FS Tax Monthly

FS Tax
Monthly
Polska
Nr 10, październik
2011
CIT
SKOK nie prowadzi działalności gospodarczej
W dniu 14 października 2011 r. Naczelny Sąd Administracyjny wydał wyrok (sygn. akt II FSK
748/10),
), w którym uznał, że skoro Kasa Oszczędnościowo-Kredytowa
redytowa nie prowadzi
działalności gospodarczej skierowanej na zewnątrz,, to do opodatkowania uzyskanego przez
nią przychodu zastosowanie będzie miał art. 12 ust. 1 ustawy o CIT, a nie aart. 12 ust. 3.
Sprawa
prawa dotyczyła Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo-Kredytowej,
Kredytowej, która gromadzi środki
pieniężne wyłącznie swoich członków, udziela im pożyczek i kredytów oraz przeprowadza na
ich zlecenie rozliczenia
rozlicze
finansowe. W związku z tym, Kasa powzięła wątpliwość czy
prawidłowo traktuje uzyskiwane przychody jako związane z działalnością gospodarczą
gospodarczą.
We wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, Kasa
stwierdziła, że prowadzona przez nią działalność statutowa stanowi działalność gospodarczą
w rozumieniu przepisów ustawy o CIT,, a w konsekwencji może on
ona rozliczać przychody
według
g zasad określonych w art. 12 ust. 3 tej ustawy.
Organ podatkowy uznał powyższe stanowisko za nieprawidłowe. Dyrektor Izby Skarbowej
wskazał, że Kasa prowadzi działalność o charakterze niezarobkowym
niezarobkowym, co nie może być uznane
za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 3 pkt 9 Ordynacji podatkowej. Po skorzystaniu
przez strony z dostępnych środków prawnych, w tym skargi kasacyjnej, Naczelny Sąd
Administracyjny orzekł, że na gruncie prawa podatkowego kasy
sy oszczędnościowo
oszczędnościowo-kredytowe
nie są podmiotami prowadzącymi działalność gospodarczą, mimo że np. sądy cywilne je tak
traktują. Sąd podkreślił, że kasy prowadzą działalność niezarobkową i skierowaną wyłącznie
do swoich członków, więc nie mogą rozliczać związanych z tym przychodów wg zasad
określonych w art. 12 ust. 3 ustawy o CIT.
Wniesienie akcji lub udziałów do funduszu inwestycyjnego zamkniętego
stanowi ich odpłatne zbycie
W dniu 14 października 2011 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wydał wyrok
(sygn. akt I SA/Wr 987/11),
987/11 w którym uznał, że wartość certyfikatów iinwestycyjnych
nabywanych przez spółkę
s
w zamian za akcje lub udziały innych spółek stanowi jej przychód,
zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT.
Sprawa dotyczyła spółki akcyjnej, która zamierza zostać uczestnikiem funduszu
inwestycyjnego zamkniętego. W zamian za wydanie certyfikatów inwestycyjnych
inwestycyjnych, spółka
wniesie do funduszu akcje lub udziały,
udziały, w szczególności posiadane akcje spółki komandytowo
komandytowoakcyjnej. W związku z tym, spółka powzięła wątpliwość czy powyższa operacja spowoduje
powstanie u niej przychodu na gruncie ustawy o CIT. We wniosku o wydanie interpretacji
indywidualnej przepisów prawa podatkowego, spółka stwierdziła, że objęcie certyfikatów
w funduszu
duszu inwestycyjnym zamkniętym,, w zamian za akcje lub udziały innych spółek, nie
rodzi powstania przychodu podatkowego dla osoby prawnej, która je obejmuje.
FS Tax Monthly
Polska
PwC  Nr 10, październik 2011
Strona 2
Organ podatkowy uznał powyższe stanowisko za nieprawidłowe. Na skutek skargi spółki,
Wojewódzki Sąd Administracyjny orzekł, że poprzez wniesienie papierów wartościowych lub
udziałów w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością do funduszu inwestycyjnego (w zamian
za certyfikaty inwestycyjne) dochodzi do ich zbycia na rzecz funduszu oraz do jednoczesnego
nabycia innych papierów wartościowych - certyfikatów inwestycyjnych. W konsekwencji,
wartość nabytych certyfikatów będzie przychodem spółki.
Opłaty bankowe za niezrealizowany kredyt stanowią koszty pośrednie
W dniu 4 października 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał interpretację
indywidualną (sygn. IPPB5/423-724/11-2/RS), w której stwierdził, że opłaty bankowe
poniesione przez spółkę w związku ze złożonym wnioskiem o kredyt, w sytuacji, gdy spółka
zrezygnowała z jego zaciągnięcia, nie będą stanowiły tzw. kosztów bezpośrednich.
Sprawa dotyczyła spółki zajmującej się działalnością deweloperską, która w związku
z przewidywanymi problemami z płynnością finansową złożyła wniosek kredytowy, za która
trzeba było uiścić sumę bezzwrotnych opłat bankowych. Kiedy po pewnym czasie okazało się,
że zyski ze sprzedaży jednej z ukończonych inwestycji gwarantują płynność w wystarczającym
stopniu, spółka zrezygnowała z wykorzystania środków pozostawionych do jej dyspozycji
przez bank. W związku z tym, spółka powzięła wątpliwość czy przedmiotowe opłaty bankowe
mogą zostać zakwalifikowane jako tzw. bezpośrednie koszty uzyskania przychodu.
We wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, spółka
stwierdziła, że zapłata opłat bankowych związanych z kredytem, który miał zostać zaciągnięty
na finansowanie konkretnej inwestycji, stanowi tzw. koszt bezpośredni, który będzie można
odliczyć dopiero w roku podatkowym, w którym zostaną osiągnięte odpowiadające mu
przychody. Organ podatkowy uznał to stanowisko za nieprawidłowe. Dyrektor Izby
Skarbowej stwierdził, że przedmiotowe opłaty nie przyczynią się bezpośrednio do pozyskania
przychodu ze sprzedaży lokali, więc stanowią tzw. koszty pośrednie i zgodnie z art. 15 ust. 4d
i ust. 4e ustawy o CIT, powinny być ujęte w kosztach podatkowych w dacie ich poniesienia.
VAT
Sprzedaż trudnych wierzytelności wymagalnych po cenie niższej od ich wartości
nominalnej
W dniu 27 października 2011 r. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wydał wyrok
(sygn. akt C‑93/10), w którym uznał, że podmiot, który na własne ryzyko nabywa trudne
wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej, nie świadczy odpłatnie usługi
w rozumieniu art. 2 pkt 1 szóstej dyrektywy i nie dokonuje czynności z zakresu działalności
gospodarczej objętej zakresem stosowania tej dyrektywy, jeżeli różnica między wartością
nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla ich rzeczywistą
ekonomiczną wartość w chwili sprzedaży.
Sprawa dotyczyła niemieckiej spółki, która nabyła od jednego z banków zabezpieczone
hipoteką wymagalne wierzytelności z tytułu wypowiedzianych umów kredytowych. Wobec
wielkości dokonanych już spłat, wartość umowna wierzytelności została ustalona znacznie
poniżej ich wartości nominalnej. Strony uznały, że nabywając wierzytelności, nabywca nie
świadczy sprzedającemu usługi podlegającej opodatkowaniu. Uzgodniły jednak, że w razie
gdyby organy podatkowe nie podzieliły tego poglądu, różnicę między wartością umowną
wierzytelności a ostateczną ceną sprzedaży należy uznać za wynagrodzenie za usługę.
Spółka we wstępnym zeznaniu z tytułu podatku obrotowego wykazała powyższą różnicę jako
wynagrodzenie za objętą opodatkowaniem usługę na rzecz sprzedającego. Następnie złożyła
wniosek o odwołanie swojego zeznania, który został uznany za bezzasadny. Na skutek skargi
spółki, niemiecki sąd stwierdził, że w odróżnieniu od właściwego faktoringu, cesja trudnych
FS Tax Monthly
Polska
PwC  Nr 10, październik 2011
Strona 3
wierzytelności nie stanowi świadczenia usługi na rzecz sprzedającego podlegającej
opodatkowaniu podatkiem obrotowym i uwzględnił skargę spółki. Ostatecznie, po
skorzystaniu przez strony z dostępnych środków prawnych, Federalny Trybunał Finansowy
postanowił zawiesić postępowanie i zwrócić się do TSUE z pytaniem prejudycjalnym.
Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (trzecia izba) orzekł, iż artykuł 2 pkt 1 i art. 4
szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. należy interpretować w ten
sposób, że podmiot, który na własne ryzyko nabywa trudne wierzytelności po cenie niższej
od ich wartości nominalnej, nie świadczy odpłatnie usługi w rozumieniu art. 2 pkt 1 i nie
dokonuje tym samym czynności z zakresu działalności gospodarczej objętej zakresem
stosowania wspomnianej dyrektywy, jeżeli różnica między wartością nominalną tych
wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych
wierzytelności w chwili sprzedaży.
Obsługa doładowań telefonów komórkowych wymaga wystawienia faktury
przez bank
W dniu 14 października 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wydał interpretację
indywidualną (sygn. ILPP2/443-1090/11-2/MN), w której stwierdził, że dokonując
potrącenia prowizji z tytułu transferu środków pieniężnych z rachunku klienta na rachunek
kontrahenta w związku z płatnością za doładowanie telefonów komórkowych, bank świadczy
usługę i z tego tytułu zobowiązany jest do wystawienia faktury VAT na zasadach ogólnych.
Sprawa dotyczyła banku, który zawarł z kontrahentem umowę o współpracy w zakresie
obsługi doładowań kont telefonów komórkowych pre-paid za pośrednictwem swojego
systemu transakcyjnego. Bank będzie dokonywał transferu środków pieniężnych z rachunku
klienta na rachunek kontrahenta tytułem płatności za doładowanie oraz potrącał należną mu
prowizję z kwot pobranych płatności wpłacanych na konto rozliczeniowe kontrahenta. W
związku z tym, bank powziął wątpliwość czy z tytułu zakupu usługi doładowania telefonów
komórkowych cięży na nim obowiązek wystawienia faktury VAT.
We wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, bank
stwierdził, że usługa transferu funduszy z danego konta bankowego na inne nośniki
pieniądza, takie jak kredyt na rozmowy przez telefony komórkowe stanowi element usługi
„prowadzenia rachunków pieniężnych” wskazanej w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT
i podlega zwolnieniu, zatem nie rodzi obowiązku wystawienia faktury. Organ podatkowy
uznał to stanowisko za nieprawidłowe. Dyrektor Izby Skarbowej stwierdził, że dokonując
potrącenia prowizji z tytułu transferu środków pieniężnych, bank świadczy usługę na rzecz
kontrahenta i z tego tytułu zobowiązany jest do wystawienia faktury VAT na zasadach
ogólnych określonych w art. 106 ust. 1 ustawy o VAT oraz w § 4 ust. 1 rozporządzenia
Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym
podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług,
do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.
Obsługa zajęć egzekucyjnych podlega zwolnieniu
W dniu 11 października 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wydał interpretację
indywidualną (sygn. ILPP1/443-805/10/11-S/AKr), w której stwierdził, że obsługa zajęć
egzekucyjnych wykonywana na rzecz banku korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1
pkt 1 ustawy o VAT w związku z poz. 3 załącznika nr 4 do tej ustawy.
Sprawa dotyczyła spółki, która na podstawie umowy podpisanej z bankiem chce rozpocząć
świadczenie usługi obsługi zajęć egzekucyjnych. Usługa będzie polegała na: blokowaniu
środków zgromadzonych na rachunkach bankowych z tytułu zajęć komorniczych na wniosek
FS Tax Monthly
Polska
PwC  Nr 10, październik 2011
Strona 4
upoważnionych organów, monitorowaniu i dokonywaniu wypłat środków w celu
zaspokojenia organu egzekucyjnego, prowadzeniu korespondencji z organami
egzekucyjnymi, realizacji wyłączeń z zajęć rachunków, realizacji zmian wysokości i uchyleń
zajęć egzekucyjnych. W związku z tym, spółka powzięła wątpliwość czy przedmiotowa usługa
będzie zwolniona od VAT.
We wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, spółka
stwierdziła, że obsługa zajęć egzekucyjnych stanowi usługę pomocniczą do usług
pośrednictwa finansowego i podlega zwolnieniu. Organ podatkowy początkowo uznał to
stanowisko za nieprawidłowe, jednak biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku
wydanym na skutek skargi spółki (sygn. akt I SA/Łd 235/11), ostatecznie przychylił się do jej
argumentacji. Dyrektor Izby Skarbowej wskazał, że przedmiotowe usługi nie są ściąganiem
długów, więc nie będą wyłączone ze zwolnienia na podstawie pkt 1-9 poz. 3 załącznika nr 4 do
ustawy o VAT, które dotyczą m.in. ściągania długów oraz faktoringu.
Pośrednictwo banku przy sprzedaży produktów spółki z tej samej grupy
kapitałowej
W dniu 11 października 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wydał interpretację
indywidualną (sygn. ILPP4/443-485/11-2/ISN), w której stwierdził, że tylko czynność
polegająca na pośrednictwie w sprzedaży produktów bankowych spółki z grupy w oddziałach
banku i poprzez kanały zdalne będzie korzystała ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt
38 ustawy o VAT.
Sprawa dotyczyła banku, który na podstawie umowy agencyjnej zawartej ze spółką należącą
do tej samej grupy kapitałowej ma świadczyć kompleksową usługę pośrednictwa w zakresie
sprzedaży produktów (pożyczek ratalnych i pożyczek gotówkowych) tej spółki. W celu
poprawnej realizacji przedmiotowej usługi, bank będzie m.in.: wspierał proces sprzedaży
produktów finansowych, obsługiwał aplikacje pożyczkowe oraz pośredniczył (na mocy
udzielonego pełnomocnictwa) w sprzedaży produktów w oddziałach własnych i partnerskich,
a także poprzez kanały zdalne. Ponadto, bank będzie podejmował i wykonywał szereg
czynności dodatkowych, które w ocenie banku umożliwiają właściwe wykonywanie
wymienionych czynności pośrednictwa, w tym m.in.: obsłudze kasowej pożyczek, wsparciu
w zakresie monitoringu portfela pożyczek i ich spłat.
Prace
legislacyjne
We wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, bank
stwierdził, że świadczona przez niego kompleksowa usługa podlega zwolnieniu na podstawie
art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy VAT, jako pośrednictwo w świadczeniu usług udzielania kredytów
lub pożyczek pieniężnych. Organ podatkowy jednakże uznał to stanowisko za prawidłowe
tylko w części. Dyrektor Izby Skarbowej wskazał, że jedynie czynności pośrednictwa w
sprzedaży produktów w oddziałach banku i poprzez kanały zdalne będą korzystały ze
zwolnienia. Natomiast czynności wykonywane przez bank niejako w zastępstwie jednej ze
stron umów pożyczek nie powinny być traktowane jako element kompleksowej usługi
pośrednictwa.
Wszedł w życie protokół do polsko-szwajcarskiej umowy o unikaniu
podwójnego opodatkowania
W dniu 17 października wszedł w życie Protokół podpisany w Warszawie dnia 20 kwietnia
2010 r. do Konwencji między Rzeczpospolitą Polską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie
unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku,
sporządzonej w Bernie dnia 2 września 1991 r.
FS Tax Monthly
Polska
PwC  Nr 10, październik 2011
Strona 5
Protokół rozszerza Konwencję o pełną klauzulę wymiany informacji podatkowych, opartą na
artykule 26 Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku. Klauzula
ta spełnia aktualne standardy krajów OECD w zakresie wymiany informacji podatkowych
i stanowi m.in. podstawę do obustronnej wymiany informacji znajdującej się w posiadaniu
banków.
Ponadto Protokół wprowadza zmiany w zakresie opodatkowania dywidend, odsetek
i należności licencyjnych w relacjach polsko-szwajcarskich oraz dostosowuje wiele z zapisów
Konwencji do aktualnej polityki polskiej w zakresie umów o unikaniu podwójnego
opodatkowania.
Kontakt*
Camiel van der Meij
+(022) 523 4959
[email protected]
Tomasz Szczepanik
+(022) 523 4896
[email protected]
Maciej Wilczkiewicz
+(48) 502 18 4533
[email protected]
Wiktor Szczypiński
+(022) 523 4969
[email protected]
*jeśli informacje zawarte w tej publikacji są dla Państwa interesujące, lub też jeśli mają
Państwo pytania lub uwagi, prosimy o kontakt: [email protected]
Więcej informacji o prezentowanych orzeczeniach i interpretacjach znajdą Państwo w
serwisie www.taxonline.pl
Niniejszy materiał nie zawiera opinii PwC i w żadnym razie nie powinien być traktowany, jako komentarz PwC w odniesieniu do
podnoszonych tematów. Ponadto niniejszy materiał ma charakter wyłącznie informacyjny i nie może stanowić jedynej podstawy
podejmowanych działań. Pragniemy zwrócić uwagę, iż pisemne uzasadnienia orzeczeń niekiedy różnią się od uzasadnień ustnych,
dlatego w celu uzyskania bardziej szczegółowych informacji należy zapoznać się z treścią pisemnego uzasadnienia orzeczenia.
© 2011 PricewaterhouseCoopers Sp. z o.o. Wszystkie prawa zastrzeżone. W tym dokumencie nazwa "PwC" odnosi się do
PricewaterhouseCoopers Sp. z o.o., firmy wchodzącej w skład sieci PricewaterhouseCoopers International Limited, z których każda
stanowi odrębny i niezależny podmiot prawny.