Wysiłkowe nietrzymanie moczu - TVT vs TVT-O

kardiolog.pl
Wysiłkowe nietrzymanie moczu - TVT vs
TVT-O
Wysiłkowe nietrzymanie moczu - taśmy TVT vs TVT-O
Zgodnie z klasyczną definicją, mianem wysiłkowego nietrzymania moczu (WNM) nazywamy każdy
niekontrolowany wyciek moczu, związany z aktywnością fizyczną. Chociaż problem ten dotyczy
głownie kobiet w wieku okołomenopauzalnym, to jednak dane epidemiologiczne wskazują na
występowanie schorzenia wśród pacjentek w wieku prokreacyjnym na odsetek rzędu 36%. [1]
Szacuje się, iż problem ten dotyka ponad jedną trzecią kobiet w wieku powyżej 18 r.ż., przy
średnim wieku zgłaszania objawów szacowanym na 45 lat. [2] Wśród kobiet w okresie menopauzy,
odsetek pacjentek cierpiących z powodu WNM wynosi około 60%. [3] Uznanym i powszechnie
akceptowanym postępowaniem terapeutycznym w leczeniu wysiłkowego nietrzymania moczu są
operacje przeprowadzane z użyciem taśm. Techniki wprowadzania taśmy z dostępu zasłonowego TVT (Tension-free Vaginal Tape) oraz przez otwór zasłoniony - TOT (Trans Obturatory Tape,)
weszły na stałe do kanonu operacji uroginekologicznych. Od czasu przedstawienia techniki TVT
(1995, Ulmsten) i TOT (Delorme 2001), w skali świata wykonano ponad 1 200 000 zabiegów z
użyciem taśm. [4]
Ciekawą techniką operacyjną, co do stosowania której postuluje się niższy odsetek powikłań
okołooperacyjnych jest wprowadzona niedawno modyfikacja techniki przezzasłonowego zakładania
taśmy (TOT, technika out-in), w której igła wprowadzana jest przez dostęp pochwowy, a
wyprowadzana przez otwór zasłoniony. Technika ta, wprowadzona przez Gynecare, opisana po
raz pierwszy przez Levala (2003) określana jest mianem TVT-O (Tension-free Vaginal Tape
Obturator route, technika inside-out).
W metaanalizie porównującej skuteczność metod: TVT, TOT oraz TVTO, Latthe i wsp. [5]
przeanalizowali dostępne piśmiennictwo, znajdując pięć kontrolowanych, randomizowanych badań
porównujących techniki TVT-O i TVT oraz sześć porównujących TVT z TOT. Nie wykazano
znaczących różnic w efektywności leczenia, stwierdzono natomiast mniejszą częstość
występowania powikłań pod postacią urazów pęcherza, czy trudności z jego opróżnianiem w
przypadku procedur TVT-O/TOT. Zanotowano jednak zwiększenie odsetka pacjentek
zgłaszających ból pachwiny oraz powikłania ze strony pochwy.
Do podobnych wniosków doszedł zespół pod kierunkiem A. Liapisa. [6] W prospektywnym,
randomizowanych badaniu 46 pacjentek poddano procedurze TVT, 43 zaś operowano metodą
TVT-O.
Stwierdzono istotne skrócenie czasu procedury w przypadku TVTO (17.4 +/- 6.9 vs 26.7 +/- 8.6).
Odsetek całkowitego wyleczenia przedstawiał się podobnie w obu grupach badanych, nie
stwierdzono istotnej różnicy w czasie pobytu pacjentek w szpitalu czy śródoperacyjnej utracie krwi.
Warto także zaznaczyć, iż autorzy pracy podają odsetek całkowitego wyleczenia na poziomie 89%
dla TVT oraz 90% dla TVTO, konfrontując to z przytoczonym piśmiennictwem, oceniającym
odsetek całkowitego wyleczenia w przypadku operacji sposobem Burcha na 69-90% w skali
długoterminowej. Autorzy konkludują, iż obie techniki są porównywalnie skuteczne. Zaznaczają
jednak, iż obserwacja dotyczy okresu 12 miesięcznego.
© 2000-2017 Activeweb Medical Solutions. Wszelkie prawa zastrzeżone.
str. 1/2
kardiolog.pl
Aspektem, który może mieć decydujące znaczenie w wyborze metody operacyjnej przez lekarza
klinicystę, jest aspekt bezpieczeństwa. Procedury implantacji taśm, mimo iż zaliczane do zabiegów
chirurgii małoinwazyjnej, mogą wiązać się z istotnymi powikłaniami. Bliskość struktur kanału
zasłonowego stwarza ryzyko ciężkiego do opanowania krwawienia, lub uszkodzenia nerwu
zasłonowego. Oceny anatomicznej lokalizacji taśmy, wprowadzanej technikami przezzasłonowymi
TOT oraz TVTO, dokonał zespół pod kierunkiem Ch. M. Zahna. [7] Stwierdzono, iż taśmy
umieszczane techniką TVTO (inside-out) znajdowały się bliżej kanału zasłonowego (1.3cm +/- 0.44
vs 2.3cm +/- 0.41; p< .001) i w dalszej odległości od gałęzi kulszowo-łonowej. Tym samym autorzy
wnioskują, iż umieszczenie taśmy przezzasłonowym sposobem TVTO może wiązać się ze
zwiększonym ryzykiem urazu struktur neurowaskularnych.
Duże nadzieje w terapii wysiłkowego nietrzymania moczu budzą także inne techniki
małoinwazyjne. Ciekawą alternatywą dla klasycznych operacji z użyciem taśm jest metoda TFS
(Tissue Fixation System). Jej zastosowanie polega na wytworzeniu z dostępu na przedniej ścianie
pochwy, z pomocą nożyczek preparacyjnych tuneli bocznie od cewki moczowej, a następnie na
implantacji taśmy polifilamentowej, zakończonej kotwiczkami mocującymi. Implantacja wymaga
użycia ,,insertora", z pomocą którego umieszcza się kotwiczki mocujące za kością łonową. Zwraca
uwagę krótki czas wykonania zabiegu oraz wysoka skuteczność, potwierdzana zarówno przez
autorów polskich jak i zagranicznych. [8] Dodatkową zaletą systemu jest możliwość skutecznego
leczenia zaburzeń statyki narządu rodnego, dzięki czemu zakres terapeutyczny zabiegu zostaje
poszerzony.
© 2000-2017 Activeweb Medical Solutions. Wszelkie prawa zastrzeżone.
str. 2/2