179/5/B/2006 POSTANOWIENIE z dnia 21 września 2006 r. Sygn

179/5/B/2006
POSTANOWIENIE
z dnia 21 września 2006 r.
Sygn. akt Ts 59/05
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Teresa Dębowska-Romanowska – przewodnicząca
Wiesław Johann – sprawozdawca
Adam Jamróz,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału
Konstytucyjnego z dnia 7 grudnia 2005 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze
konstytucyjnej Krystyny Nasiłowskiej,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE:
W skardze konstytucyjnej z 20 kwietnia 2005 r., wniesiono o stwierdzenie
niezgodności § 5 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w
sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed
sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 221, poz. 2193) w zw. z art. 233 i art. 221 ustawy z
dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U.
Nr 153, poz. 1270 ze zm.) z art. 32, art. 45 ust. 1, art. 78 oraz art. 92 ust. 1 Konstytucji.
Skarżąca zarzuciła w skardze konstytucyjnej naruszenie art. 45 ust. 1 i art. 92 ust. 1
Konstytucji polegające na niestosowaniu przez sądy administracyjne orzekające w jej
sprawie przepisu § 5 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w
sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed
sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 221, poz. 2193; dalej: rozporządzenie) do uiszczania
wpisu stałego od skargi kasacyjnej. Zdaniem skarżącej wskazana praktyka sądowa
niezgodna jest także z art. 32 i art. 78 Konstytucji. Naruszenie praw skarżącej nastąpiło w
wyniku wydania niejasnego przepisu, który nie określał w sposób dostatecznie jasny
zakresu jego zastosowania, gdyby bowiem zaskarżony przepis zawierał stosowne
wyłączenie dotyczące skarg kasacyjnych lub definicję pojęcia „skargi”, nie doszłoby do
wprowadzenia w błąd pełnomocnika skarżącej.
Postanowieniem z 7 grudnia 2005 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania
skardze konstytucyjnej dalszego biegu, uznając zarzuty skarżącej za oczywiście
bezzasadne.
W wydanym orzeczeniu Trybunał wskazał, że warunki opłat w przypadku skargi
kasacyjnej określają szczegółowo przepisy art. 219, art. 221, oraz art. 230 i 231 p.s.a..
Podstawą taką nie jest natomiast zaskarżony przepis § 5 ust. 2 rozporządzenie, albowiem
donosi się on jedynie do skargi wnoszonej przez adwokata lub radcę prawnego do sądu
pierwszej instancji, nie zaś do skargi kasacyjnej. Zaskarżony przepis nie był więc podstawą
wydania ostatecznego orzeczenia o prawach i wolnościach konstytucyjnych skarżącej, o
czym przekonują także załączone do skargi orzeczenia WSA i NSA. Ponadto Trybunał
wskazał, że zasadniczy zarzut sformułowany przez skarżącą w skardze konstytucyjnej
dotyczy praktyki sądowej, polegającej na niestosowaniu przez sądy administracyjne
orzekające w jej sprawie zaskarżonego przepisu § 5 ust. 2 rozporządzenie. W tej praktyce
skarżąca upatruje naruszenia swych praw i wolności konstytucyjnych. Tymczasem zarzut
taki nie może uzasadniać kontroli podejmowanej przez Trybunał Konstytucyjny w ramach
instytucji skargi konstytucyjnej, albowiem nie mieści się w zakresie dopuszczalnej w tym
trybie kontroli. Nadto, jak wynika z treści skargi konstytucyjnej, istota zarzutów skarżącej
związana jest z istniejącym w jej przekonaniu swoistym „pominięciem ustawodawczym”.
Biorąc pod uwagę dotychczasowe orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego, należy
uznać, że nawet tak rozumiany zarzut uznany musiałby być za oczywiście niezasadny, ze
względu na treść przepisu art. 221 p.s.a., który określa jednoznacznie skutki nienależytego
opłacenia szczególnego środka zaskarżenia, jakim jest skarga kasacyjna.
Zażalenie na postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu wniósł
pełnomocnik skarżącej, wskazując, że skarżąca jako podstawę rozstrzygnięcia o
przysługujących jej prawach i wolnościach wskazała nie tylko przepis § 5 ust. 2
rozporządzenie, ale także przepisy art. 221 i 233 p.s.a. Wskazała ponadto, że niezgodność
zaskarżonych przepisów wynika w jej przekonaniu z przyjętej przez sądy administracyjne
wykładni, która kształtuje treść normatywną przepisów.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, zaś zarzuty podniesione w zażaleniu
nie podważają ustaleń dokonanych w przedmiotowym postanowieniu i w ocenie Trybunału
nie zasługują na uwzględnienie.
Zarzuty sformułowane w zażaleniu stanowią w części powtórzenie stanowiska
skarżącej, wobec tego znajdują do nich zastosowanie uwagi sformułowane przez Trybunał
w zaskarżonym postanowieniu z 7 grudnia 2005 r.
Jak wynika z treści skargi konstytucyjnej zarzut skarżącej dotyczył niezgodności z
wskazanymi wzorcami konstytucyjnymi przepisu § 5 ust. 2 rozporządzenie w związku z
art. 233 i art. 221 p.s.a. Zarzuty skierowane przeciwko treści przepisów ustawy były więc
immanentnie związane z zarzutem dotyczącym przepisu § 5 ust. 2 rozporządzenie i tylko w
tym kontekście mogły być rozpatrywane. Skoro więc zasadnie Trybunał uznał, że
zaskarżony przepis § 5 ust. 2 rozporządzenie nie był podstawą orzeczenia w sprawie
skarżącej, a tym samym nie może być przedmiotem kontroli w trybie skargi konstytucyjnej
to tym samym uznał niedopuszczalność orzekania w zakresie wskazanych pomocniczo
przepisów ustawy.
Ponadto wskazać należy, że postanowieniem z 7 marca 2006 r. (sygn. SK 11/05)
wydanym w innej sprawie, Trybunał Konstytucyjny uznał, iż art. 221 p.s.a. jest zgodny z
art. 45 ust. 1 oraz nie jest niezgodny z art. 77 ust. 2 Konstytucji. W tym samym orzeczeniu
Trybunał Konstytucyjny uznał, że § 5 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16
grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w
postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 221, poz. 2193) jest niezgodny
z art. 221 ustawy powołanej w punkcie 1 oraz z art. 2 Konstytucji.
Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, należało nie uwzględnić zażalenia
wniesionego na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania niniejszej
skardze konstytucyjnej dalszego biegu.
2