74/1/B/2013 POSTANOWIENIE z dnia 29 marca 2012 r. Sygn. akt Ts

74/1/B/2013
POSTANOWIENIE
z dnia 29 marca 2012 r.
Sygn. akt Ts 238/11
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Marek Kotlinowski,
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Artura Mariusza
J. w sprawie zgodności:
1) art. 14 dekretu z dnia 27 lipca 1949 r. o zaciąganiu nowych i określaniu
wysokości nie umorzonych zobowiązań pieniężnych (Dz. U. Nr 45, poz.
332, ze zm.) z:
a) art. 21, art. 32, art. 45 ust. 1 oraz art. 64 Konstytucji Rzeczypospolitej
Polskiej,
b) art. 6 ust. 1 oraz art. 14 Konwencji o ochronie praw człowieka i
podstawowych wolności, sporządzonej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r.,
zmienionej następnie Protokołami nr 3, 5 i 8 oraz uzupełnionej Protokołem
nr 2 (Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284, ze zm.),
c) art. 1 Protokołu nr 1 do Konwencji o ochronie praw człowieka i
podstawowych wolności, sporządzonego w Paryżu dnia 20 marca 1952 r.
(Dz. U. z 1995 r. Nr 36, poz. 175),
d) art. 2 ust. 1, art. 14 ust. 1 oraz art. 26 Międzynarodowego Paktu Praw
Obywatelskich i Politycznych, otwartego do podpisu w Nowym Jorku dnia
19 grudnia 1966 r. (Dz. U. z 1977 r. Nr 38, poz. 167);
2) art. 5 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16,
poz. 93, ze zm.) z:
a) art. 2, art. 21, art. 31, art. 32 oraz art. 64 Konstytucji Rzeczypospolitej
Polskiej,
b) art. 6 ust. 1 oraz art. 14 Konwencji o ochronie praw człowieka i
podstawowych wolności, sporządzonej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r.,
zmienionej następnie Protokołami nr 3, 5 i 8 oraz uzupełnionej Protokołem
nr 2 (Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284, ze zm.),
c) art. 1 Protokołu nr 1 do Konwencji o ochronie praw człowieka i
podstawowych wolności, sporządzonego w Paryżu dnia 20 marca 1952 r.
(Dz. U. z 1995 r. Nr 36, poz. 175);
3) art. 3581 § 3 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U.
Nr 16, poz. 93, ze zm.) z:
a) art. 21, art. 32, art. 45 ust. 1 oraz art. 64 Konstytucji Rzeczypospolitej
Polskiej,
b) art. 6 ust. 1 oraz art. 14 Konwencji o ochronie praw człowieka i
podstawowych wolności, sporządzonej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r.,
zmienionej następnie Protokołami nr 3, 5 i 8 oraz uzupełnionej Protokołem
nr 2 (Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284, ze zm.),
c) art. 1 Protokołu nr 1 do Konwencji o ochronie praw człowieka i
podstawowych wolności, sporządzonego w Paryżu dnia 20 marca 1952 r.
(Dz. U. z 1995 r. Nr 36, poz. 175),
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 12 sierpnia 2011 r. Artur Mariusz J. (dalej: skarżący)
zarzucił niezgodność: po pierwsze, art. 14 dekretu z dnia 27 lipca 1949 r. o zaciąganiu
nowych i określaniu wysokości nie umorzonych zobowiązań pieniężnych (Dz. U. Nr 45, poz.
332, ze zm.; dalej: dekret z 1949 r.) z art. 21, art. 32, art. 45 ust. 1 i art. 64 Konstytucji, art. 6
ust. 1 i art. 14 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, sporządzonej
w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r., zmienionej następnie Protokołami nr 3, 5 i 8 oraz
uzupełnionej Protokołem nr 2 (Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284, ze zm.; dalej: Konwencja),
art. 1 Protokołu nr 1 do Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności,
sporządzonego w Paryżu dnia 20 marca 1952 r. (Dz. U. z 1995 r. Nr 36, poz. 175; dalej:
Protokół) oraz art. 2 ust. 1, art. 14 ust. 1 i art. 26 Międzynarodowego Paktu Praw
Obywatelskich i Politycznych, otwartego do podpisu w Nowym Jorku dnia 19 grudnia 1966 r.
(Dz. U. z 1977 r. Nr 38, poz. 167; dalej: MPPOiP); po drugie, art. 5 ustawy z dnia 23 kwietnia
1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, ze zm.; dalej: k.c.) z art. 2, art. 21, art. 31,
art. 32 i art. 64 Konstytucji, art. 6 ust. 1 i art. 14 Konwencji oraz art. 1 Protokołu; po trzecie,
art. 3581 § 3 k.c. z art. 21, art. 32, art. 45 ust. 1 i art. 64 Konstytucji, art. 6 ust. 1 i art. 14
Konwencji oraz art. 1 Protokołu.
Skarga konstytucyjna została wniesiona w związku z następującym stanem
faktycznym.
Wyrokiem z 9 maja 2006 r. (sygn. akt II C 636/06) Sąd Okręgowy w Warszawie – II
Wydział Cywilny oddalił powództwo skarżącego przeciwko Skarbowi Państwa – Ministrowi
Finansów o zapłatę równowartości kapitału (umorzenia obligacji) z tytułu posiadania
obligacji wyemitowanych w 1933, 1935 i 1936 r. Od powyższego orzeczenia skarżący nie
wniósł apelacji. 18 czerwca 2008 r. skarżący, na podstawie art. 4011 w związku z art. 405
ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz.
296, ze zm.), wniósł do Sądu Okręgowego w Warszawie skargę o wznowienie postępowania
zakończonego wyrokiem z dnia 9 maja 2006 r. (sygn. akt II C 636/06) wydanym przez Sąd
Okręgowy w Warszawie – II Wydział Cywilny. Jako podstawę wznowienia wskazał wejście
w życie 10 maja 2008 r. punktu 3 części I sentencji wyroku TK z 24 kwietnia 2007 r. o sygn.
SK 49/05 (Dz. U. Nr 81, poz. 554; OTK ZU nr 4/A/2007, poz. 39), w którym Trybunał
orzekł, że art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 1990 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny
(Dz. U. Nr 55, poz. 321; dalej: ustawa z 1990 r.) – w zakresie, w jakim ogranicza dostęp do
waloryzacji sądowej, zagwarantowanej w art. 3581 § 3 k.c., w odniesieniu do zobowiązań
pieniężnych powstałych przed dniem 30 października 1950 r., wynikających z obligacji
emitowanych przez Skarb Państwa – jest niezgodny z art. 64 ust. 1 i 2 w związku z art. 32 ust.
1 Konstytucji.
Wyrokiem z 18 marca 2010 r. (sygn. akt I C 527/08) Sąd Okręgowy w Warszawie – I
Wydział Cywilny uwzględnił skargę o wznowienie postępowania i oddalił powództwo
skarżącego, podzielając zapatrywanie prawne przedstawione w uzasadnieniu wyroku Sądu
Okręgowego w Warszawie – II Wydział Cywilny z 9 maja 2006 r. (sygn. akt II C 636/06).
Od powyższego orzeczenia skarżący wniósł apelację, którą Sąd Apelacyjny w
Warszawie – I Wydział Cywilny oddalił wyrokiem z 9 marca 2011 r. (sygn. akt I ACa
750/10). W ocenie sądu II instancji roszczenie objęte powództwem nie może zostać
spełnione, gdyż zapłata kwoty odpowiadającej nominalnej wartości obligacji stała się
2
niemożliwa na skutek zmian w przepisach dotyczących ustroju pieniężnego, a przez to
niemożliwa była także sądowa waloryzacja dochodzonej kwoty.
W ocenie skarżącego, zakwestionowane przepisy art. 14 dekretu z 1949 r. oraz art. 5
k.c. sprowadzają się do różnicowania pozycji prawnych posiadaczy przedwojennych
papierów wartościowych Skarbu Państwa „z uwagi na miejsce zamieszkania, siedzibę za
granicą, pochodzenie narodowe i obywatelstwo właścicieli tych papierów wartościowych, bez
zapewnienia jakiegokolwiek realnego prawa do sądu”, co jest niezgodne z powołanymi w
petitum skargi przepisami Konstytucji oraz wskazanymi aktami prawa międzynarodowego.
Odnośnie zaś do art. 3581 § 3 k.c. skarżący podniósł, że przepis ten „kreuje prawo pozorne
(…) do waloryzacji roszczenia, a co za tym idzie prawo do sądu i prawo do rzetelnego
procesu sądowego (…) [które jest] prawem fikcyjnym”.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 36 ust. 1 w związku z art. 49 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o
Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK), skarga
konstytucyjna podlega wstępnemu rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym, podczas którego
Trybunał Konstytucyjny bada, czy odpowiada ona określonym prawem wymogom.
1. W myśl art. 14 dekretu z 1949 r., umowa zawarta przez państwo, po dniu wejścia w
życie niniejszego dekretu, może przewidzieć ustalenie należności w sposób odmienny niż
przepisany w art. 7 i art. 8, jeżeli – tak w czasie powstania, jak i w czasie wymagalności
zobowiązania – wierzyciel jest cudzoziemcem w rozumieniu art. 1 ust. 3 dekretu Prezydenta
Rzeczypospolitej z dnia 26 kwietnia 1936 r. w sprawie obrotu pieniężnego z zagranicą oraz
obrotu zagranicznymi i krajowymi środkami płatniczymi (Dz. U. R. P. z 1938 r. Nr 86, poz.
584) (ust. 1). Ustęp 1 stosuje się również do umów zawartych przez inne podmioty prawa
publicznego i prywatnego za zgodą lub z upoważnienia Ministra Skarbu (ust. 2).
Objęty zaskarżeniem art. 5 k.c. stanowi, że nie można czynić ze swego prawa użytku,
który by był sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub z
zasadami współżycia społecznego. Takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest
uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony.
Natomiast zgodnie z art. 3581 § 3 k.c., w razie istotnej zmiany siły nabywczej pieniądza
po powstaniu zobowiązania, sąd może po rozważeniu interesów stron, zgodnie z zasadami
współżycia społecznego, zmienić wysokość lub sposób spełnienia świadczenia pieniężnego,
chociażby były ustalone w orzeczeniu lub umowie.
2. Trybunał w pierwszej kolejności zbadał, czy orzeczenie wskazane przez skarżącego
jako ostateczne w rozumieniu art. 47 ustawy o TK – wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie
– I Wydział Cywilny z 9 marca 2011 r. (sygn. akt I ACa 750/10) – zostało wydane na
podstawie zakwestionowanych przepisów.
Ani skarżący, ani jego poprzednicy prawni nie byli cudzoziemcami, a skarżący nie
wniósł powództwa w oparciu o postanowienia umowy międzynarodowej, ale dochodził
roszczenia jako obywatel Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie przepisów k.c. W jego
sprawie nie miał zatem zastosowania art. 14 dekretu z 1949 r.
Wobec niespełnienia przesłanki formalnej wynikającej z art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy o
TK, polegającej na konieczności uzyskania ostatecznego orzeczenia wydanego na podstawie
zaskarżonego przepisu, Trybunał odmówił nadania dalszego biegu niniejszej skardze
konstytucyjnej w zakresie dotyczącym art. 14 dekretu z 1949 r.
3
3. Trybunał Konstytucyjny przypomina, że z art. 79 ust. 1 Konstytucji wynika, iż
skarga konstytucyjna przysługuje tylko w wypadku, gdy zostały naruszone wolności lub
prawa określone w Konstytucji. W związku z tym, wskazane przez skarżącego art. 6 ust. 1 i
art. 14 Konwencji, art. 1 Protokołu oraz art. 2 ust. 1, art. 14 ust. 1 i art. 26 MPPOiP nie mogą
stanowić wzorca kontroli w niniejszej sprawie (por. np. wyroki TK z: 8 czerwca 1999 r., SK
12/98, OTK ZU nr 5/1999, poz. 96; 10 lipca 2000 r., SK 21/99, OTK ZU nr 5/2000, poz. 144;
7 maja 2002 r., SK 20/00, OTK ZU nr 3/A/2002, poz. 29 oraz 15 kwietnia 2009 r., SK 28/08,
OTK ZU nr 4/A/2009, poz. 48, a także postanowienie TK z 28 stycznia 2010 r., Ts 320/08,
OTK ZU nr 2/B/2010, poz. 106). Artykuł 79 ust. 1 ustawy zasadniczej nie przewiduje
możliwości kwestionowania w trybie skargi konstytucyjnej zgodności przepisów aktów
normatywnych z umowami międzynarodowymi. Na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 in fine oraz
art. 36 ust. 3 w związku z art. 49 ustawy o TK należało zatem, ze względu na
niedopuszczalność orzekania, odmówić nadania dalszego biegu niniejszej skardze w zakresie
badania zgodności art. 5 k.c. z art. 6 ust. 1 i art. 14 Konwencji oraz art. 1 Protokołu, a także
art. 3581 § 3 k.c. z art. 6 ust. 1 i art. 14 Konwencji oraz art. 1 Protokołu.
4. W odniesieniu do powołanych jako wzorce kontroli art. 21 oraz art. 64 ust. 3
Konstytucji należy uznać, że nie są one adekwatne w niniejszej sprawie. Przepisy te statuują
bowiem ochronę własności i prawa dziedziczenia (art. 21 Konstytucji) i przewidują warunki
ograniczenia prawa własności (art. 64 ust. 3 Konstytucji). Tymczasem w niniejszej sprawie
skarżący twierdzi, że doszło do naruszenia przysługujących mu wierzytelności pieniężnych –
praw inkorporowanych w obligacjach. Zatem w rzeczywistości powoływane przez skarżącego
naruszenie dotyczy „praw majątkowych, które z uwagi na swój charakter (naturę) nie mogą
być uznane za mieszczące się w ramach pojęcia własności w znaczeniu art. 21 Konstytucji.
Chodzi bowiem o wierzytelności pieniężne, które są inkorporowane w papierach
wartościowych. Jakkolwiek dokument, jakim jest obligacja, na gruncie obowiązujących
regulacji cywilnoprawnych stanowić może przedmiot własności, to jednak z istoty papierów
wartościowych jako znaków opiewających na prawa majątkowe wynika, że to nie własność
dokumentu, lecz właśnie inkorporowane w nim prawo stanowi o szczególnym jego
charakterze. Papier wartościowy może inkorporować różne prawa majątkowe, w tym zarówno
wierzytelności (jak np. w wypadku takich papierów, jak weksel, obligacja czy czek), jak i
inne (jak np. własność i zastaw w wypadku dowodu składowego). W analizowanym zakresie
nie budzi wątpliwości, że prawa ucieleśnione w obligacjach stanowią wierzytelności
pieniężne, a tym samym nie budzi wątpliwości, że stanowią one inne niż własność prawa
majątkowe w rozumieniu Konstytucji” (wyrok TK z 24 kwietnia 2007 r., SK 49/05, OTK ZU
nr 4/A/2007, poz. 29).
5. Przechodząc do podniesionego w skardze zarzutu niekonstytucyjności art. 5 k.c.,
Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że kontrola tego przepisu nie może zostać dokonana ze
względu na, po pierwsze, niedopuszczalność orzekania odnośnie do wzorców z art. 2, art. 32
ust. 1 oraz art. 64 ust. 2 Konstytucji, po wtóre, z powodu niepowiązania wzorców kontroli z
art. 31 ust. 3 oraz art. 32 ust. 2 Konstytucji z innymi prawami lub wolnościami
konstytucyjnymi, po trzecie zaś, z uwagi na brak wyjaśnienia, w jaki sposób zostały
naruszone konstytucyjne wolności lub prawa o charakterze podmiotowym, wywodzone z art.
31 ust. 1 i 2 oraz art. 64 ust. 1 Konstytucji.
5.1. Zaskarżony przepis był już przedmiotem oceny w postępowaniu przed
Trybunałem Konstytucyjnym. W wyroku z 17 października 2000 r. o sygn. SK 5/99 (OTK
ZU nr 7/2000, poz. 254) Trybunał orzekł, że art. 5 k.c. jest zgodny z art. 2 i art. 45 ust. 1
Konstytucji oraz nie jest niezgodny z art. 32 ust. 1 i art. 64 ust. 2 w związku z art. 20
4
Konstytucji. Tym samym, w niniejszej sprawie, w zakresie badania zgodności art. 5 k.c. z art.
2, art. 32 ust. 1 oraz art. 64 ust. 2 Konstytucji należało – na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 in
fine oraz art. 36 ust. 3 w związku z art. 49 ustawy o TK – odmówić nadania dalszego biegu
skardze konstytucyjnej ze względu na niedopuszczalność orzekania spowodowaną
zaistnieniem przesłanki ne bis in idem.
5.2. Odnośnie zaś do badania zgodności art. 5 k.c. z art. 31 ust. 3 oraz art. 32 ust. 2
Konstytucji, należy zwrócić uwagę, że wskazane przepisy ustawy zasadniczej – tak jak
zostały powołane w niniejszej sprawie – nie mogą stanowić samoistnych wzorców kontroli w
postępowaniu inicjowanym skargą konstytucyjną.
Trybunał przypomina, że art. 31 ust. 3 Konstytucji nie wyraża w sposób pełny
odrębnych wolności lub praw, a czyni to jedynie w sposób cząstkowy i uzupełniający, ściśle
związany z innymi normami konstytucyjnymi.
Jak wynika z tytułu podrozdziału, w którym został umiejscowiony, wyraża on zasadę
ogólną dotyczącą konstytucyjnych wolności i praw człowieka i obywatela. Zasada ta dotyczy
„ograniczeń w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw”, nie jest więc
podstawą odrębnego typu wolności lub prawa. Przepis ten nie formułuje zatem samoistnego
prawa podmiotowego o randze konstytucyjnej i zawsze musi być stosowany wspólnie z
innymi normami Konstytucji (tak wyrok TK z 29 kwietnia 2003 r., SK 24/02, OTK ZU nr
4/A/2003, poz. 33; por. postanowienie pełnego składu TK z 23 stycznia 2002 r., Ts 105/00,
OTK ZU nr 1/B/2002, poz. 60).
Natomiast – w świetle stanowiska wyrażonego w postanowieniu pełnego składu TK z
24 października 2001 r. o sygn. SK 10/01, które zgodnie z dyspozycją art. 25 ust. 1 pkt 1 lit. e
in fine ustawy o TK wiąże wszystkie składy orzekające Trybunału – art. 32 ust. 2 Konstytucji
w sprawach inicjowanych skargą konstytucyjną „winien być (…) odnoszony do konkretnych
przepisów Konstytucji, nawet jeżeli konstytucyjna regulacja danego prawa jest niepełna i
wymaga konkretyzacji ustawowej” (OTK ZU nr 7/2001, poz. 225).
Stąd też – na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 in fine oraz art. 36 ust. 3 w związku z art.
49 ustawy o TK – należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej w
zakresie badania zgodności art. 5 k.c. z art. 31 ust. 3 oraz art. 32 ust. 2 Konstytucji ze względu
na niedopuszczalność orzekania.
5.3. W odniesieniu do badania zgodności art. 5 k.c. z art. 31 ust. 1 i 2 oraz art. 64 ust.
1 Konstytucji, Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że skarżący w uzasadnieniu skargi nie
wyjaśnił, jakie konstytucyjne wolności lub prawa o charakterze podmiotowym, które
wywodzi z tych przepisów ustawy zasadniczej, oraz w jaki sposób zostały – w jego ocenie –
naruszone przez zaskarżony przepis k.c.
W tym miejscu należy przypomnieć, że obowiązek takiego wskazania nakłada na
skarżącego art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK. Z kolei zgodnie z art. 47 ust. 1 pkt 3 ustawy o TK
skarżący powinien uzasadnić zarzuty postawione w skardze konstytucyjnej oraz powołać
dowody na ich poparcie. W orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego wielokrotnie
podkreślano, że prawidłowe wykonanie przez skarżącego obowiązku przedstawienia, jakie
konstytucyjne prawa lub wolności (i w jaki sposób) zostały naruszone przez przepisy
stanowiące przedmiot wnoszonej skargi konstytucyjnej, polegać musi nie tylko na wskazaniu
(numerycznym) w petitum skargi postanowień Konstytucji, z którymi – zdaniem skarżącego –
niezgodne są kwestionowane przepisy, lecz także na precyzyjnym przedstawieniu treści
prawa lub wolności, wywodzonych z tych postanowień, a naruszonych przez ustawodawcę.
Powinna temu towarzyszyć szczegółowa i precyzyjna argumentacja uprawdopodobniająca
stawiane zarzuty. Z powyższego nie może zwolnić skarżącego działający niejako z własnej
inicjatywy Trybunał Konstytucyjny, który – zgodnie z art. 66 ustawy o TK – orzekając, jest
5
związany granicami skargi konstytucyjnej (por. postanowienie TK z 14 stycznia 2009 r., Ts
21/07, OTK ZU nr 2/B/2009, poz. 91). W konsekwencji niedopuszczalne jest samodzielne
precyzowanie przez Trybunał, a tym bardziej uzasadnianie, jedynie ogólnikowo
sformułowanych zarzutów niekonstytucyjności zaskarżonych przepisów (por. postanowienie
TK z 4 lutego 2009 r., Ts 256/08, OTK ZU nr 2/B/2009, poz. 138).
W świetle powyższego należy stwierdzić, że skarżący nie wypełnił obowiązku
wynikającego z art. 47 ust. 1 pkt 3 ustawy o TK. Na podstawie art. 36 ust. 3 w związku z art.
49 ustawy o TK skutkuje to odmową nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej w
zakresie badania zgodności art. 5 k.c. z art. 31 ust. 1 i 2 oraz art. 64 ust. 1 Konstytucji.
6. Ostatnim zakwestionowanym w rozpatrywanej skardze konstytucyjnej przepisem
jest art. 3581 § 3 k.c. Skarżący w uzasadnieniu skargi konstytucyjnej prowadzi polemikę z
orzeczeniami sądów powszechnych, zwłaszcza sądu II instancji, i podaje argumenty
dotyczące stosowania prawa w konkretnej sprawie, co miało – w jego ocenie – doprowadzić
do naruszenia Konstytucji przez sądy orzekające. Nie jest to jednak zarzut, iż sam przepis ze
względu na swoje brzmienie stwarza takie naruszenie. Rozpatrywanie skargi z tego punktu
widzenia należy zatem uznać za niedopuszczalne w świetle art. 79 Konstytucji.
Niezależnie od powyższego Trybunał postanowił odnieść się do powołanych przez
skarżącego wzorców kontroli.
Po pierwsze, argumentacja zawarta w pkt 5.2 i 5.3 niniejszego uzasadnienia, w
zakresie wzorców kontroli z art. 32 oraz art. 64 ust. 1 Konstytucji, zachowuje aktualność
również odnośnie do art. 3581 § 3 k.c.
Po drugie, w skardze konstytucyjnej brak jest uzasadnienia sposobu naruszenia
konstytucyjnych praw skarżącego wywodzonych z art. 64 ust. 2 Konstytucji, co oznacza, że
skarżący nie wypełnił obowiązku wynikającego z art. 47 ust. 1 pkt 3 ustawy o TK.
Po trzecie, zarzuty naruszenia art. 45 ust. 1 Konstytucji przez zaskarżony przepis są
nieadekwatne. Jak trafnie wskazał Trybunał, „nawet w powiązaniu z art. 3581 § 3 k.c. przepis
ten [art. 12 ust. 1 ustawy z 1990 r.] nie pozostaje w merytorycznym związku ani ze
wskazanym przez skarżącego aspektem zasady prawa do sądu, ani też z art. 77 ust. 2
Konstytucji. Przepisy te nie blokują bowiem możliwości skutecznego zainicjowania
postępowania przed sądem. Wskazuje na to casus samego skarżącego, który uzyskał
orzeczenie na drodze postępowania sądowego – tyle że niesatysfakcjonujące go ze względu
na uregulowania zawarte w innych zaskarżonych w tej sprawie przepisach” (wyrok z 24
kwietnia 2007 r., SK 49/05, OTK ZU nr 4/A/2007, poz. 29).
Z przedstawionych wyżej powodów, na podstawie o art. 36 ust. 3 w zw. z art. 49
ustawy o TK, Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego
biegu.
6