Walka dobra ze złem - Motyw walki dobra ze złem

Walka dobra ze złem - Motyw walki dobra ze
złem - opracowanie na podstawie wybranych
utworów literackich
Od początku istnienia literatury, pojawia się w niej motyw walki dobra ze
złem. Jest tak szczególnie w przypadku powieści fantasy,
przygodowych, obyczajowych ale nie tylko. Bohaterowie poezji i prozy
nieustannie muszą zmagać się z najróżniejszymi przeciwnościami losu,
które można scharakteryzować jako zło, aby zdobyć upragnione cele miłość, sławę, władzę, uwielbienie, aby udowodnić sobie, że mogą
dokonać wszystkiego, czego tylko w głębi duszy zapragną.
Najbardziej reprezentatywnym przykładem jest trylogia Johna Reula
Ronalda Tolkiena pod tytułem „Władca Pierścieni”. Głównym
bohaterem powieści jest hobbit - Frodo Baggins, którego powinnością
będzie zniszczenie Pierścienia Władzy w czeluściach ognistej Góry
Przeznaczenia. Pierścień, którego przypadkowo zostaje właścicielem,
symbolizuje zło, nikczemność i okrucieństwo całego świata. Zadaniem
Froda będzie unicestwienie i zneutralizowanie piekielnych mocy. Nie
będzie to jednak łatwe, gdyż zło, na czele z podłym Sauronem
nieustannie będzie stawiało coraz to nowe przeszkody na drodze
odważnego bohatera.
W powieści tej John Reul Ronald Tolkien przedstawia walkę pomiędzy
światem dobra, a światem zła. Toczy się ona na wielu płaszczyznach również i w strefie psychicznej samego bohatera, który pod wpływem
siły pierścienia zmienia się, magiczny przedmiot pochłania jego emocje
i przekształca ją w negatywne uczucia. W batalii tej decydują się losy
nie tylko całego Śródziemia, ale i świata, a misja powierzona małemu
hobbitowi może zakończyć całą wojnę. Praktycznie przez całą fabułę
utworów Tolkiena, na każdym kroku widzimy bohaterów zmagających
się z tkwiącym nawet w nich złem (Boromir, Theodem, Frodo, Golum).
Kolejnym, choć równie ważnym przykładem literackiej walki dobra ze
złem są losy Raskolnikowa ze „Zbrodni i kary” Fiodora Dostojewskiego.
Główny bohater - Raskolnikow popełnia zbrodnię - zabija starą
lichwiarkę. Dzieło rosyjskiego pisarza jest przedstawieniem
psychologicznych zmagań bohatera ze swoim postępkiem. Można
powiedzieć że Raskolnikow wraz z zabiciem lichwiarki, zabija samego
siebie: „Czy zabiłem staruszkę? Siebie zabiłem, a nie staruszkę! Siebie
samego ukatrupiłem wtedy na wieki!”. W świadomości bohatera ścierają
się dobro i zło. Z jednej strony próbuje usprawiedliwić swój czyn, z
drugiej strony sam siebie za to potępia. Żyje wyrzutami sumienia, w
przerażeniu, że ktoś odkryje prawdę, w strachu, że ktoś o zdemaskuje i
zostanie skazany na straszliwe kary za to, co zrobił.
W końcu jednak górę bierze jego poczucie sprawiedliwości i postanawia
wyznać swój grzech. Spowiada się najpierw Sonii - swojej ukochanej,
która symbolizuje dobro i szlachetne cierpienie, a potem udaje się na
komisariat. Walka, jaką toczy ze sobą dobro i zło w książce
Dostojewskiego odbywa się przede wszystkim w sferze psychicznej
bohatera. Na prostą drogę pomaga mu wyjść Sonia. Nie potępia go za
zabójstwo, ale staje po jego stronie, wspiera go w najcięższych
chwilach. To dzięki niej Raskolnikow postanawia wyznać prawdę
odpowiednim władzom, odpokutować karygodny czyn i tym samym stać
się lepszym człowiekiem. Żałuje swojego czynu, czuje się nieczysty i
niegodny miłości Sonii, chce na nią zasłużyć.
W wielu utworach literackich mamy okazję przyglądać się zmaganiom
człowieka z dobrem i złem. Metodą prób i błędów postacie dochodzą,
choć nie zawsze, do tej właściwej drogi. Wszystko zależy od
podejmowanych przez nie decyzji. Bohaterowie w czasie tej podróży,
jaką jest życie, poszukują samych siebie. Walka dobra ze złem staje się
dla nich możliwością do stanięcia po właściwej stronie.