjnych narażające zdrowie i życie mieszkańców „; b. na stronie internetowej (...) / www.tubabrzegu.pl/w
dniu 14 listopada 2014 roku umieściła wierszyk , w którego treści jest podane , iż A. P. „ nie zapłacił nauczycielom za
nadgodziny „ , „ coś nie tak ma w głowie „ , „ robi wstrętne rzeczy dla szkoły” ; c. na stronie internetowej Tuba B.” /
www.tubabrzegu.pl/w dniu 14 listopada 2014 roku znieważyła A. P. poprzez to , że :umieściła zniekształcony i przez
to poniżający wizerunek A. P. , a ponadto pomówiła A. P. o to , że :„ pomawia o kłamstwo i oczernia kontrkandydatów
„ , „Sąd badał już wiele spraw z udziałem wójta – wszystkie na jego niekorzyść „ , „sam przyznał sobie podwyżkę „ , co
mogło poniżyć A. P. w opinii publicznej , jak również narazić go na utratę zaufania potrzebnego dla jego stanowiska
– Wójta Gminy S. , to jest nie potwierdził , iż ww. G. P. (1) popełniła czyn z art. 212§1,2 kk w związku z art. 216 §2kk
w związku z art. 12 kk. Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego / wymienionego wyżej/ wynika , iż w
2011 roku obowiązki dyrektora Gminnego Zespołu Przedszkoli w S. pełnili : J. P., G. M. , A. J. / karta 330 akt/ , z
szeregu orzeczeń Sądu Rejonowego w Opolu wynika , iż pozwany Gminny Zespół Szkół w S. zobowiązany został do
wypłaty odszkodowania między innymi za niezgodne z prawem odwołanie z funkcji wicedyrektora Gminnego Zespołu
Szkół w S. / karta 289 akt/, funkcji dyrektora / karta 286 akt/, został zobowiązany do wypłaty wynagrodzenia za
godziny nadliczbowe , ponadto z protokołów rady pedagogicznej wynika , iż „ Kontrola stwierdziła przypadki łamania
prawa przez Wójta Gminy S. …” / karta 314,315, 321, 325,337, 338-340,343-346,349-350,352 -357 , 360-363 akt/.
Związek (...) Oddziału w B. poinformował (...) Kurator Oświaty pismem z dnia 06 października 2014 roku , że nie
zostały wypłacone przepracowane przez nauczycieli w miesiącu wrześniu 2014 roku godziny ponadwymiarowe w
Gminnym Zespole Szkół w S. / karta 200 akt/. Poinformował też o nieprawidłowościach Sekretarza S. MEN / karta
202 akt/. Państwowa Inspekcja Pracy również stwierdziła nieprawidłowości w (...) S. / karta 201 akt/.W zarzucie
wobec G. P. (1) zawarto : „….nie był przy zdrowych zmysłach i poczuciu odpowiedzialności za dzieci..”. W tekście w
„ Kurierze Wyborczym „ czytamy : „ …..Kiedy nie wyraziłam zgody na to , aby opiekę nad dziećmi przebywającymi w
przedszkolu zamiast nauczycielek sprawowały woźne oddziałowe i nie podpisałam takiego projektu organizacyjnego
– nie wykonałam polecenia Wójta , zostałam odwołana ze stanowiska . Nikt przy zdrowych zmysłach i poczuciu
odpowiedzialności za dzieci , nie mógł podpisać takiego dokumentu „ . Tak jak już wyżej wspomniano kto decyduje
się na sprawowania funkcji publicznych naraża się na szczegółową kontrolę każdego swego słowa i uczynku ze strony
całego społeczeństwa, a w konsekwencji musi okazywać większą tolerancję na krytykę. Niewątpliwie jest to krytyka
działań Wójta , ale w dozwolonych granicach . W kwestii narażania mieszkańców S. na utratę zdrowia niegospodarność
to na powyższym terenie nie godzono się na budowę spalarni , betoniarni / karta 130 akt/. Na marginesie należy
zaznaczyć , iż wyrokiem Sądu Rejonowego w Brzegu z dnia 27 października 2014 roku , sygnatura akt II K 415/13
została uniewinniona od popełnienia zarzucanego jej czynu z art. 212 kk w związku z art. 12 kk , to jest o wielokrotne
pomówienie Wójta Gminy S. w marcu 2012 roku / karta 180 akt/.
Zatem Sąd oskarżoną G. P. (1) uniewinnił od popełnienia zarzucanego jej czynu opisanego w punkcie II części wstępnej
wyroku i w tej części na podstawie art. 632 punkt 1 kpk kosztami procesu obciążył oskarżyciela prywatnego A. P..
Mając powyższe na uwadze orzeczono jak na wstępie.