Podłoże niepowodzeń szkolnych uczniów
Transkrypt
Podłoże niepowodzeń szkolnych uczniów
mgr Małgorzata Ochniowska - pedagog Podłoże niepowodzeń szkolnych uczniów Niepowodzenia szkolne od wielu już dziesięcioleci skupiają na sobie uwagę nie tylko pedagogów, psychologów, socjologów i polityków oświatowych, lecz również rodziców, nauczycieli i samych uczniów. Niepowodzenia szkolne przybrały w ostatnich latach niepokojące rozmiary we wszystkich niemal krajach i zostały uznane za „problem oświatowy”. Wyjaśnieniem tego zjawiska, analizą przyczyn i skutków oraz poszukiwaniem skutecznych sposobów zapobiegania mu i jego likwidacji zajmowali się liczni badacze w wielu krajach. Współczesna pedagogika przez niepowodzenia szkolne rozumie rozbieżność pomiędzy wiadomościami, umiejętnościami i nawykami faktycznie opanowanymi przez uczniów, a materiałem jaki powinni opanować według założeń programowych w zakresie poszczególnych przedmiotów. Termin trudności w nauce można rozumieć w dwojaki sposób: 1. Jako sytuację, w której uczeń pomimo starań nie potrafi w odpowiednim czasie przyswoić sobie wiedzy i umiejętności przewidzianych programem nauczania. W tym znaczeniu trudności stanowią przyczynę a zarazem pierwszy etap niepowodzeń szkolnych. 2. Sytuację, kiedy uczeń wykazuje postępy w nauce i otrzymuje oceny zadowalające, ale czyni to kosztem niewspółmiernie dużego własnego wkładu pracy, czy też wysiłków i starań rodziców, dodatkowej ich pomocy, korepetycji, itp. Występowanie trudności rozumianych w drugim aspekcie nie musi prowadzić do niepowodzeń szkolnych, mają one jednak często negatywne konsekwencje, przede wszystkim dla układu nerwowego dziecka oraz powstawanie wtórnych zaburzeń jego rozwoju. Większość pedagogów wyróżnia niepowodzenia jawne i ukryte. O niepowodzeniach jawnych mówi się wtedy, gdy braki w wiadomościach i umiejętnościach zostały przez szkołę dostrzeżone. Niepowodzenia ukryte występują wtedy, gdy szkoła o brakach ucznia w wiedzy nie wie, lub też gdy z rozmaitych powodów nie znajdują one wyrazu w złych ocenach, które uczeń otrzymuje. Zazwyczaj pierwszym, wyraźnym sygnałem niepowodzeń szkolnych są oceny niedostateczne, chociaż świadczą one o już zaistniałym, zaawansowanym stopniu ich występowania (Cz. Kupisiewicz, 1972). Stopniowy i długotrwały proces narastania niepowodzenia szkolnego J. Konopnicki prezentuje fazowo, biorąc pod uwagę nie tylko braki w wiadomościach uczniów, ale także czynnik psychologiczny, czyli zmiany w zachowaniu się dzieci, ich reakcji na te braki. Zdaniem J. Konopnickiego „w początkowej fazie niepowodzeń szkolnych pojawiają się pierwsze niedostrzegalne jeszcze przez nikogo braki w wiadomościach. Nie zauważają ich nauczyciele, mogą nie widzieć ich rodzice, nie zdaje sobie sprawy z nich sam uczeń. Pojawiają się wówczas pierwsze symptomy niezadowolenia ze szkoły” (J. Konopnicki, 1966, s. 42). Są one najczęściej wynikiem tego, że dziecko nie rozumie czegoś na lekcji, nie może nadążyć za jej tokiem i pierwszy raz w życiu stwierdza, że inni są lepsi. Druga faza niepowodzenia w nauce to już zaawansowane braki w wiadomościach, chociaż dziecko może uchodzić za dobrego ucznia. Braków na tym etapie jest już tak dużo, że nawet przy najlepszej woli, dziecko nie może korzystać w normalny sposób z nauki szkolnej. Zaczyna więc uciekać się do różnych sposobów oszustwa, jak np. odpisywanie zadań domowych czy klasowych. Trzecia faza charakteryzuje się sporadycznym występowaniem ocen niedostatecznych. Na tym etapie rozwoju niepowodzenia w nauce, wszyscy dostrzegają, że z danym uczniem „nie jest najlepiej”. Jest to moment, w którym najczęściej rozpoczyna się walkę z niepowodzeniem szkolnym. Jeśli formy tej walki nie są właściwe, niepowodzenie pogłębia się i znowu pojawiają się pewne symptomy psychologiczne, tym razem bardziej już zaawansowane. Z punktu widzenia stosunku dziecka do otoczenia symptomy te są pozytywne i negatywne. Pozytywne są wówczas, gdy dziecko ujawnia na zewnątrz swoje konflikty wewnętrzne pewnymi formami walki. Natomiast negatywne będą wówczas, gdy dziecko w wyniku ustawicznych braków powodzenia w nauce wycofa się z aktywnego udziału w życiu klasy, zamknie się w sobie. Wyraża się to całkowitą niechęcią do szkoły, często graniczącą z nienawiścią, co nierzadko prowadzi do wagarowania. Czwarta faza niepowodzenia szkolnego to drugoroczność, a więc oficjalne stwierdzenie niepowodzenia ucznia w nauce. Pozostawienie ucznia w tej samej klasie często bywa początkiem jego wykolejenia się, a w każdym przypadku jest to wyraźne zachwianie równowagi życiowej dziecka. Niepowodzenia ucznia są więc wynikiem długofalowego procesu, którego początek jest trudno wykrywalny. Objawia się on spadkiem przystosowania szkolnego wychowanka wskutek narastania jego niewydolności szkolnej. Niepowodzenia w nauce oprócz aspektu obiektywnego mają również aspekt subiektywny. Dziecko swój brak sukcesów w nauce może w różny sposób oceniać i przeżywać. Nie zawsze też subiektywna ocena własnych osiągnięć jest adekwatna do stopni, które uczeń otrzymuje w szkole i może w niepełny sposób odzwierciedlać faktyczne rozmiary niepowodzeń szkolnych. Wielu badaczy zajmujących się ustaleniem przyczyn i trudności niepowodzeń szkolnych uważa, iż duży wpływ na nie ma zły stan zdrowia uczniów. Wszelkie zaburzenia somatyczne mają niekorzystny wpływ na układ nerwowy dziecka, jego ogólną wydolność umysłową i pracę szkolną. Długotrwałe zakłócenia w funkcjonowaniu całego organizmu dziecka, jak i zaburzenia w czynnościach poszczególnych układów i narządów wywierają ujemny wpływ na rozwój psychiczny dziecka. Również absencja chorobowa, wynikająca z częstych zachorowań, ma negatywny wpływ na postępy w nauce. Liczna grupa badaczy zwraca uwagę na nieprawidłowe właściwości rozwoju umysłowego i aktywności poznawczej uczniów, jako na pierwotną, a zarazem podstawową przyczynę ich trudności i niepowodzeń w nauce. Za główne czynniki trudności i niepowodzeń uczniów w nauce Cz. Kupisiewicz uważa przyczyny biologiczno – psychologiczne (biopsychiczne), społeczno – ekonomiczne i pedagogiczne (Cz. Kupisiewicz, 1972). Według autora biopsychiczne przyczyny niepowodzeń szkolnych obejmują zarówno zadatki wrodzone ( np. anatomiczną strukturę mózgu), jak i warunki sprzyjające lub hamujące prawidłowy rozwój tych zadatków. Społeczno-ekonomiczne przyczyny niepowodzeń, autor definiuje jako „całokształt tych względnie trwałych warunków materialnych, społecznych i kulturalnych, które powodują niekorzystną sytuację życiową dzieci i młodzieży, zarówno w środowisku rodzinnym, jak i pozaszkolnym” (Cz. Kupisiewicz, 1972, s. 23 ). Za czynniki pedagogiczne niepowodzeń szkolnych uważa te, które wynikają z treści, form, metod oraz środków wychowania i nauczania, a ponadto warunki w jakich przebiega praca dydaktyczno – wychowawcza. Krótka refleksja poświęcona egzogennym przyczynom trudności w nauce przedstawiona zostanie w niniejszych rozważaniach. Społeczno–ekonomiczne przyczyny niepowodzeń uczniów w nauce szkolnej 1. Wadliwe funkcjonowanie rodziny Badania polskich autorów nad społecznymi przyczynami niepowodzeń szkolnych łączą się ściśle z postacią H. Radlińskiej, która w swoich pracach naukowych stwierdziła, że główną przyczyną niepowodzeń szkolnych są warunki materialne rodziny, złe warunki mieszkaniowe, niski poziom kultury rodziców oraz brak opieki wychowawczej dzieci. Autorka zauważyła, że dzieci pochodzące z rodzin bardzo biednych bywają często zahamowane w rozwoju, który następuje pod wpływem odpowiednio zorganizowanej opieki wychowawczej. Wprowadziła ona do literatury pojęcie „dziecka pielęgnowanego”, stwierdzając, że nie można porównywać poziomu umysłowego dzieci z różnych warunków społeczno – wychowawczych w środowisku rodzinnym (H. Radlińska, 1937). Z kolei J. Pieter przeprowadził badania zmierzające do ustalenia stopnia zależności poziomu inteligencji dzieci szkolnych od środowiska. W wyniku tych badań stwierdził, że złe warunki środowiskowe w istotny sposób hamują rozwój umysłowy, stając się głównym czynnikiem powiększającym naturalne różnice intelektualne między dziećmi (J. Pieter, 1937). Niektórzy pedagodzy uważają, że powstawanie niepowodzeń szkolnych dzieci spowodowane jest brakiem opieki ze strony matki pracującej zawodowo poza domem. Wielu badaczy analizując przyczyny niepowodzeń szkolnych podkreśla wpływ rozpadu rodziny i zakłócenia jej wewnętrznej atmosfery jako główne czynniki powstawania tego negatywnego zjawiska. Dzieci z rozbitych rodzin częściej są ofiarami niepowodzeń szkolnych. Istotny wpływ na zachowanie i postępy w nauce dziecka ma niewłaściwa postawa rodziców, brak zrozumienia i zaspokojenia potrzeb dziecka oraz brak zainteresowania jego pracą szkolną. Rodzina stanowi najważniejszą instytucję kształcenia i wychowania, gdyż jako naturalne środowiska wychowawcze kładzie podwaliny pod kolejne etapy rozwoju osobowości człowieka. Rola, jaką odgrywa wychowanie w rodzinie, zarówno w życiu indywidualnym, jak i społecznym sprawia, że nazywa się ją głównym środowiskiem wychowawczym, fundamentem istnienia i rozwoju społeczeństwa. Tak więc rodzina spełnia bardzo ważną funkcję. Zakres i zasób pełnionych przez rodzinę funkcji warunkowany jest przez czynniki zewnętrzne, jak warunki ekonomiczne oraz oczekiwania społeczeństwa dotyczące pełnienia ról przez poszczególnych członków rodziny, a także wewnętrzne: m.in. strukturę rodziny, podział obowiązków i władzy, więź łączącą jej członków (J. Konopnicki, 1966). Prawidłowe funkcjonowanie rodziny przyczynia się do zacieśnienia więzi wewnątrzrodzinnej, zapewnia poczucie bezpieczeństwa wszystkim jej członkom i umożliwia pełny rozwój ich osobowości. Współczesna rodzina, w której obydwoje małżonkowie podejmują pracę zawodową poza domem nie jest w stanie należycie wywiązać się z wielu swych funkcji bez pomocy wyspecjalizowanych instytucji, wspierających bądź uzupełniających jej poczynania. Nie zawsze jednak dzieci trafiają do środowisk wychowawczo kontrolowanych, często ulegają rozmaitym, niekiedy ujemnym wpływom wychowawczym. Z funkcją wychowawczą rodziny łączy się zaspakajanie potrzeb emocjonalnych jej członków. Rodzina kompensuje wpływ przykrych uczuć doznawanych poza domem, stwarza poczucie bezpieczeństwa. Harmonia w życiu rodzinnym ma decydujący wpływ na rozwój emocjonalny dziecka, pozwala na kształtowanie pozytywnych reakcji na otoczenie, sprzyja krystalizacji cech osobowości. 2. Zjawiska patologiczne w życiu rodziny Mówiąc o patologii życia rodzinnego mamy na uwadze różne kategorie negatywnych zjawisk społecznych występujących w rodzinach. Stany patologiczne poprzedzone zazwyczaj fazą napięć i konfliktów, doprowadzają do dezorganizacji małżeństwa i rodziny. W takich konfliktach zwykle jedno ze współmałżonków dąży do podporządkowania sobie drugiej strony lub narzucenia jej własnych sposobów działania. Sytuacje konfliktowe odbijają się na wychowaniu młodego pokolenia. Najczęściej spotykane patologie życia rodzinnego to: − − − − rozbicie rodziny, alkoholizm, zaburzenia w stosunkach międzyosobowych, pozbawienie władzy rodzicielskiej. Rozbicie pary małżeńskiej, a zarazem rodziców może nastąpić wskutek separacji, rozwodu, śmierci jednego z małżonków. Hamuje ono normalne funkcjonowanie oraz stwarza trudności w zaspakajaniu potrzeb rodziny, szczególnie dzieci. W wielu przypadkach rozbicie rodziny stanowi szok dla dziecka, pozostawiając na całe życie uraz w jego psychice. Może on być łagodzony przez jednego z rodziców, ale może stanowić przyczynę aspołecznych zachowań dziecka. Z tego punktu widzenia rozbicie rodziny jest istotnym problemem społeczno – wychowawczym dla każdego społeczeństwa. Główną przyczyną rozbicia rodziny jest rozwód. Chociaż Polska nie należy do krajów o wysokim wskaźniku rozwoju, rozwody są jednak dość powszechne. Częściej występują w miastach niż na wsiach. Im większe miasto tym wskaźnik rozwodów jest wyższy. Na wsi czynnikiem hamującym rozwody jest więź ekonomiczna małżonków, kontrola małej społeczności lokalnej, względy religijne. W dużych miastach czynnikiem hamującym rozwody jest czynnik emocjonalny, który decyduje o trwałości lub rozpadzie związku. Ponadto ważną rolę odgrywa tu niezależność finansowa kobiet, przeważnie pracujących zawodowo, którym łatwiej jest zdecydować się na rozwód niż kobietom niepracującym. Najczęściej rozwód postrzegany jest jako najszczęśliwsze i najbardziej trafne rozwiązanie sytuacji konfliktowych w rodzinie, nie zważając na jego skutki o charakterze społecznym i wychowawczym. Jeśli rozwód następuje wtedy, gdy dziecko jest małe, staje się ono „półsierotą”. Na kształtowaniu się jego osobowości zaważą tęsknota za ojcem (matką), dążenie do zdobycia przyjaciela, zaś w przypadku jego braku poczucie pustki i osamotnienia. Rozbicie rodziny w okresie dorastania dziecka, poprzedzone okresem traumatycznych scen powoduje iż dziecko jest wytrącone z równowagi psychicznej. Często zdarza się iż rodzice walczą o dzieci, przekazują je sobie, nastawiając nieprzychylnie do strony przeciwnej. Dziecko pozbawione spokoju, nie mając oparcia w rodzinie, szuka go poza nią. W zamęcie wywołanym ciężkimi przeżyciami i pozbawione kontroli rodziców staje się najbardziej podatne na złe wpływy rówieśników i środowiska. Drugim niepokojącym zjawiskiem życia rodzinnego jest alkoholizm. Z roku na rok wzrasta w Polsce spożycie alkoholu. Przeważnie pije ojciec, rzadziej matka ale zdarza się też, że alkoholizm dotyka obydwoje rodziców. Dzieciństwo spędzone w środowisku rodzica alkoholika, to jedno pasmo lęku i upokorzeń. Ponura, krzykliwa atmosfera domu nie sprzyja wychowaniu lecz komplikuje go, utrudnia pracę domową ucznia, jego naukę. Często pogarsza stan materialny rodziny, doprowadzając niekiedy do skrajnej nędzy. Wpływ wychowawczy takiej rodziny sprowadza się do demoralizacji i wypaczenia osobowości dziecka. W życiu takich rodzin bardzo często na wniosek szkoły lub otoczenia sąsiedzkiego wkracza sąd opiekuńczy, pozbawiając lub ograniczając władzę rodzicielską jednego lub obydwojga rodziców. Pozbawienie praw rodzicielskich do dziecka powoduje skierowanie go do domu dziecka bądź rodziny zastępczej. Innym zjawiskiem patologicznym w rodzinie jest układ stosunków osobowych. Oddziaływują one na realizację funkcji rodziny, a przede wszystkim na zachodzący w niej proces wychowania. Podstawą prawidłowych stosunków w rodzinie jest równowaga i stabilność wzajemnych układów między małżonkami. Dla układu tych stosunków istotna jest małżeńska więź emocjonalna. Małżonkowie związani silną więzią emocjonalną akceptują się wzajemnie i doceniają. W przypadku, gdy ta więź nie jest dostatecznie silna, to wytwarza się dysharmonia w układzie stosunków, np. silna więź jednego z rodziców przy większej izolacji drugiego z nich. Taki układ doprowadza do sytuacji konfliktowych i ujemnego wpływu wychowawczego na dziecko (Z.Tyszka,1979) . 3. Wpływ atmosfery domowej na pracę szkolną dziecka Atmosfera domowa, w której żyje dziecko nie zawsze jest korzystna dla jego rozwoju psychicznego i fizycznego. Pewna liczba rodzin nie jest w stanie spełniać swoich powinności rodzicielskich. Uwidacznia się to wówczas, gdy dzieci ich osiągają negatywne oceny szkolne, pomimo, że są normalne pod względem rozwoju fizycznego i umysłowego. Wynika to często z niskiego poziomu kultury życia codziennego, wykształcenia rodziców, pozostawienia dziecka bez należytej kontroli jego pracy. Znaczna część rodziców niepowodzeniami szkolnymi obwinia nauczyciela i dziecko zapominając przy tym o znaczeniu pracy ucznia, szczególnie ważnej w niższych klasach szkoły podstawowej. Pomimo najlepszej pracy w szkole dziecku niezbędna jest pewna ilość samodzielnych ćwiczeń w domu. Podczas pracy domowej dziecko uczy się samodzielności w pracy, wykonuje zadania podobne do tych, które pod kierunkiem nauczyciela wykonywało w szkole. Domowa praca ucznia spełnia trzy podstawowe funkcje: − powtarzanie i utrwalanie wiadomości zdobytych w szkole, − pogłębianie i rozszerzanie zdobytej uprzednio wiedzy, − pozwala na praktyczne wykorzystanie zdobytych umiejętności. Z tych względów nauka dziecka w domu jest konieczna i rodzice winni stworzyć odpowiednie warunki do pracy domowej. Nie wystarczy bowiem odciążyć ucznia od innych zajęć w domu, aby miał czas na naukę. W warunkach wiejskich, czy w rodzinach wielodzietnych ma to duże znaczenie, ale nie gwarantuje powodzenia. Bez względu na sytuację mieszkaniową rodzice muszą uczącemu się dziecku wyznaczyć stałe miejsce do pracy. Powinno ono mieć swój stolik, szafkę, regał lub półkę na podręczniki, zeszyty, książki i przybory szkolne. Stolik do odrabiania lekcji winien być odpowiednio ustawiony zapewniają dziecku właściwy kąt padania światła zarówno naturalnego jak i sztucznego. Z psychologicznego punktu widzenia ogromnie ważną sprawą jest przyzwyczajenie dziecka od początku nauki szkolnej do odrabiania prac domowych o określonej godzinie, wdrażając go do systematyczności i obowiązkowości. Na pracę umysłową ucznia duży wpływ wywiera odpowiednia liczba godzin snu w ciągu doby, gdyż dzieci niewyspane są bardziej nerwowe, wykazują ospałość, apatyczność, często ziewają podczas lekcji i nie reagują na polecenia nauczycieli. Według powszechnie uznanych opinii lekarzy – higienistów najlepszą porą do pracy umysłowej jest czas od godziny 8.00 – 11.00, a po południu od godziny 14.00 – 17.00. ustalenie godzin przeznaczonych na naukę dziecka w domu bywa czasami utrudnione, gdyż pracujący rodzice często bywają nieobecni (H. Filipczuk, 1985). Dzieci w młodszym wieku szkolnym początkowo nie potrafią samodzielnie wypełniać wszystkich obowiązków szkolnych. Pomoc rodziców w tym zakresie daje im poczucie bezpieczeństwa oraz zadowolenia i radości, jeśli rodzice dostrzegają jego wysiłki i chwalą je. Pomoc ta, polegająca na życzliwym zainteresowaniu, utrwala i pogłębia więź uczuciową między dzieckiem a rodzicami. Pierwsze lata stanowią fundament do dalszego kształcenia, dlatego ważne jest aby był on mocny i trwały. Będzie można wówczas opierać na nim dalszy, pomyślny rozwój intelektualny dziecka. Uczeń wykonując szkolne obowiązki w trakcie odrabiania pracy domowej powinien być przeświadczony o tym, że jego praca jest ważna i potrzebna. Już sam fakt, że w trakcie odrabiania lekcji wszyscy członkowie rodziny zachowują spokój i z byle powodu nie odrywają dziecka od zajęć, jest dowodem, że dorośli doceniają jego pracę. Taka postawa rodziców wobec pracy domowej mobilizuje dziecko do nauki i dalszego wysiłku. Atmosfera życzliwości i zrozumienia wyrabia pozytywne cechy charakteru, jak pilność, wytrwałość, samodzielność, tak potrzebne w pracy szkolnej. Pedagogiczne czynniki warunkujące powstawanie niepowodzeń szkolnych Wielu współczesnych pedagogów i psychologów nie godzi się z przecenianiem wpływu czynników społeczno – ekonomicznych i biopsychicznych na powodzenie lub niepowodzenie uczniów w nauce. Fatalistyczne przecenianie znaczenia tych czynników powoduje bowiem pomniejszanie odpowiedzialności szkoły i rodziny za poziom i wyniki pracy dydaktyczno – wychowawczej oraz niedoceniania roli pedagogiki. Za czynnik decydujący o losach szkolnych uczniów uczeni ci uważają pracę dydaktyczno – wychowawczą. Spośród wielu różnych rodzajów przyczyn niepowodzeń szkolnych dominujące znaczenie przypisują działalności szkoły i nauczyciela. Do najistotniejszych czynników pedagogicznych ważących na postępach uczniów w nauce zaliczają: treść, formy, metody oraz środki wychowania i nauczania, a ponadto warunki, w jakich przebiega praca dydaktyczno – wychowawcza, np.: nauka na dwie zmiany, stan liczbowy klas, poziom kwalifikacji zawodowych nauczycieli (Cz. Kupisiewicz, 1972). Nieprzystosowanie treści nauczania do potrzeb życia i społecznie uwarunkowanych zainteresowań dzieci młodzieży już od wielu lat uważa się za jedną z istotnych przyczyn ich niepowodzenia w nauce szkolnej. Krytyka obowiązujących planów i programów nauczania dotyczy szczególnie ich przeładowania, gdyż ich realizacja wymaga od dzieci i młodzieży niekiedy pracy ponad siły. Ponadto większość programów nauczania nie uwzględnia właściwości rozwoju psychicznego uczniów i zawiera wiele tzw. „bagażu erudycyjnego”. Zbyt wygórowana wymagania programowe, szczególnie w wyższych klasach szkoły podstawowej oraz w gimnazjum stanowią jedną z głównych przyczyn drugoroczności uczniów i źródło niepowodzeń szkolnych. Kolejną przyczyną niezadowalającej efektywności pracy szkół jest nieprzystosowanie treści i organizacji nauczania do potrzeb i zainteresowań uczniów. Główną barierę stanowi tutaj „abstrakcyjna jednorodność” treści nauczania, nieprzystosowanie programu nauczania do różnych warunków środowiskowych i różnych typów psychicznych dzieci. Według J. Konopnickiego jedną z podstawowych pedagogicznych przyczyn zjawiska niepowodzeń szkolnych jest zbyty sztywny i uniformiczny system nauczania. Utrudnia on indywidualizację pracy z uczniem, w wielu przypadkach uniemożliwia łączenie nauki szkolnej z aktualnymi potrzebami życia i społecznie wartościowymi potrzebami dzieci i młodzieży. Skazuje na niepowodzenia uczniów najsłabszych, najlepszym zaś nie stwarza właściwych warunków pełnego rozwoju poznawczego i intelektualnego (J. Konopnicki, 1966). Wielu autorów upatruje główne źródło niepowodzeń szkolnych uczniów w niedoskonałości dydaktycznej pracy nauczyciela. Werbalizm podawania uczniom gotowej i rozdrobnionej wiedzy do zapamiętania, stereotypowość stosowanych metod pracy dydaktycznej, jednostronny intelektualizm w szkołach ogólnokształcących, bądź też ciasny praktycyzm w szkołach zawodowych, brak systematycznej kontroli pracy uczniów itd. stanowią podstawowe przyczyny niepowodzeń dydaktycznych (W. Okoń, 1951,Cz. Kupisiewicz, 1960). Nie bez wpływu na rezultaty dydaktycznych poczynań nauczyciela pozostają warunki materialne i organizacyjne pracy szkół. Zbyt duża liczba uczniów w klasie utrudnia nauczycielowi normalny przebieg kontroli i oceny pracy uczniów, nie sprzyja uzyskiwaniu dobrych efektów dydaktycznych. Wyraźny wpływ na jakość pracy szkoły, a co za tym idzie na rozmiary niepowodzeń szkolnych mają również takie czynniki, jak: częste zmiany nauczycieli pracujących w danej klasie, dwuzmianowość pracy szkoły, wadliwie ułożone plany lekcji powodujące, iż w pewne dni tygodnia uczniowie są przeciążeni obowiązkami szkolnymi, w inne zaś mają tzw. „luzy”, absencja nauczycieli i związana z nią kwestia „zastępstw koleżeńskich”. W dalszym ciągu nie wszystkie szkoły posiadają wystarczające wyposażenie w sprzęt i pomoce naukowe. Intensywne wysiłki i starania przedstawicieli higieny i medycyny szkolnej, która ze względu na swoje znaczenie społeczne została wyodrębniona wśród innych nauk lekarskich, przyniosły cenne rezultaty. Zewnętrzne warunki pracy szkolnej ulegają zdecydowanej poprawie i w wielu nowoczesnych szkołach uczniowie coraz rzadziej narażani są na działanie rażąco sprzecznych z ogólnymi zasadami higieny czynników. W przeciwieństwie do zewnętrznych warunków życia szkolnego wadliwy styl pracy szkoły oraz niekorzystne warunki realizacji wymagań szkolnych coraz częściej uważane są za najistotniejszą przyczynę niepowodzeń szkolnych uczniów oraz zaburzeń ich społecznego przystosowania. Nieliczenie się z możliwościami indywidualnymi poszczególnych dzieci, mechaniczne egzekwowanie wiadomości wyznaczonych przez program, piętnowanie uczniów, którzy z różnych powodów nie mogą sprostać wygórowanym wymaganiom, to najistotniejsze czynniki stanowiące przyczynę traumatyzującego wpływu szkoły na psychikę dziecka, prowadzącego w konsekwencji do niepowodzeń w nauce lub różnorakich zaburzeń rozwoju. W związku z tym coraz częściej obserwuje się obecnie występowanie silnie zaznaczonego lęku przed szkołą, określanego mianem fobii szkolnej. Fobia szkolna występuje w dwóch odmianach: może być wyrazem ogólnie depresyjnej lub lękowej postawy dziecka, które w tym stanie szuka oparcia w matce, może jednak być również indukowana dziecku przez zaburzoną uczuciowo matkę (matka podświadomie obawia się rozstania z dzieckiem, które w nowej sytuacji przestanie jej w dotychczasowym stopniu i zakresie potrzebować). Fobia szkolna jest często przejawem zaburzeń już wcześniej istniejących u dziecka, jednak lęk przed szkołą potęguje i deformuje jej rozwój (H. Spionek, 1985). Szkoła jest drugim obok rodziny środowiskiem, które wywiera największy wpływ na kształtowanie się osobowości dziecka. W niej spędza ono najwięcej czasu, ona dostarcza mu największej ilości przeżyć i doświadczeń, ona kierunkuje także jego zajęcia pozaszkolne, a często również całe dalsze jego życie. W niej bowiem budzą się zainteresowania dziecka, jego plany życiowe dotyczące wyboru zawodu i pracy. Ona ma wpływ na jego światopogląd, stosunek do ludzi, postawę społeczną i moralną, a przede wszystkim na stosunek do wiedzyna to, ile dziecko umie i umieć pragnie, na to, czy rozumie wartość i sens zdobywanych wiadomości i ich praktyczną przydatność, czy potrafi zastosować je w działaniu. Od szkoły też przede wszystkim, od całokształtu jej działalności, od pracy poszczególnych nauczycieli w dużej mierze zależą osiągnięcia dziecka w nauce. Usiłowanie wywarcia wpływu na jakość pracy konkretnej szkoły jest trudne. Ponieważ jednak rodzina i szkoła stanowią dwa najważniejsze środowiska kształtujące osobowość dziecka, ponieważ od rodziny i szkoły zależą wyniki jakie dziecko uzyskuje w nauce, zależy poziom wiadomości i umiejętności, z jakim dziecko pójdzie w życie po zakończeniu okresu kształcenia, konieczna jest ścisła współpraca, zgodne współdziałanie między rodzicami i nauczycielami (H. Filipczuk, 1985). Współczesne dziecko styka się w swoim życiu z wpływami i oddziaływaniami wielu różnorodnych środowisk. Jednak najważniejszym warunkiem skuteczności działań wychowawczych, zarówno w zakresie wzbogacania wiedzy i umiejętności dzieci, jaki kształtowania ich osobowości jest jednolitość wpływów działających na dziecko. Dlatego bardzo istotne jest, by nie było rozbieżności między dwoma podstawowymi środowiskami: rodziny i szkoły; których wpływ jest najsilniejszy i odpowiedzialność za wychowanie dziecka największa. ZAKOŃCZENIE Z zaprezentowanych powyżej rozważań wynika, że występowanie niepowodzeń szkolnych uwarunkowane jest różnorodnymi kompleksami przyczyn, które prawie nigdy nie występują pojedynczo. Troska o umożliwienie dziecku osiągania pozytywnych wyników w nauce, zapobieganie trudnościom i niepowodzeniom szkolnym wymaga licznych, pracochłonnych i długotrwałych zabiegów. Niektóre z nich muszą być realizowane już w pierwszych latach życia dziecka, na długo przed tym, zanim zostanie uczniem. Inne towarzyszą procesowi uczenia się, praktycznie przez cały okres kształcenia. Troska o powodzenie szkolne dzieci, zapobieganie niepowodzeniom ma ogromne znaczenie dla ich przyszłości .Doznawanie niepowodzeń w nauce uniemożliwia im bowiem zdobycie wysokiego poziomu wykształcenia koniecznego współczesnemu człowiekowi, ale również wywiera ujemny wpływ na samopoczucie, jest źródłem przykrych doznań i przeżyć, zakłóca harmonijny i prawidłowy rozwój psychiczny, a w niektórych przypadkach prowadzi do zaburzeń w zachowaniu i do objawów nerwicowych. Większość dzieci, przynajmniej na początku nauki szkolnej, pragnie uczyć się jak najlepiej. Nawet to, które sprawia wrażenie leniwego, zbuntowanego przeciw nauce i szkole, niechętnie do niej uczęszczającego, to które przynosi uwagi w dzienniczku i otrzymuje oceny niedostateczne. Gdyby mogło i potrafiło przezwyciężyć swoje trudności, chętnie zostałoby dobrym uczniem, chwalonym, wyróżnianym, nagradzanym przez dorosłych, a wśród rówieśników mogącym pozwolić sobie na pozytywną samoocenę. Niechęć do nauki, brak zainteresowania nią, lekceważenie ocen niedostatecznych są często reakcjami samoobronnymi dziecka, którego dotyczy problem niepowodzeń szkolnych i które nie wierzy w możliwość osiągnięcia sukcesu. W takiej sytuacji dziecko powinno otrzymać pomoc w przezwyciężeniu trudności i przełamaniu niepowodzeń. Najbardziej efektywną formą tej pomocy jest terapia pedagogiczna – oddziaływanie za pomocą środków pedagogicznych (wychowawczych i dydaktycznych) na przyczyny i przejawy trudności dzieci w uczeniu się, mające na celu eliminowanie niepowodzeń szkolnych oraz ich konsekwencji (I. Czajkowska, K. Herda 1989). Terapia pedagogiczna stanowi swoistą interwencję wychowawczą, zmierzającą do spowodowania określonych, pozytywnych zmian w zakresie sfery poznawczej i emocjonalno–motywacyjnej oraz w strukturze wiedzy i umiejętności szkolnych dziecka. Celem nadrzędnym terapii pedagogicznej jest stworzenie możliwości wszechstronnego rozwoju umysłowego, psychicznego i społecznego dzieciom z utrudnieniami rozwojowymi, rozwoju na miarę ich możliwości. Drogą prowadzącą do osiągnięcia tego celu jest realizacja celów etapowych, m.in. stymulowanie i usprawnianie rozwoju funkcji psychomotorycznych, wyrównywanie braków w wiadomościach i umiejętnościach uczniów, eliminowanie niepowodzeń szkolnych oraz ich emocjonalnych i społecznych konsekwencji. BIBLIOGRAFIA 1. Carr J. (1984). Pomoc dziecku upośledzonemu. Warszawa. PZWL. 2. Clarke A.M., Clarke A.D.B. (1971). Upośledzenie umysłowe. Warszawa. PWN. 3. Czajkowska I. , Herda K. (1989). Zajęcia korekcyjno-kompensacyjne w szkole. Warszawa. WSiP. 4. Filipczuk H. (1985). Zapobiegamy trudnościom i niepowodzeniom szkolnym. Warszawa. IWZZ. 5. Gurycka A. (1978). Rozwój i kształtowanie zainteresowań. Warszawa. WSiP. 6. Kaczmarek L. (1977). Nasze dziecko uczy się mowy. Lublin. WL. 7. Kirejczyk K. (red.) (1981). Upośledzenie umysłowe. Pedagogika. Warszawa. PWN. 8. Konopnicki J. (1964). Zaburzenia w zachowaniu się dzieci szkolnych i środowisko. Warszawa. PWN. 9. Konopnicki J. (1966). Powodzenia i niepowodzenia szkolne. Warszawa. PZWS. 10. Kupisiewicz Cz. (1964). O zapobieganiu drugoroczności. Warszawa. PZWS. 11. Kupisiewicz Cz. (1972). Niepowodzenia dydaktyczne. Warszawa. PWN. 12. Niebrzydowski L. (1972). Wpływ motywacji na uczenie się. Warszawa. NK. 13. Okoń W. (red.) (1951). Badanie wyników nauczania w szkołach ogólnokształcących. Warszawa. NK. 14. Pieter J. ( 1937). Poziom inteligencji a środowisko. Katowice. 15. Pieter J. (1960). Poznawanie środowiska wychowawczego. Wrocław-Kraków. Zakład Narodowy im. Ossolińskich. 16. Radlińska H. (red.) (1937). Społeczne przyczyny powodzeń i niepowodzeń szkolnych. Warszawa. NK. 17. Sękowska Z. (1982). Pedagogika specjalna. Warszawa. PWN. 18. Spionek H. (1985). Zaburzenia rozwoju uczniów a niepowodzenia szkolne. Warszawa. PWN. 19. Tomaszewski T. (1963). Wstęp do psychologii. Warszawa. PWN. 20. Tyszka Z. (1979). Socjologia rodziny. Warszawa. PWN.