Messner [atak chaosem]

ATAK CHAOSEM. ROSJA REALIZUJE NA UKRAINIE STRATEGIĘ CARSKIEGO OFICERA
Zbigniew Parafianowicz, Michał Potocki 2014-04-14 07:11
Demonstracje i manifestacje na tyłach wroga. Sianie niepokoju. Demoralizacja ludzi plus terror. Brak
jakichkolwiek zasad. To doktryna opracowana przez byłego oficera carskiego Jewgienija Messnera.
Były przewodniczący Parlamentu Europejskiego, który za rządów Wiktora Janukowycza negocjował
uwolnienie Julii Tymoszenko, w wywiadzie dla DGP [Dziennik Gazeta Polska] sytuację na Ukrainie
określa mianem strategii wielkiego kłamstwa. Separatystyczne rebelie w Donbasie i na
Charkowszczyźnie, które Kreml nazywa rosyjską wiosną, jego zdaniem są współczesną próbą
rozbioru niepodległego państwa.
Prowokowanie secesji doskonale się wpisuje w opracowaną w latach 60. XX wieku przez byłego
carskiego oficera Jewgienija Messnera koncepcję wojny-chaosu – bez zasad, bez linii frontu,
z natłokiem propagandowych półprawd i kłamstw, wielką presją gospodarczą oraz dyplomatyczną.
Władimir Putin oprócz próby podporządkowania sąsiada testuje nowy model wojny. Koncepcja
Messnera jest obecnie realizowana nad Dnieprem. Oto jej elementy:
1. zamęt i rebelia
Po tym jak w lutym Wiktor Janukowycz zbiegł z kraju, na wschodzie i południu Ukrainy głośno
formułowano żądania szerokiej autonomii - w skrajnym wariancie – niepodległości. Nieoznakowane
siły "samoobrony Krymu", a faktycznie oddziały Federacji Rosyjskiej oderwały półwysep od
Ukrainy. Dziś podobny scenariusz z umiarkowanym powodzeniem realizowany jest we wschodnich
obłastiach. Donieck, Charków, Ługaństw, Mikołajów – tam separatyści zajmują budynki władz
lokalnych i delegatur służb specjalnych. Liderzy są z importu, o czym świadczy ich słaba znajomość
topografii miast. W Charkowie zamiast budynku miejskich władz zajęto np. teatr.
2. akty terroru
Uzupełnieniem rebelii w wojnie-chaosie są akty terroru. W ograniczonej skali dochodziło już do nich
na Ukrainie. W marcu w Armiańsku porwano piątkę dziennikarzy i aktywistów, których następnie
przez kilka dni więziono w Sewastopolu. W tym czasie na porwanych symulowano egzekucje,
przystawiając do skroni nienaładowaną broń. Pod koniec marca porwano również płk. Jurija
Mamczura, dowódcę Sewastopolskiej Brygady Lotnictwa Taktycznego w Belbeku. Wraz z nim pięciu
innych ukraińskich oficerów. Po kilku dniach wszyscy zostali zwolnieni. W Charkowie z kolei
w ubiegłym tygodniu zajęto i zaminowano budynek SBU. Rząd w Kijowie przed zaplanowanymi na
koniec maja wyborami prezydenckimi obawia się zamachów w stolicy. Takie wydarzenia działają na
korzyść Kremla, który z jednej strony eksploatuje tezę o rozpadzie państwa ukraińskiego,
a z drugiej – szuka pretekstu do wsparcia rosyjskojęzycznej ludności.
3. brak wyraźnej linii frontu
W teorii wojny-chaosu Messnera kluczowe jest doprowadzenie do sytuacji, w której trudno
jednoznacznie odpowiedzieć na pytanie: czy to już wojna? Dla Rosjan na Ukrainie taka sytuacja
jest wygodna – obniża temperaturę międzynarodowej krytyki. Jawna inwazja wiązałaby się ze
znacznie wyższymi kosztami. Przynajmniej na kilka miesięcy Władimir Putin musiałby się liczyć
z izolacją. W grę wchodzą również znacznie dotkliwsze niż obecnie sankcje. Wojna prowadzona jest
punktowo: w ratuszu miejskim, budynkach administracji obwodowej, na centralnych placach
wschodnioukraińskich miast.
4. wsparcie ze strony regularnej armii
Mimo braku jednoznacznie zakreślonej linii frontu koncepcja Messnera zakłada wsparcie wojnychaosu regularnymi oddziałami. Ich siła ma być gwarancją dla rebeliantów. W tej chwili na granicy
z Ukrainą stacjonuje 40 tys. rosyjskich żołnierzy. Według dowódcy zjednoczonych sił NATO
w Europie gen. Philipa M. Breedlove’a te siły w ciągu 12 godzin można przygotować do inwazji na
pełną skalę. Breedlove jest przekonany, że Rosjanom wystarczy od 3-5 dni na osiągnięcie celu. Od
zachodu Ukrainę otaczają rosyjskie siły stacjonujące w Naddniestrzu, separatystycznej republice,
która na początku lat 90. oderwała się od Mołdawii.
5. finansowe i organizacyjne wsparcie z zagranicy
Nie ma żadnych dowodów, że rosyjska wiosna na wschodzie i południu Ukrainy jest finansowana
z Rosji. Według szefa MSW Arsena Awakowa ślady prowadzą wprost do prezydenta Władimira
Putina. Faktem jest jednak pomoc organizacyjna. Służba Bezpieczeństwa Ukrainy zatrzymała
w ostatnich kilku tygodniach więcej rosyjskich szpiegów i dywersantów niż podczas 22,5 roku
istnienia niepodległej Ukrainy.
Z kolei na antenie radia Russkaja Służba Nowostiej pojawiła się rozmowa z dowódcą oddziału, który
zajął administrację obwodową w Doniecku. Na pytanie dziennikarki, czy jest Ukraińcem, odparł:
– Nie, przyjechałem z Tuły, żeby pomóc bratniemu narodowi.
6. problemy humanitarne i ich celowa eskalacja
Separatyści grają na strachu mieszkańców południa i wschodu kraju przed zmitologizowanym
banderowskim Sektorem Prawicowym. W Zagłębiu Donieckim kolportowano plotkę o tym, że Kijów
ma pobrać od górników jednorazowy 30-proc. podatek na odbudowę Majdanu Nezałeżnosti. Tworzą
się obywatelskie patrole poszukujące banderowców. – Faszyści chcą nas zakazić szczepionkami. Nie
pozwalajcie szczepić dzieci. Mężczyzn chcą zlikwidować, kopalnie zamknąć, a kobiety – do robót
polowych – krzyczano na wiecu w Ługańsku. Eskalacji problemów humanitarnych, związanych ze
złą sytuacją finansów publicznych, służy też kolejny punkt koncepcji Messnera, czyli presja
gospodarcza.
7. presja gospodarcza
Kijów boryka się z dramatycznym spadkiem kursu hrywny. Wczoraj [13 kwietnia 2014 r.] dolar na
rynku międzybankowym osiągał cenę 13,8 hrywny, podczas gdy uzasadniony ekonomicznie wydaje
się kurs bliższy 10 hrywnom. Dramat byłby mniejszy, gdyby nie działania Moskwy. Gazprom
pozbawił Ukrainę zniżek na dostarczany gaz, w wyniku czego między marcem a kwietniem jego
cena wzrosła ze 268 dolarów do 485 dolarów za 1 tys. m sześc. Rosjanie nie wykluczają, że będą
się domagali zwrotu równowartości zniżek (nawet 11 mld dol.). Do tego należy dodać problemy
ukraińskiego biznesu w Rosji, czego symbolem jest blokada przez siły specjalne fabryki Roszena
w rosyjskim Lipiecku. Roszen należy do Petra Poroszenki, faworyta majowych wyborów
prezydenckich na Ukrainie.
8. presja propagandowa
Rosyjskie kanały informacyjne przeszły na tryb wojenny. Według ekspertów rosyjskiej grupy
Antipropaganda, analizującej treści przekazywane przez telewizje, nawet 93 proc. czasu
antenowego programów informacyjnych ma zabarwienie propagandowe, dezinformujące. Do
awangardy należy państwowy Pierwyj Kanał. Hitem rosyjskiego internetu był niejaki Andrij Pietkow.
NTW przedstawiła go w swoim materiale jako działacza Sektora Prawicowego, który przywiózł
z Niemiec 500 tys. euro wsparcia i trenował sektorowców w dziedzinie zamachów terrorystycznych.
Z kolei kanał Rossija uczynił Pietkowa... ofiarą napaści sektorowców. Nawet dekoracji nie zmienili –
napisał znany rosyjski bloger Rustiem Adagamow.
9. presja dyplomatyczna
Propaganda jest uzupełniana przez akcje dyplomatyczne. Celem Kremla jest przekonanie świata, że
nowe władze Ukrainy są nielegalne, a jedynym wyjściem dla kraju jest spełnienie żądań Moskwy:
federalizacja kraju i uczynienia z rosyjskiego drugiego języka urzędowego. Tej tezie towarzyszy
sugestia, że majowe wybory mogą zostać przez Moskwę uznane za nielegalne. Takie jest naczelne
przesłanie w kontaktach Kremla z przedstawicielami USA i Europy.
* Jewgienij Eduardowicz Messner, ros. Евгений Эдуардович Месснер (ur. 16 września 1891 r. w Odessie,
zm. 30 września 1974 r. w Buenos Aires w Argentynie) – rosyjski wojskowy (pułkownik), szef oddziału
propagandowego sztabu 1 Rosyjskiej Armii Narodowej pod koniec II wojny światowej, emigracyjny publicysta,
pisarz, działacz kombatancki i teoretyk wojskowości (…) W grudniu 1947 r. wyjechał do Argentyny. W Buenos
Aires działał aktywnie w Rosyjskim Związku Ogólnowojskowym (ROWS), Stowarzyszeniu Rosyjskich Oficerów
Sztabu Generalnego oraz pułkowych i innych zrzeszeniach. W latach 50. współtworzył południowoamerykański
oddział Instytutu Badań Problemu Wojny i Pokoju im. prof. gen. Nikołaja N. Gołowina. Publikował liczne artykuły
w rosyjskiej prasie emigracyjnej. Napisał kilka książek, w tym „Мятеж – имя Третьей Всемирной” (pol. '”Bunt imię Trzeciej Światowej'”) (1960) i „Всемирная Мятежевойна” (pol. „Światowa Miatieżewojna”) (1971).
Opisywał i analizował w nich konflikt zbrojny nowego typu (ukuł dla niego termin „мятежевойна”), a także takie
formy wojowania, jak globalny terroryzm, ruch powstańczy, czy partyzantka ludowa.