WYROK UZASADNIENIE - Sąd Okręgowy w Poznaniu

WYROK
WIMIENIU
RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 6 listopada 2014 roku
Sąd Okręgowy w Poznaniu w IV Wydziale Karnym - Odwoławczym w składzie:
Przewodniczący: SSO Małgorzata Ziołecka
Protokolant: apl. radc. Ł. L.
przy udziale po rozpoznaniu w dniu 6 listopada 2014 roku
sprawy Z. J. obwinionego z art. 92 § 1 k.w
z powodu apelacji wniesionej przez obwinionego
od wyroku Sądu Rejonowego Poznań – Stare Miasto w P. z dnia 25 kwietnia 2014 roku, sygnatura akt VIII W 284/13
1. zmienia zaskarżony wyrok i uniewinnia obwinionego od popełnienia przypisanego mu wykroczenia z art. 92 § 1 k.w.,
2. kosztami postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa,
/-/ M. Z.
UZASADNIENIE
Z. J. został obwiniony o to, że w dniu 5 grudnia 2012 roku, o godzinie 15:25, w P., na skrzyżowaniu ulic (...), kierując
pojazdem marki B. (...) o numerze rejestracyjnym (...), nie zastosował się do znaku drogowego poziomego P-8a strzałka
kierunkowa na wprost w ten sposób, że z pasa ruchu przeznaczonego do jazdy prosto, skręcił w prawo i kontynuował
jazdę ulicą (...), to jest o popełnienie wykroczenia z art. 92 § 1 k.w.
Wyrokiem z dnia 25 kwietnia 2014 roku, Sąd Rejonowy Poznań – Stare Miasto w P. uznał obwinionego Z. J. za winnego
tego, że w dniu 5 grudnia 2012 roku, o godzinie 15:25, w P., na ulicy (...), przed skrzyżowaniem z ulicą (...), kierując
pojazdem marki B. (...) o numerze rejestracyjnym (...), nie zastosował się do znaku drogowego poziomego P-8a strzałka
kierunkowa na wprost w ten sposób, że z pasa ruchu przeznaczonego do jazdy prosto, skręcił w prawo i kontynuował
jazdę ulicą (...), to jest za winnego popełnienia wykroczenia z art. 92 § 1 k.w. i za to, na podstawie art. 92 § 1 k.w., Sąd
Rejonowy wymierzył obwinionemu karę 400 złotych grzywny.
Orzekając natomiast o kosztach, Sąd Rejonowy, na podstawie art. 118 § 1 k.p.s.w. oraz art. 1 i art. 3 ustęp 1 ustawy z
dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych, zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty
sądowe w kwocie 100 złotych i wymierzył mu opłatę w wysokości 40 złotych.
Powyższy wyrok w całości i na swoją korzyść zaskarżył obwiniony Z. J., zarzucając błąd w ustaleniach faktycznych
przyjętych za podstawę wyroku, obrazę prawa procesowego, w szczególności art. 8 k.p.s.w., mającą bezpośredni wpływ
na treść orzeczenia, oraz obrazę prawa materialnego, to jest art. 92 § 1 k.w. poprzez uznanie, iż skręt w prawo z prawego
pasa ruchu drogowego na skrzyżowaniu ulicy (...) jest nie zastosowaniem się do znaku drogowe poziomego P-8a i jest
wykroczeniem z art. 92 § 1 k.w.
Wskazując na powyższe skarżący wniósł o uniewinnienie go od zarzutu popełnienia wykroczenia art. 92 § 1 k.w. w
całości.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Apelacja obwinionego i jej wniosek końcowy o uniewinnienie Z. J. w pełni zasługiwał na uwzględnienie.
Na wstępie niniejszych rozważań koniecznym jest wskazanie, że treść przepisu art. 92 § 1 k.w. jest jednoznaczna.
Przepis ten penalizuje niezastosowanie się, między innymi, do znaku drogowego. Zachowanie sprawcy polega
zatem na braku podporządkowania się dyrektywie płynącej ze znaku lub sygnału drogowego (por. R. A. Stefański:
Wykroczenia drogowe. Komentarz. Kraków 2005, s. 389).
Jest niewątpliwe, że każdy znak zawiera konkretną informację dla uczestnika ruchu drogowego niezależnie od tego,
czy umownie zostanie zaliczony do kategorii znaków ostrzegawczych, zakazu lub nakazu. Część tych znaków, obok
informacji, wyraża również nakaz lub zakaz określonego zachowania się skierowany do konkretnego uczestnika ruchu
drogowego.
W przedmiotowej sprawie Z. J. został obwiniony o popełnienie opisanego wyżej wykroczenia z art. 92 § 1 k.w., przy
czym czyn jego miał polegać na tym, że obwiniony, będąc na skrzyżowaniu, nie zastosował się do znaku poziomowego
P-8a w ten sposób, że będąc już na tym skrzyżowaniu z pasa ruchu przeznaczonego do jazdy na wprost skręcił w prawo
i kontynuował jazdę w nowo obranym kierunku.
Jednak Sąd Rejonowy, uznając Z. J. za winnego popełnienia zarzucanego mu wykroczenia z art. 92 § 1 k.w., dokonał
modyfikacji opisu zachowania obwinionego. Po przeprowadzeniu postępowania dowodowego Sąd I instancji doszedł
bowiem do wniosku, że obwiniony przed skrzyżowaniem (ulicy (...) z ulicą (...) w P.) skręcił w prawo i kontynuował
jazdę ulica (...). Tak ustalony przez Sąd Rejonowy stan faktyczny sprawy, mający zresztą swe odzwierciedlenie w
opisie czynu, przypisanego obwinionemu ostatecznie w punkcie 1 części rozstrzygającej wyroku, wyklucza możliwość
uznania, że takim zachowaniem Z. J. wyczerpał znamiona wykroczenia o którym mowa w art. 92 § 1 k.w.
Przede wszystkim zauważyć należy, iż w myśl regulacji zawartych w ustawie z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o
ruchu drogowym, skręt w prawo jest zmianą kierunku jazdy. Wynika to z art. 22 ustęp 3 wyżej powołanej ustawy.
Skręt w prawo jest zatem manewrem polegającym na kontynuowaniu jazdy w innym, niż dotychczasowym kierunku,
niewynikającym jedynie z przebiegu drogi, a zależnym od woli kierującego pojazdem. Jeżeli zatem tak, to wykonany
przez obwinionego przed skrzyżowaniem manewr nie mógł zostać uznany przez Sąd I instancji mianem skrętu w
prawo, a jedynie za zmianę przez obwinionego pasa ruchu. Ten ostatni manewr polega bowiem na zmianie położenia
pojazdu w stosunku do krawędzi lub osi jezdni przy utrzymaniu ruchu na tej samej jezdni. Jest to zmiana podłużnego
pasa jezdni wystarczającego do ruchu jednego rzędu pojazdów wielośladowych, najczęściej wykonywanym przed
wlotem na skrzyżowanie (tak Ryszard A. S., Prawo o ruchu drogowym. Komentarz).
Skoro zatem, a co wynika z poczynionych przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych, Z. J. przed „wlotem” na
skrzyżowanie, „skręcił w prawo”, to dokonał on jedynie zmiany pasa ruchu - ze środkowego na prawy. Przed
wykonaniem tego rodzaju manewru, drogowy znak poziomu P-8a obwinionego nie powstrzymywał. Jeżeli zatem
tak, to bezpośrednio przed wjazdem na skrzyżowanie, obwiniony znalazł się na prawym pasie ruchu ulicy (...),
przeznaczonym do skrętu w prawo. W konsekwencji obwiniony, wykonując następnie manewr zmiany kierunku jazdy
w postaci skrętu w prawo w ulicę (...), uczynił to z właściwego pasa ruchu (prawego). W tej sytuacji nie można
uznać, aby obwiniony zlekceważył poziomy znak drogowy P-8a i nie zastosował się do niego, a tym samym uznać, że
ustalonym przez Sąd I instancji zachowaniem, wyczerpał znamiona wykroczenia o którym mowa w art. 92 § 1 k.w.
Sąd Okręgowy podnosi w tym miejscu, iż dostrzega nagminną praktykę kierowców, którzy doskonale wiedząc o
planowanej trasie przejazdu, w tym o konieczności zmiany pasa ruchu, celem uniknięcia oczekiwania w „korku”
na zmianę kierunku jazdy, w ostatnim momencie dokonują zmiany pasa ruchu uprawniającego do wykonania
zaplanowanego manewru. Sąd II instancji zauważa jednak, że tego rodzaju postępowanie może co najwyżej oznaczać
naruszenie przez uczestnika ruchu drogowego znaku poziomego P8 - linii ciągłej. W przedmiotowej natomiast sprawie
Z. J. o tego rodzaju postępowanie nie został obwiniony.
Reasumując, Sąd II instancji, w pełni podzielając argumenty zawarte we wniesionej apelacji, zmienił zaskarżony wyrok
w ten sposób, że uniewinnił Z. J. do popełnienia przypisanego mu wykroczenia z art. 92 § 1 k.w., o czym orzekł, jak
w punkcie 1 swego orzeczenia.
Orzekając natomiast o kosztach, Sąd Okręgowy, na podstawie art. 118 ustęp 2 k.p.s.w., kosztami całego postępowania
obciążył Skarb Państwa, o czym z kolei orzekł, jak w punkcie 2 wyroku z dnia 6 listopada 2014 roku.
/M. Z./