Program prac konser.

Transkrypt

PROGRAM PRAC KONSERWATORSKICH
1. Dane o obiekcie
Szalet zlokalizowano na terenach zajmowanych przez budynki „Starej Apteki” przy ulicy
Teatralnej. W 1663 roku do północnej ściany Wielkiej Zbrojowni zaczęto budowę wytwórni
amunicji. Budynek nazwano Ŝartobliwie „Stara Apteką” bowiem wyrabiano tutaj pigułki, czyli
kule do broni palnej. W linii fasady zachodniej wzniesiono mur z bramą pośrodku, który zamykał obszerny dziedziniec. W 1945 budynki zrujnowano, 1966 odbudowano jako magazyn włączony w kompleks zaplecza Teatru WybrzeŜe. Fasada ceglano-kamienna, na cokole z głazów
granitowych.
Fasada szaletu jest fragmentem muru dawnego dziedzińca. Mur zachowany niemal w całości bez dawnego zwieńczenia bramy, w którego miejscu nadwieszony jest nad uliczką łącznik
między Teatrem a zapleczem. Program prac konserwatorskich dotyczy wyłącznie fasady zewnętrznej zachodniej toalet. Pozostałe ściany wewnętrzne są murami wykonanymi z cegły
współczesnej maszynowej murowanej na zaprawie cementowo-wapienniczej. W wykonanych
odkrywkach nie stwierdzono obecności cegieł historycznych. JednakŜe nie wyklucza się ich
obecności. Po skuciu glazury z ścian i stwierdzeniu obecności historycznej substancji program
prac konserwatorski zostanie uszczegółowiony.
2. Dane o materiale.
2.1. Elementy ceramiczne
Mury z cegły renesansowej ręcznie formowanej, porowatej. Oryginalna ceramika jest w
wielu miejscach zniszczona lub częściowo wymieniona na współczesną. Cegła barwy jasnoczerwonej, charakteryzuje się niską wytrzymałością mechaniczną. Jej średnie wymiary to około: 30-31cm x 14-15cm x 7,5-8,5cm. Cegły wymurowano w wątku krzyŜykowym. Cegła renesansowa jest słaba, bardzo nasiąkliwa i ulega daleko idącej degradacji. Wykonana ze złej jakości gliny morenowej, zwałowej pochodzenia polodowcowego. Charakteryzuje się niejednolitą i
niejednorodną strukturą. Ceramika jest zapiaszczona, chuda wymieszana z tłustymi oczkami
margla ułoŜonymi naprzemiennie z okruchami skalnymi oraz oczkami pirytu. W jej strukturze
moŜna zauwaŜyć fragmenty skalne, obtoczone, o wielkości dochodzącej do 1 cm średnicy.
RóŜna rozszerzalność termiczna składników gliny podczas suszenia oraz wypału prowadzi do
powstawania mikropęknięć, a co za tym idzie obniŜa trwałość wyrobu. Znajdujące się w jej
masie dość duŜe grudki margla, a więc szkodliwe związki węglanu wapnia, niebezpieczne są
juŜ w wielkości 1 – 2mm.
Podczas wypału tak zanieczyszczonej gliny, węglan wapnia ulega przemianie w tlenek
wapnia, (wapno palone). Natomiast siarczek wapnia, obecny tu pod postacią pirytu, częściowo
ulatnia się uwalniając znaczne ilości dwutlenku siarki. Powstające związki siarki, w połączeniu
z marglem tworzą siarczan wapnia, (gips). Przereagowanie margla z pirytem powoduje zasiarczenie cegieł znajdujących się jeszcze w cegielni. Cegła złej jakości wmurowana w obiekt ulega dalszym zniszczeniom pod wpływem atmosfery. Zawarte w cegłach okruchy wapna palonego, w styczności z wilgocią, są gaszone w murze, co powoduje pękanie i destrukcję granularną
materiału. Tego typu materiał jest szczególnie podatny na zniszczenia w bezpośredniej styczności ze szkodliwymi czynnikami atmosferycznymi. NajpowaŜniejszym problemem wpływającym na duŜe zniszczenia materiału oryginalnego jest jego znaczna porowatość.
PRZEBUDOWA SZALETU GDAŃSK ul. Teatralna 2
1
W XX wieku przemurowano i naprawiono miejsca zniszczone, np. ościeŜe przebitych
otworów drzwiowych. Korzystano z cegieł współczesnych, maszynowych, pełnych, jasnoczerwonych o uśrednionych wymiarach 25cm x 12cm x 6cm
Do elementów ceramicznych naleŜy równie zaliczyć pokrycie attyki ceramiczną dachówką „holenderką”. Jest to dachówka współczesna.
2.2. Elementy kamienne
Do wymurowania cokołu od strony „Starej Apteki” uŜyto ciętego kamienia granitowego
(eratyku), łączonego na zaprawę wapienną. UŜyty kamień to skała magmowa, zbita, nienasiąkliwa pochodzenia polodowcowego, występująca na Pomorzu w formie otoczaków. Granity to
skały magmowe, głębinowe charakteryzujące się brakiem nasiąkliwości, podciągania kapilarnego oraz duŜą wytrzymałością na czynniki zewnętrzne. Idealnie nadają się na fundamenty.
Głównymi minerałami skałotwórczymi są: kwarc, skalenie i miki. Najmniej odpornymi z wymienionych są skalenie, które pod wpływem wody i dwutlenku węgla ulegają kaolinizacji lub
serycytyzacji w zaleŜności od rodzaju skalenia z większą lub mniejszą zawartością minerału
potasowego.
W na granicy fasady budynku toalet zlokalizowane są równieŜ elementy wykonane z
piaskowca gotlandzkiego. Są to kamienne klińce znajdujące się w ościeŜu portalowym bramy
oraz boniowanie naroŜnika fasady Wielkiej Zbrojowni. Piaskowiec to średnioziarnista, zwięzła
skała osadowa powstała w wyniku sedymentacji ziaren kwarcu, skaleni, miki oraz okruchów innych
skał i minerałów o średnicy 0,02-2 mm za pomocą spoiwa ilastego, krzemionkowego, wapnistego
(kalcytowego). Elementy kamienne wykonane z piaskowca występujące na elewacji są zlokalizowane poza zakresem objętym opracowaniem.
2.3. Zaprawa murarska.
Oryginalną zaprawę murarską z połowy XVII wieku jest to masa wapienno-piaskowa,
wykonana z dobrej jakości wapna, dobrze dołowanego, zmieszanego z drobnym i średnioziarnistym, jednorodnym piaskiem kwarcowym jako wypełniaczem. Ziarna kwarcu dochodzą do
średnicy 1 mm, natomiast sporadycznie występujące, nie wymieszane grudki wapna. Zaprawa
jest barwy jasno kremowej.
Zaprawa współczesna znajduje się między w przemurowaniach ościeŜy, w miejscach
wypełnienia ubytków . Jest to zaprawa bardzo mocna, cementowo-wapienna w kolorze kremowo-szarym. Widoczne są niewielkie grudki wapna o średnicy do 0,5 mm. Kruszywo średnioziarniste, ale zdarzają się elementy wielkości 1 cm.
2.4. Spoina.
Spoina pierwotna, charakteryzuje się tym samym składem oraz cechami fizykomechanicznymi, co zaprawa do murowania. Jest to masa wapienno-piaskowa, wykonana z dobrej jakości wapna, dobrze dołowanego, zmieszanego z drobnym i średnioziarnistym, jednorodnym piaskiem kwarcowym jako wypełniaczem. Ziarna kwarcu dochodzą do średnicy 1 mm,
natomiast sporadycznie występujące, nie wymieszane grudki wapna, do 10 mm.
Oryginalny spoina jest nierówna. Jej szerokość wynosi od 15 do 25 mm. Barwa zaprawy jasno
kremowa.
Współczesne spoinowanie wykonano szczelną, ciemną zaprawą cementową, która odpryskuje i odpada wraz z zaprawą spodnią, wapienną. Występuję w miejscach współczesnych
przemurowań.
2
3. Stan zachowania i przyczyny zniszczeń
3.1. Mury
Stan zachowania mury fasady jest średnim i niejednorodny, adekwatnym do długiego
czasu eksploatacji.
Cegła oryginalna jest miejscami mocno zdezintegrowana, łuszczy się i osypuje. W niektórych partiach brakuje lica. Taki stan spowodowany jest przede wszystkim złej jakości materiałem uŜytym do ręcznie wyrabianych cegieł. Cegła złej jakości wmurowana w obiekt ulega
ciągłej, postępującej degradacji pod wpływem atmosfery. Dezintegrację dopełniła korozja
chemiczna polegająca na zasoleniu materiału porowatego, krystalizacji soli w porach przypowierzchniowych oraz korozja fizyczna, mrozowa, spowodowana przesiąknięciem cegieł wilgocią i rozsadzaniu ich struktury podczas spadków temperatury poniŜej 0°C. Najmocniej zniszczone są odcinki fasady nad nadproŜami drzwiowymi i pod okapem ścianki attykowej . Zniszczenia te sięgają głębokością do kilku centymetrów.
Powierzchnia murów pokryta jest zabrudzeniami pochodzenia atmosferycznego i organicznego (odchody ptaków). Najgrubsze i najciemniejsze nawarstwienia znajdują się w miejscach
nie opłukiwanych przez deszcz. Na całej elewacji widoczne są przemurowania oraz napraw.
Mury naleŜy oczyścić, uzupełnić brakujące lub zwietrzałe spoiny zaprawą wapienną. Usuwając
wtórne wymurowania cegłą współczesną, zaprawy i spoiny cementowe.
4. ZałoŜenia konserwatorskie
ZałoŜenia
Jedynym elementem posiadającym wartość historyczną jest mur frontowy wykonany z cegły
ceramicznej. Dla zachowania muru w dobrej kondycji naleŜy w ramach prac konserwatorskich
zabezpieczyć przed szkodliwym wpływem wód gruntowych i destrukcyjnym działaniem
szczelnych okładzin ceramicznych na wewnętrznej płaszczyźnie murów. Bezwzględnie naleŜy
usunąć istniejącą okładzinę z płytek glazurowanych i zaprawy cementowej. Powierzchnię muru
poddać całkowitej rewaloryzacji i wykończyć ją zgodnie z rozwiązaniem projektowym jako
powierzchnię licową zhydrofobizowaną, lub teŜ zabezpieczyć tynkami renowacyjnymi, malowanymi otwartymi dyfuzyjnie farbami (np. silikonową) z fragmentarycznie pozostawionym
fragmentem licowanym.
Uczytelnić wartości estetyczne i rozwiązania formalne, techniczne zamierzone przez wszystkich projektantów oraz budowniczych, którzy przyczynili się do powstania oraz rozbudowy
muru w okresie od powstania obiektu do początku XX wieku.
Usunąć przyczyny i skutki destrukcji obiektu oraz zabezpieczyć go przed dalszym niszczeniem
w przyszłości.
Prawidłowe rozwiązanie problematyki konserwatorskiej wymaga jednoznacznego określenia sposobu estetycznego opracowania poszczególnych elementów architektonicznych muru.
Głównym zadaniem będzie usunięcie zewnętrznych, szpecących, powodujących destrukcję
nawarstwień, pękających i kruszących się wtórnych spoin, niewłaściwych wypełnień i zapraw
cementowych, powłok niedyfuzyjnych olejnych z II połowy XX wieku.
Zaproponowane poniŜej, w programie prac, rozwiązania techniczne, jak równieŜ technologia zabiegów i materiały konserwatorskie były stosowane i zostały sprawdzone z dobrym
skutkiem na bardzo wielu obiektach zabytkowych, stąd wynika przekonanie, Ŝe sprawdzą się i
tym razem, pod warunkiem, Ŝe zostaną uŜyte w sposób właściwy i przez odpowiednich fachowców. Do wykonania prac proponuje się zastosowanie środków i technologii renomowanych firm produkujących materiały do konserwacji. Wybór materiałów i technologii winien
nastąpić podczas komisji konserwatorskiej z udziałem przedstawiciela PWKZ i autora opracowania.
3
5. Program prac konserwatorskich i budowlanych.
5.1. Czynności wstępne
5.1.1.Dokumentacja fotograficzna
Bezpośrednio przed planowanym remontem naleŜy wykonać szczegółową dokumentację
fotograficzną obiektu z rusztowania, uściślając jednocześnie program konserwatorski. Dopiero
z poziomu rusztowania będzie moŜna precyzyjnie określić stan zachowania obiektu.
5.1.2. Miejscowa dezynfekcja
Czynność ta powinna być wykonana przed rozpoczęciem zabiegów technologicznych,
aby zarodniki mikroflory nie były przenoszone w trakcie prac z jednych elementów na inne.
Dezynfekcji naleŜy poddać wszystkie miejsca porośnięte glonami, grzybami oraz porostami.
Dokładną metodykę dezynfekcji podano w dalszej części opracowania. Proponowane roztwory
mają zdolność niszczenia mikroorganizmów oraz zapobiegają porastaniu przez okres kilku lat
pod warunkiem, Ŝe zabezpieczany materiał nie będzie uprzednio myty detergentami. Likwidacja skutków porastania przez organizmy Ŝywe polega na obniŜeniu stopnia zawilgocenia murów i zabezpieczeniu powierzchni murów preparatami biochronnymi. Proponuje się uŜycie
środków opartych na czwartorzędowych solach amonowych lub preparat oparty na wodnym
roztworze podchlorynu sodowego, pochodnych halogenowych, stabilizatorów, środków powierzchniowo czynnych usuwający jednocześnie glony, mchy, porosty, grzyby pleśniowe oraz
bakterie. Preparaty naleŜy nanieść metodą natrysku.
5.1.3. Izolacja wodochronna.
Wykonać izolację poziomą metodą iniekcji niskociśnieniowej mikroemulsją silikonową
w poziomie stropu (pod posadzką) pomieszczenia szaletu publicznego. Ze względu na grubość
muru zabieg naleŜy wykonać dwustronnie tzn. wiercąc otwory od strony elewacji oraz wnętrza
szaletu.
5.1.4. Miejscowe, wstępne wzmocnienie pudrujących się elementów ceglanych oraz spoin wapiennych i historycznych zapraw
W miejscach, gdzie struktura materiałów przeznaczonych do konserwacji jest na tyle
osłabiona, Ŝe mogłaby ulec uszkodzeniu lub zniszczeniu w trakcie czyszczenia, usuwania nawarstwień, czy innych zabiegów, naleŜy ją wstępnie wzmocnić w stopniu umoŜliwiającym dalszą bezpieczną pracę. Proponuje się zastosowanie hydrofilnego preparatu opartego na tetraetoksysilanie. Preparat naleŜy zastosować metodą delikatnego „przykładania” pędzla nasączonego preparatem, gdyŜ niektóre cegły kruszą się i pudrują. Podczas zabiegu ceramika nie moŜe
być mokra. Czas utwardzania to około 2 tygodnie.
5.1.5. Uporządkowanie elewacji
Przed renowacją naleŜy zabezpieczyć mocno zdestruowane elementy elewacyjne lub
zdemontować fragmenty obluzowane i groŜące wypadnięciem. NaleŜy usunąć elementy niefunkcjonujące lub zaprojektować sposób zamontowania elementów funkcjonujących w taki
sposób, aby nie niszczyły zabytkowych elewacji (tabliczki informacyjne, oświetlenie głównego itd.). Szpecące oprawy oświetleniowe i oznaczenia toalet naleŜy wymienić na lampy stylizowane i metaloplastykę kowalską. Wszelkie elementy mocowane na elewacji (lampa zewnętrzną, elementy oznakowania obiektu) wymagają protokolarnej akceptacji pracownika
PWKZ. Temat naleŜy rozwiązać na etapie prac przygotowawczych zarówno ze względów
zgodności z aktualnie obowiązującymi przepisami budowlanymi, z uwagi na bezpieczeństwo
wykonujących zabiegi konserwatorskie pracowników oraz estetyki i technicznych uwarunkowań konserwatorskich dotyczących zachowania elewacji.
4
5.2. Konserwacja murów ceglanych i kamiennego cokołu
5.2.1. Usunięcie wtórnych, cementowych wypełnień oraz zapraw z elewacji
Wszystkie naprawy i uzupełnienia murów, przy uŜyciu zaprawy z dodatkiem cementu,
glazurę z wewnętrznej powierzchni ściany frontowej trzeba usunąć mechanicznie. Zabieg
naleŜy wykonać ręcznie i z wielką ostroŜnością, gdyŜ zaprawa jest duŜo twardsza i mocniejsza
niŜ cegła. Podczas zdejmowania warstwy wtórnej naleŜy zadbać o pozostawienie jak największej ilości materiału pierwotnego.
5.2.2.Usunięcie wtórnych powłok marskich.
NaleŜy usunąć współczesne, niedyfuzyjne powłoki malarskie z ościeŜy drzwi i wewnętrznej powierzchni ściany frontowej.
Prace naleŜy wykonać mechanicznie, metodą spęcznienia środkami rozpuszczalnikowymi
w postaci Ŝeli. Przebieg pracy musi być monitorowany przez wykwalifikowanego konserwatora zabytków, gdyŜ pod wtórnymi powłokami mogą istnieć zabytkowe wybarwienia i polichromie.
5.2.3. Przemurowania i wymiana licówki
Fragmenty ścian o znacznym stopniu uszkodzenia, naleŜy usunąć na głębokość wynikającą ze stopnia destrukcji. Zabieg naleŜy wykonać ręcznie i precyzyjnie, przy pomocy dłut. Do
usunięcia nadają się elementy zniszczone w ponad 50%. Do przemurowań naleŜy uŜyć materiału rozbiórkowego (jeŜeli taki się znajdzie) lub odpowiedniego, wcześniej sprawdzonego pod
względem podobieństw parametrów fizyko – chemicznych i wizualnych. Cegły do napraw powinny charakteryzować się nie tylko zbliŜoną barwą, czy fakturą, ale równieŜ nasiąkliwością,
porowatością i wytrzymałością mechaniczną. Jedyną dopuszczalną, a nawet konieczną róŜnicą
między cegłami powinna być ich struktura i budowa wewnętrzna. Nowe cegły muszą być wykonane z dobrej jakości materiału, dobrze wymieszanego i wypalonego. Wybór cegły wykorzystywanej do uzupełnień i przemurować, wymaga protokolarnej akceptacji pracowania PWKZ. NaleŜy pamiętać o odtworzeniu ceglanego wątku w miejscach naprawianych. Do wymiany
licówki kwalifikują się wszystkie raŜące łaty z nowej, róŜniącej się wymiarami, barwą i wątkiem cegły. Do przemurowań naleŜy uŜyć zaprawy wapienno-trasowej.
5.2.4. Oczyszczanie powierzchni elewacji.
Do oczyszczenia elewacji proponuje się uŜycie przegrzanej pary wodnej o temperaturze
około 120°C podawanej z agregatu pod ciśnieniem około 80 barów. W celu rozmiękczenia i
rozpuszczenia brudu, w skrajnych przypadkach moŜna uŜyć niskoprocentowego, wodnego roztworu kwasu fluorowodorowego (3 – 4%) zagęszczonego roztworem metylocelulozy lub gotowego preparatu zawierającego fluorek amonu. Roztwory kwasu fluorowodorowego na materiale ceglanym naleŜy stosować bardzo ostroŜnie, aby nie dopuścić do powstania fluoroglinokrzemianów, zmieniających barwę i cechy lica muru. Z wymienionym środkiem mogą pracować wyłącznie osoby odpowiednio przeszkolone. Wymagają tego przepisy BHP oraz bezpieczeństwo obiektu. Podczas czyszczenia przy uŜyciu kwasu fluorowodorowego naleŜy kontrolować nie tylko skuteczność zabiegów, ale przede wszystkim zachowanie materiałów w miejscach spękań, rozwarstwień oraz w partiach, gdzie występują oryginalne tynki i spoiny wapienne, aby nie spowodować dodatkowych ubytków. W trakcie oczyszczania prawdopodobnie
w wielu miejscach odspoją się wtórne, cementowo – wapienne i cementowe spoiny. Naprawa
tych miejsc zostanie opisana poniŜej. (w większości to słaba cegła renesansowa). Do takiej cegły nie zaleca się uŜywać piaskarki, a czyszczenie wykonywać w okresie letnim, przy bezdeszczowej pogodzie, aby tzw. wilgoć technologiczna szybciej odparowała z muru).
5
5.2.5. Wzmocnienie struktury materiałów
W miejscach, gdzie struktura materiałów jest osłabiona, wciąŜ ma tendencję do łuszczenia się, a wręcz osypywania, naleŜy ją powtórnie wzmocnić. Problem dotyczy nie tylko ceramiki, ale równieŜ zabytkowych tynków wapiennych, które być moŜe zostaną odkryte w trakcie
prac. Proponuje się zastosowanie hydrofilnego preparatu opartego na tetraetoksysilanie metodą
nasycania przez pędzlowanie. NaleŜy pamiętać, Ŝe optymalnymi warunkami dla prawidłowego
przebiegu reakcji wiązania związków tetraetoksysilanu jest wilgotność względna powietrza w
granicach 50 – 70 %. Materiał przed nasyceniem musi być suchy, a po wprowadzeniu środka
chroniony przed nadmierną wilgocią przez okres dwóch tygodni.
5.2.6. Wypełnienie ubytków w cegłach
Ubytki drobne i płytkie oraz zniszczenia w cegłach moŜna wypełnić gotową masą mineralną, dostępną w ofercie handlowej większości znanych i cenionych firm produkujących materiały konserwatorskie lub masy wykonać we własnym zakresie dobierając odpowiednio składniki. Trzeba pamiętać, aby parametry nowej cegły, jak i zaprawy mineralnej imitującej materiał
ceramiczny, były zbliŜone do parametrów miejsca wypełnianego.
5.2.7. Spoinowanie
Wszystkie spoiny zastosowane współcześnie i wykonane z zapraw z dodatkiem cementu naleŜy usunąć. Do wypełnienia ubytków w spoinach zaleca się uŜyć gotowych zapraw produkowanych do celów konserwatorskich, o właściwościach hydraulicznych, z zawartością tufów wulkanicznych np. z trasu reńskiego. NaleŜy dobrać masę o odpowiedniej barwie, strukturze i cechach mechanicznych, podobną do otoczenia w obrębie wątku ceglanego. Prawdopodobnie konieczna będzie modyfikacja zapraw gotowych w kierunku ich osłabienia i stworzenia
gruboziarnistej struktury. Problem moŜna rozwiązać poprzez dodatek niewielkiej ilości czystego piasku płukanego o uziarnieniu do 4 mm.
5.2.8. Scalenie kolorystyczne elewacji
Lico muru po wymianie pojedynczych cegieł oraz przemurowaniu większych partii będzie prawdopodobnie wymagało scalenia kolorystycznego, ale tylko powierzchni cegieł nowych, współczesnych, róŜniących się barwą. W tym celu moŜna uŜyć powszechnie stosowanych, gotowych laserunków do cegieł, produkowanych przez wiele cenionych firm lub przygotować odpowiednie preparaty we własnym zakresie. Scalenie naleŜy wykonać delikatnie i tylko
w miejscach tego wymagających.
5.2.9. Hydrofobizacja muru
Hydrofobizacja jest zabiegiem kończącym proces konserwacji. Ma ona na celu zabezpieczyć powierzchnię obiektu przed działaniem wody: gruntowej, opadowej, oraz rozbryzgowej.
Zmniejsza się w ten sposób stopień zawilgocenia murów, a zarazem zwiększa odporność na
zabrudzenia. Hydrofobizację wykonuje się gotowymi preparatami na bazie alkilotrietoksysilanów, np. metylotrietoksysilanie. Aby uzyskać właściwy efekt obiekt przed zabiegiem powinien
być suchy. Ochronie hydrofobowej podlegają jedynie cokół ceramiczny oraz wszystkie poziome lub skośne elementy ceglane, jak parapety, szczyty, oraz jeŜeli pozostanie licowana wewnętrzna powierzchnia ściany frontowej. Zabieg moŜna wykonać przy pomocy pędzla.
Dokładny zakres hydrofobizacji zostanie w określony podczas komisji konserwatorskiej,
po przedstawieniu przez Wykonawcę badań zasolenia i zawilgocenia ściany frontowej.
6
5.3. Konserwacja elementów metalowych
Rozdzielnicę elektryczną usytuowaną pomiędzy otworami drzwiowymi naleŜy po
oczyszczeniu ,pomalować na kolor zbliŜony do koluru naturalnej cegły.
5.4. Dokumentacja konserwatorska powykonawcza
Zgodnie z wymogami konserwatorskimi naleŜy wykonać powykonawczą dokumentację
opisową oraz fotograficzną. Musi ona ilustrować stan obiektu bezpośrednio przed zabiegami, w
trakcie trwania prac oraz po ich zakończeniu. Dokumentacja powinna wyraźnie wskazywać na
uŜyte w trakcie renowacji metody i środki oraz zawierać profilaktyczne uwagi dla uŜytkownika
obiektu.
6. Wnioski końcowe
6.1. Na ścianie historycznej zabrania się układania płytek ceramicznych glazurowanych
o duŜym oporze dyfuzyjnym.
6.2. Program prac konserwatorskich wyszczególniony w pkt 5 nin. opracowania winien
być uzupełniany i korygowany w trakcie trwania prac, w miarę poszerzania wiedzy o obiekcie i
stanie jego zachowania. Wszelkie zmiany programu wymagają akceptacji autorów opracowania
i Urzędu Pomorskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Gdańsku.
6.3. W przypadku wystąpienia wątpliwości na etapie wykonawstwa robót konserwatorskich lub budowlanych opisanych w niniejszym opracowaniu, naleŜy się zwrócić do autorów o
dodatkowe informacje lub wyjaśnienia.
6.4. Prace renowacyjne winny być wykonywane w okresie sprzyjających warunków
atmosferycznych, umoŜliwiających naturalne wysychanie elementów, przy temperaturze powietrza przez całą dobę nie mniejszej niŜ +5°C, przez ekipy specjalistyczne, posiadające doświadczenie w realizacji robót w obiektach zabytkowych, przeszkolone w stosowaniu systemów naprawczych przez producentów, pod nadzorem konserwatora zabytków (technologa) i
specjalisty mykologa.
6.5. Wszystkie materiały uŜyte do prac powinny posiadać stosowne atesty bądź certyfikaty.
7
Ogólny widok elewacji frontowej.
W zachodnim naroŜniku fotografii widać granitowy cokół.
Widok uszkodzeń w partii muru nad nadproŜami drzwiowym.
Szpecące oświetlenie wejść.
8
Widok uszkodzeń w partii muru pomiędzy otworami drzwiowymi.
Współczesne wymurowania cegłą maszynowa (ościeŜy i przemurowanie
trasy kabli zasilających)
9

Program prac konser.

Transkrypt

Podobne dokumenty

Karta produktu

stan zachowania - Łazienki Królewskie

Program prac konserwatorskich dotyczących wnętrza budynku tzw

opisowa elewacje - ostateczna