Wielka Gra o gry, czyli dlaczego warto grać Rozwój człowieka jest
Transkrypt
Wielka Gra o gry, czyli dlaczego warto grać Rozwój człowieka jest
Wielka Gra o gry, czyli dlaczego warto grać Rozwój człowieka jest najbardziej intensywny w najwcześniejszym okresie życia, co w zestawieniu z tym, czym dziecko dysponuje w tym czasie jest zadziwiające. Maluch chodzi, biega, wspina się i to mu wystarcza żeby płynnie nabywać nowe sprawności ruchowe. Słucha mowy osób w otoczeniu i fenomenalnie opanowuje język, w tempie i na poziomie, jakiego zazdroszczą mu dorośli rozpoczynający naukę języka obcego. Z istoty przywiązanej i zależnej od rodziców, zmienia się w lidera grupy rówieśniczej. Ta przemiana jest szczególnie zastanawiająca. Oczywistym jest, że motorem tej zmiany jest możliwość interakcji z innymi, pojedynczo i w szerszym gronie. W jaki sposób jednak to się rozwija, skoro wczesne kontakty dziecka z grupą są nie tylko sporadyczne, a sympatie i przyjaźnie nietrwałe, pełne sporów, konfliktów i bójek? Spięcia między dziećmi powstają spontanicznie i to nie one są tu istotne. Nabywanie kompetencji społecznych, czyli socjalizacja dziecka, nie polega na wchodzeniu w konflikt, ale na uczeniu się, jak go rozwiązać. Dobrą okazją do nabywania takich doświadczeń są gry i zabawy grupowe, które rodzą sytuacje decyzyjne - począwszy od tego „w co zagramy”, a skończywszy na tym „kto wygrał”. Gry oddziałują pozytywnie na rozwój dziecka poprzez dwa rodzaje bodźców. Konstrukcja gry dostarcza możliwości rozwoju określonych umiejętności i sprawności, a sytuacja zabawy z partnerem lub grupą pomaga dojrzewać społecznie. Najczęściej gry stymulują spostrzegawczość, refleks, pamięć, koncentrację, koordynację. Bardzo ważne jest, że umiejętności te, mimo że rozwijane bardzo wcześnie, są wykorzystywane przez człowieka przez całe życie. Dobra koordynacja wzrokowo – ruchowa pomaga maluchowi rysować, w szkole ułatwia dziecku naukę pisania, a osobie dorosłej płynne prowadzenie samochodu. Gry pomagają też w przyswojeniu podstawowego materiału szkolnego (kolory, kształty, litery, cyfry) oraz przekazują wiadomości o obiektach i zjawiskach. Dodatkowo dzieje się to w sytuacjach dynamicznych i swobodnych, czyli najbardziej naturalnych dla dzieci. Poznawanie różnych wariantów (np. gra z jednym rywalem lub grupą), obserwowanie wielu alternatywnych rozwiązań proponowanych przez partnerów, przyjmowanie odmiennych ról (gracz aktywny lub czekający na swoją kolej, wygrany – przegrany) ubogacają interakcje z innymi i przygotowują do kontaktów z szersza grupą, gdzie osoba spotka sprzymierzeńców i rywali, współpracowników i konkurentów, osoby o wyższej i niższej od siebie pozycji. Dzieci bardzo potrzebują uwagi rodziców i jest ona dla nich największą przyjemnością i nagrodą. Szczególne znaczenie ma uwaga wyłączna, gdy rodzic w pełni skupia się na dziecku, podąża za tym, co ono robi, okazuje zainteresowanie, aktywnie bierze udział w zabawie, chwali, komentuje. Wspaniałą okazją do tego jest wspólna gra, gdy żaden z partnerów nie może się rozpraszać. Wprost przeciwnie - musi uważnie śledzić poczynania przeciwnika i analizować sytuację na planszy lub palecie. Dzieci proponując „zagramy w …” lub prosząc „pobaw się ze mną” nie oczekują tylko atrakcji i rozrywki. Źródłem największej ekscytacji i satysfakcji jest uwaga rodzica lub innej ważnej osoby np. starszego brata, lubianego kolegi. Integracja z partnerem wokół wspólnej gry to intymny czas spędzany razem. Nawet, jeśli w grze pojawia się rywalizacja, to jednocześnie integruje konkurentów wspólny cel, jakim jest dobra zabawa i wspólna wygrana z partnerami tej samej drużyny.